Hoe ga ik om met dit intense verdriet?

Anneke en Willemijn ook bedankt voor de sterkte wensen .

Je dierbare hondenkindje verliezen is iets wat iedereen op zijn eigen manier verwerkt.

Ikzelf zat ook in een zeer diep dal en ben flink van de kaart geweest, zo erg dat ik na een week wel weer terug aan het werk ging maar als een lijk rondliep. Op het werk en thuis. Onze relatie begon eronder te lijden, dat is zeker niet de bedoeling bij iets waar je allebei veel verdriet om heb.

Ik ben hulp gaan zoeken bij de huisarts, zij heeft toen iets plantaardigs voorgeschreven en tips om er mee om te gaan.
Ik ben brieven gaan schrijven aan onze hond en daarbij heb ik veel foto's van hem maar ook van onze katten ingelijst.
Allemaal op een speciale manier opgehangen, zodat je daar echt wel een paar uur zoet mee bent. En in die tijd dus constant bezig bent met herinneringen.

Wij hebben onze nieuwe hond vrij snel genomen, ik ging er zo aan onderdoor om in een leeg huis thuis te komen.
Dat leek de enige oplossing.. Het heeft ook super geholpen en Duke is mijn kleine zonnestraal, dit betekend niet dat ik nooit meer aan Karas denk. In tegendeel, alles wat Duke "nieuw" doet denk ik weer aan Karas en hoe hij het deed. Niet ter vervanging, maar Duke treedt gewoon in de grote voetsporen van Karas

Zo zie je maar, iedereen gaat er anders mee om. Misschien dat je iets aan heb aan de dingen die mij geholpen hebben, misschien niet. Maar zoals andere al zeiden we weten allemaal hoeveel pijn het doet, als er iets is wat het kan verzachten..

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!

Je herder wa zo belangrijk voor je, de band intens... Je kunt nu dus niet anders dan haar missen.  Ze heeft je leven beïnvloedt en jij het hare... Bewaar haar in gedachten en in je hart zoals ze was. 

Een urn kan je daarbij helpen omdat je dan iets in huis hebt om je op te richten,  maar dat ze je maatje, je liefste meisje was blijft voor altijd.  Geen moment is voor niets geweest en je hebt gezien en gevoeld wanneer het voor haar genoeg was. DM is hard.  

Nog heel veel sterkte, mooie herinneringen en dankbaarheid dat ze in je leven kwam gewenst. 

bedankt voor jullie reacties. 

Inmiddels zijn we een paar weken verder. 

Het gemis is er nog steeds, het dagelijks huilen heeft plaatsgemaakt voor stil gemis. Ik merk dat de eerste week het verdriet gewoon was, maar dat het nu maar over moet zijn. (Van de omgeving)

Het is nog niet over. Het intense verdriet van de eerste dagen is voorbij, het continu huilen, maar het gemis en verdriet is er nog. 

Ik merkte al aan jullie reacties dat ik hierin niet de enige ben. 

M'n omgeving begint te klagen, dat ik maar weer normaal moet doen. Ze is er niet meer, dat wisten we toch dat dat zou gebeuren?

Ik heb het er niet meer over, maar als ik zoals nu de sneeuw zie, denk ik aan haar, ze was er gek op! Ik zou zo graag even met haar een rondje lopen, ik ga niet zomaar alleen in het wilde weg wandelen....

En alhoewel ik normaal wel m'n woord klaar heb, weet ik even niet hoe ik hierop moet reageren. Maar weer net doen of alles ok is?

Je mag gewoon verdriet hebben.
Zolang als jij dat wilt.
Huilen zolang als jij dat wilt.
Kijk hierbij niet naar de mensen in je omgeving maar naar jezelf en jou eigen gevoel.

Net doen of alles ok is maakt het rouwproces veel langer, trek je niets aan van wat mensen in je omgeving zeggen.
Zoek ze desnoods niet eens meer op als je je daar fijner bij voelt.

Destijds wisten ze dat ze dat soort dingen niet tegen me moesten zeggen, want ik zou ze voorgoed uit mijn leven hebben verbannen. Mijn dieren en vriend zijn vele malen belangrijker dan menig mens uit onze omgeving.

Laat ze lekker praten!

Ik hoopdar je wel steun kunt vinden bij je partner?

Ja ik weet er alles van. Het verdriet kan toch niet zomaar opeens op houden. Het gemis van een hond waar je meer dan 11 jaar voor hebt gezorgd. Ik heb na een half jaar nog steeds huilbuien en haat die sneeuw nu. Heel veel sterkte en je bent de enige niet....

Lieve C, neem je tijd. "De omgeving" kan het zo makkelijk zeggen, klaar, weer normaal doen. Maar jij bent jij en jij beleeft het zoals jij het doet. 

Heel veel sterkte! Het is zo'n groot verdriet, onze honden zijn toch ook onze kinderen. Bij mij scheelt het wel dat ik er nog 3 heb, maar ik mis haar nog vreselijk. Het wordt niet minder, wel anders. In het begin pakte ik 4 riemen, zette ik 4 bakken klaar. Ik hoorde haar vaak lopen dacht ik. Of ik schrok wakker en kreeg echt een schok bij het besef dat ze er niet meer was.

Nu heb ik allemaal kleine ritueeltjes. Als de andere honden wat lekkers krijgen, steek ik haar kaarsje bij haar foto aan.

Als de anderen een knuffel krijgen, aai ik even over haar neus, op de foto. Ik heb een hangertje besteld bij de stichting die haar gered heeft, een hartje met een hondepootje. Allemaal kleine dingetjes waar ik een beetje troost uit put.

Kijk voor jezelf waar jij een beetje troost uit kunt putten. Ik denk dat je nu alleen maar kunt huilen, het is nog zo vers. En laat je niet opjagen, neem je tijd. Pas als je weer aan de leuke dingen denkt, als je weer in de lach schiet als je denkt aan gekke dingen die ze altijd deed, is het scherpe een beetje van je verdriet af.

Veel liefs en een knuffel van mijn meiden

Ik ben op een gegeven moment de filmpjes van toen ze pup waren gaan kijken, en merkte dat ik er om kon lachen. Ik heb voor me zelf het goeie gevoel alles gedaan wat mogelijk was.
Ook bij mij zitten de tranen soms nog hoog....

Trek je niks aan van andere mensen,van wat zij zeggen.Het was jou hondje waar je veel van gehouden hebt.Daar mag je best wel langer verdriet van hebben en het gemis is vreselijk,je bent het zo gewend ,dat beestje om je heen.Mijn lieverd is alweer meer dan een half geleden overleden,maar ik huil nog steeds vaak en het gemis word er niet minder op.Heel veel sterkte en hier kun je verhaal blijven vertellen.

Je zou graag met haar gaan wandelen.

Dat kan, neem de urn mee. Onder het wandelen kan je alle mooie herinneringen herbeleven en even lekker praten met je maatje.

Dit doen meer mensen dan dat je zou denken.
De meeste die ik ken doen dit wel s'avonds omdat de omgeving dit niet hoeft te weten. Immers dit is persoonlijk.