Geen goede voorlichting van stichtingen?

Ik vroeg me af wat jullie vinden van de voorlichting die door stichtingen gegeven worden over honden uit het buitenland. Vooral de ervaringsdeskundigen - de mensen die een hond uit het buitenland gehaald hebben. Wat waren jullie verwachtingen? Heb je voldoende informatie van te voren gehad over de hond? Zijn de verwachtingen uitgekomen? Zijn er problemen geweest? Kreeg je daar hulp bij?

Een vrouw hier uit de buurt had een Spaanse Galgo geadopteerd. Toen ik hier pas kwam wonen stak ze iedere keer angstvallig over als ze me aan zag komen. Haar hond ging dan vreselijk uit z'n plaat, blaffen, trekken, springen. Ze is maar een klein vrouwtje en had moeite hem te houden. Op een dag bleef ze op hetzelfde pad lopen als ik, en bleek haar hond heel erg vriendelijk. Ze vertelde dat hij erg angstig was, zich daarom los probeerde te rukken, én andere honden op afstand hield door zo te snauwen. Een tijdje later kwam ik ze tegen bij een groepswandeling waar hij lekker los liep en absoluut geen problemen vertoonde. Gisteren zag ik haar ineens met een ander, klein hondje lopen. De Galgo was terug naar de stichting gegaan, omdat ze bang was gewond te raken als hij haar om ver trok. Ze dacht een probleemloze hond geadopteerd te hebben, over zijn trauma voor andere honden was niets verteld. Toen ze de stichting om hulp vroeg, kreeg ze enkel telefonisch advies, en eigenlijk kwam het erop neer dat het allemaal haar schuld was. Ze vertelde dat hij nu bij een gezin zat met meerdere Galgo's waar het heel erg goed gaat. Maar tot mijn stomme verbazing zie ik deze hond net voorbij komen op Facebook. Met spoed zijn ze voor hem op zoek naar een nieuw gastgezin/adoptant. Op zijn profiel staat dat hij wat angstig is naar andere honden. Over zijn uitval- en vluchtgedrag wordt niets geschreven. Als ik hem niet zou kennen en de tekst zo zou lezen, zou ik denken; oh, wat een makkelijke hond! Maar als je hem op straat zag.. nee, hij heeft wel intensieve training nodig en iemand die letterlijk stevig in de schoenen staat! Jammer, want ik acht de kans reëel dat hij op deze manier wéér in verkeerde handen valt..

Ook Cosmic leek probleemloos op haar profiel. Kon alleen zijn, was zindelijk, kon los lopen en bleef bij je in de buurt, negeerde wegrennende katten. Dit bleek toen ze hier kwam allemaal wat moeilijker te liggen dan beschreven werd. Ik ging er, net als deze mevrouw, vanuit dat ik een relatief makkelijke hond geadopteerd had. Misschien naïef, maar ik geloofde wat ze over haar schreven. Ik heb absoluut geen informatie gekregen over het ras of hoe ik met haar om moest gaan. En naar mijn mening is dat, zeker bij een Podenco, toch wel een puntje van aandacht. Zo is Cosmic op haar eerste dag uit haar tuigje gepiept toen ze wilde vluchten voor een andere hond. Ik heb onwijs veel geluk gehad dat ik haar nog te pakken kreeg en ze de weg niet op rende. Ik heb Cosmic na een week losgelaten. Ik heb onwijs veel geluk dat dat goed gegaan is. Geluk geluk geluk, maar veel mensen hebben dat niet, want hoe vaak hoor je niet dat er een Podenco-achtige platgereden wordt? Of de duinen in verdwijnt en nooit meer gezien wordt? Toen ik problemen met Cosmic ondervond belde ik de stichting voor hulp. Zij deden de suggestie dat ik afstand van Cosmic deed, het lag allemaal aan mij, want bij haar gastgezin deed ze dit allemaal niet. Maar.. dat wilde ik helemaal niet. Ik wilde juist hulp, ik wilde eraan gaan werken en er iets van maken!

Recentelijk heb ik een huisbezoek gehad van een ándere stichting m.b.t. Wispa. Deze mevrouw vertelde me dat je een Podenco NOOIT los moet laten op onveilige plekken, en voor je een band hebt opgebouwd, en niet in wildrijke gebieden. Dat ik haar in het begin dubbel aangelijnd moet houden (tuig én halsband), en dat ik haar niet op mijn balkon moet laten omdat ze daar overheen zou kunnen springen. Dát is goed Podenco-advies. Dát bereid je voor op wat voor hond je in huis haalt, en zulke adviezen kunnen hondenlevens redden en teleurstelling voorkomen. 

Op internet worden veel buitenlandse hondjes aangeboden, en ze zijn allemaal lief, leuk, sociaal, zindelijk, dé perfecte huishonden! Je zou er bijna argwanend van worden, en terecht, want ze zijn ook heel leuk, maar nemen vaak een rugzakje mee waar je U tegen zegt. Een instapklare beginnershond is het meestal niet, zéker een Podenco niet. Op het Podenco-forum lees ik regelmatig verhalen van mensen die het niet meer zien zitten, die toch iets anders gekregen hebben dan ze verwachten. Zo heeft een vrouw waar ik mee mail een Podenco die haar letterlijk omver trekt uit enthousiasme, moeilijk uit te laten is, ontzettend veel energie heeft, maar makkelijk over een hek van 1.80m wipt en dus ook op omheinde veldjes niet los kan. Dit had ze niet verwacht. Dit is haar ook niet verteld. Het is natuurlijk erg jammer dat dit soort teleurstellingen voor komen, voor deze mensen maar vooral voor de hond. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik me ook écht aan Cosmic heb moeten leren aanpassen, en dat is niet altijd leuk of makkelijk geweest. En had ik van te voren geweest dat ze verlatingsangst had, niet zindelijk was, weg liep, etc.? Ik ben nu onwijs blij met haar, maar ik betwijfel of ik haar dan geadopteerd had.

Ik vraag me dus af of meer mensen een buitenlandse hond geadopteerd hebben die moeilijker bleek dan omschreven werd door de stichting. Of mensen die in de problemen kwamen met hun hond, maar daar eigenlijk geen begeleiding of hulp bij kregen.

Tja, bij Nederlandse asielers is het volgens mij niet anders.

Chico werd juist iets te voorzichtig voorgesteld. Had volgens 1e baas een kind tot twee keer toe gebeten, en daarna is een proefplaatsing mislukt. Ik heb nooit iets gemerkt qua kinderen, behalve dat hij ze niet vertrouwde. Maar goed, voorzichtigheid is goed in zo'n geval.

Dobby was een jonge drukke hond, maar verder nooit een verkeerd woord over gehoord. We zijn 4,5 jaar verder en ik kan hem nog steeds niet probleemloos noemen. Ook een probleempje wat over het hoofd gezien was: epilepsie. Volgens het asiel was hij oververhit (21 C buiten), en hebben ze hem onder de douche gezet. Later bij mij de eerste aanval was in stromende regen, 12 C. Epilepsie. Nogal een grove fout.

Het schort naar mijn mening dus óf aan de deskundigheid óf aan eerlijkheid wanneer het op herplaatsers aankomt. En dat vind ik heel fout.

Ik erken je gevoelens en gedachten wel hoor

Ik denk alleen niet dat dit uitsluitend veroorzaakt wordt door ondeskundigheid. Misschien ook wel gebrek aan transparantie waar het gaat om dit thema, maar voornamelijk denk ik dat dit een veel voorkomend 'dingetje' is bij het gros van herplaats en asielhonden. Of ze nu uit het buitenland of uit Nederland komen.

Ik denk namelijk dat er geen pasklaar 'pakketje' afgeleverd kan worden omdat je dieren in verschillende (leef)situaties niet met elkaar kunt vergelijken. Ieder mens en dier gedijt weer anders in andere omgeving en andere relatie. Daar is geen pasklare beschrijving voor te geven. De gebruiksaanwijzing ontbreekt en die mag je helemaal zelf gaan schrijven de komende jaren, met behulp van je trouwe viervoeter uiteraard.

Dat is waar veel mensen ook 'de mist' mee ingaan. Ze verwachten te krijgen wat ze 'kopen'. Maar een hond kan in andere omgeving/relatie anders gedijen, informatie kan niet voorhanden zijn of niet eerlijk verteld worden.

Het 'verkoopt' daarbij ook niet leuk... 'is een weglopertje, bijt, kan niet alleen zijn, onzindelijk...etc'.

Ik heb wel geleerd in mijn ervaringen met asiel en herplaatsers dat je je armen moet openen voor een verrassingspakketje en dat je bereid moet zijn om samen de onbekende uitdaging aan te gaan. Bij de een is het in een paar weken duidelijk en gesetteld en bij de andere duurt het langer of veel langer voor de hond en ook vooral jijzelf een beetje meer grip krijgt op de realiteit van alledag.

Dit is meteen ook de reden waarom ik steiger als er met gemak geroepen wordt.. ;'neem dan een hond uit het asiel, dan heb je dat gedoe niet' of 'helaas hij/zij is niets van wat beloofd is, hij/zij gaat weer terug.

Een sprong in het onbekende, tijd, liefde en energie, 100% commitment en bereidheid om blanco de uitdaging aan te gaan.

Mellow was natuurlijk pas 4 maanden én was nog maar net in NL, dus daar kon nog niet zo heel veel over gezegd worden.
Achteraf gezien is het me wel zwaarder gevallen dan ik van tevoren dacht.

Want ja, naïef als ik was dacht ik "jong hondje, dat doe ik wel even". Nou, dat viel tegen!
Als we het van tevoren hadden geweten hadden we het niet gedaan, zeiden we een jaar later tegen elkaar (toen we voor de zoveelste keer in het bos liepen omdat ze zo bang was in de wijk).
Nu kijk ik er wel iets anders tegen aan. Ik ben erin mee gegroeid, heb geleerd om de dingen anders te doen.
En stiekem kijk ik wel eens naar nog een allochtoontje...

Maar mijn vriend wil het niet en ergens denk ik dat hij ook wel gelijk heeft. We zijn er nog lang niet met Mellow, ondanks dat het al wel beter gaat dan een jaar geleden.

Meer voorlichting over (vooral?) buitenlandse honden die van straat komen is misschien wel handig. Wij zijn er ook blanco ingestapt, hadden helemaal geen ervaring met een eigen hond (wij hadden vroeger thuis wel een hond, maar toch was dat anders). Voor een eerste hond is het best heel pittig geweest ja.

Maar... ik zou haar nooit meer kunnen missen! Ze heeft me veel geleerd. Over haar, over wat belangrijk is en zeker ook over mezelf.
Met meer voorlichting was het misschien wel wat makkelijker geweest.
Maar ik denk dat we daar zelf ook (deels) schuldig aan zijn: niet ingelezen over wat het inhoudt om een buitenlandse straathond te hebben.

Nou, ik had een strenge screening verwacht. Ik had verwacht dat ik wel mijn voorkeur uit mocht spreken, maar dat ze alleen de honden zouden laten zien die bij mij en mijn situatie zou passen.

In plaats daarvan mocht ik iedere hond zien, aaien, knuffelen en werden er geen vragen over mij gesteld. Het is dat ik zelf iets verteld had over mijn situatie, anders wisten ze niet eens of ik wel een huis had.
Ik heb een hond ''uitgezocht'', betaald, paspoort en verkoopovereenkomst gehad, puppypakket erbij en gaan maar.

Wat ik had verwacht van de hond? Ik heb me voorbereid op wat ik zou zien; veel bange hondjes die veel aandacht en liefde nodig hadden. Dat had Odi ook nodig.
Maar nu hij uit zijn schulp gekropen is, valt het me af en toe toch erg zwaar. Hulp krijg ik er niet bij.
De stichting is blij met happy endings, maar ze reageren eigenlijk niet op problemen.
De één vertelde mij trouwens dat hij een schatje was, terwijl de ander zei dat hij een angstbijter zou zijn.

Ook had ik dus meer nazorg verwacht, misschien een huisbezoek of een belletje. Ik heb niets gehoord.

Met de stichting waar mijn kater vandaan komt, had ik wél een strenge screening, nazorg en antwoord bij problemen. Daar zou ik dus eerder een buitenlander van adopteren, zou er nog een buitenlandse hond komen.

Ik denk dat je er inderdaad vanuit mag gaan dat je een flinke kluif gaat hebben aan een herplaatser. Maar een hond die dusdanig uitvalt naar honden op straat dat ie daarbij zijn vrouwtje tegen de grond aan sleurt herplaatsen met de informatie dat ie wat angstig naar andere honden is? Nee, dat vind ik niet volstaan.. Ik zou namelijk denken; ach, fijn toch, dan benaderd hij ze in ieder geval niet! Ik zou bij zo'n opmerking absoluut niet denken; oh jee, die gaat me blaffend en grommend over straat sleuren..

Ik heb zelf jaren in een asiel gewerkt, en ik weet dus uit ervaring dat sommige slechte eigenschappen wat subtieler omschreven worden. Er is een soort.. asiel-woordenboek, haha.

Hij wordt niet graag aangehaald door vreemden = hij bijt iedereen die ook maar naar hem wijst.
Alleen zijn vindt hij niet zo prettig, hij is graag bij z'n baas = sta er niet van te kijken als je bankstel in flarden ligt als je terug komt.
We zoeken iemand die stevig in z'n schoenen staat  = hij trekt enorm aan de lijn.
Teefjes gaan meestal wel goed = hij zoekt ruzie met andere reutjes.
Hij is erg enthousiast = hij springt je kinderen omver.
Hij heeft consequente leiding nodig = dit is een hond voor een zeer ervaren eigenaar die er veel tijd en moeite in wil stoppen.
Erg geschikt als terreinhond = eigenlijk niet geschikt als huishond in een woonwijk vanwege bijtincidenten, maar we geven hem nog een kans.
Soms wat nerveus = kleppert met de kaken en/of bijt je arm/riem aan gort als er iemand langs fietst.
Is een vrij dominant hondje = rijdt grommend op je bezoek en kinderen.

Dit is natuurlijk een beetje voor de grap, maar vaak werkt het zo wel, naar mijn ervaring. Toch heb ik het idee dat Nederlandse asielen hier eerlijker in zijn dan stichtingen. Bij het asiel kregen mensen een hond regelmatig niet mee, omdat voorzien werd dat het niet zou gaan werken..

Toen wij poes Puk uit het asiel haalden liepen we door het kattenverblijf, kozen Puk uit (zij koos ons) en that's it.
Heb na 2 weken een e-mail (uit naam van Puk) gestuurd, 2 fotootjes erbij, maar nooit een reactie gehad, dat vond ik wel heel jammer (net of het gewoon helemaal klaar is als zo'n beestje het asiel verlaat).

Bij Mellow ook inderdaad geen screening, wel een praatje enzo, maar niet van die verhalen die je soms hoort, dat een potentiële adoptant helemaal door de mangel wordt gehaald.

Ik heb wel goede nazorg gehad toen ze zo aan de diarree bleef. Zij heeft zelfs nog contact opgenomen met onze dierenarts. Ook toen ik een GT wilde laten komen heb ik contact met het asiel gehad.
In het begin heb ik ze regelmatig een e-mail namens Mellow gestuurd. Kreeg ook altijd een leuke e-mail terug (gericht aan Mellow )
En nu zet ik wel eens een fotootje op hun FB pagina. Zelfs foto's die ik via Instagram maak (en die op mijn FB terecht komen) worden nog wel eens geliked door het asiel

Heeft niks met voorlichting ofzo te maken, maar ik vind dat soort kleine dingetjes ook wel heel fijn. Dan blijven ze de hond toch een beetje volgen. Beetje interesse zeg maar.

Dit topic is gesloten...

Naar aanleiding van de verhitte discussies betreffende honden uit het buitenland of stichtingen die adoptiehonden aanbieden, hebben wij besloten gedurende twee weken geen topics over dit onderwerp toe te laten. Deze periode is ingegaan op 19 januari en zal dus aflopen op 2 februari.

J-jay was nog niet in Nederland, ze is rechtstreeks van het vliegveld mee naar ons huis gegaan.
Wat mijn verwachtingen waren?
Ik had helemaal geen verwachtingen
Na het zien van haar foto wist ik dat zij het was die ik een eeuwig mandje wilde bieden.
Eventuele problemen heb ik daarbij op de koop toegenomen.
Ik ken geen problemen, enkel uitdagingen (wat je met een hele dikke knipoog moet nemen)
Ik heb in principe geen informatie over J-jay gekregen, ze was ong. 4 maanden en van straat geplukt.
De tekst die bij haar foto stond:
Ik ben J-jay en heb mijn leventje te danken aan ****. Ze gaan mij nu een geweldig thuis bezorgen waar ik een sterretje in huis mag worden en waar ik me kan ontplooien tot de hond van hun leven want ik wil zo graag tot een familie behoren.
Daar moest ik het dus mee doen.

Op voorhand is er per mail wel informatie aan mij opgevraagd over mijn gezin en werk situatie.
Nadat ik door die 'screening' heen was is er een huisbezoek geweest en werd ik goedgekeurd als adoptant, zo'n 3 weken later is J-jay bij ons gekomen.

Ik heb na 2 maanden een mailtje gekregen met een vragenformulier hoe het ging.
Deze heb ik beantwoord met de tip sneller contact op te nemen met adoptanten aangezien er ook genoeg onervaren hondeneigenaren zijn (ik durfde mezelf
redelijk ervaren te noemen na 6 eerdere asielhonden)
Dat was in ons geval de nazorg maar misschien was dit intenser geweest als ik wel vragen had gehad?

Mijn ervaring met Nederlandse asiels is niet veel anders.
Ik heb nog nooit 'controle' gehad of mijn gezin en werk situatie wel zo waren als ik vertelde.
Bij Faith is er een keer een telefoontje, na zo'n 2 weken, geweest of alles goed ging en dat was het...

Aangezien ik, op 1 hond na, altijd asielhonden heb gehad weet ik inmiddels dat de verhaaltjes niet altijd kloppen.
Bovendien denk ik (net als Petra) dat een hond heel ander gedrag kan gaan vertonen in een 'nieuwe' situatie.
Ik ga er over het algemeen 'blank' in...en zie dan wel waar ik tegenaan loop