Nieuwe puppy na overlijden hond, hoe deden jullie dat?

Hi,

Ik vroeg me even het volgende af.
Wij hebben 13 jaar een hond gehad en nu een jaar na zijn overlijden krijg ik over 6 weken een nieuwe puppy.
Behalve dat ik het spannend vind omdat dit nu echt mijn hond wordt, en niet meer onze gezinshond, ben ik zo ontzettend nieuwsgierig naar een nieuwe hond.

Sowieso wordt het een ander ras dan de vorige hond (een Oostenrijkse pinscher ipv een Beagle, maar dat is al in vele topics vermeld )
Hoewel ik een Beagle nog steeds een hele leuke hond vind was ik bang dat hij te veel aan mijn oude hond deed denken.

Maar hoe deden jullie dat, een nieuwe pup na je oude hond?
Vergeleken jullie hem nog steeds met je oude hond?
Sowieso begin je weer fris, zo gezegd en heb je geleerd van je honden.

Ik ben gewoon benieuwd hoe dat bij jullie verliep.

Wij hebben 2-3 weken na het overlijden van Baziel Joekie gaan halen.
Wij zeggen nu nog heel soms Baziel tegen Joekie, maar ja, 3 jaar die naam gezegd...
Wij vergelijken ook wel soms.
Maar door Baziel zijn we ook een ervaring rijker enzo

Je moet hem niet gaan vergelijken met je oude hond deze heeft zijn eigen dingen. Geniet van hem /haar zoals ze is. Ik weet dat het moeilijk is maar je zou zien dat het wel lukt

Ik wil dat zelf ook niet gaan doen, hem vergelijken .. Maar ik mis mijn hond soms best nog wel dus ben daar bang voor denk ik.
Ik heb expres gewacht met een pup omdat ik niet zou willen dat de pup mijn hond gelijk moest vervangen.
Maar voelt toch wat vreemd.
Dat van die naam kan ik me voorstellen haha. Vroeger hadden wij thuis al dat onze hond vaak werd verwisseld met namen van de kids

Bij jou is het net het omgekeerde; het wordt nu echt jouw pup.

In ons gezin hadden wij een hond, maar dat was eigenlijk de mijne.....(Wodan)
nu is er een herplaatser(Luna), en dat is nu de hond van het gezin en niet zozeer van mij....

Gaat ook prima zo, ik zou niet anders willen.

wel .. ten eerste is het al een ander ras maar dan nog ..... Mc ( golden ) noem ik tegenwoordig vaker Coach maar komt denk ik omdat hij helpt met het aanleren van dingen bij Luna. vroeger deed Coach dat. Maar het is zo'n ander soort hondje dus vergelijken nee.
Het gaat / ging prima eigenlijk steeds weer er ploppen soms herinneringen op hele leuke maar dat geldt voor alle honden die we gehad hebben en dat is alleen maar een positief iets. 

Geniet lekker van je nieuwe pup en koester de herinneringen aan ....

Wij hebben de honden nooit echt met elkaar vergeleken, maar soms kan Jinx nog wel eens rare fratsen uithalen die ons doen denken aan de streken van onze vorige hond. We hebben dan ook nog regelmatig een 'weet je nog'...-momentje. Maar dat is eigenlijk alleen maar leuk. Verdrietig zijn we niet meer om onze oude hond, ze heeft een super oude dag gehad en dan is het alleen maar leuk als je nog regelmatig aan haar herinnerd wordt.
Wel gebeurd het nog vaaak dat mijn vriend Quinta roept als hij Jinx bedoelt of als hij het over Jinx heeft dat hij Quinta (de oude dalmatiër) bedoelt. Maar goed...zo zijn mannen nou eenmaal... 

Wij hebben nog nooit een pup in huis gehad, en na het overlijden van onze vorige hond hebben we opnieuw een herplaatser in huis genomen.

Maar onze buren hadden 14 jaar een Tervuerenaar. Toen hij overleed duurde het 5 jaar totdat ze geestelijk en emotioneel klaar waren voor een nieuwe pup. Ook hebben ze gekozen voor een ander ras, juist om vergelijken te voorkomen.

Ik weet van gesprekken dat ze weleens de nieuwe vergeleken met de oude hond, maar verder dan dat ging het ook niet. Andere rassen, andere karakters. Dus niet veel hetzelfde

Onze hond is 2 maanden geleden gestorven. En ik mis hem echt verschrikkelijk.. Mijn familie wil een nieuwe hond maar dan wel hetzelfde ras als de vorige en ook persé een pup. En dat wil ik gewoon niet, omdat ik dat raar vind tegenover onze overleden hond. En de pup die misschien aan bepaalde verwachtingen moet voldoen wat niet eerlijk is. Dus we worden het er niet over eens. Ook al willen mn ouders de hond voor mij aanschaffen en zou hij of zij mee verhuizen zodra ik uit huis ga. Want mn ouders hebben niet de tijd en interesse om een hond een goed leven te bieden. Ik zou dolgraag een asielhond willen (helpen). Maar dat zien ze niet zitten.

Dusss als je de kans hebt zou ik inderdaad toch wel weer snel een nieuwe hond aanschaffen want persoonlijk vind ik dat er toch wel een enorm gat is (zoals ik zelf ervaar) wanneer je geen maatje meer hebt. Nu focus ik me nog steeds heel erg op het verlies terwijl ik me liever op een andere hond zou focussen en verdergaan. Ik mis het uitlaten bv ook enorm en zie geen reden om zomaar wat te wandelen ofzo zonder mn maatje..

ik heb ook na het overlijden van mijn terv.herder eigenlijk snel een andere hond erbij genomen.niet dat ik hem vergeten was en nog niet.
maar ondanks dat ik nog 2 teckels toen had de enorme stilte.
wel een ander ras geworden nl.een sheltie en dat was ook weer enorm leuk en ook troostend.
ik herkende ook weer dingen uit mijn overleden hond zijn puppytijd en gewoon het verzorgen van de pup trooste me enorm.
na 1 jaar overleed een van de teckels daar is geen andere voor gekomen nu heb ik er dus nog 2 .
mocht de teckel komen te overlijden dan weet ik nog niet of ik er weer 1 bijneem 1 is ook wel handig maar wil eerst kijken hoe de hond het ervaart.
en ook hoe ik het ervaar ik ben een honden en katten mens en ik kan me ook geen leven zonder mijn maatjes voorstellen.
ik vind niet dat je de overleden hond verraad hoor het zou juist wel zo zijn als de hond weg word gedaan en je neemt een andere hond maar mijn honden zijn verzorgd van pup tot het einde en ze zijn altijd in mijn gedachte praat ook vaak over ze dus nee zo voel ik het niet eerlijk gezegd.
wel heb ik dan meestal een ander ras weet eigenlijk ook niet waarvoor dat zo gelopen is.
groeten greet

Wij hadden eerst Terry, toen hij een week hemelde werd mijn moeder helemaal gék van de stilte.
En zo was er (de fokker had toevallig nét een nestje) 8 weken na Terry weer een pup, Max.
Zelfde ras, maar zó'n andere hond.
 
Ik heb mezelf nooit vergist, maar woonde op dat moment al niet meer bij mijn ouders.
Soms hadden we inderdaad wel van die vergelijk-momenten "weet je nog dat...".

Max hemelt inmiddels ook al bijna 4 jaar. Maar zelfs nu Fleur er is (totáál ander ras) denken we nog wel eens aan Terry en Max.
Je blijft denk ik altijd wel van die "weet je nog..." momenten houden, maar dat mag ook (vind ik), zolang je de honden maar niet echt gaat vergelijken alsof de ene beter of liever is dan de ander.

Na een paar weken hebben wij onze nieuw pup opgehaald. Zelfde ras. We noemde hem ook vaak Barry ipv banshee maar dat gaat vanzelf over. En ja hier vergelijken we wel eens met onze oude hond maar in van dat deed Barry ook haha en dan lachen we erom en denken we aan de goede en leuke momenten met Barry

Eigenlijk is het dus best normaal als je je honden vergelijkt?
Best logisch. Ik probeer ook echt blanco erin te gaan met zo min mogelijk verwachtingen.
En inderdaad een ander ras scheelt ook.

Bedankt voor jullie antwoorden en delen van ervaringen. Top

Na het overlijden van onze 1e Labrador, gingen we gewoon weer verder.
Tuurlijk, we dachten er nog aan, maar een nieuwe puppy, is ook een nieuw begin!
alle leuke momenten komen weer terug!
Je denkt er nog veel aan, maar dit is ook wel heel leuk, of niet?

Wij hebben onze hond nog nooit vergeleken met de andere.Behalve dan dat we het geslacht nog wel een poos door elkaar hebben gehaald.
Nu een hij eerder 2  x een ze.
Wel hebben we vaak gelijkenissen gezien in gedrag en dat wel eens aangehaald.
Maar dat werd als prettig ervaren i.p.v verdrietig.
We hebben nog nooit het zelfde ras gehad (2 x een kruising) en een heel ander ras,dus er was niet zoveel te vergelijken.
Daarnaast hebben we het zo druk gehad,met weer een pup,want bij ons was het ook lang geleden dat we een pup hebben gehad,dat weg geen tijd hadden om te vergelijken.
Veel plezier met je nieuwe pup en slaap nog even voor,want na 13 jaar en een jaar helemaal geen hond weet je niet wat je overkomt.
Het feit dat je er rekening mee houdt is al genoeg,je staat open voor een nieuwe hond en de rest volgt vanzelf.Hij/zij heeft weer zijn/haar eigen hebbelijk - en onhebbelijk heden.

Mijn vorige maltezer is in april overleden en ik heb daar veel verdriet van gehad. Heb altijd geroepen dat als zij zou komen te overlijden ik geen hondje meer zou nemen. Daar ben ik van teruggekomen. Na ongeveer 6 weken na haar overlijden liep ik alleen een rondje te wandelen. En toen was ik er ineens uit! Ik kwam tot de ontdekking dat mijn leven met hondje zoveel leuker zou zijn dan zonder. Toen ik eenmaal het besluit had genomen ben ik gelijk op zoek gegaan. Nu is Luna er en zij heeft mij geholpen het verlies van mijn vorig hondje te verzachten. Hetzelfde ras maar een heel ander hondje. Vergelijken heb ik bijna niet gedaan maar je haalt wel herinneringen op. Nu na 2 jaar nog steeds maar dat zijn geen verdrietige herinneringen. Meer dingen wat Luna nu doet tegenover Kruimel toen. Je moet het ook niet zien als vervanging maar als verrijking van je leven.