de juiste keuze?

hoi allemaal,   Ikheb een franse bulldog van 7. hij heeft al een hoop ellende meegemaakt. toen hij 1 jaar was heeft hij door een ongeluk een knie operatie gehad. toen hij bijna 2 was kreeg hij een enorm kwaadaardig tumor in zn speekselklier. die is toen met succes weggehaald, ook zijn speekselklier aan 1 kant.  Hij heeft hier wel een gedragsstoornis aan over gehouden die nooit over is gegaan ( mede door mijzelf ), hij hapte naar mensen, kinderen, alleen niet naar bekende volwasssenen. Doordat ik zelf dus nerveus wordt nu met vreemden en kinderen bij hem, blijft hij dit doen. Na een jaar moest hij weer aan zn knie geholpen worden en kreeg een kunstknietje.  toen begon de echte ellende: hij kreeg een grote vochtzak onder zn kop. Dit bleek geen normaal vocht maar een heeeel dik, gel-achtig spul te zijn. leeg laten halen , ab kuur en het werd minder. nooit trok het helemaal weg, maar hij had er geen last van. En 1x in de zoveel tijd werd het ineens binnen een paar uur ontzettend dik en kwam er spanning op, en dan weer naar de DA om het leeg te laten halen. Maar een maand of 3 geleden zwol het echt enorm op, zo erg dat hij niet meer kon eten. met spoed naar de DA,  en besloten tot operatie. het plan was om het helemaal open te maken, schoon te maken en een soort drain achtig gaatje te laten ontstaan waardoor het vocht eruit kon lopen zodat het niet meer zo'n bult zou worden. zo gezegd zo gedaan, alleen is de wond helemaal dicht gegroeit en het draintje is dus mislukt.  nou je raad het al, twee weken geleden weer een hele dikke vochtbult. Weer naar de DA maar ik had er al een beetje een naar gevoel bij. nog zo'n operatie met een drain zag ik niet zitten , het was echt een flinke wond en uiteindelijk dus voor niks. En nog een alternatief zou zijn, om de andere speekselklier ook te laten verwijderen in de hoop dat daardoor het probleem zou weggaan. alleen de dierenarts gaf me maar 15% kans dat het zou slagen. Dus met heel veel verdriet heb ik besloten om dat niet te doen. Het is een hele zware, ( hele dure ) operatie waar hij erg veel last van zou hebben, plus een leven zonder de twee grootste speekselklieren is vervelend, omdat hij dan weinig speeksel nog kan aanmaken. ook niet ideaal. De dierenarts zegt dat het nooit over zal gaan en dat hij er uiteindelijk gewoon heel ellendig van overlijkdt, omdat hij uiteindelijk niet meer kan eten en in het ergste geval kan het naar binnen slaan, op zn luchtwegen en dan stikt hij. Dus niets meer aan te doen.. Nou is mijn hond een ontzettende bikkel. Hij geeft geen kik, terwijl hij nu ipv een zachte vochtbult een kleinere knoertharde bult heeft zitten. Nog steeds een groot ding maar minder erg dan die zachte bult. Hij piept niet, eet goed en is vrolijk als ik er ben. Maar savonds ligt hij maar te rillen en het breekt mijn hart. zou hij soms toch pijn hebben en het gewoon niet laten merken? Nu heb ik afgelopen weekend de knoop doorgehakt. Hij lag te rillen als een rietje, eet ziekelijk veel en is mager aan het worden. Dus gebelt en morgen om 10.00 is de afspraak. En nu doet hij weer alsof er niks aan de hand is. zodra ik binnenkom is hij vrolijk en ik zie hem nu niet rillen. Het maakt me dus vreselijk aan het twijfelen. Doe ik er wel goed aan? ik voel me zo'n rotmens :-( 

Jeetje wat een verhaal.
Lees je eigen verhaal eens terug.
Dan zul je je laatste zin misschien weglaten
Je doet echt alles wat je kan om je hond te helpen.
Respect hoor.

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Jaimie.
Je hebt alles voor je hondje gedaan. 
Succes en sterkte.

Het is zo moeilijk om zo'n hele zware beslissing te nemen als ze ook nog hun vrolijke momenten hebben. Ik kan je hier niet in raden. Volg je gevoel. En een rotmens ben je zeker niet,  je hebt al die jaren het beste met je hondje voor gehad en alles voor hem gedaan. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen.

je bent geen ..rotmens.. als ik zo lees heb je zijn hele leven zorgen om hem gehad, veel laten doen, altijd er voor hem zijn.

nu misschien een besluit moeten nemen, wanneer je dierenarts je vertelt dat de hond waarschijnlijk zal stikken of nog erger, dan is het een moedig besluit van je dat je toch de knoop doorhakt, en hem zacht laat inslapen, dat hij gisteren weer een goede dag heeft, en dat je dan twijfelt, overleg dit goed met je dierenarts , en laat hem thuiskomen zodat het inslapen in eigen omgeving gebeurt.

je hoef vandaag niet in te laten slapen als het nu weer goed gaat, kijk het per dag aan, is je hond vrolijk ? en eet tie lekker ? gaat het opeens weer bergafwaarts, bel je arts op of hij kan komen.

voor jou, heel veel sterkte, en denk erom, ik lees echt dat je alles voor je hond over hebt, dus noem je zelf geen naar mens, je bent voor mij top voor je hond.

Wat heeft je hond al veel meegemaakt, veel moeten doorstaan.

Een hond is een meester in het verbergen van pijn, vergis je je daar niet in. De reactie in de avond, lijkt me duidelijk, pijn. Ook het vermageren. Ik denk dat je er heel goed aan doet hem te laten gaan, juist geen rot mens, maar een heel verstandig persoon, met liefde voor je hond!

sterkte! 

Wat verdrietig dat je hond al al zoveel narigheid heeft moeten meemaken.

Als ik je verhaal zo lees denk ik ook dat hij veel pijn heeft maar dat te alle tijde zal proberen te verbergen.

Jij hebt al heel veel voor hem gedaan en ik ben bang dat er geen andere optie is dan hem nu zijn rust te geven.

Heel veel sterkte samen!

Hey Kim,

Je bent geen rotmens, je bent een mens die staat voor een duivels dilemma.

Welke keuze juist is ... ? Ik kan je daarin niet raden. Dat is te persoonlijk en ik zou daar geen uitspraken over willen en kunnen doen en feitelijk kan niemand dat. Maar ik begrijp heel goed waar je doorheen gaat en waar je nu voor staat.

Je hond voelt zich niet goed, dat beschrijf je heel duidelijk, ondanks de momenten die hij toch nog weet te plukken. Daarin zijn ze onoverwinnelijk die dieren, Carpe Diem, de (over)leefdrang is enorm hoe ellendig ze zich ook voelen. Jij kent je hond het allerbeste en jij bent de enige die hart tot hart contact met je hond kan maken en 'weet' op hartniveau wanneer het tijd is. Je verstand kan daarbij vreemde capriolen uithalen en je op andere gedachten zetten, je laten twijfelen en je gek maken met schuldgevoelens. Maar je hond is er klaar voor wanneer jij er klaar voor bent.

De laatste keer dat ik heb moeten besluiten over te gaan tot euthanasie ben ik door een zelfde soort proces gegaan. Mijn hond was al van de start af aan een (slechte start)hond met  veel kwalen en ziektes. Ook ik heb dus die ervaring dat je jaren lang lief en leed deelt met een 'zorgenhond' waar veel aan 'gesleuteld' is en ik heb ook de impact daarvan op haar gezien. Ook ik heb in de laatste fase van haar leven besloten twee operaties niet meer aan te willen gaan. Ik wilde haar niet meer en langer laten lijden dan nodig, ik wist dat de operaties vervelend en ingrijpend zouden zijn en ik wist dat er ook nog andere progressieve kwalen waren die niet verholpen konden worden. Consequentie is dan dat je weet dat je eerder voor de keuze tot euthanasie komt te staan. Carpe Diem ... totdat het niet meer gaat. Ik heb er vrede mee hoe het is gegaan en dat ik haar verdere rompslomp en lijden heb kunnen besparen.

De euthanasie zelf ...  ik heb de eerste afspraak zelfs weer afgebeld. Ik was nog te veel in vertwijfeling, in de war om door te kunnen zetten op dat moment. Simpel gezegd was de tijd er nog niet rijp voor in mij. De nacht die daarop volgde heb ik hart tot hart contact gemaakt en haar gevraagd of dit was wat ze wilde en het antwoord was ja. Voor het eerst in nachten hebben we kalm en rustig geslapen en de volgende dag wist ik ... het is zover.

Omdat ik het onverenigbare bij elkaar had weten te krijgen, mijn hoofd en hart had afgestemd, omdat ik wist dat zij er helemaal klaar voor was toen ik er klaar voor was heeft ze die middag vol vertrouwen het leven losgelaten. Snel, kalm en vredig.

Mijn advies aan jou is vrede in jezelf te vinden en zo het onverenigbare tot stand te brengen, in liefde los laten en verlossen. Alleen zo kun je je eigen beste mens zijn voor jezelf en je hond en je hond met liefde en kalmte ondersteunen in de euthanasie. Alleen zo kun je vrede sluiten met je hoofd en hart.

Ik wens je heel veel sterkte, liefde en wijsheid

Kim,

Wat heeft je hond veel ellende moeten doorstaan.

Jij bent er altijd voor hem geweest en hebt gezorgd dat hij optimale behandeling en zorg krijgt.

Honden zijn bikkels en gaan door tot ze er letterlijk dood bij neervallen.

Honden laten ongemak en pijnen slecht of helemaal niet zien.

Zelfs bij ernstige pijnen laten honden nog oplevingen zien en dan zijn wij als mensen geneigd om de grens voor het inslapen steeds te verleggen; waardoor de hond meer en langer moet lijden dan nodig is.

Geef jezelf nergens de schuld van. Jij bent zijn steun en toeverlaat geweest en hebt al het mogelijke gedaan om verbetering te krijgen.

Je hondje lijdt. Houden van betekent ook kunnen loslaten. Je hondje zal je straks dankbaar zijn dat je zijn lijdensweg beëindigd hebt.

Veel kracht en wijsheid om op tijd de moeilijke beslissing te nemen.