Angst is geen gedrag.

Ik was (waarschijnlijk 1 van de weinigen) die nog in de veronderstelling was dat je angst bij een hond kan bevestigen door op een moment dat de hond angstig is hem extra aandacht te geven. Volgens het interessante (vind ik) onderstaande stuk dat ik op fb tegen kwam is dit dus niet zo. Nu moest ik wel een hart van steen hebben om Mowgli haar angst voor vuurwerk en onweer en het hier uit voort komend gedrag te kunnen negeren. Ze werd erg onrustig, ging tongelen, trillen en wilde zich verstoppen op onmogelijke plekken waar ze niet normaal kon liggen b.v.b onder de salontafel. Tegen beter weten in bood ik haar de mogelijkheid om zich te verstoppen door een hutje voor haar te maken en ook kon ze op mijn aandacht en steun rekenen. Maar ik dacht dus dat ik hier mee eigenlijk fout bezig was maar ik kon niet anders.

Een bange Mowgli die zich onder de salontafel probeert te verstoppen.

" Angst is geen gedrag.

Er zijn nog steeds mensen die denken dat wanneer een hond bang is en je de hond op dat moment iets lekkers geeft of aanhaalt dat je dan de angst beloont, bevestigt of versterkt. Angst is echter geen gedrag. Gedrag kan wel voortkomen uit angst. Je kunt gedrag belonen, maar angst niet.

Je kunt negatieve gevoelens niet erger maken met positieve ervaringen. Je kunt ze wel negatiever maken met negatieve ervaringen.

Het is een van de meest voorkomende onderliggende oorzaken van probleemgedrag: angst. Wat is angst nu precies? Angst is een beklemmende, onaangename emotionele toestand die wordt veroorzaakt door dreiging of gevaar. Angst is een gevoel dat kan leiden tot een bepaalde vorm van gedrag (bijvoorbeeld vluchten, vechten, bevriezen).

Helaas bestaan er nog steeds veel misverstanden rondom dit thema binnen de hondenwereld. Ik vind het heel belangrijk om hier dan ook uitgebreid aandacht aan te besteden. Hieronder neem ik een aantal zeer bekende misverstanden en onterechte aannames onder de loep.

“Niet belonen of aandacht geven hoor, want anders bevestig je de angst.”

Het zou inmiddels bekend moeten zijn, maar het kan niet vaak genoeg herhaald worden: je kunt angst niet belonen. Soms moet je iets visualiseren en goed overdenken voordat je iets voor waar aanneemt. Dat geldt ook voor bovenstaande uitspraak. Wanneer je een angstige hond op een prettige manier aandacht geeft of iets lekkers geeft, dan geef je de hond hooguit een prettige ervaring of steun. Een hond wordt niet angstiger wanneer hij iets lekkers eet of een prettige aanraking ontvangt. Laat dit bezinken.

Angst is een emotie die alleen het 'roer' (het aansturen van gedrag) overneemt tijdens negatieve/nare/bedreigende ervaringen. Je kunt dergelijke gevoelens NIET verergeren met een positieve ervaring. Je kunt dergelijke gevoelens WEL verergeren met een negatieve ervaring, bijvoorbeeld door een hond ineens keihard te negeren of door een hond in een situatie te brengen waarbij de angst verder toeneemt. Een bange hond die een klap krijgt bij het uiten van angst, zal zeer zeker steeds angstiger worden en misschien uiteindelijk zelfs agressief kunnen gaan reageren. Datzelfde geldt voor een angstige hond die gedwongen wordt om datgene waar hij angstig voor is te benaderen. Angst is een emotie die zeer serieus genomen dient te worden en die niet in verwarring gebracht zou moeten worden met gedrag.

“Maar bij belonen wordt gedrag toch versterkt?”

?Dat klopt! Beloningen gaan gepaard met prettige gevoelens en deze kunnen gedrag versterken. Gedrag omvat alles wat een hond doet. Dit kan soms compleet los (komen te) staan van wat een hond voelt.

Technisch gezien zou je een hond die uit angst (emotie) begint te trillen (gedrag), kunnen belonen voor het trillen. Als jij een hond consequent een beloning aanbiedt wanneer hij trilt, dan is het technisch gezien haalbaar dat een hond het gedrag (dus puur en alleen het trillen) ook gaat inzetten wanneer hij niet angstig is, maar omdat hij een beloning opzoekt. Dit zou kunnen ontstaan wanneer je een hond zeer consequent, dus iedere keer op het moment van het trillen, prijzend toespreekt met “Goedzooo! Braaaf! Jaaaa, knappe hond!” en vervolgens ook consequent iets lekkers aanbiedt, precies getimed op wanneer de hond trilt en anders niet. Hiermee zou je het trillen als losstaand gedrag kunnen belonen en versterken.

De kans hier op is echter vrij klein. Dat heeft te maken met het feit dat een angstige hond meer moeite heeft met leren. Angst tast het leervermogen aan.

Dergelijke consequent lonende reacties die getimed worden op precieze gedragingen zijn niet aan te raden. Wat wel aan te raden is, is het bieden van algemene steun en vertrouwen, met wellicht een fijne vorm van aanraking en lieve woorden op een neutrale/rustige toon. Ook kun je sommige honden nog afleiden met bijvoorbeeld een leuk speeltje, hersenwerk of andere oefeningen (dit lukt alleen wanneer een hond nog benaderbaar is ondanks de angst). Hiermee kun je soms de aandacht verleggen waardoor ook de focus op het nare -en de daar aan gekoppelde negatieve emotie- kan verminderen.

“Als je het gedrag van de hond kan aanpassen, dan wordt de angst ook meteen minder”

Wat ik erg veel tegenkom is dat men hoog inzet op het aanpassen van het gedrag van de hond en dat men hierbij te weinig rekening houdt met de onderliggende emotionele reactie. Het aanpassen van het gedrag kan absoluut een onderdeel van een therapie zijn en dit kan zowel hond als mens enorm helpen, maar het is niet altijd genoeg en in sommige gevallen kan het zelfs de plank compleet mis slaan.

Een voorbeeld: een hond die uitvalt uit angst, kan dit gedrag niet inzetten wanneer hij zit. Als therapie wordt uitgelegd dat men de hond leert zitten op het moment dat de 'enge prikkels’ in beeld komen. Hiermee kun je het uitval gedrag aanpassen naar zitten, maar het verandert niet per se de emotionele reactie van de hond op die prikkels. Het uitval gedrag kan hiermee stoppen, maar het gevoel van angst niet. Datzelfde geldt voor de veelvuldig aangeboden oefening van aandacht voor de mens. Naar de mens kijken en daarvoor beloond worden, wordt veel ingezet om angstige reacties te voorkomen. Een hond die naar de mens kijkt, ervaart geen direct contact met de 'enge prikkel’ en voelt zich daardoor minder snel bedreigd. Dit werkt absoluut; het gedrag verandert, maar maakt het de hond ook meteen minder bang voor de betreffende prikkels? Dat is zeker niet gegarandeerd!

Dit geldt ook voor het advies wat vaak gegeven wordt bij honden die bang zijn voor mensen of kinderen: "Laat vreemden of kinderen de hond lekkers aanbieden”. Kijk uit: Dit advies bevat een enorm risico! Je bezorgt een angstige hond hier een conflictgevoel mee. De hond wil het lekkers halen, maar moet hiervoor eerst datgene benaderen waar hij/zij zeer angstig voor is. De ervaring van pure angst terwijl de hond een koekje aanneemt en veel te dichtbij vreemden of kinderen in de buurt komt, brengt een groot risico op plotse agressie met zich mee. Zodra het koekje op is kan de hond beseffen hoe dicht bij hij gekomen is en overmatig angstig reageren. Gooi dus altijd zelf lekkers naar de hond toe of biedt deze zelf aan wanneer de hond uit eigen, vrije keuze datgene benadert wat hij/zij spannend vindt.

Angst tast het leervermogen aan.

Honden die angst ervaren, schakelen om naar een overlevingsmodus waarbij de focus komt te liggen op een reactie op datgene wat de hond als een bedreiging ervaart. Een reflex. Er is op zo’n moment nog weinig ruimte over in het brein van de hond om nog iets nieuws aan te leren. Dit is overigens ook een van de redenen dat het trainen met gebruik van traditionele correcties (die aansturen op angst) wordt afgeraden. De leerresultaten worden hierdoor aangetast.

Wanneer je een hond echt een andere emotionele reactie wilt gaan aanleren op prikkels waar hij/zij bang voor is, dan zul je de therapie en training altijd moeten starten op momenten dat een hond nog geen angst ervaart. Er is voor iedere hond een eigen afstand (of geluidsniveau) te vinden waarop de hond de prikkel wel waarneemt, maar nog geen angstreactie ervaart. Voor sommige honden ligt deze afstand op 500 meter en voor anderen is dit 2 meter. Dit zul je moeten leren herkennen bij jouw hond, voordat je de hond gepaste hulp kunt bieden. Mede daarom is het aan te raden om bij problemen die veroorzaakt worden door angst, hulp in te schakelen van een deskundige professional (gediplomeerde gedragstherapeut), die rekening houdt met het welzijn van de hond en die jou hier bij kan begeleiden."

HondenLot. http://www.hondenlot.nl/gedragstherapie/angst.html

Goed artikel. Bedankt voor het plaatsen!

Angst is inderdaad geen gedrag, maar een emotie. En we reageren vaak verkeerd op het gedrag wat een hond laat zien bij/ na  deze emotie.

Angstige hond nooit belonen . Dan geef je nadruk op dit gedrag en maakt het voor de hond nog erger.

Angstige hond met rust laten. Niets van vragen. Tot zichzelf laten en uit zichzelf weer uit die emotie komt.

En bij gedrag aanleren: inderdaad altijd stoppen vóórdat er angst / onveiligheid gevoeld wordt.

Dat gedrag( Nav angst) moet je dus wél kunnen herkennen bij je hond zodat je kunt gaan vermijden of vóór zijn.

Nee, natuurlijk is angst geen gedrag. Maar ook emoties kan je versterken/verergeren door er fout mee om te gaan.

Dus hoe je zelf reageert heeft zeker wel een invloed op hoe de hond zich voelt.

Goed artikel. 

Een angstige hond corrigeren is inderdaad een 'not done'. Goed herkennen wanneer iets angst is of juist agressie, dan heb je vaak ook nog de angst agressie. Agressie is vaak een uiting van angst. 

Je hond steunen, dat is wat hij nodig heeft.

Ik kwam deze ook nog tegen. 

Een angstige hond heeft begeleiding nodig ondersteuning, maar dan niet angstbevestigend, dat is heel lastig vind ik.

Ik heb mijn hond van heel veel angsten afgeholpen, door toch dingen te herhalen, maar dat was dan zeg maar een beetje angst, maar de echte angst, dat kunnen we alleen maar begeleiden, dat is in ons geval vuurwerk, door te leren dat hij bij ons blijft dichtbij, in plaats van te vluchten, is hij wat rustiger, maar het blijft lastig, ze zeggen aanraken mag dan niet, ik doe dat wel, ik masseer hem, het haalt toch het scherpe er af.

Die angst gaat nooit meer weg bij hem, we kunnen alleen zorgen dat hij zich beschermd voelt.

We wilde een vuurwerkangst training doen, maar onze hond is te bang om dat te ondergaan, dus ik mocht niet komen.

En ik kan het natuurlijk helemaal verkeerd doen. Hij is 14, van een jager geweest, dus hele slechte ervaring met knallen, ik noem het niet graag een trauma, want ik vind het bijna een modewoord, ik vind dat mensen dat woord te makkelijk gebruiken.

" Nee, natuurlijk is angst geen gedrag. Maar ook emoties kan je versterken/verergeren door er fout mee om te gaan.
Dus hoe je zelf reageert heeft zeker wel een invloed op hoe de hond zich voelt.
  "

Alaska's Finest!

Maar een hond word vast niet banger als je hem even aanhaalt of een botje ter afleiding geeft, terwijl dit altijd ten strengste werd afgeraden omdat je hier mee de angst bevestigt.

Ik vind dit ook wel een heel sterk artikel.

http://www.moniquebladder.nl/angst-kun-je-niet-belonen/

 Die heb ik ook gezien.

Dit ben ik helemaal met je eens maar juist dit werd voorheen afgeraden je moest helemaal niet op een bange hond reageren want hiermee bevestig je zijn angst, maar dit lijkt nu achterhaald.  

 Dit is toch al een aantal jaar achterhaald? 

 Mee eens, een vergelijkbaar stuk.

Ik leef in een klein dorpje in het hoge noorden van Nederland, het was hier nog niet doorgedrongen.

 hahahaha lol

Ik heb een schijtluis. Enorme herder maar o wat is het een held op sokken.


Uit eigen ervaringen met hem kan ik dit wel bevestigen. Aandacht geven bij angst is alles behalve slecht. Een prachtig voorbeeld hiervan is afgelopen nieuwjaar. Obi is heel erg bang voor vuurwerk.
Niet zozeer voor het geluid. Misschien omdat mijn vriend vaak games met veel explosies erin speelt en het geluid afspeelt op een enorme geluidsset met een kg of 20 aan subwoofer onder het bureau. Het bureau wat Obi uitgekozen heeft als favoriete plek...


Maar de lichtflitsen zijn verschrikkelijk voor hem. Afgelopen nieuwjaar ook weer paniek, flink blaffen rennen van raam tot raam, angst dus.


Mijn vriend vroeg Obi zachtjes bij zich. Knuffelde hem, arm om hem heen en zei:" Obi nu kom eens met mij mee naar het raam en kijken hoe mooi dat dat allemaal is?" Op een enthousiaste maar rustige toon. Hij wilde eerst niet zo maar zag dat mijn vriend daar ook rustig zat.


En echt.. Bijna zo'n TV moment ala Cesar Milan waar alles binnen 2 seconde ineens opgelost is...
Obi zat naast hem, stil, kijkend. Geen geblaf, geen nerveus gedrag. Ze keken samen vuurwerk... Hoe kon dat nu?! Ik vond dat zo'n mooi moment, ontroerend zelfs. En het bevestigde ook voor mij ook weer wat hierboven geschreven wordt.

Obi is een hond die heel aanhankelijk is en altijd bevestiging en steun zoekt bij anderen. Soms zijn die anderen honden, maar hij doet dat ook bij ons.

Hahaha. 

Dat komt denk ik ook omdat je op het verkeerde spoor wordt gezet omdat de meerderheid elkaar napraat, met daartussen ook weer andere meningen/visies. De ene zegt dit en de andere zegt weer dat. Ik raak soms ook in de war van sommige mensen.  
Vroeger zeiden gedragstherapeuten ook dat je angst bij je hond moest negeren, dat klopt inderdaad.
Maar onze gedragstherapeut zegt ook dat je angst niet kan bevestigen. Tenzij je jezelf heel raar gaat gedragen, dus heel paniekerig, lijn heel straks vasthouden enzo, gewoon dingen die een hond kan opmerken aan je gedrag. 

Ik doe meestal ook wat mij goed lijkt voor mijn honden, ik ken ze immers het beste. Mowgli bood ik de kans om zich te verstoppen en Balou mag tegen mij aanliggen weggekropen in zijn deken. 

Leuk om te lezen. Ik vergelijk het zelf altijd met een bang kind, die negeer je toch ook niet?

 Nee die begeleid je, als ze bang voor school zijn dan moeten ze toch naar school, als ze bang voor water zijn wil je ze dat toch graag leren.

Het is dus niet dat je er niks mee moet doen, maar hangt helemaal van de grote en heftigheid van de angst af.

Zelf rustig zijn, doet veel vind ik.

 Mooi!

 Mooi verhaal!

Kimmi was toen ze net bij ons kwam ook heel erg bang voor vuurwerk.

Als er dan vuurwerk was ging ik bij haar op de grond zitten, en soms ging ik dan naar het raam naar buiten kijken.

Nu zit ze tijdens het vuurwerk altijd bewonderend naar buiten te kijken 

 Klopt. Maar er is aanhalen en aanhalen.

Je hond steunen, geruststellen, begeleiden e.d. is allemaal super. Je bent dan zelf rustig, je laat merken dat je er voor hem bent, hij kan zich aan jou spiegelen dan.

Maar je kan ook de andere kant opgaan en gaan betuttelen, pamperen, meelijwekkend doen en meegaan in de emotie. Dat kan voor een hond wel degelijk emotie-vergrotend werken en het angstgevoel niet ten goede komen.

Het komt er dus op aan je eigen hond goed te kennen en te weten welke aanpak er het best bij hem past, maar ook jezelf te kennen en te weten: ben ik zelf wel rustig, betrouwbaar, standvastig, enz.

"  Klopt. Maar er is aanhalen en aanhalen.
Je hond steunen, geruststellen, begeleiden e.d. is allemaal super. Je bent dan zelf rustig, je laat merken dat je er voor hem bent, hij kan zich aan jou spiegelen dan.
Maar je kan ook de andere kant opgaan en gaan betuttelen, pamperen, meelijwekkend doen en meegaan in de emotie. Dat kan voor een hond wel degelijk emotie-vergrotend werken en het angstgevoel niet ten goede komen.
 
Het komt er dus op aan je eigen hond goed te kennen en te weten welke aanpak er het best bij hem past, maar ook jezelf te kennen en te weten: ben ik zelf wel rustig, betrouwbaar, standvastig, enz. "

Alaska's Finest!

 Ach wat verwoord je het weer mooi!!

Inderdaad. Bij een kind zou ik; geruststellen, begrip tonen, er niet overheen gaan walsen omdat het moet ('ach joh, wees eens een grote meid' of 'doe niet zo raar!'), de angst erkennen zodat het kind zich gehoord en begrepen voelt. Ruimte en rust geven zodat het kind zich kan ontplooien en het zelfvertrouwen kan groeien. Je kind zichzelf (denkbeeldig) leren beschermen, zodat ze hun eigen kracht voelen en angst geen blinde paniek (meer) hoeft te zijn omdat ze het idee hebben dat ze dingen zelf in de hand hebben in plaats van een weerloos slachtoffer te zijn.    

Zo gaat het ook met honden, vind ik.

ik vind van beide kanten wat te zeggen.

ik heb hier duidelijk gemerkt dat het pamperen averechts werkt!

Sadi was best wel bang voor veel dingen.

onder anderen ook onweer.

ik heb eerste de geitenwollensokkenmanier geprobeerd.

allemachtig het werd met de dag erger!

uiteindelijk ben ik het totaaaal anders gaan doen.

op mijn eigen manier.

haar vluchtgedrag compleet genegeerd.

en met onweer heeeerlijk gaan lopen in plaats van dat ze hijgend in een hoekje gaat zitten staat ze nu te springen en te dansen om te gaan wandelen....

zo nog meer voorbeelden oa het houthakken wat sadi vreselijk eng vond.

ze stuiterde alle kanten op im maar naar binnen te kunnen.

om vervolgens binnen heen en weer te gaan lopen stressen.

we hebben toen de deur naar binnen toe simpel weg niet meer open gedaan en haar zo gedwongen buiten te blijven.

heeeeel gemeen van ons , intussen moeten we oppassen dat ze er niet vandoor gaat met stukken hout om mee te spelen of op te knagen.

stress angst en alles is compleet verdwenen gewoonnomdat ze zelf heeft kunnen zien en merken dat het niet kwaad doet.

ik vind dit toch een betere resulaat als troosten , aaien , pamperen en dus haar angst bevestigen.

Want veel beter werd ze er niet op.

bekijk het per individu , per hond elke hond is anders elke hond heeft andere behoefte.

dat ze er studies over maken.... Tja over een aantal jaren is dit ook weer achterhaald door een of andere wetenschapper.

gaat iedereen dan weer zeggen ' nee dat is achterhaald het moet nu zo '.

ik ben geen kuddedier , ik doe het lekker op mijn eigen manier waarvan ik merk dat mijn hond er wat aan heeft

 Elke hond is anders uiteraard, je doet gewoon wat je zelf het beste vind en wat voor jou hond het beste is!

Het hangt er waarschijnlijk ook een beetje vanaf wat voor situatie het is. Bij Kimmi helpt troosten steunen etc meestal het beste. Maar in het begin wou ze absoluut NIET in de auto gaan zitten.

We hebben er haar met veel moeite toen gewoon ingezet.. een kwartier lang, nu als ze de auto ziet moet je echt letterlijk aan haar gaan hangen of ze springt erin.

(Geen zorgen dat was in de winter en de airco in de auto stond op )

Dan heeft dat dus bij Kimmie goed geholpen

Zolang er geen fysiek geweld aan te pas komt vind ik dat je naar je hond moet kijken.

Wat er allemaal in zogenaamde studies staat is naar mijn idee gewoon een handje vol honden waarop ze getest hebben.

Hebben ze 10 honden gebruikt voor hun studie ( ik noem maar een voorbeeld ) en 8 van die honden hebben meer behoefte aan steun , zachte woordjes , aaien ect is die studie ineens bewezen en weer iets anders achterhaald ..... Zo werkt het niet want de andere 2 honden dan? Niet belangrijk....

 Ik denk dat dat de kern is van elke goeie begeleiding: kijken naar waar je eigen hond wat aan heeft, en ie beter van wordt.

 Ja zo heb ik ook heel veel dingen opgelost, en doe het soms met een logehond, dat werkt, alleen de baasjes doen er verder niks mee, dus als ze dan weer hier is dan zijn we weer bij af, ik begin er dus niet meer aan.

Maar ik doe ook de andere manier, het is per situatie en per hond en per  angst verschillend, ik geloof ook niet dat voor elke hond maar 1 oplossing is, als je hond zich maar beter voelt, en niet slechter.

Gewoon naar je hond kijken inderdaad, er zijn meerder wegen naar Rome, goede wegen bedoel ik dan.

heb dit even gekopieerd van een ander topic een tijd geleden.

ik ben lui

" heb even getwijfeld of ik het zou neerzetten. ..
Maar ben toch zo trots op Sadi
Sadi heeft het vanaf dag 1 echt super goed gedaan.
ze was meteen thuis en dikke maatjes met alles en iedereen.
 
Maar we merkte al snel dat ze waarschijnlijk door de verandering enorme angst had voor .... Alles!
stofzuigen , dweilen , grasmaaien , hout hakken/zagen ze vond echt alles eng
Met stofzuigen de eerste dag plaste ze zelfs binnen.
 
we hebben haar buiten gelaten als ze dit wilde dus haar laten 'vluchten'.
belonen met lekkers en zoveel mogelijk geprobeerd alles te ontwijken.
nu kregen wij het idee dat het alleen maar erger werd daardoor.
als ik de stofzuiger al pakte sprong ze tegen het raam op ( de schuifdeur naar de tuin was tot aan de vloer glas )
50 kilo wat steeds tegen het raam knalt. we hadden echt schrik.
Maar het advies is als iets eng is om het te ontwijken.
belonen en geitenwolle sokken en pilletjes hier en drankjes daar.
( topic over jagers van mij )
dit werkt dus niet bj ons.
we willen sadi niet in angst laten leven en volstouwen met pilletjes , drankjes , shirtjes an noem maar op want dat neemt het probleem dus niet weg.
 
begin dit jaar dus al na half jaar bij ons zijn we het compleet anders aan gaan pakken.
stofzuigen en dweilen lieten we haar binnen.
super super goed opletten dat je haar niet per ongeluk raakt en niet te dichtbij zodat ze verschiet. ..
resultaat.....
ik moet haar nu wegsturen om te kunnen zuigen/dweilen waar ze ligt want ze kijkt er totaal niet naar om.
 
Grasmaaien....
we hebben haar buiten gelaten in plaats van de deur open te doen zodat ze naar binnen kon en gewoon genegeerd.
resultaat......
ze ploft ergens neer en kijkt het allemaal aan want het is niet meer interessant.
 
houthakken/zagen.
in het begin stuiterde ze alle kanten op liep nog uren na te hijgen van de stress.
we hebben haar wederom in de buurt gelaten en niet naar binnen.
resultaat......
ze ploft ergens neer en vind het allemaal wel best.
 
de grootste uitdaging....jagers!
ik had van sochtens vroeg en savonds laat een gestresste hond dat niet naar buiten wilde. En aan een stuk aan het hijgen was.
snachts maakte ze kabaal waar wii gewoon wakker van werden/ bleven. ..
tegenwoordig weet ze als er jagersschoten klinken......yes!!!we gaan wandelen!
 
dit hebben we in een paar maandjes bereikt!
want het half jaar ervoor hebben we haar dus laten vluchten
weghalen uit die 'enge' situatie.
 
misschien niet de hp manier,maar ik kan zeggen dat mijn knappe dame daar bijzonder veel baat bij heeft door het op me eigen manier te doen.
geen angstige hondmeer maar een vrolijke het interesseert me allemaal niks meer
 
dan had sadi een aangeleerd gedrag wat wij af wilde leren.
omdat we het idee hadden dat ze zichzelf hiermee uitputte.
sadi was gewoon geworden dat hijgen aandacht betekende.
Maar sadi hijgte op een manier alsof ze enorm gestresst was heel snel , vluchtig en dwingend.
puur in rust begon ze enorm te hijgen en hield niet op dit was zeker 3/4 van de hele dag.
door haar juist géén aandacht te geven wanneer ze aan het hijgen was ia dit nu vrijwel helemaal over.
ze komt nu gewoon bij en krijgt dan aandacht.
of pakt haar bal , of duwt die neus onder je arm ( of je nu drinken un je hand hebt of niet )
maar niet meer door middel van extreem hijgen.
ze heeft dus door negeren geleerd dat ze op andere manieren wel aandacht krijgt.
 
ik bem super super trots
  "
Sadi's farm ( Hus † )

"  Ik denk dat dat de kern is van elke goeie begeleiding: kijken naar waar je eigen hond wat aan heeft, en ie beter van wordt. "

Alaska's Finest!

 dat dus ja....

Daarom denk ik persoonlijk dat zulke 'studies' niet bewijzen dat hun uitgevonden manier dé manier is.

er is in mijn ogen dus ook geen achterhaald of niet in dit soort studies.

 nee ik zou er dan ook klaar mee zijn jammer dat die baasjes dan niet zien wat beter is voor de hond en zich vastklampen aan hun eigen manier.

Of die van vele ( studies ) volgen.