Verkeerde ras gekozen ??

Kom op nu....topicstarter heeft al enkele malen aangegeven dat ze heus een liefdevol huis biedt aan haar cavaliertje.

En dat ze de voor haar bruikbare tips er hier gaat uithalen en toepassen.

Dat vind ik top van haar. Eraan werken om die band met dat hondje sterker te maken.

Dat is toch prima?

Ik heb het gevoel dat het niet mijn hond is. En tuurlijk ligt dat aan mij. Ik heb met sommige honden gelijk een klik. En ik mis dat met hem. Ik vind het lastig om uit te leggen. En misschien verwacht ik inderdaad wel te veel en moet ik het meer tijd geven en meer met hem gaan doen. 

Ik vind inderdaad de berichtjes met 'jeeeeeeetje, je hebt geen band? OMG!!!! Je hebt je hond een jaar! Ik kon me al geen leven meer voorstellen zonder mijn hond na 1 dag!' ook een béétje jammer.

Niet iedereen is hetzelfde, dat is toch algemeen bekend? Ik vind het juist ontzettend raar dat je al kan zeggen dat je nooit meer zonder een hond kan als je een pup 1 dag in huis hebt. Dan denk ik: ok, sure.... hoe is dat nu weer mogelijk... Maar dat ga ik vervolgens niet 10x zeggen, omdat ik weet dat iedereen daar anders in is.

Als er iemand na een half jaar aan onze deur had gestaan en gevraagd had om onze 8 maanden oude hond mee te nemen, hadden we zo 'ja' gezegd. Het echte 'niet meer kunnen missen' kwam hier ook vrij laat. Ben je daardoor meteen een hele slechte baas? Mwah, nee hoor.

Ik zeg dit omdat ik van sommigen de indruk krijg dat ik helemaal niet van mijn hond houd en dat ik een of ander slecht baasje ben die haar hond 'mishandeld'. 

Ik begrijp je wel hoor. Ik maak me over jouw hondje helemaal geen zorgen. Ik zal nu wel t halve forum over me heen krijgen, maar een hond hoeft die menselijke gevoelens niet over zich heen. Als hij zijn eten, drinken, aandacht, beweging, duidelijkheid etc krijgt mag hij zich gelukkig prijzen. 

Ik zou de lat voor jezelf wat lager leggen. Geniet van de leuke momenten, en denk er wat minder over na. Als hij gezond is heb je nog heel wat jaartjes samen, je gaat samen geschiedenis maken. 

En kijk inderdaad of er iets is wat voor jullie allebei leuk is. T kan schelen als je even qualitytime hebt.

Jij beschrijft precies wat ik er van vindt en gelukkig begrijp jij het wel

Gelukkig maar. En sorry dat ik het niet begrijp dan

Niemand zegt dat jij je hond mishandeld. Je zegt nu zelf dat je wel van je hond houdt en hem niet haat. Dan heb je toch automatisch ook een band met hem :-)(bedoel ik niet aanvallend, meer als " geruststelling".

Misschien heb je gewoon heel andere verwachtingen van een band hebben.

Zet je schouders er onder en ga dingen doen met hem die je leuk vind. En laat " dat gevoel " even los en kijk er na een nachtje slapen eens opnieuw naar.....

Misschien zie je het morgen opeens anders na alle kritiek die je over je heen krijgt

 Kees daar heb je een punt,en er werd ook de vraag gesteld als er morgen iets met je hondje gebeurt. 

Grote kans als er iets met ts haar hondje gebeurt en die onder het mes moet,dat de liefde die er wel is in volle hevigheid toeslaat.

Cavaliertje ik denk dat jij,je hondje wel lief vindt maar saai,het is een schatje zo te lezen.

 Ik denk dat jouw reactie ook overdreven is.  Wat men wil zeggen met de opmerking "je hebt je hond al een jaar" en "ik wil hem niet meer missen na 1 dag" is niet zozeer dat je wereld vergaat als je hondje weg is en je hebt hem maar één dag.

Maar (en zo zie ik het) dat je (zelfs al heb je je hond maar één dag) hem niet zou willen wegdoen.  Zo'n hummeltje wíl je niet kwijt, zo een onschuldig, jong en schattig wezentje dat een pup kan zijn.  En als je je hond één jaar hebt, moet die band nog sterker worden maar doe je hem zeker niet meer weg en tegen dat je hond drie jaar oud is, kan je je leven niet meer voorstellen zonder hem.

Dus je bent geen slechte baas als "het niet meer kunnen missen" (letterlijk dan) laat komt, je bent wel geen dierenliefhebber als je niet op zijn minst gevoelens van genegenheid hebt voor je hond.  Iemand die van dieren houdt, zal automatisch íets van liefde voelen voor een dier dat hij één jaar heeft.  Ik denk dat dát hetgeen is dat men met die opmerkingen wil zeggen.

Eén van onze dogo's begon op een leeftijd van zeven maanden erg hond agressief te worden, ze was echt niet aangenaam meer en het was ook niet aangenaam meer om met haar naar buiten te gaan.

Toch zou er geen haar op mijn hoofd aan gedacht hebben haar weg te geven aan iemand anders.  Ik hield van haar en mijn liefde werd serieus op de proef gesteld, maar ik vind het ook je verantwoordelijkheid als baasje, dat je ervoor zorgt dat het klikt en dat het lukt met die hond, zelfs als dat niet de hond van je dromen.

Inderdaad iedereen is anders in gevoelens, de één heeft inderdaad al een band na één maand, zeg maar, de ander na twee à drie jaar.

Bij mij komt die band ook laat (2 à 3 jaar) máár, vóór die tijd zal mijn geweten me niet toelaten ook maar één keer op te geven.  Dat doe je niet.  Het is zoals een huwelijk : in voor- en tegenspoed, door dik en dun.

Dit dus!

En ik snap wel dat sommige mensen "aanvallend" reageren, top dat je jezelf nog netjes komt verdedigen, velen zouden gewoon niet meer reageren als ze al die commentaar krijgen...

Snap wel dat het een gevoelig topic is, maar we kunnen beter allemaal blij zijn dat ze hier raad komt vragen dan dat ze met die zorgen blijft zitten...

Zoals ik al gereageerd heb, probeer aan de leuke/grappige/lieve/... momenten met je hondje te denken, en zoek een hobby met je hond waar je echt kan zien wat hij waarschijnlijk allemaal in zijn mars heeft, hij zou je nog kunnen verbazen!

Heel veel succes ermee, kop op, en probeer enkel de goede raad ter harte te nemen (niet dat andere mensen hun mening niet mogen hebben!)

 super antwoord 

Misschien is het goed om je eens heel levendig in te leven op hoe het zou zijn als je hem zou herplaatsen.

Denk aan dat je hem bijv op Marktplaats zet,mensen jou gaan mailen of bellen,,of zelfs bieden op je hond.De gesprekken die je moet voeren met vreemde mensen,over hoe lief en geweldig hij eigenlijk is en wat zij hem dan te bieden zouden hebben.Of dat hij terug gaat naar de fokker en deze voor hem een nieuw huisje zoekt...en jij daar ook niks meer over te zeggen hebt,geen controle op hebt of jij het wel lieve/geschikte mensen zou vinden.

Denk daarna levendig aan het afscheid,dat je hem ziet gaan,of weg moet brengen naar de nieuwe baasjes of terug naar de fokker,je hem ziet weg lopen,mee met vreemde mensen,je kinderen verdrietig ziet,je hondje achterom ziet kijken met een blik 'gaan jullie niet mee?'Je hem los moet laten en nooit meer terug ziet..

Als je je dit nu goed hebt ingebeeld en ingevoeld,wat voel je nu dan voor dit hondje?

Nu zou je als het goed is moeten voelen wat het met je zou doen als je hem uit je leven ziet verdwijnen....en voel je misschien nu wel heel goed wat jou band met hem is 

Wat Kees zei over "de lat"

Cavaliertje;

Ik vind het moedig dat je het hier 'in de groep' gooit.(er waren al heel wat reacties die zou willen quoten, precies omdat ze zo goed weergeven wat je kan voelen, hoe je het voelt en dat je je niet schuldig moet voelen)

Je geeft zorgen en aandacht, hebt bewust gekozen...en dan toch dat lege gevoel.(dat is een extra die enorme band, iets dat de meeste leden hier hebben met hun hond, maar dat geen echte vereiste is voor een goede zorg sensu stricto; denk maar aan de erfhonden en werkhonden)

Dit lege gevoel heeft niks naar mijn mening ook niks met de stafford oid te maken. Iedere hond raakt je nu eenmaal op een andere manier.(een staff kan ook tegenvallen, gewoon omdat je geen 'klik' hebt)

Is dat slecht of abnormaal?

Nee.

Soms moet je jezelf ook even wat tijd geven.

een jaar...klinkt veel, maar is eigenlijk niks.

Een band komt.

En idd; probeer je eens voor te stellen hoe het zou zijn als hij er niet meer was, dan krijg je een ander beeld en geef je je 'verdieping' een kans.

De hond is blij met de zorgen, dat is ok.

Jij wilt meer en vraagt het je af.

Ik vind dat heel knap.

heb je je misschien teveel voorgesteld van het houden van een hond?

heb je liever een steviger, stoerder model....

bedenk dat zelfs een bijv. 'stoer' model je ook niet dat gevoel kan geven. Al is het de grootste hond ter wereld. Het gevoel zit in jouw hoofd.

Ik heb hier een Jack kruising uit het asiel. Mijn vorige was een Dober. Ze zijn totaal niet te vergelijken, en eerlijk gezegd heb ik met de jack ook niet de klik als met de Dober, maar als ik zie wat ons kleintje allemaal kan! Dat is heel fascinerend!

sporen snuiven, fijngevoelig, snel en behendig. grappig, soms circus ....

geef jezelf 'a break' en start een nieuwe bladzijde.

Ik denk dat je nog heel blij gaat zijn met je cavaliertje en er toch een band ontstaat.(leg de lat niet te hoog, fixeer je niet, laat los en ervaar)

zeker.

Dat je dit hier op deze wijze deelt, siert je. Het laat tevens zien dat je zeker om je hond geeft en de zorg die jij biedt aan je hond zou niet ter discussie moeten staan. Daar kunnen anderen ook helemaal niet over oordelen. De hond komt zo te horen niets te kort. 

Kan me voorstellen dat dit erg vervelend is als je dit zo ervaart. 

Toch zal er een oplossing moeten komen. Of je band beter zal gaan worden op den duur is moeilijk te zeggen. Dat bepaalt je hond niet, maar dat ligt aan jou. Ik heb ook momenten gehad dat ik dacht, shoot me!!

Zo te horen is het een fijn, lief hondje. Probeer te genieten van de leuke momenten. Dan komt de rest vanzelf wel. 

Wat vindt de rest van de familie van de hond? Als hun tevreden zijn dan is het toch gewoon oké. Als je echt van mening ben dat puur het karakter van de hond niet met jou klikt, dan zou je is een keer naar een asiel kunnen gaan. Daar zitten onwijs veel Amerikaanse Staffords die hard een baasje nodig hebben. Dan kan je eerst wandelen met de hond en evt spelen zodat je het karakter wat beter kan testen. Als er dan een klik is met de hond en ook een klik met de hond die jullie al hebben, is het misschien een idee om een hond te adopteren.

Ik denk dat je vooral je manier van denken moet aanpassen. Ga iets doen wat voor beiden leuk is.

Toen ik Hummie kreeg dacht ik de dag erna een rondje stad met hem te lopen. Letterlijk alles wat ik verwachtte was precies het tegenovergestelde. Onbenaderbaar, laat staan dat ik hem mee naar buiten kreeg. Ik ben anders gaan denken, het als een uitdaging gaan zien. Ondanks dat die niet benaderbaar was kon ik na een week al niet meer zonder.

Sommige dingen zijn nog steeds lastig en beperken in het dagelijks leven. Daar kan ik lang moeilijk overdoen, of opzoek gaan naar wat wel de mogelijkheden zijn. Ik denk ook wel eens, oh was wel fijner als dat gewoon ging. En me dan meteen schuldig voelen. Ondanks alles zou ik het zo weer doen, zo mooi wat je ervoor terug krijgt.

Een jaar, en dan nog geen band. Maar je houdt wel van hem. Moet je geen band hebben om van een hond te houden? Ik kan het me moeilijk voorstellen dat je na een jaar nog geen band hebt of voelt.
Is er binnen het gezin wel iemand die dit sterk voelt? Ik ben er ook van overtuigd dat een hond degelijk wel liefde voelt, zeker weten.

Je irriteren aan bepaalde dingen kan best eens. Als ik een rotdag heb, heb ik dat ook. Gebeurd bij je eigen kinderen ook, wilt niet zeggen dat je geen band hebt of van ze houdt.
Ik denk dat je er veel meer uit kunt halen door anders te denken, en dan de situatie ook kunt veranderen. Denken was ik maar voor een staff gegaan heeft geen meerwaarde, geeft er alleen maar een negatieve lading aan.

Karakters van cavalier en staff verschillen ontzettend. Cavaliers zijn hele lieve hondjes, ideale gezindshondjes. Mijn ouders hebben ze al hun leven lang. Maar als mijn eigen hond een cavalier? Ik vond het leuke hondjes, maar niet de perfecte match met mij

" Een band moet ontstaan, dat sowieso. Een jaar is nog niet zo heel lang. Misschien kan je eens kijken of je iets met je hond kunt doen wat je leuk vind, de dingen die je nu doet zijn vooral de verplichtingen (uitlaten, eten geven, etc).
 
Kijk eens bij een hondenschool naar een leuke cursus of sport, als je iets kiest wat zowel jij als de hond leuk vinden dan kan dat de band versterken. "

Caitlin & Bijou †

Ik vind een jaar al wel lang. Begrijp dat er geen negatieve reacties geplaatst mogen worden?! Dan hou ik me verder stil. 

Misschien is het een idee om jezelf eens af te vragen wat je verwachtingen waren/zijn voordat je de hond gekozen/gekocht hebt? 

Heb je ook een naam voor je hond? Spreken over 'hem/haar/, 'die hond' etc maakt het een stuk onpersoonlijker...

Er valt vast wel een oefening te bedenken waar de hond moet leren om je niet overal te volgen. Je noemt haar al een perfect hondje. Kijk daar naar, accepteer de negatieve kanten die iedereen heeft. Ik weet dat is moeilijk. Heb 3 jaar moeten werken aan Olly wegens trauma's en hoevaak ik het niet zag zitten. Maar nu krijg je terug wat je erin gestopt hebt. Ik heb zijn negatieve punten geaccepteerd en ik geniet met volle teugen van hem.

Een perfecte hond moet je niet wegdoen of wat dan ook. Je doet alles met haar, blijf dat doen. Zorg voor een oefening dat ze alleen kan zijn en dan zal het vast wel goed komen. Succes!

 Overheen lezen, je biedt je hond een goed huis aan. Je geeft wat ze nodig heeft. Manier van denken is inderdaad niet juist. Als je dat weet om te zetten, dan komt het goed. Je bent duidelijk wel haar baasje, zo ziet je hond je ook. Geloof dat dan ook. 

 Ik weet niet of dat goed is voor een cavalier, maar bij ons heeft agility heel goed geholpen. We werden een team, olly leerde me te vertrouwen (en te luisteren haha). Het is echt super om te doen. Het doet meer dan je denkt 

Dapper dat je dit hier durft te delen.

Ik herken je gevoel wel. Ik heb een aantal hondjes opgevangen, waaronder een terriër mixje. Super leuk beest. Gek op kinderen. Zindelijk, lief, makkelijk. Ik ergerde me kapot aan haar. Ik was zó blij dat ze na negen dagen al geplaatst werd! Het klikte gewoon niet. En samen leven met een hond is intens. Je bent de hele dag samen, spendeert veel tijd samen. Net zoals ik niet mijn huis zou willen delen met alle mensen, wil ik dit ook niet met alle honden.

Ik heb er met mijn huidige trio ook vaak doorheen gezeten. En nog steeds hoor. En op sommige dagen denk ik, waarom heb ik niet een gezellige stabiele hond geadopteerd die me niet 's nachts wakker houdt omdat er ergens in de buurt een kat mauwde. Die niet wegloopt. Die niet de boel bij elkaar krijst als ik even weg moet. Die niet hyperalert is op alles wat beweegt.

En dan komt het onderscheid tussen hondenmensen en mensen met een hond. De eerste groep past zich aan aan de hond. Vindt herplaatsen een vies woord dat niet in de mond genomen mag worden. De tweede groep wil dat hun hond iets positiefs toevoegt aan hun leven. Gebeurt dat niet, dan verwachten zij dat de hond zich aanpast.

Da's geen schande. Nou ja, in de ogen van hondenmensen wel, en die zitten hier héél veel, maar in de ogen van de meeste mensen niet. Ik ben zelf van mening dat wanneer jij gelukkiger bent met een andere hond, jouw hond dit ook absoluut is met een ander baasje. Zoals anderen al zeiden, je hondje voelt alles feilloos aan. Ik denk dat je jezelf én je hondje tekort doet als je gaat lopen forceren. Wel ben ik het met mijn voorgangers eens dat je hondje een kans verdient, en samen leuke dingen doen (sport, training) kan hierbij helpen.

Ik wens je veel wijsheid toe en hoop dat het lukt om een betere band te krijgen

Had je dit gevoel ook toen je hond nog een pupje was?

Is het niet gewoon de puberteit die parten speelt?

Toen Drib in de puberteit kwam kon ik haar echt niet uit staan. Ze leek me echt te slopen. Die hele puberteit kan me echt gestolen worden

Als pup vond ik haar echt super en nu ze volwassen is zijn we ook onafscheidelijk, maar die puberteit..

Toch heb ik geen moment gedacht aan her plaatsen, maar daar lijk jij ook niet aan te denken. Ik dacht juist "hoe kom ik hier zo snel mogelijk doorheen?"
Al snel raakte ik aan de praat met een andere bouvier eigenaar. Die zag me worstelen en zei lachend: "Over een tijdje is jouw hond net zo rustig als de mijne, let maar op." Dat gaf me net wat extra kracht, een bevestiging dat ik er even doorheen moest bijten.

Dat is nu juist het punt, ze vindt hem ook lief en houdt wel van hem, wil hem absoluut houden, maar ze heeft in het verleden ervaren dat ze nog méér een band kan hebben met een hond, en daarom heeft ze het gevoel dat ze wat mist. Staat toch duidelijk in het topic.

ik denk dat ik het ook wel enigszins herken. En dan moet ik even melden dat ik enorm veel van dieren houd en helemaal van honden, ik vind ze áltijd leuk. Dus niet het geval dat ik geen hondenmens ben ofzo. 

Maar onze hond is een herplaatser die mijn man heel goed kende en mij nauwelijks. Ze vertoonde ook wel probleemgedrag waardoor ik haar minder leuk vond dan andere honden die ik kende. Toch wilde mijn man heel graag haar overnemen. Omdat ik wist dat dat voor haar beter zou zijn, heb ik daarmee ingestemd. Maar het was niet de hond die ik gekozen zou hebben als zij er niet was geweest, zeg maar.

Bij ons duurde het behoorlijk lang voor we een echte band hadden. Natuurlijk was ik wel meteen gek op haar, ik vind namelijk honden per definitie leuk. Maar toch. Deels kwam dat ook door haar, ze is gereserveerd en heeft niet snel een band met andere mensen, dus ze was veel meer gefocust op mijn man dan op mij. Dat vond ik natuurlijk ook weer jammer. Maar goed, ik heb haar steeds gevoerd en veel met haar gewandeld. En regelmatig stiekem gedacht, als we een andere hond erbij krijgen, dan is dat wel echt míjn hond. Maar al die tijd is het echt niet zo geweest dat we het niet leuk hadden samen of dat ik slecht voor haar gezorgd heb ofzo.

we zijn nu twee jaar verder, en ondertussen is ze ook echt mijn hond, en ben ik haar mens. Nu is de band er echt. Maar wanneer die precies kwam, durf ik niet te zeggen. Hij was nog niet compleet met één jaar, in ieder geval. En ik denk dat hij nog steeds steviger gaat worden in de toekomst. Ze is niet de hond die ik zelf zou hebben gekozen, maar ze hoort wel bij ons. En dat wordt steeds duidelijker.

De hond doet er alles aan om lief gevonden te worden, vandaar dat hij bij jou wil zijn en hoopt dat bij jou de knop om zal gaan.Je ergeren aan een jonge hond,kan het mij niet voorstellen.....


(Ik heb niets alles gelezen)