Verkeerde ras gekozen ??

Ik zal met mijn verhaal wel veel commentaar krijgen , maar ik kies er niet voor om dit zo te voelen.

Wij hebben nu een jaar een cavalier king charles spaniel. Ik heb het altijd een mooi ras gevonden en omdat we 2 kinderen hebben dacht ik we gaan voor een cavalier. Ook omdat het mijn eerste eigen hond zou worden en omdat ze zo vriendelijk zijn. Mijn eerste keus ging eigenlijk uit naar een amerikaanse stafford. We zijn bij een fokker gaan kijken en we hebben onze hond een paar keer gezien voordat hij met ons mee mocht naar huis. Na 8 weken mocht hij eindelijk met ons mee naar huis. En het was echt een perfecte pup. Hij sloopte niks en was eigenlijk gelijk zindelijk. Hij is ook echt heel lief , maar toch mis ik iets. Ik heb helemaal geen band met hem. Hij ziet mij wel echt als zijn baasje en ik doe ook alles met hem , maar ik zie hem gewoon als 'een hond' en niet als mijn hond. Ik merk nu dat ik mij begin te ergeren aan hem en dat terwijl het echt een hele lieve hond is die goed luistert. Hij loopt mij echt overal na , als hij mij hoort bewegen dan staat hij al voor mijn neus. En dat is elke dag van 's morgens tot 's avonds. Dit is echt mijn grootste erger punt. Hij is gelukkig niet bang voor mensen en andere honden (die vindt hij zelfs té leuk ) , maar hij is wel gelijk bang als er ook maar iets anders staat als anders. Als ik hem uit laat is hij soms zelfs bang voor een blaadje. En zo zijn er nog wel wat kleine ergerpuntjes. Ik had dit in het begin niet bij hem.

Ik ben nu eigenlijk bang dat ik toch de verkeerde keus heb gemaakt qua ras. Of zou mijn gevoel nog gaan veranderen ?

zolang jij zelf blijft denken aan een stafford zal het niet veranderen.

een cavellier is niet te vergelijken met een stafford.

je hebt irritatie punten....

maar als de stafford dat nu zou doen?

vind je het dan minder irritand?

ga er maar van uit dat jou hondje jou gevoel feilloos opvangt.

heb je wel geprobeerd om uberhaupt een band met je hondje te krijgen?

Draai die knop om in je hoofd en dan zal je gevoel veranderen ,dit is mogelijk maar dit kan je alleen zelf doen

Je hebt helemaal geen band met hem???!

Ik denk niet dat dat ligt aan het feit dat je (misschien) de verkeerde keus hebt gemaakt. Ik denk eerder dat het echt aan jou ligt.

Hoe kan het zo zijn dat je geen gevoel hebt voor een dier die al een jaar in huis is? Dat is voor mij echt onbegrijpelijk. Ik hou persoonlijk absoluut niet van chiwawa' s, zou echt niet bij mij passen, maar geloof me, ik weet 1000% zeker dat als zo'n hondje bij mij in huis zou komen dat ik daar na een dag al van zou houden. Ook al zou het de verkeerde keus zijn. 

Mijn pup (rottweiler, 12 weken) daar ben ik in deze korte tijd al zo verschrikkelijk veel van gaan houden. Bij mij gaat dat gewoon vanzelf.

Ik denk, dat dit bij veel mensen op deze manier gaat. Ik snap het dan ook echt niet, sorry. 

Jou hond voelt precies aan hoe jij je voelt, vergis je daar niet in. Hij merkt dat je geïrriteerd bent, hij merkt dat je niet happy met hem bent.

Vind ik echt zielig, je had beter na moeten denken voordat je een hond in huis nam. Want een hoop mensen vergissen zich in de opvoeding van de pup. Er wordt te vaak gedacht, aaaaaw ach gossie wat een schatje..... Maar dat schatje is niet altijd een schatje, sterker nog, je bent constant met een pup bezig. Ik denk dat dat ook het probleem is.

Ik vind het wel heel eerlijk dat je het zo neerzet, en er zal misschien inderdaad wel wat commentaar komen, maar lees/kijk daar dan maar een beetje doorheen 

Ik snap de keuze voor een cavaliertje trouwens niet helemaal wanneer je eigenlijk de amerikaanse stafford op het oog had. Dat lijken me toch behóórlijk verschillende rassen. En dan heb ik het niet over het uiterlijk, maar over het karakter.

Toch loopt er nu een cavalier rond in jullie huis en naar het hondje toe is het alleen maar fair als je het ook echt een kans geeft 

Toen wij net onze pup hadden was ze absoluut niet wat we er van verwachtten. Ze had een héél ander karakter dan dat het ras eigenlijk behoort te hebben en we vonden haar daardoor gewoon echt niet leuk. Kleine dingetjes begonnen inderdaad te irriteren, maar eigenlijk kon onze pup daar helemaal niks aan doen; dat was ze gewoon!

Hier hebben we de knop echt even om moeten zetten en onze verwachtingen aan moeten passen. Pas toen we dat gedaan hadden en we keken naar alle léuke dingen die ze deed ging het veel beter en konden we beginnen met genieten.

Ook al is het niet de hond die we in eerste instantie voor ogen hadden; we kunnen haar nu echt voor geen goud meer missen! Juist het eigen karakter en de dingen die ze doet maken haar tot wie ze is en maken haar ontzettend leuk. Maar dat moet je wel willen zien. (Ik kan zo 10 dingen opnoemen die ik niet leuk vind aan haar, maar daar focus ik me niet op, daar kijk ik niet meer naar; ik focus me op de dingen wél leuk zijn. En dan wordt ze ook meteen veel leuker).

Probeer dus eerst eens anders naar je hondje te kijken en de 'wat als'-gedachten weg te houden ('wat als we een stafford hadden gehad, die zou niet bang zijn voor een blaadje', etc.). Kijk naar de dingen die wél leuk zijn en richt je daar op. Je zal zien dat dit echt een hoop gaat schelen.

En als het achterna lopen vervelend is; je kan je hond trainen om op een bepaalde plek te blijven en je niet achterna te lopen.

Natuurlijk probeer ik wel een band te krijgen. Zoals ik al zei ik doe alles met hem. Ik loop met hem , speel met hem , natuurlijk de verzorging en ik voed hem op. Eigenlijk is hij gewoon een perfect hondje. En hij ziet mij ook echt wel als zijn baasje. Hij luistert ook echt het beste naar mij.

Misschien komt het omdat ik een stafford in mijn hoofd heb maar dat weet ik dus niet. Het is mijn eerste hond dus ik weet niet of dit gevoel normaal is of niet. Eerder bij mijn ouders thuis hadden we ook altijd een hond en daar had ik dit gevoel niet bij , misschien ook wel omdat ik toen nog jong was.

Een band moet ontstaan, dat sowieso. Een jaar is nog niet zo heel lang. Misschien kan je eens kijken of je iets met je hond kunt doen wat je leuk vind, de dingen die je nu doet zijn vooral de verplichtingen (uitlaten, eten geven, etc).

Kijk eens bij een hondenschool naar een leuke cursus of sport, als je iets kiest wat zowel jij als de hond leuk vinden dan kan dat de band versterken.

zijn naar mijn mening, sorry als ik het fout heb, weet er niet alles van, ook 2 totaal verschillende rassen, en geloof me, je constant nalopen doet een stafford ook hoor, elke hond, ook binnen eenzelfde ras heeft een ander karakter, misschien eens nadenken om een leuke sport ofzo te gaan doen, dat je zelf meer ziet tot wat hij eigenlijk allemaal in staat is? Ben maar hardop wat aan het nadenk hoor haha. En denk dat ieder baasje, van welk ras dan ook zijn hond wel een "achter het behang kan plakken", om het zo te zeggen, maar dit zijn allemaal maar momentopnames, in het jaar dat je hem hebt, zijn er toch ook mooie momenten die je met hem heb meegemaakt, of grappige dingetjes die hij doet? Zou op momenten dat je het echt niet meer ziet zitten gewoon daaraan proberen vast te houden, en zeker geen dingen in een opwelling beslissen als het wat teveel wordt... succes!

Ik heb voor een cavalier gekozen omdat dat mij de beste keus leek voor ons gezin. Het was natuurlijk onze eerste hond en ik durfde het niet aan om te beginnen met een stafford. Maar ik heb de cavalier altijd al mooi gevonden en ben me toen gaan verdiepen in het ras. En alles sprak me aan. Zodoende toch gekozen voor een cavalier. Zoals ik al zei het is echt een hele lieve hond. Het is niet zo dat ik dacht van goh laat me eens een cavalier proberen

Arm beestje, want een hondje voelt wel degelijk als het baasje niet echt om hem geeft. Daar moet jij dringend wat aan veranderen, want het probleem ligt bij jou, niet bij de perfecte, lieve hond waarmee je gezegend bent. Want zo is het toch, je mag verdorie blij zijn, wat een schat van een hond, die verdient dat je een band met hem krijgt, werk daaraan, dat ben je het beestje verschuldigd.

Je hebt voor het Cavalier'tje gekozen en dat zijn bijzonder toffe hondjes, jij koos voor hem, hij niet voor jou. Je hebt nu een verantwoordelijkheid. De Stafford is verleden, daar ben je niet voor gegaan, punt. Ga wat extra ondernemen met dit hondje, ik denk dan bijv aan agility lessen etc, heel leuk om doen voor baas en hondje + het schept een band. In het begin was ik ook niet zo gehecht aan Tibo zoals nu, dat bouw je op.  Hij loopt me trouwens ook overal na, net als jouw hondje, hetzelfde met de  Stafford van een vriendin, staat ze recht, dan is hij er, ze mag amper bewegen. Dus zo zijn wel meer honden, ga geen spijkers op laag water zoeken, want dat is wat je doet. Draai de knop om en ga ervoor !

Als ik zo nieuwsgierig mag zijn, wat sprak je eigenlijk aan in een stafford dan? enkel het uiterlijk, of ook het karakter?

Ik vind het wel heel eerlijk, maar ook best verdrietig om te lezen.

Toen Mellow vier maanden was kwam ze bij ons. Nog niet zindelijk, dus váák uit bed in de nacht! Ik was gesloopt, liep op mijn tandvlees, maar op dag 3 -toen ik na een nachtelijke schoonmaaksessie- weer bovenkwam zei ik jankend "ik wil niet dat ze weg gaahaat!"

Daar was helemaal geen sprake van, maar zó snel zat ze al in mijn hart.

Mellow loopt mij regelmatig ook nog achterna. Ga ik naar boven, gaat ze vaak mee. Gaat uit zichzelf ook weer naar beneden of gaat even op bed liggen.

Ik irriteer me daar dus absoluut niet aan. 

Ik denk wel dat het belangrijk is om de Stafford nu even uit je hoofd te zetten. Je hébt nou eenmaal geen Stafford en als je alleen maar daaraan blijft denken ('had ik maar...') dan ben ik bang dat je ergernissen alleen maar groter worden en dat verdiend je hond niet.

Die voelt je feilloos aan namelijk.

Misschien is het helemaal geen gek idee om een samen een sport of cursus te gaan doen. Dan ben je écht met elkaar bezig, is heel anders dan een rondje door de wijk lopen.

Cursus ben ik mee gestopt, maar als ik met Mellow naar het bos ga ben ik echt met haar bezig. Niet dat ik continu van alles doe, we lopen samen, we spelen even, we doen gek. Ik word blij als zij in het gras ligt te rollen (en iets minder blij als blijkt dat ze in stinkende derrie rolt, maar oké...)

Ik kan me (gelukkig!) niet voorstellen om zulke gevoelens te hebben, terwijl ik het niet makkelijk heb gehad met haar. Maar zelfs toen het slecht ging had ik dit niet, het was moeilijk, zwaar, maar vooral hield en hou ik enorm veel van haar.

Ik hoop dat je ergens een oplossing kunt vinden want ik weet bijna wel zeker dat je hondje dit heel goed aanvoelt 

en ik vind het heel jammer voor hem, want jij hebt voor hem gekozen en hij is afhankelijk van jou 

Sterkte ermee.. ik kan je helaas geen tips geven 

Herken je verhaal wel een beetje, we wilden een rottweiler maar durfden dit als eerste hond niet aan. Ook ivm kleine kinderen.

Dus kwam Jamie, golden, bij ons. Hij is de ideale hond, maar ik heb geen klik met hem. Na 3 jaar kwam Zara, rotti, erbij en met haar heb ik die klik wel. Haar karakter past gewoon beter bij me.

wil niet zeggen dat ik niet om Jamie geef, of niet goed voor hem zorg. Maar Zara is echt mijn meisje, mijn maatje. 

Mijn man heeft juist meer met Jamie.

misschien is het een optie om er een 2e hond bij te nemen? Al weet ik niet of dat met een Stafford handig is..

Soms heb je gewoon geen klik met een hond, dat hoeft nog niet eens aan het ras te liggen ;)

Je moet echt eens goed nagaan bij jezelf:

- vind ik hem niet leuk, omdat hij geen stafford is?

- heb ik gewoon geen klik met hem, zoals ik dat ook met andere mensen kan hebben?

- wat heb geprobeert om een band op te bouwen?

Soms kun je jezelf ertoe zetten. Onze Skye kwam bij ons, om daarna te herplaatsen (om asiel te voorkomen), na 2,5 maand besloten we haar toch maar te houden, maar pas na 5/6 maanden accepteerde ik haar als mijn hond. Waarom? Omdat ik afstand heb gehouden, omdat ze herplaatst moest worden, ik had mezelf voor haar afgesloten. Het duurde even, maar ik heb mijn hart voor haar kunnen openen en nu ik door omstandigheden haar weinig zie, mis ik haar vreselijk, mijn vrolijke speelse clown.

Maar heb jij ook zoiets? Houdt je (on)bewust afstand? Of is er gewoon echt geen klik?

Oh.... Oeps ging fout. Ik wilde een quote " misschien is het een optie om er een 2e bij te nemen" 

Eerlijk gezegd lijkt me dat juist geen optie. Daar wordt de band tussen baasje en caveliertje echt niet sterker door. Misschien juist alleen maar nog slechter.

Ik betwijfel of je dat gevoel überhaupt nog kan krijgen met je lieverd.

Misschien wat andere zeggen, een cursus gaan doen samen met je hond. Maar als de hond al een jaar in huis is......en je er niets bij voelt.... Lijkt me sterk dat dat goed komt.

Ik denk dat het als het ware tegen valt wat voor zorg er allemaal bij komt kijken met een hond in huis en daarnaast een gezin en misschien ook nog werk, dus druk druk druk.

Wellicht een hele verkeerde keus om überhaupt aan een hond te beginnen....

Ik denk wel dat je gevoel zal veranderen. Stop met te twijfelen of zelfs een beetje spijt te hebben van je keuze. Je hebt een verstandige keuze gemaakt. Dit ras is perfect voor jullie situatie en het is dan ook nog eens een super lief hondje.

Keuze genomen en de uitkomst is goed! Move foreward! Denk niet aan 'oh een stafford was misschien toch leuk geweest' maar 'oh later gaat een stafford ook leuk zijn"

Probeer als je dingen met je hondje doet, echt bij je hondje te zijn. Dus bewust met hem spelen en uitdagingen te zoeken voor jullie beiden (bv een sportcursus of hersenwerkjes). Door samen iets proberen te bereiken, ontstaat er vaak toch een soort band waarop je kan bouwen. En dat is niet van de ene dag op de andere. 
Zo kan je zijn angst voor zaken als vallende blaadjes als uitdaging zien! Ik ga mijn hondje leren dat dat niet eng is! En wees trots op hem en jezelf als hij dat niet meer is. Want dat hebben jullie samen voor elkaar gekregen.

Je ergeren aan het gedrag is ook iets wat je mentaal zal moeten aanpassen. Ik heb ook een hond die soms 'irritant' gedrag vertoond, door ook meer dan nodig aandacht te vragen. Ik stoorde mij daar ook aan en ik werd dan boos en dan een halve minuut later voelde ik me schuldig, want ze deed helemaal niets fout. En dan ging ik ze knuffelen. Ik voel ook dat de band die ik met haar heb, minder sterk is dan met mijn andere honden.

Ik probeer nu echt heel bewust op haar te reageren. Bewuste mijn gedachten verzetten naar "ze doet ook alleen maar haar best om erbij te horen". Ik ga nu samen met haar skeeleren en dan merk ik dat het steeds beter gaat tussen ons. (ze is een oude fokteef en heeft daardoor wat sociale handicapjes)

Je hondje is gewoon enthousiast als jij beweegt, want jij doet alles met hem, wandelen, spelen, eten, jij bent zijn baasje, zijn familie. En als je toch even denkt "nu niet!" zeg dat dan kalm tegen hem. Hij zal het heus snel leren dat als jij opstaat dat dat niet elke keer betekend dat er iets voor hem gebeurd.

Ik hoop dat je toch een manier vindt om van hem jouw hondje te maken. Je zegt dat je het in het begin niet had? Dan is er toch al wel een band, al is die flinterdun. 

Tja, eerlijk gezegd... 

Heb ik ook dagelijks ergernissen als het om mijn honden gaat. 

Maar een band met ze, ja, die heb ik zeker. 

Met de één minder sterk dan met de ander, maar er is zeker wel een band.

Heb je helemaal geen band met je hondje? Kun je nooit om hem lachen? Je schrijft dat hij lief is en goed luistert. Daar kun je op uit bouwen. 

Misschien kun je hem gebruiken als schoolhond of knuffelhond of iets dergelijks?

Dan zie je je hond zo enorm veel goeds doen, dat kan ook helpen met het versterken van de band.

Ook kan een cursus op een hondenschool goed helpen. Je leert hem dan ook beter begrijpen.

Hallo, ik snap wat je bedoelt.  Ik wilde eerst eens goed de waarheid vertellen, maar daar is je hondje niet mee geholpen en dat is waar ik in de eerste plaats aan denk.

Wij waren verliefd op de Argentijnse dog, we hadden er al twee, maar ik wilde toch graag nog een kleiner "schoothondje".  Dat werd een Lagotto Romagnolo.

Ik kan je vertellen dat er geen groter verschil in karakter mogelijk is.  Iets waar ik absoluut niet aan gedacht had.  Ik wilde gewoon een klein hondje dat op schoot kon komen en mooi was en lief...

Dat had ik met Gioia, maaaaar, ze was géén dogo, ze was niet zelfstandig, niet moedig, niet hard, integendeel, ze was erg aanhankelijk, piepte makkelijk als ze schrok of als de groten wat brutaal waren, enz.  Ondanks dat ik haar erg lief vond, ergerde ik me dikwijls aan haar "zwakke" karakter.

En als klap op de vuurpijl, wilde ze ook niet eens op schoot!  Dus de reden waarom ik haar wilde, was ook niet ingevuld.

Dat gevoel heeft twee dagen geduurd en toen had ik iets van : dat beestje kan er niks aan doen, dat ze niet is wat jij wilde en verwachtte of juist niét verwachtte.  Ik moest mezelf dwingen me over de teleurstelling te zetten dat mijn "schoothondje" geen schoothond was en dat ze verder erg afhankelijk was van ons (terwijl de dogo's een stuk zelfstandiger zijn en ik dat juist leuk vind aan een ras). 

Met de maanden en later jaren, leerde ik haar appreciëren voor wat ze was : een lief, zachtaardig én afhankelijk hondje.  Ze is nu 11 jaar en die beginperiode ligt al lang achter ons, ik houd van haar voor wat ze is en ik zou haar voor geen geld willen missen.

Jij móet jezelf over die teleurstelling heen zetten, je bent het aan je hondje verplicht het een goed en gelukkig leven te geven.  Wil je daarna toch een Stafford?  Waarom niet?  Dan neem je er één, maar jouw hondje verdient je liefde en respect evenzeer.

Verman je, blijf niet stilstaan bij wat je niet hebt en geniet van wat je wél hebt.

Het leven loopt niet altijd zoals we willen en we moeten roeien met de riemen die we hebben, jij moet jezelf maar aanpassen, je hondje heeft niet gevraagd bij jou te komen, dat heb je helemaal zelf beslist.

Niet zeuren dus en aan de slag!  Maak hem gelukkig!

Ik zou me niet zo concentreren op de ergernissen en op een band of klik die je zou moeten voelen.

Een hond neem je in de eerste plaats voor hemzelf, elke hond is anders en heeft zijn eigen persoonlijkheid van welk ras dan ook. De staff had ook achter je aan kunnen lopen en dezelfde ergernissen kunnen geven.

Een hond die de hele dag achter zijn mens aanloopt is nog wat onzeker over zijn mens, of de situatie, of over zichzelf. Hersenwerkjes op een leuke manier zonder druk kunnen helpen om je hond wat meer zelfvertrouwen te geven. Laat de hond merken dat hij een prima hond is vertel hem dat gewoon, kijk hem eens vriendelijk in de ogen en stel hem gerust.

Blijf je je ergeren ga dan aan jezelf werken, qigong, tai chi, reiki, ik ben bang dat er anders steeds meer ergernissen komen en dan niet alleen aan de hond.

Dus nee ik denk niet dat je een verkeerd ras genomen hebt, omdat wat je opnoemt daar niets mee te maken heeft in mijn ogen.

Ruilen hihhi het is wel geen amerikaantje maar een engels gevalletje die eigenlijk ook niet geworden is wat ik had gehoopt. 

Alle gekheid op een stokje ik begrijp je wel maar prijs je gelukkig met zo'n lief probleemloos hondje,ik heb wel eens verzucht,waarom wilde ik een 2e hond,had ik het geweten....maar ik hou wel met hart en ziel van hem.

Je bent eerlijk en mensen kunnen wel van alles zeggen maar als je geen band hebt,tja...ik denk dat het dan ook een beetje ophoudt maar misschien hebben je andere familieleden wel een diepe band en dat is dan voldoende voor je hondje,die krijgt dan ook voldoende liefde.

Ik ben altijd eerlijk, dus nu ook: ik vind het heel zielig voor je hondje.

Die verdient dat er van hem gehouden wordt, een hondje kan niet zelf zijn huisje uitzoeken.

Ik heb er hier meerdere, de kleinste is eigenlijk gewoon een draakje.

Maar ik hou van allemaal en behandel ze met evenveel liefde.

Even over de Spaniel, het zijn over het algemeen zeer aanhankelijke honden met toch meestal ook een onzekerheid wat snel kan omslaan in angst. Zoals bang zijn voor een blaadje enz.

Ik heb zelf een (engelse springer) spaniel en ik herken het. Verder heeft de band tussen mij en mijn hond ook moeten groeien. Ik zie het ook altijd met mijn cavia's, het ene karakter spreekt meer aan dan de andere en dat gaat niet zozeer over het ras.

Ik denk dat het helemaal niet met het ras te maken heeft, maar puur met de opvoeding. Jouw hond lijkt mij onwijs onzeker en om deze reden loopt hij ook de hele dag achter je aan. Begin eerst is met de training "op je plaats". Geef je hond 1 vaste plek in huis en stuur daar je hond heen. Zo leert een hond dat dat zijn veilige plek is waar hij tot rust kan komen. Bied de hond meer structuur aan in huis meer uitdaging buiten, laat hem veel socialiseren zodat hij niet zo onzeker hoeft te zijn. 

Als het bij deze hond al niet lukt, dan zou ik nog helemaal niet aan een Stafford beginnen. De Stafford is vele malen groter en heeft ook structuur nodig. De consequenties van zo'n sterke onzekere kan vele malen erger uitpakken dan het gedrag wat jou spanieltje nu vertoont. Onzekere honden bijten sneller, slopen sneller en vertonen sneller ander vervelend gedrag. Er lopen zoveel valse Staffords en pitbulls rond, puur omdat de baas niet goed weet hoe de hond op te voeden en structuur te bieden.

Dat heeft bij mijn onzekere hond veel geholpen inderdaad. Sinds ze een bedje heeft voor haar alleen in de woonkamer is ze veel rustiger

Het probleem ligt bij JOU niet bij de hond.

En als ie al onzeker is, wordt ie hier waarschijnlijk nog onzekerder van, honden voelen alles zo aan

Je verhaal klinkt mij heel duidelijk dat jou hond wel een band met jou voelt.

Bepaalde ergenissen, tja ik denk dat dat voor kont bij elk mens en elke hond en ook bij elk kind. Niets is perfect en dat zou het met een stafford ook niet zijn.

Je kunt het zien als een last. Je kunt het ook zien als een uitdaging.

ik denk dat je  aan een anders huisje moet gaan denken voor de hond.. waar hij wel de liefde krijgt die hij verdient.. je zegt dat de hond wat onzeker is.. dat komt meer door jou denk dan door de hond,, hij voelt jou stemming heel goed aan.. en ook wat jij voor hem voelt.. het is geen auto die je koopt, waar je van te voren weet hoe groot hij is, hoe hard hij gaat.. en precies doet wat jij wilt

alleen jij bent degene die er voor kan zorgen dat de hond zichzelf anders gaat gedragen.. en je niet meer (irriteert)