Kun je een hond vergelijken met een mens/kind?

Ik denk dat je dit verschil pas echt kunt ervaren als je zelf kinderen hebt, de liefde voor je kinderen gaat echt veel verder, dieper. En ben je reëel dan weet je diep in je hart dit ook wel zonder dat je kinderen hebt
Mijn hond voelt als een kind. Dat kan ik eigenlijk niet zeggen omdat ik geen kinderen heb. Het verschil kun je inderdaad alleen ervaren als je zelf kinderen hebt. Diep in je hart iets 'weten' is toch anders dan diep in je hart iets 'voelen'. Ik kan me echt wel voorstellen hoe het voelt om kinderen te hebben maar denk dat het zeker 10 keer intenser is. Zulke gevoelens ken ik niet dus zal nooit weten hoe het echt voelt.

Dat zou ik nou ook wel willen, maar dan dat als tajo niet zo hondagressief was lol

Hoi,Ikzelf ben een vrijgezel zonder kinderen, maar heb wel een hele poos een kind meehelpen opvoeden en kan genieten van neefjes en nichtjes.
Ik zeg ook NEE; je kunt een hond niet met een kind vergelijken in reële zin, puur omdat het nou eenmaal een hond is en een hond is een dier met hele andere instincten. Andersom kun je een kind ook niet met een hond vergelijken.

Volgens mij is het wel zo dat een hond een volwaardig lid van je huishouden is en daar een belangrijke aparte rol inspeelt, net zoals kinderen, partner en jijzelf. 
Gelukkig nemen de meeste mensen een hond als gezinslid, rekening houdend met zijn/haar specifieke behoeften zoals uitlaten, spelen, eten, slapen, trainen, knuffelen, aaien, liefde geven, kammen of borstelen etc. Het begint wel erg veel op een kind te lijken zo, maar het is het niet, puur feitelijk.

Het zorgen voor en liefde geven aan een hond zorgt er wel voor dat we zoveel van zo'n beestje gaan houden en hem/haar gaan koesteren als een kind. Zeker voor alleenstaanden of stellen die geen kinderen hebben of niet kunnen krijgen kan dit wel eens hele sterke vormen aannemen (ik heb zo een Tante en Oom ).

Dit is alleen maar mooi, waarom niet? Kinderen, volwassenen, honden en andere dieren hebben allemaal liefde nodig en respect, maar blijven wel wie ze zijn.

Groetjes Rob en Sem

Leuk Topic trouwens !!!

Ik heb er ook begrip voor hoor als iemand het als kind voelt. Ik vind ook dat iedereen vrij moet kunnen zijn het te uiten zoals het goed voelt, zonder dat andere mensen hier commentaar op geven.

Je hebt gelijk: Voor mijn dochter geboren werd, had ik ook wel een voorstelling hoe het moest zijn. Maar de ervaring is veel intenser dan ik me kon had kunnen voorstellen.

Ik begrijp dat een hond iemands 'alles' kan zijn. Mijn honden komen zeker in de buurt van die plaats.

Mijn honden zijn mijn kindjes. Simple as that!

Met of zonder haarspeldjes!

Moeilijke discussie hoor, je hebt hier de doorwinterde hondenliefhebber, de vrijgezellen die hun hond als bloedeigen kindje zien, de eenzamen die alleen hun honden hebben en de moeders die hun kinderen verdedigen als leeuwinnen...veel verschillende personen dus met hun eigen verhaal... Ik heb geen probleem met de mensen die hun hond als volwaardig gezinslid beschouwen en die mag gaan, zitten, liggen en slapen waar baasje is, ieder zijn zin... Ik persoonlijk heb mijn regels, dus hond naast de zetel en niet in en slapen in mand en niet in bed...Mijn kinderen ga ik niet vergelijken met mijn huisdieren, dat gaat me wat te ver, maar dat wil niet zeggen dat ze niet in de watten gelegd worden en dat we er als gezin niet verantwoordelijk voor zijn dat ze een gelukkig en lang leventje krijgen, ze horen er allemaal bij.

Als onvrijwillig kinderloos was mijn wens altijd een of 2 kinderen.
Ik ben inmiddels 48 en durf het bijna niet te zeggen want er rust nog steeds een taboe op.....maar nu ik het een plekje heb kunnen geven ben ik zelfs blij dat ik geen kinderen heb.
Als ik het zo tegenwoordig wel eens hoor om me heen plus dat ik zelf chronisch ziek ben (ziekte van lyme) zou ik die zorg niet aan kunnen en ook niet meer willen.
Ik hoor het bij de buren en zie het bij mijn vrienden....ppfff..wat een zorg en wat een grote monden.
En nu hoor ik ieder moeder zeggen....ja maar...dat doen mijn kinderen niet hoor!
Maar waarom zie ik dat dan wel overal om me heen??
Tuurlijk brengt het houden van dieren ook zorg mee...ik weet er inmiddels alles van met onze jonge Luna die nu al 2 keer geopereerd is aan een levershunt en nog niet is zoals ze zou moeten zijn, maar gelukkig geen gejengel, gehuil en gedram.
Enkel liefde en dankbaarheid krijg ik van mijn dieren terug omdat ik goed voor ze ben.
Hier zullen wel heel veel moeders van gaan stuiteren maar je kunt een ander niet afdwingen om kinderen altijd maar leuk te vinden.
Ik vind ze namelijk niet (meer) leuk en dat is een gevoel waar ik eerlijk voor uit durf te komen.
Ook al weet ik hoe dit nog een taboe is.
Wil niet zeggen dat ik iedere moeder het geluk gun met haar kind(eren) maar gun mij het geluk met mijn honden/katten/vogels en paarden.
Die geven mij datgene waar ik gelukkig van word.

Zoals Cockerfan al zegt, moeilijke discussie
maar toch een interessante discussie,
waarin de meningen zo erg verdeelt zijn.
Alle respect voor iedereen die er niet voor opzij gaan en hun mening hierover zo open en eerlijk delen met de rest, super

Helemaal mee eens!

Een hond is een dier en een kind is een mens, zo simpel is dat.
Ik heb zelf 2 kinderen en het gevoel wat je hebt bij je kind is zooo intens, dat kun je pas voelen als je een kind hebt gehad. Vóór die tijd heb ik ook heel veel voor kindjes gezorgd, er van gehouden en ik dacht dat ik nooit méér liefde kon voelen, totdat mijn eerste kindje geboren werd......, dus je weet dat niet van tevoren.
Bij een pupje groei je daar in.
Wat ik wel hetzelfde vind is de beginperiode van pup en baby, kort gezegd "de weg wijzen".
Door op te gaan voeden en alles wat daarbij komt kijken, wijs je de pup de weg naar hond zijn (hoop je dan) en de baby de weg naar mens zijn en vanaf een bepaald moment gaat het bij ieder van die wezentjes een andere kant op.
Nu mijn kinderen volwassen zijn hebben ze díe zorg van mij niet meer nodig, maar honden zullen dat altijd nodig hebben.

Dingen die voor mij dan weer niet anders zijn in die eerste periode zijn oa niet straffen als een kindje/hond iets niet mag, maar zorgen dat het niet kan voorkomen, als iets goed gaat, belonen met stem/snoepje, stimuleren van "eigen gedrag", nou ja teveel om op te schrijven.
Ik ga voor mijn honden door het vuur, zo intens is mijn hondenliefde.
Dus ja en nee.

Neem me niet kwalijk, maar ik neem dus aan dat jij geen kinderen hebt. Het feit dat je neefjes en nichtjes hebt, doet daar niets aan af. Dat is niet te vergelijken met kinderen van jezelf. Ik heb zelf ook geen kinderen, maar mijn werk - en dat is het beschermen van kinderen - is wel een groot en belangrijk deel van mijn leven, iets waar ik voor sta. Geloof mij, ook dan raak je het vertrouwen in de mens kwijt. Net als bij een pup, kiest een kind er niet voor om in een bepaald gezin geboren te worden. Als moeder kan en mag je niet zeggen: 'jammer voor haar'. Nee, dan ga je op zoek naar een oplossing. Ik denk dat je niet helemaal begrijpt hoe schokkend het is als een moeder zoiets zegt over zijn of haar kind.

Als het andersom was: het kind mept de hond, maar het kind was er eerder en dus heeft de hond 'pech', wat had je dan gezegd? Precies... Dat er iets aan gedaan moest worden. Ik zeg ook niet dat het hondje meteen naar het asiel moet, maar het 'jammer voor haar' vind ik een zeer schokkende opmerking van een moeder.

Ik ben zelf als kind aangevallen door een hond en ondervindt daar nog last van, omdat ik getekend ben in mijn gezicht. Mijn mond is aan gort gebeten, om het maar even letterlijk te zeggen en ik moest met spoed geopereerd worden. Later moest ik nog eens onder het mes. Het was vreselijk en ik vind het nog steeds naar als mensen naar me staren, hoewel het niet echt meer zichtbaar is doordat ik meermaals ben geopereerd en uitgegroeid ben. Als puber heb ik een hele tijd met een sjaal om mijn gezicht gelopen, weer of geen weer, omdat ik me zo schaamde voor mijn 'lelijke gezicht'. Deze hond is ingeslapen, tot mijn grote spijt. Waarom? Omdat de kinderen bang waren geworden voor de hond, er niemand meer bij hent huis mocht komen spelen en omdat de hond simpelweg niet te vertrouwen was met mensen. En sorry, maar daar ging ik - als slachtoffer, als kind - wel even voor de hond en het belang van hun eigen kinderen ook. Ik hoop voor je dat je dat nooit hebt meegemaakt, dat je letterlijk getekend voor het leven bent, maar ik kan je vertellen dat je dat niemand toewenst. Ik ben er in principe dus fel op tegen om honden in te laten slapen en dergelijke, ik zou ook liever hebben dat ze elders een fijne plek krijgen, maar ik heb er wel meer begrip voor gekregen. Onderschat het alsjeblieft niet wat het met iemand doet als je zoiets meemaakt.

Mijn hond is ontzettend belangrijk voor mij en ik hou zielsveel van haar, al is ze er nog maar een paar weken. Ik zou alles voor haar doen, begrrijp me niet verkeerd, maar ik ben wel realistsich: een hond kun je niet vergelijken met je eigen kind. Echt niet. Het is al helder dat je alle moeders hier ziet zeggen dat, dat inderdaad niet te vergelijken is. Volgens mij kun je het pas echt vergelijken als je zelf én een hond, én kinderen hebt.

Ik heb niet alles doorgelezen hoor, maar voor mij is mijn hond zeker niet mijn kind, ze is nl volwassen, een volwassen hond, een andere diersoort dus dan ik.

Wel voel ik het zo dat ze voor mij een volwaardig lid is van de familie, en zij dus zeker zo belangrijk is als de rest van de familie.

ik moem mijn honden altijd mijn kinderen.

ze zijn me evenveel waard !!!

voor je kinderen doe of laat je dingen, voor mijn honden ook.

ik heb 6 kinderen, wat iemand ervan vind intreseerd me niet.
mijn honden zijn een verkorting van mijn leven...
maar liever een korter maar een gelukkig leven.

voor niks of niemand zou ik ze uit huis doen !!!

daar zijn al veel ruzies om geweest met mijn ex, mijn ouders, broer enz...

Ja mijn kids, zo word het hier ook uitgesproken, ga bij mama (ik) dus een koekje halen ofzo.

Mijn honden hebben me nooit, bedrogen, belogen, nooit achterbaks geweest en noem maar op.

het enige wat ze hebben is respeckt voor me en ik voor hun.

nooit hebben ze me iets in de weg gelegd.

mijn kids

lily is hier het babytje des huizen zolang ze geen 6 maand is en zo praten we ook over haar en tegen haar.

ohh dat men maar gaapt of raar opkijkt als ze ons bezig horen.

onze kleine baby lilyana ze zijn al maar even baby.
onze andere honden zijn kids.

Ik snap je berichtje niet zo goed. Heb je nou zes honden of zes kinderen? En wie moet een koekje gaan halen bij wie? En waarom zouden je honden eruit moeten van mensen in je omgeving?

ik heb 3 kids en 2 honden en 1 pup.

omdat ze me enkele jaartjes kosten maar dat heb ik ervoor over

niemand begrijpt dat ik voor mijn honden kies en er zelfs een pup bijhield

voor de honden noem ik niet baasje maar mama

Enkele jaartjes kosten? Hoe bedoel je dit? Qua tijd en energie (volgens derden ten koste van je kinderen misschien?) of heb je misschien lichamelijke klachten?

Mooie honden trouwens!

Weet je het maakt toch niet uit hoe je het noemt, dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken.
Ik ga pas scheel kijken als men een bromfiets voor z'n/haar hond gaat kopen.

ik heb zware asma longen werken voor 1/3 de.

mag van proffesor geen huidieren.
ik maak mijn eigen zieker tot ik aan de zuurstof moet.

als ik zo verder doe nog een aantal jaar zegt men bij elke controle.

mijn keuze dus.
maar dat begrijpen familie niet.

ik heb ook hele goeie dagen waarbij ik nog in de ring 2 rondjes kan lopen op show !!!

hahahaha inderdaad

Mijn visie op dit onderwerp.

Ik heb 2 kinderen en 2 honden, onze honden zijn voor ons onze honden en niet onze kinderen,
ze worden ook behandeld als honden en niet als "kinderen"
Zoals meerdere hier opperen zijn mijn honden wel een volwaardig lid van ons gezin, en worden zo dus ook behandeld, maar de kinderen staan boven de honden.
De honden moeten respect hebben en rekening houden met de kinderen, maar andersom onze kinderen ook zeker tegenover de honden.
Zoals er voor de kinderen regels zijn, zijn die er ook voor de honden (natuurlijk hebben beide andere regels)
En ja in geval van brand (laat ik het afkloppen) probeer je uiteindelijk alles wat je lief en dierbaar is te redden, maar de kinderen gaan voor de honden.
Daarintegen zal ik wel mijn honden eerder redden dan onze gekkos en onze hamster, al zijn dat ook onze huisdieren, maar ik heb het puur over in het uiterste geval van een keuze moeten maken.
Tajo is mijn maatje en Raven is me meissie, nu moet ik wel zeggen dat alles wat ik had gezegd dat ik niet zou doen met een klein hondje ik toch stiekempjes wel doe met Raven hoor.
Maar dat zal dan wel weer komen dat ik met allemaal kerels in huis leef en geen dochter heb

Aaah oke. Ik snap je familie wel, maar jou ook. Mensen zullen waarschijnlijk niet goed begrijpen hoeveel je van je honden houdt.

Ben dan wel benieuwd wat jij zou doen in de brandsituatie, hoewel het een stelling/keuze is waar ik kippenvel van kreeg. Ik hoop echt van harte dat niemand op dit forum - of überhaupt - zulke keuzes hoeft te maken. Vreselijk gewoon!

ik laat niemand achter al moet ik er zelf in blijven, niet mijn honden maar ook niet mijn kids zou ik achterlaten. ze zijn me echt evenveel waard

mijn honden zijn groot en zwaar, moesten ze niet meer buiten geraken ik ga op hun liggen en ze niet alleen aan hun lot overlaten, wie niet buiten geraakt daar blijf ik bij tot de laatste snik.

Ik zie mijn hond als hondenkind, is dat een kind nee want hij loopt op 4 poten, eet zijn vlees rauw, staat veel meer haar op, praat niet, doet geen kleren aan, en ja zo kunnen we nog even doorgaan, maar ik zie me wel als ouder van mijn hond op een manier.

Waar ik het wel moeilijk mee heb is als mensen tegen me zeggen "het is wel maar een hond maar een mens zit er toch mee in als er iets mee aan de hand is" daar heb ik een klein allergietje aan aan zo'n uitspraak. Voor mij is mijn hond wel een volwaardig gezinslid waar ik dus de term "hondenkind" wens op te plakken als er iets moet opgeplakt worden, heb dit niet zelf uitgevonden maar eens ergens opgepikt en daar kan ik me prima in vinden.

Nee, ik vind dat je een hond niet kan vergelijken met een kind. Al gedraagt die van mij zich soms wel zo hahaha.
Ik begrijp wél, dat voor iemand zonder kinderen, een hond voor die persoon zijn/haar hele wereld is.
Ik zeg zelf wel eens, mijn honden zijn mijn kinderen, máár; dat heeft níets te maken met hoe ik ze zie. Een hond is een hond en een kind is een kind. That's it. Ik vind wel, dat je een hond, net als een kind, moet geven wat hij/zij nodig heeft.

Heel goed topic dit!

Ik vind dit moeilijk om op te quoten, maar ik ga het toch proberen met alle respect voor iedereen zn situatie...

Ik denk wanneer ik in mijn situatie gezien én kinderen én honden heb en mijn gezondheid staat op het spel en ik kan dat voorkomen door afstand van mijn honden te doen, zou ik dat toch overwegen, omdat ik vind dat ik mijn leven niet op het spel wil zetten voor mijn honden terwijl ik ook nog kinderen rond heb lopen die hun moeder nodig hebben(verdienen te hebben) om voor ze te zorgen, lastig onderwerp dit...

ik heb enorm veel bewondering voor je !
ik zou me zelf ook geen leven zonder honden kunnen inbeelden.

/mee eens, ik heb respect voor mensen in bepaalde situaties die hun hond als een kind beschouwen, en zal daar nooit een raar woord over zeggen of een rare blik naar werpen, ik heb genoeg mensen gezien die met hun hondje in een kinderwagen lopen alsof het een baby/kind is.
Het enige wat ik daarbij zou kunnen denken is... iemand voelt zoiets waarschijnlijk niet voor niets...
Dat op zich is al een hele hoop respect waard.

Het gaat er gelukkig ook niet om wat er gedacht word van andere mensen, maar puur wat ieder zn eigen mening/visie hierop is, super dat dit topic zo respectvol naar elkaar toe blijft