Elke hond heeft een mindere kant.. wat is die van jouw viervoeter?

En waarom niet 

Binky is voor mij perfect, maar uiteraard heeft ie mindere kanten... Drie, wel te verstaan...

1) Het eeuwige blaffen naar de deurbel... Ik krijg het er niet uit. Zeer irritant!

2) Tijdens een wandeling in de omgeving hier vertrouwt hij weinig honden. Ze hebben hem nog nooit iets gedaan. Bij alleen de geur van ze al, of bij het zien op twintig meter, gaat hij helemaal tekeer. Maakt niet uit of het 13.00 's middags of 05.00 's ochtends is. He doesn't care. Bij Doggydates daarentegen gaat het altijd goed.

3) Zijn angst voor katten. Als hij een kat ziet gaat hij er blaffend naar toe, om hem weg te jagen. Maakt die kat een hoge rug, gilt hij het uit en springt hij zowat in mijn armen...

Held op sokken, is zijn bijnaam.

Over het algemeen is Misty een hond waar het redelijk makkelijk mee lezen en schrijven is.

Ze heeft zo haar kuren, maar wie niet... is eigenwijs en vertikt het om 'kunstjes' te doen als ze er de noodzaak niet van in ziet, vind mannen soms spannend en vissers mogen absoluut niet naar haar kijken want dan moet ze opeens heel donkerbruin blaffen.

Maar verder..., verder mogen we niet klagen over haar.

Aysa is ons draakje..., altijd op weg om iets ondeugends te ondernemen..., die zie je echt denken "wat kan ik nu eens gaan verzinnen" .... en dan komt ze opeens langs racen met een knuffel of bal om vervolgens voor je te gaan staan blaffen "zullen we spelen baas" .

Negeren is niet zo handig, want dan gaat ze of echt iets stouts doen, of ze komt boven op je staan..., want ze moet nu gekriebeld worden 

Wandelen is ook nogal een uitdaging..., de lijn is voor haar nooit lang genoeg en zelfs 8 meter flex kan worden gerekt tot een meter of 10 als het aan haar ligt.

Als volleerd boswachter moet je met haar lopen, want haar neus, oren en ogen doen het allemaal prima, dus elk muisje, vliegje of wat dan ook merkt ze op en als zij één keer de sprint erin zet heb je echt ankers nodig, ondanks dat ze maar 24 kilo weegt

..., o ja..., en andere honden zijn of om weg te blaffen, of om tijdens spel te molesteren.

Na een minuut is allebei over, maar sommige mensen schrikken zich rot als ze opeens d'r snater opentrekt 

Wij houden het voor alle partijen dus maar rustig door om te lopen of om te draaien als we de andere hond niet echt kennen en dat begint eindelijk (na 2 jaar) zijn vruchten af te werpen..., soms gaat het op 10 meter al goed... nog een paar jaar en we kunnen weer gewoon en pad vervolgen wat we begonnen waren 

 Dat heeft Dobby ook. Die gaat dan actief op zoek naar die hond, net áchter die mensen. Terwijl hij normaal honden vrij vaak negeert, zijn honden die er niet zijn reuze interessant. Ik zeg dan altijd maar "nee, daar loopt geen hond bij". Snappen die mensen ook meteen wat er aan de hand is.

 Wat lijkt me dat heerlijk, die voorspelbaarheid! 

Als ik denk dat ik Aiden door heb, draait hij 180 graden en gaat hij gewoon weer anders verder... :p 

Nou Shadow hier mag wel eens wat langer door slapen. Meneertje vind het vaak rond half 6 genoeg en blaft dan heel de boel bij elkaar. En daar zijn de buren niet zo van gediend. Dus lange dagen.

Luna's mindere kant is haar uitvalgedrag naar sommige honden, haar angst voor vreemde mensen en haar slechte herstelvermogen (bijv. na een nare gebeurtenis).  Buiten dat is ze gelukkig een geweldig hondje, het allerleukste en allerliefste eerste hondje dat ik had kunnen wensen.

Lèxi's mindere kant is tot nu toe dat ze best wel vocaal is, in de zin van blaffen om aandacht en blaffen als haar iets niet zint (bijv. als ze iets niet mag of als ik met Luna iets aan het doen ben), en dat ze nog niet heel erg gemotiveerd is om samen te spelen. Ik moet soms bijna alles uit de kast krijgen om haar aan het spelen te krijgen, haha

"  Dat heeft Dobby ook. Die gaat dan actief op zoek naar die hond, net áchter die mensen. Terwijl hij normaal honden vrij vaak negeert, zijn honden die er niet zijn reuze interessant. Ik zeg dan altijd maar "nee, daar loopt geen hond bij". Snappen die mensen ook meteen wat er aan de hand is. "

Wilma en Dobby

 In zo'n geval zeg ik altijd  : saai volk meiden.

Na 2 jaar begrijpen ze wat ik bedoel en lopen gewoon door

Oei lastige... Ik vind het stom dat ze zo bang is voor vuurwerk.. Vooral voor haarzelf, de week rondom oud en nieuw heeft ze geen plezier buiten:(

En voor mezelf? Dat ze een hekel heeft aan hardlopen... Nu moet ik altijd alleen, zo saai:(

 Obi snapt het ook vaak niet als mensen spullen bij hebben/ bij zich dragen die hij niet goed kent. Zoals vanmorgen iemand met een grote plastic koffer. Of mensen met kruiwagens.. 

Onze Bacchus is een schatje, vernield niks, doet niet moeilijk met uitlaattijden, is een makkelijke eter.

Alleen sinds kort opeens een beetje een bangepoeperd.....

1) Hij blaft naar bezoek als ze binnen komen. Laatst hadden we een verjaardag en hij bleef maar blaffen, dan was hij even stil, maar als ze dan weer naar hem keken begon hij weer. Maar aan de ander kant wilde hij wel graag naar iedereen toe. Gaat dan heel dicht bij zitten, het liefst ernaast op de bank, maar owee als ze naar hem kijken of tegen hem praten. Ik hoop dat dit een fase is.

2) en hier schaam ik me best bij. Hij blaft naar mensen die die raar lopen (mank of met een kruk) die hem willen aaien. Terwijl ik een paar maanden zelf met krukken heb gelopen en nog steeds wat mak loop, hij dat dus niet raar moet vinden.  Als 'gewone' mensen buiten hem willen aaien is er niks aan de hand.

Loes is de zachtheid zelve. Ze zal niemand of niks pijn doen. Behalve insecten dan, vooral kevertjes zijn interessant. Die neemt ze even in haar mond, spuwt ze uit, klopt erop met haar poot. En dan begint het van vooraf aan weer opnieuw.

Loes is wel vreselijk flauw. Als ze nog maar een klopje hoort of ze denkt dat papa lawaai gaat maken zou ze het liefst bij je op schoot kruipen.

Polly is het tegenovergestelde. Ook ontzettend lief, maar wil dan weer overal bij zijn. Ze wil elk geluid en voorwerp van dichtbij bestuderen. Ze is jammer genoeg wel een angstblaffertje, maar daar werken we aan.

De Jehova's getuigen kunnen nog een puntje zuigen aan Dexter. Hij trekt regelmatig een sprintje om zijn kop/poot nog tussen de deur te kunnen steken als ik naar het toilet ga, of naar de badkamer. Hij mag van mij natuurlijk niet mee. Hij biedt me nog net geen foldertjes aan ;)

Leuk om te lezen allemaal!

Kelly kan soms heel onzeker zijn bij vreemde honden en het gevolg is dat ze keihard gaat blaffen. Dat vind ik best vervelend. Maar ik weet dat Kelly daar in principe niets aan kan doen, omdat ze als pup een paar keer is gebeten door vreemde honden en ze daar blijkbaar nog steeds last van heeft (mentaal). 

Verder is ze helemaal geweldig en zou ik niets aan haar willen veranderen! 

Bij Buddha is het voornamelijk dat hij keihard gaat blaffen als er iemand aan de deur staat, ook al kent ie diegene al 3 jaar. Corrigeren heeft geen zin want hij gaat alleen maar harder blaffen dan. Heul vervelend  En het eeuwige vliegjes gevang, die kan gewoon hele dag rond springen en huppelen achter vliegen aan. Alleen hij let dan niet meer op of er wat staat wat om kan vallen/kapot kan. Af en toe sneufelt er dus wel is iets bij ons

En bij Muis is het het trekken als ze met Buddha, mij en mn man samen wandelt, al 2 jaar bloed zweet en tranen erin gestopt en echt ze kan perfect meelopen aan de lijn, ze kan netjes naast lopen, luistert uitstekend. Zo ongeveer de ideale hond. Maar als we met z'n alle gaan wandelen? Dan is ze alles helemaal vergeten en dan denkt ze maar aan 1 ding: vooruit! Dan helpt afleiden niet meer, koekjes niet meer, de andere kant oplopen niet meer.

Ik hoop nog steeds hiervoor de perfecte oplossing te vinden

Leuk topic! 

Mijn honden hebben allemaal wel een mindere kant.

Zo heb je Gioia, die zo dikwijls blaft als ze iets hoort.  Of snauwt als een andere hond te dichtbij komt.  Maar wat ik wel heel leuk vind aan haar is haar enthousiasme als je met haar speelt, ondanks dat ze al elf is.  Ze is ook altijd vrolijk!  Je wordt gewoon blij van haar.

Dan heb je Niké, die niet écht een Argentijnse dog is... ze kan soms aan je kleven als een Border Collie en kan erg gefixeerd zijn op haar bal.  Maar ze is ook gewoon lief en vriendelijk ondanks haar problemen met andere honden.  Ze is gewoon onze Niké, geliefd, ondanks haar "rare" kantjes.

En dan, last but not least, Nahla, Nahla de hartendief, mijn dove schatje... ze kent de gebaren zo goed, maar... ze kan met het onschuldigste gezicht gaan zitten en naar je kijken, welk gebaar je ook maakt : het betekent allemaal zitten .

Of ze negeert je volkomen, mag je vlak voor haar staan, ze kijkt NIET naar je!  Dus kan ze ook niet luisteren .  Een kleine por in haar zij?  "Voelt" ze niet!  Ze speelt een beetje bruut (eigenlijk meer als een buldozer), zeg je dat ze moet ophouden : "ik zie je, maar snap het écht niet hoor vrouwtje!"

Daar tegenover staat, dat ze je écht kan verrassen!  Hé, ze luistert naar élk gebaar, ze kent ze dus wel!  Ze moet het willen .

Maaaaar, we kunnen geen van beiden boos zijn op ons schattige, gehandicapte hondje, ze is gewoon hemels, je móet van haar houden!  Mijn kleine Naaahltje! 

" Nee geen mindere kant, ik blijf verliefd op d'r, ik heb nog nimmer gezegd ....dat is wat minder........... "

willemijn, baasje van bamse .

 Ach alles en iedereen heeft mindere kanten al is het b.v maar zoiets geks dat ze b.v. een dikke ruft laat en dan snel de benen neemt zodra jij in de stank zit. (Dat doet Obi ook).Laatst nog zei mijn vriend doodserieus:" hoor je dat? Net alsof er iets leegloopt? Wat is dat geluid, hoorde je het niet?" We wonen net in een nieuw huis dus niet alle geluiden zijn bekend. Maar ik zei dus al, volgens mij is het Obi. "Ach nee ik hoorde het seconden lang dat doet Obi niet" zei vriendlief. Nog een paar seconden gingen voorbij... Hij springt uit de stoel. "Je had gelijk, het was Obi!" Heel de kamer rook naar hondenscheet.

De 'mindere kant' van Pepijn : hij blaft áltijd als we aanstalten maken om te gaan wandelen. Zodra hij dat in de gaten krijgt; bijvoorbeeld omdat de achterdeur op slot gaat, ik schoenen aantrek, de radio uitgaat....

Dan is het blaffen niet van de lucht. Zodra we twee stappen buiten zijn is het over. Hij is gewoon heel erg blij!

Voor mijn buren vind ik het ook vervelend, maar zij zeggen er geen last van te hebben. Een buurvrouw van mij van 92 jaar zegt zelfs : "ik vind het niet erg, als ik hem hoor weet ik zeker dat we er allemaal nog zijn".