Eerste hond opvoeden, jullie ervaringen?

Niet alleen opvoeding volwassen hond, maar ook opvoeding puppy

Ik was net even met Wichita aan het praten over opvoeding en vroeg haar hoe het was met haar eerste hond qua opvoeding.

Zoals sommige weten ben ik nog jong, 19 jaar, en woon ik samen met mijn vriend en onze diertjes.
Nu zijn Fennah en Larah dus mijn/onze eerste honden die we zelf opvoeden.
Vooral Fennah vraagt de meeste aandacht qua opvoeding, en ik ben heel intensief met haar bezig.
Toch gaat alles niet van een leien dakje en heeft ze gisterenavond onze kat willen aanvallen. Alles is terug in orde, maar toen was bij mij wel de druppel gevallen. Er moeten duidelijk iets striktere regels in huis komen! Fennah mocht voordien gaan en staan waar ze wou, doen wat ze wou en dat was echt niet goed voor haar. Ze dacht dat ze de wereld regeerde. Dinsdag komt een gedragstrainer en vandaag met een vriendin, haar honden en onze meiden naar het bos gegaan. Die vriendin van me (beetje ouder :p) is een zeer goede hondentrainster dus die heeft me veel tips gegeven. Nu mag Fennah dus niet meer op de zetel, enkel als wij het vragen. Zo kan ze dus niet meer wild in en over de zetels springen, territoriaal aan het raam blaffen,...
Ook als wij eten moeten ze in hun mand want ze respecteerden onze ruimte totaal niet! Met hun neus op tafel en al, terwijl we ze nog nooit eten van tafel hebben gegeven!
Als ik hun KVV in hun potten aan het pletten ben (tegen het schrokken) mogen ze ook niet meer zo wild en springerig naast me komen doen, maar netjes aan de scheiding tussen keuken en living wachten.
Sinds de duidelijke regels in huis is de rust terug gekeerd.
Ben super trots op men meisjes want ze doen het super! ^^

Maar op zo'n moment denk ik, wauw! Zoiets lees je niet in de boekjes maar leer je enkel door ervaring! Ik heb jaren boeken over hondengedrag gelezen, en ben daar nu wel veel mee. Maar de praktijk en de ervaringen leren me duizend keer meer!

Hoe waren jullie ervaringen met jullie eerste hond die jullie zelf (dus niet de ouders) opvoedde? Hebben jullie soms met de handen in het haar gezeten of was het altijd rozegeur en maneschijn?

Mijn eerste hondje was eigenlijk mijn vorig hondje, een maltezertje. Toen ze bij ons kwam was ik nog maar 7 jaar, dus van de puppy periode herinner ik me erg weinig. Ze is vorig jaar gestorven, als ik 19 was dus en ze was eigenlijk het perfecte hondje, nooit problemen mee gehad, dus eigenlijk wist ik zo goed als niks van een hond opvoeden
Toen dat hondje dan gestorven was wist ik wel al vrij snel dat ik terug een hond wou, ik vond het te moeilijk zonder. En zo is Perdie bij ons gekomen en dat was wel even wat anders! 

Perdie is namelijk veel groter als een maltezer dus dat was al aanpassen en dan kwamen er nog zoveel meer 'problemen' bij. Happen naar katten, trekken naar honden, happen naar mijn mama,... 

Toen ze hier net was ben ik wel even in paniek geraakt. Ik had meteen een erg sterke band en wist dat ik haar niet zou terug brengen naar het asiel, maar ik besefte toen pas hoe weinig ik daadwerkelijk wist over honden en hondengedrag. Gelukkig ben ik hier terecht gekomen en op 9 maanden tijd (zolang is Perdie hier al) heb ik zoveel mogelijk gelezen en geleerd over honden als ik kon. Zoals jullie kunnen afleiden woon ik dus nog wel thuis, maar ik ben wel zelf verantwoordelijk voor de opvoeding van Perdie, Perdie zal dan ook binnen enkele jaren samen met mij verhuizen en altijd bij mij blijven :à

Nu kan ik met zekerheid zeggen dat Perdie hier nooit zal weggaan en dat ik weet waar ik mee bezig ben. Het kan natuurlijk altijd zijn dat er in de toekomst nog dingen gebeuren waar ik geen antwoord op zal weten, maar dan weet ik zeker dat ik op de een of andere manier wel een oplossing zal vinden.

Met mijn vorig hondje hebben we enorm veel geluk gehad, want mijn ouders weten zo goed als niets over honden opvoeden, dus ik ben blij dat het zo een schatje was

En dankzij Perdie ben ik volledig overtuigd dat ik alleen maar wil bij leren en dat ik in de toekomst altijd honden zal hebben. Liefst van al zou ik een 2de hond erbij hebben, maar zowel onze thuissituatie als Perdie haar 'probleempjes' laten dat nog niet toe en dat vind ik helemaal niet erg. Er zal zeker een 2de hond op ons pad komen als de tijd daar rijp voor is.

Ik ben nog maar net bezig met mijn pup. Ze is 11 weken, nu. Ze is eigenlijk heel makkelijk en een genot om groot te brengen. Maarrr... ook onze madame gaat achter de katten aan en had vanmiddag bijna mijn konijn te pakken. Dat mag ze niet!

Als ze in bepaalde buien is moet ik haar ook echt CONTINU in de gaten houden en kan ik nog geen minuut wegkijken om bijvoorbeeld even een kop koffie te pakken. Dan is ze op oorlogspad en gaat ze weer even kijken wat ze ook alweer wel en niet mocht... Maar ze kan ook een half uur in de tuin spelen met haar botje of een ander speeltje. Dan zie ik haar liggen en heb ik er eigenlijk even geen omkijken naar.

Ze is dus - volgens mij - een ontzettend makkelijke hond, beter had ik me niet kunnen wensen. Maar net als elk pupje heeft ze wel eens haar buien .

Hoe doe je dat eigenlijk met je kat? Je creërt je eigen ruimte, maar blijft je meis nu ook beter bij de kat weg? Ik merk namelijk dat mijn katten er wel een beetje last van hebben af en toe en dat wil ik dus écht niet hebben! Het liefst heb ik dat ze de katten (en het konijn al helemaal!) gewoon laat lopen.

Ik zal hier mijn reactie ook nog even plaatsen voor iedereen om te lezen (ietsjes aangepaste versie dat wel even voor de duidelijkheid)...

Mijn eerste hond kreeg ik toen ik 4 was, de eerste die ik heb opgevoed was toen ik zo'n 13 á 14jr oud was. Belle mijn Chow Chow. Die vergde een flink consequente opvoeding, eigenwijs ras hè . Nu ben ik daar op zich wel goed in, maar mijn moeder... Nou ja laten we zeggen dat het niet voor niets is dat er sindsdien niet meer zo een brutaal ras in ons huishouden is geweest, hahaha! Ik heb haar alles geleerd wat ze kon en naar mij luisterde ze ook goed. Maar ze liep echt over mijn moeder heen. Was gelukkig wel een schat hoor daar niet van, maar bedoel meer met trekken en dat soort dingen.
Ik was helemaal verliefd op hun uiterlijk maar was nog niet zo klaar voor hun karakter. Gelukkig zit consequent zijn er bij mij wel goed in dus dat kon ik ook wel bij Belle toen ik eenmaal door had hoe dit moest. Maar goed blijft een lastig iets hoor, en ik heb er ook wel echt in moeten groeien. Maakte toen der tijd graag werktstukken en powderpoint presentaties over dingen die mij interesseerde, honden dus met name en daar heb ik ook wel veel van geleerd. Ja en van je eigen fouten hè, of fouten uit je omgeving ...
Weet nog goed dat Belle een keer op bed had geplast en mijn moeder uit frustratie haar snuit er in duwde denkende dat dit wel zou helpen. Belle heeft haar dagen lang niet meer aan gekeken, wou niks meer met 'r te maken hebben. Was dus ook eens maar nooit weer dat zoiets is gebeurt, wij zijn verder ook helemaal niet zo van het straffen hoor gelukkig maar!

Mijn allereerste hondje was een terriër dus ook al niet het meest gemakkelijke ras. Wel een allemansvriend hoor, schat van een hond en de luisterde prima alleen loslopen kon ze echt niet. Jachtinstinct kwam dan naar boven of als ze een klein kind zag vloog ze er op af want die wou ze altijd zoenen. Heb die nooit zelf opgevoed natuurlijk maar ben dus wel van huis uit zo een eigenwijs ras gewend. Ben van moeilijk naar makkelijker gegaan dus eigenlijk, hahaha!

Heb overigens tot dusverre wel alleen pupjes grootgebracht, (nog) geen herplaatsers...

Jackie en Joy zijn beide de eerste honden die ik alleen (samen met mijn vriend) opvoed.
Hiervoor altijd honden gehad maar toen woonde we nog thuis.
Ik moet zeggen dat ik het niet als een last heb ervaren terwijl we wel tegen dingen opliepen.
Echter is overal een oplossing voor en zo hebben we het ook bekeken.
Altijd rozengeur en manenschijn is het nooit maar wij hebben ook niet met de handen in het haar gezeten.
(hmm nu wel die verdomde vlooien willen maar niet weg haha)

aaaaaaahjoooo appeltje eitje XD hahah nee helaas geen appeltje eitje. baylee heeft een klein rugzakje kwamen we achter. ze vind bepaalde mannen heeel erg eng . waarschijnlijk omdat ze iets in/aan die mannen associeert met de klap die ze tussen de achste en negende week gehad heeft bij haar vorig eigenaaren . ik ben er heel hard mee bezig haar angst er uit te krijgen . 
Goku heeft geen manier wat mensen eten betrefd hij jat het rustig voor je neus van de tafel af. ook dit probeer ik m af te leren maar meneer is erg goed in stiekem zijn . nu hij groot genoeg is ook het aanrecht aan de beurt . en daar is hij wat moeilijk in te betrappen . 













b

De eerste hond zonder ouders is Jessy.
Ik heb alleen dus veel van mijn ouders geleerd met het opvoeden van mijn vorige hond, waar mijn ouders mij veel bij betrokken hebben.
Zoals jij schrijft niet in de stoelen springen, mag Jessy niet. Ze mag er voor gaan staan en dan wachten tot wij zeggen of ze er op mag of niet. Doet ze keurig.
Als wij eten moet ze op de zitzak, doet ze keurig. Als ik met haar eten bezig ben moet ze zitten, doet ze keurig. Als ik haar wilt uitlaten moet ze in de kamer blijven zitten tot ik haar vraag naar de gang te komen, het zelfde met naar buiten stappen.
Dat zijn dingetjes die ik gewoon van mijn ouders heb overgenomen 

Met katten buiten heb ik geen probleem, de eerste keer dat onze buurkat kwam buurten heb ik haar laten zitten en aangezien de kat nergens bang voor is gaf die Jessy kopjes. Nu is elke kat wel interessant want wie weet is het die ene wel  maar er achteraan gaan doet ze niet.
Katten van mezelf liet ze met rust tot Puma kwam...... Maar Puma zoekt Jessy ook continue op.....  En ze doet eigenlijk gewoon heel lief, soms speelt ze iets te wild alhoewel ze met honden wilder speelt maar Puma is nog niet zo groot  Als ik vind dat ze te wild doet is het simpel Jessy klaar en dan stopt ze ook. Tot Puma weer begint 

Wij zijn ook bezig aan onze eerste, en wij hebben ook bepaalde dingen verkeerd gedaan. Die bij een tweede hond niet meer zouden gebeuren. De onze is erg koppig en blaft soms naar niets of naar een geluid. Ze is nu een jaar, maar het is flink geminderd. Uiteindelijk moet je niet veel bang hebben om je eigen instinct te volgen dat deden wij ook en raadpleegde nu en dan de DA of mijn oudere zus die ook aan haar 2de bezig is. Uiteindelijk krijg je de kleine vervelende karaktertrekjes er nog wel enigszins uit als je maar genoeg tijd aan je hond besteed. We hebben dan ook geen simpele genomen qua opvoeding. Maar mijn vader wou persé een heidewachtel. T'is echt een schat van een beesje maar heel koppig. Maar ze zou niemand kwaad doen dat vind ik het belangrijkste uiteindelijk als daar maar genoeg aandacht aan besteed word ben je al een heel eind opweg. Iemand anders die hier anders over denkt mag met mij in discussie gaan hoor. Want ik heb nog veel te leren

Perdie heeft ook al 2 keer, zomaar uit het niets naar de kat gehapt. Echt een hap, zonder grom, maar ook zonder door te bijten, want als ze echt had gewild had ze kunnen doorbijten. De 1ste keer was ze nog maar enkele dagen hier en denk ik dat ze gewoon niet goed wist wat ze met een kat moest aanvangen?
En de 2de keer was enkele weken geleden, ze lag naast me te slapen in de zetel en de kat kwam voorbij. Ineens vloog ze erop af, ik denk dat ze geschrokken was tijdens haar slaap? Toen heb ik haar nog net op tijd kunnen vasthouden, maar ik denk dat het anders ook een hap en geen bijt was.

Voor de rest slapen ze soms in dezelfde zetel en kan hij mee uit haar bakje eten.

Mila is mijn eerste hondje. Als 3 jarig hondje uit het asiel gehaald. Aardige rugzak bij zich, maar een ontzettende schat!

Ik woon dan nog wel thuis, maar Mila is wel echt mijn hondje en de opvoeding heb ik ook alleen gedaan.

Waar ik tegenaan liep, was dat mijn ouders en broers steeds weer roet in het eten gooide. Ik moest mijn ouders leren hoe ze met Mila om moesten gaan. Geen 'menseneten' geven, haar niet steeds haar zin geven. consequentie zit er bij mijn ouders wel in, maar alleen naar kinderen, niet naar honden.
Mijn moeder zei dan: "Maar dat koppie kun je toch niet weerstaan? Een kind is veel minder schattig dan zo'n fluffig hondje.."

Tja, ook weer iets van te zeggen.. Maar gelukkig heb ik mijn ouders ondertussen ook zover dat ze consequent zijn naar Mila toe.

Mijn broers vonden het leuk om tijdens een wandeling Mila achter konijntjes aan te laten rennen. En dat nadat ik het jagen er NET uit had...
Dus kon ik weer van voor af aan beginnen.

Verder was ik van tevoren op het ergste voorbereid toen ik haar in huis nam. Ze zou volgens het asiel een extreem moeilijke hond zijn, een mega-probleemhond. Dit alles is bij ons heel erg meegevallen. Het alleen zijn ging erg snel heel goed, ze heeft nooit iets gesloopt, was binnen no-time zindelijk, liep na heel even oefenen perfect mee aan de riem en kende de basis commando's en andere trucjes ook al erg snel. Ze is zo slim, dat ze het allemaal direct door had.

Ze is echter wel ontzettend stressgevoelig en angstig, dus daarbij had ik weer geluk dat ik het een en ander van 'hondentaal' weet. Dat heb ik gelukkig op mijn ouders over kunnen brengen, omdat dat noodzakelijk is als je Mila zoveel mogelijk stressvrij wilt houden.

Al met al is het mij ontzettend meegevallen, en had ik achteraf gezien meer werk met mijn ouders en broers dan met Mila zelf!

Ik heb met m'n eerste hond heeeeel veeel gespeeld!
Op den duur wist ik niet wat goed was, mocht hij overal in bijten(doekjes) en hoe ging dat dan naar de toekomst?(schoenen?, neee, af en toe een gril, maar niks mis mee, gezellig onder elkaar)
Gelukkig was ik heel bleu...we waren samen actief en in volle bloei...kinderen kwamen, grote beschermingsdrang vanuit Wodan:zo'n grote schat vind ik nooit meer; een grote Dobermann, met een hart van goud...regels waren er, maar niet uitgesproken.

Wat geef ik nieuwe hondeneigenaren mee..geduld en veel plezier, geen angst, de hond wijst zich vanzelf uit...echt, gebruiksaanwijzing niet nodig!(mijn hond zie ik zo, geduld, liefde, begrip en terug liefde)

geduld!

Voor je het weet heb je een vriend voor het leven!

Ja denk dat we allemaal wel een beginnners fout maken , daarom is vooraf veel inlezen over honden gedrag zo belangrijk. zelf was ik van huis uit gewend aan grote honden en die werden op een toch wel vrij strenge manier opgevoed wel met de gedachte nee is nee en ja is ja ik heb nog al een harde rauwe stem heb toen ik mijn eerste teckel kreeg echt moeten leren om nit te hard te roepen en als dat mij lukte keken andere mensen nog om van wat is dat een bullebak veel doe ik sindsdien met handgebaar en al mijn teckels die ik in de loop der jaren heb gehad luisterden perfect konden los en liepen niet weg . Lobke is tot nu toe de eigen wijste maar weet als ik een bepaalt hand gebaar maak dat het menens is en loopt dan als een hazewind naar mij toe
opvoeden is nodig voor de beste band met je hond. en belangrijk is consekwent zijn . niet vandaag wel en morgen niet groeten en veel plezier met jullie huisgenootjes, Hein.

Volgens mij loop je altijd tegen dingen aan, waarvan je denkt, pfoe, hoe ga ik hier mee om. Bruce beet heel veel en was enorm wild. Dat had ik niet verwacht en dat viel enorm tegen. Ik dacht een snoezig pupje, maar dat pupje groeide razendsnel en werd een ongeleid projectiel aan een riem. Nu denk ik, dat het bij een 2e pup makkelijker is. Ik zou het probleem hetzelfde aanpakken, maar ik zou relaxter zijn, ik weet nu, dat het over gaat

Dingen als springen op banken en stoelen, of springen naast het aanrecht, bij eten, blaffen zonder rede, dat heb ik direct in de kiem gesmoord. Dat was geen issue, ik wil geen overlast, en ik wil mijn meubels e.d. Gewoon heel houden. De kinderen mogen niet over de banken rauzen, de hond al helemaal niet, die mag er hier niet eens op.

Een 2e kind is ook makkelijker, je bent zef een stuk relaxter, vind ik, omdat je alles al eens hebt meegemaakt. Ik denk dat dat voor een pup ook geldt.

Ik ben ook bezig met mijn eerste hond en maak vrijwel dagelijks fouten. Eigenlijk verwacht ik dat als ik straks aan mijn tiende hond begin, ik nog steeds dagelijks fouten maak. 
Maar dat voorop gesteld is het eigenlijk met name gewoon heel erg leuk om te doen, om die groei mee te maken. Regels, consequent zijn, roedelleider, zijn niet termen waar ik me bewust mee bezig houd, past ook helemaal niet bij mijn karakter. Ik ben veel meer bezig met mediation tussen de hond enerzijds en de maatschappij anderzijds. Voor mij is de vraag altijd hoe ik de hondse eigenheid kan waarborgen in een maatschappij die zich steeds verder weg ontwikkeld van hondvriendelijkheid. Soms wil dat zeggen lak hebben aan de maatschappij, en soms wil dat ook zeggen het sturen van de hond in zijn handelingen. 

Het allerbelangrijkste voor mij is de bandvorming tussen mens en hond, voornamelijk het opbouwen van fysiek contact. Dit heb ik ook heel intens gedaan vanaf de puppyfase, ik kroop gewoon bij hem in de mand en later (toen we onze huisgenoot gek genoeg hadden) hebben we heel wat samen op de bank gehangen. Samen slapen 's nachts, nog zo'n goede manier om dat contact heel intens te houden. En van daaruit word je belangrijk voor de hond, is jouw afkeuring iets wat ook daadwerkelijk vervelend is...en je blijdschap iets wat daadwerkelijk beloond. Dan pas kun je die rol van mediator op je nemen, want dan pas is die vertrouwensband dusdanig ontwikkeld dat de hond wel eens naar je wil luisteren. Er is bij mij dus ook complete acceptatie als de hond Niet luistert, altijd in mijn achterhoofd dat ik met een vrij dier te maken heb dat niet bestaat om naar mij te luisteren. 

Maar het is ook een stuk persoonlijkheid hoor. Ik heb een vrij stevige persoonlijkheid, als je dan een hond treft die snel ondersneeuwt gaat dat niet goed komen. "Gelukkig" is dat iets waar mijn hond in ieder geval Geen last van heeft en krijg ik geregeld tegengas. Zo lang ik met "sterke" honden mag omgaan gaat dat allemaal wel goed komen. Maar van die nerveuze beestjes, nee, dat gaat niet goed. En zo is het ook andersom natuurlijk, als je zelf niet zo sterk in je schoenen staat en een hond treft die dat probleem niet heeft, dan heb je ook een potje ellende.

Cooper is ook mijn eerste echte hond.
Ik woon nog steeds bij m'n ouders, maar Cooper is echt mijn hond.
We hebben altijd honden gehad. En het leek me dan ook niet zo moeilijk als het werkelijk is.

Cooper luistert goed, maar is ook heel eigenzinnig, dus als hij er even geen zin in heeft, dan luistert hij er ook niet naar..

Ook is hij een moeilijke eter, wat ik ook nooit eerder heb meegemaakt, dus moet ik strenger worden om ervoor te zorgen dat hij eet. Al gaat het nu al wat beter weer.

Vroeger bleef ik ook vaak binnen, terwijl ik nu minstens 3x per dag de deur uit moet om met hem te gaan wandelen.
Mijn vader gaat wel met hem wandelen als ik werken ben.
Voor & na het werk moet ik wel zelf gaan. En aangezien ik soms tot 8u moet werken, ontbreekt me soms de zin om s avonds nog uit te gaan met hem.
Maar het moet, zin of niet..

Ook in zijn puppyperiode heb ik soms met de handen in het haar gezeten bij het zindelijk maken van hem.
Soms had ik er echt genoeg van..

Ik heb ook heel wat moeite moeten doen om hem goed te socialiseren.
Want hij had werkelijk schrik van alles buiten.
Gelukkig is dit ook veel verbeterd.

Een hond is dus niet altijd zonneschijn, maar de liefde die je ervoor terugkrijgt, dat is het wel waard!

ben nu met nummer 3 en 4 bezig. Onze eerste honden kwamen dus 11 jaar geleden, toen ik 31 was. Ja, veel te laat, heb ook bij mijn moeder geklaagd dat ik veel gemist heb in mijn jeugd .

Chenak was een spoedcursus eigenzinnige zelfstandige husky opvoeden. Mijn belangrijkste les: forceren werkt niet. Je moet een hond in zijn waardigheid en eigenheid laten, maar wel duidelijk grenzen stellen. Chenak jatte eten van je bord en het aanrecht, ging er vandoor als hij los was, ving en doodde als hij de kans kreeg katten, egels, muizen en zelfs een keer een steenmarter. Hij schold je uit als je te lang weg was geweest, trok als een idioot aan de lijn en kon volkomen hysterisch worden als hij schapen zag of iets anders zag rennen. Ik weet nog dat mijn partner een keer bovenop hem heeft gezeten tijdens een bergwandeling omdat er schapen liepen en hij niet in toom was te houden. En toch missen wij hem nog steeds. Hij was goudeerlijk, had een enorm expressieve kop en een uitegsproken eigen karakter. Naar andere honden zelfverzekerd, nooit agressief, voor kinderen een schat, bij bezoek moest hij altijd even vertellen hoe leuk het was dat ze er waren. Ik kan het niet zo goed omschrijven, maar zo'n krijgen we nooit meer. Je kon hem niet dwingen, er viel wel te onderhandelen .

Janouk hadden we van pup af aan, die was zachter. Eigenlijke helemaal niet zo'n moeilijke pup. In no time niet meer springen, een soko opgegeten, verder nooit iets gesloopt. Hij werd ook deels door Chenak opgevoed en hoe waardevol dat was beseffen we nu pas. Bij Janouk hebben we ook fouten gemaakt, het was een schuchtere pup en we hebben hem denk ik te veel in het diepe gegooid bij de socialisatie. Hij is toen een keer gegrepen door een andere hond en daarna viel hij uit aan de lijn. Dat hebben we nooit helemaal goed opgelost gekregen en dat lag ook aan ons. Ik zeg ook aan ons, want wat ik inmiddels wel heb geleerd is dat ook bij een pup niet alles in te vullen is. Het is geen blanco blad, ze komen allemaal met een zekere bagage: erfelijke eigenschappen qua karakter en fysiek en de ervaringen van de eerste weken. Kijk maar naar Spot en Shadow, nestbroertjes, wel dezelfde ervaringen. toch duidelijk andere karakters. WIj hebben in het begin ook veel fysiek contact gehad, samen op stap, zo belangrijk voor het smeden van die band. Ik denk nu dat de band best goed is, toch is Spot zijn jachtdrift zo groot dat ik hem regelmatig " kwijt" ben in het bos, dat wil zeggen geen contact met hem krijg. Best frustrerend als je het gevoel hebt dat je het in het begin goed aangepakt hebt. Shadow is veel beter onder controle te houden c.q. zijn aandacht te krijgen, maar die deed ook weer dingen waar wij nog nooit mee te maken hebben gehad: de sokkendief steelt wat los en vast zit, heeft al eea gesloopt en gromde naar mij de eerste dag dat hij eten kreeg. Gelukkig hadden we daar al mee te maken gehad bij Chenak (prooinijd) en ben ik er meteen op gaan trainen en dat is goed uitgepakt. De positieve keerzijde van het jatten van Shadow is dat hij ook dol is op apporteren en zoekspelletjes. Dat heb ik nog nooit met een hond kunnen doen, echt erg leuk. Nu nog iets vinden om het hyperalerte jagerige van Spot te ' gebruiken" . Ach ja, Spot is weer goed in denkspelletjes, zoals clickertrucjes. Ook leuk!

En verkeerd doen? Tja, we zijn allemaal lerende wezens, ook onze honden en als de band goed is, mag je best eens een foutje maken. En ook wat goed of slecht is, zolang het bij jouw levensstijl past en niemand er verder last van heeft, soit. Mijn honden bedelen en draaien om mijn benen in de keuken, ach, maakt me niet zoveel uit, zolang ik ze er maar op commando uit kan sturen. Niet in de keuken komen vind ik veel te ongezellig!

Mireille

http://www.hondenpage.com/hondenforum/101774/wat-gaat-een-jaar-snel-voorbij!.php

Dit zegt denk ik wel genoeg Jana

Ik heb wel 100 keer gedacht, hoe komt dit ooit goed?
Echt weleens op het punt van opgeven gestaan, maar dan ben je gelukkig met z'n tweetjes.

Ik zeg altijd, ik zal nooit meer zoveel leren van een hond als Santa me heeft geleerd.

Ik ben ook aan mijn eerste eigen hond!
Natuurlijk direct een grotere van formaat. Ik had vroeger van mijn ouders een hondje gekregen, een grote jack russel en jeeej een hondje "ik zal er wel veel mee wandelen enzo" maar uiteindelijk wordt hij opgevoed door de ouders :p dus bij een huisje huren met het vriendje hoort natuurlijk een hond, liefst een grote waakhond want mijn vriend werkt nachten en dan voel ik me veilig..

Ik heb het toch wel een beetje onderschat!! zo n grote loebas vraagt natuurlijk veel aandacht en inspanning en soms wordt ik een beetje depri als ik niet meteen de perfecte hond in hem zie en hij toch niet echt altijd gehoorzaamd.

We hebben ook wel de fout gemaakt denkik om hem uit een dierenwinkel te halen. (broodfok?) Ik denk dat dat wel iets met zijn karakter heeft gedaan, te vroeg bij de mama weggehaald of niet echt het "hondengedrag" heeft geleerd bij zijn nestje..

Maar we zijn nu volop aan het werken om hem de regels ingeprent te krijgen en ik twijfel er geen moment aan dat dat geen vruchten gaat afwerpen. het gaat misschien nog wat tijd innemen maar dat neem ik er bij. En al doende leer ik ook bij van hem

groetjes

Ook ik heb met mijn handen in het haar gezeten met Bennie Hij is nu haast 1 jaar en hij wordt gelukkig nu een beetje rustiger.Onze eerste hond was 40 jaar geleden en dat was een heel gemakkelijk beest maar ja ze zijn niet allemaal het zelfde. En je bent nu een stuk ouder maar ik geef eerlijk toe als ik dat allemaal geweten had hadden we geen puppy genomen. Ik loop slecht en mijn gezondheid houdt niet over en een pup kost veel energie. Gelukkig heb ik goeie begeleiding gehad van de hondenschool en hij heeft ook 3 keer aparte training gehad . De basis curcus is hij met succes geslaagd van de 10 honden gingen er maar 4 over waaronder Bennie, De curcusleiders gaven mij een mooi complement.Een andere baas had hem waarschijnlijk terug gebracht naar de fokker en dat doet je goed om te horen. Hij heeft nu nog zijn nukken maar het wordt wel minder. Hij is hartstikke sociaal naar andere honden en vooral naar kinderen ze mogen alles van hem hebben en hij zal niks doen zelf zijn lievelingsbal geeft hij af aan de pup van mijn zoon zodat die ook kan spelen. Ik krijg veel liefde van hem en zal hem voor geen goud willen missen al zal ik hem soms met genoegen achter het behang plakken maar ja dat hebben we niet

Mijn eerste hondje was een Duitse brak. Toendertijd waren er hier en daar kynologenclubs. Ik ben daar niet heen gegaan. Het enige dat ze kende was wachten. Verder verwachtte ik niet zo veel. Wel ging ik veel wandelen met haar. Ze kon ook los, iets dat voor een Duitse brak zeldzaam is want ze houden van zelfstandig op stap te gaan. ik heb aan dit hondje, ondanks dat het lang geleden is, goede herrinneringen. Zij is helaas maar 4 jaar geworden. Oh ja het was wel een grote ondeugd met eten. Alles at ze op wat eetbaar was en dat is haar noodlot geworden.

Goh hier kan ik wel een heel boek over schrijven

Mijn eerste hond is Romi, ik heb haar uit het asiel gehaald en ben al een hele weg met haar gekomen. Toen was ze 1 jaar en 4 maanden oud.
Na het asiel ben ik direct met hondenschool begonnen.

Iedereen zag me als een persoon met een problemhondje die helemaal niet ver zou geraken.

Ze viel uit naar elke hond, als een hond wat te dicht in de buurt kwam viel ze aan en ze deed koste wat het kost om bij die hond te geraken. (zoals in mijn benen bijten) In het begin stond ik vol met blauwe plekken en beet ze tot bloedens toe.

Na enkele weken kwam er al verbetering. we geraakten steeds meer op elkaar afgesteld, we werden closer dan ooit. Toch zag zij het als haar taak om het gezin (roedel) te beschermen.
Vreemden mochten niet in mijn buurt komen, fietsers kon ze niet mee om, lopers greep ze naar,...

Vele mensen zagen romi toen als een 'monsterje' maar in mijn ogen was ze perfect.
Ze is zo inteliggent en boekte ontzettend snel vooruitgang!

de hoge dierenartskosten konden me helemaal niets schelen, ik vond het enkel erg dat ze zo vaak ziek was, al mijn geld stak nu in romi en ik zou het niet anders willen.

steeds weer zag men romi vooruitgaan, op de hondenschool vroeg ik steeds aan mensen of ze haar koekjes wilden geven zodat ze na het asiel weer terug vertrouwen in de mens zou krijgen.

Toen ze vertrouwen kreeg in de mens ging z op cursus ook sterk vooruit, ze kende voordien helemaal niets en toch behaalde ze op korte tijd haar brevet gehoorzaamheid.

wie romi nu ontmoet wordt meteen helemaal verliefd op haar. Ze valt niet uit, is bijzonder stabiel, heel baasgericht, kan goed met andere honden, luistert zeer goed, gaat bij iedereen knuffelen,...

de mensen die haar van vroeger kennen hebben nog steeds bang van haar, ze geloven niet dat ze zo hard veranderd is. het "agressieve (bange/onzekere)" hondje van vroeger is nu een knuffelhondje die ieders hard veroverd

ik ben alvast trots op mijn kleine meid, en ondanks alle problemen heb ik NOOIT gedacht haar terug af te staan, vanaf dag 1 wist ik al dat ik mijn "perfect match" heb gevonden!