Post puppy depressie??

Ik heb zelf veel moeite met verandering en hoewel mijn hondje ook een vrij makkelijke pup was heb ik toch zeker een half jaar getwijfeld of ik wel de juiste keuze had gemaakt.

Maar het vervelende beklemmende gevoel, de stress en de huilbuien, dat duurde niet heel lang. Vooral toen hij eenmaal de nacht door sliep kreeg ik weer energie en vertrouwen in de toekomst.

Maar het gaat met ups en downs. Je zal de komende tijd best vaker gaan denken ‘waar ben ik aan begonnen!?!’ maar hou in gedachten dat er altijd weer een nieuwe dag komt om samen te verkennen, van elkaar te leren, en trots te zijn op je kleine ventje. Verwacht niets maar verwonder je en geniet van te zien hoe zo’n klein wezentje zijn weg vindt in de wereld. Kleine stapjes 

Mijn honden zijn prima opgevoed hoor. Ik krijg er alleen geen stress, beklemmend gevoel of huilbuien van 

Ik herken het ook niet, die puppyblues.

Heb een aantal keren met zo'n hummel aan de slag mogen gaan en vond het geweldig....

Ja, doodvermoeiend en regelmatig een achter het behang plakken neiging. Dat wel.

Maar mij hielp een time out dan altijd wel. Ik of pup in een aparte kamer en ik met iets anders bezig gaan.....

Het blijft toch de kunst om jezelf niet te verliezen in deze situatie.

Jezelf gewoon toestaan dat je het soms spuugzat bent om wéér te dweilen oid. Dat je de opvoeding niet perfect doet.

Dat je fouten maakt. Dat je te laat was met een reactie . Enzovoort.

Het zij zo!    Zo moet je proberen te denken.......

Morgen weer een dag.

Óóit komt goed!

Kijk maar Laura haar verhaal, dat was toch ook drama in t begin.

Maar ja, je dweilt, je repareert, je zet dingen anders neer, je leert van je fouten, je dweilt nog maar es en Tsja, dan kijk je in die prachtige puppy oogjes en dan ben je toch weer gesmolten

Bij mij heeft dit lang geduurd, maar het ging wel geleidelijk beter. De eerste weken/maanden zag ik het écht niet zitten. Daarna ging het lang heel erg met ups and downs. Momenten waarop ik genoot, maar nog steeds ook genoeg andere momenten/dagen waarop ik het moeilijk had. Al voelde ik wel dat het geleidelijk steeds beter ging, dus dat gaf mij wel moed dat het echt wel in orde zou komen. Na een half jaar ging het stilaan echt een stuk beter, maar toen had ik het opeens enorm druk met stage waardoor het weer moeilijker was om dan nog de zorg voor een hond erbij te hebben. Pas na een jaar overheerste bij mij toch wel echt volledig het positieve gevoel en het gevoel dat ik eigenlijk gewoon heel blij was met haar. Nu heb ik nog af en toe wel eens een dag dat het wat veel wordt, als ik al een slechte dag heb en mijn hond doet ook nog eens heel vervelend, maar nu heb ik niet meer dat gevoel van 'Had ik maar geen hond'. 

Ik denk dat het vooral van karakter afhankelijk is en niet van geslacht. Zoals ik hierboven schreef, had mijn vader er ook last van (al was dat dan in combinatie met een heel moeilijke persoonlijke periode). Mijn vriend had er ook last van en heeft het er nu nog soms moeilijk mee. 

Zowel ik als mijn vriend zijn nogal perfectionistisch ingesteld, zeker op het vlak van onze huisdieren. En ik heb zelf ook moeite met verandering. Ik heb altijd tijd nodig om aan nieuwe dingen, routines,... te wennen. Daarnaast is ons hondje van veel dingen bang en nogal zenuwachtig, dus dan neem je dat na een tijdje over. Ik weet dus wel hoe het komt dat we er moeite mee hadden, maar zelfs als je dat weet, kun je dat niet zomaar veranderen natuurlijk.