In testament opnemen hond in laten slapen na overlijden baas. Wat vinden we hiervan?

In mijn situatie zou ik er op vertrouwen dat mijn familie mijn hond(en) opvangt. Of dat de fokker ze terugneemt o.i.d. Ligt natuurlijk ook een beetje aan de situatie en de hond denk ik. 

Aan de andere kant doet het al pijn aan mijn hart om te bedenken hoeveel onbegrip er bij de hond is, maar ik weet dan nog niet of ik het over mijn hart kan verkrijgen hem zomaar te laten inslapen (er van uitgaande dat het een hond zonder rugzakje is die wel makkelijk een ander goed huisje vind.)

Vindt t wel een interessant topic, dus ik volg graag

Ik heb het gelezen, ben het er niet mee eens, zorg bij leven dat er iemand is die je hond neemt na jouw overlijden, ik ben alleen en er wordt voor mijn honden gezorgd als ik dood ben,niet door familie maar door een instantie die de zorg op zich neemt.

Ik hoop ook dat mijn familie mijn honden zal opnemen. Maar toch heb ik ook een beetje angst. Puur de rugzak van Gruul. En ergens denk ik ook wel een angst dat andere niet zo goed voor mijn honden kunnen zorgen zoals ik dat zelf kan. 
Ik houd mijn hart ook vast mocht Gruul ooit komen te overlijden. Ik denk dat Thalia daar een hele flinke klap van gaat krijgen. 
Als ik even naar mijn familie kijk. Mijn vader leeft niet gezond, dus ik schat de kans niet zo groot in dat mijn vader mij overleeft.
Mijn moeder en haar man hebben momenteel 2 honden, ik kan goed begrijpen dat nog 2 honden erbij wel erg veel van het goede word. Ik heb er ook over na zitten denken dat ik de honden van mijn ouders in huis neem als ze onverwachts komen te overlijden. Maar ik zie daar ook zeker de nadelen van in, omdat er dan ineens 4 honden zijn. Kwa kosten en plek ga ik dat gewoon niet halen, al zegt mijn hart anders.
Mijn zus krijgt het nog niet voor elkaar om de vissenkooi te verschonen dus daar heb ik niet zoveel vertrouwen in dat ze goed voor mijn honden zullen zorgen. De honden van mijn ouders komen bij ons logeren als ze een plekje nodig hebben omdat ze op vakantie gaan ofzo. 
Hiermee wil ik alleen zeggen dat ik ook graag zou willen dat mijn familie zich over mijn honden ontfermt, maar dat ik tegelijk ook kan begrijpen dat het realistisch gezien niet altijd mogelijk is.

De fokker hoeft mijn meisje niet naar terug, ze fokt volgens de regels en doet alles perfect. Maar de laatste (en enige keer sinds we haar hebben) keer dat ik daar kwam met Thalia (onwijs trots natuurlijk) kon er nog geen aai van de fokker vanaf. 

Willemijn, wat voor instantie neemt jou honden dan op? Is dat iets waar je nu al voor moet betalen? Ik neem aan dat ze het niet gratis zullen doen en als je overleden bent word het moeilijk betalen. 

Ik heb hier met Jipje-stresskipje al heel lang en veel over nagedacht. Ooit begonnen met jaren geleden een opvangstichting (voor niet herplaatsbare dieren) te bellen of ik met hen iets kan regelen als ik plots niet meer voor Jip kan zorgen. Helaas is dat niet mogelijk gebleken. Achteraf ook niet een passende optie voor Jip.

Ik heb geen testament. Wel weet ik nu al dat Jip naar alle waarschijnlijkheid geëuthanaseerd wordt wanneer ik kom te overlijden (al ga ik er van uit dat ik hem ruimschoots overleef). Dierenarts, gedragstherapeut en naaste familie zijn op de hoogte. Hij is op meerdere fronten zeer slecht/niet herplaatsbaar. Wanneer er tijd is (als er sprake is van ziekteproces) dan zal ik er zelf zorg voor dragen dat hij in rust en liefde zijn vrijheid tot hemelen krijgt voordat ik ga. Bij onverwacht overlijden vertrouw ik erop dat familie en dierarts/gt er samen uit komen hem zijn genade te geven. In zijn geval een weloverwogen meest dierwaardige keuze.

Denk dat sommige mensen vanuit eigen emotie snel geneigd zijn om te veronderstellen dat een ander hun hond niet kan bieden wat zij te bieden hebben. En dat is natuurlijk ook zo, maar dat wil niet zeggen dat het dier met anders perse slechter af is. De keuze voor herplaatsing, euthanasie na overlijden baas is heel individueel en zal naar mijn mening in de eerste plaats genomen moeten worden in belang van welzijn van de hond. Het liefst ruim op tijd in samenspraak met dierenarts en gedragstherapeut de situatie van alle kanten bekijken. Hoe emotioneel voor mensen ook, herplaatsing is niet per definitie op lange termijn schadelijk voor het dier. Die emoties zouden ook niet doorslaggevend moeten zijn lijkt me.

Ik vind het een verschrikkelijke gedachte, om je hond te laten inslapen omdat je zelf dood bent. En ook zeer egocentrisch, want je plaats jezelf er mee in het middelpunt van de gedachte: "mijn hond kan niet zonder mij, ik ben de enige die hem een fijn leven kan bezorgen. "

En dat is natuurlijk niet zo… De hond kan een rouwperiode doorgaan, maar ik ben ervan overtuigd dat er op deze wereldbol altijd weer iemand anders is om hem op te vangen, liefde en plezier te geven, en dat hoeft niet op dezelfde manier als ik dat deed. Misschien worden ze ergens anders zelfs gelukkiger, wie weet.

Dus nee, nooit zal ik deze optie kiezen. Beter is het een back up plan te hebben, in geval er iets vreselijks mis gaat...

Ook hier wordt niet de optie inslapen gekozen.

Wij hebben geen kinderen maar onze familie zal onze dieren opvangen, dit wordt bij testament beschreven met de voorwaarden.

Wij willen niet dat ze aan hun lot worden overgelaten.  Er zal voor ze gezorgd worden tot aan hun (natuurlijke) dood.

" 
  
Dus nee, nooit zal ik deze optie kiezen. Beter is het een back up plan te hebben, in geval er iets vreselijks mis gaat... "

Alaska's Finest!

Ik denk dat het werkelijk slechts uitzonderingen zijn waarbij euthanasie meer in belang van welzijn van het dier is dan herplaatsing. Ik ga ook grotendeels mee in je visie. Maar juist in die gevallen waarbij er er simpelweg geen passend back up plan mogelijk is die het welzijn van het dier waarborgt kan euthanasie een genade voor het dier zijn.

Waarschijnlijk had ik jaren geleden ook geschreven; 'nooit deze optie' ...

" Ik vind het een verschrikkelijke gedachte, om je hond te laten inslapen omdat je zelf dood bent. En ook zeer egocentrisch, want je plaats jezelf er mee in het middelpunt van de gedachte: "mijn hond kan niet zonder mij, ik ben de enige die hem een fijn leven kan bezorgen. "

Alaska's Finest!

 Ik vraag me af of dat echt zo zwart-wit is. Ik denk dat het helemaal van de situatie afhangt, van de hond en de omgeving. 

Stel dat je een heel oude hond hebt, die zeer gehecht is aan 1 persoon. Wordt de hond er dan echt gelukkig van om op bijv. 15 jarige leeftijd nog in het asiel opgenomen te worden? Of mag je de hond op zo'n moment ook zijn rust gunnen?

Ik denk zeker dat hier niet te makkelijk over gedacht moet worden, er zijn vaak veel meer mogelijkheden (denk aan familie, vrienden, opvang). Maar ik moet zeggen dat ik er bij onze hond, die wij afgelopen zomer in hebben moeten laten slapen, er ook wel eens over hebben nagedacht. Stel dat ons iets overkomt, wat dan met de honden? Gelukkig hebben wij mijn ouders en staat in ons testament dat zij naar hen zullen gaan. Maar stel dat mijn ouders er niet meer zijn? Onze twee jongere honden zouden zich prima weer aan kunnen passen bij een nieuwe eigenaar. Maar ons oudje? Ons oudje die zo gehecht aan ons is, wat afstandelijk kan zijn naar anderen, gehecht is aan zijn roedel, kanker heeft gehad en het een en ander mankeert.. moet ik hem, terwijl hij al zo ontzettend veel verdriet heeft van het gemis van zijn baasjes en roedel (want die wordt dan ook uit elkaar gehaald), ook nog in een asiel laten zitten? Waarschijnlijk zal hij dan ook lang in het asiel zitten, wie wil er nou een oudje die van alles mankeert en niet lang meer zal leven?
Nee, ik ken mijn hond het best en weet dat hij daar doodongelukkig was geweest. Hij zou dan zijn laatste maanden, wellicht jaar, depressief zijn en zich ongelukkig voelen. Dat gun ik hem niet. 

Bij mijn andere honden denk ik er weer heel anders over. Ik denk dus zelf dat het aan de hond, de mogelijkheden en de situatie ligt.

Wij hebben hem afgelopen zomer in laten slapen. Deze keuze is uit liefde vanuit ons naar hem toe gedaan. Omdat wij hem een gelukkig leven toewensten. Het is geen makkelijke keuze geweest, maar toch ben ik 'blij' met ons besluit. Het belang en het geluk van mijn honden staat voorop. Daarvoor moet je soms moeilijke keuzes maken. 

Het hangt inderdaad ook heel erg van de honden af.

Mijn inmiddels bejaard Spaans roedeltje heeft best heel specifieke zorg en aandacht nodig.

Eigenlijk zijn de enigen die dat van mij zouden kunnen overnemen mijn zoon en schoondochter, die hebben ook al die jaren hier samen met ze geleefd, die kennen al hun 'rariteiten'.

Alleen die zijn inmiddels op zichzelf, met werk. En katten, zo geen combi met die Spanjaarden van mij.

Mijn mama zou, hoe graag ze ook zou willen, niet voor ze kunnen zorgen.

Dus ja, als er iets met mij gebeurt, pfff, wat moet er dan van die gekke meiden komen.

Ik eh ... moet maar gewoon zorgen gezond te blijven (ik weet heus wel dat ik dat niet helemaal zelf in de hand heb).

Toevallig lig ik hier 's avonds in bed best vaak aan te denken..

Mijn ouders zijn allebei niet bepaald gezond. Ik ben 26, woon nog thuis, maar stel dat er mij wat gebeurt en mijn ouders zouden er niet meer zijn.. Ik heb het niet besproken waar ze terecht kan, maar ik denk wel dat er genoeg mensen zijn bij wie ze terecht kan (vrienden, familie). Brr.. 

Ze zou dan wel erg moeten wennen, want hier is eigenlijk altijd iemand thuis. Wat betreft mensen, zal alles wel gaan. Als iemand haar nu mee zou nemen, zou ze helemaal hoteldebotel zijn, haha. Daar heb ik ooit wel erg mee gezeten, maar tjah,  Daya is Daya.. En mijn gevoelens zijn maar mensengevoelens. 

Voor Daya voel ik me soms net meubilair..  Ik ben "gewoon" en vreemden zijn (normaal gesproken) altijd feest! 

Ik hoop wel dat diegene haar dan net zo verwend.  Maar brr..moet er eigenlijk niet aan denken. Dan lig ik 's avonds in bed en Daya bij me en dan begin ik te denken..  

Ik heb zo wat nachten wakker gelegen, pfff, toen ik alleen was met mijn zoon en mijn toen nog vier meiden. Wat kun je het daar benauwd van hebben. Dat gevoel van er mag niks met mij gebeuren.

Wel goed dat jullie er over nadenken.

Hier in huis hebben we het er ook wel eens over wat als..        Onze ene dochter neemt Jazz of terug naar de fokker. Hij is nu bijna 2.                                                                 

Prisca is 13 en hangt erg aan mij is graag thuis, voelt zich niet fijn bij anderen. Wel toen ze jonger was nu niet meer. Mankeerd wat oude honden mankeren. Ik denk dat onze dochter haar ook wil maar ik denk zelf dat Prisca wegkwijnt.Moeilijk om over na te denken hoor phoe.

Het is inderdaad geen leuk onderwerp om over na te denken. Maar het is wel belangrijk om over na te denken. En welk besluit je ook neemt, ik denk dat je nooit 100% tevreden zal zijn. Je zal altijd twijfels hebben of het wel het beste was. Ik zou het op dit moment ook niet goed weten. Ik ga ervanuit dat ik mijn honden overleef en deze beslissing dus niet hoef te maken. 
Het enige waar ik zeker van ben is dat mijn 2 honden niet gescheiden mogen worden, althans de 2 die ik nu heb. 

Ik denk dat dat ook iets is van "alles in de hand willen hebben en houden". Uiteindelijk zal het in 90% van de gevallen allemaal wel weer goedkomen, maar je kunt er zelf niks meer aan doen, niks meer sturen, want je bent er niet bij.

Als ouder zijnde lijkt me dat gevoel nog erger, als je dan ook nog kinderen thuis hebt wonen. Soms zou je willen dat je het precies kon berekenen, dat je alles goed achterlaat.  Dat je er nog heel even bij kunt zijn, van: "Ja, zo is het goed". 

Ik ben 26, maar ik kan vannacht ook opeens een hartaanval krijgen. Daar maak ik me al druk over, want dan zal Daya het met een stuk minder moeten doen. 

Ik heb gelukkig een aantal goede vrienden die regelmatig op Twinko passen en waar hij zich prima thuis voelt. 

Mocht er dus iets met mij gebeuren weet ik zeker dat zij allemaal in de rij zullen staan om Twinko te mogen adopteren.

Dat is wel een fijn idee.

Mocht mij wat overkomen dan gaat Puck naar degene die me les geeft in agility, voor tijdelijk of voor altijd. Je weet nooit wat het leven je geeft. Het staat nergens beschreven, maar hebben het er wel eens over gehad.

Ook mijn ouders en zusje weten dit.

Mocht m'n zusje wat overkomen, dan komt de hond van m'n zusje bij mij. Dit ook vooral omdat hij veel stress heeft wanneer hij naar vreemden moet verhuizen of in een asiel moet zitten.

Ik ben het hardgrondig met Alaska' s finest eens.

Wat een vreselijk idee. Ik dood, mijn hond ook dood??? Néé!

Zelfs als ik een moeilijke hond zou hebben dan nog kun je bij leven een opvang gaan regelen.

En trouwens, wie zegt dat jouw hond niet bij iemand anders nog gelukkig kan worden? Dat weet je niet en kun je niét op voorhand bepalen. Dat mag je ook niet.

Honden passen zich véél makkelijker aan dan velen denken....

Daar komt bij dat de uitvoering op grote weerstand zal stuiten: geen dierenarts zal een overigens gezonde hond afmaken omdat dat in een testament staat. Daar kun je niemand toe dwingen! ( gelukkig)

Het is een dierenarts niet toegestaan om een hond te euthanaseren als er geen ondraaglijk leiden of gevaar voor de omgeving aangetoond kan worden.

Je mag in je testament op laten nemen dat het je wens is om je hond in te laten slapen na je overlijden, maar er is niemand die zich daar aan hoeft te houden.

" Ik vind het een verschrikkelijke gedachte, om je hond te laten inslapen omdat je zelf dood bent. En ook zeer egocentrisch, want je plaats jezelf er mee in het middelpunt van de gedachte: "mijn hond kan niet zonder mij, ik ben de enige die hem een fijn leven kan bezorgen. "
En dat is natuurlijk niet zo… De hond kan een rouwperiode doorgaan, maar ik ben ervan overtuigd dat er op deze wereldbol altijd weer iemand anders is om hem op te vangen, liefde en plezier te geven, en dat hoeft niet op dezelfde manier als ik dat deed. Misschien worden ze ergens anders zelfs gelukkiger, wie weet.
 
Dus nee, nooit zal ik deze optie kiezen. Beter is het een back up plan te hebben, in geval er iets vreselijks mis gaat... "

Alaska's Finest!

Eens. 

Je snijdt een heel goed punt aan. Ik ga ervan uit dat ik Charlii overleef. Maar wat als dat niet zo is? Ik ga het met mijn dochters bespreken. En het daarna zwart op wit zetten. Charlii is dol op mijn meiden en dat is wederzijds. Daar zal het niet aan liggen. Ik ga er nu van uit dat een van hen voor Charlii zal zorgen als ik er niet meer ben. Maar afgesproken is dat niet. Dus ga ik dat binnenkort regelen. 

Ook notarissen durven frauderen.

Heb het zelf onder ondervonden met kennis , rijke schipperin maar al heel oud. Door mijn eigen yorkje  leerde ik in mijn wijk haar kennen.

Ze kocht nog een yorkje op 80jaar ( dom dom ) Bij mijn kweekster kreeg ze er geen en daar huilde ze  toen erg om. Ze zocht en vond haar  hondje. 

Twee jaar later overlijdt ze , en  in haar testament staat uitdrukkelijk dat haar hondje ( twee jaar oud) mee met haar moet begraven worden vermits ze alleen is.

Haar DA moest dan het hondje euthanaseren.Notaris maakt extra toevoegsel op aan  haar testament. Heb het met eigen ogen gelezen.

Wat is er in werkelijkheid nadien gebeurd.? 

Dierenarts gooit het op een akkoordje met notaris, houdt het hondje 2 maand bij hem in kamertje, rekent pension aan bij de notaris ( een DA mag nooit pension geven) en zoekt zgz een nieuwe thuis...heel langzaam. Zijn excuus ...wilde geen jong gezond dier doden.

De notaris beschikt ook helemaal alleen over haar gelden 

Terwijl zit het hondje helemaal alleen en vervuild bij die DA.

ik ging het wassen en ermee spelen , wandelen mocht niet.

Schande.

. 

Breek me de bek niet open ik wordt nog boos als ik er aan denk 

ik mocht er op de duur niet meer binnen, begrijpelijk.

Via via heeft verre schippersfamilie , het diertje er kunnen gaan weghalen Nu is ze gelukkig , bij goeie mensen en vaart mee op een binnenschip.

Dit had die mevrouw ook niet verwacht , al stond het zo beschreven in haar testament.

Ik had er ook nooit over nagedacht tot een vriendin er over begon..... als je alleen bent moet er iets geregeld worden voor een diertje. Ik heb dat toen gedaan. Goede vrienden zouden hem opnemen in hun gezin waar ze een zelfde hondje hebben. 'Gelukkig' is dit niet nodig geweest en heb ik mijn hondje zelf aan een waardig einde kunnen helpen, met alles onder controle...... ga ik tenminste van uit. Maar je leest en hoort hele trieste verhalen.

" Ik vind het een verschrikkelijke gedachte, om je hond te laten inslapen omdat je zelf dood bent. En ook zeer egocentrisch, want je plaats jezelf er mee in het middelpunt van de gedachte: "mijn hond kan niet zonder mij, ik ben de enige die hem een fijn leven kan bezorgen. "
En dat is natuurlijk niet zo… De hond kan een rouwperiode doorgaan, maar ik ben ervan overtuigd dat er op deze wereldbol altijd weer iemand anders is om hem op te vangen, liefde en plezier te geven, en dat hoeft niet op dezelfde manier als ik dat deed. Misschien worden ze ergens anders zelfs gelukkiger, wie weet.
 
Dus nee, nooit zal ik deze optie kiezen. Beter is het een back up plan te hebben, in geval er iets vreselijks mis gaat... "

Alaska's Finest!

 ook eens

En gelukkig maar (al zal niet iedere dierenarts er naar 'leven' en is er ook grijs gebied). Vandaar dat ik ook aangaf dat de optie euthanasie in gegeven omstandigheden vooraf van alle kanten bekeken moet worden door zowel baas, dierenarts als GT.

Het lijkt mij heel onwenselijk als enkel testament leidend is in dit soort ingrijpende keuzes.

Met mijn papegaaien heb ik dit wel geregeld, die gaan naar een stichting, ook al weet ik dat 1 van de 2 aan mijn hangt, hij zal bij een goed adres het goed hebben, die stichting kijkt daar naar.

Mijn papegaaien kunnen mij overleven, ook al word ik oud.

Mijn faro terug naar het asiel, nee dat nooit, ik denk dat hij naar mijn broer of nicht zou gaan.

Of hij gaat terug naar de stichting, nu weet ik toevallig dat hij heel makkelijk een nieuw baasje zou kunnen krijgen, ondanks zijn ziekte met zijn darmen.

Er zijn natuurlijk uitzonderingen, al denk ik dat een moeilijke hond ook een fijn thuis kan vinden, met een baas die ook heel veel van hem houd.

Het zal even aanpassen worden, maar om een gezonde hond in laten slapen, nee, ook 2 honden uit elkaar halen, ik heb toevallig het zelf ondervonden in mijn omgeving, het is even aanpassen maar ook dat is helemaal goed gekomen.

Wij mensen houden zo veel van onze hond, dat we denken niemand anders kan dit, dat is natuurlijk niet zo, tenzij je een heel apart bijzonder mens bent die bovennatuurlijke eigenschappen heeft, maar dat is natuurlijk onzin.

Bij Odi heb ik dat wel altijd gezegd: Laat hem alsjeblieft inslapen als ik weg val. 

Gewoon omdat hij verder niemand anders voor die volle 100% vertrouwde. Hij zou nooit echt zichzelf kunnen zijn zonder mij, en dat gunde ik hem niet.

Nu ik Aiden alleen nog heb... Ja... Mijn ouders zeiden al dat ze hem absoluut willen houden, mocht er iets met mij gebeuren. Zouden ze dat om welke reden dan ook niet kunnen, gaat hij terug naar de fokker, dat is al vastgelegd. 

als ik weg val. zorgt mijn  man verder voor ze. al is er de optie om de lolly's naar een vriendin te laten gaan zodat ze kunnen blijven trainen.

(is dan ff de vraag waar ze gaan wonen, zit wel in de buurt)

chevy blijft uiteraard bij mijn man.

komen me samen om... dat gaan de lolly's naar mijn vriendin.

en chevy gaat naar me ouders.

zijn me ouders er niet meer? nou degene die chevy krijgt mag goed voor hem zorgen want hij krijgt 10.000 euro mee...

maar zo sta ik in voor mijn vriendin.. als haar moeder overlijd (ze hebben samen 11 herders) komen er 2 naar mij.

ik hoop dat ze nog lang blijft leven.. stiekem..

Ik ben zelf een vreselijke tut als t gaat om Santa.  

Ik dacht altijd dat ik de enige ben die 100% voor hem kan zorgen. 

Nu zijn baasje en ik niet meer samenzijn is het tegendeel bewezen. Ze gingen samen een week op vakantie en hij kwam heelhuids terug.

En misschien is het wel heel goed want hij is juist veel makkelijker en vrijer met hem.

Of zoals de trimsalon die hem uitgelaten hadden zonder dat ik het wist. Ook zonder mijn instructies heeft de medewerker het overleefd....

En ook voor alle honden met nog veel ergere gedragsproblemen is het eigenlijk best "arrogant" om te denken dat jij the one and only bent die dat kan handelen.

Da's iets anders dan je voorzorgsmaatregelen nemen. Dus ik vind het goed om erover na te denken,  en misschien iets vast te leggen als je hond wat speciale behandeling vraagt.

Maar inslapen omdat jij de aarde verlaat, dat vind ik echt te ver gaan.

Ik denk in zeer uiterste gevallen ja. 

Mijn hond heeft ook een rugzak zou mij heel erg missen maar zeker herplaats baar.  

Ik denk dat wij snel geneigd zijn te denken dat het zo is... Een juiste klik met mensen.. een tijd van verdriet en gewenning en de hond zal zeker weer wennen in heel veel gevallen. Baasjes durven het vaak niet los te laten...

Mijn hond hangt erg aan mij laat zich niet aaien door vreemden en is onzeker enzovoorts.  Als ik zie dat hij na enkele maanden zichzelf durfde te zijn bij oppas (wel echt een klik dus).. 

Ik weet bij Roos hetzelfde. . en daar is hond met kennelsyndroom. Ik had ook nooit gedacht dat het zo goed zou gaan. Heb jij die ervaring bv? Ik denk dat je er weinig over kunt zeggen nu (hoge uitzonderingen daar gelaten) Wij mensen denken zo.. hond heeft best een groot vermogen

Hoeveel getraumatiseede hondje mer rugzak worden wel niet succesvol herplaatst? 

Nee ik mag hopen dat dit nooit zomaar gebeuren mag.  Ook die tekst omdat het baasje samen met de hond wil gaan. Vind ik erg egoïstisch... 

Ik ga met mijn oppas eens het gesprek aan.. kijken of ze met vergoeding dat zou willen doen... Ik weet dat 2 mensen het in het testament hebben laten opnemen voor hun honden.. das natuurlijk best veel. Maar zou de allerbeste keus ever zijn...