Hoe gaan jullie om met de dood van jullie maatje?

hallo,
Wij hebben vorig jaar februadi onze moor (labrador) van 8,5 moeten laten slapen.
Ze was die dag bij mijn schoonouders, ze jaagde altijd de schapen op, en daarbij scheurde zij haar kruisbanden. Ze had ook atrose en de DA zei trgen ons dat het voor haar beter is om in te laten slapen. Dit nieuws deed ons erg veel pijn om je maatje los te moeten laten. nu na een jaar hebben we weer een pup aangeschaft, niet om Moor te vervangen maar omdat wij echt een hond om ons heen missen. De pijn hebben we nog steeds en we missen haar nog iedere dag. Haar halsband en knuffel hebben en mooi plekje in de woonkamer.  Neem de tijd voor het verlies te verwerken.

24 februari: die dag vergeet ik nooit meer, ik kwam thuis van mijn nachtdienst, Tosca lag daar te hijgen, hij was nu al 2 weken ziek, 2 weken van emotie, heropleving, hoop en terug verdriet. maar die zondag, lag hij daar op de grond, keek me aan met zijn ogen en leek te zeggen: ik kan niet meer. Ik ben naar mijn bed gegaan, toen ik in de namiddag opstond zei mijn man dat het niet meer ging. Hij moest hem naar buiten dragen om zijn behoefte te doen, wilde niet meer eten en drinken. Toen wisten we het: we moeten van ons hart een steen maken en hem laten inslapen, een waardig eind van zijn leven heeft hij wel verdiend. We zijn vertrokken naar de dierenarts, 10 minuten voor aankomst is hij in de koffer in elkaar gezakt, net ervoor keek hij me nog eens aan, alsof hij afscheid wou nemen.
We zijn nu bijna drie maanden verder, nog steeds heb ik tranen in mijn ogen als ik aan hem denk. Ondertussen heeft mijn schoonzus een nestje golden retrievers, en wij hebben er eentje van besproken. Is dit te vroeg, ik weet het niet, volgende maand kunnen we onze Mira gaan ophalen. jawel, met gemengde gevoelens.
Hoe je omgaat met het verlies is voor iedereen anders, blijft over je schat praten, en krop je verdriet niet op. Je schat vergeten kan je niet, en zolang je hem niet bent vergeten, wel dan leeft hij verder.

Vandaag is het alweer 3 maanden geleden... het gemis is nog steeds heel groot. Ze was m'n eerste hond en had niet verwacht dat het verdriet zó erg zou zijn. Hoe kan ik ooit weer zo gek met een hond worden als met haar? Het is wel stil zo zonder hond in huis maar ik kan het niet over mijn hart krijgen om nu al een andere te nemen. Vandaag hebben we foto's bekeken van haar en moesten we toch wel met z'n 3tjes lachen om hoe eigenwijs en grappig ze was haha. Weet dat het niet anders meer kon, haar lichaampje was op..  Ben blij dat ik toch 17,5 jaar van haar heb mogen genieten, ook al was het zeker niet altijd makkelijk maar we hadden het voor haar over. Rust zacht baby..  hoop dat we elkaar ooit weer zien..

Hey,
fijn dat je alweer met een glimlach naar foto's van je schatje kan kijken. Hier is het ook zo'n 4 maand al dat Tosca der niet meer is. Soms krijg ik het nog steeds moeilijk, en kan ik de tranen niet tegenhouden.
Het is inderdaad stil in huis wanneer je lieveling der niet meer is, die mand die leeg blijft, geen gekwispel als je thuiskomt.
Ook ik dacht dat ik nooit meer zo close kon worden met een hond, maar het tegendeel is waar, wij hebben sinds woensdag een nieuw pup in huis, van hetzelfde ras als Tosca, het eigenaardige is dat Mira verwekt werd op de dag dat Tosca overleed (toeval?)
Tuurlijk denk ik nog aan mijn lieve schat en zoek ik gelijkenissen met de nieuwe pup.
Stel je hart open voor een nieuwe pup wanneer je je er klaar voor voelt, zo'n dingen kan je niet forceren, maar ik weet zeker dat je ooit terug zo gek zal zijn met een nieuw hondje.
nog veel sterkte voor je en je famile.

Nog steeds kan ik niet goed omgaan met de dood van m'n meisje. Het gemis is nog steeds heel erg.. die stilte en leegte, word er soms gewoon niet goed van. Gisteren zijn we naar het dierenasiel geweest, gewoon om eens te kijken naar de honden.. niet dat ik er nu al één weer wil.. nee want dat kan ik nog niet over mijn hart krijgen. We raakten aan de praat met een vrouw en we vertelden dat onze hond kort geleden overleden was en hoe oud ze was geworden. Ze leefde helemaal mee, keek me aan.. oohh meid toch.. wat vind ik het érg voor je! Wat zul je het er moeilijk mee hebben.Ik probeerde me groot te houden maar daar kwamen de tranen.. die vrouw leefde zo mee dat ik gewoon jankte waar een vreemde bij stond! Gelukkig had ik m'n zonnebril op maar ik schaamde me wel heel erg haha. Bah wat mis ik dat diertje! 

Mijn hondje is op December 2011 gestorven. Ik had haar gekregen als een kerstcadeautje van mijn oma en moeder. Jarenlang heb ik plezier aan haar gehad. Ik hield van haar en nog steeds.
De reden waarom dat ze gestorven is, is verschrikkelijk. We woonde al een tijdje in een nieuw huis en merkte dat we ietwat rare buren hadden. We hadden al wat last van kinderen die in onze achtertuin zaten en van licht vandalisme. Maar wat ze daarna hebben gedaan was verschrikkelijk. Ze hebben gif in onze tuin gegooit. Waardoor mijn kern gezonde hondje van 11 vast kwam te zitten in een aanval. We hebben haar hierna moeten inslapen omdat er niks meer gedaan kon worden.
Ik heb hier nog steeds vreselijke moeite mee, omdat ik mijn buren niet heb kunnen aanklagen. Iedereen wist het zeker, de hele buurt wist het, zelfs de dierenarts. Maar voor de politie was er niet genoeg bewijs.
Gewoon weg vreselijk.

Oh wat vreselijk! Wat een erge manier om je hond te verliezen. Hele rare "mensen" lopen er rond en vaak komen ze er ook nog ongestraft van af ook! Politie doet er weinig tot niets aan nee, als het hun eigen honden maar zijn.. dan piepen ze wel anders. Woon je nog steeds in het zelfde huis met dezelfde buren? Vind dit echt erg hoor! Heel veel sterkte met het verlies!

Nee, we zijn daarna direct verhuisd. Ze bleken het ook te doen bij de katten van de overburen. En gingen erg hardhandig om met hun kinderen. Hun dochtertje van hun heeft de overburen meermaals zo'n dingen verteld.
We hebben dus verschillende instanties gebeld, maar ook deze deden niets helaas..

Heel erg bedankt voor je medeleven!

Goed gedaan, naast zulke idioten wil je ook niet wonen. Als je een hond kan vergiftigen zou je het bij een mens ook kunnen. Vaak mensen die niet goed voor dieren zijn, zijn dat ook niet voor mensen. Heb medelijden met die kinderen. Nee instanties doen vaak niks, die komen meestal wanneer het al te laat is.. jammer genoeg.

Helemaal gelijk. Ik wou dat dat een beetje beter geregeld was qua dierenrechten en kinderrechten :(.

Ik wens iedereen die zijn diertje verloren is, heel veel sterkte.

Vandaag alweer vijf maanden geleden.Kan er maar niet aan wennen dat ze er niet meer is. Wou dat ik het kon accepteren en loslaten... vooral omdat ik weet dat niet elke hond zo oud wordt en ik niet mag klagen. Dit was het enige wat ik nog voor haar kon doen, haar de rust geven die ze verdiende en ik weet ook dat ik er goed aan heb gedaan, maar het gemis is zó erg! Het is ook zo stil hier zonder hond, mis het wel hoor maar ben er nog niet aan toe om een andere te nemen. Hoop ooit wel want ik zou niet mijn hele leven lang hondloos willen blijven denk ik. Maar die band wat ik met Bren had krijg ik met een andere hond nooit meer, ze zal altijd mijn nummer ééntje zijn!  

Ja er zijn zo van die mensen die langer tijd nodig hebben.....en toch....ik ben zeker dat ge terug vreugde van een nieuw hondje zou hebben. Je vervangt jouw meisje niet hé? Ik dacht ook dat het nooit meer hetzelfde zou worden, ieder beestje is anders, maar jij die zoveel liefde nog hebt te geven....het zou erg zijn moest dit nooit meer gegeven worden.
Bij deze duim ik voor een klein pluizig bolleke in jouw armen.....' Doen !

Sterkte
Neem de tijd die je nodig hebt om te rouwen ieder doet dit op zijn eigen manier.
Ik huil nog om een hond die al 10 jaar dood is. elke keer als ik zijn graf opruim.
Toch heb ik er vrede mee ik ben gewoon gevoelig.

Als je denk dat de tijd daar is voor een volgende hond ga naar het asiel en loop je nog een keer rond. Dan weet je zeker of je klaar bent voor een volgende hond. Misschien zoekt een hond jouw wel uit.

Je hart is groot genoeg.
Heb je een plekje om je schat te herdenken. Bij sommige lucht dit op

Ik ben een tijdje geleden al wezen kijken in het asiel, meer uit nieuwsgierigheid... Niet echt om er één te nemen maar je weet nooit wat op je pad komt. Soms denk ik wel ik neem gewoon weer een hond maar als ik er echt diep over ga nadenken denk ik nee.. ben er nog lang niet aan toe.  Het is niet gek dat je nog huilt om een hond die 10 jaar geleden is overleden, ik weet zeker dat ik dat over 10 jaar ook nog wel toe als ik foto's van Bren bekijk. Jij ook heel veel sterkte!

Hoi Miranda.. Wat vreselijk voor jou en je hondje dat het zo heeft moeten lopen :( Er komt altijd een eind aan.. Maar het is altijd zo vreselijk om afscheid te moeten nemen :( November 2012 is onze hond Fien aan hartworm overleden. Ze was nog maar twee jaar. Ze had een geweldig karakter en was ook echt een hond die ik NOOIT ga vergeten. Een maand geleden zat ik zelfs nog een beetje te snikken. Ik probeer haar niet te vergeten maar ik wil ook niet dat ik dag en nacht om haar rauw. Het was echt een hondje met een karakter.. Ze heeft echt veel blijdschap en verdriet achtergelaten in de straat.. Op dit moment gaat het hartstikke goed. Maar ik denk dat ik niet meer zo`n hond als haar vind. Veel sterkte Miranda!! Ik leef ontzettend erg met je mee!!!

Baasje van Bren,
Heel herkenbaar. Mijn oude Kooikerhondje moest ik net voor zijn 15e verjaardag laten inslapen. Zo'n top hond zou ik nooit meer krijgen. Omdat hij een mooie leeftijd bereikt had, kon ik na een maand toch beslissen om voor een herplaatsertje van 9 maanden te gaan. Het was alsof mijn Kooiker mij doorgaf, dat hij het alleen maar geweldig vond, dat ik een nieuw hondje nam. Het werd een teefje. Dit kleine hondenmeisje had een heel zacht karakter en was op haar manier ook weer onvervangbaar. Zij mocht nog geen 4 jaar worden. Daar had ik vreselijk veel verdriet van en nog steeds zo nu en dan. Pas na een half jaar besloot ik voor een nieuw hondje te gaan. Om dit hondje zo min mogelijk te gaan vergelijken met mijn vorige hondje, koos ik voor een reu en voor een ras wat qua uiterlijk en karakter nauwelijks te vergelijken was. Ik koos voor een dwergpoedel en ben heel blij dat ik deze moeilijke stap gemaakt heb. Het verzacht het verdriet en de pijn en zorgde ervoor dat ik daarin niet bleef hangen. Nu heb ik weer een trouw en vrolijk hondenmaatje, waar ik elke dag van genieten kan.

Inderdaad een mooie leeftijd bereikt zeg! Het is niet vanzelfsprekend dat honden 15 of 17 worden. Blijkt wel na je tweede hond, dan hoop je dat je tweede ook weer die leeftijd gaat halen, maar helaas gebeurd dat niet altijd. Ja ik snap het wel hoor dat je nu voor een heel andere ras bent gegaan, maar weet zeker dat als je een Kooiker ziet gelijk aan je andere twee maatjes denkt. Heb ik ook... als ik iemand met een Maltezer buiten zie wandelen denk ik altijd gelijk aan Bren. We nemen wel weer een Maltezer omdat we heel veel van dit ras houden, ze zijn lief en makkelijk.. zou een compliment voor Bren zijn. Misschien krijgen we hierna wel een Maltezer die totaal anders is en veel moeilijker. We zullen het ooit zien...  Wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je twee maatjes, altijd zullen ze in ons hart zitten .

Twee jaar is echt heel jong nog. Net als wat ik al zei ik mag niet klagen omdat mijn hond zo oud is geworden, maar het komt altijd te vroeg.. je wilt ze het liefste je hele leven lang bij je houden. Weet niet hoe lang het bij jou geleden is, maar het is niet erg dat je nog huilt.. Het is ook niet niks hé, honden zijn familieleden. Jij ook veel sterkte! ( Wie is trouwens Miranda? )

Het is al een hele tijd geleden dat wij afscheid moesten nemen van onze golden retriever Tim ( bijna 7 jaar) , hij zal altijd mijn maatje blijven en zit ook voor altijd in mijn hart, maar ik heb het wel een plekje gegeven.

Ik heb mijn liefste Pepper in april moeten laten inslapen.
Ze was al een tijdje ziek en liet op die woensdag duidelijk merken dat ze niet meer wilde, klaar was.
Ik heb haar toen laten gaan (lekker thuis en in mijn armen) en ook al zijn we nu bijna een 5 maanden verder, ik mis haar nog vreselijk.
Heb nog 3 schatten van hondenkinders en ik hield van alle 4 even veel, maar de band die ik met Pepper had....die was zo "diep" en zo anders dan wat ik met mijn andere meisjes heb.
Ze was mijn eerste hondje, heeft me door een zware tijd geholpen en voelde mij perfect aan, we hebben zo veel leuke dingen gedaan (puppycursus, gehoorzaamheid, officiële gehoorzaamheid, behendigheid enz.) en het voelt gewoon alsof er een gat in mijn hart zit.
Ik heb er vrede mee, ze was gewoon op en heeft toch 11 jaar mogen worden, maar toch....
Het moet slijten.
Heel erg veel sterkte (aan iedereen trouwens).

Heel veel sterkte voor een ieder die zijn schat is verloren.

Ik heb ooit een herder, Ely, gehad en met deze hond had ik heel veel meegemaakt.
Toen hij ziek werd is hij na een opname in het dierenziekenhuis in Utrecht ingeslapen.
Ik heb 7 jaar geen foto kunnen zien en het, ooit door iemand gemaakte cd met filmpjes, heb ik zelfs nog nooit gezien.
Zelfs een herder aaien kost mij nu nog moeite.

Op het moment is mijn, Hollandse smoushond, bijna 14 jaar en de tranen komen al,bij het lezen van deze topic.....
Ook hij gaat langzaam achteruit. Hoe lang nog? Haalt hij de kerst? Volgend jaar zomer misschien nog?

Hij heeft een goed leven vol met liefde en de nu meer verzorging maar moeilijk is het wel.
Zijn maatje is 2 jaar geleden overleden en Jimmy was met, net nog geen 14 jaar, plotseling overleden.
Dat kon ik een goede plaats geven. Het ging zo snel: van goed naar plotseling dood.
Met Elmer zijn wij al jaren bezig in ons hoofd. Hij was al jong een oudere hond.

Vandaag is ze jarig. Happy birthday m'n alles!! Ze zou 18 geworden zijn... wat een leeftijd, maar 17,5 is ook mooi en iets om trots op te zijn! Mis haar vreselijk erg, elke dag nog..  Hoop dat ik het ooit een plekje kan geven. Rust zacht baby, voor altijd in m'n hart!

Vandaag alweer 7 maanden geleden. Wat gaat de tijd snel... ik kan me die dag nog herinneren alsof het gisteren was. 7 maanden zonder mijn kleine witte dons, mijn allesje... Het is moeilijk om zo zonder je trouwe meisje verder te moeten, zij was degene die er altijd voor me was. Ik was laatst aan het schoonmaken en kwam meerdere spullen van haar tegen, zelfs haar borstel waar haar witte haartjes nog in zaten, dat was wel even een moeilijk moment... heb er een pluk uitgehaald en even tegen m'n wang gedrukt en 'm weer in de borstel gedaan, die ligt nu bij de rest van haar spullen... Kwam ook een stink botje tegen, hoe harder die botten stonken.. hoe lekkerder zij ze vond haha. En een paar speeltjes, maar daar speelde ze niet echt mee, maar ik bewaar ze toch. Ik vind het moeilijk zo zonder hond, ik ben echt een hondenmens, ze zijn zo trouw.. ik heb niet veel met mensen, wel met honden. Maar ik kan gewoon geen andere nemen omdat ik me dan schuldig zou voelen, vraag me niet waarom. Paar weken geleden ben ik een weekendje weg geweest naar Noordwijk. Altijd leuk daar maar toch ook weer pijnlijk.. je ziet al die baasjes lekker lopen en genieten van hun hondjes. Mijn leven is gewoon anders zo... niet meer hetzelfde, ik wist niet beter dat dat Bren er was. Klinkt misschien overdreven maar je maakt het pas mee als je eigen hond is overleden, ik had ook nooit verwacht dat het zó heftig zou zijn. Ooit komen we elkaar weer tegen hoop ik... 

Vandaag mijn sfeerlicht ontvangen, vind 'm zó mooi geworden! Nu word een kaarsje branden nog specialer..





Met kaarsje

 
Nog 2 maanden verder en dan is het alweer een jaar geleden, wat gaat de tijd ongelooflijk snel! Het voelt als de dag van gisteren, gelukkig zie ik haar nog regelmatig in m'n dromen. Mis je nog steeds elke dag baby.. 

mijn hondje is afgelopen donderdag verongelukt, toen ze op een feest de deur uit glipte en meteen de weg op rende en geschept werd door een auto. we hadden haar nog maar een half jaar, ze was nog maar negen maanden oud. En in die korte tijd was ze zo waardevol geworden voor mijn kinderen, mijn man en mij. Ze was zo lief en ze hoorde helemaal bij ons gezin. Het moeilijkste vind ik nog om te accepteren dat ze zo jong was en op deze manier om het leven is gekomen. we missen haar enorm, ze heeft een mooi grafje gekregen bij ons in de tuin. ik probeer dit te verwerken door te denken dat ze helaas een heel kort maar wel een super gelukkig leven heeft gehad waarin ze alles van ons kreeg wat ze nodig had. En door dit op te schrijven en het met andere mensen te delen merk ik ook dat het enige verlichting geeft.

Typisch.. In april heb ik op dit topic gereageerd..

"Punk is nog niet dood, maar wordt dit jaar wel 14 en heeft wat medische probleempjes. Het is confronterend maar ik ben me aan het voorbereiden op ons afscheid.
Ik heb altijd geroepen dat als Punk er niet meer was, ik drie maanden met de gordijnen dicht in bed zou blijven liggen en alleen maar chips zou eten. En geloof me, dat is waarschijnlijk nog steeds wat ik zou wíllen doen. Maar sinds januari is Cosmic bij ons. En ik geloof dat Cosmic me er door heen gaat slepen. Want Cosmic zal verder gaan. Die zal gewoon vrolijk zijn, en uit willen, en willen spelen en rennen en knuffelen, en mij aan het lachen maken met haar gekke capriolen. 

Ik kan me echt niet voorstellen dat Punk er niet meer zou zijn. Punk is mijn maatje. We hebben zoveel samen meegemaakt. Ik moet er niet aan denken, want de tranen schieten me meteen weer in de ogen.."


Inmiddels is Punk wél overleden, op 30 september 2013. Alweer bijna vier maanden geleden.. Ik heb behoorlijk wat verdriet gehad, erg veel depressieve klachten, en ik kwam er niet zelf uit. Ik ben een paar maanden geleden begonnen met het slikken van anti-depressiva. Nieuwjaarsavond zat ik hier alleen met Cosmic. En na twaalf uur dacht ik; zo, een vers jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik mis Punk nog steeds ontzettend en huil nog erg regelmatig om haar. Maar ik kijk ook naar de toekomst. Ik moet nu eenmaal verder, en dankzij de medicatie voelt het nu alsof ik in de schemer loop en niet meer in het pikkedonker. Ik heb een aantal dagen terug eindelijk een passende urn voor Punk gevonden. Binnen een paar weekjes is ie hier. Dan heeft ze eindelijk echt een plekje, en ik hoop dat ik het dan ook weer wat meer een plekje kan gaan geven.