Hebben jullie in de raskeuze naar je hart of je verstand geluisterd?

De vraag zegt het zelf al, hebben jullie je verstand of jullie hart laten spreken bij de keuze van het ras?Hebben jullie water bij de wijn moeten doen ivm partners en kinderen of andere huisdieren?

Of qua grootte en andere zaken?

Ben benieuwd!!!

Ik heb geluisterd naar beiden... Voor mij is het namelijk echt belangrijk dat het totaalplaatje klopt. Wij hebben hele verschillende rassen hier rondlopen, en dat is ook precies onze smaak. Die is heel breed. Wel hebben we bepaalde belangrijke eisen waaraan honden in ons leven moeten voldoen, en die staan voorop bij het uitkiezen van een ras.

Natuurlijk hebben we hier en daar wel wat water bij de wijn moeten doen, zo zijn sommige rassen gewoon niet verstandig om nu in ons leven te hebben... En zullen anderen waarschijnlijk nooit helemaal geschikt zijn voor binnen ons huishouden. In dat opzicht staat verstand dus wel een klein beetje voorop. Maar ik ben er zelf wel van overtuigd dat het een niet zonder het andere kan, het moet helemaal kloppen want alleen op basis van verstand of je hart een hondenras uitkiezen is vragen om problemen.

Maar goed, dat is mijn persoonlijke mening hè...

Weet ik niet precies.. 
Ik wilde een boxer, was ik ook naar aan het zoeken, tot ik las dat ze veel gezondheids problemen hadden, ik keek maar een beetje rond bij veedrijvers en zag daar de Hollandse herder, eerder nog nooit van gehoord. Mama hond was een kruising uit Curaçao, ik ben veel info gaan zoeken en ik moest wel bellen om te komen kijken. Toen meteen verliefd. Fokker hartstikke leuke jonge jongen, een eenmalig nestje omdat hij graag een pupje van zijn hond wilde. Ouders beide getest, vader heeft stamboom dus alles zat goed. Zo kom ik aan mijn knappe meissie. Het is mijn eerste eigen hond, en een herder kan best pittig zijn, gelukkig is Kahlúa erg baasgericht, met andere honden en huisdieren (katten en konijnen) gaat goed. Als ik vrienden over de vloer heb die mij bijv een knuffel geven moet ik Kahlúa wel even in de gaten houden want als er vreemde te dicht bij me komen vindt ze niet fijn. Hier werken we  aan op de cursus en het gaat beter. En stiekem vind ik het wel leuk soms, zo'n body guard. In het donker moet er niemand proberen dicht bij me te lopen. :)

Absoluut ons hart! 

Ons verstand had ook de karakteromschrijving anders uitgelegd

We hadden nul ervaring met honden dus we waren gewoon oliedom op dat gebied.

In het begin was het inderdaad véél water bij de wijn en vallen en opstaan.  We waren katten gewoon... er is een redelijk groot verschil tussen een hond en een kat we beseften pas hoe groot als we een hond hadden.

Het is allemaal op zijn pootjes gekomen en drie jaar later hadden we onze tweede hond, zelfde ras, en nog eens drie jaar later kwam onze derde hond (kleiner ditmaal).

Maar ik zou het zó opnieuw doen!

Eerst mijn hart. En daarna ben ik bij mijn verstand te raden gegaan of het ook haalbaar was.

Ik heb een enorm zwak voor Poolhonden en wolfshonden, maar dat is vooral het uiterlijk. Ik smelt als ik er een zie. Maar qua karakter kan ik zo'n hond op dit moment te weinig bieden. Ik ben meer op zoek naar een maatje, die mee los in het bos kan rennen en mee naar mijn werk mag. Ik haal zelf ook veel voldoening uit het trainen van een hond. En toen heb ik voor mijn ander grote liefde de Duitse herder gekozen.

Mijn moeder wilde eigenlijk altijd al een Terriër eerst was het de Cairn Terriër maar die in de tijd dat wij een hond wilde vrij populair en wij wilde een ras dat je niet in elk straatbeeld zag. Wij wilde wel persé een Terriër, lekker pittig, eigenzinnig en actief.

We zagen toen de Parson dat toen net op zich zelf ging als ras zijnde. Was ook een gezond ras dus hebben we een fokker benaderd. Het karakter van de Parson paste ook bij ons.

Met Maylo hebben we nog getwijfeld als we voor de Grand Griffon Basset Vendeen gingen of weer een Parson. Toch won het hart voor de Parson weer en waarschijnlijk komt er tegen de zomer een Parson bij. Maylo heeft alles was een Parson betaamt en meer. Hij is ook echt de reden dat ik steeds meer val voor het ras.

Beide

-eerst gescreend met verstand

maat bv (ivm ik op 3  hoog woon)

er komt hier niks de deur in, wat ik niet kan tillen ivm oud of nooddruftig

-kattengeschiktheid, en in aanleg/karakter geen agressie naar mens of dier

-geen pup, ik wilde 2 volwssen honden

Het uiteindelijk  ras (of in mijn geval de uiteindelijke mixjes) heb ik gevonden, door mijn eerste selectie te volgen.

Daarna mocht mijn hart meedoen, en was de keuze zo rond 

Bij alle 2 mijn honden heb ik naar mijn hart geluisterd, mijn eerste hond ( flatcoated retriever ) heb ik bewust gekozen omdat ik het gewoon erg mooie honden vond, met een super karakter.

Toen ik met mijn flatcoat ging flyballen, ben ik in aanraking gekomen met de australian shepherd, ik vond dit geweldige honden, en heb vanaf dat moment gezegd, mijn volgende hond wordt een aussie, alleen het is niet de volgende hond geworden, maar is er na ruim 7 jaar een aussie bijgekomen, en ik weet dat mijn volgende hond weer een aussie wordt ( vindt het nog steeds een geweldig ras, de flatcoat vind ik ook nog steeds een mooi ras, alleen zijn deze over het algemeen niet zo gezond, en is de gemiddelde leeftijd van 8 dan ook erg laag )

Kiara en Hayzel (bastaardjes) met mijn hart. Daarmee had ik ook echt de 'klik'. De corgi met verstand. Mijn ex had een voorkeur voor corgi's en vanuit daar is Finn gekomen. Een pup uit het nest gekozen met hart en verstand omdat ik het gevoel bij een hond heel belangrijk vind. Ik heb nergens water bij de wijn hoeven doen aangezien ik corgis zelf ook erg leuk vind en ze goed bij mij passen. Wel merk ik dat Finn echt in mijn hart heeft moeten groeien terwijl Kiara en Hayzel daar meteen zaten (hayzel nog zelfs voor ik haar ontmoet had, maar van een filmpje)

Ik heb voor de Border Collie vanuit het hart en verstand gekozen. Mijn moeder en ik mochten van mijn vader een nieuwe hond nadat onze laatste newfoundlander ingeslapen moest worden vanwege hele erge HD en ED. Mijn vader gaf toen wel een paar eisen mee dat de hond wat baasgerichter moest zijn dan de newfoundlander en geen Duitse Herder (voor mijn moeder vanwege de gezondheid, voor mijn vader nare ervaring met het ras). Mijn moeder en ik zijn toen naar honden gaan kijken. 

Op een gegeven moment waren wij in Engeland op vakantie en toen kwamen we een Engelsman tegen op het platteland met een Border Collie en toen had mijn vader gezegd: zo'n hond vind ik wel wat. Mijn moeder en ik vonden het ook een mooi ras. Uiteraard hebben wij toen veel research gedaan naar het ras en gekeken of wij de uitdaging aan zouden gaan. Die zijn wij toen aangegaan en geen spijt van gehad.

Heel eerlijk, 100% hart. En dan niet eens perse het ras (kruising), maar echt yara. 

Ik kwam haar foto tegen en was meteen verliefd, toen ik haar voor het eerst zag was Ik zeker om. 

Een hele slechte basis volgens velen om voor een hond te kiezen, want ik had me dus ook niet genoeg ingelezen in de karaktereigenschappen. 

Dit heb ik daarna zeker wel gedaan en ik pas me aan aan haar. 

Dus ondanks dat het misschien niet volgens het boekje is denk ik wel dat het mij geholpen heeft om me zo aan haar aan te passen, doordat het gevoel meteen helemaal goed zat. 

Vooral met mijn hart. Mijn verstand (of nou ja, erg verstandig was het niet, haha!) neigde richting een windhondtype. De Podenco kénde ik niet eens, dus mijn verstand was bij de adoptie ver te zoeken.

Ook Podenco #2 en #3 zijn geadopteerd door mijn hart. Regelrecht tegen mijn verstand in, zelfs.

Wispa adopteerde ik omdat ik bang was dat ze ergens terecht zou komen waar mensen boos op haar zouden worden omdat ze onhandig is vanwege haar slechte zicht. Ik was bang dat ze niet goed terecht zou komen. Verstandelijk gezien voelde ik destijds dat Wispa geen goede match voor mij en Cosmic was/is, en dat een zo goed als blinde hond misschien teveel voor mij was. Dat twee Podenco's überhaupt teveel was, en dat er beter een hond die wat baasgerichter was naast Cosmic had gepast.

Luuk adopteerde ik omdat ik verliefd was. Ben, eigenlijk. Luuk is echt "mijn" hondje, een vreselijk moederskindje. Mijn verstand zei dat drie honden teveel was. Financieel gezien, sowieso, maar ook omdat ik nu eenmaal maar twee handjes heb, en drie gewoon.. veel is. Ik wist dat Luuk adopteren echt ontzettend Dom met een hoofdletter D was. Maar de liefde won, en ondanks dat ik drie eigenlijk nog steeds teveel vind, heb ik geen moment spijt gehad. Luukje hoort hier gewoon.

Mijn verstand heeft het gruwelijk verloren van mijn hart, maar daar ben ik alleen maar blij om! ;)

Nadat ik tot 3 keer toe een hond met mijn hart heb gekozen ben ik overgestapt om het met verstand te doen. De drie hadden veel gezondheidsproblemen. Buiten dat dit erg veel geld heeft gekost (wat me niet kan schelen als het ze beter maakt) konden ze niet voluit gewoon hond zijn.

Willem en Wammes beide dus gekozen met verstand maar bij het uitzoeken in het nest natuurlijk ook met mijn hart. 

100% hart tuurlijk vind ik de berner ook mooi.

Maar mijn hart is letterlijk voor de Berner. Door een voor mij bijzondere ontmoeting met de eerste berner die ik in mijn leven tegen kwam.

Zo lief, knuffelbaar, duidelijk.

Had een berner gevonden. Zonder baasje erbij. Ik was een jaar of 13 of zo. Nam hem mee naar huis.
Na 4 uur moest ie mee met de dierenambulance.
O want vond ik dat moeilijk.
Afscheid nemen na 4 uur met die fantastische nu knuffelbeer.

Ambulance personeel lijnde hem aan en liepen samen weg. Ik stond daar... Te brullen. De berner trok zich los kwam naar me toe. Sprong op 2 poten op mijn rechter schouder. Een lebber in mijn gezicht. Ging weer laag, draaide om en ging gedwee met de mensen van de dierenambulance mee.

En ik... Zo diep geraakt. Dit was het ras dat ik voor de volle 100% ooit zelf zou hebben. Knuffelbeer, heerlijk lomp en onbenullig, duidelijk, gevoelig en gewoon zo niet te verwoorden. De Berner zit vanaf dat moment in mijn hart gegrift.

Uhm.. Ik denk toch grotendeels naar mijn verstand. Maar mijn hart ligt nu toch ook echt bij de wolfhonden... 

Ik wilde helemaal geen wolfhond, vond ze te moeilijk, te schuw, niets voor mij... Totaal niet ingelezen natuurlijk, waren gewoon vooroordelen. 

Maaar. Ik wilde een Hollandse Herder. Of een Australian Shepherd. 

Helaas vond Odi dat geen strak plan (hij kan met ze omgaan, maar voelde geen klik). 

Een keer met de wolfhonden meewandelen. Één keer. Gewoon, om te kijken of Odi ertussen paste. 

En ja hoor, dat ging geweldig! Hij herkende de taal, ging op in de groep en genoot. 

Na lang wikken en wegen heb ik mezelf toch voor een Tamaskan op een wachtlijst laten zetten. Mijn eerst wolfhond, ik wilde het niet te moeilijk maken voor mezelf door meteen een Tsjechenmeisje in huis te halen. 

En de Tamaskan heeft mijn hart gestolen hoor. Helemaal nu in er één in huis heb. Het zijn donderstenen, net als Odi, maar ze hebben een gouden hartje. Odi is dolgelukkig met Aiden, wat mij ook zegt dat ik inderdaad een goede raskeuze heb gemaakt. Met mijn verstand ;) 

Allebei, maar mijn hart en verstand zeiden hetzelfde 

ik twijfelde wel of het niet een lastig ras zou zijn als eerste hond, maar ik wist zeker dat ik echt er voor zou gaan 

mn moeder heeft water bij de wijn moeten doen qua formaat, die vond formaat beagle groot genoeg, haha

Wat een leuke verhalen! 

Ik ben nog vergeten te zeggen dat onze laatste aanwinst driedubbel vanuit het hart is genomen.

We hadden al twee Dogo Argentino dames en onze Gioia, zag ik op FB een oproep voorbij komen met een foto van een Dogo pup : onze hartedief Nahla.

Nahla zat in een tuin met haar broertjes en zusjes maar ondanks al die hondjes, zag je dat het leek of ze "onder een stolp" zat, totaal afgezonderd en alleen... toen ik las dat ze doof was en zo snel mogelijk geplaatst moest worden omdat ze werd aangevallen door haar broers en zusjes, kon ik haar niet meer uit mijn hoofd zetten.

Ondanks dat we al drie honden hadden en ons verstand zei dat we niet een beste keuze maakten, konden we geen van beiden dat hondje aan haar lot overlaten.

We hebben haar geadopteerd, het was en is vooral moeilijk/onmogelijk met haar te communiceren als ze niet kijkt (wat ze wel eens durft te doen : "ik zie je niet baas, dus ik kan lekker verder gaan waar ik mee bezig ben" )

We hebben er nochtans nooit spijt van gehad, ook niet toen de twee anderen met mekaar begonnen te vechten (door Nahla) en we hebben nooit overwogen haar weg te doen, ondanks de DA aanraadde om haar te herplaatsen vanwege de gevechten...

Na een tijdje is de situatie verbeterd (doordat we de twee anderen nooit samen lieten als we weggingen) en ze enkel samen mochten als mijn man erbij was.

Helaas is Athena in februari overleden en hebben we nu enkel nog Nahla en Niké en kleine Gioia.

Nahla zat van de eerste blik die we op haar worpen (die foto) in ons hart en met veel water bij de wijn en opletten en veel aandacht voor Nahla is de situatie nu veel makkelijker.  Onze hartedief blijft tot het einde van haar dagen bij ons, samen met haar twee "zusjes"

Het ras zelf hebben we met ons verstand gedaan.

Ik vond bepaalde dingen belangrijk en mijn partner ook. Dat hebben we bij elkaar gezet en daar een aantal rassen uitgezocht.

Toen hebben we bekeken welke van die het beste bij ons paste en wat andere zaken waren die we belangrijk vonden.

Daar is dit ras uitgekomen.

De hond zelf met zoals verstand als hart. Er moet een klik zijn vinden wij, maar dan nog moet die pup wel binnen ons doel passen. Wij gaan ook nooit uit van 1 maar minimaal 2. Zo hebben we dit 2x gedaan en is perfect bevallen. Onze Mandy was de enige teef, we wilde een dochter van onze reu. Of ze geschikt zou zijn voor ons doel maakte niets uit. Het ging om haar en nu alles perfect blijkt zijn we helemaal blij.

max is helemaal zonder verstand gekozen. IK WILDE EEN HOND!
ik wilde een herder of andere grote hond. ik werkte net als vrijwilliger in het asiel en woonde nog thuis. mijn moeder was bang voor honden en ik had toch een oppas nodig. elke hond vond ik leuk en mijn moeder geen.
en toen was daar max, bang voor alles en iedereen. mama kwam een bakkie koffie doen in t asiel en max sprong op schoot en voor het eerst in haar leven vond zij een hond leuk! dus ja dan maar dat kleine lelijke mormel dat een zielig hoopje ellende was, maar ik had een hond.

na 2 jaar wilde ik er nog een hond bij, ondertussen geen moeder meer en nog steeds aan het werk in het asiel (nu betaald) ik vond elke hond leuk maar niet bijzonder genoeg.
na 2 jaar was daar ineens job, een geweldig hond, ik had de krassen op mijn armen staan van zijn enthusiastisch gespring en toen ik eenmaal de kenneldeur vol op mijn hoofd kreeg was ik verkocht. ondertussen was hij voor de 4e keer geplaatst en terug gebracht dus die verdiende ook zijn 4 ever huisje.
ik heb het zwaar gehad met hem, ik heb veel mensen leren kennen met husky's en zag wat een leuke honden het konden zijn en ideaal want dan kon ik hem voor de step zetten dus zo is lisa hier gekomen.

zij is eigenlijk de eerste hond die ik echt met verstand heb gekozen.
job is overleden en heb bijna 2 jaar met 2 honden geleefd.
en toen liep ik mee met een wolfhonden wandeling, wat een heerlijke beesten, geen herders die aan de baas gekleefd liepen, geen laradors die liepen te stuiteren en geen husly's die kwijt waren geraakt. maar alles er tussen in. dus ja nu sinds 1,5 maan is hier dan ook een tamaskan waar ik nog aan gewtijfeld had tot hij geboren was, ook oscar is met verstand gekozen.

Wauw, niet verwacht al zoveel reacties te lezen!En wat een mooie en pakkende verhalen!Mooi dat iedereen het toch anders aanpakt, en dat er geen verschil is tussen juist of fout, maar gewoon de juiste manier op dat moment.Heel mooi

Indy is onze eerste hond samen.Ik ben daar drie jaar mee bezig geweest.Eerste vraag,welk ras past er bij ons.Karakter,grootte,de ruimte die we hebben.Heb zoveel mogelijk informatie gezogd.Dan zoeken naar een behoorlijke fokker.We zijn twee keer ernaast gevallen.Toen er puppy's geboren waren,bleken ze allemaal verkocht te zijn.Wij gingen dan eens mee met een vriendin naar een hondenshow in Antwerpen.En toen kwamen we Anja tegen,de fokster van Indy.Da was de schoonste dag van ons leven.We zijn er op bezoek geweest,Indy was toen twee weekjes,zo schattig.En dan nog eens op vier weken en zes weken.En nu beleven we de leukste momenten! 

Hier beide honden met zowel verstand als met het hart gekozen, maar bij de ene hond meer met verstand, bij de ander meer met het hart.

Onze Leonberger is qua ras echt met verstand gekozen, maar uiteindelijk bleek dat ze niet super ras-typisch is qua karakter, dus ja, daar zit je dan met je goed gemaakte ras-keuze  

Aangezien ze een echte uitdaging was qua opvoeding, het is een pittige dame, hadden we bij de keuze voor een tweede hond zoiets van 'het maakt ook niet uit of het een moeilijke hond wordt of niet, dat kunnen we sowieso aan; niks kan moeilijker zijn dan Taika'. En bij Frøya heb ik dus meer mijn hart gevolgd dan het verstand. Ik zag haar en zij moest het worden. Qua levensstijl past een grote poedel misschien een stuk minder dan een (rastypische ) Leonberger, maar wat past Frøya ontzettend goed bij ons!

Het ras is gekozen met verstand. Mijn eerste hond en ook de opvoeding komt op mij neer. De Corgi is een hond die relatief makkelijk hanteerbaar en opvoedbaar is.

Charlii is gekozen met mijn hart. Ik was vanaf dag 1 verliefd op dat koppie met die grote bles. Toen Charlii 5 weken was, bezocht ik de fokker voor de 3e keer. Zij was de pup die naar mij toe kwam. Dus die klik voelde zij ook. 

Dus zo is t gekomen...

Vooral naar ons hartje geluisterd

Wij zijn allebei gek op de "Giant" rassen, maar na de ziekte van Karas (Berner sennen reu van 60kg die door kanker overleden is) hebben we het toch lastig gehad. Zo een grote hond die zo zwaar is en zo ziek is... We konden niks met hem, gewoon omdat we hem simpelweg niet konden optillen.
Reken maar dat je je machteloos voelt..

Toch hebben we naar ons hart geluisterd en zijn we voor de Leonberger gegaan, een momenteel jonge spring int veld die je elk moment over hoop loopt

Ik wilde volmondig beide schrijven omdat ik nu zeker wel op die manier naar voor mij aantrekkelijke rassen kijk maar dat is eigenlijk het geval nog niet geweest......

De eerste hond was niet eens van ons maar 'woonde bij ons in'. We woonden nog op Kreta en een vriendin (Nederlandse seizoenswerker) wilde een pup maar mocht geen honden houden in haar gehuurde studio. Nou dan komt ze toch gewoon bij ons wonen?!? Zo gezegd, zo gedaan.....spontane actie waar geen verstand aan te pas was gekomen dus maar wel resulteerde in een 13-jarig gelukkig hondenleven in Nederland na haar eerste 5 maanden bij ons.

2/3 jaar later kwam Sasha (collie jachthond kruising) in ons leven na net een paar dagen bij een goede vriendin te hebben gewoond die wederom geen hond mocht houden vd huurbaas. Dus manlief had hem achter de bar zitten toen ik op de zaak aankwam. Zijn idee was tijdelijk maar daar begon ik niet meer aan dus Sasha was vanaf dat moment de onze! En wat hebben we genoten van elkaar!!!

Na Sasha's onverwachte dood weliswaar op redelijke leeftijd, was ik in alle staten (nooit weer een hond!). Maar een paar maanden later hadden we Ten. Wederom geen ras maar kruising, puur op gevoel(zeg maar hartslag en vlinders) gekozen. Toen wisten we zeker dat er id toekomst een tweede bij zou komen en verdiepten we ons dus ook met verstand in de rassen die ons aanspraken.....

Maar onze grote vriend, een Labrador met een in onze ogen gouden karakter die we op hadden zien groeien, had gedekt....al hadden zijn pups maar een beetje van zijn karakter, dan waren wij de hemel te rijk....en zo kwam Loco geheel onverwacht in ons leven.....veel hart maar ook verstand want we wisten dat het met ons drietjes zou matchen. 

Voor de raskeuze heb ik vooral naar verstand geluisterd, maar voor het kiezen van mijn pup wist ik gelijk welke ik wilde toen ik haar vast had (of eigenlijk toen ik haar niet meer los wilde laten .. :D )

Ja nee alleen hart :D border collie stond juist niet op ons lijstje qua rassen die bij ons passen, voornamelijk omdat de energiebehoefte zo hoog is. Maar ze is een herplaatser van familie die het niet goed trok in haar roedel en met de schapen, en voor mijn man was het eigenlijk geen optie om haar niet in huis te halen. En voor mij ook niet. Steeds meer bevestigd naarmate ze er steeds meer tot rust kwam en bij ons duidelijk ontspannen en gelukkig is. 

(Wel met ogen open ingestapt; we wisten hoeveel werk een border collie was. Ookal hebben we geluk met het feit dat ze al een oudere dame is en echt veel minder behoefte aan beweging heeft dan vijf jaar geleden ;)).