Ook wij tobben... wat is dit moeilijk 
Beste allen, Onze hond van bijna 19 jaar (8 juli) takelt af. En dat is natuurlijk niet zo gek op die leeftijd! En al weet ik het al langer, dat we afscheid van haar gaan zullen nemen, toch is de klap niet minder hard. 15 April kreeg ze voor het eerst een epileptische aanval, daartegen krijgt ze nu medicijnen want voor de rest was/is ze nog goed :) We hebben de medicatie afgebouwd tot waar we dachten dat het goed was en dat ging ook een poosje goed. Na die ene heftige aanval is ze wel enorm afgetakelt en heeft ze hele lichte aanvallen gehad waarbij ze heel onrustig tegen van alles loopt. Dat ziet er niet prettig uit, maar de vraag is hoeveel last ze er zelf van heeft. Deze lichte aanvallen heeft ze niet vaak hoor. Maar ze is wel behoorlijk onstabiel geworden en vaak de weg kwijt en botst tegen dingen op. Ze eet goed, drinkt goed, plast en poept goed. Is nog zindelijk (ze houdt het alleen niet lang meer op dus vaak naar buiten). Helaas had ze van de week weer een heftige aanval :( Deze duurde langer. Hierna was echt van de kaart en het leek echt heel zielig. Nadat ze gekalmeerd was is ze languit gaan liggen en daar lag ze dan... alleen maar te ademen. Ons gezin kwam bij een. Dit was het dachten wij. De volgende dag was ze heel suf en botste tegen van alles op. Dit is de dag (afgelopen dinsdag) dat ik een afspr bij de da heb gemaakt om haar in te laten slapen (morgen, vrijdag). Heel droevig maar ik stond er achter. Dit kon niet langer. Maar wat denk je? Ze is eigenlijk nu weer de 'oude'... Dosering medicijnen hadden we iets verhoogd en mevr loopt weer 'gewoon' rond en vanavond nog gebarencommando "zit" 2 x uitgevoerd met -volgens mij- enthousiasme! (gebaren omdat ze bijna niets meer hoort) Alles weer zo als voor de aanval van afgelopen week... En tja, wat moeten we nou. Ons gevoel achterna. Wat het beste is voor haar. Maar wat is het beste voor haar? Blijkbaar wil ze nog (eten, drinken, luisteren). MAAR... wanneer komt er weer zo'n heftige aanval? Moeten we dat wel afwachten? Wat een dilemma! Ik heb geen duidelijk gevoel meer. Hoe ze me vanavond aankeek (ehm, ze ziet niet veel meer hoor), verwachtingsvol naar de beloning toen ze ging zitten... Pfff. Je wilt toch ook niet het gevoel hebben dat je te vroeg voor haar doen bent gestopt met haar leven. Nog zo'n heftige aanval zou ik willen voorkomen, maar is dat wel juist beredeneerd? Lijkt mij wel dat ze er last van heeft? En de dag er na? Of zal ze het niet door hebben? Ze is behoorlijk dement (loopt vaak continu hetzelfde rondje in de kamer enzo ;-)). En wanneer zal een volgende zijn... misschien wel niet!
Sorry, een heel lap tekst! Maargoed, het doet je wat he. 19 Jaar in je leven. Ik was 12. Pff. Afijn, het gaat om haar. We willen geen lijdensweg voor haar. Maar wanneer noem je iets een lijdensweg? Op dit moment snoept ze lekker van een botje :-)
Er zullen heel wat verschillende meningen zijn, maar ik wilde het wel heel graag delen en ik blijf bij mijn eigen gevoel (en die van mijn ouders) maar toch hoor ik graag jullie gedachte of sterktewens :-) Wellicht brengt dat rust of duidelijkheid voor onze keuze die we morgenmiddag echt moeten maken (ivm de afspraak).
Welterusten, groetjes, Lydia
19 jaar dat is een indrukwekkend deel van je leven (mijn kat is 21..heeft veel gezien en meegemaakt met mij)
ook prachtig om te lezen zolang ze nog kunnen genieten ga je volgens mij niet te ver.
Volg je gevoel..je weet echt wel waar de grens ligt
Je kan met elkaar lezen en schrijven immers.
Je weet niet wanneer de volgende aanval komt
maar kan wel voorbereidingen maken om te zorgen dat wanneer het fout gaat er snel geeuthaniseerd wordt thuis bv.
De beslissing die jullie nemen zal ten allen tijde de juiste zijn. Zelfs als je achteraf zou kunnen zeggen "hadden we maar"...
Ik bedoel. Jullie zien je hond... Proberen je in te leven, te weten hoe het voor haar is... Wat wil je nog meer.
Ja, 19 jaar mag echt uitzonderlijk genoemd worden. Maar het getal op zich is geen reden tot inslapen. Mogelijk voelt jou hond zich beter dan heel wat andere honden die een stuk jonger zijn.
Ik denk dus dat jullie het goed doen. Zoals je haar pas geleden zag.. Onrustig, aanvallen, en daarna suf en uitgeteld kun je met recht en rede een afspraak maken bij de DA. Zoals je haar houding en gedrag nu beschrijft lijkt er geen dringende reden...En zelfs een gemaakte afspraak moet niet per sé doorgaan als er zo'n veranderingen optreden.
Dat de aanvallen terug kunnen en waarschijnlijk zullen komen weten jullie ook. En op een keer komt het waarschijnlijk niet meer goed. Of jullie je daarbij kunnen neerleggen of zo'n situatie voor willen zijn mag mijns inziens helemaal je eigen beslissing zijn. En gewoon omdat je die dingen aan 't afwegen bent zal die, wat mij betreft (! :-) ) hoe dan ook de juiste zijn.
ook prachtig om te lezen zolang ze nog kunnen genieten ga je volgens mij niet te ver.
Volg je gevoel..je weet echt wel waar de grens ligt
Je kan met elkaar lezen en schrijven immers.
Je weet niet wanneer de volgende aanval komt
maar kan wel voorbereidingen maken om te zorgen dat wanneer het fout gaat er snel geeuthaniseerd wordt thuis bv.
"
Mee eens.
Je vraagt naar een eerlijke mening denk ik.
Ik zou het niet kunnen moest ze weer even in haar goeie periode zitten. Die heldere ogen dan...... Ik zou nog wachten even maar misschien , denk ik.....en direct de DA bellen zogauw het terug slecht gaat.
Al mijn dieren zijn ingeslapen toen het echt niet meer ging. En dan rustig thuis laten inslapen in vertrouwde opgeving Maar ik ben ik, en alleen het baasje of in jouw geval , de familie kan en mag over jullie hond beslissen.
Jullie kennen hem het beste.
Dat het heel moeilijk is, weet ik maar al te goed. Zelfs als je wacht tot het echt moet. Afscheid zelf beslissen, is altijd heel triest zelfs als het niet anders kan.
Veel sterkte meisje, wat jullie ook beslissen. En voor jullie trouwe oudje zal het een eeuwig slapen zijn.....gedaan met pijn etc
Denk daaraan als je huilt. Misschien helpt het een heel klein beetje ?
19 jaar....
Dat wordt je niet zomaar, dat is een goed leven.
Nu de aanvallen en niet weten wanneer de volgende....
Ik zou de da dicht bij me houden...dat als er nog een aanval komt, dat de da dan direct kan helpen.
Moet dat morgen....dat weet ik niet. Ik denk dat dat nu voor je als de hond weer een goed moment heeft, moeilijk te plaatsen is.(je houdt je vast aan de goede momenten en ziet eigenlijk de andere signalen niet meer, die een leek wel zou zien)
Je moet je op deze leeftijd sowieso voorbereiden op het 'laten gaan', hoe lang dat duurt....is aan jullie.
Ik heb een hond gehad en daar zag ik het aan zijn ogen.
De moeilijkste beslissing ooit.
sterkte, wat de beslissing ook is.
Ik zou het niet kunnen moest ze weer even in haar goeie periode zitten. Die heldere ogen dan...... Ik zou nog wachten even maar misschien , denk ik.....en direct de DA bellen zogauw het terug slecht gaat.
Al mijn dieren zijn ingeslapen toen het echt niet meer ging. En dan rustig thuis laten inslapen in vertrouwde opgeving Maar ik ben ik, en alleen het baasje of in jouw geval , de familie kan en mag over jullie hond beslissen.
Jullie kennen hem het beste.
Dat het heel moeilijk is, weet ik maar al te goed. Zelfs als je wacht tot het echt moet. Afscheid zelf beslissen, is altijd heel triest zelfs als het niet anders kan.
Veel sterkte meisje, wat jullie ook beslissen. En voor jullie trouwe oudje zal het een eeuwig slapen zijn.....gedaan met pijn etc
Denk daaraan als je huilt. Misschien helpt het een heel klein beetje ? "
Dat bedoelde ik
Dank voor de fijne reacties... :) Dat zijn er al best veel in korte tijd. Heel erg fijn.
ik las mijn verhaal nog eens na en er staat niet duidelijk in dat wij haar inderdaad thuis willen laten inslapen :) En dat wij een afspraak hebben morgen doet niets aan onze keuze afhangen inderdaad hoor, we mogen gewoon afzeggen. Het is alleen zo'n heftige week, een week waarin we ineens duidelijk wisten dat dit het einde voor haar was (nu niet meer duidelijk dus ;-)) en dat we daarom nu er zo mee bezig zijn.
Ja dat genieten van dr, vind ik erg moeilijk te bepalen. Het nooit zo een uitbundig blije hond geweest (hihi). Maar bij een koekje 'glundert' ze ja ;-) Dat is het enige. Ze wordt dan nu ook erg verwend haha.
Ik wens je zoveel sterkte. Je weet wanneer het moment gekomen is, als je je hond aankijkt. Ik open net een topic over mijn Vera, ze was op, vandaag precies een jaar geleden. Zij heeft mij zo aangekeken. En kreeg daarna, toen ik de beslissing had genomen en alles had geregeld, een opleving. Je weet wat je moet doen als het moment daar is 
Oh en ik heb Vera gruwelijk verwend, haar laatste dagen, alleen nog maar lekkere hapjes
Thx :) :)
Je bedoeld dat Vera een opleving kreeg terwijl je net de afspraak had gemaakt? Alsof ze blij was, een soort opluchting? :) (lijkt mij toch behoorlijk lastig als ze dan weer 'goed' is)
Bij twijfel niet doen. Kijk hoe t morgen gaat. En kijk even hoe de weekendienst geregeld is mocht je t uitstellen.
Sterkte hoor.
Ik bedoel. Jullie zien je hond... Proberen je in te leven, te weten hoe het voor haar is... Wat wil je nog meer.
Ja, 19 jaar mag echt uitzonderlijk genoemd worden. Maar het getal op zich is geen reden tot inslapen. Mogelijk voelt jou hond zich beter dan heel wat andere honden die een stuk jonger zijn.
Ik denk dus dat jullie het goed doen. Zoals je haar pas geleden zag.. Onrustig, aanvallen, en daarna suf en uitgeteld kun je met recht en rede een afspraak maken bij de DA. Zoals je haar houding en gedrag nu beschrijft lijkt er geen dringende reden...En zelfs een gemaakte afspraak moet niet per sé doorgaan als er zo'n veranderingen optreden.
Dat de aanvallen terug kunnen en waarschijnlijk zullen komen weten jullie ook. En op een keer komt het waarschijnlijk niet meer goed. Of jullie je daarbij kunnen neerleggen of zo'n situatie voor willen zijn mag mijns inziens helemaal je eigen beslissing zijn. En gewoon omdat je die dingen aan 't afwegen bent zal die, wat mij betreft (!
) hoe dan ook de juiste zijn."
Bedankt overigens 'Kylie'!! Erg mooi bericht, het is gewoon even prettig te lezen dat we 'het juiste' doen. En wat we ook doen, het is goed ja. Dankjewel.
Sterkte hoor. "
Bedankt Kees!!
Ik herken je dilemma!
Ik had hetzelfde soort dilemma met mijn vorige hondje. Zij had zeer slecht hart en ze had heel veel stress (wat door medicatie goed leven was voor Bambi) ze begon te soms wat dronken te lopen als ze zich teveel inspande maar eigenlijk ging het nog best goed. Maar ineens kreeg ze een hart stilstand midden in de nacht midden op straat. Ik had haar gereanimeerd en ze kwam weer bij. Daarna was haar lichaam op en was ze veel aan het slapen/rusten. Maar ik wist ook dat het dus zomaar ineens over kon zijn. Met haar stress was dat een kwestie van tijd. Ze kon niet alleen zijn dan was ze zeer gestrest. Maar nu durfde ik dat al helemaal niet meer.
Ik was zo in twee strijd. Ze was nog zo blij en in haar hoofdje was alles nog oké. Maar met haar stress durfde ik geen seconde haar meer alleen te laten.
Wat voor mij de doorslag gaf is dat een hond niet weet of ze nog een dag of een week of een maand had kunnen leven. En ik heb altijd gezegd tegen haar dat Hoe dan ook, ik ervoor zou zorgen dat zij niet alleen dood hoefde te gaan. Alleen in en met haar angst! Misschien had ze nog een dag, een week of een maand kunnen leven. Maar ik had het mezelf nooit vergeven als ze alleen dood was gegaan...
Elke hond is anders dus kijk ook eerlijk naar je hond. Is ie nog blij en vrolijk? En luister naar je eigen gevoel. Wat wil je een wat wil je absoluut voorkomen?
Heel veel sterkte en geniet van elk moment die jullie nog hebben met jullie trouwe makker!
Ze zeggen toch dat een hond er niks van merkt? Dat ze wel een paar dagen minder zijn na een aanval met energie. Maar als je hond zichzelf gewoon herstelt zou ik d'r gewoon laten lopen.
Volgens mij is het rotter voor ons om te zien dan dat je beestje er echt last van heeft. Gewoon de medicijnen blijven gebruiken. Niet afbouwen want ze heeft ze nodig. En heeft ze nog meer nodig dan hoog je de medicatie op (als dat nog kan).
Mocht het dán nog fout gaan, tja.. Hoe vaak gaat het dan fout? Wekelijks? 1x per maand?
Het hondje van mijn vriends opa en oma heeft ook epilepsie. Die heeft een redelijk hoge dosis medicijnen maar die hobbelt gewoon lekker rond en doet het eigenlijk prima. Als ze zich heel erg opfokt (bijv. bij een andere hond in huis) krijgt ze een aanval en is een paar dagen van slag. Daarna 'herpakt' ze zich zelf en hobbelt ze weer lekker vrolijk mee.
Heeft je hond er écht last van? Of denk je dat?
Moeilijk hoor.. Je bent pas begonnen met de medicijnen.
Daarentegen heeft ze echt een geweldige leeftijd en ik teken ervoor dat die van mij ook zo oud mogen worden.
Ja, ik had alles geregeld, huilend, en mijn zoon had een van de laatste rondjes gedaan, En toen ie wegging strompelde ze mee. En kwam rennend, nu ja, hobbelend terug. Want ze had Blackie gezien, daar zijn mijn meiden verliefd op. Kijk mam, zei mijn zoon, ze kan nog echt. De lieverd. Toen dacht ik ook: Oh nee. Maar daarna zakte ze weer in. Ik moest doorzetten, mijn meisje was op.
Doe wat je gevoel je ingeeft, kijk naar je hond. Je ziet wanneer het genoeg is. Dat zie jij alleen.
Ja dat genieten van dr, vind ik erg moeilijk te bepalen. Het nooit zo een uitbundig blije hond geweest (hihi). Maar bij een koekje 'glundert' ze ja
Dat is het enige. Ze wordt dan nu ook erg verwend haha. " wat is er nou mooier dan dat
Verwen maar lekker. Je wil niet weten wat ik Vera op het laatst allemaal gaf. Heb ik ook bij Ayla gedaan. Lekkere hapjes, tonijn, ham
Op die leeftijd zijn epileptiforme aanvallen vrijwel altijd het gevolg van een onderliggende ziekte. Dat kan ook de reden zijn dat ze nu zo snel achteruit gaat. Als je hond phenobarbital krijgt is het maar zeeeer de vraag of het nuttig is en of het niet juist bijdraagt aan de verslechtering. Het tijdelijk blind lijken kan passen bij hepato-encephalopathie, waarbij door slecht funtioneren van de lever neurologische verschijnslen optreden.
Mijn dierenarts laat mensen een briefje maken met 3 dingen die het leven de moeite waard maken voor je hond. En als die in het geding zijn, dan is het tijd.
Doe wat jij denkt wat goed is,jij kent je hond het beste en zolang zij geen pijn heeft en wel eet en drinkt en wil wandelen,zou ik haar nog de tijd geven,probeer nog te genieten,sterkte met wat je ook beslist.
Lieve beste mensen, ons hondje is nog lekker bij ons :) Ik (wij) heb veel baat gehad bij jullie reacties! Onwijs veel dank voor jullie woorden (hulp). Inderdaad, wat is er nu nog mooier dan dat ze geniet van lekkers? Van een aai! Gisteravond/vannacht was ik om, zeker mede door jullie reacties en mijn gevoel. Ik voelde dat het nog niet de tijd voor haar was, wat een aantal van jullie zeiden: je voelt het echt wel als het wel zo ver is. En dat gevoel had ik niet (meer). Wat een week zeg. We zijn allemaal gevloerd haha. We gaan weer lekker verder met de zorg voor haar, zolang dat lukt en zo lang zij nog af en toe lekker geniet en geen pijn heeft :)
Hebben jullie valium gehad van de dierenarts, voor als er een aanval komt waar ze niet uit komt? Die valium is een soort spuitje wat rectaal ingebracht moet worden. De hond gaat dan knock out.
Ik heb wel zoiets gehad, voor mijn hond. Nog nooit nodig gehad, maar ik heb het voor het geval dat er een hele heftige aanval komt.
Misschien is er in jullie geval risico voor sterven door de valium, maar dat zou je met de dierenarts moeten bespreken. Maar zelfs als dat risico er zou zijn, dan is het het misschien wel waard. In ieder geval zou je met die valium het leed van een volgende aanval kunnen beperken en zou de hond buiten bewustzijn te transporteren zijn naar de dierenarts.
Ook het gevoel van ietwat meer controle zou misschien wel prettig zijn voor jullie, omdat bewust zo'n aanval meemaken dan weggenomen kan worden.
De kans dat er iets gebeurt is zeker groter bij hoge leeftijd. Dat idee van een mogelijk naderend afscheid is niet fijn, maar je hebt wel de kans om je er een beetje op voor te bereiden.
Zoals Wilma het heeft over het rectale spuitje... In huis halen of niet. Nadenken wanneer je het wel of niet zou gebruiken... En weten dat het overlijden van een huisgenoot altijd te vroeg komt, maar dat je in elk geval al weet dat ze een mooie leeftijd mocht halen.
En als je je hondje nog iets wel vertellen dan kan dat ook nog :-) Veel geluk verder en sterkte bij het nemen van beslissingen als ze zich opdringen.
Zo, ik moest even een weekend bijkomen hoor haha. En nog voelt het raar!! Ze is wel erg onstabiel hoor en heb haar niet echt vrolijk gezien van het weekend. Komt ook door mijzelf, was nog behoorlijk van slag en heel erg moe, dus weinig inzet. Maar ze heeft ook echt weinig gegeten, zelfs het lekkere liet ze staan. Wellicht voelde ze mijn spanning en moeheid. Vanaf vanavond is ze weer bij mijn ouders, hopelijk doet ons beide dat goed ;-)
Nee ik heb geen valium in huis, op zich een idee dat te vragen maar aan de andere kant denk ik dan had onze (zeer ervaren) dierenarts dat ook wel meegegeven. En daarnaast tja... ze heeft nu al 2 aanvallen goed overleefd, ook wij blijven rustig, en mocht er een nog ergere komen dan is het dierenarts bellen voor spoedje. Het is natuurlijk bij ergere aanval misschien het einde voor haar, ze hoeft er niet meer bovenop te krabbelen voor/van ons. Na elke aanval gaat ze er dik op achter uit, dus nog 1 en dan is ze echt op op denk ik.
Dank voor de berichten!! :) :)
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?