hond opbaren na overlijden?

Ik werk op een huisdiercrematorium.

Nu is pas de vraag geweest of wij een koelplaat hadden om de hond thuis nog een paar dagen optebaren.

Die hebben we niet als oplossing geoppert een humane rouwcentrum te bellen kijken of ze daar iets kan huren. Dat was gelukt na 5 dagen thuis te zijn geweest is de hond bij ons gecremeerd.

Nu mijn vraag zou jij dit ook overwegen of vindt je dit toch te ver gaan.

Voor mij zou het niks zijn, zou alleen maar meer verdriet hebben als ik ze dood in huis heb. Voor anderen zou het best wel een troost kunnen zijn maar ik moet er niet aan denken.

Dat vind ik te ver gaan. Maar, ik moet zeggen dat ik mijn hond ook gewoon in een groep laat cremeren, iets wat velen hier ook niet doen.

Eerlijk gezegd vind ik het ook eng. Bij mens en dier. Ieuw. Kistje open, poppetje gezien, kistje dicht vind ik helemaal prima.

nee voor mij zou het ook niks zijn ook al ben/was je zo gek op je hond, ik vindt dat een klein beetje te ver gaan eerlijk gezegt, maar ik vindt als dierencrematorium dat je wel de mogelijkheid moet hebben om mensen die daar om vragen toch zo'n koelplaat aan te schaffen. je moet met de emoties en wensen van mensen je in kunnen leven.

Ik zou persoonlijk ook niet voor kiezen.

Als er veel vraag naar is zullen wij dit gaan aanbieden. dat lijkt mij normaal maar de koelplaten zijn behoorlijk duur en de kosten zouden er na 10 jaar er wel uit moeten zijn. dus willen we weten of er wel vraag naar zou zijn en hoeveel.

Ieder z'n ding, maar ik moet er niet aan denken nog 5 dagen m'n dode hond op een plaat in m'n huiskamer te hebben liggen....brrrrrrrr, ik vind het heel erg akelig.

Ikzelf zou dit nooit willen, maar ik ken wel meerdere mensen die dit zeker zouden overwegen.

Ik heb mijn 2 vorige honden gewoon bij de dierenarts achter gelaten ( ben ik nou een slecht vrouwtje)

Hebben wij bij onze vorige hond ook gedaan. Af en toe voel ik me daar een klein beetje schuldig over, maar aan de andere kant zie ik dat lijfje toch vooral als 'omhulsel'. Als de hond eruit weg is, heb ik daar nog maar weinig mee. Hoe knettergek ik ook op dat beest was.

Dat het voor sommigen een wens kan zijn, prima. Hou wel rekening met de evt nadelen; onweer/bliksem zorgt er voor dat het stoffelijk overschot direct in staat van ontbinding gaat. Kun je 's nacht je bed uit omdat de klant dan het dier opgehaald wilt hebben vanwege de stank!

daarbij 't risico wat mijn ouders hebben meegemaakt, mijn tante wilde niet in een mortuarium liggen (dus waren mijn ouders de enige die het aandurfde) om haar thuis op te baren.
Ze lag keurig op het koelbed, mijn vader die zelf bij de uitvaard gewerkt heeft, controleerde de apparatuur zelf steeds. En ja hoor, ze koeling stopte met werken en begon dus omgekeerd te werken! Ze werd opgewarmt!! Gelukkig dat mijn vader goed oplette en dus werd de koelplaat tijdig vervangen. De overige dagen hebben we 24/7 wakes gehouden om haar temperatuur te controleren.

het is maar wat je wilt...

Ik zou er geen gebruik van maken.

Nee zou dat zeker niet willen.

Als mijn hondje bij de dierenarts zou overlijden zou ik hem nog wel mee willen nemen naar huis zodat de rest van diertjes afscheid kunnen nemen.
Als hij thuis zou overlijden zou ik hem toch dezelfde dag nog naar het crematorium brengen.

Nee moet er niet aan denken dat als ik 's ochtends uit bed kom ik mijn lieverd opgebaard zie liggen.

Eigenlijk vind ik het allemaal wel goed. Iedereen heeft zijn eigen manier van rouwverwerking en zolang je er niemand (en ook jezelf) geen kwaad mee doet moet het kunnen. Of je je hond nou opbaart of achterlaat bij dedierenarts. Waar het om gaat is dat je je hond een goed leven hebt gegeven. De hond weet toch niets meer dus doe waar je je het beste bij voelt zou ik zeggen.

Desiree
s'nachts ophalen wordt al bij ons gedaan dus is dit geen probleem. de rest mee ik mee in de discussie hier op het werk.
bedankt.

opbaren voor wie ? voor familie ? denk niet dat ze daar behoefte aan hebben.

zelf heb ik altijd mijn honden direkt na inslapen of wat ook, weggebracht, en daar wordt je hond netjes opgebaard om mooi afscheid te kunnen nemen.

door vragen te stellen aan forummers kan je een goed crematorium verkrijgen, waar ze mooi met je overleden hond om gaan. of het nu cremeren of begraven is, ook een hond krijgt van mij een waardig afscheid.

Nee moet er niet aan denken. Overleden dan zou ik hem zelf naar t crematorium brengen en laten cremeren. Dan de as thuis met een foto oid...

Toen mijn eerste bouvier was ingeslapen (door de dierenarts, aangezien ze kanker had), heb ik haar nog even laten liggen, zodat mijn andere honden en katten afscheid van haar konden nemen. Dit was een heel emotioneel iets, je zag de andere honden langs haar lopen en toen draaide ze om en liepen weg.
Omdat ik zelf toen bij de dierenambulance werkte heb ik haar samen met een collega, naar Lelystad gebracht. Een mooie urn uitgezocht en nu staat ze al jaren op de kast.
Inmiddels zijn al mijn bouviers en Schotse Collie overleden en die staan bij haar op de kast. Savannah de Shi-Tzu ook sinds 2009 en zo staan er 5 urnen op de kast in de woonkamer.
Ik heb trouwens al mijn dieren zelf naar het crematorium gebracht, waar ze dus apart zijn gecremeerd.

Aan opbaring heb ik nooit gedacht, ik denk ook niet dat ik dat ooit zal doen. Ik weet eigenlijk niet of ik dat ooit met mijn geliefde zal doen,  nee................ik weet het niet...............

ik heb een kennis die met de as van haar hond iets in haar arm heeft laten tatoëren. En weer een andere kennis heeft haar hond in een urn thuis staan ze zegt als ik kom te overlijden en ik wordt gecremeerd dan wil ik samen met mijn hond uitgestrooit worden. Tis ieder voor zich natuurlijk maar dat vindt ik een beetje te ver gaan.

Ik vind het persoonlijk een beetje te ver gaan, ik zou het denk ik niet willen. Maar ik kan wel begrijpen dat er mensen zijn die dat wel fijn vinden, voor het rouwproces etc..

Ik heb nog niet eerder een hond gehad, dus weet het niet precies, maar ik zou hem in ieder geval niet opgebaard hoeven, ik denk zelfs geen aparte crematie ofzo, en ook niet in de tuin begraven.
Daarbij, we zijn met z'n tweetjes en voor die van mij hoeft dat allemaal niet.

Wij hebben bij zowel onze honden als poezen dit wel altijd voor 24 uur gedaan en hebben het als erg fijn beschouwd. Niet in de woonkamer, maar in een aparte koelere ruimte waar mens en dier vrij in konden lopen.
Wat ons daarin opviel was dat de overgebleven huisdieren allemaal op hun eigen wijze en tijdstip afscheid zijn wezen nemen. Hele mooie momenten welke wij als warme herinneringen koesteren en meedragen.

Ik stond natuurlijk een maand geleden ook voor deze vragen. Tyfke in laten slapen, en dan?
Een koelplaat, 5 dagen thuis, nee dat vind ik persoonlijk te ver gaan.
Ik ken mensen die hun poes (of hond uiteraard) laten opbaren bij het crematorium, die het waardig en troostend vinden zoo mooi  afscheid te nemen. Ook dat wilde ik niet, weg is weg. Vrescheuren hard, maar waar.
Zelf, heb ik me in alles, tot na het einde, in haaaar als dier verplaatst.
Wat is voor jou het  fijnst en rsutigst?
Voor mij, want ik ben de denker, leek mij dat thuis, in mijn armen, al knuffend en kalmerend in laten slapen.
En, zowas het ook, ergens een heel intens moment. Ook van vorige honden zijn dat , hoe gek het misschien klinkt, dierbare momenten...

Ik wilde, na jeugddromen, dr niet meee laten nemen door dierenarts.
Cremataorium, met een groep,  leek me wel hondwaardig, als groepsdier, en dan uitgestrooid over zee. Och ze hield zo van zwemmen.
De paar uur dat ze thuis lag en ik ook een tijd alleen met dr was, heb ik als zeer bijzonder ervaren.
Ik heb dr als mijn baby verschoond. De katten laten ruiken.
Deze katten blijken een terrier niet echt te missen..), tyfke werd direkt als rustige afzetplank gebruikt ...(een vorige kat ging in indianengehuil, al voooor sterven, ver weg in huis).
Ik heb zo goed nog even contact met dr gehad, een innig en rustig gesprek gevoerd (ze lag eindelijk eens rustig...) Nee was intens en bijzonder, echt.
Weggedragen uit, weggereden van mijn huis---------ooooo vond ik het allerergste.... Alle lof voor crematorium in Bleiswijk, die haar kwam halen, dat wel. Wat scheelt dat toch als mensen er waardig mee omgaan en er  tijd voor nemen (wat ik wel anders heb meegemaakt).
De man zei bij wegrijden, we bellen straks nog. Ergens moest ik ook lachen, hoezo, of ze goed is aangekomen? En toch was dat goed om te horen (en was ook betere plek om nog wat na te regelen hoe en wat, niet waar dier bij was).
Toch dilemma hoor!
 Ik als mens, beslis nu wat er met jou gebeurt pffff. Ik kies voor een waardige hondvriendelijke manier--maar toch is het belangrijkste denk ik ook  verwerking van de baas.Da's zo persoonlijk.
 Maar----Moeten we alles, wat met  mensen kan ook met dieren ook zo doen? Lligt er ergens niet ook een grens? Ik vind het lastige vragen, die een ieder ook zelf alleen kan invullen. Wat is juist?
Ik heb het nu al meerdere keren ervaren, hoe ingrijpend het is, dat je als mens alles over je dier kan besluiten. Ik merk dat ik er ook weer en te ruime reaktie van maak, het raakt me nog zo....
Maar deel het toch graag zo.
Misschien een topic waard, het stemt tot denken, hoe wil je je afscheid voor ond en jezelf? Ervaringen delen?

En angela, ik vind het geweldig dat jullie dit soort vragen ook zo serieus  nemen en er respectvol mee omgaan. En dat je het hier  als vraag brengt!
Het is zoooooooo belangrijk, een waardig afscheid voor je lieve trouwe huisgenoot.
Groet, Carry (en tyfke dacht een pietsie mee)

Ik zou het niet doen maar voor sommige gevallen is het wel handig.

Ik heb een logeehond gehad en die is hier overleden n.a.v. hartproblemen. Mijn vriend heeft een kistje destijds gemaakt en daar hebben we hem ingelegd en netjes opgebaard. De eigenaar heeft hem de volgende morgen opgehaald en het was fijn om hem zo terug te mogen geven aan de eigenaar. In een plastic zak of zo had ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen.

bij mijn eigen honden leg ik de overleden hond in een mand en die leg ik of in de tuin of in een aparte ruimte en zo kan iedere hond afscheid nemen van de hond. Daarna gaan we hond begraven in eigen tuin.

Opbaren doe je als je het wilt voor je zelf enof je familie.

Inderdaad door vragen te stellen proberen we het beter te doen het is zo belangrijk dat het afscheid nemen gaat zoals jij wilt. Zo verwerk je het afscheid immers het beste.

De meeste zouden het dier of het nu een hond, kat of konijn is niet langer dan een dag opbaren thuis.

De enkele die de vraag hier in dit crematorium zullen stellen sturen we door naar een humane uitvaartcentrum om daar een koelplaat te huren.

Heeft u opmerkingen of verbeteringen wij horen ze graag zodat we het beter kunnen doen.

Hier zijn de overleden dieren altijd achterin de tuin begraven. Verder ook geen kruisje oid erbij, gewoon zo in de grond en weer wat aarde er overheen. Het dier is dood en ik vind de herinnering eraan belangrijker dan het stoffelijk overschot. Ik zou ook nooit een dier laten opbaren of opzetten, dat gaat me veel te ver. Het is geen mens...

Hier in Enschede mag je je hond kat of wat voor dier dan ook niet in de tuin begraven het is hier gewoon strafbaar en staan hele hoge boetes op ook in het bos mag je geen dieren begraven

Nee ik zou het ook niet doen, voor 1 dag oke maar niet langer dat gaat me echt te ver.
Opbaren bij het crematorium heb ik wel als heel prettig ervaren, ook hoe de mensen er daar mee omgingen.
Echt zeer respectvol, en waardig en zeer geduldig.

bij ons zijn mijn zussen speciaal naar mijn ouders huis gekomen( ik woonde toen nog thuis) om het laatste levende uurtje door te brengen met onze hond . je merkte toen wel dat mijn middelste zus de persoon was van wie onze kleine kooiker het meeste hield. we zijn samen naar de dierenarts gereden en hebben hem daar in laten slapen. en hebben toen een half uur de tijd genomen om afscheid te nemen .vervolgens hebben we hem daar achter gelaten .

Nee sorry maar ieder z'n ding natuurlijk.

Ik doe hetzelfde als Wilma.

Ik denk niet dat men ooit een mens zal opzetten.

Onze je-weet-wel-kater hebben wij gisten in laten slapen. Ook hij wordt apart gecremeerd (is inmiddels gebeurd) en de urn komt dan binnenkort weer hier en dan is hij weer thuis.
Het gekke is dat ik meerdere katten heb gehad, maar die staan nergens, zijn ook nooit zo oud geworden en ik had daar totaal geen band mee.

Maar Eikeltje komt wel, hij heeft tenslotte al mijn honden waar hij mee opgegroeid is, overleefd, hij is 17 en 4 maanden geworden. Het was een vreemde snuiter en echt af en toe een eikel, maar ik kan het niet over mijn hart verdragen om hem niet hier thuis neer te zetten.
DJ kende hem als een "grote broer" en Sophie vond hem aardig. Het moet gewoon, klaar. Het is een gevoel wat ik heb, als ik het niet doe dan klopt er iets niet met mij.