Nieuwe hond 'minder leuk' dan andere hond?

Ik vond het zo'n rare benoeming... Vandaag wandelde ik met Winter door de wijk en kwamen we een andere, iets oudere beagle pup tegen. Zo raakte ik met de vrouw aan de praat terwijl de pups even aan elkaar snuffelden, en vertelde zij me dat de pup hun erg tegen viel, vergeleken met hun vorige hond. Daar schrok ik nogal van, hoe ze dat formuleerde. Niet dat de situatie haar zwaar viel, of de opvoeding, maar echt de pup.

Had direct onwijs met dat beestje te doen. Ik ben echt niet zo heilig dat ik hier zal zeggen dat alles hier zonneschijn en regenbogen is iedere dag, ik heb ook wel eens momenten dat ik half gek word en even niet meer weet hoe ik iets met Winter moet aanpakken. Bijvoorbeeld als Winter keihard weigert te gaan slapen en in plaats daarvan besluit dat die liever een opera wil zingen. Maar dan heb ik het wel altijd over het opvoeden dat me soms wel eens zwaar valt, en niet Winter zélf.

Ik probeerde nog een beetje te vissen waarom ze dat precies zo voelde, maar er kwam niet echt meer uit dan dat ze haar andere hond leuker vond. Zo sneu...

Ik vraag me dan af wat er van zo'n pupje wordt. Ik weet bijvoorbeeld nu al dat ik met Winter waarschijnlijk heel andere dingen ga doen dan met Ginny, omdat hij plezier beleeft aan andere dingen. Gin is bijvoorbeeld helemaal van de balletjes, terwijl Winter het geweldig vind als die zijn neus mag gebruiken. Ze zijn héél verschillend in karakter, maar ik denk dan... Verschillende positieve dingen om van te genieten, en ook weer wat afwisseling voor mezelf. Maar als je al van te voren besluit dat je hond niet zo leuk is als de ander... tja.

Wat vinden jullie daar nu van?

Als ik heel eerlijk mag zijn... Rock is mij ook wel eens tegen gevallen... en ik heb dat ook wel eens uitgesproken. Nu inmiddels niet meer hoor! maar de eerste maanden dat hij bij me was heb ik echt wel eens serieus gewenst dat hij een klein beetje op mijn vorige honden leek.

Een nieuwe jonge hond in je huis hebben kan soms letterlijk je leven op zijn kop zetten... soms wil je even spuien. 

Maar.. een hechte band is er niet 1,2,3.. waarschijnlijk komt het heus wel goed. Is bij mij ook gebeurt. Ik kan nu lezen en schrijven met Rock.

Dat vind ik toch fijn om te horen Ik schrok gewoon een beetje van de verwoording. Later dacht ik 'ach, wie weet zat het haar echt even tot de nok'. Dan is het ook wel eens makkelijk wat 'bruut' uit te spreken tegenover een vreemde, wellicht.

Ik heb ook echt wel eens 'inzink' momenten... Wanner Gin en Winter zo in elkaar op gaan dat ze het halve huis afbreken en geen woord meer horen van wat ik zeg, bijvoorbeeld. Maar als ik dan even diep adem haal en mezelf kalmeer, ben ik toch ergens ook blij dat die twee zo enorm gek zijn op elkaar. Nu is het af en toe even lastig omdat Winter nog niet zo lang mag dollen en rennen, maar met een paar weekjes erbij kunnen ze buiten scheuren met zijn tweeën. Wat zullen ze dan veel hebben aan elkaar!

Een band zoals ik die met Ginny heb, heb ik met Winter ook nog niet. Toch vind ik hem niet 'minder leuk' als Gin. Meer... anders. Mijn oma zei altijd dat ze van al haar kinderen evenveel hield, maar op een andere manier Ik denk dat het hier zo ook gaat.

Hmm tja. Als ik heel eerlijk ben, vind ik Cosmic minder leuk dan Punk. Of, "anders" leuk. En het zou raar zijn als dat niet zo was, denk ik. 

Punk en ik kennen elkaar al acht jaar, hebben elkaar op uitzonderlijke wijze leren kennen. Ik kan met Punk lezen en schrijven, ik snap wanneer ze dorst heeft, wanneer ze moet plassen of poepen, ik herken haar verschillende blafjes voor verschillende redenen (andere hond, iets gehoord, gewoon voor de lol, etc.). En andersom. Punk snapt dat als ik verdrietig ben, ze beter even op een afstandje kan wachten tot het weer goed met me gaat. Punk snapt dat als ik chagrijnig ben, ze beter gewoon even braaf bij me kan blijven lopen. Punk zou nóóit bij me vandaan lopen, zou mij boven alles verkiezen.

En Cosmic.. Cosmic heb ik uitgezocht omdat ik er een tweede hond bij wilde. Het "lot" heeft ons niet samen gebracht, zoals bij Punk. Ik snap Cosmic niet, en zij snapt mij niet. Is Cosmic overprikkelt, dan prikkel ik haar extra. Ben ik overprikkelt, dan prikkelt Cosmic bij extra. Ben ik chagrijnig of verdrietig, dan gaat Cosmic bovenop mijn laptop zitten en slaat ze met een poot in mijn oog. Ik zie niet wanneer Cosmic iets wil of nodig heeft, ik snap niet waarom ze bepaalde dingen doet, en ik heb vaak erg het gevoel dat Cosmic niet bij mij in de buurt WIL zijn.

Dit wil allemaal niet zeggen dat ik Cosmic niet leuk vind. Ik geniet er intens van als ze zich tegen mij aan friemelt in bed voor een beetje warmte, iets wat Punk niet doet. Of wanneer ze weer als een mafkees over de bank ligt te rollen en eraf valt en dan heel verbaasd kijkt. Of wanneer ze met haar speelgoed door het huis heen rent, wanneer ze in een mum van tijd hondenpuzzels oplost, wanneer ze geïnteresseerd mee doet met mijn training, etc. Het is gewoon.. anders! Ik zeg regelmatig dat Punk mijn maatje, mijn levenspartner is, en Cosmic mijn hond.

De band die ik met Punk heb, die ga ik nooit meer terug vinden, in geen enkele hond, daar ben ik van overtuigd. Daarbij zijn Punk (herder-mix) en Cosmic (Podenco) zo ontzettend verschillend qua ras, de één slaafs gehoorzaam, de ander heel zelfstandig, dat het gevoel ook nooit hetzelfde zou kúnnen zijn, denk ik. En dat hoeft ook niet. Zoals Punk is er maar één, en ik denk dat het juist heel goed is dat haar "opvolger" een type is dat totáál niet op haar lijkt. Ik leer er enorm veel van, en een hond die me aan Punk had doen denken, had me waarschijnlijk alleen maar verdrietig gemaakt als ze er straks niet meer is.

Dat 'anders' leuk herken ik heel goed. Af en toe verwar ik mezelf ook met wat ik apprecieer. Ik heb met Ginny vaak gehoord dat het 'de meest koppige herder' ooit is. Ginny luistert voornamelijk als ze toch al van plan was te doen waar ik om vraag, of als het wat schuift (snoepje!! haha). Ik vind dat heerlijk, die eigenzinnigheid van haar. Komt ze lekker bij mij liggen, dan voelt dat echt als een cadeautje omdat ik weet dat ze daar op zo'n moment het liefst wil zijn. Terwijl ik Winter zijn will to please toch ook super kan waarderen. Hij leert zo enorm snel dat het er na twee keer oefenen inzit. En dan dat koppie erbij... 'Wat kan ik het goed, hè?' Dan smelt ik Hoewel het lijnrecht tegenover elkaar staat, vind ik het allebei geweldig.

Tja lastig... Puppy tijd is natuurlijk erg zwaar. Misschien ziet ze de positieve dingen later in als het wat rustiger is. Ik heb er geen ervaring mee want wij hebben maar 1 hond dus kan het alleen maar bedenken. Ik wil wel heel graag een tweede hond.. Ben benieuwd hoe mijn gevoel dan is voor de nieuwe hond.

Ik vind het erg dat deze vrouw zoiets zegt... Pas op ik stond/sta hier ook vaak met de handen in het haar! Perdie was, als ik er nu op terugkijk, een ongelofelijk gemakkelijke herplaatser. Vandaar ook onze beslissing voor een tweede herplaatser. En ja met Orga gaan sommige dingen veel moeilijker. Snel overprikkeld mannetje en ook met onze katten gaat het nog niet. Maar... spijt? Nee dat echt niet hoor! Ik ben ongelofelijk dol op hem en ga gewoon deze uitdaging aan. Ik had me op voorhand ook wel voorbereid op de worst case scenario en Orga is zeker geen worst case scenario hoor! Ik vind dat je geen enkele hond met een andere hond mag vergelijken want dan kan je wel teleurgesteld geraken... Als ik een moeilijke dag heb denk ik gewoon aan alles wat we met Perdie bereikt hebben en denk ik aan de ongelofelijk positieve kanten aan ons mannetje  Zoals je dus zelf zegt, elke hond heeft zijn eigen positieve punten waar je van moet genieten

Met het ene dier heb je een makkelijker klik dan de ander.
Net als bij mensen moet je er soms aan werken om elkaar te begrijpen...
Wanneer je net je schot in de roos hebt gehad (qua karakter en bij elkaar passen),
kan de volgende  weer heel anders zijn...
mensen moeten daar aan wennen en het is ploeteren soms

Ik zou haar aansporen en vragen wat het nu is wat het voor haar een vervelende hond maakt?
Misschien met wat tips komt ze een stuk verder.
Haar gevoel naar de hond kan ook nog meespelen in gedrag van de hond.

Ik heb wel zoiets als sommige andere hier beschrijven.

Sara was onze eerste hond, ik ben met haar opgegroeid en ze is er bijna mijn hele kindertijd geweest. Met haar had ik daarom een hele hechte band.

Met Kobus heb ik een ontzettend hechte band, omdat het echt mijn hond is (mijn eerste) en ik hem zelf heb opgevoed. Ik vind het leuk dat hij altijd voor mij kiest, en niet voor mijn ouders. Dat ie naar mij het beste luistert en dat ie wel komt als ik met hem wil knuffelen, maar niet (altijd) als mijn ouders hem roepen Ik vind het geweldig om met hem bezig te zijn, trucjes aan te leren en zoekspelletjes te doen.

Met Cas heb ik veel minder. Ten eerste is het niet "mijn" hond, ik voed hem wel mee op maar ga niet specifiek met hem alleen aan de slag. Daarnaast is wandelen met hem veel minder leuk, omdat we alle honden moeten ontwijken. Hij is ook niet zo heel slim, trucjes aanleren gaat daarom heel langzaam en moeizaam (hij vindt het ook niet echt leuk, snapt er vrij weinig van). Zoekspelletjes zijn meer aanwijsspelletjes want hij vindt gewoon niks  

Het is een schat van een hond, en ik houd echt wel van hem. Maar ik heb niet zo'n band met hem als ik had met Sara of nu heb met Kobus. En ik denk ook niet dat ik dat ooit ga krijgen, eerlijk gezegd. Het is gewoon niet zo mijn type hond: te opdringerig, te zenuwachtig, te gestressed en te "dom" (om het zo maar even heel stom neer te zetten, ik bedoel het niet zoals het overkomt!).

Max is mijn eerste hond, dus op die manier kan ik het  iet vergelijken.....

Wel had mijn buuf een aantal jaar geleden een hondje, Sammy. Ik deed alles met hem en kon ook alles met hem.... Hij luisterde het beste naar mij, kon loslopen bij mij etc etc. Hij was perfect, helaas is hij op 4jarige leeftijd ingeslapen omdat hij aan een zenuwziekte lijde... :(

Nu heeft mn buuf een nieuw hondje, een Chihuahua en ik vind het een schat van een beest. Maar ik heb er absoluut geen band mee.... Ze kan ook veel hoor, zoals loslopen bij mij etc. Maar, ik heb gewoon niks met haar..... Ondanks dat het een prima hondje is..... 

Dus, ik denk dat het opzich wel kan. Maar dan had mevr niet voor deze pup moeten gaan..... Want dat is 1 ding wat ik wel heb... Als de klik er vanaf dag 1 niet is, moet je er niet voor gaan....

Ze moet de pup natuurlijk wel een kans geven bij de een duurt het langer als de ander om een band op te bouwen. Zoals je het vertelt komt het eigenlijk over of ze de pup eigenlijk niet eens de kans geeft, daarnaast weet iedereen dat elke hond uniek is en anders leuk is maar ja dat moet ze dan wel willen zien.

Heel eerlijk... Zoiets heb ik ook wel gevoeld met Odi. Hij was zo veel moeilijker in gedrag dan al mijn andere honden. 
Omdat we elkaar niet begrepen, werden we ook niet hechter met elkaar. Hij was erg timide, dit was ik ook niet gewend en het viel me tegen dat hij niet blij werd om mij te zien.
Het viel mij vooral tegen, omdat ik dacht dat hij niet blij was met mij.

Gelukkig weet ik nu beter en hebben we de meest speciale band die er bestaat. Hij is nog steeds moeilijker dan mijn andere honden, maar ik ben dol op hem. 

Dat een hond tegenvalt in het begin, betekent niet dat het fout zal gaan met de hond... Het is voor het baasje gewoon wennen, je hebt ook nog geen band met je hondje zoals je een band had met je andere hond.

Met Sadi is t ook moeilijker als met Tosca en Beauty maar ik blijf wel zien dat als we aan een goede basis blijven werken we straks gewoon een fijne hond hebben, alleen omdat ze anders is en continu afgeleid is, is het zoeken naar wat wel werkt en open staan voor mogelijkheden. En bijleren ten opzichte van toen en nu is er qua hondenkennis en trainingsmethoden een hoop verandert. dus bijleren, opletten, lezen en luisteren en kijken wat bij ons en bij Sadi past.

Nja ik begrijp het ook wel hoor. Soms zeg je iets voor je echt doorhebt wat een ander er uit kan opmaken.
Ik heb met James ook een heel andere band dan met Marcel.
James is veel losser, minder aanhankelijk en toch plakkerig en op mij gefocust. Het is gewoon anders.
Hij is presies waar ik achter zocht hoor en ik vind het geweldig dat ik met hem datgene kan doen dat ik met Marcel niet kan. Maar die band met Marcel zit zo diep, die is zo sterk. We begrijpen elkaar echt.
Nu is James natuurlijk nog erg jong en ik weet niet meer hoe het toen was met Marcel maar ik hoop dat James nog een beetje gaat veranderen, dat hij mij ook zo moeiteloos gaat begrijpen.
Met Marcel is alles gemakkelijk. Ik weet perfect wat ik aan hem heb en ik moet mij eigenlijk nooit zorgen maken om hem. 

Eigenlijk nu ik dit zo opschrijf denk ik dat Marcel eerst ook niet zo was. Ik denk dat het met James uiteindelijk ook wel zo zal zijn. 
Die vertrouwensband die ik met Marcel heb zal ik binnenkort ook wel met James hebben.
(Niet dat hij mij nu niet vertrouwd, maar bij Marcel is het toch wat dieper)




Ik vind dit trouwens wel een goed topic om even bij stil te staan. Het heeft mij in ieder geval doen inzien dat Marcel niet altijd de stabiele volwassen hond geweest is die hij nu is en ik heb er weer meer vertrouwen in dat James net zo stabiel gaat uitgroeien.

Ik ga ff stom voorbeeld geven...ik heb een kater die het leuk vind om af en toe de huishouding te terroriseren ..
Grr...nijdig maakt hij mij...kom net uit mijn werk...heb de dieren eten gegeven
en hij gaat ze stuk voor stuk alle 3 uitdagen...en soms mij ook.
Laaiend werd ik van hem...nu weet ik dat ik hem even bij mij moet  roepen en 5 knuffen en spelen..scheelt 80 % en voor de rest...hij is stuk jonger dan de rest van ons...hangjongere ..maar dat kan ik nu wel met glimlach bekijken

Misschien heeft ze haar vorige hond nog niet helemaal verwerkt? Ik had namelijk in het begin hetzelfde gevoel met mijn baardagaam. Ik had mijn oude baardagaam, Shmoo, nog niet helemaal verwerkt. Maar ik wou die leegte toch opvullen, want ondanks dat het "maar" een reptiel was deed het mij enorm veel pijn dat ze gestorven was. Toen heb ik een nieuwe gekocht, maar ik merkte dan dat het eigenlijk nog te vroeg was. Ik vond het vervelend als hij op de stok zat van Shmoo, want dat was haar plekje. Maar na een tijdje was dat over, ik had Shmoo een plaatsje kunnen geven waardoor er een nieuwe plek vrij was voor hem. 
Misschien heeft die vrouw ook haar tijd nodig? Hopelijk heeft ze niet te veel tijd nodig, want ja die houding heeft ook een effect op de relatie tussen beiden en ook waarschijnlijk op de opvoeding.

Dat vroeg ik mij ook direct af... En ook in hoeverre mensen wellicht de puppytijd 'vergeten' naarmate de hond ouder wordt. Ik kan me die van Ginny (hoewel die 'al' 5 maanden was) nauwelijks meer herinneren, terwijl ik toch wel weet dat ze flink onbeheerst was in het begin. Ik weet niet meer wanneer dat is overgegaan in rustig, beheerst gedrag (binnenshuis iig). En omdat het zo geleidelijk gaat, vergeet je ergens toch ook hoe het éérst was. Hoeveel werk zo'n pup kan zijn, en dat het af en toe echt een beetje afzien is.

Wanneer je je ouwe hond lang gehad hebt ben je helemaal gewend aan die hond. En ik was ook elke keer vergeten hoeveel werk een pup is. En het viel elke keer weer tegen hoeveel energie een pup kost. En bij de volgende zal dat wel weer tegenvallen.
Ik heb ook een keer meegemaakt dat de vrouw geen nieuwe hond meer wilde maar toch kreeg en zij was degene die ervoor opdraaide.

In het begin ga je altijd vergelijken, daar kun je weinig tegen doen.
en mettertijd ga je ook de leuke en andere kanten van de nieuweling erg appreciëren.

Het is wel zo, dat je bij een nieuwe pup, de puptijd van de eerste al lang vergeten bent. Soms heb je dan een wake up call nodig die zegt; ja, maar; jullie eerste deed toch dat en dat.
Die jankte 's nachts de boel bij elkaar, of die plaste het hele huis onder, heeft jullie veel schoenen gekost... Weet je dat niet meer?

Maar als eenmaal de 'miserie' van de eerste tijd door is, dan zal het baasje echt wel iets maken van de 'nieuweling' (anders is niet altijd slechter, is maar net hoe goed het gemis om de vorige verteerd is)

Honden zijn gewoon zo eigen; die komen helemaal op hun plooi.

negen kansen van de tien is de baas in de openingspost nog niet helemaal op roulatie met haar nieuwe.
Hoop dat je ze over een tijdje nog eens tegenkomt en dat je dan nog eens bijkletst.

Ik vind het heel moeilijk om daar over te oordelen. Ik wil op dit moment geen andere hond, omdat ik weet dat elke andere hond mij gaat tegenvallen. Charlie is zo'n lieverd en hij is zo makkelijk. Ik heb een tijdje een tweede hond gewild, totdat ik een logeerhondje kreeg. Vanaf dat moment besefte ik mij dat elk hondje zou gaan tegenvallen (ook al besefte ik mij best dat niet elk hondje zo makkelijk zou zijn als Charlie). 

Ik ben heel blij dat ik mij dit op tijd heb gerealiseerd, maar voor hetzelfde geld had ik dus wel een tweede hondje genomen. Ik weet zeker dat dit hondje mij dan (op dit moment) was tegengevallen. Dus ergens snap ik heel goed dat dat kan en heb ik er respect voor dat iemand dit durft toe te geven. Maar aan de andere kant vind ik dit ook sneu voor dat hondje. Iedere hond verdient een thuis waar hij kan zijn wie hij is (met de nodige sturing ).

Ik herken het wel,  maar het moet wel eerlijk blijven voor de hond. Die kan er niks aan doen dat hij anders is dan de vorige hond.

Mijn eerste hond Kimmy een Basenji uit Gambia was niet het makkelijkste hondje, maar ik kon er mee lezen en schrijven en heb er heel veel van haar geleerd.

Toen heb ik de labrador Bo overgenomen van mijn zusje.  Lief beest maar niet echt een band mee. Als hij mij op het strand  kwijt is, legt hij zijn bal bij iemand anders die gooit vast ook wel.  Maar hij heeft wel liefde en aandacht nodig.
 
Vorig jaar mijn Duitse Herder van 10 maanden moeten laten inslapen.  Hij was mijn maatje. Ging voor je door het vuur. Dat wil je het liefst weer in je volgende hond.

Tja... en toen kwam Finn. Iets totaal anders. Luisterde totaal niet,  iets wat ik niet gewend was. We hebben best moeilijke tijden gehad, maar nu een jaar later is onze band hechter dan ik ooit met een hond heb gehad.
Hij is speciaal, puur.
En misschien juist omdat het begin iets moeilijker was is onze band nu zo hecht.
Elke hond is anders en dat heeft ook zo zijn charme.

Herken het zeker.
James mijn eerste hond was love at first site, hupsakee vanaf dag 1.
Eerst zei ik vaak dat hij zowat de perfecte  hond was maar hij trok ook in het begin en sprong als jonge hond als een wilde labrador enthousiast op mensen af.
Hoewel hij bijna echt voorbeeldig gedrag vertoonde, kon ik door de klik die ik met hem had alles van hem hebben, echt alles, niks was me teveel want James was het gewoon.
Nu met Bobby gaat het nog steeds niet vanzelf,  waarom  vraag ik me af, hij is nog steeds wel onzindelijk op zn tijd en is geobssedeerd door eten, opdingerig, zijn dat dan de redenen dat de klik er niet zo is zoals met mijn vorige hond vraag ik me we eens af dus.
Kan er m'n vinger niet op leggen, denk dat het net zo is als met mensen, de een mag je graag en de ander wat minder of je irriteerd je gewoon aan iemand zonder dat je precies weet waarom.
Je moet mekaar maar net liggen en is dat wat minder en hij  plast dan ook nog eens je hele huis onder, dan kan het denk ik stroef gaan.
En zie je, je vorige hond weer voor je en denk je; acht schat wat was je toch een heerlijke hond
Maar ja, bobby heeft ook zijn eigen ikje waar ik blij mee mag zijn.

Dit herken ik heel erg. Ik had in het begin geen klik met Cosmic, en vervolgens begon zij een aantal maanden binnen te zeiken. Oh wat was ik boos, ik kon het écht niet hebben van haar, en was zó geïrriteerd die eerste paar maanden, wat alleen maar averechts heeft gewerkt. Toen ze eenmaal zindelijk was kwam Winnie hier in de opvang. Daar had ik wél meteen een klik mee. Winnie had suikerziekte en plaste dus regelmatig binnen. Liefdevol, zonder gemopper of woede, ruimde ik het iedere keer weer op, ik had het zó met haar te doen.

De klik met Cosmic, da's iets waar ik nog steeds hard aan werk. Ik ben absoluut meer om haar gaan geven, maar er zijn dagen dat ik haar nog steeds achter het behang wil plakken en mezelf afvraag waar ik toch in hemelsnaam aan begonnen ben. Als Punk iets "stouts" doet (of zou doen, want dat komt eigenlijk nooit voor), dan zou dat onze band en wat ik voor haar voel niet beïnvloeden. Maar Cosmic maakt het af en toe zo bont dat ik naar bed ga met een "misschien kan ik er nog een tientje voor krijgen?" (voor Cosmic dus) gevoel..  Dat is weer weg zodra ze weer iets leuks doet, maar toch!

Wel ben ik bepaalde dingen van haar gaan accepteren. Dat ze wegloopt, dat ze soms binnen een ongelukje heeft. Tja, dat is Cosmic, en wanneer ik me daar druk om maak wordt het alleen maar erger. Natuurlijk maak ik me zorgen als ze weer een uur de hort op is, maar ik raak er niet meer totáál van over de flos. Ik haal mijn schouders op en hou haar gewoon weer (tijdelijk) vast

Cosmic is overigens geen pup..

Ik kan wel begrijpen dat je met de ene hond een hechtere band hebt met de andere, maar denk dat je altijd wel van je honden blijft houden. 

Maar het gedrag van deze vrouw begrijp ik dan totaal niet, aangezien zij slecht over haar hond praat tegen een vreemde. Als je tegen een vreemde zegt dat de hond die je hebt je nogal tegenvalt, dan lijkt me dat de liefde ver te zoeken is. Je kan af en toe wel eens een slechte dag hebben met je hond, maar om dan tegen een vreemde persoon te gaan zeggen dat de hond je tegenvalt..

Ik moet zeggen, heb het niet bij mijn hond, maar wel bij mijn paard gehad en ook bij een kat.

Ik begreep mijn paard helemaal niet, super zenuwachtig, reageerde altijd verkeerd, was niet zoals mijn vorig paard, is ook heel snel overprikkeld,enz...na 10 jaar kan ik eindelijk zeggen dat ik met haar overweg kan .Maar met mijn kat is het bijvoorbeeld niet goed gekomen, zij is een paar jaar geleden herplaatst, ik werd telkens kwaad op haar omdat zij de andere katten in huis aanviel, bazig was, enz...ik ergerde me dood aan haar en vond haar een lelijk karakter hebben.Inmiddels zit ze bij een goede vriendin, maar daar speelt zij ook erg de baas over wel 12 katten!Maar het kan soms, dat het niet klikt...heb het altijd voor jaren aangekeken, maar als dan het juiste gevoel er nog steeds niet is...wordt het moeilijk...

ik denk dat je altijd je honden met elkaar zal vergelijken, of je er nu meerde op het zelfde moment hebt of dat je andere hond is over leden en je een nieuwe hebt.

ik had met alle twee een klik.
bobo kwam bij ons toen ik een erg moeilijke tijd had, hij was van de buren en ze wilde 'm kwijt, ik liep toen altijd al met hem.
mijn pa wilde altijd een hondje maar mijn ma hield t altijd tegen had serieus 2 a4tjes vol geschreven aan beide kanten waarom hij niet bij ons kon komen.
en maar een paar die de doorslag geven om hem bij ons te nemen (ik viel onder dat kopje ).
ik wist van niks, hij zou bij ons komen logeren en toen hij er eenmaal was zeiden ze dat hij er voor altijd was.
mijn dag kon niet meer stuk!
en wat me moeder betreft, die was na de eerste maand al helemaal om ze waren zulke goede maatjes geworden dat ze nooit meer aan dat a 4tje heeft gedacht.

de klik was er bij ons hele gezin, maar achteraf gezien was het de juiste hond voor dat moment.

bobo was een knuffelaar een rustig mee gaand hondje, maar wel het mannetje.

Harley D. daar in tegen is geen knuffelaar (al verbaast hij me nu de laatste tijd met de knuffels die hij af en toe komt halen of de affectie die hij toont).
maar hij is net zo zeer mijn maatje als dat bobo was misschien zelfs iets meer.
hij is echt op mij gericht, de rest kan hem gestolen worden, hij is actief, speels en heeft veel humor.

heb ik hem vergeleken met bo? ja zeker vooral in het begin.
maar de klik is er van af het aller eerste moment geweest.

ik zou ook nooit aan een beesje beginnen als de klik er niet van af het aller eerste moment er was, dus echt herkennen als in "er is geen klik" nee dat doe ik niet maar dit is dan ook erg persoon gericht.

komt vast goed een nieuwe pup, de band is er nog niet, alleen maar opvoeden zorgen, en ja toch nog verdriet op de achtergrond van de vorige hond, deze was....deze deed dit niet.... en o waarom doet deze dit...deed vorige niet. zogaat dat een beetje, tot......

opeens is de band er, en gaat deze vrouw het zeker anders zien, een blik van de jonge hond, de ogen gericht op je, dan is deze jongehond ook weer een heel dierbare hond die ze niet meer wil missen.

en dat ze even haar frustraties tegen je uit, geef haar steun dat het echt goed komt. en ook dat deze pup haar dierbaar wordt.

Ik denk dat net als bij de mens, ook t.a.v een dier.. er met de een meer een 'klik' is dan met de ander. Lijkt me niet dramatisch, het is ook een kwestie van karakters tegenover elkaar.. 

Ik las het al bij Nies, en ook ik heb een dezelfde ervaring met een paard gehad. We voelde elkaar totaal niet aan en dat was zelfs al merkbaar wanneer ik haar alleen aan het halster touw naast me had lopen. Alsof het tussen ons totaal niet werkte!

Ik wil niet helemaal gaan uitwijken naar paarden, maar zij zijn wel een goed voorbeeld wat betreft samenwerking en de onderlinge band. Dit laatste kan serieuze investeringen, tijd en geduld vragen, zo had ik het met dit paard, en absoluut ook met Rocky ervaren.

Ik denk dat het er dan op aan komt, handdoek in de ring of er echt voor gaan! 

Liefde en affectie is een groot goed of zoals dat zo ouderwets en romantisch geschreven staat: ''liefde is verdraagzaam''  of ''men bedenkt het onder de mantel der liefde''

T'is echt waar, naarmate de liefde groeit zullen steeds meer irritaties of teleurstellingen naar de achtergrond verdwijnen en ik zo wordt ook deze pup helemaal jouw maatje, op zijn eigen manier met zijn eigen karakter en gebruiksaanwijzing.

Vanochtend kwam ik haar weer tegen, dit maal hebben we lat langer gesproken met elkaar nadat ik voorstelde de twee pups even met elkaar te laten uitrazen op een omheind stukje (een voetbal 'kooi' voor kids hier in de buurt). Ze vertelde dat ze eigenlijk alleen is met de hond. Haar man is dagen achtereen weg voor zijn werk, en zij is dan alleen thuis met hun hondje. De pup kan nog absoluut niet alleen blijven, en ze voelt zich heel erg 'gevangen' in huis, wat ik me ook goed voor kan stellen eerlijk gezegd! Zo kon ze bijvoorbeeld niet op bezoek bij haar zus in het ziekenhuis tot haar man weer terug was, of even rustig boodschappen doen. Ze zijn pas verhuisd en kennen hier nog nauwelijks mensen.

Ik heb gelijk aangeboden om even voor babysit te spelen. Ook leuk voor Winter, zo'n speelkameraadje van zijn eigen formaat! En dan kan zij even naar haar zus en daarna rustig boodschappen doen. In de toekomst doen we het dan een keertje andersom, als het zo uit komt.

Verder is de pup een ontzettend eigenwijs ding, dat vaak precies het tegenovergestelde doet van wat ze van hem vraagt, en een ontzettende keel op kan zetten (oh, zo herkenbaar ). Niet onlogisch, voor een pup, maar als je al het gevoel hebt gevangen te zitten kan ik me voorstellen dat het dan moeilijk is om dat dan te relativeren. Ik moet er eerlijk waar ook niet aan denken dat niemand het af en toe even van mij over zou kunnen nemen zodat ik wat dagelijkse dingen in mijn eigen tempo buiten de deur kan doen!

Hopelijk is ze zo een beetje geholpen

Ik denk dat alleen al dat je hebt willen luisteren oplucht, laat staan dat je wil oppassen.