De juiste tijd voor een “nieuwe” hond?

Hallo,

Sommige van jullie kennen mijn verhaal wel over mijn hond Luna die afgelopen september overleden is aan longkanker.

Ik dacht toen ik neem het eerste jaar geen hond meer in huis, ik kan het verlies niet aan en moet het eerst een plekje kunnen geven.

ik was de eerste dagen helemaal van slag af, ik heb drie dagen non stop gehuild en zelfs haar water uit de waterbak weggooien was een zware beproeving voor mij. 

Toen het gemis niemand die je begroet als je thuis komt keer op keer word je er weer aan herinnert! Smorgens: hoor ik Luna nou??.. Koken: stukje vlees over voor Luna?...onee

Wandelen??... waarom? Ik heb geen hond. 

Strandwandeling tijdens een vakantie... al die honden heerlijk spelen op het strand en in de zee... ppfff wat mis ik het.

drie maanden verder... ik mis Luna nog elke dag en kijk ook af en toe op het internet naar honden die een baasje zoeken (ik kijk alleen maar..) en daar staat ze dan een lieve hond die een plekje voor het leven nodig heeft, advertentie opgeslagen en aan mijn man laten zien! Ja lief beest volgens mij! Zal ik bellen?!? Ik heb gebeld en we hebben een afspraak gemaakt en ze is super lief voor alles en iedereen! Oude baasjes hadden helaas geen tijd meer voor haar (Mellow) en dat verdient ze zo! 26 november hebben wij haar opgehaald ze is drie jaar en super lief voor mijn twee jarige zoontje, die gek op haar is! Ik word hier weer blij van en ervaar weer plezier in de wandelingen, maar ik vergeet je niet hoor Luna! Ik voel me soms schuldig..ben ik te snel geweest? Ik voel me wel weer gelukkig, is dat raar?? Niet een beetje erg snel? kent iemand dit gevoel?

Als jij vind dat het goed voelt, moet je er gewoon voor gaan. 

Ik weet niet of er überhaupt een 'beste tijd' is, het is zo persoonlijk. Ze zeggen vaak dat een nieuwe hond in huis nemen het beste medicijn is tegen het gemis. Dat hoor ik ook vaak van mensen die na overlijden van hun hond snel weer een ander maatje vinden. Of andersom: "Had ik het maar eerder gedaan!".

Dat schuldgevoel kan ik ook goed begrijpen, je zit nog middenin een rouwproces met alle vragen die daarbij horen. Ik geloof wel dat onze maatjes ons het liefst gelukkig zien, dus als ze nog ergens van boven op zon wolk in de hondenhemel naar beneden kijken en zien dat een nieuwe hond ons veel blijheid geeft, dan hebben ze daar vrede mee!

Toen mijn eerste hond overleed hadden we vrij snel alweer een hond.

De een vind het snel en wacht liever een poosje en een ander heeft vrij vlot graag weer een hond in huis. 

Zolang iedereen maar achter de keuze staat en iedereen er voor de volle 100% voor gaat, gewoon doen. 

Neeeee.....  vind het heel knap van je, je liefde doorgeven aan nog een hond die het nodig heeft.   Te vroeg, of laat, bestaat niet, je hebt liefde voor een nieuwe andere hond, mooi toch....Luna zal je dat niet kwalijk nemen, integendeel, die wil niet dat je huilt...Luna heeft haar plekje gevonden en je zal haar nimmer vergeten, de pijn verdwijnt en het gemis blijft, de mooie herinneringen van Luna koesteren, en met je leven verder gaan met de nieuwe hond, ben heel erg blij voor je hoor.    

Ja ik besef me heel goed dat ik Luna ongelofelijk mis, het verdriet komt er momenteel weer uit nu ik weer zo stil sta bij haar overlijden. Ze is niet te vervangen maar we kunnen onze liefde wel weer delen/doorgeven.

Wat fijn voor je Mandy, geniet er van en denk terug aan Luna, natuurlijk ben je haar noet vergeten. Je vergeet haar ook niet,nooit. De nieuwe hond geeft je weer je ritme terug, weer wandelen, zorgen voor.. en noem maar op. Maar waarschijnlijk krijg je ook mensen die gaan vragen ,,nieuwe hond, waar is de oude,, dat kan best nog pijn doen. Weer het hele verhaal vertellen, ook dat is verwerking.

 Heel veel plezier met je nieuwe hond. Wat is het er voor eentje?

Juist Mandy, na mijn eerste hond haar overlijden heb ik in een diePe put gezeten, anderhalf jaar lang, geen leuk leven gehad die tijd, het leven gaat verder en verder...en toch aan een andere hond begonnen en nu zeg ik ook, had ik het maar eerder gedaan....het leven zal nimmer stil blijven staan, ook al wil je dat, het gaat gewoon door.....je overleden hond heeft zijn/haar plekje gevonden, en is niet meer tastbaar maar zal altijd aanwezig zijn en blijven in fotoos herinneringen, koester ze, en ga met heel je hart weer voor die ander..

Mandy, wauw....drie jaartjes oud...wat een mooierd zeg, wat een mooie uitstraling, kan me goed voorstellen dat je voor haar gezwicht bent, ze heeft je nodig, vertel maar eens over haar karakter...     vergeet ik, heb op je profiel gekeken, 

Wat een lieve woorden allemaal! Ik moet weer ff slikken Bedankt! Ze is een American bully  en heel lief voor alles en iedereen. We zullen haar veel liefde geven.

Lief dat je een ander hondje neemt iedereen die eentje moet laten gaan weet hoe erg het is maar je doet er goed aan weer eentje die een gelukkig leven kan hebben bij je veel succes verder míjn vorige hondje queenie is 3 j geleden door haar missen en verdriet wou mijn man een ander ze kunnen een goed leven hebben ook 

Natuurlijk mag je weer voor een hond gaan zorgen.

Dat schuldgevoel ken ik ook.

Mn hond had ook kanker jaren terug. Veel verdriet enzo.

Na 5 dagen kwam ik een spaniel pup tegen zo lief.

Onze jrt was oud en op dan dacht ik we houden het op 1 hond. Die spaniel dus.

Dan kwam Jazz op mijn pad.

Hij is nu 4. Woont nu alleen bij ons dat laten we nu zo.

Honden worden helaas niet zo oud als wij.

Je vergeet ze nooit,maar daarom mag je je liefde best wel weer aan een andere hond geven.

Mooie hond trouwens op je foto.

De juiste tijd voor een nieuwe hond, is wanneer je hart zich openstelt.

Maakt verder niet uit wanneer en hoe en hoelang geleden... Het is voor iedereen anders.

De ene mens heeft meteen weer liefde te geven, de andere doet er jaren over en heeft de behoefte om eerst een rouwperiode volledig af te sluiten voor ie weer kan 'geven'... da's persoonlijk, er is geen juist of fout.

Rouw en liefde kunnen ook gewoon naast elkaar bestaan, het is okee om tegelijk verdriet te hebben om de ene hond en vreugde te vinden in een andere. 

Dus nee, wat je voelt is niet raar, je hoeft je nergens schuldig om te voelen, er is plaats voor beide honden in je hart. 

Je hebt alles goed gedaan, geweldig dat Mellow nu een goed thuis gevonden heeft. 

Toen mijn eerste eigen hond Inga overleed, dacht ik dat ik geen hond meer wilde omdat ze niet te vervangen was. En ik wilde ook ter ere van haar eerst het verdriet en gemis verwerken. Ik dacht dat dat ooit wel over zou gaan, maar dat ging het niet. En toen bedacht ik na 2 jaar dat ik eigenlijk de tijd en plaats had om een hond een fijn plekje te geven en ben op zoek gegaan en kwam Lola tegen. En ik had achteraf reuze spijt dat ik zo lang gewacht heb, Lola zat vier jaar in een asiel, ik had haar daar 2 jaar eerder uit kunnen halen. Dus toen zij overleed is binnen drie weken Jenna gekomen en dat voelde goed.

Ieder heeft zo zijn eigen gevoelens daarover, er is geen goed of fout hierin.

" De juiste tijd voor een nieuwe hond, is wanneer je hart zich openstelt.
Maakt verder niet uit wanneer en hoe en hoelang geleden... Het is voor iedereen anders.
De ene mens heeft meteen weer liefde te geven, de andere doet er jaren over en heeft de behoefte om eerst een rouwperiode volledig af te sluiten voor ie weer kan 'geven'... da's persoonlijk, er is geen juist of fout.
Rouw en liefde kunnen ook gewoon naast elkaar bestaan, het is okee om tegelijk verdriet te hebben om de ene hond en vreugde te vinden in een andere. 
 
Dus nee, wat je voelt is niet raar, je hoeft je nergens schuldig om te voelen, er is plaats voor beide honden in je hart.  "

Alaska's Finest!

Mooi gezegd, zo is het helemaal.

Heeel herkenbaar. Toen mijn hond Clint doodging, heb ik na drie weken al Noortje gevonden.

Als ik had moeten wachten totdat ik erover heen was, had ik nog heeel lang kunnen wachten.

Luna zit in je hart en Mellow heeft een nieuw huisje gevonden, mooi toch?

Verdriet om het verlies van Luna en blijdschap om Mellow kunnen naast elkaar bestaan.

Geniet ervan, niet teveel over piekeren hoor!

Nee inderdaad!! Jullie hebben het allemaal zo mooi verwoord! En zo is het ook.

en in mijn geval bestaat verlies en blijdschap naast elkaar.

Wat leuk zeg! Fijn dat ze een goed huisje bij jullie heeft gevonden. 

Toen onze vorige hond overleed hebben wij 5 jaar geen hond gehad (door andere omstandigheden kwam het ook niet uit) en toen kwam opeens Kaylo op mijn pad, zelfs toen ik hem had geadopteerd had ik regelmatig last van schuldgevoel. Ik denk dat dat er gewoon een beetje bij hoort.. Ik zou nu nooit meer zo lang zonder hond willen.

Inderdaad niet teveel piekeren en lekker genieten! 

Obi kwam iets meer dan een half jaar nadat mijn Lobbes aan longkanker overleed. Een poos kon ik zelfs geen enkele golden retriever zien zonder weer aan alle ellende die Lobbes overkwam te denken. Ik wist vanaf het moment dat hij overleed; elke nieuwe/andere hond is geen vervanger, kan überhaupt geen vervanger zijn. Lobbes is en was onvervangbaar. Maar eerlijk is eerlijk Obi is dat natuurlijk ook op zijn eigen manier. Obi heeft weer andere kwaliteiten... zo zal elke hond dat hebben. Hier was het doodstil in huis... Totdat Obi kwam...