Hoeveel bepaald ras het karakter?

Hallo Allemaal!

Ik ben vast niet de enige die het interessant vind hoeveel het karakter van een hond beïnvloed wordt door het ras of kruising.

Bij mijn opleiding tot kynologisch instructeur wordt er ook gekeken naar ras specifieke eigenschappen. En hoe je aan de hand van het ras/soort hond al een redelijke verwachtig kan maken van het karakter van de hond. (Dit aan de hand van waarvoor dat soort hond gefokt is en welke eigenschappen toen dus belangrijk waren.)
Bijv dat sommige rassen erg vriendelijk naar mensen zijn en niet naar andere honden omdat ze veilig uit een honden gevecht getrokken moesten kunnen worden zonder dat ze de baas aanvlogen.

Sinds 2 maanden hebben we Raico erbij. Een kruising Mechelse herder x Duitse herder x Border collie.

Wat alle 3 die rassen gemeen hebben is dat ze gefokt zijn om samen met de baas iets te doen. Ook moeten ze tijdens werk redelijk zelf na kunnen denken.
Raico is daardoor dus erg baasgericht en heeft dingen snel door (slimme hond).
Hij heeft niet echt jacht instinct maar wel drijvers instinct, als iets voor hem vlucht, gaat hij erachteraan, dit is het meest te zien bij schapen en vogels (deels Border collie).
Vaak zie je ook dat rassen die erg baasgericht gefokt zijn, meer moeite hebben met alleen gelaten worden (Raico ook).

Rori daar in tegen is een kruising stabyhoun x wetterhoun.

Beiden rassen gefokt voor het verjagen van ongedierte (zelfstandig) en waken (ook zelfstandig). Soms wel helpen met stropen maar het was voral een allround hond voor de armere boeren.
Hierdoor dus ook goed als huishond en goed met kinderen. De wetterhoun werd wat meer gebruikt in stukken met water.

Rori heeft veel jacht instinct, kan waaks zijn, is goed met kinderen. Rori heeft nauwelijks een will to please, voor voer doet ze alles maar het is niet zoals bij Raico dat het erom gaat dat ik iets van haar wil en ze het daarom doet.

Omdat Rori zo zelfstandig is aangelegd, denkt ze even na voordat ze een commando opvolgt (vind ik dit een goede plek om te gaan zitten? Oh ik moet hier nog even markeren en daarna kom ik wel! Ik heb je wel gehoord maar ik neem rustig mijn tijd.)
Als Rori losloopt heb ik daarom altijd voer bij de hand. Ik gebruik het niet elke keer met terugroepen maar wel zo af en toe omdat ze dan de vrijheid heeft om los te kunnen lopen.

Ook kan Rori zichzelf vermaken, ze pakt uit zichzelf een botje of gaat zelf gek doen met een speeltje terwijl Raico dat graag samen doet of afwacht tot ik iets ga doen.

Ook heeft Rori nooit moeite gehad met alleen zijn en dit hoor ik ook amper op pagina's die gaan over haar rassen. Terwijl de baas gerichte honden en de gezelschapshonden hier duidelijk vaker moeite mee hebben.

In de lente loopt ze niet veel los, maar wel aan een 8m lijn omdat haar jacht instinct het dan wint van de beloning.

Bij mijn beide honden zit er waken in, hierdoor zijn ze allebei wat afwachtend naar vreemden. Rori kijkt de kat uit de boom en Raico begint te blaffen.

Bij beiden was de omgang met andere honden niet erg belangrijk in het fokdoel, dit kan dus erg wisselend zijn. Raico is bang voor andere honden en valt uit angst erg uit. Rori kan ik overal bij zetten, ze zoekt de confrontatie niet zelf op maar kan wel een hechte band krijgen met honden die ze langer kent. (Deze band begint nu langzaam te komen met Raico.)

Beiden zijn herplaatsers,
Voor Rori ben ik de 2e eigenaar, voor Raico ben ik de 3e (zonder asiel mee te rekenen).
Rori is 8 jaar bij mij, Raico 2 maanden.
Raico is wrs met een erg harde hand getraind en Rori niet (Rori heeft wrs wel klappen gehad bij de 1e eigenaar).
Allebei in het begin angstig voor bepaalde dingen. Raico voor bijna alles wat buiten gebeurd, Rori voor veel dingen die binnen gebeuren. (Rori was doodsbang voor teenslippers, vliegenmeppers, bepaals speelgoed en de stofzuiger. Raico is buiten erg alert op alles en bang voor vreemde mensen, kinderen, honden.)

Door hun verleden en hun leven bij mij zijn ze natuurlijk anders dan wanneer ze ergens anders geleefd hadden maar bepaalde trekjes zitten er gwn in door het ras/kruising.

Mijn schoonmoeder heeft altijd Dobers (gehad). Ik heb er 2 gekend. 1 daarvan leeft nog. Toch zit er een duidelijk verschil in karakter tussen die 2. De ene is een reu, de ander teef. De ene is werklijn, de ander showlijn. De ene heeft echt gewerkt, de ander is een huishond. Maar je merkt in hun doen wel echt dat het hetzelfde ras is.


Ik ben benieuwd of jullie dit ook merken of interessant vinden?

Ja, ik merk hier ook wel heel duidelijke raskenmerken en het doel waarvoor ze werden gebruikt bij mijn hond. Ze is een Noorse lundehund, gebruikt om in Noorwegen op papegaaiduikers te jagen. Het is een oertype en een oud ras. Tegenover onze vroeger honden merk ik dat enorm. Dat er nog veel meer dat echt primitieve instinct in zit bij haar, soms in heel kleine dingen. Zij is ook gewoon een perfecte hond om in de natuur mee te wandelen en te ontdekken, maar minder voor in een stad of op drukke plaatsen. Ze kan niet alleen zijn en als we samen op weg zijn, kan ze het niet verdragen wanneer 1 persoon de andere kant op gaat. Iedereen moet samen blijven. 

 

Ze is enorm op mij gericht, maar ook weer wel eigenwijs. Dingen die ze absoluut niet wil, zijn moeilijk om aan te leren en ze probeert mij ook op verschillende manieren te manipuleren. Ze doet dus niet blindelings wat ik wil. En dat lijkt ook wel herkenbaar uit de rasbeschrijving. Ze heeft wel jachtinstinct, maar dat is wel onder controle te krijgen. Wel heeft ze van kleinsaf aan uit zichzelf geapporteerd, terwijl onze andere honden dat nooit echt gedaan hebben. 

 

Ik volg nu ook meerdere andere lundehunden op Instagram, want ik ken er geen andere in het echt omdat het een zeldzaam ras is. En daar herken ik in filmpjes en foto's ook zoveel qua gedragingen bij mijn eigen hond. Natuurlijk zijn er nog steeds ook heel wat individuele verschillen en bepalen ook opgedane ervaringen veel. Maar bij de honden van haar ras, moet ik toch vaker lachen met kleine, onopvallende gewoontes of gedragingen of de manier waarop ze spelen die zo herkenbaar zijn! Zo springt ze bvb echt op haar prooi als een kat en gebruikt ze ook heel veel haar poten bij het spelen. En bij andere Lundehunden zie ik dat ze op diezelfde manier spelen 

 

ik vind dat ook interessant, ik denk dat het ras zeker meespeelt in het karakter. 

 

Jenna had ik van een foto uitgekozen en ik dacht dat ze iets herderachtigs is, wat misschien ook wel zo is, maar haar karakter is echt dat van een jachthond. Toen ik ging googlen naar poolse jachthonden vond  ik de ogar polski, en de beschrijving van zowel karakter als uiterlijk doet sterk aan Jenna denken.

Interessant topic! 

 

Kaylo is een kruising Sarplaninac en dat is goed te merken ook. Net zoals de rasbeschrijving van de Sarplaninac is Kaylo een hond die weinig vraagt maar heel veel geeft. Hij is trouw, waaks en ontzettend intelligent. Over het algemeen zijn ze erg afstandelijk naar vreemde en kan hij bij toenadering echt afwijzend zijn. Het zijn hele zelfstandige honden maar kunnen niet zonder hun roedel. 

Karakter is bij al mijn honden verschillend,  ook al zijn ze hetzelfde ras. 

Kenmerken hebben ze echter wel gemeenschappelijk.  Daarvoor zijn ze er ook al jarenlang voor en op gefokt. 

Maar karakter neig ik eerder naar afkomst en bijkomstig nog opvoeding toe.  

Ik volg even! Misschien post ik later nog even wat, maar nu moet ik werken

Mijn honden (golden retriever en koningspoedel) passen beide in de rasbeschrijving. Niet helemaal perfect maar in grote lijnen zeker wel. 

 

Wat mij dan weer vaak opvalt is dat mensen geneigd zijn alleen het positieve van rassen te onthouden. Zo zeggen ze altijd over mijn golden dingen als 'dat zijn zulke makkelijke honden' en 'lievere honden ga je niet vinden'. Nou is Luna niet perse makkelijk (eigen willetje, moet echt wel in banen geleid worden) en ook niet altijd even lief (botnijd). Verder is ze de liefste hond ooit hoor, maargoed. Ik denk dat altijd oh mensen lees je beter in dan dit. Met meneer poedel zelfde verhaal. Mensen vinden altijd dat omdat hij een poedel is hij heel erg slim is en dus ook heel goed luistert en makkelijk te trainen zal zijn. Meneer os heel slim, maar vooral als hij er zelf voordeel uit haalt, dus hij is ook erg eigwnwijs en wilt echt niet heel hard werken als hij daar geen nut van inziet. Dus makkelijk op te voeden? Nee zeker niet, als je hem niet doorhebt neemt hij een loopje met je. Dus ooka  klopt de raseschrijving redelijk bij beide honden, mensen lezen toch alleen wat ze willen lezen denk Ik soms...

Dit zit er in nova. Ik vind moeilijk te zeggen welke eigenschappen van welk ras ze precies heeft aangezien ik er geen ervaring mee heb. Wel het wolf duidelijk terug te zien haha. Al zegt mijn oom dat ze ook erg veel van een witte herder weg heeft (Hebben hun altijd gehad) en zit ook veel in haar lijn. Dat will to please heeft ze niet overgenomen in iedergeval dus of dat nou van de husky of alaskan afkomt? Heel zelfstandig is ze. Komt ook alleen naar ons toe voor aandacht of een aai wanneer zij dat wilt. 

Hoe maak jij verschil tussen jachtinstinct en drijversinstinct? Achter bewegende dingen aan gaan klinkt meer als jagen dan als drijven. Drijvers instinct uit zich wanneer een hond instinctief gaat spiegelen; op 12 uur gaan lopen met jou om een groep dieren heen. Je kan het ook herkennen in blokken en opvangen maar dat is oor een ongetraind oog minder goed te zien. En natuurlijk The Eye.

 

Waarom denk je dat Raico met harde hand is opgevoed? De non-verbale communicatie van BC's is erg puur; voor een verkeerd verstaander lijken ze vaak erg slaafs en onderdanig op een bange manier.

Het alert zijn op dingen, zowel thuis als buiten, is een BC dingentje. Ze drijven op het oog; al in de verte zien ze een stipje dat een schaap is en gehaald moet worden. En ze werken samen op het oog en geluid. Dat op zichzelf hoeft dus niets met angst te maken te hebben.

 

Ik vind het zeker interessant maar merk wel vaak dat er veel fabels in dat soort verhalen zitten. Bij de BC's dan.

En de ouders maken ook een enorm verschil. Ik heb twee BC's van dezelfde fokker. Beide 100% werklijn. Biologisch gezien nichtjes van elkaar. Maar ze verschillen als dag en nacht. De grootste overeenkomsten zijn hun intelligentie en will-to-please.

Een hond met echt goed gekweekt jachtinstinct zal echt geen dieren gaan drijven.

Daar ziet hij het nut niet van in, zegt hem niks.

Hij herkent echt de dieren waar op gejaagd wordt, geluiden en geur,dat is er eeuwen in gekweekt.

Ik kijk er zelf nog altijd van op: een fazant hoeft maar een beetje te kuchen in de verte, ik heb niks gehoord maar zij staan paraat. Terwijl de merels bijna voor hun poten staan te dansen....

Een jachthond die zich rot verveeld zou wel eens willen drijven, net als andere honden.

 

Ts: zelfs een gezelschaps-hondje heeft een taak: zijn baas gezelschap houden en waken doen die ook best goed. Al is het soms blaffen van de schrik, net als alle andere honden.

 

Nouu ik heb een husky.

En volgens zo een beetje iedereen die ik ken. Is May qua uiterlijk een husky. Maar qua karakter een beeetje in de verkeerde buitenkant geboren...

 

Het enige wat echt met haar ras overeen komt ishaar jachtinstinct. Waardoor ze ook echt niet altijd los loopt.

Verder trekt ze totaaaalniet. Niet als je gaat skaten of fietsen..op 1 uitzonderingna. Dat erzoveeeel wild zit. Dangaat ze trekken omdat ze wegwilt want ze mag er toch niet achteraan. Of wilt erachteraan maar zit vast dus kan niet. Zelfde idee...

 

Ze werkt ook erg graag..dat hoort opzich bij het ras. Maar daar hoort ook zelfstandig denken bij. Als ik zeg zit. Al zeg ik dat op 20M gaat zij zitten... ofwel niet echt een husky..

 

Daarbij doen wij sporten die jeniet veel hussen ziet doen.. (bv; mantrailen en treiball).

 

Juist omdat May zo een niet huskykarakter heeft ben ik zo dol op haar. En zal ik ook noooit meer een hus nemen. May krijg iknooooiy meer qua karakter

 

Raico is juist niet op zichzelf. Hij kijkt contant waar ik ben, tijdens wandeling is hij wel super alert. Raico is dan ook maar 25% BC.


Die harde hand vermoed ik omdat hij bij stemverheffing in elkaar kruipt, zodra hij ook maar denkt dat hij iets niet goed heeft gedaan achterin zijn bench kruipt. Als ik mijn hand (voor hem) onverwacht hoog houd kruipt hij ook in elkaar. Dat is niet ras specifiek, dat zijn trauma's.

 

raico doet alles op zicht, gebruikt amper zijn neus met lopen.

Rori doet alles op neus, let heel weinig op geluid en zicht tijdens het lopen.

Rori wil dingen pakken, Raico wil er alleen achteraan.
Rori vind een spoor volgen en graven fantastisch. Raico doet niks met geur dus mist het spoor al en staat een beetje suf te kijken als rori een hol gevonden heeft.

Hier merk ik niet zulke hele grote raskenmerken. Ik heb dan 2 Schotse collies maar het verschil zou niet groter kunnen zijn als dag en nacht. Aedon is energiek, heeft een neiging tot nervositeit, werkt graag voor je, is wat handig rond vee, jaagt meer en kan redelijk "egoistisch"zijn. Ik vind Aedon dan ook helemààl niet rastypisch.

 

terwijl Arran rustig is, een stabieler karakter heeft (geen nervositeit) graag met je werkt ipv voor je werkt en ook dat is met een limiet. Hij is veel zelfstandiger dan Aedon en Arran cijfert zichzelf heel snel weg voor iemand anders. In dat opzicht is hij veel zorgzamer. Ook trekt Arran andere dieren aan als een magneet, koeien, schapen, paarden, andere honden. Ze moeten allemaal even bij hem komen kijken.

 

Wat ze wel allebei hebben is een grote vocaliteit ze willen graag bij je zijn (wel op een iets andere manier, maar ze hebben het allebei heel erg nodig). Verder kan ik niet zo heel erg veel meer bedenken, maar misschien komt dat doordat ik er nooit op heb gelet?

Dat doen mijn BC's dus ook. Houden mij constant in de gaten. Net, bij het uitlaten liep Momo te ver door. Ik riep haar maar ze reageerde niet (begint doof te worden). Ik had geen zin in schreeuwen zo vroeg dus ik stopte gewoon met lopen. En ja hoor. Al heel snel keek ze zelf om waar ik bleef.

 

Maar 25% BC...

Kijk, dat is nu het grappige met kruisingen. Hoeveel er in zit hoeft helemaal niets te zeggen over hoeveel je herkent. Het zijn net toverballen in een nest: de één heeft heel veel van de vader, de ander juist van de moeder. Men gaat er ook bijna altijd vanuit dat de pups van beide rassen alle goede dingen erven, maar de kans is net zo groot dat ze juist alle slechte dingen van beide rassen krijgen. Op diezelfde manier kunnen dingen die bij een ras horen dat er maar een heel klein beetje in zit, behoorlijk de boventoon voeren. Dat maakt mensen die een bepaalde kruising hadden en daar zo van genoten hebben dat ze weer exact die kruising willen ook een beetje.. onwetend. De kans dat die nieuwe pup erg op de oude hond gaat lijken is zo ongeveer nul.

 

Zoals hier nu al enkele malen is verteld zijn er binnen een ras en zelfs binnen een lijn al grote verschillen.

 

Verder blijf ik bij mijn oude, niet zo aardige, standpunt. Met een asielhond heb je geen idee welke rassen er in zitten. Met een kruising heb je geen idee wat vererfd is. Beter laat je het rasspecifiek-idee dan dus maar los. Zeker als je niet echt door en door bekend bent met het ras en met ideeën rondloopt die gewoon niet kloppen. Als je heel graag rasspecifieke kenmerken wilt zien kan je beter een rashond kopen van een rasfokker. Met stamboom en aangesloten bij de rasvereniging.

Wij hebben 3 staffords. Waarvan 2 echt wel rastypisch zijn zeker qua vriendelijkheid naar mensen. Echte allemans vrienden als ze er maar bij mogen zijn. Die van mij heeft echt een baas en vreemde mensen maakt hem allemaal niks uit. Hij zal niet bij bezoek op schoot gaan terwijl die andere twee helemaal blij zijn als er mensen over de vloer komen. Verder hebben ze veel energie en willen ze graag met en voor ons werken. Ze zijn heel gevoelig voor onze gemoedstoestand. Wat dan weer helemaal niet rastypisch is, is dat we 3 reuen hebben allemaal ouder dan 1,5 en dat nog steeds helemaal goed gaat. We laten ze niet alleen zonder toezicht maar er zijn geen spanningen. Ik vind dat ze wel in de rasbeschrijving passen. De een wat meer dan de ander maar we hebben geen dingen waarvan we denken dit wijkt wel erg af. 

 

De leonberger zo ver ik nu  kan zien past ook wel redelijk in de rasbeschrijving. Ze is onzeker aangelegd terwijl wat ik gelezen heb en gehoord heb ze juist zelfverzekerd zijn. Ze heeft dit van het begin en is niet erger maar ook niet minder geworden. Ik probeer haar nu vaker wat extra aan te moedigen en dat lijkt wel te helpen. Verder is ze heel relaxed en geeft ze niks om drukte en veel mensen. Ze is mega sociaal naar mens en dier maar daarin soms wat afwachtend. Ze is af en toe wat eigenwijs maar luisterd dan uiteindelijk toch maar. Dus ook de leonberger past in grote lijnen in de rasbeschrijving. 

 

Mij valt op dat mensen vaak voor een ras kiezen maar niet voor de eigenschappen. Zie je iemand zwaar gefrustreerd op de cursus omdat zijn terrier niet wil luisteren, een husky niet los kan lopen, een border drijft of een staf niet met iedereen wil spelen. Ik vind dat je de rasiegenschappen leuk moet vinden, dan pas het uiterlijk. En natuurlijk voldoen veel honden juist door dat fokken op uiterlijk niet helemaal meer aan hun raseigenschappen. Maar gelukkig zijn er ook nog veel honden die dat wel doen.

 

Dat hoeft echt niet te betekenen dat hij met harde hand is opgevoed, hoor. Mijn hondje deed dat ook heel erg (nu nog steeds soms), terwijl ze geen andere eigenaar gehad heeft dan mijn vader. Ze was juist heel hecht met hem en na zijn overlijden had dat gewoon heel veel invloed op haar zelfvertrouwen. Daarnaast is ze altijd al snel onder de indruk geweest van dingen, een beetje angstig naar vreemden en is ze een gevoelig hondje. Ondertussen duikt ze bij mij nooit meer in elkaar, maar als bvb mijn zus oppast (die ze toch ook wel heel goed kent, maar die ze niet dagelijks ziet) en zij is eens wat strenger omdat mijn hond niet meteen luistert, duikt ze nog wel eens in elkaar of kruipt ze heel laag in een hoekje. We proberen dat nu natuurlijk heel hard te voorkomen.

 

Ik kan me inbeelden dat Raico ook weinig zelfvertrouwen heeft omdat hij zoveel baasjes na elkaar gehad heeft. Je weet natuurlijk niet wat er gebeurd is, dus het kan best dat hij met harde hand is opgevoed, maar je kunt er niet vanuit gaan en zijn reactie kan ook best een andere reden hebben. 

Hier twee Tamaskan. Nu is dit natuurlijk een beginnend ras en hebben we nog veel verschillen, maar een rasstandaard hebben we wel. Trouwens ook wel echt rastypisch gedrag.

 

Als ik naar Aiden kijk, dan bepaalt zijn ras helemaal niks voor hem. Hij is gewoon echt zijn eigen persoontje. Lijkt op geen enkel ras, maar als ik hem moet beschrijven komt hij het dichtst bij een Malamute. En dan nog is hij weer zachter dan deze honden. Zelfstandig, leeft in zijn eigen bubbel, vriendelijk, zachtaardig. Geen jachtinstinct. Erg lui. Houdt niet van werken, ook niet met zijn baas. Sporten is niet voor hem weggelegd. Als hij het gevoel heeft dat hij gedwongen wordt, gebeurt er niks (dit is bijv. al als hij naast de fiets loopt, dan kan hij niet zelf kiezen hoe hard hij gaat en waar hij heen gaat).

 

Abby daarentegen is echt een rastypische Tamaskan. Ze voldoet echt aan ieder aspect, wat je inderdaad heel erg terugziet in haar gedrag. Ze is vriendelijk, houdt van beweging en werkt graag met haar baas. Roedelgericht. Is terughoudend, maar niet angstig. Nieuwsgierig. Leergierig. Mensgericht. Jachtinstinct, maar hanteerbaar (bij een ''nee'' is ze alweer uit haar jachtmodus). Voergericht. Flexibel (past zich makkelijk aan aan de situatie).

 

indd! mensen vinden een hond mooi of hebben ze op straat of in een film gezien en willen ze zelf dan ook. ik kom weinig mensen buiten tegen die zich goed hebben ingelezen van te voren.

Met Rori heeft mijn moeder dat destijds ook niet gedaan. Ja een kennis had een stbij dus dat wilde zij ook.

Mijn buurvrouw heeft een Japanse Spits van mp geplukt 2 jaar geleden. Hij blaft veel, is niet aanhankelijk en totaal niet wat ze verwacht had van een witte fluffy. Ze wilde een leuk, klein schoothondje.

Een tijdje terug wilde ze persee een corgi erbij (ze heeft een hekel aan herders). De wachttijden waren haar te lang en nu heeft ze een dwergpoedel van mp geplukt...

Dit is wel een schoothondje. Hij is nu 15 weken en nog niet zindelijk.. Raar als je hem 8 uur achter elkaar alleen laat..

Op de hondenschool waar ik met Raico heen ga zit een vrouw met een Boxer van 8 maanden. Die vrouw had al schouder problemen voordat ze de hond had en klaagt nu dat hij zo druk is...

Al 'lezen' mensen zich in.. dan nog lezen of horen ze vaak alleen wat ze willen lezen of horen. Dat zie je hier op HP ook vaak terug.

 

Verder vind ik het wel grappig dat iemand die voor buitenlandertjes/asielhonden kiest commentaar heeft op verkeerde inschattingen van mensen met een rashond. Tenslotte koop jij een hond op basis van een foto en een verhaaltje dat vaak in de praktijk, als de hond zijn draai heeft gevonden, totaal niet blijkt te kloppen. Trek je je commentaar door dan is dat eigenlijk nóg erger.

Dit is zeker waar.

 

Even terugkomend op waarom ik nooit mer een hus zou nemen...

 

May kreeg ik als herplaatser. Ze was 7a8 maanden toen ik haar kreeg en kende haar vanaf dat ze 10 weken was. Haar karakter kon ik al best aardig inschatten. En heb toen daarop beslpten haar te nemen. Omda zij super karaktertrekken heeft.

Maaaar een echternstig jgende trekende hus. Nee dat is nitmijn ding en zal er dan ook geen nemen.

 

Maar daardoor ook deels dit topic. Mijn hond dus zeker niet een standaard ras.. ze heeft voornanelijk haar eigen karakter.

Sorry maar dat vind ik echt niet vergelijkbaar. 

 

Mensen die een hond kopen met een bepaald beeld en gewoon niet weten wat voor raseigenschappen zijn, en daardoor een hond kopen die niet bij hun past, terwijl ze dat van te voren hadden kunnen weten is gewoon iets anders dan voor een asielhond kiezen.  

 

Je weet dat je een kruising kiest en dat hij waarschijnlijk niet voldoet aan een rasstandaard. Bij sommige honden weet je niet eens wat voor ras er in zit. Maar je kiest dan voor het karakter, specifiek voor die hond, en je krijgt veel informatie over de hond, en ook de info dat een hond nog kan veranderen  als hij zich thuis voelt. Daar kies je bewust voor als je een asielhond adopteerd.

 

En dan kan het natuurlijk nog anders uitpakken dan je had verwacht.  Maar dat is gewoon iets anders dan zonder nadenken een mooi hondje kopen waarvan je de raskenmerken niet kent. Een asielhond wordt weloverwogen geadopteerd,  anders krijg je hem niet eens mee. 

 

En dat het plaatje "in de praktijk totaal niet blijkt te kloppen" vaak, ben ik het ook niet mee eens. Vaak heb je toch wel een aardig beeld van een hond. Tuurlijk zijn er dingetjes die je niet wist, maar de grote lijnen kloppen vaak wel. Er zijn inderdaad verhalen waarbij het anders uitpakt,maar er zijn er meer waar het wel bij klopt gelukkig. Bij al mijn opvangers heb ik ng nooit gehoord dat er onverwachte problemen waren bijvoorbeeld. En Door mijn stage in het asiel en opvangwerk ken ik inmiddels veel asielhonden. 

 

Ik krijg soms een beetje het idee dat je tegen asielhonden en kruisingen bent eigenlijk... 

Dat komt omdat je elk spoortje kritiek gelijk als een aanval en 'tegen zijn' ervaart. Een menselijke reactie. Gevolg daarvan is dan vaak kokervormig denken en vervolgens alleen maar lezen wat je denkt dat er staat.

Iets in de trant van: "O, die reageert, dan zal het wel zo of zo zijn." En vervolgens lees je dus alleen wat je vooroordeel bevestigd. Eigenlijk hetzelfde waarvan ik eerder sommige raspupkopers van beticht: Alleen die dingen opnemen tijdens het lezen en luisteren, die je wilt lezen en horen.

 

Een ander fenomeen wat mee kan spelen is ook: Het gaat niet om wat er staat maar om wie het plaatst. Bij de één neem je alles voor zoete koek aan, bij de ander laat je het het ene oor in en het andere oor uit gaan.

 

En ja, ik heb wel wat kritiekpunten op asielhonden

En ja, ik heb wel wat kritiekpunten op buitenlandertjes

En ja, ik heb ook wel kritiekpunten op kruisingen

Maar, wat men dan vergeet:

Ik heb ook kritiek op broodfokkers

Ik heb ook kritiek op rashonden, rasfokkers en hondenshows.

 

Dus; Heb ik iets tegen kruisingen en asielhonden of ben ik gewoon kritisch? Benoem ik ook de keerzijde binnen al het gejubel?

 

Maar ook menselijkheid is me niet vreemd hoor. Ik kan ook slecht tegen kritiek op mijn ras, mijn werklijn en mijn fokker. Zeker als het niet goed onderbouwd is en vooral uit onwetendheid voortkomt en er dan niet volwassen over gediscuteerd kan worden.

Hier 5 honden van verschillende rassen, waarvan 3 zeker raszuiver. Alle 5 hebben ze rastypische eigenschappen, maar allemaal hebben ze ook dingen die niet bij hun ras passen. Omdat 4 van de 5 herplaatsers zijn, kan dat ook aan hun verleden liggen.

Onze cane corso bijvoorbeeld, zou erg waaks en beschermend moeten zijn, maar de mensen kunnen hier gewoon achterom lopen en hij zou nooit grommen of blaffen. Onze bordeaux dog is totaal niet waaks en blaft zelfs nooit.

Onze sint bernard daarentegen, is bijna exact zoals de rasbeschrijving aangeeft. Zelfstandig, waaks, beschermend (soms wat TE).

 

Dat idee krijg ik ook vaak indd.

Ja Raico is een kruising, dan nog wist ik van te voren dat er mechel en BC in zat (DH zijn we later achter gekomen omdat ik zijn broer via FB gevonden heb). En had dan ook een redelijk beeld van wat het karakter kon zijn aan de hand van die rassen omdat ik tijdens stages en vrijwilligerswerk veel van deze honden en kruisingen ermee ben tegengekomen en ermee heb gewerkt. Als werkhond, als pensionhond en als asiel hond.

Ook wist ik van te voren dat hij problemen had en door het vele gesleur met hem er nog verborgen dingen konden zijn. Ik heb bewust voor een moeilijkere herplaatser gekozen. Is het erg als ik het dan soms moeilijk heb met dingen en ik dat deel om mensen een eerlijk beeld te geven en advies te vragen? Lijkt mij niet.

Mensen mogen best weten dat deze 1e 2 maanden met Raico geen walk in the park waren. Maar dat is eerder het herplaats stukje dan dat ik me niet heb ingelezen in de rassen.
Elke hond is anders en zeker bij kruisingen die ook nog een rugzak hebben kan het anders uitpakken.

Raico heeft zeker trekjes van alle 3 de rassen die ik herken door mijn ervaringen met deze rassen.

Qua karakter is het zeker grotendeels de hond die ik verwacht had. Sommige problemen zijn door ervaringen onstaan. Zoals het ernstig uitvallen naar honden, het niet goed alleen kunnen zijn, etc.

Maar het langzaam iemand vertrouwen en de redelijk zenuwachtige aard en het aanhankelijke en baasgerichte zijn allemaal dingen die ik wel verwacht had. Mede door de rassen die erin zitten.

Volgens mij heb je van mij daar nooit kritiek op gehad.

 

Maar wat betreft de BC vind ik wel dat je er af en toe de plank nogal naast slaat en als ik je daar vriendelijk naar vraag geef je wel een reactie maar geen antwoord op de vragen. Bijvoorbeeld wat voor jou het onderscheid is tussen jagen en drijven. Ik krijg namelijk sterk de indruk dat je het 'drijven' vindt omdat er BC bloed in zit.

 

Ik vind het ook wat krampachtig om te zoeken naar rassen in een hond met onbekende afkomst en vervolgens te gaan spitten in raskenmerkende eigenschappen. Nogmaals: Het zegt bij kruisingen echt helemaal niets. Zijn net toverballen. En je kunt er ook niet veel mee omdat een aanpak die bij dat ras vaak goed werkt bij een kruising totaal niet hoeft te werken of zelfs gewoon niet kan. En dan raak ik inderdaad wat kriegel. Je hebt een kruising. Geen Mechelaar,geen Duitse Herder en geen Border Collie. Beoordeel je hond gewoon op wat/hoe hij is.

Ik denk dat elke vorm van langdurige selectie op succesvolle eigenschappen invloed heeft op karakter

Daar zijn rashonden een voorbeeld van

Maar onder zwerfdieren gebeurd er ook selectie

Qua uiterlijk vaak onherleidbare mixen

maar ondanks hun vaak beroerde start zitten er opvallend veel hele zachtaardige sociale honden tussen.

Waarom?

Je hebt meer kans op overleven met gezonde dosis sociaal gedrag

dus van generatie op generatie is dat erin gekweekt

ivm een sociale moeder meer kans heeft haar nest met succes groot te brengen in beroerde omstandigheden

Dat klopt misschien wel gedeeltelijk. Ik vind het minder fijn om kritiek te lezen op buitenlanders of herplaatsers dan om rassen waar ik niks mee heb. Maar kritiek hebben op zich is niet erg, maar ik vind het wel vervelend om dingen te lezen die gewoon niet kloppen maar wel geroepen worden omdat iemand dit denkt zonder er ervaring mee te hebben. Daar kan ik wel eens van balen, want er zijn al genoeg vooroordelen in de wereld over buitenlanders, asielhonden, etc. die niet kloppen. 

 

Nou weet ik zo uit mijn hoofd niet meer precies wat jij er over hebt gezegd, dus ik laat even in het midden of jij dat soort dingen wel of niet hebt gezegd. 

 

Maar kritiek wat klopt mag wat mij betreft wel gegeven worden, over wat voor honden dan ook, want mensen moeten weten waar ze aan beginnen en eer realistisch beeld krijgen. 

 

Ik zie dat op deze manier niet zo. Waarom heeft een sociale moeder meer kans haar pups succesvol groot te brengen? Dat is voor een zwerfhond toch een redelijk solistisch gebeuren.

 

En over hoeveel generaties gaat het dan meestal? Ik weet van Spanje bijvoorbeeld dat een deel van de zwerfhonden als pup gedumpt worden nadat een kind het als cadeautje gehad heeft van een niet-gezinslid. Dat zijn dan eerste generatie zwervers.

 

Daarnaast denk ik dat bij honden, net als bij mensen, de evolutie meer bepaald wordt door de mannelijke kant dan door de vrouwelijke kant. In die zin dat iedere teef zich kan voortplanten maar niet iedere reu. Misschien zit het hem juist daarin? Dat sociale reutjes meer kan hebben om zich voort te planten op straat? Omdat die vaker in roedels leven en dus een grotere kan maken?