Max, m'n trouwe vriendje

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum en heb jullie website veel gelezen voor informatie, tips ect en wil nu als member mijn verlies en verdriet graag delen met mede hondeneigenaren.

Ik heb m'n lieve kleine vriendje Max een (yorkshire terrier, Reu) op 19 augustus 2013 moeten laten inslapen hij is 10 jaar geworden. Hoe dit allemaal gebeurd is wil ik graag met jullie delen omdat ik het er verschrikkelijk moeilijk mee heb en graag wil weten hoe je het beste kan omgaan met het verlies van een trouw huisdier...


Max was een hondje afkomstig van een nestje (yorkshire terriers) die mijn zus gefokt heeft. Mijn zus heeft altijd heel erg goed voor deze puppies gezorgd en heeft ze ondergebracht bij verschillende nieuwe eigenaren. Max is naar iemand uit onze familie gegaan die hem wilde hebben, zo'n lief klein hondje is leuk! De eerste 4 jaar van zijn leven is hij dus opgegroeid bij mensen die hem heel erg slecht behandeld hebben. Regelmatig liep hij weg van huis, hij zou slecht luisteren, mensen gingen heel slecht met het beestje om. Zo is het ook regelmatig gebeurd dat hij moest worden opgehaald uit het asiel zo'n (3x). De laatste keer is mijn zus hem uit het asiel gaan halen (ze was immers bekend met de eigenaar). Hierop heeft ze Max zelf weer gehouden en is ze op zoek gegaan naar iemand die wel goed voor Max kon zorgen.

Ik kom veel bij mn zus over de vloer en als ik binnen kwam, dan was Max altijd als eerste bij me om gedag te zeggen, te spelen, op mn schoot te zitten en ga zo maar door. Hij was altijd blij als ik er was. Nu ben ik zelf een hele grote dierenvriend, echter een hond als huisdier had ik zes jaar geleden nog nooit gehad. Mijn zus heeft toen een keer aan mij gevraagd of ik op Max en haar honden wilden passen i.v.m. vakantie. Dit vond ik zo leuk om te doen, Max die logeren kwam bij mij thuis! We hebben tijdens die vakantie een hele leuke tijd gehad samen veel gewandeld en heel veel gespeeld. Toen de vakantie voorbij was moest Max echter weer terug naar mijn zus wat Max dus helemaal niet leuk vond (en ik ook niet). In de tussentijd was mijn zus druk bezig met het zoeken naar een nieuwe eigenaar voor Max. Ook ik ben wel is gevraagd of ik Max wilde hebben (aangezien ze weet dat ik altijd goed met dieren om kan gaan). Omdat ik met Max altijd zo'n klik had als we elkaar zagen, het leek heel veel als liefde op het eerste gezicht ben ben toen naar mijn zus gegaan en heb gezegd, Max gaat nu met mij mee. Ik heb al zijn spullen mee gekregen en eindelijk daar was mijn lieve kleine trouwe vriendje dan eindelijk.

Max was een hondje die heel veel aandacht nodig had, en deze kreeg hij altijd van mij. We gingen elke dag 4 grote wandelingen maken, spelen in het park, in het bos en ga zo maar door. Ik heb er ook geen dag spijt van gehad om hem te nemen en voor hem te zorgen het voelde zoals vrienden voor het leven, je merkte gewoon dat er iets was tussen Max en mij een hele speciale klik. Max was een heel erg afhankelijk hondje, zat ik op de bank, lag ie naast me tegen me aan. Zat ik achter de computer lag hij tussen mn benen. Ging ik naar bed kwam ie altijd eerst naast me liggen, lekker slapen en vooral lekker snurken. Als ik smorgen wakker was lag hij altijd lekker op zijn rug in zijn mand te slapen. Zoals elke hond was Max ook ondeugend en hij maakte me dan voorzichtig met zijn pootje in mn gezicht wakker en dan zat ie op bed al klaar met z'n bal om te kunnen spelen. Ik ben sinds ik Max heb gekregen nooit meer op vakantie geweest, weekendjes weg gegaan o.i.d. omdat ik Max nooit te lang alleen wilde laten i.v.m zijn verleden. Als ik op visite ging mocht Max altijd mee. Vooral het autorijden vond hij altijd zo leuk en gezellig, lekker uit het raam kijken, op de stoel zitten, genieten en wachten waar we nu weer naar toe gingen. Omdat ik dus bekend was wat er met Max gebeurd is in zijn begin jaren heb ik gezegd tegen Max en mijn zus ik ga hem een leven gegeven zoals elke hond dat verdiend en helemaal Max. In de tijd dat ik Max gehad heb, heb ik veel liefde gegeven en heel veel liefde terug gekregen. Max was al met al een echte trouwe vriend! Echter na jaren van veel liefde, geluk en alles wat daar bij komt kijken heb ik ook een minder leuke tijd met Max meegemaakt...

Het laatste half jaar van (2013) had Max heel veel last van grote rode plekken (bloeduitstortingen) op zijn lichaam (vooral achterpootjes en zijn buik). Hierbij ging hij soms ook met 1 van zijn achterpootjes kreupel/slecht lopen. Ik ben toen verschillende keren naar de DA geweest. Hierbij kreeg ik dan meestal een pijnstiller mee (Metacam) en na een week liep Max weer zonder problemen. En de rode vlekken verdenen toen ook weer vanzelf. De DA zei wel dat we dit in de gaten moesten houden omdat hij het niet helemaal vertrouwde. Echter als Max heel erg wild gespeeld had, springen en ga zo maar door zat hij de dag erna soms met 3-4 rode plekken (bloeduitstortingen). Dus ik dacht eerst dat het daar door kwam, maar vertrouwde het toch niet en ben toen terug naar de DA gegdaan en die heeft een bloedonderzoek gedaan. De DA heeft 2 testen gedaan waarvan 1 voor de bloedstolling welke mislukt was. Omdat mijn DA het nu niet meer vertrouwde en het vermoeden had dat Max een bloedziekte, auto-immuunziekte of andere aandoening zou hebben werden we doorverwezen naar een specialist (diergeneeskunde) in utrecht. Afspraak gemaakt en we kwamen terecht op de de polikliniek Hematologie.

Op de de polikliniek Hematologie kwam uit de test naar voren dat Max er heel erg slecht aan toe was. Hij had nog maar 2% rode bloedplaatjes en zijn rode bloedcellen zaten op 40% wat dus betekende dat hij bloedarmoede had. De specialist in Utrecht zei dat het eigenlijk niet mogelijk was dat Max nog zo vrolijk rond liep en actief was aangezien dat met zijn gezondheid helemaal niet mogelijk was. Foto's gemaakt van longen, buik ect waarop verder niets te zien was. Toen weer met de specialist besproken wat we gingen doen, een prednison kuur (3x 5mg) per dag en we moesten over een week terug komen voor nieuw bloedonderzoek om te kijken of de plaatjes/cellen weer toegnomen waren. Door deze in mijn ogen toch zware medicijnen (was bekend met de bijwerkingen) ging Max veel meer drinken, veel meer slapen en alleen maar verder achteruit.

Tijdens het uitlaten heb ik ook zijn urine en ontlasting goed in de gaten gehouden. Waar ik dus weer van geschrokken ben was dat sinds Max die medicijnen kreeg veranderde de kleur van zijn urine. Eerst was deze koffie bruin/roestig van kleur. En daarna heeft hij ook bloed geplast (met stolsels). Een dag voordat we de nieuwe afspraak hadden ging het met Max opeens heel slecht. Hij ging langzaam lopen, was heel erg suf, en je zag gewoon aan hem dat het hem niet meer goed ging. Weer naar de polikliniek Hematologie, bloedtest gedaan en de waardes waaren nu zo laag dat hij er nog slechter aan toe was als de eerste keer dat ik langs kwam voor een onderzoek. De specialist heeft toen voorgesteld om een een bloedtransfusie te doen. Hierop heeft Max nieuw bloed gekregen en de dag erop mocht hij alweer naar huis toe aangezien zijn bloedcellen weer 100% waren en Max gewoon heel goed heeft gereageerd op de transfusie. De bloedplaatjes waren iets hoger geworden (deze moesten zijn lichaam weer zelf aanmaken). Dus al met al weer heel voorzichtig blij dat het weer beter ging, Max was weer vrolijk, liep weer helemaal te huppelen en je kon echt zien dat het hem weer goed afging.

Zijn urine was nu weer helemaal goed van kleur en geen bloed/stolsels meer te zien. Echter nu was zijn ontlasting koffie bruin/roestig van kleur geworden waardoor ik me toch weer erg veel zorgen ging maken. Er waren 4-5 dagen voorbij gegaan (na de eerste transfusie) en Max had weer roden plekken op zijn buik en bij zijn achterpoot, hij ging weer langzaam lopen, was weer heel erg suf en je zag dat het hem niet goed ging. Bij het uitlaten (heb heel langzaam met hem gelopen) moest hij plotseling overgeven, hierbij werd hij heel eng/zwak en hij zakte door zijn pootjes heen en heb ik hem moeten optillen en weer thuis in zijn mandje gelegd. De dag erop weer terug naar de polikliniek Hematologie, weer onderzoek gehad, weer foto's gemaakt, buik/longen ect weer niets te zien. Bij de bloedtest kwam weer het slechte nieuws, zijn bloedwaardes waren weer op het niveau als voor de transfusie. Echter was Max er nu zo slecht aan toe, hij kon bijna niet meer lopen, moest hem vast houden en tegen me aan houden anders zakte hij gewoon in elkaar, hij was dus heel erg verzwakt. De specialist heeft toen weer voorgesteld om een bloedtransfusie te doen, zijn bloedcellen zaten nu op 50% en zijn bloedplaatjes op 14%. Er zat dus wel verbetering in met de waardes alleen Max was erg ziek geworden. Ik heb toen besloten om nog een tweede bloedtransfusie te laten doen omdat er toch enigsins verbetering inzat. Hierop reageerde Max weer zoals bij de eerste transfusie. Dag erop kon ik hem weer ophalen van de IC. Het mooie vond ik ook dat je tijdens die IC opname via een webcam kon kijken hoe het met hem ging. Na 3-4 uur zag je gewoon dat ie weer aan het opknappen was en dat het hem weer beter ging. Hij kon zelf weer zitten, liggen en weer normaal lopen.

Dus Max weer opgehaald was in het weekend van 17-18 augustus 2013. Eenmaal weer thuis gekomen, weer helemaal blij maar toch ook wel heel erg bezorgd en bang dat er iets kon gebeuren aangezien Max rustig moest blijven en zich niet druk mocht maken omdat hij dan evt weer bloedingen zou kunnen krijgen. Eten ging zoals altijd goed, het drinken ook, plassen ging goed, echter zijn ontlasting was nog steeds koffie bruin/roestig van kleur. Mijn gevoel zei tegen me dat Max het niet zou gaan redden en dat dit wel eens zijn laatste weekend zou kunnen zijn. Ik vond hem de dag erna (zondag) heel erg slecht eruit zien, hij speelde af en toe nog maar een beetje, enige wat hij deed was slapen en drinken.

De maandag erop had ik bij mijn eigen DA een afspraak voor een nieuw bloedonderzoek om te kijken hoe zijn waardes waren van bloedcellen/plaatjes. De DA liet zien dat deze weer waren gestegen hij zat nu op 18-19% De afspraak gemaakt om dus wekelijks zijn waardes te controleren en MAx goed in de gaten houden. Na thuiskomst van de DA heb ik hem wat eten gegeven en toen ging Max heel raar doen. Hij moest weer overgeven, hierbij zaten ook wat kleine bloedstolsels en toen wist ik dit is helemaal fout. Hij ging weer langzaam lopen en heeft bij het plassen zijn pootje niet eens meer ophoog gedaan. Toen zei ik Max kom we lopen nog een heel klein stukje verder en dit moment vergeet ik me nooit meer ... Max keek me toen met hele grote ogen aan en hij had een bloedneus, toen wist ik dit is helemaal fout... Ik heb hem toen gelijk opgepakt heb de spoedlijn gebeld van de DA kon gelijk komen, gelukkig had mijn eigen DA dienst. Weer terug bij de DA en daar heb ik toen de beslissing moeten nemen om Max te laten inslapen. Ik was anders bang dat ie evt een hersenbloeding zou kunnen krijgen of dat hij pijn zou gaan lijden en dat wilde ik hem besparen. Heel rustig is hij toen in mijn armen in slaap gevallen.

Mijn vraag is nu hoe gaan jullie om met het verlies van een huisdier??? Zijn er hier nog meer mensen die een hond met bloedarmoede hebben gehad??? vind het zo verschrikkelijk moeilijk om het allemaal een plaatsje te geven. Max heeft heel erg veel voor mij betekend en ik voor hem. Wij waren al die 6 jaar trouwe vriendjes en altijd bij elkaar. Ik heb besloten om Max te laten cremeren. Hij heeft inmiddels een mooie urn gekregen en ik heb een speciaal plekje voor hem gemaakt op mijn dressior (zie foto). Ik brand elke avond een kaarsje voor hem, om aan hem te denken. Het verdriet is zo groot en doet nog zoveel pijn.


Alvast bedankt voor jullie reacties, groeten Robert.

Heb je hele verhaal gelezen en kreeg er tranen van in m'n ogen. Je hebt zoveel gedaan voor Max en vreselijk dat het zo moest eindigen, maar je hebt gedaan wat voor hem het beste was.. hoe ongelofelijk moeilijk het ook is.  Ik heb zelf geen ervaring met bloedarmoede. Mijn meisje kreeg kreeg aanvallen waardoor we haar hebben moeten laten inslapen 5 maanden geleden. En hoe ermee omgaan? Ik kan het nog steeds niet, jank nog steeds vaak om haar. Het is niet zomaar een hond, het is je maatje! Max ziet er ook heel lief uit, en wat een mooi plekje heb je gemaakt voor hem! Heel veel sterkte voor nu en de komende tijd!

Jouw verhaal straalt zoveel liefde, en toch ook zoveel pijn uit.. Iedereen gaat met dat verdriet om op zijn eigen manier. Ik maakte een boekje met foto's, gedichten, ... Andere mensen maken dan een tekening, of steken een filmpje in elkaar met een mooi muziekje op de achtergrond dat hun raakt. Maar was er maar een manier om snel van dat verdriet af te komen, was er maar een oplossing. Het heeft tijd nodig, het is nog niet zo lang geleden dus het verdriet is nog vers. 
Je hebt een prachtig plekje voor hem gemaakt. Het ziet er zo mooi uit. Sterkte met je grote verlies nog. De pijn zal wel minderen, het heeft zijn tijd nodig.

Veel sterkte met je verlies! Uit je verhaal straalt zo veel liefde voor Max! Het is logisch dat je erg verdrietig bent, het is helemaal nog niet zo lang geleden. Je doet het prima, je hebt een erg mooi plekje voor hem gemaakt! Tijd heelt wonden zeggen ze, het verdriet gaat nooit overgaan maar wel 'verzachten'. Ik heb vijf jaar geleden ook mijn 'Max' verloren, er is geen dag dat ik er niet aan denk.

Met tranen in mijn ogen heb ik jou verhaal gelezen,je hebt Max een mooi leven gegeven,je hebt er alles voor gedaan,spijtig genoeg is het de verkeerde kant uit gegaan.Voel je niet schuldig.Het verlies is zwaar de ene dag gaat al beter dan de andere,het zal zijn tijd nodig hebben,missen zul je hem altijd.Je hebt hem een mooie plek gegeven en hij zal voor altijd in jou hart zijn.Ik heb mijn maatje al 3 jaar niet meer en mis hem nog steeds.Ik wens je heel veel sterkte toe

Wat een liefde heb je van Max gehad en aan Max gegeven in de tijd dat hij bij jou woonde.
Heel mooi om te lezen dat jullie zo'n enorme sterke band hadden samen.
Des te erger is het gemis om je lieve trouwe vriend. Ik wil je heel veel sterkte wensen om met het verlies van Max om te gaan. Hopelijk zullen alle mooie herinneringen en de wetenschap dat je alles voor hem gedaan hebt wat je kon doen de overhand krijgen.

Nogmaals heel veel sterkte!

jeetje...dit heb ik eigenlijk nooit.. ik zit hier een beetje te janken om jou verhaal.
Wat moet dit verschrikkelijk voor je zijn geweest!

Ik denk dat je maar moet proberen te denken dat je heeeeeeeeeel veel van hem gehouden hebt , hem een goed leven gegeven hebt en je hem meer pijn bespaard hebt.

Toen mijn Golden dood ging (5 jaar) was ik zo verdrietig, ik heb toen een fotoboekje van haar laten maken en ik moet eerlijk zeggen, ik kijk er nu nog in en het is al even wat jaartjes  geleden.

Dat boekje laat mij lachen en huilen, maar ook beseffen dat het beter is en dat ik het goed gedaan heb.

Ik wens je veel sterkte

Ik kan alleen maar sterkte wensen.
Rouwen heeft tijd nodig.


Heel veel sterkte.

@Baasje van Bren † R.I.P
Max was ook echt mijn maatje, ik noemde hem ook altijd mijn lieve kleine trouwe vriendje. Bedankt voor je reactie.

@Silvia, Blackie & Saffira
Dat met die foto's wilde ik ook nog doen. Heb heleboel foto's van Max en wil daar nog een boek van maken met gedichtjes erbij. Bedankt voor je reactie.

@Lupi
Ik denk nog elke dag aan Max en probeer het een plekje te geven. Maar gewoon de hele simpele dingen, alleen thuis komen, niemand die naar je toe komt om je gedag te zeggen. Als ik boodschappen hed gedaan niemand die nieuwsgierig in de tas gaat kijken wat heb je nu weer allemaal meegenomen. Maken het allemaal zo heel erg moeilijk. Bedankt voor je reactie.

@Ingrid en Thibo
Dankjewel voor de mooie woorden!

@Roos
Ik heb inderdaad hele mooie herinneringen aan Max, heel veel foto's en filmpjes. Ik heb ook het gevoel dat ik alles gedaan heb wat ik maar kon doen. Dat het me alleen niet gelukt is om hem te redden/beter te maken maakt het toch ook weer moeilijk om het een plekje te geven. Bedankt voor je reactie.

@D&D
Ik heb heel veel van Max gehouden hou nog steeds van hem ondanks dat hij er niet meer is, voor altijd in mijn hart. En hij heeft bij mij een goed leven gehad. Bedankt voor je reactie.

@Angela Kastelijn
Bedankt voor je reactie.

Hallo,
Zo wat een verhaal, maar ik, en met mij waarschijnlijk een heleboel medeforumers, snap je heel erg goed. Ik heb mijn kameraad Ado op 18 juli moeten laten inslapen. De eerste weken was ik als een zombie. Wat een verdriet en wat een gemis. Ik had toen ook erg de behoefte om mijn ei kwijt te raken. En heb dat ook hier op het forum gedaan. Ik was er een tijdje weg geweest en het deed me echt heel erg goed om er hier weer over te kunnen praten. Dus als je daar behoefte aan hebt mag je dat van mij lekker hier doen. Inmiddels ben ik geen zombie meer en kan ik het verlies heel langzaam een plekje geven. Maar ik ben er nog lang niet. Vooral als ik 's morgens wakker wordt, is daar het vervelende besef dat er weer een dag is aangebroken zonder mijn grote vriend. Die momenten zijn het lastigste. Inmiddels neemt gelukkig de gedachte de overhand dat ik het beste voor hem gedaan heb. En dat had ik in het begin helemaal niet. Ik las laatst dat de rouwverwerking bij een huisdier gemiddeld 8 maanden duurt. In de omgeving wordt dat vaak niet goed begrepen. Opmerkingen als: "het is maar een hond"maken dat je het er maar niet meer over hebt. Maar hier mag dat gelukkig wel!!! Hier wordt je begrepen. Je moet het op je eigen manier doen en het is niet gemakkelijk. Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en mijn begrip heb je hoor! Groetjes Boots en Lady

@Boots , Ado en Lady
Dankje wel voor je mooie reactie. Ik sta inderdaad elke dag nu op met een gevoel weer een dag zonder Max. Vergeet heel veel dingen, lijkt wel of ik heel vaak even de weg kwijt bent en 3x moet nadenken. Ik zit nu soms nog op de klok te letten ow bijna vijf uur weer met Max wandelen. En dan komt elke keer weer die klap en het besef dat Max er niet meer is.

Ik heb van verschillende mensen in mijn omgeving opmerkingen gehad. Heb heel veel steun van mijn zus en moeder gehad. Andere mensen zeggen vaak dingen waarbij ze niet eens beseffen wat ze zeggen,  probeer je erover heen te zetten (alsof dat zo 1,2,3, gaat), op mn werk was er een collega die zei (toen Max nog in leven was maar wel heel erg ziek) je kan hem het beste laten inslapen ben je van heel dat gezeur af. Ben toen ook zo kwaad geworden op die collega, die weet gewoon niet wat ie gezegd heeft en die opmerking heeft mij ook zoveel pijn/verdriet gedaan.

Andere mensen zeggen weer iets heel anders neem je toch nieuwe hond, ze bedoelen het allemaal goed (op paar mensen na dan) maar snappen niet de band die je hebt gehad met je hondje. Ik heb Max zijn mandje ook nog gewoon in de kamer staan en zijn speelgoed erin gelegd met zijn riemen.

Nogmaals bedankt voor je woorden, doet me goed om er over te praten met mensen die begrip hebben en voelen wat het allemaal met je kan doen.

Heel veel sterkte met het verlies van Max !

@Hanne & Bonny ..... ( Billy & Bobby †)
Wat mooi en lief, moet er gewoon weer van huilen. Dankjewel voor dat mooie plaatje!

Graag gedaan hoor. Voor mezelf is het ook goed hoor, het hoort bij mijn verwerking. Wetende dat ik niet de enigste ben. Ik ben heel langzaam Ado's dingen aan het weghalen. Maar 25 september wordt zijn portret voor eeuwig op mijn bovenarm getattooeerd. Daar kijk ik echt naar uit!!!

Ik kan zijn spullen nog niet opruimen. Enige wat ik weg gegeven heb was zijn eten en al zijn koekjes en snoepjes (die heb terug aan mijn zus gegeven voor haar hond).

Wat betreft die tatoeage, wat toevallig, ik heb daar ook aan zitten denken. Wil namelijk van Max een hele mooie tattoo laten zetten op mn arm, ben dr nog niet helemaal uit wat voor eentje, maar moet wel mooie worden.

Daar moet je niks op uit doen hoor, dat sommige mensen er zo makkelijk over denken. Kan me heel goed voorstellen dat je kwaad werd op je collega, wat een opmerking zeg! Ik ben ook op deze site terecht gekomen toen mijn hondje overleden was en ik mijn verhaal wou doen, hier vind niemand het raar dat je zoveel verdriet hebt om je overleden maatje.  Iedereen gaat er anders mee om, net zoals jij zijn spullen niet kunt opruimen had ik Bren's mandje gelijk al weggehaald omdat ik niet tegen die lage mand aan kon kijken. Blij dat je zoveel steun van je familie hebt, dat doet ook erg goed. Tegen mij zei iemand ook "misschien goed dat je gelijk een ander hondje neemt" Nee... zo zit ik niet in elkaar, ik kan het niet over mijn hart krijgen om een ander hondje te nemen, ook al is het 5 maanden geleden.. Ik zie wel wanneer ik er aan toe ben, nu nog niet.  Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt. Max lijkt me ook echt een scheetje, met zijn mooie oren... ben gek op grote oren hihi. Hij zal altijd in je hart zitten, vergeten doen we onze lieve trouwe maatjes nooit!! 

@Baasje van Bren † R.I.P
Doe ik ook niet. Iedereen denkt er anders over en gaat er anders mee om. Ik ben alleen al blij om hier ook mensen tegen te komen die precies dezelfde dingen hebben meegemaakt. Die kunnen wel zeggen van ja ik weet wat het is.
Tegen mij is ook gezegd neem gewoon een nieuwe hond, vult de eenzaamheid weer op ect. Ik zit zo alleen niet in elkaar en als je dat dan weer zegt staan veel mensen raar te kijken. Ik hoef voorlopig nog geen nieuwe hondje in huis te hebben. Is ook niet goed voor het nieuwe hondje, een baasje die loopt te huilen en die verdrietiig is voelen ze gelijk aan en dat wil ik voorkomen.

Max was ook echt een scheetje, hij had altijd één oor omhoog en één liet hij hangen. Alleen als je zei wil je een koekje, of happie happie hebben ? dan ging dat andere oor ook omhoog. Max zit ook voor altijd in mn hart en vergeten doe ik hem nooit! Bedankt voor je reactie...

Heus!!
Veel sterkte met het verdriet om je maatje.

jouw Max zit daar nu ergens in een privekamertje diep in je gevoelens, en je kan hem zoveel bezoeken als je wilt. helemaal van jou, met zijn grote oren, ja zeg ! ' al zijn lieve maniertjes, alles dat hem zo eigen maakte zit daarin opgesloten. ga jij maar lekker dikwijls in dat kamertje op bezoek, en weet dat Max nu slaapt, diep slaapt; Zoals hij vroeger ook rustig in zijn nestje sliep. Alleen is die slaap nu eindeloos. 
er zijn nog lege kamertjes daar hoor, en later heel misschien wordt daar terug een hondemandje in gezet....zeker weten....hoor je me?waar zit je weer ? ik had het gedacht'
veel sterkte 

Hallo Robert,

Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen zitten lezen, kan er niets anders van maken dan dat er zoveel liefde tussen jullie zat en nog steeds zit. Denk wel dat je er goed aan hebt gedaan om Max te laten gaan,hij is nu op een mooie plek waar hij geen pijn meer heeft en op jou neer kijkt.
Ik wens je heel veel sterkte toe met dit grote verlies.

Liefs Debbie en een pootje van Denzel

Hallo Robert,

Ik las trouwens om eventueel een tattoo te laten zetten, nu weet ik dat je dat ook kan laten doen met het as van Max klinkt misschien nu op dit moment niet zo leuk en het is ook zeer zeker niet de bedoeling jou ermee te kwetsen, maar misschien is het wel een mooi idee

@Eurasier jongen
Bedankt voor je reactie...

@anny
Max was echt een hond apart, in al zijn doen en laten. Altijd vrolijk, blij en maar spelen liefste heel de dag door. Ze zeggen toch ook:

Dierenliefde is een wonder, deze vriendschap was bijzonder.
Je was een trouwe kameraad, die zijn sporen achterlaat.

Dat Max zijn sporen achterlaat is een feit wat zeker is. Nu merk ik pas hoe aanwezig hij altijd geweest is en dat is ook het moeilijkste dat is nu opeens allemaal weg.

Zag dat jij ook een york hebt, zijn onwijs leuke hondjes. Max lijkt precies op jou hondje (toen ze nog pup waren) heb nog foto van max als pup zal ik wel is uploaden zit ie nog bij zijn moeder in haar mandje (omdat hij door z'n zusjes altijd werd geplaagd).

Onwijs bedankt voor je mooie lieve woorden!

@Debbie & Denzel
Max en ik waren gewoon een eenheid. Voelde elkaar precies aan, wisten wat we aan elkaar hadden, in goede en slechte tijden. We hebben echt altijd alles samen gedaan. Alleen boodschappen doen en als ik ging werken was hij alleen. Hij pakte dan soms een t-shirt of overhemd uit slaapkamer en dat bracht ie naar zijn mandje toe om op te liggen, dan had ie toch het gevoel dat ik bij hem was.

Voor mijn gevoel dat ik Max heb moeten laten inslapen voelt nog steeds aan als een dubbel gevoel. Ik Kan maar niet begrijpen waarom het niet gelukt is om hem beter te maken, of dat we er met de DA en specialisten niet achter zijn gekomen waarom Max elke keer problemen had met zijn bloed. We konden ook niet meer doen als alleen een transfusie.

Een beenmergpunctie was al niet meer mogelijk omdat Max al te ziek was. Specialisten waren veels te bang dat Max dan bloedingen zou krijgen. Ikzelf ga er nu ook steeds meer aan denken dat er bij zijn beenmerg of lever een tumor heeft gezeten. Anders kan zijn bloed nooit na nieuwe transfusie in twee dagen alweer zo slecht zijn. Zowel ik en Max hebben alles gegeven, Max het meeste ... voor hem is het goed dat hij nu rust heeft.

Dat van die tattoo weet ik, dat je dat ook erbij kan doen. En je hebt me niet gekwetst is inderdaad een mooi idee. Wat ik evt ook nog wil laten doen is als ik kom te overlijden dat de as van Max bij mijn eigen as wordt toegevoegd (weet niet of dat toegestaan is ? als iemand dat weet ?) voor mijzelf lijkt me dat een heel mooi iets dan zijn we op die manier weer voor altijd samen.

Onwijs bedankt voor je mooie lieve woorden! en een pootje terug aan Denzel.

Wat een supermooi idee, maar ik kan je helaas er niet helpen of dat het kan en mag ja of nee.

Nogmaals heel veel sterkte met je grote verlies

Ik weet ook niet of het kan en mag. Ik zou eigenlijk niet weten waarom niet eigenlijk, als dat iets is wat je graag wilt moet je dat gewoon aangeven denk ik. Ik heb ook altijd gezegd.. mocht mij iets overkomen tegelijk met Bren dan wil ik dat ze bij mij in de kist komt. Ik leef nog en zij is inmiddels begraven dus dat gaat vast niet meer gebeuren.

Wat een ontroerend verhaal. Wat een mooie plek heb je gemaakt voor Max, dat kan fijn zijn om naar te kijken en te 'verzorgen'. Als je zo'n hechte band hebt gehad (doet er niet toe of het een mens of dier is naar mijn mening) dan zal dit je altijd bij blijven, dat Max er fysiek niet meer is veranderd niets aan jullie relatie. Het gemis zal dragelijker worden, de pijn en het verdriet worden minder en je zal vaker met een lach aan jullie avonturen samen kunnen terug denken. Een lach en een traan zullen elkaar vaker afwisselen.

Wat mij heeft geholpen toen is om er op jouw manier mee bezig te zijn. Zeker als je zoveel met Max samen was en samen deed dan valt er ineens zoveel weg, het is doodstil en je doet niet meer dezelfde dingen zoals je wandelingen en dergelijke. Ik heb bijvoorbeeld naast een herdenkingsplekje met de urn en foto een herinneringskist gemaakt. Hierin zitten alle persoonlijke spulletjes, van een halsband tot het favoriete speelgoed. Ik ben daar nog steeds heel erg blij mee, wanneer ik daar behoefte aan heb open ik de kist en ben ik weer dichterbij haar.

Een tattoo met as is officieel verboden, sowieso komt er weinig as in je huid en de kans op infecties is groot aanwezig. Je kan wel een ashanger kopen voor aan een ketting (zo is de as ook dicht bij je) of er andere mooie dingen mee doen.

@ Caitlin & Bijou
Het plekje van Max doet me ook goed. Ik denk elke dag nog aan Max, ook tijdens mijn werk. Als ik thuis ben brand ik een kaarsje, zo ben ik dan nog extra in gedachten bij Max. Wat jij ook al zei, er is nu opeens een leegte. Heel je ritme is opeens anders, daar heb ik alleen nog zoveel moeite mee. Zit ook heel veel foto's van Max te bekijken en filmpjes, dan moet ik lachen en huilen tegelijk. Dat komt dan weer door de herinnering die je hebt en je ziet dan weer hoeveel plezier je had samen.

Dat van die herinneringskist vind ik een heel leuk idee. Nu ik dat zo heb gelezen allemaal denk ik dat ik dat ook met de tijd ga doen voor Max zijn speelgoed. Heb nu namelijk nog helemaal niets opgeruimd. Max zijn mandje staat er gewoon nog, daarin liggen zijn halsband, riemen, speelgoed ect. Op zijn deken ligt ook nog wat speelgoed. Ik wil namelijk niet dat een andere hond de halsband, riemen, speelgoed van Max krijgt, want dat is en blijft nog steeds van Max. Zo'n herinneringskist is dan ook een mooi iets waar je alles dan in kan opbergen.

Bedankt voor je tips en je mooie reactie...

Het mooie is dat de herinneringen altijd zullen blijven bestaan, daar kan je altijd aan terug denken en ze soms weer herbeleven middels foto's en filmpjes.

Dat begrijp ik helemaal, ik heb de spullen ook nog een tijd laten staan. Voelde zo vreemd om dat op te gaan ruimen, alsof je daarmee ieder spoor wist van het bestaan. Vandaar mijn idee van de kist, zo blijft het wat het is en is het toch nog in de kamer maar dan op een andere manier.

Neem vooral de tijd, er bestaan geen regels voor een rouwproces, doe alles op jouw manier en op jouw tempo. Je kan hier altijd van je af schrijven, er is veel begrip en daar kan je weer troost uit halen.

Sterkte gewenst.

Tranen lopen over mijn wangen.
Mijn Max is 02.10.2012 de regenboogbrug overgegaan en daar worstel ik nog dagelijks mee.

Ook hij is gecremeerd en ik ben er echt tot het laatste moment bijgebleven. Hoe moeilijk en zwaar dat ook was

Hij heeft ook een hoekje thuis met zijn urntje, kaarsje, foto en pootafdrukje welke het crematorium gemaakt heeft.

Ik draag een medaillon met zijn haartjes en ben aan het sparen voor een ring. Zo is hij altijd bij mij.

Maar nu, bijna een jaar later vind ik het nog zo verdomde moeilijk.
Wij hebben wel snel een nieuw hondje gekregen om meerdere redenen en overdag sleept ze me er geweldig doorheen.
Maar niet zelden huil ik mezelf 's avonds in slaap.

Max was mijn eerste eigen hondje en zal altijd speciaal blijven.