Max, m'n trouwe vriendje

@Sandra & Mecx
Max was ook mijn eerste hondje, daar had ik zo'n speciale band mee. De plek die Max bij mij heeft kan een andere hond nooit vervangen. Ik heb van Max ook nog wat haartjes van zijn pootje afgeknipt toen ik hem heb laten inslapen. Die zitten nu achter bij zijn foto naast de urn.

Ik vind het ook super moeilijk om nu al een nieuw hondje te nemen. Hoor meer mensen zeggen dat een nieuw hondje leuk is en het draaglijker maakt. Maar voel me hoe gek of raar dat ook klinkt dan onwijs schuldig naar Max toe. Weet niet of meer mensen dat hebben of dat dit normaal is ???

Wil nu nog echt geen nieuw hondje in huis hebben hoe leuk me dat ook lijkt. Denk nog steeds elke dag aan Max, sta met hem op in gedachten en ga naar bed met hem in gedachten. Zo'n medaillon en ring zijn ook een mooi gebaar naar je hondje toe.

Heb je foto's van Mecx ook even zitten kijken wat een onwijs lief hondje is dat zeg!
Bedankt voor je reactie...

Ik voelde me ook heel schuldig dat Mecx zo snel kwam.
Maar onze Noah ging aan het verlies van Max onderdoor.
Dus daarom kwam ze sneller dan gepland, veel sneller.
Maar het is zo'n lekker ding, achteraf ben ik heel blij met haar.

Ja ik heb precies 't zelfde! Ik zou me ook schuldig voelen als ik een ander hondje zou nemen, weet ook niet waarom. Bren was ook mijn eerste hond, ik heb haar als kind gekregen voor mijn verjaardag toen ik 7 werd en ze is overleden toen ik 24 was.. wist niet beter dan dat zij er was. Ik kijk soms ook wel eens rond hoor, naar maltezer pups of hondjes in het asiel..  zelfs paar keer wezen kijken in het asiel maar ik kán het gewoon niet! Maandag alweer een half jaar geleden dat ze is overleden, maar ik kan niet eens fatsoenlijk over haar praten zonder dat ik tranen in m'n ogen krijg, ik schaam me er gewoon voor. Het rare is dat ik dit normaal helemaal niet zo heb, heb meerdere mensen verloren in m'n familie maar om Bren heb ik wel het meeste verdriet, klinkt best wel erg dit.. Komt vast ook dat ze 24 u per dag bij me was, ik ging slapen met haar en werd wakker met haar. Je moet gewoon een ander hondje nemen wanneer jij er zelf aan toe bent, misschien over een paar maanden of pas over een jaar... Doe waar je jezelf goed bij voelt.. Max is nog niet zo heel lang overleden. Ik zou juist raar opkijken als je nu al een andere hondje had, maar dat moet iedereen zelf weten.. sommige nemen een paar dagen daarna alweer een andere omdat ze niet tegen de stilte kunnen, ik zou dat echt niet kunnen! Toen Bren was overleden zei ook iemand.. 'beste is dat je snel weer een andere neemt' nou nee..  Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde.

Goh, mijn schuldgevoel komt haast weer per direct terug....

@Baasje van Bren
Max was ook heel erg veel bij me. Hij ging altijd met me mee naar bed, kwam hij altijd in mn armen liggen, of tegen m'n zij. Smorgens werd ik wakker lag hij nog lekker te slapen. Wat hij ook veel deed was tussen mijn benen in gaan liggen. Hij wisselde dat ook af door gewoon in zijn mandje te gaan liggen. Hij mocht dat altijd van mij zelf bepalen.

Ik heb zelf ook heel erg veel last van de stiltes, maar daarom zou ik nog niet zomaar een nieuw hondje erbij nemen. Zoals ik al eerder zei kan ik dat echt niet. Misschien over een paar jaar gewoon weer ik kijk wel hoe dat verder gaat. Max kwam op een speciale manier in mijn leven, ik wil dat bij mijn volgende hond ook weer hebben. Neem nu gewoon eerst de tijd voor mijzelf, er komt vanzelf wel een moment dat ik zeg ja ben er aan toe om nieuw hondje te nemen.

En in mijn ogen hoef je je nergens voor te schamen hoor. Voor mij is het nog maar kort geleden dat Max overleden is. Ene keer kan ik er met mensen makkelijker over praten dan andere keer. Als je moet huilen is gewoon emotie en daar moet je je niet voor schamen (ik doe dat teminste niet). Bedankt weer voor je reactie en jij ook heel veel sterkte met alles.

Ik zit in tranen dit te lezen over jouw lieve Max en ook hierom:
Ik heb 17 jaar geleden mijn lieve Ely aan hetzelfde verloren!
Mijn herder was 9 jaar en ik merkte dat hij niet lekker was.
Ik zag dat zijn oogwit en tandvlees witter was.
Eenmaal bij de kliniek moest ik binnen een uur in het dierenziekenhuis in Utrecht zijn.
Grote paniek. We werden opgevangen en Ely gelijk naar de IC waar hij een week bloedtranfusies heeft gekregen.
Omdat het aardig in de papieren ging lopen heb ik zelfs bloedtransfusies niet hoeven te betalen.


Helaas heeft hij het niet gered mede omdat hij niet reageerde op de medicatie.

Ik was kapot omdat ik heel veel meegemaakt heb samen met deze hond in privesfeer, zeg maar.
Ik kon pas na 7 jaar een foto zien van hem.
Een filmpje wat ooit iemand gemaakt heeft met mooie muziek heb ik nooit afgekeken.
Nu met jouw verhaal komt alles weer terug.

Ik snap zooo je verdriet. Die pijn, dat gemis.....

Ik wens je heel veel sterkte en een knuffel van mij.

@Mirjam
Bij Max moest ik ook zijn oogleden en tandvlees goed in de gaten houden. Dat was na alle bloedtransfusies helemaal mooi roze. Toen het zo slecht ging met Max waren zijn oogleden en tandvlees ook wit aan het worden.

Bij de diergeneeskunde in Utrecht zijn Max en ik echt heel goed geholpen. Alle specialisten die we gehad hebben waren zo bezorgd en hebben alles gedaan om Max beter te maken. Ik had voor Max geen verzekering heb dus alle kosten zelf moeten betalen. Dit liep ook aardig in de kosten, maar was het voor mij en vooral voor Max helemaal waard omdat ik er nu voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om hem beter te kunnen krijgen.

Ik had alleen wel mijn vragen over de medicatie die Max kreeg (prednison) dit zou de onstekingen moeten remmen en hierdoor zouden zijn bloedplaatjes weer sneller worden aangemaakt (moest zijn lichaam zelf doen). Had op een gegeven moment alleen wel het idee dat hij door deze medicijnen sneller achteruit ging als daarvoor.

Vandaag weer een hele slechte dag gehad. Kreeg Max zijn uitvaartcertificaat binnen. Weer zoveel verdriet om hem gehad. Dan is het toch wel weer fijn om er hier met mensen zoals jij over te kunnen praten, die weten wat het is en hoe het voelt.

Net nog even foto's uit je profiel gezien. Zie dat je ook een york hebt, leuk! Elmer en Pippi zijn twee hele mooie lieve hondjes zeg.

Bedankt voor je lieve reactie...

Dank je. jouw bericht maakte zoveel los omdat ik nog nooit iemand had "gesproken" die zijn of haar hond hieraan was verloren.
Ik weet niet wat voor medicatie Ely heeft gehad. Het heeft van binnenkomst tot inslapen precies 7 dagen geduurd.
We werden op zondag om 12 uur gebeld dat hij niet meer te redden was.
Hij brak het bloed gelijk weer af. Toen wij kwamen was hij zo blij en binnen een kwartier was hij er niet meer......
Ik weet nog dat ik de honden buiten zag lopen die Ely bloed gaven. Zo vreemd.

Ik heb inderdaad weer hele lieve honden en yorkje Pippi komt uit het asiel.
Heeft 3 jaar geen daglicht gezien en geleefd in een huis met nog 14 honden, in hun eigen uitwerpselen. Nu na 1,5 jaar gaat het goed.
Ik houd zielsveel van mijn honden maar Ely....zal altijd mijn grote liefde blijven.
Ik kan nog steeds geen herders aaien of in hun ogen kijken.
Was mijn maat in voor en veel tegenspoed. Ik heb zelfs gekozen voor hem boven mijn slaande man.
Hij de deur uit en niet mijn hond....

Ik snap jou zo goed. Dat verdriet om je lieve schat. Leeg, kaal, stil...
Heel veel sterkte en je hebt er alles aan gedaan en alle liefde gegeven.
Jullie hebben elkaar ook uitgekozen en dat is heel bijzonder.....

Nog heel veel sterkte gewenst. Net je verhaal gelezen en het is echt ontroerend. Maar wat fijn dat je Max toen in huis genomen hebt. Hij heeft voor altijd zijn plaatsje in je hart.

@K*Y*L*I*E*
Precies zoals jij het zegt, Max heeft voor altijd een plaatsje in mijn hart. Ik mis Max nog steeds zo erg, hij heeft me echt heel veel liefde, trouw en vriendschap gegeven. Dankje wel voor je reactie.

Het gemis is er,daar is weinig aan te veranderen. Het gaat ook nooit echt over, maar het blijft ook niet zo dat het je hele leven en gemoedstoestand blijft beïnvloeden. Gelukkig maar, ik kan me niet voorstellen dat onze hondjes dat zouden willen.

Alles wat jullie hadden.... zou zich tot in het oneindige kunnen herhalen. Maar of het dan belangrijk zou zijn is nog maar de vraag. Ik denk dat we vooral blij moeten zijn met wat we gehad hebben, dat het ons overkomen is en dat dat een gegeven voor altijd is. En dan was het misschien ook nog op het juiste moment. Toen hadden jullie elkaar in je leven nodig. Het maakte je rijker en bewuster,... klaar voor een volgende stap in je leven.

@K*Y*L*I*E*
Ik ken Max al vanaf dat hij een puppy was. De manier waarop wij goede vriendjes zijn geworden is inderdaad het juiste moment op de juiste tijd. De manier waarop Max mij duidelijk maakte (toen ik nog niet zijn baasje was) dat hij mij zo aardig vond is en blijft altijd een speciaal iets. Heb ook nog nooit zoeits gehad met andere dieren (katten ect). Je zegt het daarom ook heel mooi, precies zoals het gegaan is. Max en ik hadden elkaar echt nodig, in de tijd dat ik voor hem ben gaan zorgen werd de band alleen maar sterker en sterker.

Ik kan terug kijken op een hele mooie tijd waarin ik heel veel liefde heb gegeven, en waarvoor ik zoveel moois heb terug gekregen. Al is er nu voor mij enkel nog maar de herrinering, Max is voor altijd mijn lieve kleine trouwe vriendje. Bedankt voor je mooie reactie.

Robert.... lees het nu pas, verdrietig.

de hond van voorbij
blijft in je leven
de hond van voorbij
voor altijd met je verweven.

Robert, je hebt zoveel van je hond gehouden , voor jou zoveel gemis, maar altijd met je verweven, heel dichtbij je.

@willemijn, baasje van bamse
Dankje voor je mooie woorden! Doet me goed, het is nu ruim een maand geleden dat ik Max heb laten inslapen. Kijk nog steeds elke dag naar zijn foto's en brand elke dag een kaarsje voor hem. Zo is hij nog steeds heel erg dicht bij me en in gedachten ...