Schuldgevoel terecht of niet?

Mijn indy van 16 heeft al een jaar of 2 verschijnselen van spondulose.
Ander voer, glucosamine, puur spondy, pijnstillers.. het hele riedeltje.

Recent heb ik voor Indy een nieuwe dag oppas gevonden (3 dgn in de week) omdat ik pas weer een broodnodige baan heb. Ik wilde kost wat kost Indy niet gedag zeggen on zo'n praktische reden.

Indy liep soms al heel slecht, 's avonds liever niet..stijfjes
En tijdens zijn eten zakte zijn achterhand totdat hij maar ging zitten.
De andere kant van het verhaal is dat Indy nog steeds vrolijk was.. af en toe een sprintje trok op strand en in het bos (en dan maar weer snel aan de lijn).
Bij de oppas is hij op de gladde tegels in de spagaat gegaan en ik hem hem de auto in moeten tillen.
We hadden al een beetje de conclusie getrokken dat het een dezer weken zover was maar ik wilde hem graag nog n stukje lente meegeven.. Indy vond t heerlijk om voor de deur in het zonnetje te liggen.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een telefoontje van mijn schoonmoeder..er lag bloed op zijn kleed..waarschijnlijk een inwendige bloeding zei ze.Heel het gezin direct bij elkaar getrommeld, naar huis geraced en huilend tegen zijn enorme borstkas aangekropen.. Verder geen onderzoek meer gedaan....Mijn vrouw heeft de dierenarts gebeld om thuis een spuitje te komen geven.

Indy heeft me nog geruststellend in mijn gezicht gelikt en probeerde nog een paar maal overeind te komen. Hij is met zijn hoofd op mijn knieen en iedereen die van hem hield om hem heen in slaap gevallen..3 diepe zuchten en alles was voorbij...

En toen begon de ellende..
Even was ik ervan overtuigd het goede gedaan te hebben en Indy een verantwoordelijke dienst bewezen te hebben als baasje.
Geen lijden voor mijn grote vriend!

Toe ik hem schoonmaakte voor vervoer naar de begraafplaats zag ik de opgezette anaalklieren.. er was helemaal geen sprake van een inwendige bloeding.
De DA beweerde dat hij een hersenbloeding had gehad, dat kon hij aan zijn ogen zien.. ik had dat niet door..omvallen bij het opstaan lag aan zijn forcering van afgelopen maandag op de tegels.. waarschijnlijk heeft hij daar ook een flinke spierpijn aan overgehouden..die is na 3-4 dagen het ergst.. en dat was net die vrijdag.

Dan ga je online zoeken en doen honden het soms nog jaren goed en vaak pijnloos op spondulose..

Het knaagt aan me dat Indy hier-en-nu misschien nog had kunnen zijn en nog wat had kunnen genieten van het zonnetje.. ipv klets-boem-pats-weg 

Woensdag middag gaan we hem daadwerkelijk begraven op de dierenbegraafplaats in Prinsenbeek.. ik ben blij hem weer te zien en verdrietig en schuldig voelen om bovenstaand verhaal.

De gouden tip: laat je dier nooit uitzichtloos lijden! Maar blijf ook scherp en laat je niet verblinden door aannames, verdriet en meningen van anderen. Ik gun dit niemand, het is al erg genoeg om afscheid te moeten nemen.
EN ja, doe dit gewoon thuis op zijn of haar vaste plekje met zo min mogelijk stress..

Als ik jou was zou ik er met de dierenarts over praten. 

Voor je hond maakt het niet uit, die heeft geen besef van "iets gemist" hebben. Je was er op het einde, dat telt.

Je hond was al oud en ziek. Het verdriet en de pijn is nu nog intens. Maar je hebt hierin absoluut geen verkeerde beslissing kunnen nemen, ook al ervaar je nu dit schuldgevoel. Je voelde zelf al aan dat zijn einde naderde, maar je beredeneerde uit liefde om hem wat langer bij je te houden. 

Mijn maatje was 3 jaar oud, beroerde rug en beroerde heupen. Hij zakte ook door zijn achterpoten, en hij had pijn. Ik zag het op dat moment niet, ik wilde die tekenen niet zien en tegelijkertijd ook weer wel. Ik keek vooral naar de goede tekenen: "zie je wel, hij duikt weer met een grote smile het water in, hij speelt weer even met Billie Jean, er zijn zeker nog momenten dat hij geniet. Die kan ik hem niet afnemen.." Ik zit chronisch ziek thuis, dus ik leefde voor en dankzij m'n honden. Ik wilde alles doen om hem zijn volledige plezier weer terug te geven. 5 maanden heb ik van alles geprobeerd, mezelf voorgehouden dat 3 jaar geen leeftijd is om een hond in te laten slapen. Als ik z'n spieren weer terug sterk zou krijgen, zou het allemaal goedkomen. En uiteindelijk heb ik toch in zijn welzijn moeten kiezen. Zijn laatste dag heb ik hem nog meegenomen naar het strand. Hij zat op mijn schoot zodat hij zijn neus nog lekker uit het raam kon steken, om de geur van het naderende strand op te snuiven. Op het strand rende hij nog zij aan zij met zijn maatje, dol van plezier. Wij reden door naar de dierenarts, waar hij de koekjes trommel nog leeg heeft gegeten. Dat waren voor mij ook momenten die me deden twijfelen of ik hier wel echt goed aan zou doen. Hij kreeg de prik en was in 2, 3 seconden overleden. Zo snel gegaan, ik heb nog een pootje afgedrukt in gips, de zandkorrels staan er na ruim een jaar nog in. Ik heb me zo schuldig gevoeld, zo verdrietig. Had ik echt niet meer kunnen doen voor dit gouden vriendje?! 

Nu, ruim een jaar later, vraag ik me af of ik niet te lang door gesukkeld heb met hem. Vanaf het moment dat ik wist dat hij ziek was, is het eigenlijk uitstel van executie geweest. Omdat ik hem niet kon missen. En daar is helemaal niets mis mee overigens. Ik had hem pijn kunnen besparen door vanaf het eerste moment te besluiten hem in te laten slapen, nu heb ik hem nog een hoop liefde en extra mooie dagen gegeven. Er is geen goed of fout. Je kunt hierin geen verkeerde beslissingen maken. Probeer het schuldgevoel los te laten, het is heel verdrietig, je hondje heeft een schitterend leven bij jullie gehad. 

Allereerst heel veel sterkte. Ik denk dat we allemaal wel de vraag hebben of we er goed aan gedaan hebben. Ook ik heb dat nog steeds en voel me schuldig. Maar de steeds terugkomende stress om weer naar de dierenarts te moeten, voor even opgelapt te worden zijn Bink verder bespaard gebleven. Maar natuurlijk had ik hem liever nog op z'n kleed hier...... Nogmaals sterkte

Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Je kan beter een dag te vroeg laten inslapen dan een dag te laat.

Ik denk dat ieder die een hond heeft laten gaan begrijpt waar je doorheen gaat.

Het is bijna onmenselijk om te beslissen over het leven van je geliefde huisdier en daarom worden we ook geplaagd door schuldgevoelens.

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje.

Wat een mooie hond was Indy zeg!

Ik zou denk ik hetzelfde voelen als jij, twijfel, heb ik het goed gedaan of hebben we te snel gehandeld.

Ik vind je advies dan ook heel goed om niet naar anderen hun mening en aannames te luisteren maar doen wat goed voelt.

Toch heb ik het gevoel dat jullie goed gehandeld hebben, en de dierenarts hierin vertrouwen kunnen. Anders idd nog eens bespreken met hem of haar, gewoon voor je eigen gemoedsrust.

Heel veel sterkte de komende tijd met het verwerken van dit grote verlies. Zestien jaar ... wat een leegte zal het zijn zonder Indy. Maar zo te lezen heeft hij een geweldig leven gehad bij jullie. Een bofhond.

Heel veel sterkte komende tijd

Ook ik denk dat je er goed aan hebt gedaan. Wat Monique zegt beter iets te vroeg dan te laat. 

Ik weet ook dat die beslissing nemen heel moeilijk is.

Veel sterkte.

Hoi Vincent,

Ik kan jullie alleen maar ontzettend veel sterkte toewensen.

als ik het zo lees heeft Indy 16 jaar een heel lief fijn baasje/gezin gehad.

heel triest dat het allemaal zo(anders) is verlopen en dat je met vragen zit.

Ondanks echt het enorme verdriet wat fijn dat Indy thuis  in de eigen omgeving was op het laatste moment  met de mensen  die  zoveel om hem geven .

nogmaals heel veel sterkte.

Je niet schuldig voelen....hoewel ik het heel goed kan begrijpen........jouw lieverd was op, en je wist het wel, maar afscheid nemen , wie wil dat nou, je hebt de arts bij je thuis laten komen, als het te vroeg was geweest had deze het je zeker gezegd...........wanneer je langer gewacht had waren er nog meer symptomen bij gekomen, jouw hond, een pracht leeftijd gehad, een liefdevol tehuis bij je gehad.....er is moed voor nodig om afscheid te nemen van je hond, je hebt verder lijden bespaart......voor jou heel veel sterkte, en is er nog twijfel bij je, bel de dierenarts en vraag of je even langs mag komen om daar over te praten......

Heel veel sterkte!

.Ik kan met alle eerlijkheid zeggen dat jullie reacties mij een beetje steun geven, dank hiervoor.

Indy is met zijn 2 jaar als verwaarloosde hond uit Spanje door een stichting naar Nederland gehaald. Hoewel het een werkhond is heeft hij zich keurig geschikt in het wonen in de grote stad, zonder tuin notabene. Veel bos en strand, mee op europa brede autovakanties, achter in de oude cabrio..ja hij heeft een hoop gedaan en plaatsen gezien.. 

Ik heb er geen mens van proberen te maken maar hij heeft wel die ruimte ingenomen en dat is precies wat het zo moeilijk maakt.

Maar het blijft waardeloos :-(

Dank!

Vincent leuke foto.

Hij heeft een fantastisch leven gehad zo te lezen,je hebt er geen mens van willen maken,wat wilt een hond nog meer?Hij heeft lekker hond mogen wezen,een liefdevolle mand,goed eten en op avontuur met het baasje.

Wat zal je hem enorm missen maar het is goed dat je nu ook aan de leuke dingen denkt die jullie samen hebben beleeft.

Zojuist de dierenarts gebeld, aardige man.
Heeft mij uitgelegd dat het probleem echt de hersenbloeding was.. het heen en weer schieten met de ogen i.c.m. met niet overeind kunnen komen en het hoofd scheef houden...
rehabilitatie is voor grote honden die al meer problemen hebben een hondonterende optie.. ik moet het maar naast me neer zien te leggen.

De dierenarts bellen was nuttig voor mij evenals jullie lieve reacties.

Indy pinda damned.. zucht 

Echt een heel mooie indrukwekkende hond!

Goed dat je toch nog even gebeld hebt, dan heb je er meer vrede mee.

Heel begrijpelijk wat je schrijft maar tart jezelf niet, je hebt alles gedaan en onderzocht en ik denk dat je het goed gedaan hebt!

16 jaar! een mooie leeftijd en een super leven bij jullie mogen hebben!

ik denk dat je hem juist op een waardige manier hebt kunnen laten gaan. Hij is prachtig en ik wens je een mooi en liefdevol afscheid, wat natuurlijk ook intens verdrietig zal zijn.

liefs van ons ( wij hebben ook een Indie, hij lijkt wel een beetje op jouw mooie dier)

Je grote vriend verliezen......dat geeft altijd die vragen; had ik had ik had ik.....

Ik denk ook dat je op je da mag vertrouwen.

Het zwalken, de spagaat, de spondylose...op den duur ben je aan zoveel dingen aan het denken en dan zie je door de bomen het bos niet meer.(de da houdt het bij zijn objectieve klinische oordeel; dat is het beste)

Opgezette anaalklieren; hoeveel oude honden hebben ze wel niet? en is dat dodelijk? Ga je daarvan in spagaat?  nee

Je hebt gedaan wat je kon. Dat samen nog willen genieten van de lentezon; heel liefdevol.

Helaas is het ineens snel gegaan maar is jullie een verdere lijdensweg bespaard gebleven. Probeer het zo te zien.

Wens je veel sterkte. Zo'n knappe vriend moeten missen....

 Vincent, wat een mooierd.......hoop dat je het een plekje kan geven.

 Voor jou een geruststelling, heb je goed aan gedaan...moeilijk he om afscheid te moeten nemen....

....Vincent, koester de prachtige momenten.

Heel veel sterkte met dit grote verlies.Schuldgevoel,dat heb ik ook heel Lang gehad,toen Mijn Bobby overleed,nu weet ik dat ik gedaan heb Wat ik kon.Ik leef met je mee,weet hoe je je nu voelt.Maar Indy zit voor altijd,heel diep in je hart.

Dit is een heel heftig verhaal en één van de zwaarste beslissingen die wij als mens moeten ( mogen) nemen.

Ooit.......zul je inzien dat je het beste voor Indy gedaan hebt. Maar zoals bij velen van ons zul je dat de eerste tijd niet inzien.

Je hebt Indy verder lijden bespaart en dat is ook houden van....durven afscheid nemen.

Het is een menselijke trek dat wij altijd wel ergens over twijfelen.......

Met zo'n heftige beslissing is dat iets heel menselijks. Ik denk dat we dat allemaal hebben meegemaakt. En wij weten daarom HOE ONGELOOFLIJK ZWAAR DIT IS.

 Geloof ons....er komt een moment dat je dit een plekje kunt geven.....dat je inziet dat je het goed voor Indy gedaan hebt ( wat je dierenarts heeft bevestigd)

Het gemis, het verdriet blijft maar gaat anders voelen.

Je kunt dan weer met een glimlach aan de vele mooie momenten denken.

Wens je heel veel sterkte en kracht in deze vreselijke tijd.

Ik heb hier superveel aan en kom elk uurtje even terug om het na te lezen.. Het voelt alsof het onderste stuk van mijn hart met cement is gevuld.. zwaar:-(

Het idee dat ik nooit meer die fluffy oren rond kan draaien..nooit meer aan het extra vel onder z'n kin trekken..nooit meer een duwtje geven en nog een totdat ie vriendschappelijk in m'n hand bijt..
We hadden een hele toffe klik.

Bah wat is dit KAAUUTEE :-(

En dan per ongeluk ingelogt als gast.. de doggies zijn me ook een vreemd concept.. sorry :-)
Wel een aantal foto's in mijn profiel geplaatst.. om een indruk te geven.. We hebben er gelukkig zoooveel van 'm..een schrale troost

Fijne avond ieders morgen ben ik weer om 6:00 wakker..uitlaattijd :-S
Al 3 morgens met z'n halsband op de bank gaan liggen erg he..

Nee, dat je met zijn halsband op de bank gaat liggen is NIET erg.

Dat is gewoon een gevoel..........een gevoel wat hierbij hoort.

Zo zijn mijn jongens (lees honden) al 3 en 4 jaar niet meer.

Maar iedere avond, als ik met mijn meiden (lees honden) in de tuin ben , kijk ik naar 2 sterren boven ons huis en zeg : jongens ik hou van jullie. ( een heel speciaal gevoel is dat dan)

Zo heeft ieder zijn manier van verwerken / houden van.

Het fijne van hier lezen en schrijven is dat hier mensen zijn die dit gevoel kennen en je zeker begrijpen.

Heel mooie foto's die je geplaatst hebt. Wat was hij imposant met dat donkere hoofd. Goede impressie dat hij heel veel leuks en liefs meegemaakt heeft !!

Nogmaals veel sterkte !!

Vincent, heel veel sterkte hoor. Doe waar je je goed bij voelt, niks is vreemd als t om je maatje nog bij je willen voelen gaat. Jullie waren zo lang samen, en dan zo abrubt afscheid moeten nemen is niet fijn.

Wat een prachtige hond! Wat een geluk heeft hij gehad met jullie!

Ik denk dat twijfel en schuldgevoel er gewoon bij horen. Mijn twee honden hadden pijn en moesten echt ingeslapen worden. Dat weet ik, dat wist ik. De ene had ineens een flinke mammatumor, de ander kon door hernia/artrose niet meer hurken voor zijn behoefte. Maar tóch schreeuwt je hart iets anders dan je hoofd.

De laatste keer, bij de hernia/artrose hond, heeft het een jaar geduurd voordat ik stopte met denken "hadden we niet dit of dat kunnen doen? Een rolstoel? Of pijnstillers? Nog meer cortisonen?"

Achteraf te gek voor woorden, alsof je denkvermogens zijn aangetast. En ergens is dat ook wel zo. In ieder geval is het iets waar je alleen met tijd overheen komt en dan ineens hoofd en hart weer hetzelfde gaan denken. Het hoort erbij. Helaas.

Het heeft zijn tijd nodig, nu blijft je gedachte maar in rondje gaan. Als ik de foto's zo bekijk heeft hij een fantastische tijd gehad bij jullie. Daar moet je naar kijken, na een slechte start in Spanje heeft hij heerlijke jaren bij jullie doorgebracht.

En weet je,ze blijven altijd een beetje voortleven mijn eerste hond is nu 20 jaar geleden ingeslapen en af en toe hebben we het over hem en lachen we....weet je nog?...en toen...wat een geweldige hond. 

Zijn foto hangt boven en heel soms sta ik stil als ik er langsloop en kijk ik naar hem,voor altijd in mijn hart.

Vergeten doen we niet ze zyn voor altyd in ons hart