Is jouw/jullie hondje ook door een auto doodgereden? En heb/hebben je/jullie dit enigszins kunnen verwerken?

Als kind zijnde hadden we een boerenfoxje,het was gewoon mijn hondje die mij troost en liefde gaf die ik thuis niet kreeg.

Het was nog in de tijd dat je de deur opengooide en de hond zichzelf

uitliet.

Mijn hondje ging altijd met mij mee naar school (los) en ging

dan weer naar huis,dat deed hij uit zichzelf.

Op een morgen steekt hij de weg over en wordt hij aangereden ik was

een jaar of 8,hij liet ook onmiddellijk alles lopen maar wonder boven

wonder heeft hij het overleefd,hij had verband rond zijn borst,maar

wat hij verder had weet ik niet,ik was te klein.

Het zal niet ernstig geweest zijn want in die tijd werd ook geen medische trajecten afgelegd met een hond.

Het is iets dat ik nooit vergeten ben,het voor je ogen zien gebeuren dat

je hondje geschept wordt door een auto.

Hallo Hein, ook jij bedankt voor je lieve woorden! Mocht je jouw ervaring toch nog met me willen delen, dan vind ik dit prima, hoor. En inderdaad helemaal waar wat je zegt... Iemand zei laatst tegen me "De woorden 'had...' en 'wat als...' bestaan niet. Het leven gaat zoals het gaat". En hier moet ik vaak aan denken. Het is eenvoudig gezegd en we weten natuurlijk allemaal dat dit zo is, maar de een doet er wat langer over om er zo over te denken dan de ander.

Hallo Rianne, jij ook bedankt voor je lieve woorden! Goed dat je het van je afschrijft, dat helpt mij ook vaak. Makkelijk gezegd natuurlijk, maar volgens mij hoef jij niet met een schuldgevoel te zitten. Jij kon immers niet weten dat jouw lieverd zo ziek was en hebt er echt alles aan gedaan om hem beter te maken. Ik begrijp dat hij rustig in jouw handen is overleden...hij was bij je en vond 't zelf tijd om te gaan. En hij heeft jou ervoor behoedt te moeten beslissen om hem te laten inslapen. Jij zult 't extra moeilijk hebben omdat 't zo snel is gegaan, maar hij heeft waarschijnlijk niet lang hoeven lijden. Hij heeft een prachtig leven bij je gehad en over een poosje (en nu misschien ook al) koester je alle mooie herinneringen met hem. Veel sterkte met het verwerken van het verlies van je maatje! En wat ik al zei...dit kost tijd... En jouw hondje blijft voor altijd in je hart. Lieve groetjes Jacqueline

Hallo Jacqueline,

Mijn hondje ben ik precies een maand geleden verloren door zon zelfde ongeval.. Ik kan het woord niet hardop zeggen of typen.

Ik ben er kapot van geweest en nog steeds elke dag sta ik met verdriet op. Verder veel afleiding door studie/werk maar toch.. als ik het niet zo druk had dan weet ik niet hoe ik het ooit had kunnen redden.

Hoe is het met jou nu?

Ben je er wel helemaal bovenop gekomen?

Hallo Kelly, wat vreselijk voor je dat je hetzelfde als ik hebt moeten meemaken... Ik weet nu waarschijnlijk precies hoe jij je moet voelen... Ik kon destijds niet slapen, kreeg geen hap door m'n keel en kon niet stoppen met huilen...

Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik er lang veel verdriet van gehad. Ik kan je sowieso aanraden er veel met anderen en/of lotgenoten over te praten. Erover praten helpt om het te verwerken. En afleiding zoeken kan ook helpen.

Met mij gaat 't nu gelukkig een stuk beter. Daarom heb ik hier van de week (zie 9 november) weer een stukje geplaatst hoe het nu met me gaat.

Ik wens je heel veel sterkte toe met het verwerken van het verlies van je lieverd! Je mag me altijd een privé berichtje sturen, hoor!

Lieve groetjes Jacqueline

Hoi Jacqueline,

Bedankt voor je krabbel op mijn profiel, ik ga je hier even beantwoorden...

Ik heb inderdaad iets soortgelijks meegemaakt (ook al was het totaal anders, en is het reeds geleden van '93).

Toen ik vrij jong op mezelf ging wonen, kreeg ik mijn toenmalige hond niet mee van mijn ouders. Dat was heel hard, maar ik had geen keus (nu zou ik het wel anders aanpakken, maar dat zijn vijgen na pasen).

Toen ik 3 maand op mezelf woonde, kwam het nieuws dat het hekje was blijven openstaan en mijn hond was aangereden. Ik kreeg het nieuws toen het al een week oud was. Mijn ouders geven niet graag veel geld uit aan dieren, dus besloten ze hem te laten inslapen. Hij is achteraf meegegeven met het vilbeluik/destructiebedrijf om kaarsen of snoepjes van te maken. Ik heb nooit harder gehuild/geschreeuwd.

Ook al zag ik hem vaak, nadat ik op mezelf was gaan wonen, ik vond dat ik hem daar had achtergelaten, niet genoeg voor hem had gevochten om hem alsnog mee te krijgen. Een schuldgevoel om U tegen te zeggen. Ik had jarenlang nachtmerries waarin ik huilend wakker werd en naar adem moest happen. Ik durfde ook geen hond meer te nemen.

Uiteindelijk, 5 jaar later, in '98 vond een hond mij. Het moest zo zijn, want ik was verliefd op het eerste zicht. Geleidelijk aan hielp ze met de rauwe kantjes van de herinnering aan mijn eerste hond te verzachten.

Helaas is ze 3 maand geleden heengegaan. Ze zou nu 17 zijn, maar ik heb nu wel 2 schatten die samen van bovenaf over de 3de hond en mij waken.

Totaal ander verhaal, maar ik herkende je schuldgevoelens zo heel goed. Blij dat je er ondertussen ook een andere (juistere) kijk op hebt gekregen.

Vergeten zullen we hen nooit.

Lieve groet.

Ooh Hein,

wat een triest verhaal. 

Ik leef zo mee en voel het verdriet van je. 

Ooit lang geleden was ik in Spanje, waar toen de hondjes nog dood geknuppeld werden.

Er was daar op vakantie als klein meisje en vond een nestje met puppy's. Elke dag gaf ik ze eten en knuffelde ik ze.

En toen kwam die wagen, om ze mee te nemen. Ik wist van niets en mijn vader heeft ze toen gevraagd omdat hij wist hoe gek ik op die puppy's was, of ze een week later terug konden komen.  

Ik ben naar huis gegaan en heb ze achter gelaten, en was kapot van verdriet.  Maar wist hun noodlot niet.

Jaren later kreeg ik te horen dat ze opgehaald werden toen we weer naar Nederland gingen. Dat is ook wel een trauma voor mij geweest.

Lieve groet van een enorme hondengek. ..

Mijn lieve max is afgelopen zaterdag 14-11-2015 doodgereden op de snelweg , hij zat achter een konijn aan ,en is op de snelweg terecht gekomen. ik ga kapot van verdriet ,ik was er niet om hem te redden, mijn vriend liet hem uit en Max kwam niet terug. Ik ben heel erg verdrietig en mis mijn lieve schat zo vreselijk veel. Het is een ongeluk mijn vriend ik of Max konden er niets aan doen,  ik hoop dat mijn lieverd in de hondenhemel is en daar heerlijk speelt met alle andere hondjes. ik zal hem nooit vergeten wat is hij bijzonder. ooit op een dag als ik wat minder verdrietig ben ,het een plekje heb kunnen geven, hoop ik wel weer een ander lief hondje te hebben.

Sterkte max we weten hoe het is je maatje zo te verliezen ze zyn allemaal samen en spelen samen tot we by hen komen sterkte 

Hallo Jacqueline

Heel goed herken ik je verhaal ,mijn schat van labrador is een maand geleden aangereden ,gelukkig niet dood naar een maand van onzekerheden (operatie) spanning en verdriet is hij nu in een revalidatie kliniek  voor zijn achterpoten  zijn linker voorpoot komt volgens de artsen niet meer goed maar we houden moed en hopen dat ze hem daar weer op de been krijgen ,je heb er alles voor over ov

net als jij blijf ik zitten met een verschrikkelijk schuldgevoel en je wordt heen en weer geslingerd met gevoelens van verdriet en schuld ,herken jou gevoelens heel goed, hoop dat de tijd en rust het een plekje zal geven

Het was een ongeluk  ,maar toch je kan je gevoelens en het verdriet toch niet uitvegen

Bedank dat ik jou gevoelens mocht lezen omdat ik ze zo goed herken

Liefs Louise

Obi is toen hij een maand of 7 was een keer flink geschampt door iemand in een antraciet Kia SUV. Obi was toen zelfs gewoon aangelijnd en mijn vriend had hem vast ik liep er naast. Obi wilde likken uit een plasje (het had net geregend) op een stuk waar de stoep helemaal verlaagd was tot niveau rijbaan omdat er een oprit voor een dubbele woning was. In die straat staan enorm veel auto's geparkeerd op de rijbaan, altijd. Waar je als automobilist tussen door moet manoeuvreren. Net toen Obi dus naar de zijkant van de stoep liep om uit dat plasje te likken kwam die kl#te automobilist eraan en pakte door het om de andere auto's heenslingeren in te hoge snelheid een stuk stoep mee. En daar stond Obi dus... Die idioot had ons ook nog kunnen raken!

Ik heb nog nooit iemand of iets op zo'n manier horen krijsen. Als ik er nu aan terug denk begint mijn bloed weer echt te koken. Het ging echt door berg en been heen. Je moet ook maar weer thuis zien te komen met een gewonde hond. Naar de da geweest scans gemaakt. Gelukkig niets gebroken bespiering leek de grootste klap te hebben opgevangen.  Dikke rekening voor pijnstillers, Obi zo blauw als het maar zijn kon. Wekenlang heeft hij nog flinke last gehad niet goed kunnen lopen. Mocht niets van de da en moest rusten, ook geen hondenschool. Daarna durfde die de straat niet meer op. Begon ie meteen te gillen . En was doodsbang voor auto's. Als ik nou wist wie het geweest was trapte ik zelfs nu nog die hele portier aan de passagiers kant aan gort van die gr#fbak waar die Obi mee schepte. Deze persoon is niet eens gestopt. Gewoon doorgereden. Ik hoop van harte dat hij of zij 2017 niet gehaald heeft.  Zo ik ben er niet trots op dat ik zoiets schrijf maar ik meen het van harte. Even hield ie in en reed toen door, snel de hoek om. Mijn hond krijste zo hard dat hij of zij dat niet, niet gehoord kan hebben. Het galmde tussen de huizen door niet normaal... ik was zo in paniek en had zorgen om mijn hond die niet meer kon lopen op dat moment en meteen neerviel dat ik geen kenteken heb. Politie zegt dan ja kom maar langs voor een aangifte maar die doen toch ook niets al laat ik het daar zwart op wit neerzetten. Ze gaan echt niet alle SUV kia's van de weg halen. 

Sindsdien ben ik echt panisch wat betreft honden en verkeer... 

Mijn vriend heeft zich ook lang schuldig gevoeld omdat hij Obi misschien nog korter had moeten houden. Niet naar het plasje had moeten laten gaan ook al was het redelijk warm. Hij gaf nog een ruk aan de riem net voor de impact om erger te voorkomen. Anders had Obi's achterzijde misschien helemaal in de prak gezeten had hij misschien wel moeten worden ingeslapen. Obi was nog minder dan een meter bij ons vandaan het was een normale korte riem geen flex. De enige geldige reden om je schuldig te voelen zou zijn als je van te voren wist wat er zou gebeuren en geen actie ondernam. Het is niet alsof mijn vriend of jij wisten wat de honden te wachten stond. Het blijft uiteindelijk dat eeuwenlange doorspelen van scenario's in je hoofd over hoe en wat, jezelf gek makend. Ik denk (nee ik weet) dat onze honden liever zouden hebben dat we die energie in de toekomst zouden steken. 

Veel sterkte!

Lieve Mijn Meisje en ik,

Allereerst sorry dat ik nu pas reageer op jouw bericht!

Wat een verdrietig verhaal en wat ontzettend triest om te horen hoe jouw lieve schat aan zijn einde is gekomen. En wat een groot verdriet en schuldgevoel voor jou waar je ook nog eens nachtmerries van had…pfff. Wat een zware tijd moet dit voor jou geweest zijn.

Voor wat betreft je schuldgevoel hoop ik voor jou natuurlijk ook dat je er inmiddels een andere kijk op hebt gekregen. Jij hoeft je er absoluut niet schuldig over te voelen. Je had je lieve schat toen graag mee willen nemen, maar je had geen keus…

Wat fijn voor je dat je tweede hond jou geholpen heeft om dit trauma enigszins te verwerken. En wat fijn dat je na haar ook weer een nieuw maatje hebt gevonden. We zullen onze lieverds inderdaad nooit vergeten. Zij zitten voor altijd in ons hart.

Lieve groetjes, Jacqueline

Even voor de duidelijkheid...ik was net vergeten mijn meisjesnaam erbij te zetten

Beste “Max” (neem tenminste aan dat dit niet je echte naam is),

Allereerst sorry dat ik nu pas reageer! Wat een ontzettend triest verhaal… Ik weet helaas maar al te goed hoe jij je toen gevoeld moet hebben.

Net als jij hoop ik dat onze lieverds met elkaar lopen te spelen in de hondenhemel. We zullen hen inderdaad nooit vergeten. Zij zitten voor altijd in ons hart.

Hoe gaat het nu met je? Ben benieuwd of je je verdriet inmiddels een beetje hebt kunnen verwerken en of je al een nieuw hondje hebt…

Lieve groetjes, Jacqueline

Mijn eerste hondje is doodgereden, dat vergeet je nooit. Gelukkig kreeg ik daarna wel terug een hondje, dat verzachtte het verdriet. Maar de schrik blijft.