Wat gebeurd er na het afscheid nemen?...

Ik heb laatst ook mijn hond zien heengaan, en dit valt zwaar.
Ik denk dat iedereen hier wel een maatje eens is verloren,..
Vandaag bedacht ik me iets en was nieuwsgierig.
Geen idee of deze topic al eerder is voorkomen, ik kon het niet vinden namelijk en ik ben hier redelijk nieuw, dus sorry,..

Mijn vraag is:

Wat voorn keuzes hebben jullie gemaakt na het inslapen van je dier? Gebeurde dit thuis of op kliniek?
Koos je om hem achter te laten bij de DA, voor aparte crematie, hondenbegrafenis, meenemen om thuis te begraven? etc.
Heb je gekozen voor een urn of andere dingen?

Hier waren de keuzes altijd:
De DA kwam thuis zodat honden in vertrouwde omgeving heenging (we hebben vroeger 2 maal gekozen voor bij de DA, maar afscheid nemen vind ik thuis toch prettiger).
En de honden werden meegenomen om met andere honden gecremeerd te worden.
Dit omdat het idee van ¨met meerderen over de brug¨ ons wel vrolijk maakte.


Ik ben eigenlijk heel benieuwd naar jullie verhalen en waar jullie voor kozen.

Ps: Sorry als dit verkeerd geplaatst is,.. :S

Wij konen niet kiezen en afscheid nemen, jammer genoeg. Baziel is overleden aan een nashock van een maagoperatie bi de da. 
Hadden hem in de avond afgezet, volgende ochtend niet meer terug gezien. Wij hebben hem met meerdere honden laten cremeren.

We hadden er al een tijdje over wat we met haar zouden doen als ze er niet meer zou zijn, aangezien ze al op leeftijd was. Ze is thuis ingeslapen in haar haar mandje. We wouden het haar niet aan doen dat ritje naar de dierenarts, ze had een hekel aan autorijden en bij de dierenarts was ze ook altijd erg onrustig. Thuis kun je rustig de tijd nemen om afscheid te nemen, voor je hond is het fijner om het in een vertrouwde omgeving te zijn maar voor jezelf ook. We hebben haar begraven in de tuin.

Wij hebben een heel draaiboek gemaakt..
2 weken van te voren een datum geprikt.
Laatste week nog overal naartoe geweest, veel gefilmd, veel emotionele momenten.
Daarna in de tuin het plekje uitgezocht, DA thuis laten komen.
En samen op de meest prettige manier als mogelijk op zo'n moment afscheid genomen.


Voor ons de beste manier om met de situatie om te gaan.
Zeker die laatste week was vreselijk zwaar, maar achteraf gezien "mooi"...
De pijn is er niet minder om..enkel ben je in die week langzaam aan de pijn aan het wennen.

Mijn hond is thuis ingeslapen, individueel gecremeerd, en haar as staat nu hier thuis. Het was een directe crematie, ik heb haar zelf gebracht en daar gewacht tot ze gecremeerd was.

Ik probeer dit soort onderwerpen altijd te vermijden omdat de tranen gelijk weer gaan vloeien.

Banjer is de eerste hond die ik zelfstandig bij de DA heb laten inslapen.
Geen crematie....geen begrafenis.....ik had het geld er niet voor.
Ik vind het helemaa verveld dat ik Banjer bewust heb laten inslapen zodat mijn broertje Banjer geen pijn meer kon doen.
(Slaan en mishandelen)
Het was met alles een wanhopige situatie.

Banjer was 14 jaar oud....wat zeer oud is voor een grote hond.
Het was gewoon zijn tijd...

Banjer was Dement....had zware reuma...en nog geslagen worden door mijn broertje.
Uiteindeijk heeft de DA het besluit genomen...ik kon het gewoon niet.
De DA heeft het ook enkele maanden uitgesteld omdat die zag hoeveel ik om Banjer gaf.

Shit...sory..ik moet echt niet meer op dit soort topics reageren...
Dit soort topics verscheurt mijn hart iedere keer.

thuis laten inslapen (de afspraak maken is het allerzwaarste)

nadien bij blijven zitten, zolang als je wil en dan in de tuin begraven waar hij zijn hele leven gewoond heeft.

een asurn in huis lijkt mij niet zo gezellig.
wil ik van andere dierbaren ook niet.(crematie maakt niet uit)

daarom noemen ze een rustplaats een rustplaats.

daar kun je heel speciaal naar toe wandelen...en een praatje doen.

heb wel non stop een foto...;en dan kijk ik naar buiten...

jammer genoeg heb ik het al te vaak meegemaakt.
vroeger werd de hond bij de da ingeslapen en ik heb ze wel laten cremeren maar ook zelf gebracht.
toen waren urntjes nog niet zo populair als nu dus mijn oudste dieren zijn verstrooid en wel individueel gecremeerd.
mijn laatste 3 hondjes zijn ook gecremeerd en daar heb ik een urn van thuis heel fijn vind ik dat persoonlijk.
mijn herder wilde ik thuis in laten slapen dat deed mijn da niet vond ze teveel gedoe.
dus met hem daarheen wat ik vreselijk vond omdat hij dacht dat we iets leuks gingen doen en stond te kwispelen dat verscheurd je hoor vond ik zo erg en voelde me zo schuldig.
het kon niet anders hij had botkanker en had vreselijk pijn en poot was ook gebroken.
mijn 1e teckel lotje is overleden door een hartstilstand dus die was thuis en is ook nog een dag hier geweest wat ik zelf erg fijn vond ik kon nog even bij haar zijn even nog aaien en bij haar huilen.
ook haar urn is hier.
mijn laatste teckeltje in februari dit jaar overleden is bij de da ingeslapen het was weekend en na een nacht vol benauwdheid en geen verbetering gezien haar hart hebben we besloten haar de rust te gunnen.
inslapen thus was toen geen optie en deden ze ook niet in het weekend en was ook niet eerlijk haar zo door te laten leven dus daar ingeslapen wat ik heel erg vond.
ik heb haar wel mee naar huis genomen zodat mijn andere dieren haar nog konden zien.
ik heb haar tot de volgende dag hier gehad en zo konden we in alle rust afscheid van haar nemen.
ook haar urn is hier.
ik vind het fijn ze hier in huis te hebben en van de andere dieren heb ik een mooie foto staan.
van alle dieren heb ik mooie foto's een hart vol herinneringen en ook mooie fotoboeken daar heb ik veel troost aan.
ik heb van mijn honden een memoriesite die maak ik bij pets in memoriam ook dat vind ik zelf fijn even hun plekje met foto's en gewoon even iets daar schrijven.
vergeten zal ik ze nooit ze hebben zoveel liefde en vreugde gebracht ik hou ontzettend van mijn dieren en hoop ze ooit als ik zelf doodga ze dan weer te zie.


groeten greet

Ach, en aan huis....is inderdaad rustiger en in vertrouwde omgeving, maar als de da die komt een kneusje is....dan kun je je draaiboek wel overboord gooien.(had niet m'n vaste da, doordat ik aan een kliniek verbonden was, en de dienstdoende da was de dagen ervoor op consult geweest en had me vertrouwen gegeven, omdat hij z'n rottweiler zelf had ingeslapen)

En dus heel erg lang van de hele situatie afgezien nadien.

Bij mij was het echt niet sereen...veel te jonge onervaren da, terwijl hij mij de indruk had gegeven in de voorafgaande dagen dat hij het allemaal snapte...

hij was bang op het laatste moment...en dat vergeef ik hem nooit, want dat had mijn grote vriend niet verdiend, maar dat kun je nooit meer terugdraaien...

sorry, wil het niet moeilijker maken voor de rest.

geef het maar mee; je komt vanalles tegen...in tijden van nood...

dank je Denise.

Je kunt het van te voren echt niet weten.

maar thuis is gelukkig wel thuis.

Go, het mag nog wel een paar jaar duren maar.
Thuis inlaten slapen als ik die keuze heb.
een nacht thuis houden. Dan mee naar mijn huisdiercrematorium daar mag mijn vader hem cremeren ( ik kan het echt niet aan zien als het mijn huisdier is) dan mee naar huis in de Familie urn.

Charlie is mijn eerste eigen hond, maar ik heb wel katten moeten laten inslapen.
Wij hebben er voor gekozen om afscheid van hem te nemen bij de dierenarts. En al afscheid te nemen wanneer hij in slaag werd gebracht, voordat hij echt het laatste spuitje te krijgen. Ik ben ooit gebleven totdat een kat helemaal is overleden, en dat vond ik zo naar.

Max is vorig jaar ingeslapen.
Bij mij op schoot in de woonkamer, in het bijzijn van zijn vriendjes.

Die avond heb ik hem zelf naar het crematorium gebracht.
Daar nog lange tijd bij hem geweest (ben het crematorium daar nog altijd heel dankbaar voor)
Twee dagen later was zijn crematie en ook daarvoor nog lange tijd bij hem geweest.

Toen hij naar de oven gebracht werd ben ik meegegaan.
Ik ben bij hem gebleven tot het allerlaatste moment, pas toen hij de oven ingeschoven was ben ik gegaan.

Daar in de algemene ruimte gewacht en hem meteen weer meegenomen in zijn urntje.
Thuis heeft hij een eigen hoekje waar elke avond een kaarsje brand.