Wat te doen..even met m'n handen in het haar

Ik zit echt even met m'n handen in t haar..zoals al eerder verteld op t forum hebben we nu sinds gister een boxer pup in huis. Ze is echt super lief en ook de zindelijkheid gaat al hartstikke goed. Ik heb alleen echt een onderbuik gevoel dat ik t niet aan kan, valt een beetje lastig uit te leggen misschien maar er komt zo gigantisch veel op me af. Ik heb natuurlijk ook nog een dochtertje van 3 en ben alleenstaande moeder en ik ben bang dat t gewoon te veel is. Het gevoel van continu opletten, geen slaap, m'n dochter speelt lief met de pup maar is ook heel angstig en plakt aan me vast. Ik heb t gevoel alsof ik haar iets te kort doe en wanneer ik tijd besteed aan m'n dochter alsof ik de pup iets tekort doe. Ja ik heb goed nagedacht over een hond nemen, een jaar lang zelfs en dacht echt op alles voorbereid te zijn maar als t dan eenmaal werkelijkheid is, is t echt ontzettend veel. Het gevoel is zelfs zo sterk dat ik erover na denk een ander baasje te vinden voor de pup, juist nu ze nog jong is en zich nog kan hechten aan een nieuw baasje. Aan de andere kant breekt m'n hart bij de gedachten dat ze weg moet..

hopelijk kunnen jullie me advies geven of ik gewoon moet doorzetten of toch moet kiezen voor een ander baasje. Hopelijk niet met al te harde oordelen want ik weet heel goed dat ik dit van te voren had kunnen weten etc...ik weet t gewoon even niet meer

O jeetje, wat heftig dat je dit gevoel hebt. Ik kan je helaas niet vertellen waar je het beste aan doet. Wel kan ik je vertellen dat er in het begin ook veel momenten waren dat ik met mijn handen in het haar zat en dacht waar zijn we aan begonnen. Senna was in het begin ziekjes, at werkelijk alles van de straat en beet heel erg veel. Maar wat is ze een heerlijke hond geworden en het was ons allemaal waard! 

We hadden veel meer van het begin moeten genieten. We waren te paniekerig en overbezorgd. En hebben het onszelf moeilijk gemaakt. 

Denk er goed over na. Ik denk echt dat vele in het begin dit ook weleens gedacht hebben. 

Als je overweegt haar weg te doen, breng haar dan terug naar de fokker (ik neem aan dat ze bij een goede fokker vandaan komt?). 

Na wat ik hier op het forum gelezen heb hebben veel mensen dat gehad met hun pup, ik zelf kan hier niet over meepraten, ik ben gek op de puppentijd.

Ik kan me voorstellen dat het erg druk is met een jong kindje en een pup!

Ik kan je ook niet aanraden wat je moet doen, volg je gevoel zou ik zeggen.

Veel succes!

Het moet wennen, je kan je er van te voren nog zoveel bij voorstellen en jezelf inlezen.

Maar als het eenmaal zo ver is, is het toch weer anders.

Ik vond de eerste weken ook best intensief, hoor.

Een puppy is gewoon heel veel werk, maar je went er zo weer aan.

Ik denk dat je niet moet overhaasten.

Je moet niet te snel denken dat je je pup tekort doet, dat zal best mee vallen.

Ik kan natuurlijk alleen vanuit mezelf spreken, maar ik vond de eerste weken ook echt intensief en daarna gaat het eigenlijk steeds leuker worden!

Ik snap iets niet denk ik ?

De pup is sinds gisteren in huis en nu al denk je het niet aan te kunnen ? 

Zindelijkheid is super schrijf je ...dus met wat hindert het beestje je dan ? 

Gewoon door aanwezig te zijn of wat ? Want dát had je kunnen voorzien toch?

Als je iets in huis neem , dan IS het er ook hé.

Ik vind dit onbegrijpelijk sorry. 

Niet panikeren. Adem in, adem uit.

De pup is er net 1 dag. Het enige wat dat kleine ukje momenteel vraagt is een lieve mens waarop ie kan vertrouwen. Al de rest komt later wel, rustig op z'n tijd...

Uit je ander topic bleek dat je veel druk op jezelf legt, je wil het allemaal helemaal goed doen, je op alles voorbereiden,… Maar niemand heeft wat aan al die torenhoge verwachtingen. Dus laat het los!

Stel je open voor al die kleine, grappige, lieve, leuke dingetjes die je tijdens de dag beleeft met de pup (hoe ie slaapt, hoe z'n kontje waggelt als ie loopt, de gekke bekjes die ie trekt, de smakgeluidjes als ie eet, enz.), glimlach erom, en dan voelt de rest (de last) vast al minder zwaar aan. 

Heb je een goed contact met de fokker? Bel haar/hem gerust op! Je bent vast niet de eerste puppy-koper die even om hulp wil schreeuwen. De fokker kan je vast geruststellen, of helpen.

Komt goed!!!!

Dat komt goed ja!

De pup is er net, je kent hem nog niet, alles nieuw ook voor je dochtertje, weinig slaap, de verantwoordelijkheid voor de twee hummels, alles goed willen doen etc. etc.

Zo te lezen komt niemand te kort bij jou, het is juist mooi dat je dochtertje samen met de pup mag opgroeien, daar zou weleens een heel mooie vriendschap kunnen ontstaan. Probeer de positieve dingen te zien en genieten van allebei. Lach veel samen met je dochtertje om de leuke streken van de pup, als jij ontspannen bent zullen kind en hond dat ook zijn.

Lees deze link eens door, dat ontspant vast ook

http://kynoblog.com/artikelen/de-puppy-en-de-jonge-hond-over-opgroeien

Schrijf gerust van je af, maar vergeet niet te genieten want het is allemaal zo snel voorbij, peutertijd en puppentijd.

Ja ik ken het goed terug.

Heb al zoveel honden gehad maar bij de laatste dacht ik echt dat ik het niet zou aankunnen.

ik ben ook een alleenstaande.

Bij mij kwam het omdat ik al een stuk ouder was dan bij mijn vorige pups..

Vooral de gebroken nachten in combinatie met het voortdurend opletten was zwaar.

Je mag toch rekenen op een maand of 3 dat het zo intensief gaat zijn.

Maar het wordt echt makkelijker....

Maar in een hond blijft er natuurlijk wel veel tijd kruipen( als ie ouder wordt zal je uren moeten gaan wandelen), dat wist je op voorhand.

Ik zou het ook afgeraden hebben om een pup (en dan nog een levendige Boxer!) in huis te nemen omdat je een alleenstaande moeder bent met een klein kindje die alles alleen moet doen...

Ik denk dat je gewoon het gewicht voelt van de verantwoordelijkheid voor de pup. En ja, dat is ook een verantwoordelijkheid, zowel voor je kind als de pup. Er kan van alles mis gaan, en je kunt van alles fout doen. Maar... net zoals bij het opvoeden van mensenkinderen hóef je niet alles perfect te doen om een kind toch te doen opgroeien tot een goed en gebalanceerd individu.

Ach, vergelijk het met een baby krijgen.... daar kies je (normaal gesproken) ook bewust voor, net als nu met je pup.... je lees je in, praat er over, gaat op controle tijdens de zwangerschap.... en als het er dan opeens is na 9 maanden.... sta je er de eerste dagen / weken zo af en toe ook naar te kijken van "wat moet ik nu"

Het voordeel bij een baby is dat je kraamhulp krijgt... iemand die je gerust kan stellen, tips kan geven over hoe en wat met slapen, voeden, verschonen, links liggen, rechts liggen, boertjes laten, kruiken maken..... en aan je eigen rust denken.

En nee.... die kraamhulp krijg je bij een pup niet... dan moet je het doen met je gevoel en intuïtie.... en gelukkig een heleboel ervaringsdeskundigen op HP 

Niet panikeren en blijf bij het gevoel wat je had toen je besloot waarom je graag een hond in huis wilde

Ja... het is soms slopend, maar jullie zullen elkaar moeten leren kennen en een ritme moeten vinden... net als dat je met je dochtertje hebt moeten vinden

Het komt echt wel goed.... en probeer iemand te vinden waar je zo af en toe even kan uitblazen... die als achteropvang kan fungeren als je even 5 minuten voor jezelf nodig hebt, want met een peuter en een pup zal het zo af en toe best even aanpoten zijn.

Ja het is veel werk

Ja het is vermoeiend

Ja je moet constant achter een pup aanlopen en hem in de gaten houden

Dat begrijp ik en heb ik ook gehad

Maar erover denken om een ander baasje te zoeken.. nee sorry, dat begrijp ik niet en daar heb ik zelf geen seconde aan gedacht

Tja, haar situatie is natuurlijk niet makkelijk: alleenstaande moeder met een (heel klein) kindje...

Ik denk dat het is wat Ina zegt. Ik wilde dat ook tikken, maar kwam haar reactie al tegen.

Bij een baby denken ook de meeste moeders, "oh, kan ik dit allemaal wel". Zo voelt het nu misschien met je puppy. Even doorbijten en jullie hebben straks een leuke, lieve hond om maatjes mee te zijn.

Laat je ook niet gek maken door de verhalen dat je uren moet lopen.

Elke hond heeft beweging nodig. Leer hem mee te gaan naar een parkje, speeltuintje waar je kindje kan spelen en je puppy ook beweging krijgt. Combineer dat en je hebt al een uitje voor de hond.

Zeker in het begin doen. Lekker laten wennen aan kleine kinderen.

Alles natuurlijk binnen de geoorloofde tijd wat leeftijd en prikkels betreft.

Daarnaast kun je binnenkort beginnen met wat makkelijke puzzelspelletjes te doen in huis, zodat je puppy daar ook wat energie in kwijt kan...

Wij hebben altijd honden gehad, nu een jonge hond van 8 maanden en ja, ook ik, heb wel eens gedacht van pfff, was vergeten hoeveel energie er in een puppy gaat zitten. Maar nu is het een schat die helemaal dol is op onze kleindochtertjes van 3 jaar. Die nam ik namelijk ook vaak mee naar het park..

Beetje lang verhaal geworden. Ik had heel simpel kunnen zeggen "komt goed" , maar voorbeelden zal je eerder geloven..]

Succes en vergeet niet te genieten van je puppy en je kindje

Wij hebben onze pup nu twee weken in huis. Hoewel ik geen alleenstaande moeder ben (sowieso geen kinderen) ken ik wel wat je bedoelt. Overdag werkt mijn vriend, en ben ik alleen thuis met een pup en een kitten. Dat is best druk, zeker als ze tegelijkertijd wakker zijn. 

Handen in het haar, zeker de eerste paar dagen. Maar de eerste keer dat hij in het bos los liep, of het moment dat hij op z'n naam ging reageren en aan kwam rennen met een kwispelende staart waren écht momenten dat ik dacht 'dit komt goed' en ontspande ik ook. En op die momenten besef je dat het alles waard is. 

Kijk het nog even aan. Je hebt zo bewust gekozen voor een hond, het was niet impulsief. Bedenk voor jezelf op moeilijke momenten waarom je die keuze maakte. Na een paar weken wil je niet meer terug. Je kan dit :) 

Heel herkenbaar hoor. toen Kimmi pupje was hebben we ons ook regelmatig afgevraagd waar we in hemelsnaam aan begonnen waren. We waren twee rustige, oudere honden gewend en dan komt zo'n puppy even je hele huishouden omver gooien.

Ja, een pup is heel intensief, maar je krijgt er ook zoveel voor terug.

Probeer je er ook niet te druk om te maken of teveel perfect te willen doen. Veel mensen willen meteen al van alles met hun pup, hij moet de eerste week al dit en dat en zus en zo... terwijl het juist goed is je pup gewoon rustig de tijd te geven aan zijn nieuwe leventje te wennen.
Gewoon lekker aandacht aan je dochter geven en pup even pup laten zijn, doe je haar juist niets mee te kort.

Meer puppy starters hebben dat gevoel in het begin wel eens.  De eerste periode is niet altijd makkelijk, daarna word het beter.

Ben je zeker van het gevoel de pup zo snel mogelijk terug naar de fokker. 

Is het puur onzekerheid en twijfel. Stap er overheen en ga er voor. Alles is nieuw zowel voor jou als de pup.  Het word beter. Vraag hier tips of bevestiging wanneer je niet zeker weet of je het oké doet.

 De eerste fase is opletten en kan best zwaar zijn maar het is de investering waard 

wat ik even niet snap is hoe het gevoel en de gedachtengang na 1 dag zo is omgeslagen? 

maar ja ... een pup is net als een baby zwaar in het begin, een periode met twijfels van doe ik het goed ... moet ik niet zus of zo. 

Je hebt jezelf, je dochter en de pup nog geen kans gegeven om in een ritme te komen. 

Je dochter is 3 ... gaat ze al naar peuterspeelzaal? Dan heb je al wat meer tijd alleen met de pup om deze te leren kennen. 

Puppy periode kan echt hells zijn. Niet opgeven en door zetten dan krijg je er een mooie volwassen hond voor terug. 

Maar nee het opvoeden van een pup is niet makkelijk en wordt door heel veel mensen flink onderschat. Niet opgeven! 

Pfff...er moet toch écht eens een topic komen waar mensen wél superblij zijn met hun pup. 

Ik vraag me af of ik daarmee alleen was.....(buiten dat andere ene lid  dan )

" Pfff...er moet toch écht eens een topic komen waar mensen wél superblij zijn met hun pup. 
Ik vraag me af of ik daarmee alleen was.....(buiten dat andere ene lid  dan ) "

Anny en Lance

 Hahaha, die Anny toch!

Genoeg mensen die vanaf de eerste seconde holderdebolder stapelverliefd zijn op hun puppy, en op een roze wolk zitten te jubelen hoe heerlijk die kleine broekschijter is, hoor. 

Maar bij een ander moet dit gevoel groeien. Soms heb je tijd nodig om zelf je draai te vinden. Soms gaat het niet zoals je had verwacht en heb je een bezinningsmoment nodig. Soms groeit een vriendschapsband met ups en downs... 

Niet iedereen legt dezelfde weg af, of ervaart de dingen op dezelfde manier. Maar dat maakt de latere liefde die je voor je hond kan/zal voelen er niet minder om. Het is niet omdat je meer tijd nodig had om samen met je hond een innige band op te bouwen, dat ie zwakker of slechter is dan een instant-band, toch?

Dus no worries, denk ik dan… komt allemaal goed! 

Geen zorgen! Het komt allemaal goed. Mijn pup is nu 6 maand en de eerste 3 weken heb ik ook dagen gehad waarbij ik mij af vroeg waar ik aan begonnen ben. Maar ze worden zo snel groot en zelfstandig(er)! Geloof me over een paar weken is ie niet meer weg te denken uit je gezin. Gewoon even keihard doorbijten! Slaaptekort, moe en stress, het hoort er bij maar het is het waard voor die paar weekjes ten opzichte van de jaren dat je van je hond kan gaan genieten 

" Pfff...er moet toch écht eens een topic komen waar mensen wél superblij zijn met hun pup. 
Ik vraag me af of ik daarmee alleen was.....(buiten dat andere ene lid  dan ) "

Anny en Lance

 Ik was ook superblij met mijn pup hoor! Elke seconde dat ik haar zag kreeg ik wel vlindertjes. Maar houd niet weg dat het soms best pittig kan zijn!

Heel fijn om jullie reacties te lezen zeg! Ik dacht echt dat ik de enige was die dit gevoel heeft/had! Ik geef ook zeker niet op en jullie hebben gelijk; ik moet t op zn minst een kans geven. En begrijp me niet verkeerd; ik ben ook helemaal gek op haar, ze is zo lief en mooi. En ik had ook rekening gehouden met pittige tijden en slaap tekort (dat ben ik sowieso wel gewend als moeder) het was meer het gevoel van "waar ben ik aan begonnen, gaat dit ooit natuurlijk en fijn voelen" mij zo overviel. 

Maar dit heb ik inderdaad ook gedacht bij m'n dochter en die kon ik moeilijk terug sturen ;) misschien juist omdat ik t gevoel herken vanuit m'n kraamperiode (wat ik echt verschrikkelijk vond) ben ik bang dat ik me weer zon lange tijd zo ga voelen. Moeilijk uit te leggen maar ik ben heel blij met jullie reacties! Geeft me echt weer ff energie om ervoor te willen gaan

" Heel fijn om jullie reacties te lezen zeg! Ik dacht echt dat ik de enige was die dit gevoel heeft/had! Ik geef ook zeker niet op en jullie hebben gelijk; ik moet t op zn minst een kans geven. En begrijp me niet verkeerd; ik ben ook helemaal gek op haar, ze is zo lief en mooi. En ik had ook rekening gehouden met pittige tijden en slaap tekort (dat ben ik sowieso wel gewend als moeder) het was meer het gevoel van "waar ben ik aan begonnen, gaat dit ooit natuurlijk en fijn voelen" mij zo overviel. 
Maar dit heb ik inderdaad ook gedacht bij m'n dochter en die kon ik moeilijk terug sturen misschien juist omdat ik t gevoel herken vanuit m'n kraamperiode (wat ik echt verschrikkelijk vond) ben ik bang dat ik me weer zon lange tijd zo ga voelen. Moeilijk uit te leggen maar ik ben heel blij met jullie reacties! Geeft me echt weer ff energie om ervoor te willen gaan "

CC

 Ik zou wel snel een hondenschool gaan opzoeken, zeker als je geen partner hebt is t gewoon fijn om met iemand anders dingen uit te wisselen.

Ik herken t gevoel van jou niet, maar dat hoeft ook niet, t is jouw gevoel en dat mag er zijn.

Misschien denk je een beetje te veel wat als.... Laat t denken een beetje los, kijk gewoon naar je pup en hou er van. Die band moet groeien en dat doe ie vanzelf. Een hond groot laten groeien kan iedereen, als je open staat voor ideeen van anderen helemaal.

" Pfff...er moet toch écht eens een topic komen waar mensen wél superblij zijn met hun pup. 
Ik vraag me af of ik daarmee alleen was.....(buiten dat andere ene lid  dan ) "

Anny en Lance

Neuh mijn topic over Aiko was ook zo en nu na 2 jaar nog steeds alleen maar positief 

" Pfff...er moet toch écht eens een topic komen waar mensen wél superblij zijn met hun pup. 
Ik vraag me af of ik daarmee alleen was.....(buiten dat andere ene lid  dan ) "

Anny en Lance

 Je kunt best heel blij zijn met je pup, maar ook onzeker of je t allemaal wel goed doet. Als t je eerste hond is moet je dingen allemaal voor t eerst uitvinden. Beter dat iemand hier dan even komt checken, ipv er alleen mee rond te lopen.

Wij hebben dame Abby van inmiddels anderhalf. Als pup van 8 weken in een gezin terecht gekomen met een baby.. de pup te druk of de baby, ik weet het niet maar na twee maand is ze verhuisd naar een nieuw gezin. Ook hier bleek het te druk.
Toen hebben wij haar op marktplaats gevonden en een dag later op gehaald. Een amper gesocialiseerde angstige pup van 4 maand. Met onze inzet en hulp en Abby's enorme werklust hebben we haar gekregen waar we nu ruim een jaar later zijn. Meer rust in haar koppie en een gelukkige hond met angsten. Maar elke dag zijn we ermee bezig.

Wat ik wil zeggen, twijfel niet te lang. Als je het aankunt, hou pup dan voor de rest van je leven.
Maar is er twijfel, plaats haar dan bij mensen die het echt zien zitten. En dat het moeilijk is snap ik, maar des te ouder de hond des te moeilijker wordt het voor hond en jou om haar te plaatsen.

Ik oordeel niet, vind het knap dat je het aangeeft.. Maar bedenk of jij je pup echt kunt geven wat zij nodig is.

Lieve CC ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb hetzelfde met Java gehad de eerste paar weken. Bij mij kwam er ook nog eens bij dat Java ziek was, dus ik kon de stress gewoon niet aan. Ik heb ook dagelijks tegen mijn vriend gezegd dat ik haar terug wou brengen, dat ik het misschien toch niet aan kon. Ook tegen mijn moeder heb ik dit gezegd. Mijn vriend werkt gewoon fulltime dus ik stond er ook vaak alleen voor. Ik heb dus veel hulp van mijn moeder gehad, en dat scheelde heel veel.

Misschien is er bij jou ook iemand in je buurt die je kan helpen met de kleine dingen. De dingen die jou gewoon even teveel worden. Vaak helpt even zorgeloos slapen al veel. Uiteindelijk rol je er vanzelf in, gaat het allemaal vanzelf en ben je blij dat je de pup toch hebt gehouden.

 Heb je ook helemaal gelijk in! Daarom gaf ik t juist nu al aan omdat, mocht ik t niet aankunnen, ik haar zsm naar een ander huisje wil brengen. Ik wil idd voorkomen dat ze eerst hier maanden zit en dan alsnog weg moet. Ik heb me nu voorgenomen op het op zn minst een week te geven en kijken hoe mijn gevoel dan is