Hond naar het asiel?

Ik kwam dit verhaal op internet tegen en wou het even delen met jullie.. een prachtig verhaal wat hoop ik mensen doet nadenken.


"Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.

Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde. Ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen.

Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.

Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".

Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam - en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit.

Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.

Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een met "papieren".

Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde "Nee pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"

Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.

Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille kamer. Ze plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik, zoals ik ook altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jaren geleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon je?"

Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten.
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen."

Ik kende hem al maar krijg er nog steeds tranen van in mijn ogen. Hoop idd dat het veel mensen tot nadenken aanzet

ik krijg echt tranen in mijn ogen

een mooi verhaal, maar zo zielig einde

Ook ik kende die al ja...

Ja, ik ben normaal niet echt niet snel aan het huilen ofzo, maar door dit stuk tekst krijg ik wel een brok in mn keel.. Vooral omdat voor veel honden dit gewoon de keiharde waarheid is.. Dat een hondje ooit iemands beste vriend was en met geboorte van een kindje/nieuwe baan/verhuizing/nieuwe relatie opeens een last word..

kende het al maar krijg steeds weer tranen in mijn ogen

Ik kende het al. Ben na de eerste regel ook maar niet meer verder gaan lezen. Dan zit ik hier zo weer te huilen..
Vreselijk dat dit voor sommige honden de werkelijkheid is

Ik las het pas op een ander forum, wordt hier gewoon emotioneel van.

Het is voor velen de harde werkelijkheid, al kan ik me persoonlijk geen enkele voorstelling maken om mijn lieve schat weg te brengen. Bij mij is het liefde voor het leven!

Ik kan het mij gewoon niet voorstellen dat je zoiets doet. Evy ligt nu met haar kop op mijn schoot rustig te snurken. Je kunt een dier toch niet weg doen? Zo'n zachte tong die je tranen weg likt en vervolgens met haar neus tegen je wang duwt en zo'n blik van: "Kom, dan gaan we naar buiten toe. Daar worden we allebei vrolijk van." Onze dieren worden hier zelfs thuis in geslapen, allemaal op de bank en het dier lekker op schoot. Toen we onze kat lieten inslapen had mijn vader vrij genomen, zodat hij er bij kon zijn.


Eigenlijk zouden mensen die hun dier naar het asiel brengen endie niet meer herplaatst kan worden een bericht moeten sturen wanneer ze het bbeestje hebben laten inslapen en waarom. Kijken wat het met ze doet..

Ja, ik kan het me ook gewoon niet voorstellen. Sommige situaties zijn natuurlijk uitzonderingen, soms hebben mensen opeens financiele problemen waardoor het niet meer gaat of zijn er gedragsproblemen die niet door die mensen verholpen kunnen worden.. Dan is het soms ook gewoon beter dat een hond ergens anders naar toe gaat. Maar helaas is het gemiddelde marktplaats of asiel-verhaal altijd iets van 'we hebben er geen tijd meer voor' of is het een gevalletje van 'als pup was het een leuk hondje maar nu ie groot word issie niet meer zo schattig' of een gevalletje dat ze geen zin hebben om een hond zoveel uit te laten (zeker niet als het regent of koud is)..

Zulke mensen zou inderdaad een schuldgevoel aangepraat moeten worden.. Maar goed als je ziet hoe makkelijk sommige mensen hun hond weg doen vraag ik me ook af of die wel een schuldgevoel kunnen krijgen..

Ik kende hem ook al, maar ook ik krijg steeds weer tranen in mijn ogen als ik het stuk lees. Hondentrouw, daar kunnen veel mensen nog een hoop van leren....

jep, kende hem ook al en heb hem al verschillende keren gelezen en toch zit ik weer te janken als een klein kind. misschien wel omdat ik op een topic gereageerd heb van de week over een benner senner. hij is 18m en zijn baasje doet hem weg omdat zij te weinig tijd voor hem heeft. het doet me zo'n pijn in mijn hart en toonde de foto's aan mijn man, maar zijn reactie was gewoon " zijn snoet is te pits voor een senner". zou hem zo graag naar hier halen om hem een goed leven te geven maar we hebben al 3 honden en ik weet niet zeker of ik nog een 4de hond aan ga kunnen. de vrouw wil hem zo snel mogelijk kwijt en ik zit hier maar te janken als een klein kind met pijn in mijn hart als ik aan hem denk

Ik kende het stuk ook al, maar iedere keer is het weer verschrikkelijk om te beseffen dat dit op waarheid is berust.
Verschrikkelijk..

Ik ben blij dat ik Mila uit het asiel heb kunnen halen en haar nu een prachtig leven bied waarin ze in alles voorzien wordt. Nooit hoeft zij terug naar het asiel, en ik zal haar altijd trouw blijven, precies zoals ze mij trouw is!

kende hem nog niet.. Tranen in mijn ogen.. 

Ook ik kende hem al en het blijft hartverscheurend.

En helaas is het ook de waarheid.

Ik zit in de bus van mn werk naar huis.. zit snikkend in de bus

Wat een aangrijpend verhaal zeg, jemig!

als ik denk aan dat hondje dat vrolijk mee de auto in stapt omdat hij denkt dat ze weer leuk een wandeling gaan maken, terwijl het eigenlijk de laatste trip met zijn vertrouwde familie is...bah

ik heb volgende semester een heel rustig semester, ik hoop dat ik dan weer 1 of 2 dagen in het asiel kan gaan helpen, de hondjes toch wat liefde gaan geven.

Ze zouden van dit verhaal eens een film moeten maken, hopelijk zijn mensen dan wat beter in staat het van de kant van de hond te bekijken.