Puppy de dupe van depressie, herplaatsen?

Hoi!

Ik wil jullie even iets voorhouden omdat ik zelf niet zo goed weet wat ik ermee moet.

Ik heb een golden retriever puppy, richting 6 maanden. Een schat van een beest, maar sinds een tijdje voel ik me zwaar depressief en lijkt er meer geen doorbraak in te komen. Ik heb het idee dat hij eronder lijdt en ik kan maar nauwelijks positieve energie uitstralen. Het is een prachtbeest en ik denk dat er genoeg mensen zijn die hem dat wél kunnen bieden. Het levert mij ook extra stress op dat hij eronder lijdt en dat verergert de situatie eigenlijk. Ik ben bang dat ik eeuwig spijt zou krijgen, maar anderzijds zou ik het egoïstisch vinden omdat de pup onvoldoende positieve aandacht zou krijgen. Je zou denken dat de puppy juist zou helpen, maar het werkt op de een of andere manier averechts. Het is ook gewoon intensief natuurlijk. Overigens was dit niet de reden om een puppy te nemen, dat is puur omdat ik van honden en goldens hou. Dit speelde later pas op.

Dank!

Vertel eens..werk je ben je thuis ? Een pup, jonge hond zorgt voor een vast ritme, een routine die je misschien juist nodig hebt...vertel eens waar loop je tegen aan ? 

Nee, ik woon thuis en werk ook fulltime. Ik werk wel 2 dagen thuis. Gezinsleden helpen maar ik doe 75%. Dat zijn ook biet zulke hondenliefhebbers als ik. Het vaste ritme bezorgt me weinig voordelen, het levert me meer stress op. Het punt is meer dat ik eigenlijk nauwelijks slaap en heel de dag in de weer ben. 's Morgens vroeg uitlaten, werken, weer uitlaten, eten, en in de avond nog een keer uitlaten. Ik ben eigenlijk van 7 uur 's ochtends tot 's avonds 11 uur in de weer. In goede doen zou ik dat ook helemaal niet zo'n probleem vinden, maar nu heb ik het gevoel dat ik aan de puppy, maar ook aan mezelf moet denken.

Je gevoel voor de pup, jonge hond, heeft niet de overhand ? ...straks als de hond ouder wordt wordt het voor jou ook veel makkelijker, en je hebt een vriend die er als deze gesetteld is er voor je is.....ik zal niet aanraden ga er voor, dat moet uit jou zelf komen, depressief ...krijg je daar hulp voor ? Een hond kan daar heel veel bij helpen...

Wordt hier het woord depressief ten onrechte gebruikt?

Dat roept hier bijna iedereen die het hebben van een jonge hond ineens heel veel werk vindt,het onderschat heeft en eigenlijk de hond kwijt wil.

Tuurlijk is het druk maar je hebt er zelf voor gekozen.

Gezinsleden geef je maar extra huishoudelijke karweien als ze toch niet zoveel met de hond hebben.

En dan kan jij dagelijks een lekkere wandeling maken,niks zo ontspannend. Een win win situatie voor jou en de hond.

Knap dat jij een diagnose kan stellen. Dat is zeker niet de onderliggende oorzaak. In goede doen kon ik het prima hebben. Nu is het belastend.

Ik kies voor een hond, maar niet voor dit natuurlijk. 

Ik stel geen diagnose,ik constateer een trend.

Hopelijk heb je goede therapie en medicatie om je depressie aan te pakken mocht je die hebben.

Wat je besluit is allereerst je eigen keus.

Als ik verder lees dan de openings post vraag ik me af of het wel de pup is die te veel is.

Van s'ochtends 7 tot savonds 11 aan de gang is niet misselijk.

Zeker niet naast een depressie.

Heb je daar ondersteuning bij voor de depressie? en heb je dan als dat zo is daar ook je issue betreft puppy en druk besproken. 

Normaal zou juist eerder geadviseert worden om te minderen met werk en te zorgen dat er ruimte komt voor meer rust en ontspanning plus lekker met de pup de natuur in.

Juist dieren kunnen tijdens een depressie zo belangrijke rol spelen om er doorheen te komen.

Dat je omschrijft dat je niet door de depressie heen komt vind ik niet gek als je kost wat kost volle bak blijft werken.

Wellicht is er reden om eerst eens te gaan onderzoeken wat de oorzaak van de depressie is. Afstand van de pup doen, is iets wat een definitief besluit is aangaande de pup.

Terwijl samen dingen overwinnen juist jullie band enorm zou kunnen versterken.

Je hoeft niks met wat ik hier aangeef. 

Je maakt je eigen keuzes. Maar wie weet helpt het om eens via de andere kant te bekijken.

Hallo, Ik reageer even op je bericht ... Want ik zelf heb ook depressies en als je daar in zit ga je echt door een hel .. je kan beter je been breken dan ben je na zes weken uit gips!!!Maar door dat je een hond heeft moet je wel verder. ... en het is niet gemakkelijk maar je hebt wel regelmaat nodig. En als je na een poosje weer opknapt dan ben je weer blij dat je door deze rot tijd je hond heeft ..want je krijg van je hond zoveel liefde ... dat kan iemand anders je niet geven ... neemt dat maar van mij aan. Het liefst ligt je de hele dag op bed of bank!! Maar door je hond krijg je structuur en moet je wel voor em zorgen ...En ik weet het ..het valt niet mee ..maar al ga je maar een klein stukje met hem naar buiten. Dan ga je na een poosje denken ja ik haal er toch voldoening uit .Probeer anders iemand te vinden om met je de hond uit te laten en te verzorgen .. Ik weet het zeker als je over een poosje uit het diepe dal gekropen bent . Dat je dan denkt he ik ben blij dat ik je niet weg hebt gedaan . Ik weet het zeker ik heb ook met gedachten gelopen.. zij moet weg.. want je ziet enkeld zwart. Ik wens je veel sterkte in deze moeilijke tijd . Ik weet hoe je je voelt dat kan een ander niet voelen die zo iets ooit heeft mee gemaakt. 

" Je gevoel voor de pup, jonge hond, heeft niet de overhand ? ...straks als de hond ouder wordt wordt het voor jou ook veel makkelijker, en je hebt een vriend die er als deze gesetteld is er voor je is.....ik zal niet aanraden ga er voor, dat moet uit jou zelf komen, depressief ...krijg je daar hulp voor ? Een hond kan daar heel veel bij helpen... "

Willemijn _ baasje van Bams _ en Ogin

Nou... TS vindt het (nu) teveel om de hond drie keer per dag uit te laten, dat wordt met het ouder worden van de hond niet minder.

Dat is zo, moet je er in mee gaan ? Dan beter de hond wegdoen als je niet de zorgvoor de hond op kan brengen.....?   Een ritme zal ze moeten oppakken, en dan naar buiten is een must, wie weet knapt ze er van op....en ze is niet alleen, ze heeft huisgenoten....

Ga zorgen voor een vast dagprogramma voor jezelf en plan daarbij je hond als eerste in. Daarnaast kunnen je huisgenoten ook wat doen. Immers kies je met je allen voor een hond en niet één persoon alleen.

Ben je op dit moment nog in staat om fulltime te werken?

Ga anders naar je huisarts om een uitslag, ga naar de bedrijfsarts en overleg het x aantal uren wat je op dit moment kunt werken. 

Waarom heb je het idee dat hij eronder lijdt? Dat je geen positieve energie uitstraalt......?

Ik zou hier even heel graag de aandacht willen vestigen op het feit dat we het over een hond hebben. In tegenstelling tot de mens, oordeelt de hond niet over jou. Het voordeel is dat je bij jouw hond volledig jezelf kan zijn. Die verwacht niet dat jij alles tot in de puntjes regelt. Constant een schitterende glimlach tevoorschijn tovert..... Of over een niet aflatende energie beschikt....en zo kan ik nog wel zaken opnoemen.

Als het enige is wat ik zou moeten doen, is voor mijn honden zorgen? Wauw wat een zalig liefdevol aangenaam stressloos leventje dan! Alleen hebben we wel heel wat meer te doen!

En er is ook niets mis mee, om aan de rest te vragen om mee voor de hond te zorgen. Oow zijn niet zo'n dierenliefhebbers. Tja, als jij kookt, kook je dan alleen voor jezelf? Als je strijkt en poetst, doe je dat dan alleen voor jezelf? Zal ik nog wat zaken opnoemen? 

Slaap eens een keertje langer. Er zijn nog mensen die de hond eens kunnen uitlaten.

Ga er eens op uit, alleen met je hond....rust de natuur in. Een weekendje weg, alleen jij en de hond....zalig. Je hond verlangt niet dat je met hem als een racemachine buiten rondloopt. Hem lekker rustig de tijd geven om te snuffelen, als het doenbaar is los en anders aan een lange lijn. Geef de hond zijn bezigheid. Er is heel wat lekker gezond kauwmateriaal voorradig. Laat hem buiten hondensnoepjes zoeken....allemaal veel leuker dan lopen......

Weet je.....die konijnen van op televisie, die reclame met de duracell batterijen. Tja die kunnen blijven gaan....maar toch ook maar net zolang dat de batterij meegaat. Eens die leeg is? Dan is het ook gedaan.

Een pup, een hond, een vriend....een zo trouwe vriend zonder welk oordeel maar ook. Hoe lief, hoe trouw, hoeveel vriendschap ook? Kan wel eindeloos van je houden. Maar niet rechttrekken wat door iets anders krom is geraakt. Je legt jezelf nog meer druk op, omdat je vindt van jezelf dat je het allemaal maar geregeld moet krijgen. Je ontwikkelt stress omdat je denkt dat je het niet goed doet....jij denkt dat....niet de hond.

En er is echt niks mis mee om hulp te vragen. 

Een pup, een hond, een vriend....een zo trouwe vriend zonder welk oordeel maar ook. Hoe lief, hoe trouw, hoeveel vriendschap ook? Kan wel eindeloos van je houden. Maar niet rechttrekken wat door iets anders krom is geraakt. Je legt jezelf nog meer druk op, omdat je vindt van jezelf dat je het allemaal maar geregeld moet krijgen. Je ontwikkelt stress omdat je denkt dat je het niet goed doet....jij denkt dat....niet de hond.
En er is echt niks mis mee om hulp te vragen.

Honderd procent waar. Een hond haalt je niet uit een depressie, dat doe jezelf, een hond, jouw vriend maatje laat zien hoe vrolijk het leven is, ga je mee vrouwtje gaan we samen rennen, spelen, kroelen. Dat doet een hond met je. En je staat er voor open of niet. Ik zeg zeg sta ervoor open en je hulp is je...... hond.

Hallo,

hierbij even mijn verhaal in de hoop dat het je wat helpt.

Ik ben 19 nu, kreeg ‘mijn’ eerste hond toen ik 14 was. Toen ik 15 werd brak er voor mij een extreem moeilijke periode aan. Mijn 2 opa’s stierven, mijn moeder kreeg kanker en mijn ouders gingen scheiden. Door dit alles raakte ik in een depressie en werd mijn lieve hond ook mij soms teveel. Heb er toen over gedacht om hem weg te doen, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen (het is tenslotte een zwerver en wilde het haar niet aandoen om weer aan een ander huisje te moeten wennen). Ik heb een hoop therapie gehad, maar het is uiteindelijk door mijn hond dat ik weer op het goede pad ben gekomen. Inmiddels woon ik op mezelf, heb geen contact meer met mijn ouders, maar heb wel mijn viervoeter die me altijd helpt als er iets is. Honden doen iets met je wat veel mensen niet voor elkaar krijgen. Lang verhaal kort, als ik jou was zou ik toch nog even volhouden (de kans dat je spijt krijgt is namelijk groot) en anders hem tijdelijk onderbrengen bij een familielid.

Veel groeten van mij en pootjes van mijn wildebrasje :)

" Wordt hier het woord depressief ten onrechte gebruikt?
Dat roept hier bijna iedereen die het hebben van een jonge hond ineens heel veel werk vindt,het onderschat heeft en eigenlijk de hond kwijt wil.
 
Tuurlijk is het druk maar je hebt er zelf voor gekozen.
Gezinsleden geef je maar extra huishoudelijke karweien als ze toch niet zoveel met de hond hebben.
En dan kan jij dagelijks een lekkere wandeling maken,niks zo ontspannend. Een win win situatie voor jou en de hond. "

Monique

Ik wil niet zeggen dat dit hier ook het geval is maar het valt mij ook op dat regelmatig mensen met een pup in een depressie zeggen terecht te zijn komen. Het lijkt zo leuk een pup maar het hebben van een pup/hond heeft natuurlijk ook zijn minder leuke kanten.

Ik ben ook depressief (geweest), wat mij heeft geholpen, waren mijn honden.

Je zegt wel niks over psychiater/psycholoog, medicijnen, enz...

Iemand met een depressie moet wel hulp hebben van bovenstaande, zelf zal je er niet zomaar uit raken.  Zorg dus eerst voor hulp.  Mijn dokter heeft me ooit gezegd : "als je in zulk een staat bent, mag je geen grote beslissingen nemen" daarmee bedoelde hij, dat ik mezelf niet kon vertrouwen en beslissingen zou nemen waar ik later spijt van zou krijgen.

Ik heb steeds aan die uitspraak gedacht, en gewacht met beslissen (niet over mijn honden trouwens), nu ben héél erg blij dat ik dit niet gedaan heb.

Dus mijn raad : raap jezelf op, dwing je zelf tot actie en zorg voor die hond, jouw hond zal ervoor zorgen dat je nog buiten komt, wat erg belangrijk is nu.

De keuze is compleet an jou, maar zoals Martine al zegt. Als je in een depressie zit is het geen tijd om grote beslissingen te nemen.

Zelf ben ik dan niet depressief geweest, maar heb wel last van een angststoornis en burn-out klachten. Hier hebben mijn honden mij zo erg mee geholpen en ik kan ook echt niet meer zonder.

Op het moment wonen ze niet bij mij, maar bij mijn moeder, maar ik zou er echt ALLES voor over hebben om ze bij me te hebben.

Zij zijn in die tijd mijn rotsen geweest, de stabiele factor.

Ik zou er nog een heel erg goed over na denken of herplaatsen op dit moment een optie is

Geen ervaring met depressie. 

Maar mijn eerste reactie is; ligt het probleem niet bij veel te veel werken/ veel te veel in de weer zijn... ipv aan de hond? 

Lijkt mij niet logisch om zo veel te werken en in de weer te zijn met een depressie. Die energie zou je beter kunnen steken in beter worden lijkt mij.... 

Wat zegt de dokter? 

Hier herstellende van een flinke depressie.

Ja, ook ik heb erover nagedacht.
Maar dat is de depressie die je vertelt dat je niet goed genoeg voor je hond bent. Je hond is gewoon blij om bij jou te zijn.
Jij bent zijn wereld, maakt hem het uit dat hij soms wat minder loopt. Als jij er maar bent.

Ikzelf heb besloten een tijdje te stoppen met werken en in de ziektewet te gaan. Moeilijke keuze, maar hierdoor was het vaste dagritme EN de behandeling bij de psycholoog wel minder stress voor mij.
Ik heb toen ook met mijn ouders besproken dat ik de honden graag wilde houden, maar dan wel soms wat meer hulp nodig had. Dat vonden ze geen probleem.
Uiteindelijk werden de honden voor mij de reden om nog uit bed te komen en om te proberen om uit de depressie te klimmen.

We zijn nu bijna 2 jaar verder, en ik heb 2 geweldige honden. Ben zo enorm blij dat ik ze niet heb herplaatst!
Ik woon nu samen met mijn vriend, en de honden passen zich ook prima aan wanneer ik even een ''dip''dagje heb. Gaan ze lekker de tuin in en luieren op de bank. Ze weten toch wel dat ze daarna dan weer een lekkere grote wandeling in het bos krijgen.

Ik ben ooit, door een medische reden, door een depressieve periode gegaan. Bij mij was het een trage schildklier waardoor alles in de soep liep, inclusief een depressie er gratis bij. Toen ik dacht 'zo hoeft het van mij niet meer', was dat voor mij de klik die me deed beseffen dat ik een goede arts moest vinden die niet alleen in standaard behandelingen dacht. Dit was in de begintijd van het internet, dus kennis was schaars, en artsen waren nog niet op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen die ontstonden omdat patiënten ervaringen met elkaar konden delen en dus niet 'de enige' waren waarbij de standaard behandeling niet werkte.

Ik had toen een hond en ook al deed ik 45 minuten om een rondje wat me normaal 20 minuten kostte, ik ging naar buiten. Buiten zijn is goed voor de mens, maar schijnt vooral voor mensen met depressie heel goed te zijn.

Ik vind het wel straf dat je van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in de weer bent. Zijn er dingen die je kunt schrappen?

Hier elk jaar depressie weet niet beter zit er nu ook zwaar in .... Vanmorgen mezelf ook moeten dwingen eruit te gaan ... Dit duurde een paar uur voordat ik het ook kon. 

Ik zou als ik jou was beginnen met je ziek melden dan al minder stress mss medicatie 

Ken iemand die baat heeft met zaffranax ... Hier in België kan je het zo halen maar is prijzig. Haalt scherpe kantjes eraf. 

Maar juist door de honden kom ik erdoor en ja nu krijgen ze mss iets minder lange wandelingen maar gedachte ze ooit weg te doen ... Jij hebt nog andere mensen om je heen ... 

Maar als je je pup weg doet dan krijg je spijt wat je weer in een andere negatieve cirkel kan brengen 

Een depressie komt niet ineens he. En bij een échte ben je er ook niet zo vlug vanaf.

Als je pup nu nog maar zes maand is heb je dat dan niet voelen aankomen de voorbije vier maanden , toen had je nooit een puppy mogen erbijnemen. Alzeker niet als je andere huisgenoten er niet voor zijn.

Weet dat als je alleen bent je huisdieren je erdoor halen , gewoon omdat het moet en je ze moet eten geven, wandelen etc.

Maar jij bent niet alleen, dus ofwel geef je de anderen meer huishoudelijke taken , en hou jij je met het dier bezig. Die heeft jou wel NODIG hoor nu in zijn puppytijd.

Ofwel doe je hem vlug weg, al bloedt mijn hart om zoiets weeral te lezen en vooral te moeten schrijven.

Eens depressief zijn is geen depressie .In deze donkere dagen heb je dat vlug.

Ik heb de indruk dat je beslissing om hem weg doen reeds vastzit in je hoofd  en dat je gewoon hier medeleven komt zoeken, en van ons hiervoor bevestiging wilt.

Van mij geen begrip ,mag je nog zo klagen ,  sorry.

Sterkte Goldenpuppy! Ik hoop dat je een goede keuze voor jezelf mag maken! Pootje van Senna!

Ik denk ook dat nu niet het juiste moment is om te besluiten over herplaatsing.

Verder sluit ik me bij Eliane aan. Jouw hond neemt je zoals je bent. Depressie? Wat is dat?

Zoek hulp als je dat nog niet hebt en probeer te genieten van je hondje.

Sterkte hoor.

Het feit dat je nadenkt over wat het beste is voor je hond, zegt veel over je. Zelfs als die verdomde depressie nog even aanhoudt zal jullie liefde onvoorwaardelijk blijven.
Niet herplaatsen, hulp vragen bij uitlaten en verzorgen. Achter elke donkere wolk loert een zon. Als deze doorbreekt komt is jullie liefde er nog.