geen leidinggevend persoon toch Alpha?

als je wilt dat je honden goed luisteren, moet je ze leren luisteren

dat heeft alles te maken met leerprocessen, en weinig met roeddelleider, ranghoger, alpha- of leidinggevend persoon te zijn

Tsja, een hond die iets geleerd heeft hoeft het nog niet te doen, na het leerproces komt nog de vraag of de hond het geleerde ook echt ten toon gaat stellen. En daar is het dus wel belangrijk voor wat de motivatie van de hond en wat de verhoudingen zijn met degene die het commando geeft. Een hond die 'zit' geleerd heeft kan ervoor kiezen dat alleen te doen bij z'n baasje en niet bij een wildvreemde.

IK ben de baas,als mijn dierenblaffen vlieg ik. net als het bordje ik ben de baas in huis wat mijn vrouw zegt zal gebeuren.Nee Lobke en lodewijk zijn mijn Maatjes hier is niemand de baas of leider hoogstens LIJDER haha. Hein.

(ik heb niet alle reacties gelezen )

Ik ben meer van het wederzijds vertrouwen en respect naar elkaar (hond - baas).
Ik denk dat je daar het meeste mee bereikt... Tenminste, in mijn ogen .

Ik heb zoiets van; Zolang Max mijn commando's opvolgt op de momenten wanneer ik het vraag. Vind ik het prima... Zolang hij zijn regels kent? Prima...
Ik vertrouw hem, en heb respect voor hem. Ik weet dus ook dat dit andersom net zo is...
Wanneer hij met mij loopt te dollen is er (in mijn ogen) dus geen wederzijds respect.

(Met dollen bedoel ik niet 1 keer ofzo. Maar wanneer elk commando in het diepe wordt gegooid zeg maar )

Edit; Ik ben totaal geen leidinggevend iemand... Eerder een schaap die alles en iedereen volgt... Maar, Max komt nog altijd naar mij En luistert ook beter naar mij

maar dat komt niet omdat zijn baasje een  roeddelleider, ranghogere, alpha- of leidinggevend persoon is. dat komt omdat de motivatie om het commando op te volgen, bij zijn baasje wel aanwezig is, maar bij een wildvreemde niet

Maar ook als het baasje een commando geeft zal er een motivatie moeten zijn om te gehoorzamen of ervoor te kiezen niet te gehoorzamen. Het gaat om de vraag wat de motivatie van de hond is om een commando bij het baasje wel op te volgen en bij een wildvreemde niet. Op zich klinkt dat logisch, het baasje is bekent en een wildvreemde niet. Maar er zijn genoeg honden die met grote regelmaat zelfs het baasje niet gehoorzamen. En dan is wel of niet luisteren opeens iets dat in verbinding staat met de onderlinge verhoudingen in plaats van alleen een leerproces.

Volgens mij heb je op verschillende momenten in het leven verschillende rollen en kan dat prima. Lamg niet alle moeders hebben een leidinggevende baan, toch zullen ze hun kind iha wel degelijk,leiden en begrenzen.

Overigens heb ik een aantal dingen geleerd over mezelf juist door het trainen en leiding geven aan mijn honden, die ik nu ik wel een leidinggevende functie heb, wel degelijk gebruik .

En ach er zijn ook vele managment stijlen, zo zijn er ook vele manieren om samen te leven met je hond. Ik denk wel dat het ene ras (even heel algemeen gezegd) meer leiding nodig heeft dan het andere, of misschien ook wel een andere stijl van leiding geven.

Mijn hond gaat zitten als ik hem dat vraag. Niet omdat ik zijn leider of ranghogere ben, maar omdat hij weet dat ik dat prettig vind. Dan krijg ik een goede bui en ben ik aardig tegen hem. Ik zou hem zelfs kunnen belonen. Prettig voor mij is prettig voor mijn hond. Geen ranghogere of Alpha of afgedwongen leiderschap, maar een samenwerking waar we beide beter van worden.

was niet de Alpha van een wolvenroedel gewoon een liefhebbende ouder?


hier een leuke link met wat achtergronden, lees ook deel 2 en 3

http://www.doghouserock.nl/leiderschap2/95-dominantie1.html

Naar aanleiding van het bovenstaand bericht: toen een bekende hondentherapeut ons, 10 jaar geleden, van deze nieuwe wetenschap vertelde, zaten wij met onze monden open te luisteren. De roedeltheorie zat al lang in ons hoofd vast. Hij voorspelde wel dat het zeker een generatie zou duren voordat het zou doordringen bij alle hondeneigenaren.
Spijtig dat de meeste hondentrainers hier in de Belgische hondenclubs absoluut niet open staan voor deze nieuwe inzichten en blijven stijf geloven in die middeleeuwse rangorderegeltjes.

nee, de hond heeft in dat geval gewoon niet geleerd te luisteren naar het baasje, daar hebben de onderlinge verhoudingen niets mee te maken



als een hond bij het baasje wel luistert, en bij een wildvreemde niet, komt dat omdat 'ie heeft geleerd dat zijn respons (= het commando opvolgen) bij het baasje wel wordt gevolgd door een bekrachtiger, en bij een wildvreemde niet
daarom is de motivatie om te luisteren bij het baasje wel aanwezig, en bij een wildvreemde niet


veel mensen vatten dat foutief op als "je hond luistert niet, dus hij ziet je niet als roedelleider", maar dat is een incorrecte aanname

Dat een hond die niet luistert dan ook direct jou niet zal zien als roedelleider is inderdaad lang niet altijd waar. Al kunnen honden natuurlijk ook bewust ongehoorzaam gedrag laten zien om de baas te dwingen een antwoord te geven op hun vragen (wat zijn de regels, waar sta ik en waar sta jij, wie heeft de verantwoordelijkheid, wat mag ik wel en wat niet etc.). Juist door ongehoorzaam gedrag te vertonen kan een hond laten zien dat de baas het toch waard is om 'mee in gesprek' te gaan. In dat opzicht kan zulk gedrag dus juist positief zijn . Daarom is een hond die trekt aan de lijn ook niet direct een voorbeeld van een hond die niet geleerd heeft te luisteren.  


Maar hoe verklaar je dan dat een hond ervoor kan kiezen om naar het baasje te luisteren, zelfs als de wildvreemde een heel lekker stukje vlees in de hand heeft en het baasje niks? Dan moet de hond toch om een andere reden het baasje gehoorzamen want anders zou hij wel naar de wildvreemde luisteren omdat die op dat moment de (enige) bekrachtiger heeft. 

Dobber word niet beloond voor het opvolgen van een commando maar daarom luistert ze niet alleen naar mij. Ik merk juist heel sterk dat ze op bepaalde momenten ook wel wil luisteren naar iemand die geen band met haar heeft. Maar dat is dan puur uit conflictvermijding en niet omdat die persoon een bepaalde autoriteit heeft. En al helemaal niet vanuit een positieve bekrachting want die is er simpelweg nooit (ik doe niet mee aan het belonen van commando's, helemaal niet met koekjes en snoepjes). Maar kom ik dan weer 'ten tonele' , dan is direct alle aandacht weer voor mij en heeft de ander het nazien. De reden is (m.i.) omdat wij een band hebben die op iets anders gebaseerd is dan een bekrachtiger.

Daarbij, stel een wildvreemde heeft iets lekkers voor Dobber en geeft een commando. Op het moment dat ik haar bij me roep (opnieuw, ze verwacht van mij niet iets lekkers omdat ze dat gewoon nooit krijgt na een commando) komt ze toch bij mij. Ze negeert het lekkers van die ander en kiest ervoor mij te gehoorzamen en niks te krijgen. Dan is de rol van de bekrachtiging dus helemaal weg. Het draait dus niet alleen om dat lekkere koekje of snoepje, er speelt meer mee dan alleen dat. M.i. speelt de onderlinge verhouding heel erg mee. Want als alleen de bekrachtiger ertoe deed dan zou een hond iedereen gehoorzamen en dat zie ik zo snel nog niet gebeuren .

Nog even dan: sociale interactie is ook een bekrachtiger: 
http://www.suzanneclothier.com/the-articles/power-social-interactions-rewards

Geen enkel dier gaat met een ander dier een interactie aan als dat niet op een of andere manier een positiever ervaring is, dus een bekrachtiger. Dat dat niet een koekje hoeft te zijn, helemaal mee eens. Ik kan mijn honden bv geen grotere beloning geven dan de toestemming om te gaan rennen. Daar heb ik dus ook geen enkel voedingsmiddel bij nodig (zie mezelf ineens op de step staan met zo'n hengel met een stuk vlees eraan om ze in beweging te krijgen...  )

Ik erger me soms wel aan het zekere dedain over het gebruik van voer als beloning, zeker, het is geen panacee en het kan ook verkeerd gebruikt worden, maar het is ook niet per definitie "fout".

Belonen met voer is niet per definitie fout, maar m.i. doet het op de lange termijn meer kwaad dan goed. Sociale interactie is een 'beloning' die ik veel gebruik en dat werkt wat dat betreft net zo goed. Maar als je van pups af aan begint met lekkere dingen geven bij goed gedrag dan leert een hond alleen om te luisteren als er iets lekkers tegenover staat. En als er niet iets lekkers is merk je dat gelijk want de hond luistert veel minder of niet. En dat is het probleem dat ik heb met voedsel en speeltjes als beloning. Als ik Dobber iets nieuws wil leren dan is de beloning even dollen met mij en dat vind ze helemaal geweldig. En ik ook .

ik denk dat dat ook komt omdat voer veel wordt gebruikt als "omkoper" of "uitlokker" ipv als beloning. 
Ik heb er namelijk niet tot nauwelijks last van dat ze slechter luisteren als ik geen voer bij me heb. Terwijl ik voor een aantal dingen wel voer gebruikt heb, vooral bij moeilijke dingen (voor een husky moeilijk) zoals volgen. En ja, je moet ook de criteria voor de beloning wel omhoog draaien, zodat ze blijven proberen om het zo goed te doen dat dat brokje komt. en de beloning afbouwen. 
Ik denk ook dat het heel sterk is "kijken wat werkt" voor de hond, sommige honden zijn erg makkelijk te trainen met voer, sommige honden zijn er erg goed in hun baas te trainen tot koekjes machine...

En dan is een relatie ook nog 2-richtingsverkeer. Een hond die niet naar zijn baas luistert kan vele oorzaken hebben. Voorbeeldje; baas zegt zit maar hond gaat niet zitten, zomaar even een rijtje
- hond is niet geconditioneerd op het woord maar (ook) op een gebaar dat de baas bv onbewust maakt. Nu is de lichaamshouding van de baas anders dan anders, bv hij zit ipv dat hij staat en de hond gaat niet zitten omdat hij een (deel van) het commando mist
- de hond heeft pijn en wil liever niet gaan zitten
- de hond is gestressed (pos of neg, bv er is een andere hond vlakbij waar hij bang voor is, of juist adrenaline spuit zijn oren uit omdat er net een ree uit de bosjes komt gerend)
- de hond heeft het niet gehoord - letterlijk
- de hond heeft er geen zin in en zijn baas kan wel zoveel willen
- er lekt stroom in de grond of de hond heeft een hekel aan natte billen en wil niet gaan zitten. (Beiden meegemaakt, vooral de lekstroom op het hondentrainingsveld was erg illustratief. Op plaats A niet willen gaan zitten, een halve meter verder geen enkel probleem. Was toch vervelend voor de onderlinge relatie als je dan gaat lopen forceren c.q. corrigeren) 

Ik denk dan in de context van een relatie; ja, het kan best iets over verhoudingen zeggen, maar het zegt ook wat over verhoudingen als je durft reflecteren op je eigen gedrag en de situatie en ook signalen van een hond oppikt  

Ha, altijd weer leuke food for thought, dit soort discussies

(Overigens het voorbeeld van de ree wil niet zeggen dat daar niet aan gewerkt kan / moet worden, wel dat het een voor een hond veel moeilijkere situatie is en dat een hond dan niet wil zitten is toch heel anders dan een hond die het verdomt te gaan zitten om aangeijnd te worden)

Natuurlijk, de uitzonderingen bevestigen de regel . Ik heb het gewoon even over een normale situatie zonder externe punten die ervoor kunnen zorgen dat de hond niet wil gehoorzamen. Maar je hebt wel gelijk, juist die uitzonderingen moet je kunnen herkennen en accepteren . En waar mogelijk eraan werken .

Ik vind het ook wat zeggen over de relatie baas - hond of je zelf bereid bent te kijken naar wat je zelf doet. 
En ik moet zeggen dat van mijn voorbeelden ik 1 en 3 toch nog wel eens zie gebeuren. 1 heb ik zelf ook 'last van', ik ben nogal pratend met mijn handen en lijf en daar moet ik heel goed op letten. Ook zijn er heel veel mensen die "kom" roepen als woord en waarvan de hele non verbale communicatie zegt "blijf weg". Ik zag dat ook bij een vriendin van mij; haar man riep hun jonge labradoodle en die kwam maar niet. Hij staat beetje voorover gebogen, staart recht met strakke blik naar de hond en roept met zware stem "KOM". ik sta ernaast, draai me half weg en roep met vrolijke stem "kom" en hij komt op mij af gestoven. Zegt dat iets over de band? Nou, toen zijn baasje de stem lichter en vrolijker maakte en half weg draaide en niet meer staarde, kwam de hond ineens wel... 

Heel wat "relatie" is ook "begrip voor non-verbale communicatie". 

Maar goed. je verhaal over het koekje doet mij altijd glimlachen: mijn honden zijn dol op lekkers van wie dan ook. onze werkster heeft altijd koekjes bij zich. Ze stuiven op haar af en komen dan echt niet als ik roep (nou, ok, soms dan... ) maar ze scoren het koekje en komen weer terug stuiven. Ze zijn dolblij haar te zien, maar tonen geen enkel respect voor haar, springen tegen haar op, iets wat ze bij mij zelden doen. Onze werkster vindt dat leuk en ik krijg het haar dus ook niet aan het verstand gebracht dat ik dit niet zo fijn vind. Mijn vader heb ik inmiddels wel opgevoed (die heeft kaas bij zich) zodat ze bij de komst van mijn vader niet meer springen, netjes voor hem gaan zitten en niet al teveel 'eisen' maar ik snap nu wel weer de honden trainer die zei "Ik vind husky's niet zo leuk want ze hebben geen respect voor je persoonlijke ruimte" . Nee, dat klopt, dat moet je ze heel nadrukkelijk wel leren. 

Sorry TS, we gaan heel erg "off topic" geloof ik.....

We gaan inderdaad wat off topic maar volgens mij is het wel leerzaam . 

Ik denk dat het de verantwoordelijkheid van de baas is om ervoor te zorgen dat de hond zo weinig mogelijk fouten kan maken als het ware. Simpel voorbeeld: als Dobber een konijn ruikt en ik weet dat ze niet gaat zitten als ik het zeg, dan zeg ik het gewoon niet. Op dat moment is het helemaal niet nodig dat ze gaat zitten en dan zoek ik de confrontatie ook niet op. 

Ik denk dat in het verhaal met de jonge labradoodle die niet wilde komen het ook meespeelde dat er misschien nog niet een dusdanige band tussen baasjes en hond was dat de hond luisterde? Toevallig was ik zondag bij vrienden die ook een pup hebben en daar werkte het hoge stemmetje ook beter dan het 'kom hier' zoals zij dat deden . Maar goed, een pup moet het ook gewoon leren lijkt mij. Je kunt niet verwachten dat als jij 'hier' zegt, een pup direct weet wat het betekent. Laat staan dat hij direct altijd zal gehoorzamen. Het is aan de baas om daar goed mee om te gaan, het in goede banen te leiden. 

Hihi, jouw stukje over de werkster en haar koekjes moet ik wel erg om lachen . Doet me denken aan mijn oma die door het raam een dozijn koekjes naar buiten gooit . Daar was ik dan weer niet blij mee... 

Yup, "setting the dog up for success" heel belangrijk ! 

Maar voor het creeeren van de band is het ook wel belangrijk dat je je een klein beetje inleeft in de hond, dat miste ik dus. En dan is die sociale interactie geen beloning. Ik ben met hun gaan wandelen en heb voorzichtig wat geopperd en op het moment dat ze een beetje meegingen in "speelse pup, hoge stem, het leven is leuk!" zag je het hondje opbloeien en naar hun toe trekken. Inmiddels gaat het een heel stuk beter gelukkig en luistert 'ie best goed, maar nog veel belagrijker, hebben ze ook plezier in elkaar..

Natuurlijk, er moet wel een relatie zijn voordat sociale interactie echt een beloning is. En dan is de interactiebeloning met een 'roedellid' veel groter dan de interactiebeloning met een vreemd iemand. 

Fijn dat het wel beter gaat met die baasjes in hun Labradoodle!

de "fout" die je hier maakt (zoals slapende Spot of Shadow... wie is ook al weer wie  ... terecht aangeeft) is dat niet alleen voedsel geldt als bekrachtiger. en: de ontvanger (= hond) bepaalt of iets een bekrachtiger is. misschien is de hond uit het voorbeeld wel erg onzeker. en werkt het voedsel bij een vreemde dus helemaal niet als bekrachtiger voor deze hond! of heeft de hond geleerd het commando op te volgen, omdat er anders een correctie volgt. dus dan werk je op basis van een bestraffer ipv een bekrachtiger. 




dat kan natuurlijk ook. honden leren niet alleen op basis van operante conditionering. honden (en organismen in het algemeen) leren ook op basis van inprenting, imitatie, en vele andere leerprocessen. maar niet op basis van het al dan niet zijn van een roedelleider.



volgens mij is "respect hebben voor" een menselijke eigenschap. althans, volgens mijn definitie . het is wel iets wat je veel hoort: "mijn hond trekt aan de lijn, hij heeft geen respect voor me". nee, hij heeft niet geleerd om normaal aan de lijn te lopen. of, in jouw voorbeeld: je honden hebben niet geleerd, dat ze niet tegen de werkster mogen opspringen. stel, ze springen ineens niet meer tegen haar op. hebben ze dan ineens respect voor haar? of, zijn ze bijvoorbeeld bang voor haar (motivatie = angst)? of, hebben ze geleerd, dat als ze netjes gaan zitten, ze een stukje pens krijgen (motivatie = positieve bekrachtiging). of, heeft ze ze een keer een knietje gegeven (motivatie = positieve correctie)? etc.

Correct me if i'm wrong, maar ik heb het idee dat we over twee verschillende dingen praten . Ik heb het erover dat bij een hond die een commando al geleerd heeft, de onderlinge relatie een grote rol speelt bij het daadwerkelijk blijven gehoorzamen van dat commando (anywhere, anytime). Volgens mij heb jij het nu meer over de manier waarop een hond leert en de rol van verhoudingen daarin. Of begrijp ik het nu verkeerd? Want een hond leert natuurlijk niet op basis van de rangorde die de ander heeft, dat ben ik dus helemaal met je eens . 

Ik geloof wel dat honden zeker 'respect hebben voor'. Maar dan in de zin van 'respect voor de positie van de ander'. Dobber springt uit respect voor de hogere positie van Rico niet willekeurig bij hem om de schouder dat zou Rico niet accepteren).

Dat ben ik niet helemaal met je eens, als ik denk aan "respect" in de context van "respect hebben voor persoonlijke ruimte". Honden onderling vinden ook niet zomaar alles goed, hebben een persoonlijke ruimte om zich waar ze niet zomaar alles en iedereen in toelaten. Hoe wild Shad en Spot ook spelen, ze knallen nooit tegen ons op. Ze stormen ook niet zomaar op vreemde mensen af en bekende worden rustig met vier poten op de grond en een snuffel begroet. Dat begon bij onze werkster ook zo, pas toen ze begonnen met puberen, gingen ze springen en je ziet gewoon dat ze testen hoe ver ze kunnen gaan. Zij begint te lachen en te duwen, waardoor het gedrag versterkt wordt. bij een aantal andere mensen hier in het dorp, die ook koekjes geven (klein durp, gemoedelijke sfeer, mede honden eigenaren die elkaars hond wel eens wat geven) doen ze het niet en hebben ze het eigenlijk ook nooit gedaan, ik denk toch dat die mensen ook wat anders uitstralen. Bij een vriendin van ons kan ik de lijn loslaten, stormen ze in volle vaart op haar af, gaan in de ankers en wachten keurig op hun koekje.... 
maar goed, het is moeilijk om alle details te beschrijven

dat is het probleem met een geschreven discussie... we praten soms langs elkaar heen . evenals "respect hebben voor", ja, natuurlijk ben ik van mening dat honden elkaars positie in een roedel of persoonlijke ruimte respecteren (hoewel er soms conflicten ontstaan), maar ik ben meer tegen het oneigenlijk gebruik van de term "respect" in algemene zin (heel veel problemen worden op "respect" geggooid, terwijl het daar meestal niets mee te maken heeft)



ik snap deze redenatie niet helemaal. misschien is voor jouw hond "even dollen" de ultieme positieve bekrachtiging, maar voor veel honden niet... dan zul je als eigenaar toch op zoek moeten naar iets anders. of je moet willen werken op basis van correcties, maar dat is minder diervriendelijk. 

ja, je hond leert te luisteren omdat er iets lekkers is als beloning (of een leuk spelletje). wat is daar mis mee? dat is een manier waarop honden leren. en geldt niet alleen voor honden. jij doet ook niets voor niets denk ik. of ben je blij als je werkgever je aan het einde van de maand beloont met een "braaf"? (ik wilde schrijven met sociale interactie... maar dat is wat ongepast )

Hihi, dat zou inderdaad dubbel opgevat kunnen worden .

Ik denk dat veel mensen hun pup van begin af aan al egoistisch maken als het ware. Voor een pup is sociale interactie te grootste beloning. Juist door direct te beginnen met lekkers als beloning leer je de pup dat niet het contact met jou een beloning is maar iets externs als een lekker koekje. Als die pup volwassen is geworden heb je in ontzettend veel gevallen een hond die de sociale interactie niet meer een beloning vind maar alleen dat snoepje wil. Een 'braaf' is niet meer voldoende. Vergelijk het met een leraar die de kinderen altijd snoepjes en lekker drinken geeft als ze iets goed gedaan hebben. De kinderen zullen deze leraar wel gehoorzamen maar hij heeft geen respect van ze. En als hij op een gegeven moment niet meer zulke bekrachtigingen geeft na goed gedrag worden de kinderen rebels en ongehoorzaam. Terwijl ze bij een andere leraar alles doen voor een 'goed gedaan'.

Ik zie een hond niet als 'werknemer' die met een salaris beloond moet worden. De interactie en het uitblijven van een correctie is de beloning op zich. Lekker samen verder lopen met de baas is een beloning op niet trekken om maar iets te noemen. De relatie tussen Dobber en mij is niet gebaseerd op 'voor wat hoort wat'. Cru gezegd: ik ben de baas en Dobber niet. Dat geeft mij privileges maar ook verantwoordelijkheden. Dobber moet luisteren maar in ruil daarvan mag ze van mij bescherming verwachten en duidelijkheid en leiding. In plaats daarvan laat Dobber mij die leiding ook nemen en geeft ze mij ook haar vertrouwen. En iets lekkers? Dat is gewoon iets lekkers en daar hoeft ze niks voor te doen .

Overigens, waar ik nu ben met Dobber was ook geen gemakkelijke weg hoor... Want Dobber was eerst ook gericht op lekkere dingen in plaats van op mij. Ik heb nu sinds een jaar of 2 het geven van beloning 'afgeschaft' en echt, ik heb nu een relatie die zoveel beter is dan vroeger.

Als hondenkapper (al 33 jaar=dinosaurus) heb ik de ervaring dat als een wildvreemde hond voor de eerste maal komt voor een verzorging, hij wel goed kan luisteren. Terwijl de eigenaar dikwijls problemen heeft.
Ik heb de indruk dat ie dat vooral doet uit "respect". Voor zover een hond in die term kan denken, sommige mensen zouden het ook angst kunnen noemen. Snoepjes krijgen ze hier niet. Wat ik daarna aan hun zie is vooral vertrouwen, ze weten wat ik ga doen.
Als ze me langer kennen, dan durven ze als eens wat meer: pootjes trekken of in het bad eens opspringen. Maar ze luisteren altijd beter naar ons dan naar de eigen baas.
Dus ja, ik denk dat honden luisteren naar ons uit vertrouwen, consequentie en vooral ook uit gewoonte.

Ik quote nu even twee stukjes uit jouw tekst, Dobber, maar enkel om een bedenking van mij duidelijk te maken, dus dit is geen rechtstreekse reactie op jou.

Ik kan die twee dingen namelijk niet rijmen:

1. het verlangen vd mens dat de hond onder appel staat, en dus eender wanneer gehoorzaam moet zijn (velen beweren ook dat hun hond dit daadwerkelijk is). Dus de: anywhere, wanytime.
2. het niet geven van een commando op een ogenblik dat de mens weet dat de hond toch niet gaat luisteren.

Euh...? Ik dacht dat de invulling van het woord 'appel' net dat was: ten aller tijde. Als je geen commando gaat geven, omdat je weet dat je hond niet zal luisteren, dek je toch gewoon jezelf in? Dat is toch hetzelfde als: oeps, dat gaat me niet lukken, dus ga ik het maar even negeren, want anders loop ik een blauwtje. 

Begrijp me niet verkeerd, ik ben net iemand die nooit zal beweren dat m'n honden altijd luisteren, ha! Ik verlang dat zelfs niet, omdat ik dat volstrekt onrealistisch vind. En nee, ik zie dat ook niet als een teken dat er wat schort aan onze band, want over onze band ben ik heel zeker. Maar m'n honden luisteren niet altijd. En dan?

Dus het komt mij wat vreemd over om aan de ene kant te beweren dat als een hond niet steeds gehoorzaamt dit te maken heeft met de relatie met je hond, maar aan de andere kant wel heel erg op veilig te spelen door alle situaties te vermijden waarin je zelf voor schut kan gezet worden. Wat zegt dat dan over vertrouwen en relatie?

Het is niet zo dat ik alle uitdaging uit de weg ga. Als we in een spannende situatie terecht komen kan ik alsnog van haar vragen om te gaan zitten. Maar op dat moment weet ik ook dat ze het wel doet, ook al vind ze het moeilijk. Ik ga bijvoorbeeld niet 'kom hier' roepen als ze 100 meter verderop achter een haas aan gaat om het maar even zo te noemen. Maar voordat het zover zou komen zou ik al voorkomen dat het uberhaupt kan gebeuren. Ik weet dat als het gebeurt, de prikkels op dit moment nog teveel worden (work in progress zeg maar ) en op dat moment ga ik dus niet de confrontatie aan om haar bij me te roepen.

Maar het is geen kwestie van alles maar vermijden of zo. We zoeken wel degelijk lastige situaties op maar op die momenten heb ik wel altijd het vertrouwen dat Dobber het aan kan om ook naar mij te blijven luisteren. En als ons iets onverwachts op het pad komt dan redden we daar ook wel mee. Ik ben nu op het punt aangekomen met Dobber dat ik ongeacht wat er voorbij komt vliegen en wat ze aan ziet komen, ze toch bereikbaar blijft voor mij. Dus nu is er ook ruimte om een stapje verder te gaan. Maar dat word dus absoluut niet geforceerd. Slapende Husky zei het ook al, 'setting your dog up for succes'. Dat is letterlijk wat ik mezelf voor ogen houd in de training bij Dobber.

Ik heb trouwens het woord 'appel' nog niet gebruikt he . Ik heb het alleen gehad over 'luisteren'. Dat is bij mij persoonlijk (in onze situatie) iets anders dan onder appel staan. Hier betekent het gewoon dat als ik iets van Dobber vraag, dat ik mag verwachten dat het opgevolgd word. En dat ik ook de situaties vermijd waarin ik nu al weet dat het niet opgevolgd kan worden (of omdat de driften te hoog zijn of omdat we daar gewoon nog niet bij aanbeland zijn in de training e.d.).

Pfff... Weer lang verhaal geworden zie ik...

Hier ben ik het nou zó mee eens.
Ik heb helemaal geen zin om na te denken over of ik wel dominant genoeg ben, of ik wel genoeg leiding geef. "Gek genoeg" valt het me op dat mensen die juíst wel heel bewust hier mee bezig zijn honden hebben die vaak (gelijksoortige) gedragsproblemen hebben

En je hebt inderdaad mensen die een natuurlijk 'overwicht' lijken te hebben.. ik denk zelf echter dat dit meer een combinatie is van innerlijke rust en tolerantie dan dat het gaat over dominantie en/of leiding geven.