bij welk (honden)gedichtje/tekstje moet jij huilen?

ik bij dit prachtige verhaal... Iedere keer als ik het lees prikken de tranen in mijn ogen!
Want ik zou hem nooit verlaten!!!






Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken 

en maakte ik je aan het lachen. 

Je noemde mij je kind, 

en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes 

werd ik je beste vriend.

Als ik stout was, schudde je met je vinger naar me 

en vroeg je me 'hoe kon je?', 

maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. 

Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht 

omdat je het vreselijk druk had, 

maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt.

Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aan schurkte 

en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, 

ik kon me geen beter leven voorstellen. 

We maakten lange wandelingen en rende door het park, maakten ritjes in de auto, 

stopten om een ijsje te kopen, 

ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het

eind van de dag thuis zou komen. 

Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en carrière besteden, 

en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner.

Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, 

gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam

en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam.

En toen werd je verliefd. 

Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". 

Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, 

probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. 

Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. 

Ik was gefascineerd door hun roze huidje, 

hoe ze roken en ik wilde ze ook bemoederen.

Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen,

en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, 

of naar de bench. 

Oh ik wilde zo graag van ze houden, 

maar ik werd een gevangene van de "liefde" 

Toen ze groeide werd ik hun vriend. 

Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, 

staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. 

Ik hield van ze en van hun aanraking - 

jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - 

ik zou hun met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. 

Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde

naar hun zorgen en geheime dromen, 

en samen wachten we op het geluid van jou auto.

Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, 

je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. 

De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja " en veranderde je van onderwerp. 

Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond",

en iedere gulden die je aan mij besteedde werd er een teveel.

Nu heb je een carrière kans in een andere stad, 

jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. 

Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", 

maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.

Ik was blij en opgewonden over de autorit, 

tot we bij het asiel stopten. 

Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. 

Je vulde de paperassen in en zei ik weet zeker dat jullie

een goed tehuis voor haar vinden. 

Zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan.

Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van

middelbare leeftijd, zelfs een met papieren. 

Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband

lostornen terwijl hij schreeuwde 

"nee papa ! laat ze mijn hond niet meenemen ! ". 

En ik maakte me zorgen om hem, en over wat ik hem hiermee had bijgebracht over 

vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, over respect voor het leven. 

Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, 

je vermeed mij in de ogen te kijken, 

en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. 

Je moest nog een deadline halen - 

en ik nu ook.

Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist 

dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan 

om een goed tehuis voor me te vinden. 

Ze schudden het hoofd en zeiden " hoe kon je ? ".

Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is 

met hun drukke bezigheden. 

Ze voeren ons natuurlijk, maar ik heb geen trek meer. 

In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, 

hopend dat jij het was. 

Dat je van gedachten was veranderd. 

Dat dit allemaal slechts een nare droom was. 

Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. 

Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen 

die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond 

ik trok me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel 

en wachtte af. 

Ik hoorde haar voetstappen, ze me kwam halen aan het einde van de dag, 

ik liep met haar de gang door naar een aparte kamer. 

Een gelukzalige stille kamer. 

Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren 

Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren,

Ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. 

Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. 

De last die zij moest dragen is zwaar, 

dat weet ik zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. 

Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot

terwijl er een traan over haar wang gleed. 

Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, 

al die jaren. 

Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. 

Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, 

ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde 

" hoe kon je ? ".

Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei

" het spijt me zo". 

Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was 

ervoor te zorgen dat ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden 

of voor mezelf moest zorgen.

een plaats van licht en liefde, 

en zo verschillend van dit aardse bestaan.

Met het laatste beetje energie dat ik nog had, 

probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen

dat mijn " hoe kon je ? " niet tegen haar gericht was.

Ik dacht aan jou lieve baas.

Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.

Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.


herkomst: J. Wiilis

Het begint zo:
When God had made the earth and sky,
He then made all the animals,

Het eindigt ongeveer zo:
And all this time a little creature followed him
God said: I'll walk this earth of mine and give each one a name
.....
The creature said: Dear Lord there is no name left for me
The Father smiled and said: I turn my own name back to front and name you "dog" my friend.

Ik ben niet gelovig, maar dit vind ik zo lief!

Even het hele gedicht er op,is toch te mooi om half /half te laten zien 

When god had made the earth and sky,
The flowers and the trees.
He then made all the animals
And all the birds and bees.
And when his work was finished,
Not one was quite the same.
He said,"I'll walk this earth of mine
And give each one a name.
And so he travelled earth and sea
And everywhere he went,
A little creature followed him
Until its strength was spent.
When all were named upon the earth
And in the sky and sea
The little creature said, Dear Lord,
There's not one left for me".
The Father smiled and sofly said,
"I've left you to the end.
I've Turned my own name back to the front
And called you DOG, my friend".

Precies dat is 'm. (En weer hou ik het niet droog... ' )

Ging net even niet goed..
Deze vind ik prachtig

I RESCUED A HUMAN TODAY
 
Her eyes met mine as she walked down the corridor peering apprehensively into the kennels.  I felt her need instantly and knew I had to help her.  I wagged my tail, not too exuberantly, so she wouldn't be afraid.

As she stopped at my kennel I blocked her view from a little accident I had in the back of my cage.  I didn't want her to know that I hadn't been walked today.  Sometimes the shelter keepers get too busy and I didn't want her to think poorly of them.

As she read my kennel card I hoped that she wouldn't feel sad about my past.  I only have the future to look forward to and want to make a difference in someone's life.

She got down on her knees and made little kissy sounds at me.  I shoved my shoulder and side of my head up against the bars to comfort her.  Gentle fingertips caressed my neck; she was desperate for companionship.

A tear fell down her cheek and I raised my paw to assure her that all would be well.  Soon my kennel door opened and her smile was so bright that I instantly jumped into her arms.  I would promise to keep her safe.  I would promise to always be by her side.  I would promise to do everything I could to see that radiant smile and sparkle in her eyes.  I was so fortunate that she came down my corridor.  So many more are out there who haven't walked the corridors.  So many more to be saved.  At least I could save one.

I rescued a human today.

Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet. Als een dier waar je veel van houdt doodgaat, dan gaat dat dier naar de Regenboog brug. Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden, zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen. Er is genoeg eten, water en zonneschijn en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig. Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter. Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond, precies zoals wij ze herinneren in onze dromen. De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding: Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje achter hebben moeten laten. Ze rennen en spelen met elkaar, maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen en in de verte tuurt. Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding. Plotseling verlaat hij de groep, rent over het groene gras, sneller en sneller. Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen, houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging. Om nooit meer uit elkaar te gaan. De vrolijke kussen overstelpen je gezicht, je handen aaien zijn liefdevolle kop en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien, maar die altijd in je hart zijn gebleven. En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...
Bij dit gedicht krijg ik altijd tranen in mijn ogen
Gr Marian

Als twee bruine ogen vragen,
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde....
Egoistisch zijn?
Als je van de dokter hoort,
Dit komt nooit meer goed.
En ze krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen....
Egoistisch zijn?
Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan, voorgoed
en je zonder hem naar huis toe moet.
Met de riem in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
dit was het beste.
Ik mocht niet egoistisch zijn.
Vele jare was hij bij jullie,
elke dag samen was een feest.
En in al die weken , is hij zelf niet een keer......
Egoistisch geweest.




Keer op keer moet ik weer traantjes wegpinken...

Bij al deze gedichten krijg ik de tranen in mijn ogen

En dit soort gedichten herinneren me er telkens aan, dat als ik ooit nog een hond koop, deze uit het asiel zal komen. Ze hebben het zo hard nodig! Als iemand vraagt, welk ras past bij mij? Zeg ik steeds asielhond, maar bijna niemand,wil zo een hond... Soms voel ikme schuldig dat ik zelf geen asielhond heb, maar ik ben zeker dat ik nog honden van daar ga redden! Ben nu ongeloofelijk gelukkig met mijn Max

Door jullie krijg ik nog meer tranen in mijn ogen 
Maar het is niet erg, het is goed dat je over dit soort dingen eens nadenkt, wat het beste is voor je hond enzo...