Hond plotseling overleden

Hallo allemaal.Ik wil even mijn verhaal kwijt.Ik had een kruising hondje Roxy.Ze was zo'n 14 jaar en ik dacht ze wordt nog wel een stuk ouder.Vorige week zaterdag (5 maart) liet ik haar sochtends nog uit tegen 9 uur en merkte niks aan haar.Ik ging even naar de stad en kwam tegen half 11 weer thuis.Roxy liep nog naar me toe in de keuken en dronk nog wat water.Ze liep weer richting de woonkamer en toen zakte ze blijkbaar even door haar achterpootje(s).dat zag ik nog vanaf de keuken maar ze is toch nog naar haar kussen gelopen en toen maakte ze een raar geluid...ik ging kijken en ze zakte voor mijn ogen weg op haar kussen.mijn broer en ik waren snel met haar bij de dierenarts maar ze was al overleden.vreselijk zo plotseling uit mijn leven gerukt.Ik heb het niet laten onderzoeken de dierenarts dacht ook puur ouderdom.iemand van jullie dit wel eens zo meegemaakt? Ik heb haar laten cremeren.Ik woon helemaal alleen dus had veel gezelschap aan de hond.en ze was eerst ook nog het hondje van mijn overleden moeder wat de band nog sterker maakte.Het was nooit leeg als ik thuis kwam en nu als ik thuis kom/ben wordt ik gek van de leegte.ook sochtends als ik op sta.gelijk een rotgevoel.En een ander hondje wil ik sowieso de eerste tijd nog niet.Eerst dit een plekje geven.Ik kan niet wennen aan de leegte en mis haar zo.Herkennen jullie dit gevoel en hoelang kan dit duren? Ik vind het zelf normaal dat ik er zo kapot van ben vooral omdat het zo plotseling kwam en ze toch 14 jaar in mijn leven was.eerst bij mijn moeder en de laatste 3 en half jaar bij mij.Went het om helemaal alleen thuis te zijn denken jullie?

Ik wens je van harte veel sterkte myn hondje was 12j verleden jaar in mei moeten laten inslapen wegens hartfalen grote verdriet myn zus heeft hetzelfde mee gemaakt als u het speelde nog en plots een geluid en gedaan het was het hart maar ook plotseling ze heeft net als ik een maltezer pups 8maanden oud kon niet zonder zoals ik wens je heel veel sterkte

Hoi cindy, wat erg om mee te maken, het is voor iedereen verschillend, hoe lang het rouwproces duurt, de 1 wil gelijk een nieuw hondje en de ander voorlopig niet, niks is goed of fout, handel gewoon naar je gevoel. Ik wil je heel veel sterkte wensen. 

Heel veel sterkte!

Het is heel normaal dat je nu zo'n verdriet hebt en de leegte het gemis is heel moeilijk,laat je verdriet toe,je hebt nu eenmaal van dat beestje gehouden.Sterkte.

:( Heel veel sterkte!

Wel heel plotseling, wat voor jullie echt schrikken was natuurlijk, maar je hondje heeft niet geleden, dat is wel 'fijn' aan zo'n snelle dood.

Ik snap dat je je zo naar voelt, dat gevoel moet slijten en jij bent de enige die kan bepalen wanneer je er weer aan toe bent om een nieuw hondje in huis te halen.

Cindy, een plotse dood van je hond , sta je voor raadsels, kan ouderdom zijn of iets verborgens waar je hondje plotseling aan dood gegaan is.........ontzettend confronterend , en bijna geen plekje kunnen geven, het zal zijn tijd nodig hebben om dit te moetenverwerken, heel lang bij je  geweest, eigenlijk een mooie leeftijd gekregen , jij was zo blij met haar, en nu zal jij verder moeten zonder haar, heel moeilijk, maar geloof me de pijn zal minderen, haar gemis niet, koester de mooie dingen en dagen die je hebt gehad.....voor jou zoveel sterkte.

Dag Cindy,

Eerst en vooral, mijn diep medeleven dat je beste maatje zo plots uit je leven is gerukt.

Ten tweede, je kan nooit vergelijken met andere mensen hoe het is  wanneer je afscheid moet nemen van een dierbaar dier. Iedereen is anders, en sommige reacties die je eventueel zal krijgen kunnen vaak oppervlakkig overkomen, ook al zijn ze goed bedoeld.

Toen mijn meisje stierf vond ik het bijvoorbeeld bijzonder naar om te moeten lezen dat ik geluk had dat mijn meisje zo oud was mogen worden. Dat het erger zou geweest zijn indien ze veel jonger was geweest.

Die mensen bedoelden het goed, maar ik werd enorm droef om die dingen te lezen. Mijn dier was alles voor mij, zowel op 5 jarige leeftijd, en nog steeds toen ze 16 was (ze is 17 geworden).

Ik kwam op dit forum omdat ik mijn verhaal kwijt moest en nergens anders heen kon. Ik heb me ook heel snel weer teruggetrokken omdat ik merkte dat ik het in mijn eentje moest doen. Maar zoals ik eerder zei, dat is voor iedereen anders.

Ik ga even heel eerlijk wezen, het leven heeft me weinig goede dingen toebedeeld, maar het verlies van mijn dier was voor mij het zwaarste om mee om te gaan. Sindsdien voelt alles anders aan, een deel van mijn hart is er niet meer.

Ik had/heb nog een andere hond, dus dat hielp me wel. Zij werd ziek door het gemis aan haar maatje, en ik moest dus heel sterk wezen voor haar. Met haar is alles oké nu. Het is allemaal geleden van augustus 2014.

's nachts werd ik gek van die ene lege plek in bed naast me. Wat ik denk dat me ietwat geholpen heeft, is dat ik vele brieven aan mijn overleden hond heb geschreven, huilend, lachend, weer huilend... Het was toen volle zomer, dus ben ik veel met mijn ander dier de natuur ingetrokken waar ik steeds liep te mijmeren.

Het was zwaar want ik zag mijn dier dat "heen was gegaan" steeds naast ons lopen. Ik kon haar niet loslaten. Maar beetje bij beetje werden die natuurwandelingen minder zwaar en kwamen er steeds meer en meer goede herinneringen terug.

De eerste tijd herinner je je enkel de laatste momenten van je dier, of je het nu wil of niet. Daarna vermengen die herinneringen zich met goede herinneringen en kun je alles steeds meer een beetje bijsturen.

Missen zul je haar altijd blijven doen, maar het enorm zware gevoel zal geleidelijk zachter worden, en plaats maken voor dankbaarheid. Ook zul je heel zeker op een bepaald moment het gevoel hebben dat het beter gaat om dan plots een terugval te ervaren in het verdriet. Net als eb en vloed. Het zal beter worden, maar daar ben je nu nog niet aan toe.

Laat je ook nooit misleiden door andere mensen die het niet zullen begrijpen. Je zal op veel onbegrip van anderen stoten. Maar het gaat niet over hen gelukkig. Het gaat over jou.

Ook bestaat er niet zoiets als een bepaalde tijd om op te houden met rouwen, laat je niks wijsmaken.

Weet je, ik heb helaas na mijn meisje haar sterven nooit meer over haar gedroomd, ook al wou ik het zo graag. Maar tijdens de eerste tijd dat ze er niet meer was, en ik letterlijk over de bank hing uit te huilen met mijn arm over de leuning, kreeg en voelde ik plots een krachtige tik tegen de palm van mijn hand.

Dat is wat mijn meisje altijd deed als ze mijn aandacht wou krijgen...met haar snuit me een tik tegen mijn hand geven.Net alsof ze me wou vertellen dat het allemaal niet zo erg was. Zelfs toen ze er niet meer was, leek ze er nog steeds te zijn voor mij. Ik heb tal van tekenen gehad. Je hoeft daar niet in te geloven. Sindsdien weet ik wel dat we elkaar ooit weer terugzien, en dat ze het momenteel goed heeft.

Ik denk dat jouw Roxy die dag dat ze stierf op jou heeft gewacht om afscheid te kunnen nemen.

Het feit dat ze dat deed, zegt veel over de band die jullie hadden, en hoe ze zich bij jou voelde.

Volgens mij is ze nu bij je moeder, over jou aan het waken.

Niks gaat ooit verloren, en ooit valt alles weer samen, op de gepaste tijd. Ik wens je enorm veel kracht en moed toe in het eren van Roxy én jezelf, Cindy.

Lieve groet.

. 

Denk aan de mooie momenten die je heb gehad, ze blijft toch voor altijd in je hart. Het heeft gewoon even tijd nodig om eraan te wennen om alleen te zijn. Maar komt goed hoor.

heel veel sterkte.

Cindy,

Heel veel sterkte toegewenst met het verlies van je maatje!!!

Wat een gevoel.....zomaar ineens je hondje kwijt.(kan vanalles zijn geweest, meest voorkomende is hartfalen of hartaderbreuk zoals je het beschrijft; en nee, daar kun je niets aan doen)

Snap je helemaal.

Zeker ook omdat die hond je nog met je moeder verbond, dat voelde zeker bijzonder. (heb ik gehad met mijn zus en mijn hond)

wil je heel veel sterkte wensen.

Veel sterkte.

Zeker wordt het verdriet minder, voor nu lijkt het onmogelijk maar toch, na een tijd zal je zonder verdriet terug kunnen denken aan roxy.

Eerst zal je steeds aan dat laatste nare verdrietige moment denken, maar later komen ook de leuke dingen weer naar boven. 

Vooral de stilte in huis vond ik ook erg moeilijk, na een tijdje zag ik de voordelen weer om geen huisdier te hebben en weer een tijdje later begon ik weer te denken aan een huisdier. 

3 maanden geleden mijn 11 jarige hond moeten laten inslapen. Ik kan je verdriet heel erg voorstellen. Ik zit zelf nog in het rouwproces. Geen woorden helpen nu, je moet er doorheen. De eerste weken zijn hel. Daarna word het ietsje beter, maar het gemis blijft. Dit moet je een plekje gaan geven. Ik heb godzijdank nog 2 honden, zodat ik niet alleen was. Dat had ik never nooit getrokken. Dat het huis zo leeg is na het overlijden van zoiets kostbaarst, zeker ook omdat het nog het hondje was van je moeder. Poe. Zo ontzettend heftig. We weten allemaal dat die diertjes altijd te kort leven, maar als het dan zover is.... veel te kort. En je kan je er niet op voorbereiden. Op welke manier het overlijden ook ging. Bij mijn hond was het binnen 3 uur klaar. Diagnose kanker en 3 uur later thuis ingeslapen. Dat is ook hels. Het klinkt wel dat je schatje heel rustig en vredig is ingeslapen. Je hebt geen beslissingen hoeven nemen. Ik denk dat velen onder ons dit zo graag voor onze diertjes gewild hadden. Probeer je te troosten in die gedachte. Maar wat ik al zei, niks helpt. Geen woorden. Is gewoon flut..... sterkte en gecondoleerd. P.s. mocht je toch ooit weer toe zijn om een ander diertje in huis te nemen. Dan moet je dat gewoon doen. Niet schuldig voelen (wat andere mensen ook zeggen), het is geen vervanging. En dat weet je hondje ook. 

Dankjulliewel voor jullie medeleven.het is zaterdag alweer 2 weken geleden maar toen ik vanavond thuis kwam van mijn werk weer een huilbui.vreselijk die leegte.weet niet of dit gek is na bijna 2 weken.ik denk van niet.het heeft tijd nodig.niet niks dit.en als ik er echt nie aan wen overweeg ik een ander hondje maar eerste tijd nog niet!

Geef jezelf de tijd. Veel tijd. En als die rijp is......dan komt er versterking. Zeker. 

Huilbuien? Heel normaal. Twijfel niet aan jezelf.

Ik huil nu nog wel eens hoor als iets me aan hem herinnert of ik weer met mn neus op de feiten gedrukt word dat hij er echt nooit meer zal zijn. Lekker janken als het oplucht. Voor de rest is het gewoon ruk

Ook mijn hond is gister overleden op 11 jarige leeftijd.

En net als jij was die hond van mijn overleden vader, ik heb 6 jaar voor hem gezorgd.

ook hij klapte na een wandeling in elkaar, de dierenarts kan het niet goed plaatsen, het ging steeds slechter met Pol dus weer naar de DA.

toen bleek omdat de achterkant niet meer werkte dan hij waarschijnlijk een ruggemerg bloeding heeft gehad, en dn is er meer 1 optie, hoe erg het ook is, hij had teveel pijn, vreselijk veel verdiet maar ze zeggen dat het slijt.

veel sterkte Cindy

Ook sterkte suzanne.het is een groot verdriet als je trouwe viervoeter er opeens niet meer is.heeft tijd nodig.ook de leegte is verschrikkelijk.maar het de tijd geven is belangrijk.de rest ook nog bedankt voor de reacties.altijd fijn om je gevoel te delen met mensen die je snappen.

Heel veel sterkte we weten hoe het voelt om je maatje te verliezen een groot verdriet ze zyn voor altyd in ons hart myn vriendin haar hond maandag ingeslapen aan 11j ook nog heel veel sterkte

Hoi Hein,wat mooi geschreven,zoals jij het schrijft voel ik het ook,ik zal mijn Bobby nooit vergeten en zal hem blijven missen,maar ooit ga ik hem terug zien,groetjes en fijn om weer eens iets van jou te lezen.

Ik zal mijn lieve queenie nooit vergeten maar ergens weet ik dat ze op my wacht met haar zusje lilly

Mooie en herkenbare tekst Rianne.Ik dacht ook dat mijn tranen bijna op waren maar nu rollen ze weer over mijn wangen als ik eraan denk dat ik morgen zonder roxy om me heen mijn huis moet poetsen.roxy is zaterdag 3 weken overleden en die maandag erna heb ik nog wel gepoetst hier maar toen had ik troost in dat ik haar savonds nog even mocht zien omdat het die zaterdag allemaal te snel ging.Maar daarna heb ik naast mijn werk niet veel meer gedaan in huis.zo ben ik normaal niet.normaal ben ik zeer netjes maar zat er gewoon beetje doorheen.normaal als ik ging afwassen keek roxy toe en als ik ging stofzuigen liep roxy mij overal achterna en dat is nu weg...misschien ben ik een rare maar daarom zie ik heel erg tegenop om morgen te poetsen.zal niet meer hetzelfde zijn zonder roxy.gewoon die dingetjes die weer even keihard binnen komen.dan merk ik dat ik er nog niet overheen ben.en anderen denken al snel het is bijna 3 weken geleden klaar nu...maar ik heb plots afscheid moeten nemen van mijn hondje na zoveel jaar dus laten ze lekker oordelen over iets dat ze niet zelf voelen.

Ik zou niet zo hard voor jezelf zijn. Het zijn ook die kleine dingetjes die zo vanzelfsprekend waren die gemist worden. Alles wéér die eerste keren van bijna alles zonder je schatje. Ik zag er tegenop om te stofzuigen, want dan zoog ik zijn haren op. Ik wilde niet dweilen, want dan zou ik zijn laatste kwijlplekken verwijderen. De eerste keer zonder hem naar het meer. De eerste keer stokbroodje bakken en hij zou er niet van eten. Mijn bankkussens wassen, schumi zit er nog in. Net als een nieuwe bank uitkiezen. Auto binnen schoonmaken. Mijn tuin....dit is nu de tijd dat hij er meer in ging liggen. Niemand anders van mijn honden maakt gebruik vd tuin. Thuiskomen.... Op elk dingetje heeft zo'n dier zijn stempel op gedrukt. Maar je moet er doorheen. Jij en niemand anders. Het van je af praten helpt een beetje, maar het verdriet blijft en dat kan niemand verminderen. En je krijgt van die dagen dat je ineens beseft dat je er ff niet aan dacht. En dan heb je flutdagen. Is gewoon overleven... meer is het niet. De eerste week was... ik heb er geen eens een woord voor. De daaropvolgende twee weken waren hels. En daarna ging het een stukje beter. Heb ik gelukkig nog wel 2 kanjers waarmee ik het leed deelde en die me erdoorheen getrokken hebben. En ik hen. Mijn advies: Ga poetsen. Die eerste keer is dan geweest. Het hoeft niet vandaag of morgen. Maar die eerste keer moet een keer. En hoe vaker je het doet, hoe normaler het wordt. 

Ga zeker morgen poetsen chantal.kom inderdaad vast ook nog wel haartjes van haar tegen.je moet er inderdaad doorheen door al die eerste keren.het is wat.en nog leuk weetje.roxy en ik staan volgende week in het weekblad Vriendin.Had ons voor haar overlijden opgegeven voor Mijn huisdier en ik en we werden uitgekozen.Helaas is dit trieste bericht er tussen gekomen maar dat hebben ze er zelfs nog bij kunnen zetten dat rox inmiddels overleden is.dus misschien leuk om te kijken in de Vriendin volgende week.

Wat leuk en ook pijnlijk. Ja, maak je maar op voor meer van zulke "toevalligheden" en vreemde dingetjes die in en rond je persoontje gebeuren. Rianne hierboven vertelde er al over. Ik heb ook zo mijn ervaringen meegemaakt. Je moet er uiteraard wel voor openstaan denk ik. 

 Wanneer ik aan dit soort situaties terugdenk, in het licht van het heengaan van mijn meisje, wil ik je enkel meegeven dat het belangrijk is om elk gevoel toe te laten terwijl je bijvoorbeeld oa je huis aan het poetsen bent.

Slik niks in terwijl je bezig bent en allerhande emoties je lijken in te sluiten. Huil, roep en tier, het is allemaal heel oké. Als anderen de empathie niet hebben om dat te kunnen begrijpen is dat hun verlies, het gaat niet over hen...

Ik heb het maanden gedaan (en nog iets langer), en ik ben een man.

Het ga je goed...

Lieve groet.

Hoi Cindy.het was niet mijn tekst,maar die van Hein.Hein is daar echt heel goed in ,beschrijven hoe je je voelt,maar inderdaad heel mooi.