Wat is wijsheid? Ik vind het zo moeilijk...

hoi, ik wil graag iets met jullie delen. Ik wil al heel lang graag een hond. Vorig jaar was ik overspannen, en toen heb ik na een zoektocht van maanden een puppy genomen. Het was mijn droom. Mijn man wilde geen hond, nog steeds niet, maar het mocht van hem, als ik beloofde dat ik alles zou doen met de hond. We hebben twee kleine kinderen. De hond kwam er, en ik kon het niet aan. Ik functioneerde niet meer, ik was alleen maar met de hond bezig. Hij was zo leuk, maar ik kon alleen maar huilen. Het leek wel een postnatale depressie (heb ik gehad bij mn 2e kind). Ik had van tevoren heel veel boeken gelezen, en ik wilde het 100% goed doen. Maar dat lukte me niet, het was teveel, ik heb ook nog de zorg voor de kinderen, en ik heb na korte tijd moeten besluiten om de puppy terug te brengen naar de fokker (in overleg met de fokker besloten). Ik schaamde mezelf zo erg. Nog steeds. 

Ik ben nu een jaar verder, en het kriebelt weer zo erg. Maar ik ben zo bang. Ik wil nooit meer meemaken dat ik een hond moet terugbrengen. Maar betekent dat dan dat ik nooit meer een hond kan krijgen? Ook dat verscheurt me. 

Wij hebben thuis nooit honden gehad. Mijn man ook niet. Wat ik eigenlijk wil weten van jullie, is er een kans dat ik ooit nog voor een eigen hond kan zorgen? Want de realiteit is:

- mijn man wil het 'gedogen' maar gaat niks met de hond doen.

- ik heb geen ervaring, en weet helemaal niet of ik wel een hond kan opvoeden. Als ik het volgens de boekjes moet doen, denk ik niet dat ik het ooit ga kunnen. 

- het is al een keer mislukt, en ik vind het zo moeilijk om in te schatten of het een volgende keer wel lukt. 

Ik laat nu 1x per week honden uit van mensen die dat zelf niet meer kunnen, maar dat vervult mijn behoefte niet. 

Bedankt alvast voor de reacties...

Moeilijk hoor Julia.

In een gezin moet je er eigenlijk allemaal voor gaan, ik weet niet of het anders werkt.

Vroeger had ik met mijn man en zoontje ook een hond.

En later, alleen met mijn toen wat grotere zoon, 4 honden.

Ik ben nu alleen met nog 3 van mijn 4 honden en ben onderhand gewend om het allemaal alleen te doen, dat valt soms niet mee.

Aan de andere kant bepaal en beslis ik ook alles alleen, dat is weer prettig.

Maar jij bent nu eenmaal samen, ik weet serieus niet of het gaat werken als je man het helemaal aan jou overlaat.

Ik hoop dat er een moment in je leven komt dat je voor een hond kunt gaan, je wilt het zo graag en het geeft zoveel vreugde.

ik vind dat je een hond neemt et het gezin

je man moet er ook mee leven.

en ik denk dat als je man voet hij stuk houd je er helemaal alleen voor staat met 2 kindjes , het huishouden enz enz .

ik vraag me af of je dan niet opnieuw de hond terug moet brengen.

ik denk dat je er met je man nog eens goed over moet praten . ...

Dat is wel heel lastig. Ik denk dat je moet beginnen bij hoe het nu echt met jou gaat. Ben je nog steeds overspannen, of zit je veel lekkerder in je vel? Hoe ga je nu om met stress, drukke periodes? Red je het om in het begin eventueel korte nachten te maken omdat er 's nachts geplast moet worden? Enz. 

Er zullen vast reacties komen met waarom wel/niet vanuit het oog van de hond en dat is heel begrijpelijk, maar ik denk dat je met deze beslissing echt bij jezelf moet beginnen. Ik ben zelf heel erg blij als mijn vriend na een dag werken thuis komt, en de zorg van onze pup even op zich neemt. Jij hebt dit niet, en daarnaast ook nog twee (kleine) kinderen. Dat betekent dat alles op jou aan komt, en daarvoor moet je wel sterk in je schoenen staan. 

Ik denk niet dat je nooit meer een hond kunt nemen... Maar wel dat je beter kunt wachten totdat je kinderen groter zijn (jaar of 15/16)/ het huis uit zijn. Als ze groter zijn kunnen ze ook mee helpen als ze dat leuk vinden, jij hoeft minder intensief bezig te zijn met je kinderen. Als ze uit huis zijn kun je alle aandacht focussen op een hond. Ik heb zelf ook een vriend die niks met de honden doet, ja in noodgevallen uitlaten als ik echt ziek ben oid. En dat is helemaal niet erg, maar het lijkt me te heftig als je nog jonge kinderen hebt.

Dat is lastig.

Iedereen in het gezin moet er wel achter staan dat er een hond is.

Anders blijf je je misschien toch gespannen voelen, als er weer een hond is en je man 'gedoogt'  hem alleen maar.

Dat is geen fijne situatie om een hond te hebben dan.

Je voelt misschien dan toch altijd onbewust een afkeuring van je man, als je hond zich honds gedraagt, zoals blaffen of willen spelen, een keer een ongelukje in huis etc.

Volgens mij kun je je dan nooit helemaal onbezorgd blij voelen met je hond, als je partner het lijdelijk ondergaat en als gunst voor jou gedoogt.

Dankjulliewel voor de snelle en lieve reacties. Met mij gaat het een stuk beter dan vorig jaar, maar ik zal altijd een stresskip blijven, vrees ik. Ik denk inderdaad dat het de grootste kans van slagen is, als de kinderen wat groter zijn. En dan hoef ik ook niet te denken 'Er komt nooit een hond' - want van die gedachte word ik zo verdrietig. Maar dan moet ik gewoon nog even geduld hebben. Gelukkig hebben we wel katten en cavia's, dus ik ga niet helemaal dier-loos door het leven. 

Zolang je je dit nog allemaal afvraagt moet je helemaal niet aan een hond beginnen...

Wacht tot je in een wat rustiger vaarwater zit, en er geen onzekerheden & haken en ogen meer zijn.

Wanneer je voor een hond kiest moet je er 200% voor kunnen gaan.

Misschien eerst eens eens kijken of je op een hond mag passen. Misschien een tussenstap om te kijken hoe ver je nu bent. Of jij en je gezin er klaar voor zijn.

Je zou ook kunnen kijken voor een wat jongere asiel hond. In overleg is daar vaak ook wel een proefperiode af te spreken.

Maar tis wel belangrijk dat je er klaar voor bent. Zowel voor jouzelf als de hond.

Vaak zijn er genoeg hondenmensen die op zoek zijn naar een oppas adresje voor enkele dagdelen in de week. Of iemand die tussentijds de hond wil uitlaten terwijl zij aan het werk zijn 

Zo wat manieren om ook weer wat vertrouwen op te doen. 

Komt bij het nadeel dat jou partner dus niet voor een hond kiest en hij dus ook niet zal opvangen omtrent hond als het even niet gaat. 

Ook dat moet je in je overweging meenemen. En pup of jonge hond vragen veel concentratie, oplettendheid, begeleiding, opvoeding en zeker de eerste periode onderbroken nachtrust van je vragen. 

Dat zijn wel dingen waar je echt op voorbereid en klaar voor moet zijn. De errste periode met een pup is naast leuk ook best uitputtend. Maar in die tijd leg je wel mede de basis voor later.

Denk er goed over na en overweeg eventueel eerst tussenstappen.

Je zou kunnen overwegen om eerst honden tijdelijk op te vangen. Er zijn stichtingen genoeg die gastgezinnen zoeken. Je zit dan niet voor eeuwig aan de hond vast, je krijgt begeleiding van de stichting. En heb je een klik met een hond, dan adopteer je m lekker zelf als dat kan.

Ten eerste, wat naar dat je eerste ervaring zo verlopen is.

Om gelijk even dit opgeruimt te hebben: ook zonder ervaring kan je een hele goede en leuke hond opvoeden. Ervaring maakt het makkelijk, maar iedereen is ergens begonnen.

Dat je man zich zo opstelt vind ik ontzettend vervelend. Van je man en voor jou. Een hond is voor mij hetzelfde als een baby nemen, aangezien je gewoon een nieuw gezinslid (ook al minder kwetsbaar etc) toevoegt. Ik zou eens goed met je man rond de tafel gaan en zeggen dat je je absoluut niet gesteund voelt in je keuze. Ik denk eerlijk gezegd dat dat een van de redenen is dat het de vorige keer niet gelukt is. 

Leer van je fouten. Bedenk eerst voor jezelf; wat ging er de vorige keer mis en hoe kan ik dit beter oplossen? Ik weet niet of je werkt, maar dat zal het puppenproces zeker vermoeizamen als je dit alleen moet doen.

Ik denk zeker dat het gewoon een tweede keer wel goed kan gaan, als je je fouten inziet en wat meer vertrouwen in jezelf krijgt en je man erbij betrekt. 

Ten eerste, wat naar dat je eerste ervaring zo verlopen is.

Om gelijk even dit opgeruimt te hebben: ook zonder ervaring kan je een hele goede en leuke hond opvoeden. Ervaring maakt het makkelijk, maar iedereen is ergens begonnen.

Dat je man zich zo opstelt vind ik ontzettend vervelend. Van je man en voor jou. Een hond is voor mij hetzelfde als een baby nemen, aangezien je gewoon een nieuw gezinslid (ook al minder kwetsbaar etc) toevoegt. Ik zou eens goed met je man rond de tafel gaan en zeggen dat je je absoluut niet gesteund voelt in je keuze. Ik denk eerlijk gezegd dat dat een van de redenen is dat het de vorige keer niet gelukt is. 

Leer van je fouten. Bedenk eerst voor jezelf; wat ging er de vorige keer mis en hoe kan ik dit beter oplossen? Ik weet niet of je werkt, maar dat zal het puppenproces zeker vermoeizamen als je dit alleen moet doen.

Ik denk zeker dat het gewoon een tweede keer wel goed kan gaan, als je je fouten inziet en wat meer vertrouwen in jezelf krijgt en je man erbij betrekt. 

Ik ben 15 en voed mijn pup helemaal zelf op. Ik vind t pet makkelijk maar ik heb ook een mega makkelijker pup. Ik vind het enorm rot voor je. Doe zeker niet alles volgens het boekje. Bij mij hielp er helemaal niks van.

Mischien dit keer voor een gezeldschaphondje ? Ik zou t gewoon doen als ik jouwas. Succes !

Ik denk dat hierboven al veel goede tips gegeven worden.. Een pup is ontzettend veel werk, wat ook weer heel veel stress op kan leveren.

Waarom kijk je niet voor een herplaatser, waarmee ik overigens niet wil zeggen dat dat niet veel werk is, maar op een andere manier..
Ga eens langs bij het asiel en bespreek je angst daar met de medewerkers die misschien wel een goede optie voor je hebben..

Heel veel succes met het maken van je keus!!

Nog niet aan beginnen,je zegt zelf, je bent een stresskip,2 kleine kinderen en een man die niks met honden heeft.

Dat zal alleen maar stress meebrengen in het gezin.

Je bent een jaar geleden overspannen geweest,het hondje moest terug.

Is eigenlijk nog niet zo lang geleden.

Wacht een paar jaar en geniet van de huisdiertjes die je wel hebt.

Het hoeft geen problemen te leveren om als enige de zorg te dragen voor de hond in huis. Mijn moeder heeft dit jarenlang gedaan, aangezien mijn vader dezelfde mentaliteit heeft. Hij vind het prima dat de honden er zijn, maar de verantwoordelijk heeft altijd bij mijn moeder gelegen (en nu ook bij mij met mijn eigen hondje )

Maar of de tijd geschikt is voor een nieuwe pup kan je alleen zelf goed aanvoelen. Persoonlijk zou ik niet te snel voor een nieuwe hond gaan. Kijk naar wat je aan kan. Het is best begrijpelijk dat als het je eerste hondje is je bang bent het fout te doen, dat had ik ook. Misschien is het inderdaad slim om nog even een aantal jaar te wachten tot de kinderen wat ouder zijn. Maar je kan zeker ooit nog een hond nemen, omdat het een keer niet lukte betekend niet dat je meteen niet meer zou kunnen. 

Dankjulliewel allemaal. Het is inderdaad verstandiger om een paar jaar te wachten. En dan voel ik me tegen die tijd ook zekerder. Tot die tijd ga ik wel op zoek naar een mogelijkheid om nog meer met honden te doen! 

 Misschien als je tijd hebt vrijwilliger in een dierenasiel? Leer je ook veel van honden.

Wel een wijs besluit van je.

 Eerst je kinderen wat groter laten worden, zodat je niet contstant nog bezig bent met de kids, dan aan jezelf nog wat meer werken, blijven uitlaten wat anderen honden betreft, misschien eens  een weekendje bij je laten logeren, en misschien, nu nog niet, een wat oudere hond nemen en geen pup....een pup vraagt in het begin heel veel van je, een oudere hond kan wat makkelijker voor je zijn....

 Had het nog niet mee gekregen van je, een heel goed besluit.

Nu ben ik wat ouder. Lang geleden waren we pas getrouwd mijn droom was meteen een hond. Die kwam er. En een baby. En een echtgenoot die ook niks met de hond deed. Uiteindelijk kon ik niet meer.

De hond was 1 jaar en moest weg.

We hebben 2 raskatten genomen die niet buiten kwamen ineens stak er een allergie op. De artsen zeiden katten weg. Mooi niet. Ze zijn oud bij ons geworden.

Inmiddels waren de kinderen 6 en 11 jaar toen wilde ik weer een hond.

Ik wist dat ik er alleen voor stond,kinderen groter dus het gaat me lukken. Die van 11 hielp mee.

Met die hond zijn het er steeds 2 geworden. Mijn man helpt mee ja,voor het naar bed gaan uitlaten en mee rijden naar de dierenarts ik heb geen rijbewijs.

Nu zijn we eeuwen verder onze meiden zijn de deur uit en ik zorg nog steeds voor de hond.

Wat ik probeer te zeggen,rust in je hoofd en gezin.Kinderen wat ouder en denk er dan eens over na of er dan een hondje in jullie gezin past.

Zelf vind ik het..nog steeds..een hele kluif . Jonge kinderen en een pup.

Dankjewel Len@. Wat zwaar voor je dat je na 1 jaar moest besluiten dat de hond weg moest. Soms kan het beste besluit zo'n pijn doen he. Goed om te lezen dat het daarna wel is gelukt! Ik denk dat ik moet wachten tot de jongste op de middelbare school zit. Nog 5 jaartje. 

Hier ook een man die helemaal niks met de honden doet. Toen de kinderen nog klein waren kwam de eerste hond, ook nog van een moeilijk ras. Dat was niet altijd makkelijk. De zorg voor twee jonge kinderen en een niet makkelijke pup is best zwaar.

Inmiddels zijn de kinderen groot genoeg om voor zichzelf te zorgen. Ze wonen nog wel bij ons. Ik heb nu twee jonge honden, die als pup bij mij gekomen zijn. Nog steeds een man die echt helemaal niet naar de honden omkijkt. Ik verzorg de honden alleen, maar wel met uitlaathulp van mijn dochter. Dat is fijn, maar vooral ook erg gezellig. Zo hebben we echt onze bijpraat momentjes, echt superleuk.

Het is zeker alsnog druk en niet altijd makkelijk om alles alleen te moeten doen. Mijn honden beteken alles voor mij en ik durf met zekerheid te stellen dat ze het goed hebben. Ik laat mijn huishoudelijke taken niet voor de honden komen. Het werken buitenshuis heb ik goed kunnen plannen en is maar voor twee dagdelen per week. Verder plaats ik mijn honden boven alle verdere verplichtingen/taken die ik heb. Dan kan het wel eens voorkomen dat er iets blijft liggen, nou jammer dan. Kan mijn man dat mooi zelf doen inden hij er last van heeft.

Naast je gezin heb je ook recht op je eigen leven.

Wat jou betreft zou ik dan toch overwegen om even te wachten tot de kinderen ouder zijn.

Wat vervelend  Hoe het is gegaan.  Snap dat het nu heel lastig is. 

Als je denkt dat je het aan kan zou je eerst een hondje op kunnen vangen. Van een stichting of asiel bijvoorbeeld. Als het goed gaat kun je hem zelf adopteren en als het tegen valt wordt hij geadopteerd Door andere mensen. Dan heb je toch iets goeds gedaan voor de hond, want mede dankzij jou heeft hij dan een baasje. En je hoeft je niet schuldig te voelen als het niet lukt. 

Ik zou wel goed aangeven dat je een makkelijk hondje zoekt. Dus bijvoorbeeld geen bang hondje of een hondje met andere problemen. De stichting kan je daar goed bij helpen. 

Ik heb het zelf wel eens gedaan en het geeft echt een fijn gevoel. Voordeel is ook dat je een volwassen hond kunt kiezen, en naar mijn ervaring is dat een stuk minder werk dan een pup. 

Hier wist ik ook al snel dat ik ooit een hond wou.Mijn vriend wou niet,ondanks opgegroeid te zijn met honden.

Heb heel veel geduld moeten uitoefenen,verbouwingen 4 jaar,mijn vriend die wou dat we 1st kinderen kregen en dan pas een hond etc.

Uiteindelijk na die 4-5 jaar,en een berg research,uitgekomen bij een ras dat ontzettend goed bij ons past.Mijn vriend laat de hond wel eens in de tuin en verzorgt hem wel indien nodig.(knuffelt ook een massa met hem :-)) maar ik ben zijn hoofdverzorger(wandelen,trimmen,eten geven,enz).

Nu is er een kleintje op komst,maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.De hond is met zijn bijna 2 jaar een lieve goedluisterende stabiele hond en kan met alles en iedereen overweg.

Het is ook mijn 1ste hond en ben heel fier dat ik hem zelf zo opgevoed heb.Echter zou het mij misschien ook niet gelukt zijn moest ik al 2 kleine kinders gehad hebben.(was ook mijn gevoel waarom ik ervoor een pup wou).

Neem vooral veel tyd,doe goed research naar rassen die passen binnen jouw gezin.Zorg ervoor dat je meer zelfvertrouwen krijgt(heb ook een jaar met asielhonden gewandeld).en weeg alle voors en tegens af.Zo heb ik zelf nooit mijn eigen diertjes gezien als last,terwijl mijn vriend dit wel zo ondervindt.Dus overleg goed,want het is een bepalende keuze,en laat er genoeg tyd over gaan om zo'n belangrijke beslissing te nemen.

 Tevens is het voor oudere  kinderen ook véél leuker om actief mee te doen aan de opvoeding van een pup. (Spreek uit ervaring) dit krijgen ze goed mee en onthouden ze meer dan wanneer ze bv zes zijn.

had het begin gevolgd en blij dat je even wat jaren wacht en dingen wat in een rustiger vaarwater komen. 

Jouw tijd komt nog wel 

Is er een kans dat je man de hond later wel leuk gaat vinden als hij minder gaat werken of met pensioen gaat? Vind hij een hond niet leuk of het werk wat eraan zit niet? 

Hij vindt honden op zich wel leuk. Hij ziet zichzelf wel met een hond door het bos en over het strand lopen. En hij vindt het ook wel gezellig als een hond bij hem zit. Maar hij wil er niet dag en nacht mee bezig zijn. Hij heeft een heel drukke baan, en wil niet 's avonds laat of juist heel vroeg naar buiten moeten... Ik sta nog steeds achter mijn beslissing om een paar jaar te wachten. Dat voelt echt het beste. 

Neen asjeblieft neem geen hond meer.

Je was de eerste keer OOK heel overtuigd dat je het zou aankunnen.

(Al begrijp ik niet waarom je een hond neemt als je al overspannen waart) Je neemt een huisdier echter niet als bezigheidstherapie, dat brengt bijkomende stress, arbeid ....

Nu herbegin je jezelf wéér af te vragen ...zou ik niet ? ....wat denken jullie ? 

Laat één keer genoeg zijn . 

Je hebt geluk gehad, pardon...de hond heeft geluk gehad , dat hij terug naar zijn fokker kon , vgde keer is het misschien echter een asiel  

Neen ik vind jou niet klaar ervoor.