Accepteren of niet hondwaardig?

Jeanine & Caintie

Hallo allemaal,

Vanaf pups af aan is Caintie 'anders' als andere honden. Vaak ziek en vage klachten.

Vorig jaar is er eindelijk een diagnose gesteld maar blijft een zorgehondje.

Er zijn oa meerdere bloedonderzoeken, 2 echo's (hart en orgaan), rontgefoto's gemaakt.

Op de foto was er een afwijking in zijn rug te zien.

Naast bezoekjes aan de dierenarts, zijn we ook naar orthomanuele dierenarts, dierenfysio en osteopaat geweest.

april 2014 verslag orthomanuele dierenarts;

Anamnese:

Hij loopt sinds 12 weken oud al anders dan nestgenoten: waggelde heel erg met zijn achterkant. Sinds 2-3 maanden kreunen bij optillen. Het anders lopen was nooit een belemmering. Sinds 3 weken Rimadyl is hij veel vrijer in zijn beweging. Daarvoor erg beheerst. Liep en loopt wel met plezier. Wandelingen duren maximaal 1,5 uur. Dat gaat goed. Was bij de dierenarts, Elmar Bottemanne, Dierendokters Ede vanwege PuPd. Toevalsbevinding dat met Rimadyl Caintie harder loopt en spontaner springt. PuPd diagnostiek gestaakt omdat na Rimadyl het vele drinken ophield. Organen waren mbv echodiagnostiek in orde. Heeft 3 keer evenwichtsstoornissen gehad. Viel om of ging tegen een muur aanhangen. De laatste keer was ca 4 weken geleden. Ogen gingen wel anders staan. Geen diagnose gesteld. Röntgen foto: duidelijk SI probleem met een behoorlijke dislocatie. Drinken is nu normaal. Geen andere klachten. Staat op de Rimadyl.

Bevindingen:

Monstering: Loopt vlot mee. Niet zichtbaar kreupel. Wel korte pas achter en gaat snel over in galop: bijna niet aan het draven te krijgen. Springt in de spreekkamer bij herhaling spontaan op de bank.

Algemene indruk: Beweeglijke, enthousiaste vriendelijke hond in goede conditie.

AO g.b.

Orthopedisch onderzoek. Patellapees RA nogal los.

Neurologisch onderzoek: Ppc LA in orde Trekt RA steeds hoog bij testen op maar Ppc is wel in orde. Verder geen afwijkingen

Orthomanueel onderzoek: subluxatie SI gewricht R naar frontaal, verder geen afwijkingen, rug recht en pijnvrij

Diagnose

Subluxatie SI gewricht. Tevens verdacht voor habituele patella luxatie RA

Advies/therapie

Voorbehandeling ca 25 minuten Porta-Mag Freq.1
In overleg met eigenaar besloten om niét te manipuleren: ivm te groot risco op complicaties, zoals breuk op SI lijn. Immers de afwijking bestaat waarschijnlijk al sinds de puppytijd en is mogelijk aangeboren.

Ook lijkt de dichtheid van botstructuur op de Röntgenfoto nogal zwak.

Risicofactorenblijvend in acht nemen: niet laten uitglijden, springen, wilde spelletjes en traplopen
Medicatie met Rimadyl volgens voorschrift eigen dierenarts.
Voedersupplementatie met glucosamine/ chondroïtine.
Advies wel dierfysiotherapie.
Nu geen indicatie voor een orthomanuele controle

Hierna heeft Caintie een aantal behandelingen gehad bij de fysio met redelijke resultaten.

Wel is de pijn in het jaar toegenomen, waar we het eerst nog met homeopatische traumeel aankonden is de dosering nu naar de novacam gegaan (rimadyl gluten in mee gestopt) van om de dag naar elke dag.

Tussendoor zijn er nog wel wat 'dingen' voorgevallen;

- grassprietje uit neus verwijderd (narcose)

- castratie met ontsteking erbij

- hartruisje geconsenteerd maar was niet ernstig gelukkig

- 2x aanval gehad dat hij is weggezakken soort stuiptrekking/epilepsie vandaar hartecho, geen diagnose gesteld

- kort afwezig is hij regelmatig staat hij stil geen contact

- 'de weg kwijt' dan veranderd zijn blik en is hij ons echt kwijt en rent hij als een idioot door het bos.

Hij is best wel slecht geweest de afgelopen periode, niet meer willen lopen, vooral slapen, niet spelen, erg stijf, niet vrolijk.

Het leek nu wat beter te gaan, pijnstillers zijn namelijk terug gezet naar elke dag.

Afgelopen donderdag is de osteopaat geweest en voelde blokkade in zijn rug en een hoop spierspanning.

Nu kon/wou hij vanochtend helemaal niet meer lopen zakte door zijn achterpootjes en viel ook met plassen om.

Voor de zekerheid naar de DA gegaan daar rent hij super vrolijk rond, wel met een bolle rug en maakte hij 'kikkersprongen' hij zet steeds zijn achterpoten tegelijk neer ipv om en om.

Hij gaf pijn aan tijdens het voelen van zijn rug.

Eigenlijk weet ik wel dat de DA 'niks' kan betekenen, maar misschien hoop ik dat dan toch.....ik weet niet waarom ik dan toch weer een afspraak maak!

Hij zou nog sterkere pijnstillers voor tijdelijk kunnen krijgen namelijk tramadol. Maar dit werkt ook door bijv. sufheid/zweverig voelen.

Ik heb aangegeven dat ik hier over moet nadenken.

Ook hebben we 't gehad dat Caintie in dat opzichte een moeilijke en bijzondere hond blijft, het is zeker ook dat ik moet accepteren hoe hij is, genieten van zijn goede momenten. Hopelijk dat deze weer steeds meer worden.

Maar soms vraag ik me als hij veel slechte momenten heeft, wel eens af hoe verre hij een hondwaardig leven heeft. Is dat zodra hij van niks meer kan genieten? Geen goede momenten meer heeft? Of hoeveel slechte momenten moet hij dan hebben?

Soms is dat heel moeilijk en frustrerend, dat ik gewoon niks voor hem kan betekenen naast natuurlijk pijnstillers geven.

Zijn zeker momenten dat hij vrolijk is, wel wilt spelen of lekker buiten aan het rennen is. Vaak zie je ook dat hij adrenaline gaat verhogen in spannende situaties, bijv. bij de da, of als er grote honden komen.

Caintie is heel sociaal, super lief en vriendelijk maar soms is hij iets minder lief en is hij gefrustreerd lijkt het wel!

Ik moest even mijn verhaal kwijt :)

Cindy & Co

Ach, arm ding! Ik zou het hier ook moeilijk mee hebben hoor.

En wanneer is het 'genoeg'? Dat is een moeilijke!

Hier dobermann met botkanker gehad, nog 6 maanden na diagnose geleefd op pijnstillers. Zij was tot op de laatste dag nog aan het springen toen ik binnenkwam van blijdschap en ze stond nog steeds als eerste aan de eetbak klaar. Toch wist ik dat ze heel veel pijn had, dat had de DA mij verzekerd omdat botkanker heel erg pijnlijk is! Ik heb misschien wel te lang gewacht...

Toen de dag aanbrak, heb ik mezelf zo schuldig gevoeld! Maar eigenlijk had ik de dag erna, toen de duitse dog eindelijk doorsliep en me niet 's nachts kwam halen om naar zijn 'zus' te komen kijken, een opgelucht gevoel.

Niet omdat ik niet meer op hoefde, maar omdat ik wist dat al die nachten (maanden aan een stuk), de hond mij was komen halen omdat Tierra heel veel pijn had.

Ik vind dat je al heel wat hebt gedaan voor je hondje, misschien wel al te veel, dat kan ik niet beoordelen. Er zouden veel mensen zijn die het al lang hadden opgegeven, hoor.

Is het bestaan hondwaardig? Ik weet het niet. Dat is heel moeilijk in te schatten. Ik weet wel dat pijnmedicatie niet steeds even goed helpt en dat er gewenning ontstaat, waardoor je steeds meer moet gaan geven.

Heeft je hond vaak echt pijn? Ligt je hond vaak te rillen of te janken van de pijn?

Wat zijn de gevolgen van een keer goed rennen buiten? Misschien daarna nog veel meer pijn?

Het is in elk geval wel zo dat, 'als ie niet meer eet, het zo ver is', niet klopt! Vaak hoor je dit zeggen als criterium om je hond laten in te slapen.

Sommige honden zijn vrolijk tot op het laatste moment en eten ook nog heel goed. Mijn dobermannmeisje heeft veel pijn geleden, zonder dat ik het eigenlijk echt door had, ze wou het verstoppen en deed nooit flauw. Als ik geweten had dat Blue me tot 4x op een nacht kwam halen omdat zijn zusje zo veel pijn had, dan had ik d'r veel eerder laten inslapen.

Ik hoop dat je aan mijn verhaal wat hebt, hoewel jij, vrees ik, de enige bent die kan inschatten hoe het verder moet en wat hondwaardig is in jouw geval.

Ik wil je wel veel sterkte wensen, want een lijdensweg wordt het helaas sowieso.

King

Ik ben van mening dat een hond zelf wel zal aangeven wanneer het genoeg geweest is.

Alleen jij kan die beslissing nemen. Ikzelf heb ook op het punt gestaan mijn hond te laten inslapen maar niemand volgde Me daarin. Jij ziet je hond dagelijks. Ik zag dat mijn hond pijn had. Hij was niet ongelukkig maar ik vond het ni hondswaardig dat mijn hond mank stond na amper 10min wandelen. Ik ben doorgegaan ik wou verder onderzoek... Intussen heeft hij een operatie gehad en is hij revaliderende.

mijn jongste heeft ook een rugprobleem hij krijgt acupunctuur. Neemt het probleem niet weg maar wel de pijn.

Zolang de hond geniet vind ik dat er nog "hoop" is . Wandelen evt alleen aan de lijn mijn oudste mag ook enkel aan de lijn wandelen en dat maakt hem niet ongelukkig.

Misschien eens een gesprek vragen met jouw dierenarts?

Jeanine & Caintie

Bedankt voor jullie verhaal!

Wat een heftige tijd heb je gehad Cindy met je hond!

Je hebt een hoop gedaan voor je hond, opgeven moment is het voor jou qua zorg niet klaar maar wel voor de hond.

Ellen, hoe gaat het revalideren? Hopelijk kan hij daarna weer een hondwaardig leven hebben.

Caintie ligt niet te rillen en te janken van pijn, doordat het chronische pijn is, is zijn pijngrens ook vrij hoog denk ik. Ik kan natuurlijk zijn pijn niet voelen en hij niet vertellen enige wat ik kan is op zijn signalen letten.

Loslopen kan goed gaan en rennen, maar hij kan thuis rustig zijn en 1 verkeerde stap zetten en 'schiet' in zijn rug. Uren lopen gaat niet, doen we ook niet.

Hij geeft zelf aan 1 op 1 als klaar mee is, bijt hij in me kuit en wilt die tillen of in de buggy.

In groepsverband gaat hij door, adrenaline is namelijk een goede pijnstiller en moet ik hem beschermen vind ik, andere zeggen vaak is toch leuk als ze samen spelen? waarom doe je nou aan de lijn? Caintie oogt namelijk als een hele vrolijke hond op dat moment maar betekend wel als ik niet bescherm hij rest van de week op de blaren moet zitten.

Hij heeft goede en slechtere periodes om het zo maar te zeggen

Voor de DA had ik paar filmpjes gemaakt om beeld te geven, zal ze hier ook plaatsen staan wel op de fb van Caintie & Rexy

Ik heb besloten om bij te houden hoeveel goede/slechte dagen hij komende periode heeft. Zo geeft het misschien een wat 'heldere' beeld.

Wendy

Cairn terriers hebben weleens levershunt (portosystemischeshunt).

Is daarnaar gekeken? Want dat kan rare periodieke neurologische klachten geven.

King

buiten dat ene filmpje dat hij niet vooruit wil lijkt het mij een vrolijke hond. Hoe oud is hij?

King heeft ook een rare gang een typische HD gang maar zijn heupen zijn in orde het komt zuiver uit zijn rug.

Willemijn _ baasje van Ogin (Ozjin) _ Bams ¥ .

wat genoeg is en geen waardig leven is dat kan alleen jij bepalen. Jij gaat iedere dag met je hond om, je ziet hem, vrolijk of niet vrolijk, je ziet of je hond pijn heeft of niet, lekker eten nog , en onbezorgd ?

jij weet het allerbeste of je hond een waardig toch fijn leventje heeft, en als je daar aan toch twijfelt, bespreek dat met je dierenarts.

Jeanine & Caintie

Caintie is levershunt vrij, zowel in bloedonderzoek als op de echo.

Hij wordt in mei 3 jaar.

Ik heb hele fijne dierenartsen, ook al verschillende goede gesprekken mee gehad, wat erg prettig is.

Omdat hij vrij wisselend is, qua goede en slechte momenten (filmpjes zijn er beetje tussen niet heel slecht en niet heel goed zegmaar).

Het is ook een stukje accepteren bij mij. Ik heb best een sterke band met Caintie waardoor ik snel signalen oppik, misschien te snel......wat een ander niet ziet (mijn moeder voelt/ziet signalen ook)

Ik heb ook even mailtje naar de osteopaat gedaan of wat vandaag gebeurde reactie op haar behandeling kan zijn. Wegzakken door de pootjes.

Tamara - Abby, Anna, Jamie & Aylin

Ach, Caintie...

Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen... Ik zou zeker zeggen dat hij een hondwaardig leven heeft, bij zo'n baasje.

De beslissing ligt echter bij jou..

Anny en Lance

Wat een medische geschiedenis heeft jouw hondje zeg. Ik kan geloven dat er nu vanalles door je hoofd gaat. Vreselijk .

Ik weet echt niet hoe ik er op zou reageren...jij bent er alle dagen bij.

Ik weet wél dat als de hevige pijn bv langer dan 1 dag zou aanhouden ik hem direct liet vredig inslapen. Liever zelf een wrak nadien dan mijn hondje erge pijn te laten lijden.

Of je het al lang overweegt of het ineens acuut zult beslissen, het blijft hoe dan ook de ergste beslissing die je als baasje moet nemen.

Sterkte en hopelijk blijft hij redelijk pijnvrij.

Aan liefde heeft hij duidelijk geen gebrek bij jullie.

King

Misschien eens naar een specialist gaan en evt een scan laten maken indien dit nog niet gebeurt is.

Hij is nog zo jong

Jeanine & Caintie

Bedankt allemaal!

We zijn toen naar de orthomanuele dierenarts geweest om te kijken of daar iets mee kan, maar is hij te slecht voor van binnen.

Scan vindt de DA zonde, omdat je dan misschien ziet wat er nog meer aan de hand is, maar hier niks mee kunnen behalve misschien nog een stempel qua diagnose, opereren is geen optie namelijk, de kans dat dit gaat lukken is te klein en te hoog risico rug is te slecht, gebied durven ze niet te opereren om zo maar te zeggen. Gedrag en doen en laten van de hond is belangrijker, daar kan ik me eigenlijk in vinden. Belangrijkste is hoe Caintie meest hond kan zijn ook al is het met zijn beperking en hoe ik weer van hem kan genieten zonder constant zorgen (kan tuurlijk nog wel van hem genieten want Caintie is mega leuke, lieve hond :))

Nu is natuurlijk weer een stap wat hij terug heeft gezet, contact gehad met osteopaat maar kan deze terug val in principe niet doorkomen.

De rest van de middag heeft hij voornamelijk geslapen, weinig tot geen reactie op andere dingen, waar hij 'normaal' wel op reageert. Net wel redelijk meegelopen, hopelijk voelt hij zich morgen weer iets beter in zijn velletje en ben ik van dit stukje accepteren inleveren ook weer 'bijgekomen'.

King

Maar zo weet je wel wat er effectief aan de hand is en zo kan je evt adhv de scan een beslissing nemen.

Een gewone DA kan zo n hond niet helpen... Jammer genoeg.

Persoonlijk zou ik het wel durven overwegen. Ik denk maar luidop zeker niet verkeerd bedoeld

Jeanine & Caintie

Alleen maar goed hardop denken en advies/meningen van andere :)

Ik snap inderdaad je punt dat je dan weet wat eraan de hand is en misschien bepaalde keuzes makkelijker worden.

Op dit moment is voor mij een scan geen meerwaarde ook buiten het feit omdat Caintie al een hoop heeft meegemaakt aan dokters, therapeuten om het zo maar te zeggen en 'rust' moet terugkeren.

Vanochtend ging het al iets beter met hem, liep mee en was vrolijker, wel merk je dat hij nog wat meer kreunt. Afwachten hoe lopen gaat.

Omdat hij ook nog behoorlijk goede momenten heeft, hopelijk komen deze weer meer dan de slechte momenten.

Petra, Lily Jane & Jip

Lily Jane (overleden) was ook een hond die vanaf haar start al een krakende pechwagen was. Genetisch? In elk geval zwaar ondervoed als klein pupseltje en ipv eten wel drugs binnengekregen.

Dit heeft echter helaas wel geresulteert in een leven met zwakke gezondheid, ziektes, opnames, pechgevallen en steeds pijnlijker wordend gestel. Ze heeft patent op het dikste dossier in de kliniek. Gelukkig was ze van geest en levensvreugd sterk, carpe diem! En was ze de zon en kracht in mijn leven.

Ze is uiteindelijk 11 geworden, toen was het op. Geen accuut probleem, maar simpelweg de weegschaal die doorgeslagen was naar de andere kant. De pijn en moeheid was niet meer te compenseren met een sterke geest en medicameteuze (ook natuurlijk) ondersteuning. De balans was niet meer recht te trekken met de zon in haar hoofd. Ze heeft alles uit zichzelf gehaald en tot op het bot, letterlijk, alles uit het leven gehaald. Ondanks pijn, ziektes etc. De dierenarts schreef nog tramadol voor, maar hier werd ze erg onrustig van. Samen hebben we nog wat tijd genomen om nog dichter in elkaar te zijn alvorens loslaten, zij het leven en ik haar.

Kern van mijn verhaal, als de balans er niet meer is en de ogen de moeheid uitstralen van 'op zijn' zul je het weten! Je kent hem en jij weet wanneer de balans van de weegschaal defintief doorgezakt is naar 'het op zijn'. Hij zal het je laten weten.

Sterkte, liefde, wijsheid en Carpe Diem

Rachelle & Hummie

Wat een verhaal zeg. Ik kan het gevoel wat het bij je oproept goed voorstellen.

De hond van mijn ouders had epelepsi. Ik woonde nog thuis, laatste jaren niet meer. Samen naar DA geweest toen hij al heel veel aanvallen had gehad, en in 1 bleef hangen. Van het padje af, blijven blaffen, grote ogen, tijdje geen herkenning van mijn moeder.

De DA zei dat hij nog wat kon proberen, maar hoe hij dan terugkwam? Het enigste wat ik dacht en zei was, verleid hem uit zijn lijden. Was voor mij zo duidelijk... dit was het, het was genoeg geweest.

Met bovenstaande probeer ik uit te leggen, dat het voor mij duidelijk was. Geen enkele twijfel. En vanuit een beeldscherm is het moeilijk te beoordelen, nog veel goede momenten etc. Ik denk dat jij het best kan inschatten wanneer het genoeg is geweest. Zelf denk ik altijd als je dat gevoel hebt, nu is het genoeg, dan is het ook zo..