Ervaring uitwisselen over hond met ED én HD

Hoi allemaal,

Momenteel is onze labrador Jones van 14 maanden flink aan het revalideren. Toen hij zeven maanden was, heeft hij een bekkenkanteling ondergaan vanwege zeer slechte heupen.

Een half jaar later, toen hij elf maand oud was, bleek dat ook zijn ellebogen er slecht aan toe waren. Tijdens een operatie zijn botstukjes uit zijn ellebogen gehaald. Ook is een is een stukje van zijn ellepijp verwijderd, omdat het kraakbeen weg was. Door verwijdering van een stukje ellepijp, verdwijnt de pijn bij het scharnieren tijdens het lopen. Als klap op de vuurpijl bleken Jones z'n knieën ook niet stabiel!

Jones heeft niet vaak echt mank gelopen tijdens wandelingen zelf, maar is wel altijd startkreupel geweest. Momenteel zijn we aan het revalideren. Ik twijfel vaak over of we de goede beslissinog hebben genomen. Want wanneer is het genoeg? Jones is nog zo enorm blij, en kan nog zo genieten  van zwemmen en wandelingetjes door de bossen ...

Ik ben daarom erg benieuwd naar ervaringen van andere mensen met honden met gewrichtsproblemen. Wat waren de symptomen bij jullie hond, wat was de diagnose, voor welke behandeling (of juist niet) hebben jullie gekozen, en hoe is de levenskwaliteit? Dat laatste vind ik lastig. Pijn is soms zo moeilijk te signaleren ...  

Ik had ons verhaal ooit al gedeeld in het andere topic, maar hier nog even voor de volledigheid 

Yara maakte in mijn ogen net iets te vaak een misstap en was soms bij het opstaan een paar seconde stram.

Dit vond ik verdacht voor een hond van net 1 jaar, dus ik heb foto's laten maken. En meteen maar van de ellebogen en heupen.

Uitslag : ED (LPC) en artrose in de ellebogen en HD.

Mijn da wilde yara direct opereren aan haar ED, maar ik ben eerst met haar naar een orthopedisch specialist gegaan.

Die heeft aangegeven dat het voor yara op dat moment geen zin had om te opereren, omdat zij stijf is door de artrose en (nog) geen last heeft van de LPC zelf.

Ook gaf hij aan dat de HD een "lichte" vorm is en hij verwachtte dat ze hier geen last van zou krijgen,  omdat ze een gespierde achterhand heeft. 

Dit is inmiddels ruim 2 jaar terug.

Ze krijgt supplementen en maandelijks hydrotherapie /fysiotherapie. 

Ook doe ik balans en coördinatie met haar. 

En het gaat heel goed met haar. 

Ze kan en mag alles, maar ik overdrijf uiteraard niet. 

Dus geen behendigheid of met ballen rennen. 

En als we een dag naar het strand zijn geweest bijvoorbeeld doe ik de volgende dag rustig aan. 

Dus alles met mate zeg maar.

De kwaliteit van leven is bij haar dus ook geen zorg, doordat het (nu) geen beperking is. 

Maar jullie jones heeft wel echt hele erge pech. Meerdere operaties en dus ook bijbehorende revalidaties is niet niks. 

Erg belastend en ook voor jullie.

Is de verwachting dat hij weer volledig hersteld? Of zal het wel sporen achterlaten?

En jullie gaan ook met hem naar de fysio toch? Hoe gaat dat?

Dank Yara! Ik heb de korte versie van je verhaal inderdaad al voorbij zien komen in m'n andere topic. 

Had het al eerder gezegd, maar vind het echt goed dat je niet klakkeloos op het advies van de da bent afgegaan! Zo'n operatie brengt immers ook schade aan, en als het dan niet eens helpt is dat doodzonde. Zo zie je maar weer dat een onderbuikgevoel vaak klopt.

Welke supplementen geef jij? Jones krijgt chondroitine, glucosamine en MSM. En qua belasting durf ik nog niet zoveel. Ik weet nog niet helemaal hoe de vlag erbij hangt, omdat Jones behoorlijk startkreupel is en veel ligt, maar wel tot in den treure zonder kreupelen doorholt als we naar het bos gaan. Ten minste, als ik hem niet stop.

We zijn inderdaad bij de fysio geweest, en die heeft geconstateerd dat er wat pijnlijkheden in Jones z'n rug zitten vanwege het aangepast lopen. Ze heeft oefeningen meegegeven, maar het lukt nog niet om die echt goed uit te voeren. Na de controle op 12 januari (van de laatste operatie), gaan we beginnen met hydrotherapie.

De verwachting is nog wat onzeker. De startkreupelheid zal blijven, omdat er permanente schade is. Maar hopelijk blijft de aanwezige artrose stabiel, zodat hij alsnog flink wat jaren blij kan zijn. Ik zie hem zelf alleen geen oudje worden. Ik kan me (nog) niet voorstellen  dat een hondje met zoveel schade en artrose op eenjarige leeftijd, zorgeloos een hoge leeftijd bereikt. Maar je weet het niet! En zolang hij blij is ...

Naar welke specialist was jij trouwens geweest met Yara? Vind haar trouwens ontzettend mooi. Net even je foto's bekeken ;).

Dat ik zo eigenwijs was om verder te onderzoeken heb ik ook alleen maar aan dit forum te danken hoor. 

Mijn da wilde namelijk de normale operatie doen, beide ellebogen apart en dan 6 weken volledige benchrust per kant. 

Hier had ik wel eens gelezen over de kijkoperatie, dus dat wilde ik eerst uitzoeken.

Zo kwam ik bij het medisch centrum voor dieren in Amsterdam. 

Erg blij dat ik dat gedaan heb, want het heeft ons een hoop ellende  (en ook nog geld) bespaart. 

Dat gevoel dat je denkt dat hij niet heel oud gaat worden herken ik helaas wel.  Dat heb ik bij yara ook door al haar mankementen. 

Maar wij gaan voor kwaliteit en niet kwantiteit 

Yara krijgt ook chondroitine, glucosamine en msm. En daarnaast ook een goede visolie.

Onze instructrice voor de balans en coördinatie heeft contact met de fysio over welke belasting yara wel of niet kan hebben. En het is prive dus helemaal op maat .

Dat is wel echt heel fijn. 

Balans en coördinatie is (mits juist uitgevoerd ) is in mijn beleving wel heel goed voor de spieren en controle van het lijf. 

Yara dr rug is er ook enorm mee vooruit gegaan. Daar had ze, net als Jones,  ook last van door het compenseren.

Maar er is hoop, want yara wordt in mei al 4 en heeft nog steeds geen pijnstillers nodig. 

En het is een blij ei die nog (bijna) alles mag. 

Pijn heeft ze ook echt niet. Ben inmiddels al bij 3 osteopaten geweest die dat bevestigen en de fysio checkt het uiteraard ook maandelijks.

Dus ik hoop dat de ellende bij jullie nu echt voorbij is. En dat zowel jones,als jullie van alle leuke dingen kunnen gaan genieten 

Onze Berner Amélie heeft zware artrose bij haar elleboog en HD/ artrose in beide heupen. Opereren was geen optie meer, de artrose is tè uitgebreid en ernstig. We zijn nog voor de optie stamceltherapie gaan informeren in Klijndijk, maar het werd afgeraden omdat het niet echt meer zinvol zou zijn.

Vreemd genoeg heeft Amélie nauwelijks klachten. Ze is nu 4 jaar en dartelt nog rond als een jonge pup. Ze krijgt dagelijks 7,5 mgr. Metacam en Glucosamine/ Chondroitine en visolie.

Volgens de DA hebben we geluk dat ze enorm gespierd is en met de conditie van een bodybuilder..

Uiteindelijk hebben we besloten verder niets meer te doen en puur te gaan voor kwaliteit van leven.

Zolang Amélie het zo blijft doen zoals ze nu doet en het enthousiaste, vrolijke hondje blijft zoals we haar kennen is het goed zo!

We houden haar "schraal" met eten, houden rekening met wandelen; niet te lange wandelingen en wat vaker kortere stukjes, maar haar favoriete hobby, met stokken sjouwen en rennen over boomstammen nemen we haar niet meer af. Het beest zou zich doodongelukkig voelen. We gaan er van uit dat Amélie waarschijnlijk niet oud wordt met deze slechte gewrichten, maar daar kunnen we vrede mee hebben in de wetenschap dat ze een heerlijk vrij leven heeft gehad.

 Dank voor je reactie! Wat een pech heeft Amelie. Of juist geluk, met jullie als baasjes.

En wat heb je dat mooi verwoord. Ik sluit me er helemaal bij aan. Al moet ik zeggen dat het wel even geduurd heeft voordat ik er vrede mee had. Heb er enorm veel traantjes om gelaten, maar inmiddels weet ik: het is zoals het is. 

Je zegt dat Amélie nauwelijks klachten heeft (gehad). Mag ik vragen hoe je erachter bent gekomen dat ze heup- en elleboogdysplasie had? Jones is namelijk ook niet stokmank, maar wel flink startkreupel en 'waggelig'. En als ik jullie verhalen zo lees, moeten we snel weer gaan beginnen met de spieropbouw.

Fijn ook om te lezen dat je ervoor kiest om Amélie niet in alles te beperken. Wij laten Jones inderdaad ook gewoon met stokken sjouwen en zo nu en dan een gekke bui hebben. Al heben we hem na de elleboogoperatie nog niet losgelaten, en proberen we zo veel mogelijk rechtlijnig te lopen.

Maar het blijft een hond in mijn ogen, dus ik wil hem niet te veel ontzeggen. In het begin waren we enorm voorzichtig en strikt. Het beestje mocht haast niks meer. Vreselijk, en ik zag hem ongelukkig zijn. Ik dacht zelfs aan hem te merken dat hij wat depri werd: hij was heel passief.

Inmiddels zijn we veel losser. We laten hem zelfs weer op de bank. Natuurlijk is dat niet het beste voor z'n gewrichten, maar van verveling en gekkigheid in het rond springen is minstens zo slecht. Daarbovenop komt dat de orthopeed er weinig problemen in zag, zolang we hem zelf niet aanmoedigen tot gekke capriolen.

Wat we daarom niet doen, is hem zelf uitdagen tot wild zijn. Als hij uit zichzelf wild is dan mag hij dat zijn, maar we moedigen het nooit aan en proberen hem wat af te leiden van z'n gekke bui als het te gortig wordt. Soms heeft hij echt zo'n doorsla-moment en weet hij van gekkigheid niet meer wat hij moet doen.

Ik hoop dat we allemaal nog heel lang van onze beestjes mogen genieten. Fijn om te lezen hoe anderen met een vergelijkbare situatie omgaan :).