Contact hebben met overleden honden, hoe denken jullie hier over?

Naar aanleiding van een oud topic besloot ik dit topic te openen.

Contact hebben met overleden honden, hoe denken jullie hier over? Onzin dood is dood of er is meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen bevatten. Ik ben benieuwd naar jullie meningen en misschien ervaringen.

Ik heb in mijn leven meerdere honden verloren maar ik heb nooit contact met een overleden hond gehad. Toch kreeg ik de kriebels van Balou na het overlijden van Mowgli, hij zat tijden te staren naar de plek waar Mowgli altijd lag en weigerde om daar te komen. Ik heb het hier over op een ander forum gehad en daar werd mij aangeraden om er een hond bij te nemen om hem af te leiden wat ik uiteindelijk ook heb gedaan. De komst van Lotus leidde hem zeker iets af maar nog zit hij wel eens naar die plek te staren al loopt hij er nu wel overheen. Het gebeurde zelfs wel dat hij aan het spelen was en ineens stopte om te gaan staren. Ik ben op zo'n moment wel naar die plek toe gelopen om te kijken of er soms een muis of zo zat. Maar eerlijk, ik dacht wel eens wat ziet Balou daar toch met in mijn achterhoofd dat hij mijn hondenmeisje Mowgli zag. Het is duidelijk dat er daar iets is dat zijn aandacht trekt, hij doet dit vandaag de dag af en toe nog steeds.

Ik ben niet christelijk maar geloof wel dat het leven na de dood niet ophoud.

Ik weet niet... toen Bink net overleden was dacht ik wel eens: zou het dan toch echt kunnen? Maar dat was eerder een gedachte van mij omdat ik hem zo miste. Ik wílde gewoon te graag iets horen. Beetje wanhopig dus. Nu mis ik hem natuurlijk nog steeds, maar niet meer elke dag, dus nu kijk ik er weer iets anders tegenaan. 

Maar als iemand zich daar prettig bij voelt, zeker doen! 

Ik weet nog steeds niet of ik er nu wel of niet in geloof, maar weet wel dat ik het fijn vind dat de mogelijkheid er is. 

Zo heb ik via een medium contact op laten nemen met Odi. Gewoon omdat ik het zelf nog steeds niet heb afgesloten. 

Ik weet niet of het echt Odi was, maar ik weet wel dat het klonk alsof het hem kon zijn. En dat het klonk alsof hij echt op een betere plek was. 

Enerzijds wil ik wel geloven dat er meer is, maar anderzijds kan ik dat niet. Ik geloof niet dat wij een ziel hebben. Alles wie wij zijn en hoe wij zijn komt door de hersenen. Ik geloof dus dat als je hersenen stoppen, je gewoon ophoudt met bestaan in alle mogelijke manieren. Maar omdat dat best eng klinkt snap ik wel dat mensen zoeken naar een houvast, iets om de dood minder eng te maken.

Dus nee, ik geloof niet in praten met overleden honden, en ik ben van mening dat mensen die dat doen, dingen zeggen om de eigenaar emotioneel te steunen en niet omdat ze daadwerkelijk met geesten communiceren. 

Ik zou het nooit zelf opzoeken, om dat te proberen.

Zelf zou ik genoeg hebben aan de mooie herinneringen en foto's.

Verdriet en gemis, dat kun je niet voorkomen omdat je veel van je hond gehouden hebt.

Maar dat is een proces waar je toch doorheen moet om het te verwerken.

Om te zeggen dat het niet bestaat, dat kan ik ook niet, omdat niemand iets zeker weet.

Als het andere mensen helpt is het mooi, alleen denk ik wel dat de kans bestaat dat ze worden opgelicht als ze het via een medium proberen.

Ik geloof er niet in. Het is nog nooit iemand gelukt om met een levende hond te communiceren op de manier hoe mensen dat doen; door middel van spraak. Vergeet niet dat communiceren zoals wij dat doen uniek is. Het is niet alleen praten naar elkaar maar kennis overdragen, 1 van de grondbeginselen waarom de mens zo succesvol is geworden. Geen enkel ander wezen op deze blauwe bol kan dat zo. Honden hebben niet het vermogen om uberhaupt zinnen te bouwen, het concept van taal te kennen. Ze hebben een kleine "woordenschat" maar dit is niet te vergelijken met een mens. Ze kunnen woorden "herkennen" alleen op associatie. Voor een gesprek heb je veel meer nodig. Een hond heeft daar simpelweg niet de fysieke capaciteit voor in zijn hersenen. Na de dood nog communiceren, met wat dan precies? Een ziel? Ik geloof niet in zielen. Wat jij bent, dat unieke persoon wordt gevormd in de cortex van je hersenen, dat ben jij. En helaas als je hart stopt dan stopt je hersenactiviteit ook langzaam tot het 0 is.



Ten tweede... ongeacht of je erin geloofd. (Placebo effect is ook daadwerkelijk bewezen). Ik denk dat het vanuit een psychologisch oogpunt gezien niet gezond is om dit soort dingen (het overlijden van een hond kan een zeer aangrijpende gebeurtenis zijn) opnieuw op te rakelen. De toekomst ligt in de toekomst. Vasthouden aan iets of iemand dat niet meer is. Ik weet het niet... Het is nooit iets constructiefs denk ik.

ik zou het niet weten...
met mensen geloof ik het wel maar met dieren.
er staat in de bijbel dat er dieren in de hemel zijn. ( ik ben een christen ja)
maar of ook echt jou eigen overleden dieren er zijn...dat weet ik niet

 Dat.

Door vele ervaringen ben ik er van overtuigd dat er geesten zijn maar ik geloof niet dat je daar een gesprek mee kunt voeren. Al helemaal niet met een hond.

Ik denk dat mensen die dat beweren op te delen zijn in twee groepen:

Zij die oprecht denken dat zij met geesten kunnen communiceren maar eigenlijk hun onderbuikgevoel/intuïtie  volgen en zij die dondersgoed weten dat ze de boel bedonderen.

Ik heb pas 3 readings laten doen. Het was oorspronkelijk de bedoeling enkel een reading van Charlie te laten doen. En er was een lange wachttijd. Toen het eindelijk na 4 maanden aan ons was, moesten we onze oude kater laten inslapen. Op dat moment heb ik beslist om ook een reading te vragen voor de 2 katten, de kat die nog leeft en ook voor de kat die net overleden was. De readings kwamen achter elkaar, als laatste onze overleden kat.

Het waren 3 heel fijne readings en heel ontroerend. Ook wel heel zwaar. Maar heel blij dat ik dat laten doen heb.

De dieren praten ook niet echt hoor. De informatie die de persoon ontvangt door telepatisch contact te leggen wordt "vertaald" naar mensentaal.

Apart... Ik had eerst een heel verhaal getikt met twee voorbeelden van mijn ervaringen maar toen ik op 'Reageren' klikte was de verbinding verbroken. Ik keek mijn internet verbinding na en die deed het gewoon...

Niet de bedoeling dat ik die verhalen hier neerzette?

" Ik heb pas 3 readings laten doen. Het was oorspronkelijk de bedoeling enkel een reading van Charlie te laten doen. En er was een lange wachttijd. Toen het eindelijk na 4 maanden aan ons was, moesten we onze oude kater laten inslapen. Op dat moment heb ik beslist om ook een reading te vragen voor de 2 katten, de kat die nog leeft en ook voor de kat die net overleden was. De readings kwamen achter elkaar, als laatste onze overleden kat.
Het waren 3 heel fijne readings en heel ontroerend. Ook wel heel zwaar. Maar heel blij dat ik dat laten doen heb.
 
De dieren praten ook niet echt hoor. De informatie die de persoon ontvangt door telepatisch contact te leggen wordt "vertaald" naar mensentaal.
 
  "

Kath

 Wat mij opvalt is dat die readings altijd gewenste informatie en antwoorden geven. Apart toch?

Als het echt is dan zou je toch ook informatie en antwoorden krijgen die je liever niet had willen horen? Bijvoorbeeld dat die overleden Opa jou eigenlijk maar een rotkind vond? Of een bloedhekel aan je partner had? Of die hond/kat die zich door jou maar onbegrepen voelde?

Het is eigenlijk altijd hetzelfde: "Hij houdt van jou, mist je, heeft het nu goed en wil dat jij doorgaat met je leven..."

 Er staat natuurlijk wel wat meer in dan dat hè Liz. En aan de details is het wel duidelijk dat ze over de juiste kat bezig zijn en niet over de andere kat bv.

Dat is wel een bijzondere ervaring die je hebt met Balou. Hij miste Mowgli natuurlijk ook en wist dat het haar hoekje was. Heeft hij afscheid kunnen nemen?

Toen Lola net overleden was had is soms ook dat ik haar meende in mijn nabijheid te voelen maar dat zal wel het gemis en de gewoontes met haar zijn.

Ik denk wel dat op de een of andere manier alles met elkaar te maken heeft en dat wij en onze dieren onderdeel zijn van een groter geheel. Maar hoe of wat, dat gaat mijn vermogen te boven.

 het moet toch wel "iets technisch" geweest zijn, want uiteraard kan je gewoon je verhalen delen.

"  Er staat natuurlijk wel wat meer in dan dat hè Liz. En aan de details is het wel duidelijk dat ze over de juiste kat bezig zijn en niet over de andere kat bv. "

Kath

 Nou nee dus. We willen zo graag dat het klopt dat we denken dat het klopt. Vaak zijn het vage algemeenheden waaraan iedereen zijn eigen invulling geeft. Bij een 'reading' terwijl je contact hebt met de 'paranormaal begaafde' verklap je door minieme reacties op wat zij zeggen/schrijven behoorlijk veel wat zij oppakken en op voortborduren. Er zijn zelfs scams bekend waarbij ze gewoon jou internet geschiedenis uitlezen; altijd raak.

" Dat is wel een bijzondere ervaring die je hebt met Balou. Hij miste Mowgli natuurlijk ook en wist dat het haar hoekje was. Heeft hij afscheid kunnen nemen?
 
Toen Lola net overleden was had is soms ook dat ik haar meende in mijn nabijheid te voelen maar dat zal wel het gemis en de gewoontes met haar zijn.
 
Ik denk wel dat op de een of andere manier alles met elkaar te maken heeft en dat wij en onze dieren onderdeel zijn van een groter geheel. Maar hoe of wat, dat gaat mijn vermogen te boven. "

Dobry

 Nee, Balou heeft geen afscheid kunnen nemen.

Ik heb Mowgli niet kunnen voelen maar had wel sterk het gevoel dat Balou dit wel kon.

Ik denk in de zelfde richting als jij dat we (mens en dier) onderdeel zijn van een groter geheel.

 Dit was bij mij net zo, ik wilde Mowgli graag voelen maar met het verstrijken van de tijd neemt dit gevoel wel af.

 Als dit jou troost is het toch prima.

 Nou, mijn reading met Odi was allesbehalve dat. 

Het was helemaal niet geruststellend. 

Hij snapte mijn keuze niet, zei dat hij er niets aan kon doen, dat hij liever hier was geweest met mij. Dat hij toch altijd een vrolijke en lieve hond was (in zijn hoofd). 

Hij snapte het allemaal gewoon niet. 

Dat was voor mij helemaal niet "hij houdt van je en wil dat je doorgaat met je leven." 

Het was heel confronterend.

 Dat is heftig en moeilijk om mee om te gaan op dat moment denk ik...

 Goh dat ik het nog eens met jou eens zou zijn whahaha

Maar dit precies is hoe ik er ook in sta. 

En ik heb echt geloofd dat je met honden kon communiceren. Heb zelf ook "getolkt" met mijn hond en geloofd dat het werkte. Maar helaas geloof ik er nu geen snars meer van. 

Maar ik geloof wel in geesten 

Ik heb nog nooit contact gevoeld met overleden honden. En of ik erin geloof... ik weet het niet. Ik ben altijd zo iemand van bewijs het maar dat je het echt kan. Geen standaard praatjes maar gewoon plaatsen, namen, datums, details etc. 

Maar als er 1 hond is die na de dood contact zal maken dan is het vast en zeker Puk want die houd zich nu in haar leven al bezig met creepy dingen. Hopelijk zal dat nog lang op zich laten wachten en mag ik nog heel lang van haar genieten hier op aarde. 

Ik weet niet of ik het moet  geloven dat er meer is... ik weet wel dat ik echt heel bang voor ben voor geesten en dat soort dingen. Misschien iets teveel horror films gekeken?? 

Maar Puk heeft ons 2 keer goed te pakken gehad. 

Mijn opa is al bijna 13 jaar niet meer bij ons. Puk is 5 jaar oud. Ze heeft mijn opa nooit gekent. We hebben een horloge van opa hier thuis liggen met 2 kleine fototjes van mn zusje en mij erin toen we klein waren. Deze lag op zn 140cm hoogte in een glazenkastje. Mn ouders besloten om de woonkamer opnieuw te verven en nieuwe meubels te kopen. Alle spullen stonden in verhuisdozen. Toen we toe waren gekomen aan het uitpakken en inruimen stond alles op zn kop in huis. We waren allemaal even weggegaan en Puk bleef alleen thuis. Toen we thuis kwamen lag het horloge van opa bij Puk haar mand op de grond en Puk lag te slapen in die mand. Het horloge had geen beschadiging niks. Geen tandafdruk van Puk, geen speeksel erop... Ik flipte hem gelijk want ik moet niks hebben van deze dingen. Mijn moeder probeerde de boel te verklaren dat het horloge perongeluk gevallen was op de grond tijdens het inruimen en dat Puk het had gevonden en meegenomen. Wellicht herkende ze onze foto's erin. Al betwijfelde ik dat... die fotos zijn iets van 5mm breed en nog geen cm hoog. Ook is het een bepaald kleur contrast en waren we véél jonger op die foto's. Puk heeft ons nooit zo gekent. Maargoed ik praatte het mezelf aan... niks aan de hand, gewoon gevallen bij het inruimen van de meubels... 

Totdat het een paar maanden later wéér gebeurde... het huis was netjes. Het horloge had een nieuwe plek gekregen in een soort open kast in de muur waar we allemaal glazen planken in hadden gemaakt. Daar staat allemaal 'zooi' (beeldjes en dingen) van me moeder. Ook lag het horloge van opa daar op een plank(de plek waar het horloge de eerste keer ook al lag, ik weet het zeker, het horloge is nooit op de grond gevallen). De bank staat ongeveer 30-50cm vanaf die kast. 

We waren weer allemaal niet thuis en we komen binnen... en jawel... het horloge van opa ligt wéér bij de mand van Puk en Puk ligt wéér in de mand. Het horloge was wéér onbeschadigd, je zag geen tandafdruk of speeksel erop zitten... het huis was netjes en opgeruimd, ik wist héél zeker dat het horloge in die kast lag. Dus ik flipte hem weer... en dit keer uiteraard nog harder dan de vorige keer want er was nu gewoon geen verklaring!! 

Puk heeft nóóit interesse getoont in de kast. Puk is een hond die geen schuldgevoel kent en gewoon alle streken voor je neus uit haalt dus waarom doet ze het als we weg zijn?? Ze heeft vanaf de armleuning van de bank die 30-50 cm moeten overbruggen met haar korte pootjes en toen nog een stukje omhoog gemoeten om het horloge te pakken. Waarom al die moeite?? Een deur open duwen is ze soms al te lui voor en komt ze de baas voor roepen... Als wij niet thuis zijn is het een heel rustig hondje die alleen slaapt en uitrust en af en toe eens van plek verwisselt in huis. Waarom zou ze zn hele actie ondernemen?? Het gaat compleet in tegen heel haar gedrag. 

Ik wou op zn minst wel zeker weten dat Puk het horloge in ieder geval gepakt had. Dus ik heb als een soort politie rechercheur het hele plaats delict van alle kant bekeken en thank god... je zag de kin afdruk en tong afdruk van Puk in het glas staan... ze heeft hem dus wel zelf gepakt en hij is niet aan komen vliegen... enne die eerste keer dat het gebeurde.. ik vond het al zeer onwaarschijnlijk dat het horloge gevallen was. Maar ik wist toen wel zeker dat het de 2e keer ook gewoon zo gegaan is. 

Nogsteeds heb ik geen verklaring voor deze acties. Ik 'troost' mezelf met het idee dat Puk misschien de geur van mijn opa erop ruikt en het een fijne geur vind. Maar ik vind het maar moeilijk te geloven en krijg nogsteeds kippenvel als ik eraan terug denk. 

Dus als er 1 hond is die na de dood zelf contact zal maken... dan is het zeker te weten Puk. Ik kom erop terug over 15 jaar. Puk en ik hebben afgesproken dat ze minstens 20 jaar oud wordt. 

 Ik heb aardig wat ervaringen gehad maar ik ben niet bang voor ze. Als het mij niet bevalt dan stuur ik ze weg en dat doen ze dan ook altijd.

Ik heb er niets mee, voor mijn gevoel is Ronin nu echt gewoon weg... Een vreselijk gevoel, niks waar ik me nog aan vast kan houden. Er is gewoon niks meer van hem. En zijn lievelingsknuffel waar eerst nog zijn geurtje zo fijn aan zat ruikt ook helemaal niet meer naar hem. Ik zou willen dat ik met hem nog zou kunnen praten, hem vertellen hoe zeer het me spijt en hoe erg ik hem mis. Maar van hem zijn alleen nog foto's en een plukje haar. 

Oh gaan we enge verhalen vertellen? Ik doe mee. 

Wij hebben een "vast spook" hij heeft een naam maar wij noemen hem fietsenmaker een bijnaam die hij had toen hij nog leefde en de fietsjes van mijn stiefkinderen repareerde.

Het hele hoe en waarom fietsenmaker in mijn huis woont sla ik even over in verband met zijn privacy. (Ja ook spoken krijgen privacy) heel veel verhalen over fietsenmaker maar dit is de enige waar de honden in voorkomen.

sinds ik pups heb slaap ik beneden in de woonkamer met de pups op bed. 

Vorige week werd ik om 3:00 uur wakker (terwijl mijn honden normaal pas om 6:00 opstaan) 

Iedereen ligt normaal gesproken bij mij op de kussens.. Maar nu zaten ze alle vier op een rijtje op het voeteneinde te staren naar de hoek van fietsenmaker. (Ohja hij heeft een eigen hoek..) 

Ze volgenden met hun koppies "iets" dat van de hoek naar de achterdeur ging.. De achterdeur grenst bijna aan het voeteneinde van mijn bed. 

Ik vond het doodeng.. Maar de hondjes waren niet bang.. Gingen niet blaffen niks. 

Met dat hun ontzichtbare vriend dichterbij kwam gingen ze kwispelen en blij doen alsof ze iemand begroette die binnen kwam. 

Toen bewoog het horgordijn voor mijn dichte achterdeur en kwamen de honden weer bij me liggen. 

Nu ook al n week niks aparts meer gezien of gehoord dus misschien is fietsenmaker ookwel vertrokken? Teveel honden in huis voor zijn plezier? Geen idee.. Misschien ging hij ook wel ff n luchtje scheppen.

"  Dat is heftig en moeilijk om mee om te gaan op dat moment denk ik... "

Kath

 Ja, heel moeilijk. 

Vooral omdat ik zelf nooit rust heb gevonden na zijn verlies. Ik sta nog steeds achter mijn keuze, maar heb altijd gedacht dat hij het wel zou begrijpen. 

Nou, volgens deze reading dus totaal niet. 

Maar kwam ook naar voren dat hij anders naar zichzelf keek dan dat de wereld hem zag. En heel soms zag ik dat hondje dat hij dacht zelf te zijn. 

 Dus als ik het goed begrijp heeft Odi volgens de reading eigenlijk nooit doorgehad dat hij een tumor in zijn hersentjes had en dat hij raar deed? 

Heftig hoor dit.. Dat vind ik eigenlijk wel heel erg voor je. Ik denk ook niey dat je dat van te voren van zon reading verwacht. Maar t klinkt wel heel eerlijk.

Precies. 

Hij wist wel dat hij af en toe gek reageerde, en zei dat hij er niets aan kon doen en echt zn best deed. 

Maar inderdaad, heel confronterend om te horen, maar wel heel eerlijk. 

Over een paar jaar wil ik dezelfde reading nog eens doen, en dan hoop ik dat hij die rust die ik hem gun wel gevonden heeft.

 Ik hoop mee voor je. Mocht het inderdaad toch allemaal echt zijn dan hoop ik dat hij erover heeft nagedacht en het nu begrijpt.

Everything we perceive, including ourselves, are simulacrums of reality.

The takeaway here is this wild thought: we are always hallucinating.

The new scientist