soms geen hond willen hebben?

Voordat wij Santa hadden bedachten we op zaterdag ochtend dat we een weekend weggingen, en gingen dan.
We maakten verre reizen en hoefden met niets rekening te houden.
Dat is soms anders nu.
De vakantie bestemming is anders en we moeten altijd rekening houden met het feit dat we een hond hebben, die ik niet aan iedereen toevertrouw.
Maar sauna, uit eten, film etc gaat nog steeds en bruut stappen deden we allang niet meer.
Ik wil nooit meer zonder hond omdat ik meer krijg dan dat ik mis.

Op dit moment heb ik geen hond.
Wat je zegt is helemaal waar, ik ben helemaal vrij en hoef nergens rekening mee te houden. Na zoveel jaar is dat even heerlijk. En geniet er ook met volle teugen van.....Hoelang.....

Hmm, nee, met de dingen die jullie noemen heb ik eigenlijk geen problemen. Ik vind vroeg opstaan wel lekker, en geniet stiekem altijd van mijn ochtend en avondrondje. Ik ben liever niet te lang van huis, en vind het heerlijk om mijn drietal (nagenoeg) altijd bij me te hebben. Ik heb er geen moeite mee om mijn activiteiten om hen heen te plannen. Máár ik zit ook in de "luxe" positie dat ik niet fulltime werk e.d.

Wel denk ik soms, kan ik ze niet inruilen voor een heerlijk baasgericht drietal? Of uh, kan ik er niet ééntje even ergens droppen zodat ik geen last heb van het feit dat ik maar twee handen heb? Of, wat zou het makkelijk zijn als ze elkaar niet zo enorm op zouden hitsen omdat er een kat aan de overkant van de straat achter het raam zit. Maar goed. Drie tellen later realiseer ik me dan weer dat ik de heerlijkste hondjes op aarde heb. Ondanks dat het vreselijke draakjes zijn.

Oh, ik zou overigens wel héél graag mijn vrienden in Zweden op gaan zoeken, wat vanwege de hondjes niet kan. Of.. lastig zou zijn, want je valt niet zomaar iemand "lastig" met drie Podenco's. Dus zouden ze gesplitst moeten worden, maar dan heb je dus drie oppas-adressen nodig, en ik krijg al een halve paniekaanval als ik eraan denk om dat allemaal te gaan regelen en mezelf rustig te houden in Zweden terwijl ik van meerdere mensen afhankelijk ben m.b.t. de veiligheid van mijn hondjes.

Maar goed. Ik accepteer dat het nu niet gaat. Mijn Zweedse vriendin komt dit jaar hier heen. En wie weet, misschien dient zich later dit jaar nog een oplossing aan.

Nee,honden horen bij mij. Ik heb makkelijke honden kan uitslapen,ze kunnen naar het pension,ze kunnen makkelijk 8 uur alleen zijn,ga ik langer weg dan kunnen ze naar de dagopvang. Mijn honden zorgen ervoor dat ik er altijd op uit moet,mijn conditie goed is.

En als het even tegenzit in het leven,ziekte,dood ....als je thuiskomt en dan die lieve oogjes die je aankijken,dan smelt je en weet je hup schouders eronder en doorgaan,je hoofd leegmaken,gaan lopen.

Mijn honden nee die zou ik nog geen dag kunnen mensen,het benauwd mij zelfs als ik bedenk dat Tosca al 10 jaar is.

Als ik onderweg was, dacht ik wel eens, als er iets gebeurd zijn ze alleen thuis en dan.
Nu ben ik nog steeds wat haastig, nog niet gewend om te beseffen dat ik de tijd heb, dat is heel gek.

Ik zou mijn hond zelfs nog meer om me heen willen hebben, dan wel eens niet....

Nee, integendeel, ik kan me niet inbeelden geen hond(en) meer te hebben. Dan weet ik met mezelf geen blijf. 

Ik mag nog zo'n slechte dag hebben, mijn lieve mannetjes laten mij elke dag lachen en toch gelukkig voelen en daartegen verbleekt alles wat ik ev. moet investeren, laten of opofferen voor hen.  

Maar niet iedereen is zo'n diepgeworteld hondenmens, mijn ex-vriend vindt van zichzelf dat hij een enorme hondenliefhebber is, maar vond het vaak teveel werk of te druk om honden te hebben. Een hond betekent voor hem niet dezelfde vreugde als voor mij, voor hem is het leuk om even mee te stoeien of knuffelen, maar de "lasten" neemt hij er niet voor lief bij, dat is echt een opgave voor hem.

Gelukkig was er bij onze breuk dan geen discussie naar wie de honden gingen. 

Mij hele leven honden gehad, natuurlijk ik mis het verschrikkelijk.....Zo veel verdriet gehad van mijn laatste hond, dat ik mij zelf moet afvragen of ik het nog een keer wil mee maken. Misschien te kort geleden....

Dat speelt hier ook mee, Emma. Een hond met epilepsie is behoorlijk lastig, zeker omdat we het (nog) niet onder controle kunnen krijgen. 

Ik denk dat ik dat risico niet meer wil lopen, als Bruce er niet meer zou zijn. Wat jij opgeeft, was voor mijn man een rede om geen hond te willen. Ze gaan dood en dat is heel verdrietig. Ik heb hem overgehaald, maar ik snap nu wat hij bedoelt. Vreselijk veel zorgen om de hond...

Spijtig genoeg voel ik dat tegenwoordig wel eens ja

Al van heel jongs af aan voelde ik dat leven met een hond mijn manier van leven is. Ying-yang, complementair, balans. Niet een hond die ik in moet passen, leren rekening houden met, maar een hond om mijn leven in evenwicht te voelen.

Tot Jip kwam...

Kan eigenlijk niet alleen thuis zijn, kan eigenlijk niet mee ergens naar toe, kan geen leuke ondernemende wandelingen maken, kan niet goed omgaan met, veranderingen, allerlei prikkels en teveel röring. Een huismus dus, die ook nog eens niet alleen op het nest kan verblijven, maar ook niet ergens mee naar toe kan. Lastige combi  

In het leven van alledag heeft hij nog steeds (al is dat echt enorm verbetert) z'n ondersteuning en sturing nodig. 

Jip z'n basis mist. In feite leef ik al bijna 8 jaar met een klein 'beschadigd' puppie  en zo gedraagt hij zich ook. Al vergelijk ik hem ook wel eens met een baby-aapje dat meer dan tevreden is wanneer hij aan 'moeders geplakt' zit. En dan te bedenken dat ook zijn basisvertrouwen mist. 

Wauw, wat hebben we al veel bereikt en geleerd samen.

Maar ook wauw, wat een impact op mijn leven en bewegingsvrijheid.

En toch ook wauw dat zo'n diertje besluit in je hart te kruipen.

Als Jip z'n leven straks klaar is en zijn vrijheid krijgt ga ik eerst mijn vleugels uitslaan en genieten van mijn bewegingsvrijheid. Dat is een gemis/verlangen nu in mijn leven met Jip, wat ik mijn leven met honden nooit zo ervaren heb. En toch ... honden ...  its a way of life   Gelukkig zijn het niet allemaal Jippies, in de eerste plaats voor Jip zelf en op de gedeelde eerste plaats voor mij.

Tja heel pijnlijk dit. Voordat ik een hond nam dacht ik: als ik nou ergens gezellig zit dan moet ik naar huis voor mijn hond.  Totdat ik Raffi kreeg, en weet je ik wilde graag naar huis voor mijn hond. Mijn oppas viel weg, ben halve dagen gaan werken voor raffi.  En als ik naar huis reed wilde ik alleen maar raffi toe. Nu is ze er niet meer en ik heb weer vrijheid, alleen vind ik er niets aan. Ik mis haar. Maar ja, ik had een hele makkelijke hond. 

Geen enkele reden hier om even geen hond te willen hebben. Vakantie geef ik niet om, en struktuur is erg belangrijk voor mij. Sadi is mijn struktuur. Daarmee houd Sadi mij stabiel. Ik zou niet zonder kunnen en niet willen.

" Spijtig genoeg voel ik dat tegenwoordig wel eens ja
 
Al van heel jongs af aan voelde ik dat leven met een hond mijn manier van leven is. Ying-yang, complementair, balans. Niet een hond die ik in moet passen, leren rekening houden met, maar een hond om mijn leven in evenwicht te voelen.
 
Tot Jip kwam...
 
Kan eigenlijk niet alleen thuis zijn, kan eigenlijk niet mee ergens naar toe, kan geen leuke ondernemende wandelingen maken, kan niet goed omgaan met, veranderingen, allerlei prikkels en teveel röring. Een huismus dus, die ook nog eens niet alleen op het nest kan verblijven, maar ook niet ergens mee naar toe kan. Lastige combi  
In het leven van alledag heeft hij nog steeds (al is dat echt enorm verbetert) z'n ondersteuning en sturing nodig. 
 
Jip z'n basis mist. In feite leef ik al bijna 8 jaar met een klein 'beschadigd' puppie  en zo gedraagt hij zich ook. Al vergelijk ik hem ook wel eens met een baby-aapje dat meer dan tevreden is wanneer hij aan 'moeders geplakt' zit. En dan te bedenken dat ook zijn basisvertrouwen mist. 
 
Wauw, wat hebben we al veel bereikt en geleerd samen.
Maar ook wauw, wat een impact op mijn leven en bewegingsvrijheid.
En toch ook wauw dat zo'n diertje besluit in je hart te kruipen.
 
Als Jip z'n leven straks klaar is en zijn vrijheid krijgt ga ik eerst mijn vleugels uitslaan en genieten van mijn bewegingsvrijheid. Dat is een gemis/verlangen nu in mijn leven met Jip, wat ik mijn leven met honden nooit zo ervaren heb. En toch ... honden ...  its a way of life   Gelukkig zijn het niet allemaal Jippies, in de eerste plaats voor Jip zelf en op de gedeelde eerste plaats voor mij.
 
 
 
  "

Petra, *Lily Jane* & Jip

 Mooi gesproken over Jip. Heel begrijpelijk en heel veel respect.....