Wanneer is het tijd om te gaan?

Ik weet dat jullie me niet echt kunnen helpen of advies kunnen geven.. Maar ik moest dit even van me afschrijven.

Al 12 jaar lang heb ik een Westie, die echt mijn allergrootste vriend is en ik weet dat ik een hond met een huisdier moet associëren, maar zij is voor mij veel meer dan dat. Zij is altijd mijn steun en toeverlaat geweest in moeilijke tijden en ze is het kleine stukje dat ik nog over heb van het verleden. Mijn vriend maakt er zelfs altijd grapjes over dat ik meer om mijn hond geeft dan om hem, maar ik heb haar al 12 jaar en ze is nooit van mijn zijde geweken. 

Er is geen hond voor mij die beter bij me past, ze geniet ontzettend veel van de aandacht om haar heen en ze is zo ontzettend dankbaar voor de dingen die ze krijgt. Het liefst kruipt ze de hele dag tegen je aan op de bank, blaft eigenlijk zelden en iedereen in de familie is altijd al gek met haar geweest.
Mijn ouders hebben daarbij ook Duitse Doggen en de kleine diva is altijd al de baas geweest. Nooit heeft ze problemen gehad met andere honden.

Toen ze de leeftijd van 8 bereikte wisten we al snel dat er niets klopte, ze wou niet meer opstaan en eten. Toen we naar de dierenarts gingen, kregen we te horen dat ze baarmoederontsteking had.
Diezelfde dag hebben we haar laten steriliseren. Gelukkig was ze daar over twee dagen al helemaal van opgeknapt. Gelukkig dat we daar al snel achter waren gekomen, als het nog een dag had geduurd was ze waarschijnlijk gestorven aan een gesprongen baarmoeder..

Nadat we dachten dat onze hondje weer de oude was, begon ze na een aantal weken overal rode plekken te krijgen op de rug. Weer terug naar de dierenarts. Er werd opeens besproken over een voedselallergie, dus ons meisje werd vanaf dat moment op hypoallegeen voer gezet.
In 8 jaar lang tijd nooit problemen gehad met haar voeding, maar de dierenarts had uiteraard al uitgelegd dat voedselallergie ook op latere leeftijd kon ontwikkelen, ook als het al jarenlang gegeten werd.

Vanaf dat moment was het erg lang met haar goed gegaan en leek ze weer de oude. Dat heeft 2 jaar lang geduurd. Want toen ze 10 was, begonnen we bultjes bij haar buik op te merken.
Dit leken een soort van kleine tumoren onder haar huid en je raad het dan al.. Ze kreeg de diagnose baarmoederkanker. Dit zou waarschijnlijk te maken hebben gehad met de baarmoederontsteking die ze gehad heeft. 

Van de dierenarts kregen we te horen dat ze niet langer zou hebben als een half jaar. Het zou volgens hem, uiterlijk naar haar longen spreiden. Aangezien ze al 10 was, hadden we besloten om geen straling of iets dergelijks te doen. We wilde haar niet laten lijden, dus als het moment daar was heb ik besloten dat ik haar aan zou laten slapen.

Maar nu na 2 jaar is ze er nog steeds. Ze rent nog steeds buiten tussen de andere honden, vliegt nog steeds naar de voerbak toe om te eten en hoewel ze af en toe een beetje stijf is met het opstaan, lijkt ze geen pijn te lijden.
Maar misschien ben ik zelf hier wel helemaal blind voor.. Omdat ik zo ontzettend gek op haar ben en haar niet wil verliezen.. Zo had mijn zus ook een hond gehad met leukemie, en hoewel hij tussen het leven en dood zweefde bleef hij altijd kwispelen. Kleine kinderen konden alles met hem doen.

Ik ben bang dat ze op een gegeven moment misschien dood in haar mand ligt... Dat ze al die tijd pijn heeft geleden en dat ik dat simpelweg gewoon niet gezien had uit mijn eigen egoïsme.
Wanneer is het tijd om te gaan? Vraag ik me af. Gewoon nog blijven afwachten en wachten tot het moment in de buurt is? Ik kan aan haar niet vragen hoe ze zich voelt. Voorlopig blijf ik nog veel mooie herinneringen met haar te maken en probeer ik hier niet aan te denken. Inmiddels lijkt ze ook een beetje doof te zijn en blind te worden, last van schilfers, hier en daar een ongelukje in huis. Dingen waar elke oudje last van krijgt!
Maar het lijkt zo goed met haar te gaan. Daarbij komt het probleem dat ik over 2 weken ga verhuizen, ik gelukkig dan wel thuis werk.. Maar dan heeft ze geen andere honden meer om haar heen.. Ik weet gewoon niet wat het beste voor haar is. 

Ik kan je niet echt zinnig advies geven. Mijn oudste is pas 6 jaar. Maar  ik kan me best voorstellen dat het op een bepaalde leeftijd lastig word, en dat je er over na gaat denken...

De enige die het kan inschatten ben je zelf. Ik heb anderhalf jaar geleden mijn paard laten inslapen. Ze was dampig  (een soort COPD) en kon gewoon niet meer. Haar ogen stonden dof,  ze kon gewoon niet meer meekomen en wilde haar niet nog een rot seizoen aandoen. Een vreselijk moeilijke beslissing maar als het zo ver is dan weet je het. Voel je het gewoon.

Geniet nog vooral van je leuke hondje! 

Je kent je hond zelf het beste, als ze nog speelt en lekker eet, niet moeilijk gaat zitten/liggen/of opstaan. Honden blijven lang kwispelen, dat is niet echt een graadmeter, net als een kat met pijn ook gewoon spint. 

Maar je merkt vanzelf als het niet goed gaat. Je hond gedraagt zich anders. Het zijn de kleine dingetjes waaraan je ziet dat een hond pijn heeft. Vaak is het opeens dat je denk, nu gaat het niet meer.

Nu zijn er natuurlijk rassen die het heel slecht laten zien, maar ik geloof niet dat een Westie daar een van is.

 Dankjewel! Ik hoop gewoon dat ik de juiste moment aanvoel.. 

 Ik zou dat eerlijk gezegd niet weten over westie, omdat ik dat niet kan vergelijken met andere rassen die al ook wat op een oudere leeftijd zijn.Dit is mijn eerste "eigen" hond, dus ik hoop gewoon dat ik voor haar die juiste beslissing op de juiste moment wel aanvoel.. Maar ik denk inderdaad als die tijd er is, dat je dat dan ook weet. Nouja, dat hoop ik tenminste.

Aangezien jouw hondje geopereerd is aan een ontstoken baarmoeder, is deze verwijderd. Dus kan het al geen baarmoederkanker zijn.
Wat wel het geval kan, is dat ze "mama tumoren" heeft. Dat zijn dan de melkklieren waar het gezwel ontstaat. Nu deze zijn ook niet altijd kwaadaardig. En dan loopt de hond nog inderdaad "happy" rond.

Dus als je hond dan happy rond rent, vinnig naar de etensbak toe gaat en ook nog goed eet. Lijkt me dit niet direct een hond die zich ellendig voelt.

Wat krijgt ze van voeding? Schilfers en hier en daar een ongelukje kan wijzen op de nieren en zo ik een zo gezond mogelijke voeding geven die de nieren niet met allerlei rommel belast. Zodat jij nog een tijdje van jouw hondje kan genieten.

De liefde voor deze hond vertelt je verhaal.....jouw allerliefste maatje....nu aan het tobben, ouderdom wat er aan komt, en de gebreken.....je twijfelt .....wanneer een hond zich gaat afzondigen  , niet meer wilt wandelen niet meer aanspreekbaar is, zijn haar eten laat staan, dat zijn tekenen van genoeg........heb je twijfel, bespreek het met je dierenarts, vraag of de dierenarts eens bij je thuis komt, zodat hij haar kan observeren, heus een goede dierenarts doet dat, is ook bij mijn oudere hond gebeurt, zelf een zo grote beslissing nemen is heel moeilijk, vraag het of hij samen met jou een beslissing neemt.

Ik snap je gevoel heel goed, heb zelf (alweer) 3 jaar geleden mijn beste maatje laten gaan.

Als advies wil ik je meegeven dat je goed je eigen gevoel moet volgen, wat anderen al zeggen; jij kent jouw hond het beste. Hoe moeilijk het ook is , je bent het je maatje verschuldigd om niet egoïstisch te zijn en hem door te laten lopen in pijn.  Probeer voor jezelf een grens te stellen van; Als ze niet meer eet of als ze niet zelfstandig meer kan opstaan is dit de grens.

Jouw hond zal altijd jouw geluk boven het zijne stellen, en daarom zijn het ook de beste vrienden ooit! Dus als jij besluit hem door te laten lopen met van alles zal hij nog kwispelend naast je staan. Denk er gewoon goed over na, nogmaals jij kent je hond het beste. Mijn ervaring is dat het de moeilijkste beslissing ooit was, maar ik met de tijd weet dat ik de juiste heb gemaakt.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt en heel veel sterkte, geniet vooral nog van je lieve vriendje nu hij er nog is :)

Diezelfde vraag hield mij vorig jaar ook heel erg bezig, Speedy en Tessa waren 17 jaar. Ze waren blind en slechtziend, stokdoof, incontinent en dement. Het was moeilijk om ze zo te zien en ik heb vaak letterlijk met mijn handen in het haar toe moeten kijken hoe ze zich door de dagen worstelden.

Maar ze wilden er nog zo duidelijk voor gaan. Tot op de dag dat Tessa bijna niet meer kon lopen en ze steeds naar baas kluif keek met die hartverscheurende blik in haar ogen: "ik kan niet meer". En maar kijken, doodringen tot de baas en ook voor haar grote zus vertellen dat ze gaan wilden.

Diezelfde dag hebben we ze samen in laten slapen. Zoals iedereen mij het al vertelde hier op het hondenforum: jij weet het als baasje. Je voelt het aan en je hond vertelt het je.

Maar zover is het nog niet bij jullie. Geniet elke dag nu het nog kan van je meisje en veel heel veel knuffelen!!