Warom dit ras?

Waarom gekozen voor Podenco's?

Heel eerlijk moet ik zeggen dat ik géén idee had wat een Podenco was, toen ik Cosmic adopteerde. Ik zag windhonden altijd rustig en statig naast hun mens lopen. Dat leek me wel wat! Cosmic is een stuk kleiner dan de Greyhounds die ik zag lopen, dus dat leek me helemaal ideaal. Een pocket-sized windhond. Al heel snel kwam ik erachter dat mijn verwachtingen veel te hoog waren. Cosmic was angstig, plaste binnen, heeft een jachtinstinct van heb-ik-jou-daar. Ze kon niet loslopen, ze kon niet alleen zijn. Ze was alles behalve die rustig, statige, makkelijke hond die ik in mijn hoofd had. Het eerste jaar heeft dit voor ontzettend veel frustratie gezorgd. Mijn appartement (en dan vooral mijn lichtgele vloerbedekking) veranderde in een openbaar urinoir, en ik was verdrietig en gefrustreerd dat ze niet luisterde zoals mijn herdermix dat deed.

Toen mijn herdermix overleed, vielen Cosmic en ik beide in een gat. Een half jaar later wilden we gaan uitkijken naar een nieuw maatje, maar.. Cosmic kon het beduidend beter vinden met soortgenoten, andere Podenco's. Ik wist niet of ik dat wel wilde, twee Podenco's. Twee honden altijd vast, twee van die eigenwijze arrogante kat-achtige mormels.. Toen kwam Wispa voorbij via Facebook, van voor tot achter onder de wonden, en ze zocht met spoed opvang. Ik zag dit als een ideale kans om te ervaren hoe dat is, twee Podenco's. En tegelijkertijd zou ik Wispa een opstapje naar een beter leven in Nederland geven. Maar dat liep even anders. Wispa bleek zeer slechtziend te zijn, en na een aantal discussies met de stichting, was ik er niet van overtuigd dat ze goed terecht zou komen. Destijds was het de beste optie om haar zelf te adopteren. Ondanks dat ze niet helemáál goed matchte met zowel mij als Cosmic.

Een jaar later kreeg ik een mailtje van de vindster van Cosmic, of ik een weekje een klein Podenco reutje op wilde vangen. Er waren al geïnteresseerden, die wilden hem graag ontmoeten voordat ze de knoop door zouden hakken. Vooruit dan maar. Deze mensen zeiden af nog voor ze hem ontmoet hadden. In de maanden die volgden, werd ik hoteldebotel verliefd op Luuk, maar ik wilde geen derde hond. Financieel, emotioneel, en qua energie, voelde ik dat ik in mijn eentje niet voor drie Podenco's kon zorgen. Maar mijn gevoel was sterker dan mijn verstand. Zonder Luuk verder was geen optie. En hij bleef.

De reden dat ik Podenco's leuk vind, is omdat ik graag partij trek voor de "underdog". Podenco's worden in Spanje gezien als jachtmateriaal, en voldoen ze niet, dan is het ongedierte. Het is niet echt gebruikelijk om in Spanje een Podenco als huisdier te houden. Ze zijn trots, mooi, zacht, en het verbaasd me hoe wreed mensen tegen deze wezens kunnen zijn. Ook hier in Nederland hebben ze geen al te beste naam. "Zijn dat van die Spaanse weglopers?", hoor ik vaak. Uh, ja.. die dus.. In huis zijn ze heerlijk, ze zoeken de warmste plekjes op, slapen veel. Ze zijn prachtig om te zien (vind ik) en ze zijn echte clowntjes, er gaat geen dag voorbij dat ik niet in een deuk lig om hun capriolen. Buiten is één groot avontuur, vaak vind ik het wel lastig, door drie Podenco's door het bos gesleept worden, maar als ik dan zie hoe zij er van genieten, geniet ik stiekem ook.

Hier komt geen hond meer bij. Drie groeit me al boven het hoofd. Maar hypothetisch gezien, als er eentje bij kwam, zou ik eerst in de Nederlandse asielen in de buurt gaan kijken. Nu weet ik toevallig dat ik daar momenteel zou slagen, want er zit een prachtige Mechelse Herder x Whippet reu in het asiel in Tilburg waar ik al een aantal keer overheen heb zitten kwijlen. Maar stel dat ik daar niets zou vinden wat me aansprak (en dan zoek ik niet een specifiek ras, maar wel specifieke karaktereigenschappen en eventueel uiterlijke kenmerken, ik ben bijv. helemáál niet van langhaar), dan zou ik bij Podencoworld of een andere stichting die Podenco's redt gaan kijken. Waar de uiteindelijke keuze op zou vallen, zou afhankelijk zijn van de klik met mij en de hondjes onderling.

Moh heb ik genomen omdat ze voldeed aan mijn ''eisen'' om in mijn leven te kunnen passen. 

Ik wilde wel eerst kennis kunnen maken met een hond voor ik deze in huis zou nemen. Vandaar dat ik dus alleen naar honden keek die al in Nederland waren.

Na kijken en bellen met zowel Nederlandse asiel en ook met stichtingen ben ik bij Moh uitgekomen. Toen ik bij haar ging kijken zag ik een dunne ruwharige terriër die aan het stuiteren was in de tuin van opvanggezin. ''Nee hoor in huis is ze echt heel rustig'' zei ze. Ik met mijn zusje en Moh eindje wezen wandelen en ze was nieuwsgierig en open hondje. Na paar dagen nog er over na denken en nog wat mailen met opvanggezin heb ik besloten voor Moh te gaan.

Nog nooit spijt van gehad, buiten enorme stuiterbal en idd in huis is ze heel rustig.

Voor mij alleen maar herplaatsers, een tweede hond komt er niet voorlopig.  Maar mocht het gebeuren dan zal het weer een herplaatser zijn en hoe de jas van de hond is maakt mij niet uit. De hoogte vind ik wel belangrijk. 

Ik heb jaren bouviers gehad....waarom dit ras?

Man had weinig met honden en ineens werd hij verliefd op een bouvier die hij bij iemand anders had gezien.

Ik vond het lelijke honden maar dacht,heerlijk een hond,het interesseert mij niet hoe hij er uit ziet.

Wat ben ik verliefd geworden op dit ras,lelijk niks ervan ik vond hem prachtig. Het is liefde voor het leven geworden.

Mijn laatste bouvier was ingeslapen, ik kreeg ook een beetje mankementjes,wilde dus geen hond meer waar ik zo intensief de vacht moest verzorgen.

Ik wilde een kleinere hond maar toch nog een beetje een flinke hond.

De engelse stafford had ik jaren terug eens gezien,hier liepen er geen en ik had gezegd dit wordt mijn volgende hond ooit.

Ik vond ze er prachtig uitzien,het karakter sprak mij aan en ik wilde een hond die tot op hoge leeftijd actief was,niet dat ze met 8 jaar al een beetje gaan inkakken.

Die kleine engelse stafford was totaal anders dan mijn bouviers maar wat een geweldige hond,gooide je een balletje,dan eerst een salto en pak die bal maar.

Het uithoudingsvermogen,het karakter,het nooit opgeven wat ben ik van dit ras gaan houden.

Ik heb dus 2 grote liefdes de stafford en de bouvier. Maar in principe hou ik van alle honden,ik ben een echte dierenliefhebber.