Waarom juist dat ras?

Toen wij nog een stuk jonger waren besloten mijn ouders een maltezer te nemen. Op een gegeven moment kregen we er nog 1 en hoewel het hondje voor het hele gezin was kwam de hele opvoeding al snel op mij te liggen. Ik vond het leuk om cursussen te volgen en ging uiteindelijk behendigheid met haar doen. Dat was erg leuk en voor haar doen deed ze erg haar best, maar juist omdat ik het zo leuk vond om te sporten met een hond besloot ik dat als ik een eigen hond zou nemen dit een werkhond moest zijn. Toevallig had mijn trainster 2 tollers en wat een mooie honden waren dat. Ik werd spontaan verliefd en ben thuis op zoek gegaan naar meer informatie over karakter. Dit bleek perfect in het plaatje te passen. Na veel zoekwerk naar een goede fokker en het juiste moment is jayla bij ons gekomen en ik ben daardoor nog gekker op dit mooie ras geworden. Heerlijke honden die niet te groot en niet te klein zijn. Een geweldige will-to-please. Buitenshuis actief, binnen rustig. 

Goh....
Al toen ik klein was, was ik fan van de Golden Retrievers.... 
Op tv zag ik ze, vrienden van ons hadden er één, op straat zag je ze lopen.... Ik was helemaal dol op dat ras. En altijd geroepen dat ik óóit toch echt een Golden Retriever wilde. 

Toen we eindelijk in de situatie kwamen dat het aanschaffen van een hond mogelijk was (werk-/schooltijden zo danig kunnen plannen bijv), dat we eigenlijk eerst voor een asielhond aanschaffen. Vele honden voorbij zien komen, vele opties gehad; maar helaas visten we telkens achter het net. 

We wisten wel zeker dat het een Golden Retriever werd, en uiteindelijk kwamen we bij onze fokker uit. En we waren eigenlijk opslag verliefd op Max zijn mamma.... Dus, toen begon ons avontuur... 

Moet wel zeggen, ik wil nooit meer anders dan de Golden Retriever.... Dit is echt mijn ras! 
Hun werklust, hun karakter, hun uiterlijk, hun manier van doen en laten, hun dosis humor..... Echt mijn ras.... 

Bij Freggle:

Ik was toen op zoek naar een klein hondje, moest wel een sportief en gezond ras zijn.

Dat werd de Bolognezer dus, en Freggle was en is precies wat ik hoopte.

Bij Black:

Ik zocht een sportieve werkhond, waar je mee kon sporten, wandelen.

Een sociale en makkelijke hond in de omgang, ook belangrijk.

En dat werd de Barbet, en ook bij Black is hij precies wat ik zocht.

Omdat Bull terriërs knettergek zijn en ik ook Nee, eigenlijk ook omdat mijn eerste hond ook een Bull was omdat mijn ouders er zo altijd al een wilden. Als klein meisje zeg je daar geen nee tegen dus kwam een paar maanden later onze eerste Bullenbaby. Toen bleek dus dat de Bull zo ongeveer mijn ideale hond is. Ik vind trouwens wel meer honden leuk, hoor, zoals de Bracco Italiano, maar ik heb tot nu toe alleen Bullen gehad en dat bevalt (meestal haha) prima.

Ik wilde eigenlijk alles, maar geen herder.. 
Maar toen ik een nestje X hollandse herders zag was op op slag verliefd. Beide ouders gestest etc, vader zelfs een stamboom.. Ik ben wezen kijken en toen wilde ik niet meer anders. 
Blijft dat zij álles heeft wat ik in een hond wil. 
Waaks, sociaal, loyaal, werkt ontzettend graag voor en met mij, vind alles best zolang ze maar bij me is, uren in de auto of trein zitten is geen probleem, zolang ze maar bij me is. 
Ze ziet ook echt maar 1 baas en dat ben ik, vreemde mensen is ze erg terughoudend, soms zelfs wantrouwend naar, maar kent ze ze, dan is het al heel snel goed en kan ze zelfs heerlijk bij ze op schoot kruipen. Maar ze komt altijd weer bij mij terug. Denkt dat ze een kleine hond is, wil het liefst in je kruipen. Verder heel beschermend, maar zó lief, knuffelbeer, heel atletisch, snel etc. Zij begrijpt mij, en ik begrijp haar. 

Ik hou van veel hondenrassen, maar hoe ik er nu over denk wil ik niet anders meer! 

Wij hadden trouwens vanaf dat ik 3 een hond, kruising labrador bordercollie en waarschijnlijk flatcoated. 15 jaar lang gehad.. Ik wilde het liefst weer een kruising met in ieder geval bordercollie. 
Een herder is echt héél anders haha maar heb er geen moment spijt van gehad:)

Ik wilde wel een hond waar ik mee op de cursus kon, maar dit kan met bijna alle rassen. Inmiddels doen we af en toe aan schapendrijven, en hebben we al heel veel cursussen gehaald. Nu bezig met G&G 1. Over anderhalf jaar wil ik behendigheid met haar gaan doen en verschillende cursussen van een paar weken, welke weet ik nog niet. 

Mijn opa, die Kahlúa nooit heeft gekend, was eigenlijk de enige in de familie die van herders houdt.. Iedereen vond het ook nogal 'eng' dat ik me aan een herder waagde, omdat het ook de eerste hond was die van mij alleen was en die ik alleen ging opvoeden. Maar iedereen is er op teruggekomen. Ze houden nogsteeds niet zo van herders. Maar wél ontzettend veel van Kahlúa 

Hier heel bewust voor een Leonberger gekozen als onze eerste hond. Een grote lieve, rustige lobbes die redelijk makkelijk op te voeden is. We kwamen er al snel achter dat niet elke hond is zoals de rasbeschrijving; het kan zelfs héél anders zijn dan dat je eigenlijk mag verwachten. Doe je niks aan (maar leer je wel héél veel van )

Sindsdien kijk ik dus niet zo heel erg meer naar de standaard rasbeschrijving, ik hou me daar niet meer zo aan vast, en ben ik ook niet zo 'bang' meer voor verschillende rassen. Als een ras je over het algemeen aanspreekt, en je weet een beetje hoe en wat, kan je alles wel aan. Je kijkt meer naar de individuele karakters en je kijkt waar je een klik mee hebt.

Zodoende kwam ik bij de Grote poedel (ik wilde een hond waar ik meer mee kan sporten en die wat baasgerichter is) en nu we onze herplaatser 1,5 jaar hebben kan ik zeggen dat ik toch echt helemaal verliefd ben op het ras/deze hond. Ik zou niks anders meer willen en hoop heel erg dat de volgende Grote poedel qua gedrag en karakter zo'n beetje hetzelfde is.

Vind het een intressant topic om te lezen hoe iedereen aan zijn ras is gekomen!!

Ik wou altijd al een hond, maar dit mocht nooit, ik was vooral gek op border collie's, alles wat je er mee kon doen en die baasgerichtheid. Toen mocht ik 2 borders uitlaten, en moet zeggen die baasgerichtheid kan ook iets te zijn.. Ook mocht ik een Japanse Akita uitlaten, schat van een beest! erg volgzaam maar ook eigenwijs, gaat vooral zijn eigen gang.

Toen namen de bazen van de akita er een huskypup bij; May

Een super puppy! Super karakter, nieuwschierig, vriendelijk, open, begrijpt hondentaal SUPER!,rustig. Luisterde toen al super en je kon gewoon alles met haar doen

Helaas bleek zij teveel voor de bazen, ze kon totaal niet alleen zijn en sloopte alles waar ze maar bij kon, en als ze er niet bij kon de akita kan deuren open maken, geen beste combi dus...

De bazen hebben daarop besloten de pup toch maar weg te doen omdat ze gewoon té veel was erbij...

Ik was helemaal verliefd op haar karakter en mocht haar hebben, zodoende kwam ik aan mijn hond.

Nu ben ik nog steeds helemaal gek van haar!

Echter zal ik nooit een husky nemen, DIT karakter vind ik zooò heerlijk, maar zie je nooit tot zelden bij een husky!

Laatst was er een ander topic "verlanglijstje" daar heb ik rassen neergezetten die karakter gewijs stuk beter bij me passen.

Ik wilde al heel lang een hond, een Berner sennen, maar omdat dat ras niet zo super gezond is ben ik daar niet voor gegaan. Mijn beste vriendin heeft ook een Friese stabij, daarmee deed ze ook aan sport en ik wilde ook gaan sporten met mijn hond. Door haar hond werd ik verliefd op de Friese stabij en kwam daar Bentley  

Nou ik wilde eigenlijk niet perse een Amerikaanse Bulldog of überhaupt nog een hond. Nadat er twee kort na elkaar overleden waren had ik het eigenlijk wel gehad. Mijn eerste hond was een Rottweiler en dat vond ik eigenlijk de enige nuttige honden die er waren

Maar goed mijn ex wilde wel graag een hond dus kwam er een AB. De enige die ik kon was een heel lief dametje maar er bleek dus ook een niet sukkel variant te bestaan (zo noemde ik dat). En met de dag werd ik alleen maar meer en meer verliefd op hem.

Nu heb ik alweer een hele tijd een niet sukkel variant dametje. Ik ben gek op dat eigenzinnige, lompe karakter. Aan de ene kant zijn het mega clowns en de liefste kroelkippen die er bestaan, aan de andere kant zijn het brute moedige karakters die niets uit de weg gaan.

Ooit zal ik het zonder eentje moeten stellen ben ik bang, ze zijn gewoon best lastig om te houden. Kan het me echter niet voorstellen maar oké, daarom geniet ik extra van het moment. :-)

Ik had nooit een rashond die ik leuk vond dus heb eerst buitenlandse honden en een asielhond geadopteerd. Tot ik een fokker van Weimaraners leerde kennen. Ging veel met haar wandelen en kwam regelmatig bij haar thuis. Vond het altijd van die sjiek de friemel honden, maar zijn enorm lompe en lieve clowns. Ze had toen ook een pup erbij, mooie reu uit amerika. Heb toen gezegd ooit wil ik van hem een pup en uit eerste nestje van hem en co own teef van de fokker heb ik een teefje genomen, samen met de fokker. Ben ook bij de bevalling geweest. Mijn dame heeft in november een nestje gehad dus leuk om mee te maken allemaal. Veel geleerd over het ras door de fokker. Volgende hond hier is zeker weer een weim

Nou, ik zocht een hond die imposant was, waaks, dominant, groot, zelfstandig, goed met kinderen en een echte 1 mans hond, wij kwamen toen bij de kangal uit.
Dat het een mooie hond is was mooi meegenomen, maar met 30 ton staal op je erf zit je niet te wachten op ongenode gasten.

Nu kies ik voor de Teckel, klein handig, stoer hondje en het is een grappig beestje om te zien.

Ik zag 15 jaar geleden op het militair vliegveld,zo'n allerliefst schattig mooi hondje. Had nog bouviers en zei,later wil ik zo'n hond.

Had geen idee van het ras.

Toen ik dat zei tegen mijn zoon,zei hij, dat is een vechthond. Vechthond???

Ik was hondloos,zocht een hond die niet meer zo groot was als een bouvier,een niet bewerkelijke vacht,actief en niet op zijn 8e inkakken.

En weer kwam ik op de engelse stafford uit. Hier in de omgeving waren er maar 2 mensen die een engelse stafford hadden,dat slechte imago hadden ze hier.

Bijna 12 jaar geleden is mijn eerste stafford hier gekomen en ze heeft alle verwachtingen die ik had van het ras waargemaakt. Zij heeft mij ook geleerd wat het is om een stafford te hebben.

Mochten die van mij er niet meer zijn,dan zal ik waarschijnlijk kiezen voor zo'n zielig geval in een dierenasiel of een herplaats stafford maar geen kruisingen.

Ik wil geen stafford die gekruisd is met een ander ras,daarvan ken ik de risico's veel te goed.

De Jack Russels omdat ik me liet ompraten door mijn zoon. Dus niet echt mijn ding, maar ik hou zielsveel van ze en ze hebben, net als elk ras, hun charmes.

De Duitse dogkruising omdat ie mijn hart heeft gestolen tijdens een begeleid bezoek aan het asiel met mijn klasje (dit doe ik sindsdien dus niet meer, heb me daar gek gehuild die dag en mijn kids snapten het niet).

De Galgo Espanol omdat ik al jaren een windhond uit Spanje wou redden en eigenlijk valt haar karakter zo goed mee, dat ik niks anders meer wil.

Ik had een Engwelse bulldog waar ik mee kon lezen en schrijven, echt mijn maatje. Jammer genoeg worden deze honden vroeg en heel snel oud, ging Buck op zijn 4de nog makkelijk 2 uur mee naar het bos, op zijn 6de was dat nog maar een half uurtje kuieren. Zo jammer!
Ik wilde dus een ras dat lang actief blijft en waar ik mee naar de hondenschool kon, wandelen, spelen, fietsen, gewoon lekker bezig zijn samen. Maar ook een luie dag en lekker bankhangen moest tot de mogelijkheden horen, geen hond waar je geen dagje rustig aan mee kunt doen..

Wel val ik op doggen, hun ietwat eigenwijze karakter, robuustheid en met een flinke dosis humor, ze gaan voor hun gezin door het vuur en als je het lief vraagt en goed beloond, kun je ze alles leren..

Uiteindelijk ben ik dus bij de boxer uitgekomen. Mijn eerste boxer Babs had al heel wat meegemaakt, en lekker ontspannen wandelen is er bij haar niet bij, maar tijdens de speurlessen weet ik weer waarom ik zo van haar hou, zo fanatiek en volhardend, ze moet en zal de juf vinden.
Met boxer nr 2 Lex kan ik na een jaartje (hij is ook herplaatst) lezen en schrijven, hij is een heerlijke knuffelbeer en gaat graag mee trainen.. Kortom, ze hebben alles wat ik in een hond zoek!

Wij hebben "per ongeluk" ons ras gevonden.  We waren totale leken op het gebied van honden en ik had thuis altijd poezen gehad (mijn vader had angst van honden).  Mijn man werkte 's nachts en ik was bang alleen, het werd zo erg dat ik, de dagen dat hij werkte, beneden in de zetel bleef slapen, wat niet bevorderlijk was voor mijn nachtrust.

Dus besloten we dat er een hond moest komen, een grote hond die zou afschrikken, waar ik me veilig bij voelde.  Omdat ik ook angstig was voor honden, mocht ik kiezen.

Mijn keuze viel op de Dogo Argentino, ze waren zo mooi en met hun witte vacht kwamen ze op mij over als zachtaardig.  Ik vond een Rotweiler ook mooi, maar die witte tanden in dat donkere gezicht waren eng.

Nu hebben we ondertussen reeds vijf dogo's gehad waarvan er nog twee bij ons zijn, gelukkig.  Helaas zijn de vorige drie overleden.

Hun karakter is fantastisch, ze zijn vriendelijk, zachtaardig en fantastische huishonden.  Ze zijn koppig en zelfstandig en hebben geen angst.  We zijn nu enkele jaren van de zestig verwijderd en vragen ons af hoelang we nog Dogo's kunnen nemen.  Tot hiertoe zien we het nog steeds zitten om er over enkele jaren nog ééntje bij te nemen.  Zolang we kunnen zullen er Dogo's in ons leven zijn en later, als het écht niet meer kan... dan komt er een Lagotto Romagnolo, we hebben nu ook ééntje, onze Gioia.  De ideale combinatie zou zijn zoals nu, twee Dogo's en één Lagotto.  Maar we zullen waarschijnlijk wel minder honden moeten hebben met het ouder worden en als we dus écht stokoud zijn zullen er dus twee Lagottootjes komen.

Maar de Dogo Argentino is onze eerste en grootste liefde.

 Yep, en hun enthousiasme en hoog teddybeer gehalte! Ook soms als je iets van hen vraagt en ze vinden dat moeilijk, dan zie je ze echt letterlijk moeite doen om het baasje toch te plezieren, ze willen echt flink zijn. 

Golden retrievers hebben toch wel héél vaak dat effect, merk ik. Eens een golden je hart geraakt heeft (en dat kunnen ze razend snel hoor, je hart winnen), wil je niets anders meer.  Bij mij was het ook meteen raak voor altijd sinds mijn eerste golden vele jaren geleden.  Zo'n mooi ras...  

 Klopt helemaal wat je schrijft.....

Heerlijk ras 

Nooit meer anders!

Ik heb een amstaff in huis genomen omdat te bewijzen aan mijn vriendin dat ik echt niet het gekste wezen ben dat hier bestaat op aarde .


En dan even serieus: ik heb altijd een amstaff willen hebben en heb altijd gezegd wanneer ik alleen woon neem ik eentje. Een koppel waar ik als kind veel verbleef hadden een amstaff en ik was daar zo verliefd op . Met ouder te worden is dat gevoel nooit weg gegaan. Ik hou van het lieve karakter en ik heb totaal geen probleem met de ''mindere kanten van het ras''. Als je een amstaff wilt alleen omdat die er leuk uitziet ben je niet geschikt voor een amstaff .