Doet inslapen pijn?

Ik denk dat Jet nog te jong was om alles goed te beseffen. Ze heeft ook niet echt iets met Roos gehad. Ze hing Roos alleen maar in d'r oren en dat vond Roos helemaal niks, Jet kreeg dan ook regelmatig een knauw en grom. 

Beau heeft er in ieder geval niks aan over gehouden, behalve dat ze het 3x niks vond en niet eens aan Roos wilde snuffelen. 

Ik zou (mijn mening) Cosmic er wel bij laten. Of in ieder geval aan Punk laten snuffelen om op die manier afscheid te nemen.

Ik heb Ronan thuis in laten slapen. DA 's-avonds laten komen en in alle rust eerst afscheid genomen, toen met z'n kop in m'n schoot de 1ste injectie echt hij had alleen aandacht voor mij en heeft er niets van mee gekregen. Als het dan toch moet dan zou ik het altijd thuis doen en niet in de spreekruimte van de DA.

 
3 keer euthanasie meegemaakt en 3 keer thuis. Ik zou ook niet anders willen. Voor het dier lijkt het me prettiger om gewoon in eigen vertrouwde omgeving het leven los te kunnen en mogen laten. Geen stress van gesleep en vreemde omgeving en prikkels. Als je die mogelijkheid hebt kan ik het iedereen aanraden.

Met Lily Jane is Jip vlak voor de dierenarts kwam met een vriendin meegegaan. Ik wilde hem er niet bij hebben omdat het teveel onrust zou geven. Dit was het moment van Lily en ik zou haar begeleiden. De dierenarts heeft ruim de tijd genomen. Het is allemaal heel vredig, kalm en liefdevol gegaan. Nadat de dierenarts vertrokken is heb ik Jip weer laten brengen om hem te confronteren met het overleden lichaam van Lily Jane. Daarna heb ik haar zelf naar het crematorium gebracht en de volgende dag de as weer opgehaald.

Goed dat je het al aan voorbereiden bent hoe je het graag wilt. Dit is voor mij ook prettig geweest om hierin vooraf al de regie te nemen en uit te denken hoe ik het graag wilde.

Onze border werd thuis geeutaneseerd. De DA nam hem mee was 60 euro denk ik.

Ik heb vanuit de da Rex mee naar huis genomen. Ik liet hem achterin de auto liggen en heb eerst mijn ene poes aan een tuigje naar de auto gebracht (had een zeer goede band met Rex, maar had de laatste tijd al minder tijd met hem doorgebracht). Die moest er absoluut niets van weten en wilde niets anders dan vluchten. Ik deed haar naar binnen en deed m'n nieuwste kat (sinds vorig jaar bij ons) aan een tuigje. Hoewel die kat bang is van buiten, nam ze heel duidelijk haar tijd om afscheid te nemen van Rex. Ze ging snuffelen, keek naar hem, naar mij, naar hem en na dik 10 minuten wilde ze weg. Ik heb haar toen mee naar binnen genomen en Dribbel mee naar de auto. Dribbel snapte er echt niets van. Dribbel wilde dat Rex uit de auto kwam, omhoog om te spelen. Ze bleef Rex porren en zelf een blafje zoals Dribbel altijd naar Rex deed als ze hem uitdaagde om te spelen. Haar staart zwaaide ook wild in de lucht (blijdschap). Ze snapte er duidelijk echt niets van.
Rex lag in de achterbak. Dribbel ging op de achterbank en mijn vriend kroop bij haar om te voorkomen dat Dribbel naar achter zou springen. De hoede plank had ik weg gehaald omdat ik gevoelsmatig Rex niet in het donker kon doen.
We vertrokken richting het huis van mijn ouders, waar mijn moeder aanwezig was en al op de hoogte was. Onderweg daar naartoe bleef Dribbel naar Rex piepen en achterom kijken, maar ze probeerde er niet heen te springen.
Bij mijn moeder storte ik me eerst in de armen van mijn moeder en daarna hebben mijn partner en mijn moeder een doek om Rex heen gedaan om hem zo uit de auto te tillen en op het gras te leggen. Al die tijd bleef Dribbel vrolijk en proberen om Rex aan te sporen tot spelen (porren, blaffen, piepen, heen en weer rennen etc).
Mijn partner begon te spitten en Dribbel deed wat ze altijd bij mijn ouders deed: snuffelen, rennen, water drinken uit de vijver etc. Slechts een paar keer kwam ze kort naar Rex om hem te porren aan zijn poten. Ik dacht dat dit een teken was dat ze afscheid had genomen en verder ging met haar ding.
Ik vond het vreselijk om te zien hoe snel Rex er echt dood uit zag (stijf).
Het gat was diep genoeg en dus tilden mijn moeder en Erwin Rex in zijn graf. Dribbel kwam naast me kijken naar Rex in het graf. Ze piepte en werd zenuwachtig, maar ik werd ook zenuwachtiger.
Mijn partner wilde het snel afgerond hebben (zo is hij). Hij vroeg mij om de eerste schep aarde op Rex te gooien, maar ik kon dat niet en dus deed hij het. Dribbel ging volledig door het lint!! Ze begon te piepen, te janken, wilde in het diepe gat springen etc. Ik moest haar aan haar halsband tegen houden en kon haar maar net houden terwijl ik al m'n gewicht in de strijd gooide (en dat is heel wat ).
Zodra er niets meer van Rex te zien was, ging ze weg. Ze ging heen en weren naar de plek waar Rex op het gras had gelegen en de deken waar Rex in had gelegen. Dit hield ze even vol een daarna ging ze doelloos rondjes lopen, niet zeker of ze nu blij moest zijn of niet.
Ik ging op de vijverrand zitten terwijl mijn partner nog het gat aan het dichten was. Ik keek toe en 'sprak' in mezelf wat woordjes tegen Rex op het moment dat Dribbel tussen mijn benen kwam zitten en zich al piepend echt tegen me aan drukte. Zo hebben we even gezeten, ook toen het gat al dicht was.
Daarna zijn we naar binnen gegaan, hebben gepraat en zijn weer naar huis gegaan. Dribbeltje was blij en vrolijk. Wij niet.
We gingen naar een kapelletje en staken allebei een kaarsje aan. In mezelf zei ik nog het een en ander en we gingen naar huis, war mijn partner verder ging met waar hij die dag mee bezig was en ik en Dribbel alleen achter bleven met de andere dieren, zonder Rex. Het was leeg en ik was heeeeel verdrietig. Ik begon al het bloed van m'n woonkamer te schrobben (dat was heeel veel en zat overal) en de kleedjes te wassen.
Sindsdien is Dribbel een totaal andere hond.

Via een spiritueel persoon heb ik een paar weken later te horen gekregen dat Rex super blij was met mijn beslissing. Hij was daar ook zijn blije ik (dat maakte ik op uit hoe ze hem beschreef). Mijn poes die er niets van moest weten die had ver van te voren al gemerkt dat het niet goed ging met Rex en wist dat hij overleden was.
Dribbel zou toch tekort afscheid hebben kunnen nemen van Rex en daardoor niet alles hebben kunnen begrijpen.

De rede dat wij Rex bij mijn ouders hebben begraven is omdat Rex en Dribbel daar graag komen/kwamen en daar graag samen gingen spelen. Ik wilde dat Rex vrij en blij kon zijn en had het gevoel dat hij dat daar kon zijn.

Ik denk niet dat het pijn doet want eenmaal in de roes voelen ze niets meer van die latere injectie en hetgeen dat volgt. Ik heb vorig jaar m'n lieve Lobbes moeten laten gaan.

Ik ging er ook niet heen met de gedachte dat hij daar zou blijven. Maar het kon niet anders.. in 2 uur ging het zo snel achteruit met hem. Hij lag daar puffend.. was doodop alsof het leven al deels uit hem gezogen was. Hij kreeg z'n eerste injectie en kort daarna hoorde ik z'n darmen/buik een enorm geluid maken. Dat vond ik toch wel een griezelig geluid... Hij was heel snel weg wat wel wat zegt over z'n gezondheid toen.. hij had longkanker.

Bij de laatste injectie ben ik er niet bij geweest hij was toen al weg en ik vond het zo eng om z'n hart te moeten horen stoppen. Krijg er nu nog kriebels van... Ik heb later na nog afscheid van hem genomen... dat is toch wel even slikken als alles zo levenloos is. Ik wou hem eigenlijk meenemen maar mijn vriend heeft echt een enorme fobie voor alles wat met de dood te maken heeft dus ik heb hem daar gelaten. Waar ik achteraf spijt van heb...

.
Niet altijd hoor.

Nee, dat is inderdaad zo. Daar waarschuwde de DA nog voor, dat het soms even duurt en ze proberen wakker te blijven. Mijn hond was echter zo ver heen dat dit niet gebeurde...

Ja dat zei onze dierenarts ook. Hij had ook meegemaakt dat een hond probeerde wakker te blijven, hij gaf een spuit en die hond bleef maar gewoon zitten.. Hij was een hele pot kwijt aan één hond. Niet bij elke hond gaat het zo snel, die van mij was ook te zwak.. die was zo weg.

Dat wist ik niet eens. Volgens mij vocht Rex nooit tegen een roesje, maar weet het eigenlijk niet. In ieder geval vocht hij toen niet om wakker te blijven.

het ligt eraan, als de slaapprik werkt voelt de hond er niks van, de rose vloeistof schijnen ze wel te voelen.

bij mijn hond ging het finaal mis en heeft een half uur gevochten voor zijn leven. en ik weet dat hij geen pijn had, maar hij wist het.

Het gaat inderdaad niet altijd goed.
Maar als je er vanuit gaat dat het goed gaat dan voelen ze na de prik niks meer en vallen ze gewoon in slaap.

Een hond die al strak staat van de adrenaline zal niet rustig in slaap vallen nee.

denk dat een hond er niks van merkt of bijna niks.

Hou op schei uit! 

Dit heb ik dus ook meegemaakt. Ik ging mee met mijn tante om haar hond in te laten slapen.

Omdat mijn tante te emotioneel was, reed ik haar.

Het inslapen vond ik een drama!!!

Casper gaf zich niet over, bleef zich keihard verzetten!
Zelfs toen zijn poten hem niet meer konden houden, bleef hij zijn kop optillen.. hij wilde niet!

Ondertussen was er overal rumoer, telefoons die af gingen, deuren die open en dicht gingen, geluiden van dieren uit de wachtkamer, gepraat van mensen! 

"vreselijk vond ik het!''

Rustig en vredig kun je in deze achterwege laten, ik heb het dier alleen maar zien vechten en er moest zelfs bij gespoten worden. En daar lag hij dan.. op de grond.

Als ik er aan terug denk krijg ik er nog buikpijn van.

Casper had overigens maagkanker, om hem verdere aftakeling te besparen, werd voor levensbeeindiging gekozen. Maar het was heel naar om te zien dat hij er nog niet klaar voor was! 

En de omgeving was alles behalve vertrouwd en rustig!

Pongo was mijn eerste hond waar ik bij schrok toen hij werd ingeslapen.

Pongo was overleden, maar toch kwam er nog een hele diepe ademhaling. Daar schrok ik ontzettend van.
De dierenarts legde me uit dat dit kan gebeuren.

Later bij mijn andere 3 honden die moesten inslapen, hield ik daar rekening mee. Ik denk door mijn schrik reactie bij Pongo, ik minder ontspannen was.

Onze DA heeft wel eens uitgelegd, dat er een goedkoop narcose middel is en een duur narcose middel.

Het middel dat gespoten wordt aan de achterkant, gebruikt hij niet meer. Hij heeft helemaal uitgelegd waarom. Het goedkope middel, heeft te lang tijd nodig..en aangezien de hond, gespannen is en daardoor adrenaline aanmaakt, gaat dit botsen met het narcose middel...aldus de verklaring van mijn DA.

Bij operaties..geeft het goedkope middel kans op hallucinatie bij de hond.

Iets dergelijks zeiden ze bij mij ook toen Dobby geopereerd werd. Ze hadden voor het middel gekozen wat het minst risico geeft op epileptische aanvallen (aangezien hij die soms heeft), maar hij zag na de operatie "roze olifantjes".

Bedankt voor de reactie's allemaal. Dat is al een pak van m'n hart.

gevoelige vraag en ik heb het me zelf ook wel eens afgevraagd.
in feb mijn hondje moeten laten inslapen en dat ging niet zo lekker als ik het zelf had gewild en had voorgesteld .
ze was ernstig ziek en op die nacht zo benauwd dat we deze moeilijke keuze moesten maken om haar verder lijden te besparen.
dan ben je zo verdrietig ik kon die nacht ook alleen maar huilen heb de hele nacht met haar tegen me aan gezeten en wist dat het ging gebeuren.
de da ging haar dus de prik geven voor een roesje die zou ze in de poot doen in een ader maar ja ze was zo slecht dat ze die niet kon vinden en steeds weer opnieuw prikken ik was te verdrietig realiseer ik me om er iets van te zeggen.
zeker 10 keer in dat pootje peuren en dan word je niet blij zeker voor je hondje niet die dat ook nog eens moet ondergaan.
toen zei ze ik spuit wel in haar bilspier nou ja,ik dacht achteraf waarom heb ik mijn bek niet open gedaan dacht dat het een andere manier was geworden en dat het dan beter en sneller zou gaan.
dat is iets wat me nog steeds tegen de borst stuit ook het feit dat je gewoon in de gang word gezet met hond op schoot hoe onpersoonlijk en dan hoor je achteraf dat ze er een speciaal kamertje voor hebben.
had het zo graag thuis gewild in alle rust in haar vertrouwde omgeving maar ja,soms gebeuren dingen onverwacht in de nacht en ook weekend.
dat is iets waar ik nog zo verdrietig om ben dat het op zo'n rotte manier ging.
heb me voorgenomen dit dus nooit meer te laten gebeuren helaas voor chiara te laat.
wel een goed vraag van je denk wel dat ze het aanvoelen want hoe ze me aankeek die blijk vergeet ik nooit meer.
mijn herder ook die deed zijn poot in mijn hand kop op schoot zo is hij gegaan en de andere teckel is zelf overleden aan hartstilstand.
ben er in al die jaren zat verloren en het blijft je bij ik vind hoe ouder ik word hoe meer moeite het me kost.
groeten greet

bij ons gingen de honden ook heel rustig
en wel degelijk bij de dierenarts, maar daar hadden ze ook geen angst voor.

dicht bij de baasjes, en klaar met het leven
de slaapprik was voldoende om ze in diepe rust te laten zinken
bij de laatste was het zelfs genoeg, op de rust van de slaapprik stopte ook zijn hart

daarna volgt het inslaapmiddel, 1 hond bleef heel lang het hart bij kloppen, was ook een sterke hond geweest, taai, overlevertje, maar hij was zo diep in slaap dat dat niet erg was, hij schokte ook een beetje, maar de da had ons voorbereid en de assistente zorgde voor rust.

nee, het inslapen vond ik voor de honden geen drama
voor mezelf......... zoveel pijn als het defnitief is, als je ziet dat met het stoppen van het hart de levensgeest echt weg is......... dan komt gelijk de pijn van het voor altijd missen.

wij kiezen er voor om onze honden zelf naar het crematorium te brengen, ik hoef daar geen gedoe, maar ik wil perse dat allerlaatste ook zelf doen, weten dat dat netjes is gegaan en dat het correct wordt afgerond.

maar van enige stress bij inslapen (en ik ben nu bij een hond of 6 geweest) heb ik nog nooit wat meegekregen, verdrietig is het, maar niet eng, en zeker niet pijnlijk voor de hond (mits er rust is en de da ook goed weet wat te doen)

Sta je zelf voor de beslissing Cindy?

Al mijn dieren, poezen en honden zijn thuis ingeslapen behalve de Duitse Herder (kliniek s nachts) 
Mijn  yorkje vóór Lance is zelfs ingeslapen in onze armen, rustig thuis, net op onze huwelijksverjaardag.....16 j geworden.
Zonder tussenkomst vd DA.  Zijn tijd was er. 
Als het moet zou ik ook altijd thuis laten inslapen door de DA. Ze beseffen dan niet wat er gaat gebeuren , als baasje ook zijn gevoelens nog wat in bedwang kan houden ...

Waarschijnlijk ga ik hier een hele lading grove reactie's krijgen maar... Baco is enorm agressief geworden, voor je hem wilt aanraken of kijken gromt hij al vies, een tikje om hem te willen stelen en hij bijt door.
Zijn halsband met stuk ketting (net geen storpketting, maar als hij rukt valt die in halsbandomtrek) gemakkelijker aan te doen maar Baco laat het soms niet doen, dan wil hij al ten aanval, gij ging vroeger soms los buiten wat niet meer kan op de koer.
Ik let zelfs kei hard om in de zetel en als hij naast mij komt liggen want minste beweging, hap... Laatst dacht ik van ach lekker samen slapen, hap in m'n voet. Ik weet dat jullie tegen zo'n dingen zijn, ik normaal ook daarom denk ik er ook eerst overna en wil ik info, is trouwens niet 100% zeker, maar het begint er toch naartoe te gaan omdat ik hem niet meer kan houden. Hem wegdoen vind ik nog moeilijker omdat ik niets meer van hem ga weten, hoe gaan die mensen met hem om enz, ik denk de het agressieve al in zich zit, vooral omdat hij ook geen kans geeft, let niet op wat ik ga doen 't is gewoon meteen ten aanval

Liefst geen grove komentaar ik ben altijd heel lief voor hem geweest, altijd spelen, wandelen, truckjes leren, vanalles, maar ik kan me niet keer op keer latan bijten. Op een jaar tijd heeft m'n eigen hond me zo'n 5a6x gebeten en vrij goed doorgebeten. Maar dat wilt niet zeggen dat ik niet meer van hem hou

Ik moet zeggen dat dit heel hard bij mij binnen komt en heel veel pijn doet. Jij hebt nog een keuze, ik had geen keuze.. Ik heb voor mijn hond gevochten om hem in leven te houden, maar verloor de strijd. Als ik had kunnen kiezen, had hij nog altijd geleefd..

Sta je hond af aan een ander die hem wel kan houden, maar laat hem als je blieft niet dood gaan..

Waarom ik hem moeilijk kan afstaan, ik ga hem nooit meer zien, ik hou ook van m'n hond! En ik heb enorm veel schrik dat er echt niks meer aan gedaan kan worden, op de hondenschool zeiden ze het nog omdat hij direct heel boos word terwijl er niks is. Ik heb schrik dat hij een ander ferm bijt

Maar als je zo veel van je hond houdt als ik van Rex, dan ga je toch trainen (desnoods andere hondenschool of gedragsdeskundige) of zoek je een ander baasje? Dan ga je toch niet je hond in laten slapen..

Ik heb niet gezegd dat ik dat meteen leen doen maar vroeg me idd wel af of het pijn deed. Trainen op een school lukt moeilijk omdat hij daar de honden aanvalt, terwijl als we wandelen doet hij dit niet.

Ik ben op het moment boeken aan't zoeken, leuke verhalen maar ook graag over het gedrag en lichaamstaal, misschien heb jij dan nog een tip?

Ik ben gewoon ten einde raad en zou niet liever willen dan de lieve knuffelige Baco van vroeger, die ik kon doodknuffelen, nu mag ik niet eens aan hem.

Maar ik heb net wel een leuk boek gevonden van martin gaus, daar lees ik hier toch altijd goed over, blijkbaar heeft hij een boek over agressieve honden, die ga ik morgen of komende week eens halen of bestellen