Wat is hondwaardig? 
Hallo,
Ik heb een teefje van 2 jaar oud. Op haar 6 maanden kreeg ze, tijdens dat er verbouwingen bezig waren in ons huis, een soort van epileptische aanval.
Wij direct naar de dierenarts, waar ze dan ook een week is opgenomen met baxters, omdat haar vocht en suikerspiegel veel te laag waren.
Ze dachten destijds eerst aan nierfalen, en vertelde me dat als dat zo was, ik de zware beslissing zou moeten nemen om ze te laten inslapen. Een hond aan de dialyse is geen doen.
Gelukkig waren het geen nierfalen, maar wat dan wel? De zoektocht ging door, en na weken bloed laten nemen en onderzoek te doen, kwam de echte ziekte aan het licht.
Ze heeft de ziekte van Addison. Als ik het zelf goed begrijp is dit een auto-immuunziekte waarbij de bijnieren niet werken, en ze dus geen cortisol en aldosteron maakt. Aangezien cortisol wordt aangemaakt tijdens stressvolle situaties, en zij het dus niet aanmaakt, is stress dus letterlijk dodelijk. Vandaar haar aanval tijdens de (lawaaierige) verbouwingen...
Na deze opname is ze nog eens 2 keer een week moeten opgenomen worden door een aanval.
Ze neemt sinds haar 6 maand dus elke dag medicatie, die over het jaar en half enkel verhoogd zijn.
Haar huid is dun en wondjes zijn haast onvermijdelijk als je ze kamt of borstelt. Ze heeft een poedelvacht die niet ruift, dus borstelen weglaten is geen optie... Haar vacht zelf is dun en dof (allesbehalve de volle vacht die ze zou horen te hebben).
Ze is graatmager! Na het eerste vooral viel ze sterk af en at ze zeer moeilijk. We hadden alles geprobeerd; vanalle verschillende brokken, nat voer, vers vlees, sausjes over het eten, eten uit de hand,... noem maar op. Maar ze at bijna niks en soms zelf 2 dagen achter elkaar niet!
Toen ze een dik jaar was ging dat beter. Ze at elke dag haar portie, maar zelfs dan nog kwam ze niet bij. Nu eet ze elke dag een dubbele portie, maar geen verschil.
De dierenarts zegt dat je daar niks aan kunt doen. Het is een deel van de ziekte.
Door verzwakt immuunsysteem heeft ze een zware oorontsteking die 3 maanden duurde (telkens terugkwam) eindelijk achter de rug, en heeft nu last van een ontsteking aan haar oog, die ook al even aansleept ondanks de nodige verzorging..
Ondanks dat alles is het een vrolijke meid en huppelt blij mee met mijn andere hond door de weide waar ik paarden heb.
Ik wandel niet graag met haar, om 2 redenen; 1: ik heb haar niet deftig kunnen socialiseren omdat ze altijd maar ziek was, en nu ervaart ze dus veel als 'eng'. Waardoor ik schrik heb dat ze van het minste teveel stress zal krijgen en weer een aanval doet. En 2: ik ben de reacties beu dat ik mijn meisje geen eten geef...
Hoe dan ook, ik heb haar altijd als een blije pup gezien (ze blijft voor mij een puppy), maar begin deze week kon ze de trap niet op.. Ze mankte hard aan haar achterbeen. Ik maakte me toen nog niet direct zorgen; ze zal verkeerd gelegen hebben, of zich hebben misstapt. Maar de dag erop terug, op haar beide achter benen. Niet veel later liep ze stijf uit heel haar lijf.
Ze jankt niet, en de 'stramme momenten' zijn na enkele minuten weer over. Maar het baart me zorgen....
Ze is 2 jaar. Nog erg jong dus! en ze heeft naar mijn gevoel niet eens deftig pup kunnen zijn. Ik hoopte dat het met de jaren zou beteren, zodat ze toch nog wel een vrolijke, relatief gezonde hond zou kunnen zijn doorheen de rest van haar leven. Maar helaas zie ik het niet beteren...
Dan vraag ik me dus af.. wanneer noem je een hondenleven niet meer hondwaardig?
Ik weet dat dit iets is dat enkel het baasje kan beslissen.. Maar ik heb haar altijd ziek geweten en vrees dus een beetje dat ik haar en haar ziekte niet meer objectief bekijk. Voor mij is elke dag die goed gaat een reden om de beslissing niet te nemen, maar langs de andere kan zou een hond altijd goede dagen moeten hebben, toch zeker op 2 jaar...
Graag zou ik dus gewoon jullie meningen horen..
Alvast bedankt!
Als je jezelf die vraag gaat stellen of dit nog hondwaardig is? Dan weet je eigenlijk zelf het antwoord.
Is heel triest voor jullie.
Een hond zal altijd nog vrolijke en goede momenten hebben. Momenten zijn echter niet genoeg om het leven van je hond hondwaardig te noemen. Kwispelen doen honden ook tot ze er bij neervallen.
Ik heb zelf een jonge hond gehad, waarbij ernstige erfelijke aandoeningen progressief aanwezig waren vanaf haar 2e jaar.
Veel contact gehad met andere eigenaren van honden met dezelfde vreselijke aandoeningen met zware hoofdpijn en vele andere neuropathische klachten/pijnen. Het was toen heel duidelijk, dat ik en vele anderen hun grenzen aan het verleggen waren, met wat nog acceptabel was om onze honden in leven te houden. Op een gegeven moment komt men aan de grens, dat het voor de hond niet meer te dragen is en men de hond alleen in leven houdt, omdat men geen afscheid kan nemen. Toen ik die grens bereikt had, heb ik de zeer moeilijke beslissing genomen om mijn lieve hondje te laten inslapen.
Sterkte met het op tijd nemen van de enige juiste beslissing.
Oh wat erg Manon,zo jong 
Ook ik vrees dat je zelf het antwoord al weet.
Heel veel sterkte met de juiste beslissing voor je meiske!
xxx Manon
Ik denk dat je de vraag hier neerzet om je niet schuldig te voelen als je beslist om haar in te laten slapen..
Wat is in jouw ogen hondwaardig?
Ze kan niet meer geborsteld worden want dan krijgt ze wondjes (pijn dus), doe je dit niet krijgt ze klitten, dus ook pijn.
Ze is en blijft mager ondanks dat ze goed eet (zal hier ongetwijfeld last van hebben)
je wandelt niet graag met haar want dat levert stress op voor haar maar ook voor jou..
Wat heeft ze dan nog wel wat haar pleziert?
Zoals hierboven al gezegd word denk ik ook dat je het antwoord al weet op je vraag.. En nee je hoeft je daar totaal niet schuldig over te voelen!! Je hebt er alles aan gedaan om haar leven beter te maken!!
Heel erg bedankt voor jullie reacties!
Ik zie haar kwispelen en en rondhuppelen op de weide, spelen met mijn andere hond en genieten van knuffels...
Aangezien ik niet anders geweten heb dat ze pillen moet nemen, en altijd al mager was, zag ik het ook niet meer zo...
Het is na de ontsteking van haar oog en oor, en nu het af en toe serieus manken, dat ik me inderdaad bedenkt "gaat dit nog wel?".
Familie en vrienden zien haar ook enkel als ze haar vrolijke zelf is. Ja, een mager hondje, maar een vrolijk hondje.
Ook bij sommigen van hen heb ik mijn bedenkingen over haar gezondheid en wat hondwaardig is gezegd, maar natuurlijk zien zij het dus anders...
"ze geniet toch nog van het leven? zie ze rondhuppelen!"
Of ze nog echt geniet kunnen wij als mens jammer genoeg niet bepalen...
Daarom wou ik hier eens horen. De objectieve mening van mensen die zelf ook honden hebben en zich erin zouden kunnen verplaatsen.
Vandaag gaan we naar de dierenarts. Mijn ouders vinden dat ik nog één keer moet horen wat die juist vindt. Maar ik heb mijn beslissing al genomen denk ik...
Manon vraag bij de dierenarts een verwijzing naar het MCvoor dieren in Amsterdam,
Ik heb zelf ook een Addison hond hier...
Herken heel veel van wat je schrijft, het zou kunnen dat je hond op de verkeerde dosis is ingesteld.
De oren klachten kunnen toch ook gewoon een allergie zijn? Door op jonge leeftijd al Addison te krijgen komt het afweersysteem inderdaad slecht op gang.
Hier zal alle klachten inmiddels onder controle. Met inderdaad pillen en hypoallergeen voer. En heb ik een vrolijke hond.
Alleen het poothes verhaal herken ik niet.
Kijk maar of je het nog kan en wil opbrengen om een frisse blik te laten beoordelen of er nog hoop is voor je hond..
Heel veel sterkte!,
Wat een narigheid allemaal, vooral omdat er verschillende aandoeningen lijken te spelen. Toch ben ik niet geheel pessimistisch.
Ik heb zelf een Eurasier die in de eerste 4 jaar van haar leven de ziekte van Addison en hypothyreoïdie ontwikkelde. Inmiddels is ze ruim 15 jaar (!) oud. Wel met veel medicijnen 2 x daags en eens per jaar een bloedonderzoek om haar bloedwaarden te controleren. Verder een levendige en vrolijke hond, nog steeds, met een normaal gewicht.
Het heeft wel een inspanning van mij als baas gevraagd om vooraf mogelijk stressvolle situaties te leren inschatten en zodoende met de hoeveelheid medicatie te leren spelen. Een hond met Addison is een hele zorg. Ook is het een aanslag op je portemonnee.
Een andere hond van mij, een herplaatser die ik nu bijna een jaar heb, is erg mager en had een flink oorprobleem. Ik ben met haar naar de dermatoloog in Amsterdam geweest (MCD). De oorklachten werden veroorzaakt door een voedselallergie, dus moest ze over op hypoallergene brokken. Ondanks erg veel eten (dubbele hoeveelheid) is ze erg mager. Ze is echter levendig en vrolijk en de dermatoloog maakt zich er geen zorgen over. Wel ga ik een andere hypoallergene brok proberen. Mogelijk is er zoiets ook met jouw hond aan de hand en staat het los van de Addison?
Kreupelheid kan vele oorzaken hebben, maar is vaak goed te behandelen. Ik heb altijd een roedel van 4-5 honden en heb regelmatig te maken gehad met kreupelheid. Vaak helpt het homeopatische middel Traumeel prima.
Ik begrijp goed dat het veel is wat er allemaal op je afkomt en dat het stressvol voor je is (en mede daardoor ook voor je hond?), maar je schrijft ook dat je hond vrolijk is en dat ook de mensen om je heen haar vrolijk vinden.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe met het nemen van een beslissing.
Deze ochtend, bij het opkomen van de (niet erg hoge) trap, mankte ze niet enkel, maar viel letterlijk om... Het leek niet alleen aan haar gewrichten te zitten , maar ook neurologisch leek het mis...
Ze ging meteen op haar mat liggen, maar toen mijn jongere broer binnen kwam, gromde ze. Wat absoluut niet van haar gewoonte is. Ze wou blijkbaar met rust gelaten worden, wat mij doet denken aan pijn...
Om 14u afspraak bij dierenarts.
De behandeling van enkel Addison heb ik altijd zien zitten, maar nu dit vreemd manken en omvallen erbij komt, vrees ik dat er inderdaad ook andere ziekte/ziektes meespelen..
Als dat zo is, heb ik mijn beslissing gemaakt.
Het is zowel voor mij als voor haar geen doen....
Manon volg je hart of beter gezegd je verstand,het hart wilt altijd iets anders dan het hoofd.
Ik weet niet welke dierenarts je hebt,is ook belangrijk.
Als een dierenarts je steunt is het wat makkelijker.
Maar heb ooit een dierenarts gehad die niet achter mijn keuze stond heb toch doorgevoerd.
Een bobtail 6 jaar,kaal,heel zijn lijf onder de pus,als er een takje hem raakte bloedde hij,heel mijn huis stonk,hij begon naar mij te grommen kon niks meer hebben van de kinderen. Had al een kapitaal uitgegeven en nog wilde die dierenarts dat ik verder ging dokteren.
Heb geen dag spijt gehad van mijn keuze,wel verdriet dat ik het eigenlijk niet eerder doorhad dat mijn hond doodziek was.
Een autoimmuunziekte tast vaak alle systemen aan ook het spierstelsel en het zenuwstelsel
Wat ik zelf zou doen is wat To aanraadt, een specialist raadplegen en/of een goed holistisch dierenarts, die vaak een heel andere kijk hebben op de dingen, waar een reguliere arts niets over geleerd heeft en dus niets over weet.
Manon,
Heel veel sterkte vanmiddag bij de dierenarts met je trouwe Fideli.
Kijk goed naar haar; ogen van je hond spreken voor jou als baas ook boekdelen.
Volg je intuïtie en vertrouw daarop.
Heel verdrietig....je gaat nog een keer naar je dierenarts, verstandig, het is altijd zo moeilijk om een beslissing te moeten nemen en zeker voor zo,n jonge leeftijd... heel veel sterkte vanmiddag.
Wat erg,maar weet dat je de juiste beslissing gaat maken,een dier mag niet lijden.Sterkte met wat komen gaat
Ik leef met je mee, ocharme jullie, maar vooral ocharme jullie dutske!
Ik sluit me aan bij wat ik hier al las: als je het je afvraagt, dan is je antwoord eigenlijk al gegeven.
En idd, een hond hoort op 2-jarige leeftijd alleen maar gek te doen en heftig te zijn en af en toe eens een keertje ziekjes van wat te eten wat niet mocht. Niet omgekeerd, dat er af en toe eens een goeie dag tussenzit en voor de rest pijn, stijf en ziekjes.
Ik wens je veel sterkte met de beslissing en ook achteraf...
Jeetje wat erg!
Je hond is dan wel nog vrolijk enzo maar dit hoort niet...
Een keuze die alleen jij kan maken. Ik worstel een beetje met hetzelfde gevoel van wat ga ik doen dus begrijp je heel goed.. ik denk dat een hond optimaal moet kunnen leven. Ze kunnen ons niets zeggen en vaak blijven ze zich echt goed voordoen. Als je je hond echt ziet lijden weet je dat het wel heel erg is.
Heel veel sterkte en weet dat je keuze altijd goed is!
Hallo iedereen,
Ik heb besloten Fideli vandaag te laten inslapen.
Ik heb foto's herbekeken van vorig jaar, en hoewel het nooit een dikkertje is geweest, is het schrijnend om te zien hoe hard en hoe snel ze achteruit is gegaan...
Zoiets zie je niet als je ze elke dag ziet. Mensen blijven ook maar mensen, en vaak zien we enkel wat we willen zien...
Eén ding weet ik zeker; Ik wil haar niet nog harder zien aftakelen.
Bedankt voor de lieve reacties en ook de hulp om mijn opties te overwegen. Maar het is beter zo.
Stijn (Gast)
Wat erg Manon!
Maar ik denk dat je de juist beslissing hebt genomen. Een onvoorwaardelijke liefde laten gaan is nooit makkelijk, ik wens je heel veel sterkte toe!
Anoniem (Gast)
Heel veel sterkte met het afscheid van je geliefde maatje!
Ik heb besloten Fideli vandaag te laten inslapen.
Ik heb foto's herbekeken van vorig jaar, en hoewel het nooit een dikkertje is geweest, is het schrijnend om te zien hoe hard en hoe snel ze achteruit is gegaan...
Zoiets zie je niet als je ze elke dag ziet. Mensen blijven ook maar mensen, en vaak zien we enkel wat we willen zien...
Eén ding weet ik zeker; Ik wil haar niet nog harder zien aftakelen.
Bedankt voor de lieve reacties en ook de hulp om mijn opties te overwegen. Maar het is beter zo.
"
Een wijs besluit uit liefde voor jullie hond, die jullie een verdere lijdensweg besparen.
Heel veel kracht om straks met het verlies en gemis van jullie hond om te gaan.
Maria (Gast)
veel sterkte
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?