''De vrouw die naar honden luistert'' Jan Fennell ~ Amichien Bonding ~ samenvatting & ervaringen

Als eerste: ik heb echt geen idee in welke categorie dit thuis hoort. Als het fout staat: mijn excuses

******************************************************

Hi iedereen! Ik lees nu voor de 2de keer het boek ''De vrouw die naar honden luistert'' door Jan Fennell en ik vind het zo een mooi boek dat ik het graag met jullie wil delen. Ik ben het over de meeste punten helemaal met haar eens! En vind het buitengewoon knap en interessant wat zij doet. Het lijkt me super om later net als haar te worden, en ook met haar methode les te geven (ik wil hondentrainster worden)

Ik ben bezig me helemaal in te lezen in haar methode, genaamd ''Amichien Bonding'' om dit hierna op Bruno toe te passen (mag hij even lekker voor proef konijn spelen  hihi)

Ik hoop dat jullie het leuk vinden mijn ervaringen en korte, samengevatte stukjes uit het boek te lezen! En wie weet, willen jullie wel met me mee doen? Dit is voor mij trouwens ook een ''stok achter de deur'' om door te zetten: het is best een lastige methode en je moet het echt volhouden en consequent zijn om succes te boeken!

******************************************************

Inleiding samenvatting

''Ik geloof er vast in dat je van je fouten kan leren. Ik moet wel, want ik heb volop fouten gemaakt, zowel in relaties met mensen als met honden. Mijn pijnlijkste les kreeg ik in de winter van 1972. Het lijkt mij gepast als ik eerst iets vertel over de tragedie met Purdey. Om redenen die later duidelijk zouden worden, is haar verhaal niet los te koppelen van het mijne.

Ik was indertijd getrouwd en de trotse moeder van 2 jonge kinderen, mijn dochter Ellie en mijn zoon Tony. We waren net verhuisd naar Lincolnshire, in het hart van Engeland. We zouden lange wandellingen gaan maken door de natuur, want daar waren we dol op. En daar paste een hond bij, die ons zou vergezellen op onze tochten. In plaats van een pup van een fokker, wilden we een hond uit het asiel nemen. We wilde een goede daad doen en een hond een goed thuis bieden. We vielen voor een lief zwart wit, 6 maanden uit en kennelijk een Border Collie x Whippet. Zij kreeg de naam Purdey.

Ik was altijd al dol geweest op honden. Purdey was dan ook niet mijn 1e hond, dat was Shane, een prachtige tricolor BC die ik als tiener cadeau kreeg. Mijn vader leerde hij ik Shane moest opvoeden, volgens de methode die papa zelf gebruikt had toen hij als jongen zijn honden trainde. Papa was vriendelijk, maar wilde ook steevast dat een hond deed wat hij hem opdroeg. Deed Shane iets fout, dan kreeg hij een tik op zijn snuit of een klap op zijn zitvlak. Ik dacht dat dat oke was, ik kreeg zelf immers ook wel eens een tik op mijn achterste.

Shane gedroeg zich onberispelijk, wat een super hond was hij toch!

Als een methode werkt blijf je hem gebruiken. Toen we Purdey kregen begon ik haar net zo op te voeden als dat mijn vader dat bij Shane had gedaan. Ik zou haar het verschil tussen goed en fout leren met een combinatie van liefde, genegenheid en indien nodig dwang. Bij Purdey werkte dit in het begin perfect, ze was de ideale gezinshond van London! De problemen kwamen pas toen we verhuisde naar Lincolnshire. Er was geen groter verschil denkbaar tussen ons nieuwe thuis en lawaaiig, overbevolkt London. We woonden nu in een klein, afgelegen dorp. Zonder lantaarnpalen, de bus kwam maar 2x per week langs en de dichtstbijzijnde winkel was 5km verderop. Ik weet nog dat ik als kleuter voor het eerst de zee zag. Ik keek naar die gigantische watermassa en maakte meteen rechtsomkeert, de duinen in. ''Veel te groot!'' riep ik. Ik weet zeker dat Purdey hetzelfde had kunnen praten. Alles leek groot. Vrij snel nadat we waren verhuisd begon Purdey zich raar te gedragen. Ik voelde mij er niet erg gerust over. Ze liep weg en zwierf uren lang rond. Ze kwam gelukkig wel altijd weer thuis. Ook was ze hyper actief en fokte zich over het minste geringste ding of geluid enorm op. Binnenshuis volgde ze mij overal, wat niet al te handig was met 2 kleine kinderen.

Ik voelde het als mijn plicht het haar naar de zin te maken en hield mij daaraan. De gebeurtenissen namen echter hun eigen loop...toen een boer mee kwam vertellen dat als ik mijn hond niet onder controle zou houden, hij haar zou neerschieten begon het bij mij te dagen. Er klopte iets niet bij haar. Ik was geschokte, maar snapte zijn reactie: zijn dieren liepen immers gevaar. Dus ging Purdey aan de lange lijn en moest ze zich in de tuin zien te vermaken. Toch bleef ze weglopen als ze de kans kreeg.

Op een koude wintermorgen ging het fout. Ik kwam met de kids beneden en stond op het punt om te beginnen met de dagelijkse klusjes. Purdey rende opgewonden in het rond, iets wat ze elke ochtend deed. Ik weet nog dat Ellie op de grond rondkroop terwijl Tony mij ''hielp'' met het uitzoeken van een berg kleren. Ik liep net even naar de keuken om iets te drinken te halen voor de kinderen toen ik een hels kabaal hoorde. Ik zal nooit vergeten wat ik zag toen ik omkeek. De hond was tegen Tony opgesprongen en had hem door een van de ruiten van een schuifdeur gesmeten. Overal lag glas. Vanaf dat moment leek alles in slow motion te gaan. Ik weet nog hoe Tony mij aankeek met een verbaasde blik op zijn gezicht, waar het bloed van af stroomde. Gelukkig wist ik wat moest doen. Purdey rende al die tijd als een dolle heen weer, luid blaffend en in de lucht springend. Toen uiteindelijk hulp arriveerde, was iedereen unaniem van mening dat Tony's verwondingen verschrikkelijk waren en dat hij van zijn leven lang gehandhaafd zal zijn. ''Die hond is een kwaaie, die moet je kwijt'' zeiden ze.

Toch voelde ik mij nog steeds verantwoordelijk voor haar en was vast besloten haar een 2de kans te geven. Dat ging een aantal maanden redelijk goed.

Op een zonnige wintermorgen, vlak voor Ellie's 1e verjaardag in Feb. was ik ergens in huis bezig. Ellie zat op de vloer te spelen. Plots hoorde ik mijn moeder gillen. Ik wist dat er weer iets gebeurd was. Toen ik in de zitkamer kwam schreeuwde mijn moeder: ''die hond heeft Ellie gebeten, ze deed niets en toch beet hij haar. Die hond is doorgedraaid!!''

Ik kon het niet geloven. Maar toen ik zag dat Ellie een lelijke jaap boven haar oog had, moest ik wel. Het duizelde me.

Waarom was dit gebeurd?

Wat had Ellie gedaan?

Wat was er fout gegaan in mijn opvoeding?

Ik wist dat die vragen te laat kwamen. Mijn vader kwam meteen naar ons toe, toen hij het nieuws had gehoord. Voor hem was het duidelijk: een hond die had uitgehaald naar een mens was een flinke stap te ver gegaan. Hij zei me: ''je weet wat dit betekend meiske; als ze zoiets doen, dan betekend dat het einde. Stel het niet uit, doe het''

Toen mijn echtgenoot die avond thuiskwam moest ik hem vertellen dat ze dood was. Ik had die middag naar de dierenarts gebracht en had haar laten inslapen.

Ik hield mij lang voor dat ik juist had gehandeld. Toch bekroop mij vaak het gevoel dat ik Purdey in de steek had gelaten, de verkeerd keus had gemaakt, dat niet zei fout zat maar ik.

Het duurde bijna 20 jaar voordat mijn gevoelens werden bevestigd. Ik weet nu dat haar gedrag werd veroorzaakt door mijn onvermogen haar te begrijpen, met haar te communiceren en haar uit te leggen wat ik van haar wilde. Ofwel: zij was een hond, lid van de hondenfamilie, niet van de mensenfamilie en toch had ik mij bediend van de mensentaal.''

**************************************************************

Ik hoop dat jullie de verhalen net zo mooi vind als dat ik ze vind!

Leuk initiatief van je!

Ik ben erg nieuwsgierig naar deze methode en ga zeker meelezen want ik ben altijd geïnteresseerd in opvoeding van honden.

Wie weet wat ik hier van kan opsteken!

Succes en laat de verhalen maar komen

Hmmm. Ik heb ook een aantal boeken van haar gelezen, en ik vind het jammer dat ze alles vanuit de dominantietheorie benaderd. Wel op een minder dwingende manier dan andere trainers, maar wel vanuit de roedel gedachte. En daar kan ik me dan weer niet in vinden.

Ik heb haar boeken ook gelezen en vind haar gedachtengang en manier van omgaan met de honden wel interessant, maar een beetje verouderd en ook niet mijn ding. 

Dus leuke boeken om te lezen, maar niet direct het grote voorbeeld om na te gaan doen. Zoals ze hierboven zelf al schreef: "Als een methode werkt blijf je hem gebruiken." En dat is net de fout die zij ook maakt. Ze blijft bij haar methode hangen en kijkt niet echt naar de recentere ontwikkelingen. Op zich niet erg, want als het werkt dan werkt het, maar er zijn betere manieren.

Ik heb het boek ook gekocht, ik ben benieuwd naar het boek. Dusver ben ik nog geen echte voorstander van bijv. de roedelmethode, maar omdat ik me zelf niet vast wil pinnen op 1 methode wil ik het boek toch gaan lezen. Om zo voor mijzelf het beste te halen uit elke methode.

Ik vind de essentie van bovenstaand stuk wel mooi, dat heel vaak de schuld op de hond word afgeschoven als het gaat om probleemgedrag. Dat er verwacht word dat de hond zich aanpast aan 'onze' taal, terwijl er vaak weinig aandacht word besteed door de mens aan de taal van de hond en dat veel honden gewoon verkeerd begrepen zijn.

Ik zal hier nog eens posten als ik het boek gelezen heb. Momenteel ben ik bezig met 'How to handle living with your dog' van Winkie Spiers, een handig, compact boekje over diverse onderwerpen

Ja, om die reden ben ik het ook gaan lezen. Het idee, dat niet de hond het verkeerd doet maar de baas, de hond vaak verkeerd wordt begrepen, daar kan ik me wel in vinden.. Maar kort gezegd: dat mijn hond beter gaat luisteren als ik doe alsof ik eerst uit zijn bak eet voordat ik het hem geef?? Nee, daar geloof ik geen hout van

ik ben ook geen fan van haar en het lijkt of ook zij vaak de hond niet begrijpt, maar dat komt  denk ik omdat er in die tijd nog veel niet bekend was wat we nu wel weten.

http://www.kateconnick.com/library/fennelllistener.html

Ach je zo heeft ieder duidelijk zijn eigen mening! Maar goed ook, anders zou het zo saai worden

Zonnetje: nee dat van die voerbak hahah toen ik dat las moest ook ik even lachen hihi gelukkig mag ik het voer bij wijze van spreken uit zn voerbak halen terwijl hij staat te eten, vind Bruno niet erg
Maar in de gang van denken over bijvoorbeeld buiten de deur de jacht willen leiden enz: ja dat geloof ik wel! En nog wel een paar dingen waarvan ik denk: "ja! Dat is het!"

Lady: ik ben benieuwd wat je van het boek vind!!

Straks via mijn computer het volgende stukje even online zetten

1. De verloren taal samenvatting

Uit onderzoek is gebleken dat de hond niet alleen de beste vriend is van de mens, maar ook de oudste. Volgens de meest recente inzichten zouden mens en hond ongeveer 100.000 jaar geleden elkaars pad gekruist hebben.

De 2 soorten begrepen elkaar instinctief volledig. De overlevingskansen hingen af van de gezamelijke groep. En ieder had een eigen taak in die groep. Het was niet meer de natuurlijk dat in de samengestelde groep van mensen en wolven dezelfde regels golden. De mens hield zich bezig met verzamelen, de wolf/hond ging mee op jacht. Die band van toen was geweldig, maar nu helaas nog maar weinig terug te vinden. Het beste voorbeeld is toch wel de geleide hond voor blinden:

Tegen het einde van de 1e wereld oorlog viel een arts in een groot revalidatie centrum in Potsdam, Duitsland, bij toeval iets merkwaardigs op. Steeds als zijn gehandicapte veteranen die hun gezichtsvermogen hadden verloren, in de buurt van een trap kwamen, versperde zijn Duitse Herdershond hun de weg. De arts voelde dat de hond de blinde voor een val wilde behoeden. Hij begon zijn honden een speciale training te geven, en zo ontstonden de eerste ''geleide honden''

Helaas is het een zeldzaam voorbeeld van samenwerken in de huidige wereld. In recentere tijden is onze relatie veranderd en naar mijn gevoel heeft de hond daarbij vaak aan het kortste einde getrokken. Onze vroegere partners van overleven, zijn gezelschapsdieren geworden. Het ontstaan van de zogenaamde schoothondjes illustreert dit perfect. Deze rassen werden waarschijnlijk voor het eerst gefokt in de boeddhistische tempels hoog in het Himalayagebergte. Daar fokte de monniken de robuuste Tibetaanse spaniëls bewust zo, dat ze alsmaar kleiner werden. Daarna leerde ze ze op schoot te springen om hun warm te houden.

Er zijn tegenwoordig nog maar weinig voorbeelden van de oude relatie die mens en hond ooit hadden. Werkhonden zoals jachthonden, politiehonden, boerderijhonden en, zoals al eerder genoemd, de geleide honden voor blinde vormen de uitzondering. Onze onderlinge vertrouwdheid is in onverschilligheid omgeslagen en daarmee is het instinctieve begrip dat de 2 soorten deelde, verloren gegaan.

Het is makkelijk vast te stellen waarom de communicatie is verbroken: de kleine leefgemeenschappen waarin we onze geschiedenis begonnen, zijn vervangen door een grote, homogene maatschappij, een wereld dorp. Het leven in grote steden maakt ons anoniem: de mensen rondom ons kennen we nauwelijks of willen we niet kennen. We hebben nog maar weinig oog voor de behoeftes van onze eigen soortgenoten.

Is het dan gek dat we het contact met de hond helemaal kwijt zijn?