Wispa's oogproblemen

Zo, dat is even lang geleden dat ik hier iets gepost heb. Maar om de een of andere reden heb ik erg veel behoefte om wat van me af te schrijven.. dus ik hoop dat dat oke is. Alvast bedankt voor het lezen want ik vermoed dat dit een heel verhaal wordt.

Mijn eerste post hier was eind 2012, begin 2013. Ik had destijds een oude herder en wilde er graag een tweede hond bij. Ik kwam uiteindelijk terecht bij een Podenco teefje. Eind dat jaar overleed mijn herder en begin 2014 kwam er een tweede Podenco (mix) teefje bij. Dat was een opvanger die bleef plakken (kom ik zo op terug). In de zomer van 2014 kwam er een nieuwe opvanger, een Podenco reutje, die ook nooit meer weg gegaan is. En zo verworf ik de titel "Team Podenco".

Afijn, dit gaat over mijn "tweede" Podenco (mix). Die kwam dus in 2014. In eerste instantie kwam ze in de pleeg. Maar al snel merkte ik op dat er iets niet aan haar klopte. Ik vermoedde problemen met haar zicht. De stichting vond dat er niets aan de hand was, uiteindelijk kreeg ik ze toch zo ver dat ze naar de dierenarts gingen met haar, en kreeg ik helaas gelijk. Wispa (zo heet ze) bleek inderdaad niet helemaal goed te zien. Voor de stichting geen probleem, ik waarschuwde dat ze misschien beter niet in een druk gezin bij kinderen terecht kon komen oid, maar zij wilden daar niets van horen. Uiteindelijk adopteerde ik Wispa zelf, omdat ik bang was dat ze niet goed terecht zou komen.


Zodra ze van mij was ging ik met Wispa naar een gespecialiseerde oogdierenarts. Die stelde vast dat Wispa een beschadiging op haar netvlies had, en PRA (progressieve retina atrofie). Dit houdt in dat haar netvlies (de retina) progressief degenereert. Haar zicht zou dus steeds slechter worden en uiteindelijk leiden tot volledige blindheid. Hier is, helaas, niets aan te doen.


Een paar jaar later kreeg Wispa ineens last van haar knietjes. Patella luxatie, bleek, in beide knieën. Advies van de dierenarts was laten opereren, maar daar zag ik enorm tegenop. Wispa is een stressgevoelige hond, ze is claustrofobisch dus twee keer zes weken benchrust zou een hel voor haar zijn. Daarnaast was er ook de praktische kant. Ze kon bij mij eigenlijk niet revalideren. Ik zit in een bovenwoning met twee andere Podenco's die graag nog gewoon uit willen, en Wispa kan niet alleen zijn. Ik ging raad zoeken bij mijn osteopaat die Wispa uiteindelijk twee keer behandeld heeft, en daarna hydrotherapie aanraadde. Dat zijn we nog een aantal weken gaan doen en daarna was Wispa volledig klachtvrij, zelfs tot op de dag van vandaag nog!



Op sommige dagen merkte ik dat Wispa slechter zag dan normaal. Dan waren haar pupillen groter, en leek ze gewoon "blinder". Vaak kon ik dat wel verklaren, dan hadden we de dag ervoor een lange wandeling gedaan, of iets anders wat haar veel energie gekost had. Dan was het dus wat moeilijker compenseren voor haar slechte zicht. Maar een dag later was dat eigenlijk altijd wel weer over. Tot ongeveer een week geleden. Ze leek een soort blauw witte waas over haar ogen te krijgen, en die ging niet meer weg.


Maandag ben ik naar een (andere) oogspecialist geweest. Ik was bang dat Wispa mogelijk glaucoom had, een aandoening waarbij de druk in het oog te groot is, wat pijn veroorzaakt. Dat was het gelukkig niet. Het is een vorm van staar, waarschijnlijk veroorzaakt doordat haar ogen zo "ziek" zijn, ze vergiftigen zichzelf. Haar linkeroog kon de dierenarts niet eens meer in kijken, haar rechteroog nog wel, maar daar zat slechts nog 1 bloedvatje in haar netvlies. Ze is nu dus echt zo goed als blind.. De dierenarts vertelde dat stress mee kan spelen en dat ik een zo stressvrij mogelijke situatie voor haar moet creëren. Dat is best lastig, met twee honden die nog op en top gezond zijn, die graag wat uitdaging en VEEL beweging willen, en eentje die dus meer rust nodig heeft, maar niet alleen thuis kan zijn. De dierenarts raadde daarom aan om een ander plekje voor Wispa te zoeken, waar ze minder stress had.

Dus ik naar huis. In paniek natuurlijk. Ik wil Wispa niet kwijt. En daarbij is Wispa blind, heeft ze twee knieën waar ze in de toekomst misschien wel weer last van zou kunnen krijgen. Ze kan niet alleen thuis zijn, kan niet loslopen, kan niet met kindjes of andere huisdieren, ze sloopt graag en plast met enige regelmaat binnen. Wie zou haar uberhaupt willen?? En is herplaatsen niet ook stressvol voor haar? Na wat bezinking heb ik besloten dat herplaatsing geen optie is voor ons, en ben ik begonnen met aanpassingen maken om haar leven makkelijker te maken. Zo doe ik voortaan de grotere wandeling eerst met 1 van de druktemakers (zodat de andere Wispa gezelschap kan houden), en dan wissel ik ze om. Ze vinden het raar en lastig als ik ze scheidt, maar voor nu lijkt dit me de beste optie. Daarnaast wil ik gaan oefenen om Wispa TOCH beter te leren alleen te zijn, en loopt Wispa voortaan 's avonds aan de flex, zodat de andere twee haar niet steeds per ongeluk mee trekken, wat angst bij Wispa veroorzaakt..


Het gaat ineens zo snel, je ziet de andere twee hun ogen een beetje dicht knijpen tegen de zon, tegen het licht, maar Wispa's ogen reageren daar niet meer op. Ze is altijd BIJNA blind geweest, maar nu ze ineens helemaal blind is, raakt me dat enorm. Ik ben er erg emotioneel onder, ik vind het zo erg, en ik snap niet zo goed waarom. Ik wist altijd dat dit zou gaan gebeuren, en voor haar is de stap van bijna niks zien naar niks zien volgens mij niet zo heel groot. Maar voor mij voelt het als een rouwproces. Ik ben verdrietig en boos.

We maken er het beste nog van, de komende jaren. Drie Podenco's hebben was al niet zo heel makkelijk, en nu wordt er nog veel meer aanpassing van me gevraagd, maar ik ben (nog steeds) vastbesloten Wispa's leven zo goed mogelijk te laten verlopen. De start is in Spanje niet goed geweest, en vermoedelijk is dat ook de reden van haar huidige problemen. Het voelt een beetje alsof ik goed wil maken dat ze in het verleden slecht behandeld is.. Maar Wispa zit vol leven, vreugde en enthousiasme, dus.. we gaan er samen voor!

Wat goed van je en wat een zorgen voor je....mooi dat je ze bij je houdt en haar een fijn leventje geeft, bij jou krijgt ze alle liefde .   Het niet of nauwelijks nog zien, ze kent je, ze weet wanneer je bij dr  bent, hou haar aan de lijn en anders los in en veilige omgeving in jouw nabijheid, ook honden die slecht zicht hebben, en zelfs blind zijn kunnen zeker een fijn leventje hebben zeker bij zo,n bezorgd en goed baasje, wat jij bent.

Ze heeft een heel goed baasje  en kan nog heel gelukkig zijn het zijn groot zorgen voor jou maar je hebt zoveel over voor haar ik wens je nog heel veel mooie jaren ermee 

Ja tuurlijk blijft ze bij jou, daar moet je toch niet aan denken om haar te herplaatsen, neej bij jou is beter, daar zit ze goed, met een fijn vrouwtje wat van haar houd.

Niet meer boos of gefrustreerd zijn, Go With The Flow, dat is het beste..

Wat balen zeg. Snap wel dat je er emotioneel onder bent. Ogen, oren en neus blijven toch altijd erg belangrijke zintuigen. Als daar wat mee is,dan is dat gewoon erg.

Wispa heeft bij jou een erg goed thuis. Blijf samen genieten!

Natuurlijk mag jij je verhaal hier ook kwijt. Wat een prachtige Podenco heb je! Ik kan me zo voorstellen dat je er heel emotioneel van bent geworden, dat is natuurlijk ook niet gek. Als er iets gebeurt met iemand (mens of dier), waar je veel van houdt en die al een hele lange tijd bij jou is geweest, dan breekt dat jouw hart een beetje. Dikke knuffel! Jullie zijn één team, en Wispa hoort daar nog steeds bij.

Mooi om te lezen dat je juist aan het creëren bent. Je bedenkt aanpassingen om het voor Wispa aangenaam te maken, maar ook wel zo dat je de andere Podenco's niet vergeet. Het komt vast goed met jouw inzet!

Ik heb er een nachtje over geslapen maar echt wat een raar advies. Ze kent haar omgeving, je huis, jou, alles. Herplaatsing zou betekenen dat ze vrijwel blind zich weer moet vinden in een compleet nieuwe omgeving.

Das pas stress.

Ik ben het ermee eens dat ze best bij jou blijft. Met jou heeft ze een band en ze kent de omgeving en routine. 

Ik vind het super van jou dat je oplossingen zoekt om het voor haar allemaal zo goed mogelijk te maken, ondanks dat ze al geen gemakkelijke hond is en het voor jou ook niet gemakkelijk zal zijn om opeens die aanpassingen te maken. Wispa mag blij zijn met zo'n baasje 

Sterkte! Het is niet fijn om te zien dat je hond ouder wordt en meer gezondheidsproblemen krijgt. Ik begrijp dat je het daar moeilijk mee hebt op een moment dat dat nog eens zo expliciet duidelijk wordt.

Wat een verhaal en wat een mooi hondje. 

Wat een rare manier van werken vd stichting. De besluitvorming (2e screening) van adoptie hoort bij het opvanggezin te liggen. Niemand die de hond beter kent dan het gastgezin. Daar behoort de st naar te luisteren. Hele "bijzondere" manier van werken.....

Wb PRA. Mijn, in 2015 overleden herdermix Schumi, had PRA. Als ik het opzoek, kan ik precies de datum terugvinden dat hij compleet blind werd. Zo maf hoe plotsklaps dat ging. Ging uiteraard wel geleidelijk en werd het steeds slechter. Maar op een juni dag was het over. Op zijn 7e. Tot zijn 11e heeft hij met hele grijze kijkers rondgelopen. Het is dat ik geen foto's kan plaatsen, maar het was zó duidelijk. Ze gaven bijna licht op foto's (net zoals Whispa). Hij heeft zich, na even wennen, prima aangepast. En hij bleef de beste tennisballenvinder van Uitgeest. 

Goeie keus om Whispa gewoon lekker bij je te houden.

Niet alleen omdat ze de woning kent jou kent. Daar veiligheid en vertrouwen is.

En zelfs al zouden de andere 2 soms stress of onduidelijk geven. Ze zijn ongetwijfeld ook een houvast. Soms een richtpunt. 

Ik denk dat juist verhuizen een te grote verandering is. Want ze ziet dan ineens niets meer en is ze ook nog alle veiligheid kwijt.

Bij jou heeft ze een warm huis waar ze precies weet hoe of wat.

Ach toch....die Wispa met haar mooie hoofd 

Ze heeft je al wel heel wat kopzorgen bezorgd over de jaren.... de dame is niet het makkelijkste hondje om onder je hoede te hebben.

Maar ondanks alle strubbelingen zijn jullie al zo ontzettend ver gekomen, ik vind het echt super knap van je dat je haar een leven probeert te geven waar ze optimaal in kan functioneren.

En ja...zo'n advies zal misschien met alle goede bedoelingen gegeven zijn, bij jou thuis zal ze zo af en toe stress ervaren, maar als ik het zo inschat zal er geen enkele plek zijn waar zij stressvrij zal zijn.....ziend of blind.

Dus dat zou voor mij geen reden zijn om te herplaatsen, maar voor jou gelukkig ook niet

Des al niet te min is het zo af en toe natuurlijk wel gewoon moeilijk met haar (en de 2 andere podjes) in huis en overal zoveel rekening mee te moeten houden

Zou het iets zijn om een hondenkar/bolderkar van iemand te lenen en te zien of ze daar in durft, wel iets waar ze goed in vast gemaakt kan worden....., zodat je haar op lange wandelingen wel gewoon eens mee kan nemen en niet altijd alles gesplitst moet gaan doen ?

Misschien een rare vraag, maar het kan toch eigenlijk niet meer erger worden? Blind is blind toch?

Waarom dan herplaatsen? Ze is bij jou in haar vertrouwde omgeving, met een baasje wat voor de volle 100% voor haar gaat. Ze heeft 2 andere honden die misschien wel druk kunnen zijn, maar er ook voor haar zijn.

Het is super sneu dat ze nu niets meer kan zien, maar ze heeft geen pijn toch?

Ik snap je emotie. Je wilt het beste voor de gene van wie je houdt. Of dat nu een hond, een kat, een mens of wie dan ook is. Dat je verdriet hebt over het feit dat het nu definitief is wat betreft haar zicht. Is niet meer als normaal. Geef jezelf de tijd om het een plekje te geven. Er is een verschil tussen het weten dat het gaat gebeuren en als het zover is. Het komt goed! Zij zal zich aanpassen (als ze dat nog niet heeft gedaan) en jij zult het een plekje kunnen geven. En samen met de andere 2 zullen jullie daar een weg in vinden. Daar ben ik van overtuigd

Is het misschien mogelijk Wispa in een wagen mee te nemen op de wandelingen zodat ze af en toe ook pauzes kan nemen?

Ik denk dat zulk soort oplossingen die stress reduceren beter zijn dan herplaatsen na zo'n lange tijd bij je. 

het is best hartverscheurend allemaal, Jenna ziet ook echt niet goed meer, en ik heb daar echt een knoop van in mijn maag, dat het steeds minder wordt, ik heb nu nieuwe oogdruppels misschien houdt dat nog een tijdje totale blindheid tegen.

edit: zie nu pas dat dat advies al gegeven was

Bedankt voor jullie reacties!

Een bolderkar/wandelwagen heb ik aan gedacht, maar buiten dat ik niet denk dat me dat lukt, denk ik ook dat het voor Wispa niet zal helpen. Mijn Podjes zijn eigenlijk net katten aan een riempje buiten. Ze jagen op auto's, fietsers, blaadjes, elkaar, katten, etc. Ze lopen nooit gewoon rustig naast je, eigenlijk. Dus twee aan een riem en een kar is denk ik voor mij niet te doen. Daarnaast raakt Wispa opgewonden van de opwinding van de anderen. De prikkels geven haar stress en maken haar vermoeid. Met lopen op zich heeft ze geen problemen, en of ze nou loopt of in een wagentje zit, die spanning pikt ze toch op.. 

Gisteren heb ik de stoute schoenen aangetrokken en geoefend met het alleen zijn met Wispa. Wispa is een sloper. En een plasser. De laatste keer dat ik haar "alleen" liet was een vriendin hier thuis aan het werk, en nam ik de andere twee mee voor een wandeling. Wispa ging zodra ik de deur dicht trok in de mand zitten plassen, ondanks dat ze dus eigenlijk niet alleen was. Voor dit incident heb ik haar 1x eerder alleen gelaten en toen ging ze blaffen. Maar dat is alweer jaren geleden. Ik moet heel eerlijk toegeven dat het "niet alleen kunnen zijn" misschien meer in mijn hoofd zit dan dat in die van mijn honden. Ik voel me zo onwijs schuldig als ik iets ga doen zonder ze, als ik ze alleen laat..

Maar gisteren wilde ik in de avond mijn individuele rondje gaan doen met Luuk en daarna met Mik, maar toen ik opstond, liepen zij beide achter me aan en bleef Wispa liggen. Dus heb ik ze beide naar de gang gesluisd en ben ik terug naar binnen gegaan om Wispa iets te kluiven te geven. Daarna naar buiten gegaan met die twee en ondertussen constant via de camera Wispa in de gaten gehouden. Die at rustig haar kluifje op, deed een rondje door de woonkamer (even overal "kijken"), en plofte toen op de bank en viel in slaap. Ik heb een half uurtje met de andere twee gelopen. Toen ik terug kwam en de sleutel in het slot stak keek ze even op. Toen we binnen kwamen begroette ze ons alle drie even en ging ze weer slapen.



Dat viel me echt 300% mee. Ik had min of meer verwacht dat ze mijn bank zou versnipperen terwijl ze er op zou zitten plassen, haha. Dus dit biedt echt enorm veel perspectief. Als ik met die twee tegelijkertijd uit kan gaan, en Wispa even alleen kan laten, scheelt mij dat een hoop tijd en energie! Ik was, na het nieuws maandag, behoorlijk in paniek, maar denk nu dat ik met een aantal aanpassingen het leven voor Wispa toch nog/weer leuk kan gaan maken!

Oh, om nog even antwoord te geven op de vraag van Esther en Ivor,

Misschien een rare vraag, maar het kan toch eigenlijk niet meer erger worden? Blind is blind toch?

Waarom dan herplaatsen?

Het idee zou zijn dat Wispa op een rustigere plek een prettiger leven zou hebben, met minder prikkels, minder drukte om zich heen. Dus een prettigere situatie dan wat ik haar kan bieden.

o dat was een goeie timing,

en dus hoopgevend gelukkig

Oeh.. wat raakt mij dit!

Maar wat ontzettend fijn van jou dat jij haar hebt geadopteerd en dat ze ook bij jou mag blijven nu.

Misschien voelt ze het aan en vind het prima dat jij even een rondje met de andere gaat en zij even ‘rust’ heeft ;).

Tja....van die kar was ik al bang dat dat wat te hoog gegrepen zou zijn 

Maar mevrouw heeft geheel onverwachts dus laten zien dat haar 'verwachtingen' schijnbaar toch iets anders zijn als wat er in jou hoofd zit.

.....nu was het 1 keertje... en aangezien Podjes net zulke grapjassen zijn als Galgo's zou ik mijn zegeningen nog niet tellen 

Maar 1 keer goed gaan is mooi mee genomen en geeft jou wat ademruimte en goede hoop dat dit in de toekomst gewoon zo kan blijven gaan.....jij op stap met de druktemakers en de mooie witte dame ondertussen haar schoonheidsslaapje doen 

Wat leuk dat je weer eens schrijft team podenco. 

Een blinde hond klinkt heel zielig maar wat kan een hond zich goed aanpassen. 

Ik heb een blinde hond gehad en liep gewoon los mee overal naartoe. 

Wel moest ik natuurlijk voor hem kijken en hem aanwijzingen geven, als er hoogteverschil was of een opstakel die er normaal niet stond. 

Mijn aller eerste hond en ik heb hem heel veel kunnen leren op geluid. 

Zoals zachtjes tegen mijn been aan tikken(klappen) tijdens het lopen zodat hij weet waar en aan welke kant je bent. 

Bepaald geluidje (bv 2x klappen) voor een beloning, wacht, het woordje dat ik bij al mijn andere honden ook geleerd heb omdat het zo makkelijk is om op afstand je hond stil te laten staan. 

Eigenlijk merkte je niet dat de hond blind was, behalve als er in de straat een opstakel was of er in huis wat werd verschoven. 

Ze heeft zich van de goede kant laten zien en je wat meer vertrouwen gegeven. 

Als ze rustig thuis kan blijven is dat een geruststelling en misschien zelfs de oplossing. 

Super wat je doet. 

Inmiddels heb ik Wis al 3x 's avonds alleen gelaten en ik verbaas me over hoe snel honden ergens aan wennen. Na het eten sta ik op, Cosmic en Luuk lopen naar de gang, Wispa blijft liggen. Ik geef Wispa iets lekkers, lijn de andere twee aan, en ben weg. Af en toe kijk ik op de camera en dan ligt Wispa gewoon heerlijk te pitten op de bank. Ik ben echt trots op haar en dit maakt de situatie zoveel minder moeilijk! Net ook weer een rondje gedaan.




Ik vind het nog wel een beetje gek maar Wispa lijkt de rust echt te waarderen, en Cosmic en Luuk genieten van een wandeling aan de flex en/of individuele aandacht. Vandaag mochten ze ook even mee het dorp in omdat ik zin had in een ijsje. Dan lopen ze zo trots mee, normaal vermijd ik zulke plekken omdat ze met zijn drietjes echt.. terroristen zijn.. :P

dat is een hele geruststelling