waarom een dobermann?

Hallo allemaal!

Bij mijn vriend thuis hebben ze een dobermann reu van 7 jaar. Ik ken deze hond nu ongeveer anderhalf jaar. De moeder van mijn vriend is helemaal gek op dobers. Ik snap dit niet zo goed omdat de hond op mij overkomt als een heel zenuwachtige hond die niet echt betrouwbaar is in de buitenwereld (met honden, katten, drukke kinderen).  Hij luistert wel goed en waakt ook.

Hij heeft in zijn jongere jaren samen gewoond met een dober teef. Het ligt er erg aan wie je bent. De zus van mijn vriend heeft ook een vriend en die kan niet samen met de hond in de kamer zijn omdat hij dan zou kunnen bijten. De hond kan wel goed met mij vanaf het eerste moment.

Om een lang verhaal kort te maken: Is dit een echt dober karakter of zijn er dingen die normaal anders zijn?

Waarom zou je of heb je voor een dobermann gekozen?

hoop dat iemand het mij kan vertellen!

Groet Loes

ps ik wil dit ras of liefhebbers ervan absoluut niet beledigen! Ik ben gewoon nieuwsgierig, deze hond is de enige dober die ik persoonlijk ken. En het zou ook kunnen dat dit ras mij gewoon niet ligt.

Ik volg mee. 
Ik vind het prachtige honden, ik ken er twee die ontzettend lief en aanhankelijk zijn naar andere honden en mensen. Echter woont er weer een hele valse een paar straten verderop. dus ik ben ook nieuwsgierig :)

Mijn eerste kennismaking met Dobers was ook niet echt.......mijn vriendin had er twee om het ouderlijk huis te bewaken. als ik daar als kind kwam; was toch wel intimiderend.

en toen.....zelf een Dober. Grootste schat die je kon denken. Eerste hond.

Rustig, trouw, allemansvriend maar wel die typische uitstraling.

Niet zenuwachtig, erftrouw, liep niet weg, altijd speels en in de buurt.(kreeg de boterhammen van de schoolkinderen op weg naar huis op de fiets)

Zag je mij, dan zag je hem.

Mis hem nog.

tegenwoordig worden ze ook niet meer zo 'wild' gefokt (zoals de staffjes nu); meer gezinshond, kindvriendelijk, uitgebalanceerder, hoewel ze nog altijd willen werken en graag de baas plezieren. (de wildfok van de jaren '70 '80 is gelukkig voorbij. )

Hoop dat ik zo je vragen een beetje beantwoord heb.

Ik moet zeggen dat ik heel lang doodsbang ben geweest voor dobbertjes. Puur aangeleerd gedrag - mijn opa, die een concentratiekamp heeft overleefd, was als de dood voor ze (begrijpelijk). Pas toen ik zelf een hond kreeg en er een paar heb leren kennen is mijn beeld half/half bijgedraaid. 

Een goede vriend van mij heeft een ontzettend kalme, sociale dober die ik 100% vertrouw. Ik heb haar twee keer in een situatie zien raken waar ik echt niet vreemd had opgekeken wanneer ze flink had gebeten, maar de gedachte lijkt niet eens in haar op te komen. Ze heeft zelfs geduld voor Winter, met zijn zenuwachtige aso gedrag, en dat zegt echt veel 

Maar de dober van een man hier in de buurt... Oef. Hij is prachtig, maar... Intens. Sowieso kan die absoluut niet met andere reuen, maar bon - dat komt vaker voor. Een paar maanden geleden echter kreeg zijn baas hem niet meer uit de auto, hij viel hem zelfs aan... Dat is niet iets waar ik mee zou kunnen dealen als eigenaar, dat je in die zin moet oppassen met je eigen hond. En helaas ken ik er zo nog twee. Of dat normaal is durf ik absoluut niet te zeggen. 

Dus ja, voor mij is het dus nog altijd 50/50, en dat is voornamelijk omdat ik die ene kanjer ken  

Hier in de buurt hebben ze er ook 1. Als je alleen al langs het huis loopt springt hij bijna door het glas in. Brrrr

Echter moet het een schat van een beest zijn.. alleen een beetje waaks haha

Kennissen van ons hadden er vroeger een. Heel veel ziek ondanks dat het een rashond was, epilepsie, totaal niet waaks, angstig, nerveus. We hebben er een paar keer op gepast.

Ik volg. De Dobermann staat samen met de Beauceron op mijn 'leuk voor later' lijstje . 

Persoonlijk ken ik geen Dobermanns. Tenminste,  niet goed. Zie er wel een aantal langskomen in de kliniek waar ik werk en die karakters lopen erg uit een. Dat is natuurlijk niet zo gek in een kliniek waar de ene hond super bang voor is en de ander het super leuk vindt. Dus vanuit mijn ervaringen kan ik niet oordelen. 

Waarom ik dan zo val op de Dober? Tja,  dat zal toch het karakter zijn. Erg intelligent,  baasgericht,  waaks. Dat sommige erg nerveus zijn doet me niet zo veel (nerveuzer dan Saar lijkt me sterk ). Ik las ooit ergens dat er veel verschil zit in de Amerikaanse en Europese types. Correct me if im wrong please,  maar ik las dat de Europese wat kalmer en beheersder zijn dan de amerikaantjes. 

Ik ken een dobberman teefje vanuit de hondenweide tis een hele lieve ze is nu al wel 6 jaar ze wil niet altijd spelen maar eens ze begint ze luisterde heel goed naar haar baas soms wil ze uitbreken in de hondenweide dan roept hij een keer haar naam en ze komt onmiddellijk ze is wel dominant naar andere honden vooral naar reuen dus gaat het niet altijd even goed maar met nao kans ze het goed vinden ik was vroeger ook benauwd van dit ras maar door haar is dit veranderd 

" Mijn eerste kennismaking met Dobers was ook niet echt.......mijn vriendin had er twee om het ouderlijk huis te bewaken. als ik daar als kind kwam; was toch wel intimiderend.
 
en toen.....zelf een Dober. Grootste schat die je kon denken. Eerste hond.
Rustig, trouw, allemansvriend maar wel die typische uitstraling.
Niet zenuwachtig, erftrouw, liep niet weg, altijd speels en in de buurt.(kreeg de boterhammen van de schoolkinderen op weg naar huis op de fiets)
Zag je mij, dan zag je hem.
Mis hem nog.
 
tegenwoordig worden ze ook niet meer zo 'wild' gefokt (zoals de staffjes nu); meer gezinshond, kindvriendelijk, uitgebalanceerder, hoewel ze nog altijd willen werken en graag de baas plezieren. (de wildfok van de jaren '70 '80 is gelukkig voorbij. )
 
Hoop dat ik zo je vragen een beetje beantwoord heb.
 
 
  "

Kiki, Wodan

waarom heb je ondanks je slechte ervaringen toch voor een dober gekozen?

Ik vind het ook prachtige honden met een mooie uitstraling maar ik wil graag een hond die ik kan vertrouwen rond kleine kinderen (voor als de hond los is in het park ofzo) en sociaal is naar andere honden. Ze hoeven echt niet met iedereen te spelen maar gewoon sociaal zou wel leuk zijn.

Zou best kunnen, ik weet het ook niet precies. De dober bij mn vriend komt uit Duitsland

Een kennis van mij had er ook 1.ze was er verzot op,helaas op jonge leeftyd moeten laten inslapen door tumoren in de neus... 

Ken ook nog mensen die ze als pup hadden en nadien herplaatst hebben...ze komden die karakters niet goed aan.consequent zijn en blijven is de boodschap

Ik ken enkele mensen met een Dobbermann . 

Maar het zenuwachtige wat je zegt herken ik echt niet. 

( ik vind mechelaars echte zenuwelijers )

De honden zijn waaks op eigen terein maar verder echt lief en heel rustig. 

Ook voor kinderen zijn het hele lieve honden. 

Ons Dobermann-meisje was heel rustig, lief en vooral heel aanhankelijk naar mij toe.

Wat men mij altijd vertelde, en dat was bij ons ook zo, heel erg zelfs, is dat Dobermannen vaak eenkennig zijn.

Mijn hondenvriendin was dat ook. Ze luisterde naar iedereen zolang ik niet thuis was, en zodra ze mijn autootje hoorde stoppen, dan kon de hele familie haar proberen met wat dan ook te overtuigen, het hielp allemaal niet meer.

Ze luisterde alleen naar mij, wachtte mij ook altijd op, was 'boos' als ik eens een avondje uit was en mijn man was bij haar ipv ikke, ...

Ze was wel een hele sociale hond, naar vreemden toe, naar kinderen toe, eigenlijk, naar iedereen toe. Ze kon ook wel eens zenuwachtig doen, maar bij haar was dit vooral innerlijk met weinig uiterlijke signalen. Ik wist wel wanneer ze zenuwachtig was, maar ze kon zichzelf uitstekend beheersen. Ze kende heel veel commando's, kon zeer goed zonder lijn wandelen, ...

Ik vond het voor mij een zalige hond, maar voor de andere gezinsleden wel wat minder. De kinderen wilden vaak met een balletje spelen, ... maar dit interesseerde haar niet tenzij ikke, de mamie, met het balletje wou gooien...

Mijn lieve poppemie is er niet meer sinds een half jaartje en ik heb echt getwijfeld... maar het is een Spaanse galgo geworden, een arme sukkel ipv opnieuw een pup in huis.

Mijn beste vriendin geweest, 10 jaar lang ...

Ik denk nog elke dag aan Tierra...

Ik vind het niet typisch een dobermann karakter... Een dobermann die een opvoeding heeft gehad die niet helemaal juist is geweest of een trauma in verleden heeft opgelopen die kunnen inderdaad zenuwachtiger en "onbetrouwbaarder" zijn, maar met een goede begeleiding is dit ook juist weer de positieve kant op te buigen..

Ik heb zelf twee Dobermannen gehad, een reu en een teefje en alle twee heb ik ze als pupje in huis gehaald en alle twee de zelfde opvoeding gegeven en het waren twee lieve betrouwbare honden waar ook iedereen wel gek op was die hier kwam... Mijn twee geweldige schoothonden en mijn allesje. Waren buiten nette honden die gewoon braaf bij me liepen en nog nooit meegemaakt dat ze een mens of hond aan hebben gevallen. Wel lieve betrouwbare beschermers die van zich lieten horen als er iets niet helemaal pluis was, maar bijten dat heb ik ze nooit zien doen.

Ik ben helemaal gek op de Dobermann en sluit niet uit dat er ooit later in de toekomst zeker weer een Dobermann in ons leven komt.

De eerste jaren is er flink met hem getraind, speuren en pakwerk, toen heeft de moeder van mijn vriend ruzie gekregen met de trainer en is helemaal met trainen gestopt. De moeder van mijn vriend is echt zijn alles en als zij boven is loopt hij onrustig te doen.

Hij heeft de vriend van mijn 'schoonmoeder' in t gezicht gebeten toen de man mijn 'schoonmoeder' een knuffel gaf. Ook het jongste broertje van mijn vriend is gebeten toen hij een aparte voetbal outfit aan had.

Hij kan heel lief zijn maar bij bezoek kan hij niet zomaar de kamer in gelaten worden omdat ze niet weten wat er gaat gebeuren.

na de dood van de andere dober schijnt hij ook veranderd te zijn.

De ouders van mijn vriend zijn ook gescheiden dus opeens was 1 van zijn bazen weg

beantwoord src="http://www.hondenpage.com/images/icons/heart.gif"

waarom heb je ondanks je slechte ervaringen toch voor een dober gekozen?

Ik vind het ook prachtige honden met een mooie uitstraling maar ik wil graag een hond die ik kan vertrouwen rond kleine kinderen
(voor als de hond los is in het park ofzo) en sociaal is naar andere honden. Ze hoeven echt niet met iedereen te spelen maar gewoon
sociaal zou wel leuk zijn.

Ps; altijd intacte reu gebleven.

Ik ken er ook een paar en daarvan zijn er 3 zoals jij ze beschreef.
Nerveus - ze springen ook bij het zachtste geluid al op, om zelf zenuwachtig van te worden, niet erg sociaal naar anderen toe(hier ook 1 die apart gezet moet worden in de tuin bij bezoek en er moet geen kat of hond bij in de buurt komen), grommen/blaffen ontzettend snel, snelle bijters, wel hele goeie wakers - misschien zelfs iets te goed.

De andere 2 die ik ken zijn niet zo, die zijn helemaal niet nerveus/zenuwachtig. Zelfs niet echt waaks.
Trouw aan hun baas/luisteren wel heel goed, socialer en rustiger.
Deze 2 zijn dan ook 'gezellige huishonden', die anderen worden gebruikt als waakhond.
2 voor een afgelegen camping en 1 voor een manege (die al snel niet meer in z'n eentje losliep omdat 'ie niet betrouwbaar was).

Ik vind ze prachtig hoor, het klinkt nu alsof ik ze niks aan vind maar hoewel ik meer fan ben van hun dikke oom en tante staan ze zeker wel in mijn top5. :)

Ik ken 1 dobermann persoonlijk. Die woont samen met een jack russel. Die dobermann heb ik al even niet meer gezien, die heeft ook al een aantal bijtincidenten op zijn naam staan helaas. Mijn honden hebben er ook bij los gelopen en dat was prima, nooit heb ik iets van agressie gezien naar mijn honden. Maar dat zal bij die dobermann dus wel heel verschillend zijn hoe de andere hond is. Ik denk ook dat ik hem niet meer zie omdat het baasje hem niet meer uitlaat bij de drukke honden plek. Om de bijtincidenten.
Ook ik vind het hele mooie honden, en ik heb er ook serieus over nagedacht om een dobermann in huis te nemen. We hebben het uiteindelijk niet gedaan omdat we de dobermann te groot vonden. Ons huis is niet heel groot en de kosten in de maand om te voeren werden wel een stuk hoger. Wij zijn voor de kleinere variant gegaan, en wel een manchester terrier. Veel mensen denken dat ik met een dobermann loop dus ik heb toch een beetje een dobermann :D.

" Ik vind het niet typisch een dobermann karakter... Een dobermann die een opvoeding heeft gehad die niet helemaal juist is geweest of een trauma in verleden heeft opgelopen die kunnen inderdaad zenuwachtiger en "onbetrouwbaarder" zijn, maar met een goede begeleiding is dit ook juist weer de positieve kant op te buigen.."

Nantastic!© Casa di Coontastic

Die Dober van die kennissen was niet hun eerste Dober. Die eersten waren meer zoals je een Dober verwacht: waaks, trouw, zelfverzekerd. En op dezelfde manier opgevoed. Toch was die ene een nerveus wrak. Ik vermoed zelf dat er bepaalde lijnen zijn die niet zo karakter typisch zijn (zoals bij zoveel rassen).

De dobers die ik gekend heb waren allemaal vrij normale honden. Een paar waren niet gek op opdringerige mensen. 

Ik zou vanwege de maat geen dober hebben, tikkie te groot naar mijn zin. 

Ik denk dat je een slecht voorbeeld "in huis" hebt. Waarschijnlijk eea mis gegaan met de socialisatie en opvoeding. 

Mijn vader is gek op Dobermannen, maar vanwege hun niet optimale gezondheid en vanwege de beschrijvingen op de site van de rasvereniging is hij van het idee afgestapt. Ze komen over alsof ze meer energie en felheid hebben dan hij leuk vindt. Witte herder zijn nu helemaal zijn ding.  

Ik heb 2 reuen, eentje van 4,5 en eentje van bijna 3.

Ze zijn ontzettend lief voor mij en hun naasten.

De oudste moet niks van vreemden hebben. Deze laat ik dus ook nooit bij vreemden in de buurt, dat gaat gelijk mis. Ook duldt hij geen voor hem onbekende honden.

De jongste daarentegen vindt vreemden en vreemde honden juist hartstikke leuk. Echt een allemansvriend.

Waarom ik dobermanns heb? Omdat ik het prachtige lieve clowns vind. Ze zijn voor mij super lief en tonen ontzettend veel respect voor mij. Ze hebben mij nog nooit uitgetest (mijn herders daarentegen wel) en ze zijn ook erg aanhankelijk.

Geweldig ras!

Mijn tante heeft 2x een dober gehad voor ze ook haar hart verpand had aan buitenlandse zwervers. Het waren allebei heerlijke jandoedels (nou moet ik wel eerlijk zeggen dat mijn tante overal jandoedels van maakt hahaha, maarreh als het er niet in zit).

Dus de enige ervaringen van nabij heb zijn zeer positief.

Ik vind ze prachtig, die Dobers. Ze passen in mijn idee van "mooi". Kortharig, gestroomlijnd.

Op het asiel, tien, twaalf jaar geleden, was er eens een puber-Dober. We trainden met de asielhonden (destijds was dat een kwestie van slipketting erom en gaan met de banaan) en het viel mij destijds op dat die Dober goed reageerde op een correctie (dus stopte met ongewenst gedrag en i.p.v. gewenst gedrag liet zien), maar daarna de trainster in haar rug/schouder beet zodra zij verder wilde lopen. Volgens de trainster toen was dat een typische Dober-eigenschap. Niet helemaal "eerlijk", zeg maar. Back-stabbers.

Of dat ook zo is weet ik niet. Ik heb zelf geen ervaring met Dobers in mijn omgeving.

 Haha, interessant verhaal. Geeft me een karma-gevoel. "Jij corrigeert mij? Hier heb je hem terug!"  Lijkt me juist een heel eerlijke eigenschap. 

Haha, jawel, maar de gemiddelde hond deed dat gewoon direct :P Niet pas als de trainster zich omdraaide :P