Hoe gaan jullie om met de dood van jullie maatje?

Neem de tijd, volg je hart.
We hebben soms vrij snel een nieuwe hond gekocht en eenmaal zijn we twee jaar zonder geweest, ik dacht nooit weer nogmaals zo'n verdriet te boven te komen. De tijd helpt, hoe chliche het ook klinkt.

Het klopt wat je zegt, velen begrijpen niet je immense verdriet, wel de dierenliefhebbers zoals o.a. hier.

Zoekk naar manier om het af te sluiten, een afscheidsbrief, een tekening, een ritueel of wat ook. Dat kan helpen. Ook hier, doe alleen wat bij jou past en wat goed voor jou voelt.
Je hondje zou ook het beste voor je willen zoals jij dat ook altijd voor hem hebt gewild.

HalloIk begrijp helemaal hoe je je voelt.
Ik heb mijn hondje vrijdag 12-04 in moeten laten slapen ze was pas 8 jaar. Maar was zo benauwd.
Ze wordt as. Maandag gecremeerd, maar ik wordt af en toe zo wanhopig, over het lege en stille gevoel, dat  je het gevoel heb in paniek te raken omdat je maar blijft zoeken naar haar. Overal waar ik loop mis ik haar . Ook het verdriet an de kinderen is zo intens, hoe gaat dat inderdaad over? Ben gewoon ontzettend verdrietig. Loop ook Constant te huilen .
Sterkte

Alweer een maand geleden..  Mis haar zo erg! Gemis begint steeds erger te worden. Van het weekend zijn we voor het eerst een weekend naar Noordwijk geweest zonder haar. Ze ging altijd mee en nu.... Leegte. Word er niet goed van hoe ellendig ik me nog steeds voel. Kon ik haar nog maar even knuffelen..

Morgen word het van Shakira 2 weken mis haar nog elke dag ondanks dat ik haar dochter hier heb lopen en nog een schat van labrador van 10 jaar
Gisteravond naar bed gaan brak t me ineens weer op ,ze ging de laatste dagen met mij mee naar bed ipv met me dochter
Dan tilde ik haar het bed in omdat ze dat niet meer zelf kon

Ik heb dagen dat ik echt gebroken ben en dagen dat ik vrolijk over haar kan praten ,de ontdeugende trekjes die ze had

We hebben een mooi gedenk plekje voor haar in huis gemaakt en brand elke avond een kaarsje voor haar ,ik weet dat het voor Shakira beter was ,ze heeft nu de rust die ze verdiend ,maar t gemis is zo groot

Wat een mooi gedenkplekje hebben jullie voor haar gemaakt! Ja ik had dat deze week ook, lag in bed en kreeg het er zo aan..  Ze lag meestal bij me in bed, laatste jaren ook wel af en toe bij m'n zus omdat ze niet goed meer wou slapen s'nachts en ik ook mijn slaap moest hebben. Ik mis dat kleine witte donsje zo hé, kan geen foto van haar zien zonder tranen te krijgen ook al is het een maand geleden. Had haar ook al zo lang...ik wist niet beter dan dat ze er was. Voel me zo verdrietig....   Veel sterkte met het verlies van Shakira.

@Yolanda, wat een mooi gedenk plekje hebben jullie voor Shakira gemaakt. En wat een mooie urn hebben jullie uitgezocht.

Het gemis is zo groot, helaas weet ik daarvan mee te spreken. Bij mij is het nu bijna 2 jaar en mis m'n hondje nog dagelijks.

@BabyBren, moeilijk is dat he! Neem aan dat je op het strand was in Noordwijk? Bij de eerste mooie dag dat ik op het strand ben, heb ik het ook altijd even moeilijk. M'n hondje was dol op het strand, dan zou je tijd zo graag even terugdraaien dat ze er weer fijn bij was.

Voor jullie beiden heel veel sterkte

Ja heel moeilijk! Was inderdaad op het strand van Noordwijk. Laatste jaren kon ze die wandelingen al niet meer hoor op het strand, was te zwaar voor haar...  en ze wou ook niet hebben dat we haar zouden oppakken, dan ging ze blaffen en joelen haha.. ze wou nooit hebben dat je haar ergens mee hielp, wou alles zelf doen zelfs toen ze zo oud al was, eigenwijsje! Ook als ze niet goed in haar mandje kon komen, leek net alsof ze dr schaamde.. keek ze snel of wij het zagen en ging dan rondje lopen om het alsnog te proberen.. en als het dan lukte was ze helemaal blij en trots en keek dan even naar ons om te laten zien dat ze het echt wel zelf kon! Haha wat een hond was het.  Jij ook nog veel sterkte met het verlies van je maatje!

Allereerst iedereen veel sterkte met het verlies van jullie maatjes.


Hier is het alweer bijna 4,5 jaar geleden dat ik 'mijn' Rottweiler Amber heb moeten laten inslapen.
Zij zou 3 dagen later 11 jaar zijn geworden en had botkanker, hierdoor had ze erg veel pijn en we vonden het niet eerlijk om haar daarmee door te laten lopen.
Ik heb er heel veel moeite mee gehad toen we de beslissing namen om haar nog 1 dag mee te nemen met extra pijnstilling, maar toen ze eenmaal werd ingeslapen was het goed.
Ze had immers geen pijn meer en ze heeft een mooi leven gehad.
Tuurlijk mis(te) ik haar enorm, zij was nl mijn meissie, mijn maatje, mijn allessie.
Haar urn staat bij m'n moeder in de vitrine, samen met haar mooiste halsband en we hebben een hoop foto's van haar en natuurlijk onze herinneringen.

Met het overlijden van mijn 1e eigen kat heb ik heel veel moeite gehad, zoveel dat ik gewoon wegkwijnde.
Ik heb haar op bijna 19 jarige leeftijd in laten slapen nadat ze niet meer uit een toeval (wsl TIA) kwam en ik heb haar ook zo lang gekend.
We waren samen opgegroeid en haar laatste 1,5 jaar heeft ze bij mij mogen genieten van de rust en de vele aandacht die ik haar kon bieden.
De oplossing voor mijn verdriet was een nieuwe kat in huis halen, deze is inmiddels herplaatst ivm niet aarden bij mij en ik heb vrijwel gelijk daarna een opknappertje in huis gehaald die het inmiddels perfect doet.

Allereerst sterkte met het verlies van je maatjes! Wauw 19 jaar is echt oud! Geen wonder dat je wegkwijnde, is ook niet niks als je haar al 19 jaar had gehad. Die van mij is 17,5 geworden en was ook echt m'n alles.  Het is een maand geleden en ik kan er nog niet mee omgaan. Heb meerdere mensen in mijn familie verloren en dat verdriet ging sneller over als het verdriet van m'n baby... Ja klinkt erg maar het is echt zo. Hoor vaker dat als mensen een nieuw huisdier halen dat je een beetje afleiding krijgt, niet dat je hem of haar gaat vergeten maar dat je gewoon wat afleiding krijgt..  Ik persoonlijk moet er echt nog niet aan denken, wil het eerst verwerken en op den duur wel een ander hondje.. nu kan ik het nog niet.

Het is heel erg om een hond, mens, vriend of wat dan ook te verliezen.. Heb het zelf heel vaak meegemaakt, maar als je verdrietig bent moet je ook gewoon huilen gaan, anders blijft het gevoel.Het kan best lang duren voordat het verdriet minder is, maar geloof me, uiteindelijk word het minder maar dat kan lang duren, soms wel een jaar. Een andere hond kan afleiden, maar als jij denkt dat het te vroeg is neem de tijd om verdrietig te zijn over je hondje.
Het is echt vreselijk om een dier van je, of fammilielid of wat dan ook te verliezen :(, het gevoel dat ze er niet meer zijn, dat ze niet meer terug komen, dat je ze nooit meer kunt zien..

Sterkte

Punk is nog niet dood, maar wordt dit jaar wel 14 en heeft wat medische probleempjes. Het is confronterend maar ik ben me aan het voorbereiden op ons afscheid.
Ik heb altijd geroepen dat als Punk er niet meer was, ik drie maanden met de gordijnen dicht in bed zou blijven liggen en alleen maar chips zou eten. En geloof me, dat is waarschijnlijk nog steeds wat ik zou wíllen doen. Maar sinds januari is Cosmic bij ons. En ik geloof dat Cosmic me er door heen gaat slepen. Want Cosmic zal verder gaan. Die zal gewoon vrolijk zijn, en uit willen, en willen spelen en rennen en knuffelen, en mij aan het lachen maken met haar gekke capriolen. 

Ik kan me echt niet voorstellen dat Punk er niet meer zou zijn. Punk is mijn maatje. We hebben zoveel samen meegemaakt. Ik moet er niet aan denken, want de tranen schieten me meteen weer in de ogen..

Vandaag is het alweer een week geleden dat we moesten beslissen om onze lieve FRISO in te laten slapen.
Dagelijks word ik nog overvallen door verdriet en komen er weer tranen.
Vooral het thuiskomen in een leeg huis vind ik erg moeilijk.
Wel ben ik doorgegaan met de dagelijkse wandeling met mijn vriendin en haar hond (FRISO's vriendje Pontus). Dat is fijn, tot het moment dat onze wegen ons scheiden en ik zonder hond naar huis moet lopen. Dan komen de tranen weer.

Gisteravond lagen we in bed en realiseerden we ons dat het een week geleden was dat FRISO bij ons in bed kroop. Zijn laatste nacht sliep hij tussen ons in. Weer gehuild.

Zijn spullen heb ik gewassen en bij elkaar schoon opgeborgen. Zijn tuigjes moet ik nog wassen.
Alles wordt bewaard, het komt echt weer van pas want ik kan niet zonder hond.


Er staan/hangen sowieso altijd al veel foto's van FRISO in huis en via een ander forum heb ik er nog iets bijgekregen. Dat hebben we afgedrukt op dik papier en ik heb er een mooi lijstje omheen gekocht.



Op mijn verzoek heeft deze compositie het thema 'strand' gekregen. Ben er erg blij mee.

4 maand terug heb ik mijn maatje Bouncer in moeten laten slapen, en hoe ik er mee omga? Niet, ik kan het niet eens. Schuldgevoel heb ik...Er is zoveel wat ik anders zou willen hebben gedaan. Had ik dit, had ik dat...Sinds het overlijden van bouncer word ik wakker met ademnood snachts. Zijn urn staat in mijn huis, en ik vind het zo'n rare gedachte dat mijn maatje daar ligt. Ik had zo gehoopt dat het me goed zou doen, maar ik krijg er een brok van in me keel. Waarom? Geen idee. Ik kan niet eens over hem praten, moet ik toch huilen. Mijn vreugde is sindsdien echt weg. Ik hou zoveel van dat ras, franse bulldog, dat het voor mijn gevoel de vreugde alleen weer terug kan komen als er weer een franse bulletje in mijn leven verschijnt...

Hoezo heb je een schuldgevoel dan? Je hebt hem vast niet voor niks laten inslapen toch? Ik denk dat soms ook wel eens hoor.. had ik dit en dat moeten doen maar het was toch niet meer goed gekomen met haar. Kan er zelf ook niet goed over praten zonder te janken hoor, en dan die foto's bekijken.. Bah voel me vreselijk! Mijn vreugde is ook weg sinds het overlijden van m'n meisje, ze was me alles! Heb nu alweer tranen in m'n ogen..  Ik hoop dat we ooit onze lieve hondenvriendjes weer zien!  Denk dat je wel weer een ander hondje wilt? En vast weer een Franse Bulldog. Wij willen denk ik ook weer een Maltezer, niet om m'n baby te vervangen maar gewoon om het ras, ze zijn zo lief! Maar andere kant ben ik ook wel bang dat ik haar ga vergelijken. Niemand vervangt ooit mijn babytje, nooit!

Hallo,

Als eerste veel sterket met je verlies van je trouwe maatje!

Ik heb zelf 8 weken geleden op 26.2.2013 mijn lieverd Chuckie (Jack Russell) in moeten laten slapen. Hij is 14 jaar en 7 maanden oud geworden.
Het was een geleidelijk proces, het begon met plassen in de woning, terwijl hij al buiten is geweest. Naar de DA geweest maar alles was in orde bloedonderzoek was goed. De laatste maanden begon Chuckie steeds meer af te vallen ondanks dat hij normaal at en dronk. Spelen wilde hij al niet echt meer... En zo werd naar weer een bloedonderzoek duidelijk dat er ergens in zijn lichaam een tumor/ontsteking zat waarschijnlijk in zijn hoofd. Na een korte opleving in januari dit jaar, was het in februari dan echt langzaam het einde voor mijn taaie en sterke Chuckie, en heb hem moeten laten inslapen. Lopen ging steeds slechter en hij struikelde ook vaker... Ik kan nog veel meer schrijven maar wil alleen nog zeggen dat het verlies van je hondje vreselijk zwaar is... Heb dagen savond zitten huilen, alleen op de bank en Chuckie is er niet meer :( Om het verlies te verwerken heb ik hem laten cremeren en staat de urn met een mooie foto bij mij in de kast...en mooi plekje...heb ook nog een fotolijst gemaakt met Chuckie en samen met mij.
Elke avond als ik naar bed ga praat ik nog even met hem en zeg altijd: weltrusten jong en hou even de urn vast... Dit doe ik elke dag en ga dit ook nog heel lang doen!

Verlies van je trouwe kameraad vergeet je NOOIT...hij is bijna 15 jaar bij me geweest. 1/3 van me leven...
Ik heb ook momenten van schuld gevoel gehad, en soms nog heb...zo van had ik maar dit of dat...meer gespeeld met hem of wat dan ook...maar je schiet er helemaal niets mee op. Rouwverwerking kan wel een jaar duren, zo is mij gezegd, maar het krijgt zeker wel een plekje!

Aan alle overleden honden: HET GAAT JULLIE GOED IN DE HONDENHEMEL...
En aan alle baasjes heel veel sterkte!!!!

Wij hadden één jaar geleden rond deze tijd te horen gekregen dat onze lieve Ziko lymfekanker had en dat er niks meer aan te doen was. Onze wereld stortte op dat moment even in, mijn vader (inmiddels ook overleden) lag toen in het ziekenhuis na een tia.

Ziko heeft het nog 2 maanden vol gehouden en toen was het toch echt tijd. We hadden het ook echt op die zelfde dag besloten dat hij die zelfde dag nog moest worden ingeslapen. Wij hebben het thuis laten doen, hij is rustig ingeslapen. Maar het was plosteling zo stil, geen getrippeld achter je aan.

We hebben Ziko de volgende dag naar het crematorium gebracht en hij is die zelfde dag nog gecremeerd.

Als ik er nu nog steeds aan denk, heb ik tranen in mijn ogen. Mijn lieve hond en onze eerste hond als gezin, is er niet meer. Nu sowieso op het moment spelen grote enomtie omdat mijn vader nog geen 5 maanden geleden plotseling is overleden en als ik één van mijn down dagen heb dan mis ik Ziko ook heel erg, dan denk ik bah verdomme waren mijn twee lieve mannen er nog maar (mijn vader en Ziko).

Na één half hebben toch een nieuw hondje genomen Maylo, hij is het zelfde ras als Ziko was. Na een tijdje toen we Maylo hadden kregen we zijn stamboom, ik was wel nieuwschierig waar Ziko's stamboom was en daar uit bleek dat beide familie was en dat Ziko een oom is van Maylo, dus dat vonden we wel erg mooi.

Ik ben heel blij met Maylo (hij is nu 6 maanden) en ik deel liefde en leed met hem, hij is ook echt mijn hond. Maar ik zal altijd een speciaal plaatsje voor Ziko in my hart hebben.

Iedereen die zijn maatje heeft moeten afstaan door ziekte of door een ongeval of omdat je maatje al heel oud was,heel veel sterkte.Ook ik ben nu al weer ruim twee en half jaar geleden door een zeer ernstige ziekte mijn hond binnen enkele weken kwijt geraakt,en het verdriet is minder maar nog altijd aanwezig.
Vooral als je herinneringen ophaalt ,hoe mooi ze ook zijn komt er toch weer een knoop in mijn maag en had haar op zo,n moment graag willen knuffelen.Helaas zal dat nooit meer gebeuren.Inmiddels hebben we al weer bijna twee jaar een andere hond van hetzelfde ras in huis en gelukkig is zijn karakter zo totaal anders en beleven we veel plezier aan deze rakker die door zijn temperament ons hele leven de eerste maanden op zijn kop heeft gezet,maar het hielp wel om het intense verdriet waar ik mee rond liep wat minder te maken. Tybor zou ik ook voor geen goud willen missen maar er blijft voor altijd een speciaal plekje voor mijn meisje Kira in mijn hart.

Ik wens jullie allemaal veel sterkte.
Ons hondje is in juli een jaar overleden, en mis hem nog steeds.
Wel heb ik er nog eentje lopen, en die loopt ook op het einde, dus elke dag ben
je blij dat hij weer wakker mag worden. Geloof dat ik dan helemaal niet meer weet
waar ik heen moet met mijn verdriet. Sommige mensen reageren zo raar, het is maar
een hond, nou voor mij waren en zijn dit mijn alles. Verdriet moet een plaatsje krijgen,
en je kan daar geen tijd aan geven, van dan is het over. Gewoon lekker huilen als je
tranen hoog zitten, en denk aan de mooie tijden. Knuff

Ik mis haar zó erg! Nog steeds huil ik elke dag om haar...kan geen foto zien zonder te janken, die lieve oogjes...  Is dat wel normaal dat ik nog steeds elke dag om haar huil? Ik ben normaal helemaal niet zo.. heb meerdere mensen verloren in m'n familie maar m'n meisje heb ik echt zoveel verdriet van! Ze was m'n alles.... ze betekende zoveel voor me.. ik kan er gewoon niet mee omgaan! Mis je zo m'n kleine baby.. 

@BabyBren, het nog zo kort geleden dat je afscheid van je lieverd hebt moeten nemen. Gemis en verdriet is zo groot, dat het niet raar is dat je elke dag nog traantjes laat, ook bij het zien van foto's van haar.
Het is gewoon heel moeilijk....Bij mij is het in juni 2 jaar geleden en nog steeds mis ik haar ontzettend. Heel veel sterkte, en gooi je tranen eruit. Emoties niet opkroppen...

Ja het is inderdaad nog niet zo heel lang geleden, donderdag twee maand. Verdriet is echt groot! Zat op je profiel te kijken en wat een prachtig mooi plekje heeft je hond! Is dat op een hondenbegraafplaats? Mijn meisje ligt in onze tuin.. maar achteraf had ik haar misschien beter ook kunnen begraven op een hondenbegraafplaats.. Stel je voor dat we gaan verhuizen, dan ligt ze daar nog steeds..Kan haar nu ook niet meer opgraven.

O, ja: ik snap het helemaal. Ik hou het nog steeds niet droog wanneer ik aan mijn oude hond denk... Maar ik weet voor mezelf 1 ding: zomaar ineens wist ik zeker dat ik een andere hond wilde. Terwijl ik eerst zoveel twijfels had of ik er nog wel aan zou beginnen. Het slijt op den duur echt wel. Met de nieuwe hond had ik veel plezier, maar ook verdriet. De nieuwe hond deed zoveel dingen hetzelfde als de oude... Het was allemaal heel herkenbaar.
Laat je niet opjagen in je rouwproces. Iedereen doet dit op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Sterkte!

@Marijke, mag ik vragen wanneer jij toe was aan nieuwe hond? Verschillende punten waarom ik er nog steeds niet aantoe bent. Hoop dat ik ook ooit het gevoel krijg dat ik er klaar voor ben!

Ik denk dat dat bij iedereen anders is. Ik kreeg een keer van iemand een privé bericht en zij had binnen een week een andere hond. Moet iedereen ook zelf weten natuurlijk, maar ik zou dat niet kunnen. Af en toe kijk ik wel eens naar een pup of op internet naar hondjes in het asiel. Kan het nu nog niet over mijn hart krijgen om een ander hondje te nemen. Heb jij al een ander hondje Minoes?

Ik vind het ook nog steeds moeilijk hoor sommige dingen (het is sinds nov. 2012).  Al hebben we nu sinds een dikke week een nieuwe pup want ik vind het sowieso erg moeilijk zonder hond. (Al hebben we Lady nog maar vanwege haar leeftijd kun je daar weinig meer mee ondernemen). Ik vind nog wel eens hondenhaar van Lobbes en dat vind ik moeilijk. En al die spulletjes van hem, eigenlijk wil ik liever niet dat de pup daarmee aan de haal gaat. Sommige dingetjes gaan nog wel maar zoals z'n tuig dat kan ik gewoon niet. Dat ligt in een speciaal doosje opgeborgen met wat andere spulletjes van hem.  Bovendien wil ik de pup ook nieuwe spulletjes gunnen ook al hecht die daar geen waarde aan. Er liggen nog zoveel knuffels zonder ogen, totaal verminkt door Lobbes. Ik kan die knuffels ook niet wegdoen.

Sinds vandaag heb ik Lobbes hier uit m'n profielfoto gehaald en daar heb ik het eigenlijk al heel moeilijk mee. Maar het is zo raar om te doen alsof hij er nog is terwijl dat niet zo is. En Obi dan? (Onze pup)? Op facebook blijft Lobbes ook gewoon staan ook al is de pup er. Ik heb het gevoel dat hij anders helemaal weg is en vergeten en dat zal hij nooit zijn!

De hond die 14 is geworden ligt in de tuin begraven van ons oude huis. Dat is inmiddels verkocht. Toch heb ik er geen moeite mee dat ik hem achterliet.
Het is natuurlijk handiger wanneer je je hond laat cremeren. Je kunt de as in een urn bewaren, maar ook uitstrooien. Ik vond het idee van vebranden akelig. Daarom hebben we de hond begraven. De eerste bleef achter bij de dierenarts. Achteraf ook een naar idee.
De hond daarna ligt ook weer in de tuin begraven. Dat doe ik ook met de volgende (denk ik). Toch vind ik het idee heel naar om hem achter te laten wanneer we weer zouden verhuizen. Ik hou er niet van om een begraafplaats te bezoeken. Het zegt me niet zoveel. Ik heb wel een beertje bewaard waar we vaak samen mee speelden. Soms kom ik een zijn favoriete piepbeest tegen wat nog steeds in de winkel verkocht wordt. Dat koop ik dan. Thuis geef ik het dan aan de nieuwe hond die het meteen stuk maakt. Daar moet ik dan toch om lachen, gek genoeg. Dat deed de oude hond nl. ook!

@Marijke, bedankt voor je hele verhaal. Lijkt me heel moeilijk en zwaar trouwens als er personen zijn die twijfelde aan jouw beslissing. Zal bij mij veel verwarring geven. Bij mij is het net andersom, iedereen vind dat ik de juiste keuze heb gemaakt maar achteraf heb ik daar zelf vaak over getwijfeld....en nog soms.

Graag gedaan. Dat vind ik ook een moeilijk iets, inslapen. In feite ben je meestal te laat met deze beslissing. Mijn hond had al zoveel pijn. Maar je probeert toch al het mogelijke nog! Ik heb het ook weleens omgedraaid: stel dat mijn hond over mij moest beslissen? Dan had ze het waarschijnlijk net zo gedaan voor mij.
Sterkte iedereen!