In testament opnemen hond in laten slapen na overlijden baas. Wat vinden we hiervan?

(Even een toevoeging hoor)

Met een oud, zwak, ziek hondje dat gehecht is aan een baas zou ik het denk ik eerder doen, tenzij de hond ook een ander persoon, vriend/familie/kennis, vertrouwd. En ik er natuurlijk ook op vertrouw dat diegene mijn hond de beste laatste jaren gaat geven.

Met een jonge hond zeker niet, met een volwassen hond met een oké karakter ook niet. Maar ik zou er wel voor zorgen dat ze niet zomaar in een asiel komen. Ik zou wel zorgen dat er ofwel familie of vrienden zijn die ze opvangen en eventueel herplaatsen, of dat er een stichting is die ze in huiselijke kring opvangt en dan herplaatst. Of terug naar de fokker of stichting natuurlijk.

Met een rugzakje? Ligt er denk ik aan hoe groot het rugzakje is, en of er mensen in mijn omgeving zijn die zo'n hond kunnen geven wat hij nodig heeft, of goed kunnen herplaatsen.

Het is in ieder geval wel duidelijk dat ik er voor wil zorgen dat mijn honden niet in een asiel komen 

Toevallig laatst met Emily over gehad zo van ... Dat ik na deze jonge roedel, wil eindigen met het ras waar we mee begonnen zijn en dan 2 goldens wil hebben.

A omdat we dan stuk ouder zijn.

B omdat, mocht er iets met ons gebeuren het voor de kids een makkelijker ras is om van ons over te nemen.

Het laten inslapen van .... Dat hangt zo van de hond en situatie af, zelf zou ik zeggen van nee.

" Ik heb hier met Jipje-stresskipje al heel lang en veel over nagedacht. Ooit begonnen met jaren geleden een opvangstichting (voor niet herplaatsbare dieren) te bellen of ik met hen iets kan regelen als ik plots niet meer voor Jip kan zorgen. Helaas is dat niet mogelijk gebleken. Achteraf ook niet een passende optie voor Jip.
 
Ik heb geen testament. Wel weet ik nu al dat Jip naar alle waarschijnlijkheid geëuthanaseerd wordt wanneer ik kom te overlijden (al ga ik er van uit dat ik hem ruimschoots overleef). Dierenarts, gedragstherapeut en naaste familie zijn op de hoogte. Hij is op meerdere fronten zeer slecht/niet herplaatsbaar. Wanneer er tijd is (als er sprake is van ziekteproces) dan zal ik er zelf zorg voor dragen dat hij in rust en liefde zijn vrijheid tot hemelen krijgt voordat ik ga. Bij onverwacht overlijden vertrouw ik erop dat familie en dierarts/gt er samen uit komen hem zijn genade te geven. In zijn geval een weloverwogen meest dierwaardige keuze.
 
Denk dat sommige mensen vanuit eigen emotie snel geneigd zijn om te veronderstellen dat een ander hun hond niet kan bieden wat zij te bieden hebben. En dat is natuurlijk ook zo, maar dat wil niet zeggen dat het dier met anders perse slechter af is. De keuze voor herplaatsing, euthanasie na overlijden baas is heel individueel en zal naar mijn mening in de eerste plaats genomen moeten worden in belang van welzijn van de hond. Het liefst ruim op tijd in samenspraak met dierenarts en gedragstherapeut de situatie van alle kanten bekijken. Hoe emotioneel voor mensen ook, herplaatsing is niet per definitie op lange termijn schadelijk voor het dier. Die emoties zouden ook niet doorslaggevend moeten zijn lijkt me.
 
  "

Petra, *Lily Jane* & Jip

Ik denk, nadat ik al je verhalen over Jip heb gelezen, dat Bambi een zelfde soort geval apart was. 

Nadat ik ander werk had en Bambi niet meer met mij mee kon naar mijn werk is zij bij een fantastische opvang terecht gekomen. Deze man was gedragstherapeut en had meteen een klik met haar. Hij zei ook meer dan eens dat hij nog nooit zo'n gevalletje had gezien en vond haar dus ook vooral heel interessant. Hij heeft heel veel voor haar gedaan! En uiteindelijk koos hij er ook voor om Bambi maar mee te nemen naar de slaapkamer als ik haar om iets over 5 en bracht. Anders kon hij echt niet verder slapen. 

Heel in het begin moest ik de volle prijs betalen, maar echt elke dag opvang kon ik niet meer betalen (heb ''helaas'' ook een paard) en toen heb ik hem gevraagd of hij Bambi niet wilde overnemen of dat hij iemand wist voor haar omdat ik het echt niet kon betalen. Hij zei toen ook: Bambi moet je niet willen herplaatsen. Dat trekt ze niet en moet ze weer helemaal opnieuw beginnen. Ik had na5 jaar pas de juiste medicatie gevonden bij haar. En met die medicatie kende die gt haar, dus nog niet eens op het ergst. We hebben toen iets kunnen regelen in de prijs voor de opvang.

Hij zei ook: mocht jij het ooit echt niet meer kunnen trekken dan snap ik dat en dan teken ik een verklaring voor euthanasie. Alleen dat al gaf mij zoveel rust en daarnaast hadden Bambi en ik dus net de juiste medicatie gevonden dus voor mijn gevoel kon ik al enorm ademhalen. Maar zo fijn dat er eens een gt was die het probleem van Bambi erkende. 

En nee Bambi zou na mijn overlijden nooit ergens anders geplaatst worden. Daar zou die gt en mijn zusje voor zorgen. Ook heel fijn idee.

Gelukkig heb ik Bambi overleefd!

En Moh? Die is zo makkelijk, daar wordt binnen de familie al om gevochten denk ik. Dus dat is al helemaal goed.

Maar ik denk dat je echt in de extreme gevallen dit wel zou moeten regelen om heel veel leed te besparen bij dat soort gevallen.

Ik vrees dat als Gijs naar vreemden zou gaan en als zij hem goed zouden behandelen hij mij snel vergeten is  zeker als ze een boerderij met een grote vijver hebben

Maar als ik er niet meer ben zijn er nog mijn vader en moeder, daarna nog wel een heleboel anderen die Gijs erbij zouden willen hebben

een van jullie misschien???

Toevallig dat ik het hier vorige week over had met mijn vriend.

Over 2 weken gaan we naar de notaris voor een samenlevingscontract en daarbij meteen testament.

Mijn vriend kan door fulltime baan niet alleen voor  Chica zorgen mocht ik wegvallen. 

Mocht dat gebeuren dan gaat Chica dus naar mijn moeder. Dit ga ik ook zo vast laten leggen.

Mocht mijn moeder niet in staat zijn voor Chica te zorgen mag zij bepalen naar wie Chica dan toe gaat.

Een hond in laten slapen puur omdat jij er niet meer bent kan ik gevoelsmatig wel snappen, maar vind het aan de andere kant ook moeilijk hoor... Daarin ga ik wel mee met Alaska's Finest.

In sommige gevallen begrijp ik dit juist heel goed maar zo kort door de bocht als de hond kan niet zonder mij, dus moet worden ingeslapen wil ik niet snappen. 

Mijn vorige hond was een en schat én onmogelijk. Hij was compleet op mijn vader gericht en toen mijn vader overleed miste hij echt zijn baas. Het zien kijken van Tico in de kist van zijn baas, zijn baas herkennen en hem wakker proberen te kussen breekt nog altijd mijn hart. Maar mijn moeder en ik hebben de zorg voor Tico overgenomen. We waren geen vervanging voor zijn baasje maar kende Tico én zijn baasje zo door en door dat we daar wel onze weg in konden vinden. Toch heeft Tico er een flinke klap van gehad en werd hij er niet makkelijker op in zijn gedrag naar andere honden. Ook zijn veiligheid en alert zijn op niet kunnen ontsnappen uit de tuin en/of het huis was een 24/7 taak van alertheid. 

Als wij er niet waren geweest weet ik niet of iemand anders zijn geluk én veiligheid had kunnen garanderen omdat hij veel complexer was dan zijn ontzettend lieve en vrolijke karakter liet zien. Hij was zo lief en vrolijk naar en door ons/zijn gezin. En ik geloof oprecht dat het leven zonder ons, in een andere omgeving en zonder alle bekende maniertjes etc hem doodongelukkig had gemaakt. Gelukkig waren wij er wel en hebben we er alles aan kunnen doen om hem toch zo gelukkig mogelijk te laten leven. 

Met Lupa ligt het gelukkig anders. Hoewel ik het idee afschuwelijk zou vinden want we zijn nou eenmaal gek op elkaar weet ik dat ze bij ipv alleen als oppasadres ook als nieuw thuis mijn moeder gelukkig zou kunnen zijn. Ze heeft zichzelf al bewezen toen ze in Roemenië haar lieve gezin achter moest laten en moeiteloos in mijn leven overstapte. Maar oh ik gun het haar zo om nooit meer zomaar "weggerukt" te hoeven worden! 

Verder begrijp ik dus, dat bepaalde honden beter af zijn bij hun baasje in de kist dan bij een ander. Dat de stress téveel zou zijn en het dier niet meer fatsoenlijk zou kunnen leven. Zolang er maar reëel naar dat besluit gekeken wordt en we het niet uit egoïstische liefde voor ons dier doen want uiteindelijk zijn ook honden flexibel en zullen ze ook bij en met een ander baasje blij kunnen zijn. 

ik heb een regeling getroffen met mijn oppas en met goede vrienden . die staat al jaren. Hein.

Hier twee optie's;

In ons testament vast laten leggen dat de erfgenamen voor een heel goed thuis moeten zorgen voor onze dieren anders krijgen zij niets.

Ook kunnen de honden terug naar de fokker of herplaatst worden door de vereniging.

Zelf hoop je altijd dat je je eigen dieren overleefd ook kan ik mij geen leven voorstellen zonder dieren.

Ik geloof zelf dat er in principe altijd wel weer uiteindelijk een goed huis gevonden kan worden als mensen komen te overlijden.

honden met een rugzakje,honden die medische hulp nodig hebben ,honden die bejaard zijn.

Het is echt niet zo zwart wit dat deze dan echt niet meer te plaatsen zijn.

Er zijn mensen die het niet erg vinden om geld uit te geven aan een herplaatser die medicijnen nodig heeft.

er zijn mensen die juist graag een ouder/oud hond(je) willen hebben enz.

Wij hebben zelf ook vaker  herplaatsers gehad uit het asiel.

ziek was voor ons geen probleem.

ouder geen probleem.

minimaal 10+ leeftijd was niet bekend was voor ons ook geen probleem.

Je kunt ook altijd vooraf kijken of er organisatie's zijn die bemiddelen na overlijden van de eigenaar van de hond.(dat bestaat nl)

Dit evt bespreekbaar maken met familie ed mocht de hond niet bij familie,vrienden ed terecht kunnen na overlijden.

nee ik ben erg gek op onze dieren maar in laten slapen omdat wij zouden komen te overlijden beslist niet!!!!!!!!!!!!!!

geen optie!!

Wij zijn erg goed voor hun maar er zijn vast nog hele lieve mensen die ook heel goed voor hun zouden zijn!!!!!

laatst las ik trouwens dat iemand net 14 dagen was overleden maar dat diegene een prijs had gewonnen......

Nu ging deze prijs naar de moeder en broer.

volgens mij echt ruim 8000.00............

Er stond ook bij dat de overleden man en hondje had en ze waren  echt altijd onafscheidelijk............

Het geld wilde ze schijnbaar wel maar voor het hondje zochten ze nog een thuis..........ik vroeg mij toen wel af of dit was hoe de overleden broer het had gewild met het hondje.............. en de prijs.............

Ik ga er vanuit dat mijn nabestaanden mijn dieren kennen en dus zelf kunnen beslissen of de dieren naar hun gaan of naar een ander.
Inslapen zullen ze nooit om gedrag redenen doen, gelukkig.

Zelf hoop ik heel erg dat die situatie niet gaat ontstaan want ondanks dat ik haar een prachtig leven gun weet ik gewoon dat het lastig wordt.

Ik heb eens een heel boekwerk getypt voor het geval dat maar nu op dit moment zou ik zeggen die gaat niet eens meer naar een onbekende toe. Iemand in mijn familie zal haar opvangen dat weet ik zeker maar wie is de vraag. En als dat allemaal mis loopt dan hoop ik dat ze zo realistisch gaan zijn om haar dan ook te laten gaan.

Ik vind het minder zielig als haar en anderen alle leed van herplaatsing en stress bespaard wordt dmv euthanasie dan dat ze uiteindelijk dat alsnog via de opslag krijgt. Ik zeg het nu altijd al; Die hond gaat hier alleen weg als het tussen 6 planken is. Dat klinkt cru maar met mijn hond wordt niet meer gesleept en ik laat haar geen gevaar lopen.

eerste gedachte dnek ik ook; wat lekker egoistisch om je hond mee te nemen. ben dan ook bang dat dit veel te makkelijk gedaan zal worden, je hond meenemen de eeuwigheid in, "want zonder jou is ie zielig"

maar als ik verder denk, ik ken ze toch wel, hondjes die alleen bij hun eigen baas kunnen. ergens anders echt weg zouden kwijnen, en/of daarbij ook nog een gevaar voor hun omgeving zijn. van zulke zou ik ook zeggen, het is beter als die met hun baasje mee gaan. 

ik heb niets vastgelegd ofzo zelf, maar er zijn er wat, 1 in het bijzonder, die weten wat lootje voor mij is en die echt wel een stap vooruit doen en of het beste plekje zoeken voor haar, of haar zelf nemen. ik vertrouw daar blind op...

dus mocht ik morgen onder de bus of vrachtwagen belanden, weet ik dat ze goed terecht komt. 

dus nee, hier niks vastgelegd over lola, en ik zou dat wat euthaniseren betreft ook niet doen dus. 

Bij onze vorige honden zou ik ook niet zoiets hebben van "dat is een optie". Maar bij Dobby... een gezin is te druk. Dan wordt hij hyper en moeilijker te handelen en aangezien stress bij hem als resultaat epilepsie heeft, is een drukke situatie fysiek schadelijk voor zijn gezondheid.

Komt nog bij dat hij rukt en snokt, en niet los kan lopen, waardoor iemand meer dan 100 minuten per dag op fors tempo met hem zou moeten lopen om hem zijn beweging te geven. Regelmatig alleen blijven gaat hem ook niet worden.


Ik zie dat niet heel snel gebeuren, eerlijk gezegd. Maar hij is ook weer niet zo problematisch dat het absoluut niet kán en hij zou het voordeel hebben een van de weinige niet een van de vele staffords, kangal-achtigen, herders, huskies, e.d. te zijn.


Dobby is een asielhond en zou dus terug moeten naar het asiel. Maar zijn kansen een echt passende baas te vinden...

" Ik heb het gelezen, ben het er niet mee eens, zorg bij leven dat er iemand is die je hond neemt na jouw overlijden, ik ben alleen en er wordt voor mijn honden gezorgd als ik dood ben,niet door familie maar door een instantie die de zorg op zich neemt. "

Willemijn, baasje van Bamse......en Ogin

Willemijn, kan je me hierover wat meer informatie meedelen? Mag in PB als je dat verkiest.

Wat voor instantie? Nemen zij ook de zorg (aan huis) op zich bij langdurig verblijf in het ziekenhuis bijvoorbeeld?

Ik woon wel in België, maar dan kan ik opzoeken of hier iets soortgelijks bestaat.

Nee, dat zou ik nooooit doen. Hoe angstig of moeilijk mijn hond ook zou zijn. 

Finley zal naar mijn dochter gaan als ik overlijd.

En verder heb ik nog een zus die goed is met honden, en een vriend die er ruimte voor heeft, dus Paddy zal ook een goed huisje krijgen.

Een dier euthanaseren omdat de eigenaar gestorven is ligt aan de situatie. Is het dier oud, ziek, gedragsproblemen, en waar gaat het dier naar toe familie, vrienden, asiel.

Ja een een enkele keer is het een goede optie meestal is het een zelfzuchtige optie. Zelf zou ik het niet doen. Ik heb kinderen en een man die voor mijn huisdieren kunnen zorgen mocht ik te komen overlijden. Maar ben je alleen heb je geen familie of vrienden die je huisdier kan opnemen en is hij al zo oud dat hij weinig kans maakt in een asiel tja wat is dan wijs. Dit probleem zie je steeds meer bij mensen die naar een verzorging te huis moeten.
Wat moet je als je 2 katten van 19 niet mee mogen naar het verzorgings- tehuis zelf heb je geen familie en je vrienden zijn al in het verzorgings- tehuis. In het asiel stoppen voor de rest van hun leven waar het druk is en weinig aandacht is voor de oudjes. Ja dan kan ik begrijpen dat je ze laat euthanaseren en in een urn, ze met je mee als het jouw tijd is.

Weet wel dat een dier niet met je mee begraven mag worden.
Dat is wettelijk bepaald, een lichaam per kist.
Voor af het dier cremeren en daarna bijvoegen in kist mag wel weer. Dit geldt ook bij een crematie van een mens.

Ik vind het ook een egoïstische beslissing. Ik denk ook dat sommige mensen zichzelf belangrijker inschatten voor hun hond dan ze zijn.

Iemand heeft mij ooit gezegd: voor een hond is degene die hem eten geeft de baas.

Daar komen uiteraard wat meer nuances bij zoals vertrouwen en de leiding nemen, maar voor de meeste honden zal dit wel zo zijn.

Uiteraard zijn er uitzonderingen en getraumatiseerde honden die al nauwelijks herplaatst konden worden zullen inderdaad ingeslapen worden. Maar ik vind het voorbarig om die beslissing nu al te nemen. Er zijn echt meer mensen op aarde die met jouw hond om kunnen gaan en ik denk dat de veerkracht van honden ook onderschat wordt. Tuurlijk zal het in het begin niet makkelijk zijn en stressvol en vervelend. Maar om dan voor je hond de beslissing nemen dat hij niet meer mag leven als jij er niet meer bent vind ik te rigoureus. 

Mijn vaders dood was bijvoorbeeld ook heel traumatisch en vervelend en ik heb daar lang ellende en stress en verdriet om gehad, maar als iemand voor mij de beslissing had gemaakt dat ik dan ook maar dood moest omdat ik het zo moelijk had....

Dat had ik ook niet gewild.

Als de tijd komt dat je er niet meer bent zal je dier of bij familie of in een asiel terecht komen en daar zullen ze kijken of je hond in aanmerking komt voor herplaatsing. In een aantal moeilijke gevallen zal dit niet mogelijk zijn en kan de hond geeuthaniseerd worden. 

Ik vraag me daarbij ook af of dit  mag. Ik ga mee met wat er eerder gezegd is: ik denk niet dat een dierenarts een gezond dier in laat slapen omdat de eigenaar is overleden.

Het mag als een dier ondraaglijk lijdt. Dat is dus best lastig te bepalen.

Het zou voor mij een goede reden zijn om een hond, hoe erg die ook op mij gericht is, toch proberen te laten wennen aan anderen. Mijne gaat bijv. van jongs af aan al geregeld uit logeren bij vrienden en buren. Niet omdat het op dat moment nodig is maar om het te leren. 

Herkenbaar Ciska. Heel soms heb je (helaas) te maken met een hond die je gewoon niet meer moet willen 'verpoten' voor z'n/haar eigen welzijn. Bambi was er kennelijk zo een en Jip helaas ook.

Ik ervaar het als gote verantwoordelijke zorg waar het vraagstuk betreft; 'wat als ik het om wat voor reden dan ook niet meer kan doen of hem niet meer kan bieden wat hij nodig heeft'. Gelukkig betreft het uitzonderingen en zijn de meeste honden in de praktijk (zeihet met enige moeite of doorstartproblemen) nog wel redelijk 'verpootbaar'. Mijn streven is dat ik Jip ga overleven 

Wat heb jij (bambi) enorm geboft met die fijne opvang/gt  Hele geruststelling lijkt me. En fijn dat jij haar mocht overleven en dit vraagstuk je bespaard is gebleven.

Wat Paddy zegt, ondraaglijk lijden... hoe maakt een hond dat dan duidelijk? 

Net zoals bij mensen mag er pas ge-euthaniseerd worden als de situatie onuitzichtbaar is of sprake van ondragelijk lijden.

Hoe gaat een dierenarts dat bij een hond vast stellen?

Het blijft altijd moeilijk. En in sommige gevallen zou ik het echt snappen dat als het baasje er niet meer is het beter is dat de hond dan ook gaat...

Toch is de gedachte van, er is vast wel een andere mogelijkheid of oplossing voor de hond sterker bij mij.

En ik heb heel veel mazzel met een hond zoals Chica. Ze past zich erg snel aan, ook toen ze bij mij kwam.

Tja, in mijn geval leef ik al bijna 9 jaar met deze hond. Ik weet, van dat stuk, hoe zijn weg geweest, wat zijn 'eigenheid' is en wat hij nodig heeft om met behoud van zo veel mogelijk (fysiek, mentaal en emotioneel) welzijn te kunnen functioneren in het leven. En dit is sowieso al een fragiele balans. Ook is oa daarop een redelijke inschatting te maken hoe klein de kans feitelijk is dat er een match gevonden wordt die aan zijn noden voldoet/kan/wil voldoen om het leven leefbaar te houden.

Los daarvan laat je m.i. een goede GT ook meekijken om een inschatting maken in hoeverre herplaatsing mentaal/emotioneel (nog) verantwoord is in belang van het dier en de dierenarts die een inschatting maakt mbt impact op de gezondheid van het dier. Deze 3 staan niet los van elkaar. Voor mij factoren die allemaal meetellen en waar een soort van voorlopige conclusie uitrolt. 

Ik vind, wanneer uit bovenstaande aannemelijk genoeg is dat de kans zeer groot is dat het leidt tot uitzichtloos/volstrekt onnodig lijden, je zo'n dier het gesol van 'proberen' al niet meer mag aandoen. Niet dit dier in elk geval, niet onder mijn verantwoording. Daarbij niet uitgesloten dat omstandigheden onvoorzien kunnen veranderen of aandienen...wie weet. Vooralsnog overleef ik hem.

Ik denk dat hier zeker op HP enkele uitzonderingen zitten zoals een Jip, Bambi, en iemand die schreef grote kans in opslag (ben even naam kwijt) 

Hoeveel leden hebben we? en hoeveel percentage is daadwerkelijk niet meer plaatsbaar..minimaal.. 

" Het zou voor mij een goede reden zijn om een hond, hoe erg die ook op mij gericht is, toch proberen te laten wennen aan anderen. Mijne gaat bijv. van jongs af aan al geregeld uit logeren bij vrienden en buren. Niet omdat het op dat moment nodig is maar om het te leren. 
  "

Hilde & Twinko

 Zo dacht ik er voorheen ook over maar nu heb ik zoiets van oké soms baat het gewoon echt niet.

Ik probeer het nog steeds (vanavond is ze ook "uit logeren") en na jaren zijn we zover dat ze het allemaal prima vindt en ze heeft dan ook inmiddels wel dr eigen "mensen vrienden kring" opgebouwd maar ze gaat haar gang en wacht tot ik terug kom. Letterlijk want luisteren of regels respecteren ho maar.

Goed het is alles beter dan stijf tegen de voordeur aanzitten tot ik terug kom maar dat kostte me 3 jaar.

Over de rest dan nog maar te zwijgen want dat is lang niet het enige of het ergste. Mijn DA zou zonder twijfel een inslaap verzoek inwilligen. Ondraaglijk lijden is niet de enige reden waarom dierenartsen dat doen.

Obi is altijd al een beetje een zorgenkindje geweest. Omdat hij zo ontzettend kan stressen.. Obi kan niet in een dagopvang want hij breekt uit hij kan moeilijk zonder ons raakt in paniek en gaat ons gewoon zoeken. Klimt daarbij makkelijk over een hek van 1.80. Toch.. ik zou het erg, erg egoïstisch vinden te zeggen dat hij "alleen maar" bij ons kan zijn. Er zijn meer mensen waarbij hij zich fijn voelt, dus uit die groep zou ook een nieuwe eigenaar kunnen komen. Daarbij heeft hij ondanks alles toch al vaker bewezen dat hij soms veel flexibeler is dan wij verwacht hadden.

Mijn broer zou kunnen maar die zou Obi denk ik niet zomaar in huis nemen. Vader zou hem direct willen maar dat vind ik zelf geen geschikte keuze... Maar ik dacht er laatst aan toevallig en ik zou het zo niet weten eigenlijk.... Stel dat mijn vriend nog leeft dan blijft hij hier...

Dat ben ik hardgrondig met je eens (en anderen). Schreef al in mijn eerste reactie dat het in veel gevallen te vaak gaat om de emoties van de mens en die zouden niet leidinggevend mogen zijn in zo'n dilemma. Vandaar dat ik zoiets niet op neem in een testament, maar al voor besproken en bekeken heb met GT en Dierenarts. Dat lijkt me de enige juiste, eerlijke en meest transparante weg. Een wilsverklaring in testament zegt me helemaal niets en is me veel te veel afhankelijk van willekeur. In belang van al die honden die nog wel degelijk een kans verdienen...of juist beter niet.

En hoewel uitzonderlijk schrijf ik heel bewust en weloverwogen ook mijn kant van het verhaal. Temeer omdat er nogal een taboe op rust en er wel degelijk uitzonderingen zijn die meer geschaad worden door herplatsing dan door een genadige bevrijding.

" Het zou voor mij een goede reden zijn om een hond, hoe erg die ook op mij gericht is, toch proberen te laten wennen aan anderen. Mijne gaat bijv. van jongs af aan al geregeld uit logeren bij vrienden en buren. Niet omdat het op dat moment nodig is maar om het te leren. 
  "

Hilde & Twinko

 Zeker een goed idee maar dat gaat in het geval van onze Obi niet op. 50 kg herder gaat je niet in de koude kleren zitten en stuur je niet zomaar uit logeren. Hij opent alles wat los en vast zit, dus je moet echt zorgen dat alles op slot zit. Bij mijn ouders opende die zelfs een raam en zoef weg was die. Heeft dagen geduurd voordat we zagen hoe die uit het huis kwam. Hoe die dat geleerd heeft geen flauw idee... Sommige honden hebben nogal een lange handleiding haha.

Ik lees dit topic net...

Zou een Notaris hier in mee gaan!

" Ik lees dit topic net...
 
Zou een Notaris hier in mee gaan! "

Irene Emma. Raïsa. † ( R.I.P )

 Ja hoor! Hij hoeft t niet uit te voeren, alleen de wens vastleggen!

Ik begrijp dus eigenlijk uit de link dat het niet kan. Wat een idioterie. Je hond is voor de wet een ding, wordt hij voor je ogen in tweeën gescheurd dan hoeft enkel de dagwaarde vergoed te worden. Overlijd jijzelf en wil je gewoon dat er met jouw bezit gedaan wordt wat je het meest passend vindt dan gaan we, niet ééns in het belang van de hond, er allerlei regels op los laten die normaliter voor mensen gelden. Met twee maten meten heet dat. Het is mijn hond en ik vind dat het aan mij is om haar lot te bepalen. Toen ik haar kocht verbond ik dat van haar aan dat van mij.

Ik weet zeker dat mijn familie, al dan niet buren, Kahlúa met liefde overnemen. Geen twijfel over mogelijk. Mijn hele familie zijn honden mensen, iedereen heeft ook een hond, en mijn oom woont zelfs op een ontzettend grote boerderij. 

Ik denk dat, mocht ik iets overkomen mijn moeder Kahlúa in huis zou nemen, en anders mijn zusje. 

Ook ik vertrouw Kahlúa eigenlijk met niemand.. Terwijl mijn moeder ze nu ook gewoon uitlaat als ik werk. Ik ben over een paar weekjes voor een jaar naar Australië waardoor Kahlúa een jaar bij mijn moeder blijft. Maar mocht zij dit niet hebben aangeboden, no way dat ik dan weg zou gaan. Misschien dat het goed voor ons beide is :) 

Mocht er ooit iets gebeuren waardoor ik geen contact meer heb met familie etc, dan zou ik ook nog wel durven zeggen dat Kahlúa met mij mee het graf in mag. Ik wil haar niet achter de tralies zien zitten en ik zou willen weten waar ze terecht zou komen. Al heeft zij geen verleden en zou dus ook herplaatst kunnen worden. Ze houdt niet van vreemde maar heeft er geen problemen mee mensen te leren kennen, die ze na een aantal keren leuk vindt.. Toch is ze ontzettend op mij gesteld, zou mij boven iedereen kiezen.. Moeilijk om daar zo over na te denken