Slaap lekker! (Ja echt, wéér een teckelmenerenverhaal...)

Ik ben moe, doodmoe. En dat terwijl ik pas net wakker ben. Ik lig zelfs nog in mijn bed. Nog even doorslapen zit er niet in. Ik hoor Karel en Pepijn jengelen in de woonkamer en ik weet dat het de hoogste tijd is voor ze om even naar buiten te gaan. Met een duf hoofd stap ik uit bed. Bah, wat ben ik moe. Dan bedenk ik iets wat mij een geniaal plan lijkt: weet je wat? Ik ga helemaal niet douchen en moeilijk doen... Ik trek gewoon wat aan, dan ga ik even met die donderstenen naar buiten en kruip ik weer mijn bed in. Mét de heren. Dat kan best, vinden ze vast een feestje.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik trek snel een spijkerbroek en een trui aan en haal de honden uit de woonkamer. Pepijn springt me bijna boven het hoofd zo blij is hij. Dat wordt nog wat straks... Karel komt me zijn piepbeer brengen en verstopt zich daarna meteen weer in de bench. Hij hoeft nooit zo nodig direct naar buiten na het slapen. Hij plast wel gewoon op het kleed, dat vindt hij véél fijner. En dat is dus exact de reden dat we meteen naar buiten gaan na het slapen.

Pepijn heeft inmiddels al alle tuigjes en bandjes van de kapstok afgerukt waar een riem aan hangt. Hoe meer banden en tuigjes, hoe langer en meer hij mag wandelen lijkt zijn logica te zijn. Helaas zit een lange wandeling er deze ochtend in ieder geval niet in.

Ik pluk Karel uit de bench en doe beide hun tuig om. Bij Pepijn is dit momenteel niet het makkelijkste onderdeel van de wandeling. Iedere keer als ik buk, springt hij me blij tegemoet. “Pepijntje, zít”, zeg ik. Als een soort compromis gaat hij als een stokstaartje kaarsrecht overeind zitten. Met een blije kop kijkt hij me aan: ik zít toch, vrouwtje. De kleine draak. En dan komen we bij het volgende onderdeel: het tuig daadwerkelijk over zijn kop heen zien te krijgen. De laatste tijd denkt hij volgens mij dat hij een paardje is, want hij opent steeds zijn bek als ik het tuig om wil doen. Ik vertel hem dat het echt geen bit is, duw zijn onderkaak naar boven en krijg het uiteindelijk dan toch voor elkaar om het tuig fatsoenlijk om te doen. Zo. En waar is Karel? Weer in de bench. Fijn. Aansteller.

Ik sleep Karel weer de bench uit en probeer een stuiterende Pepijn in toom te houden. Eindelijk, we zijn klaar om naar buiten te gaan. Met benen die aanvoelen als lood loop ik de deur uit en de lift in. Ik kan niet wachten om weer lekker mijn bed in te duiken.

Na een wandeling van een kwartiertje staan we al weer binnen. Ik bedenk me dat ik mezelf er echt aan moet houden om morgen met ze naar het bos te gaan. Dat hebben ze wel verdiend, want vandaag gaat er niet heel veel spannends gebeuren. Ik doe de tuigjes van de honden weer af en hang ze aan de kapstok. “Zó, en nu weer lekker slápen!”, roep ik blij. De heren kijken me verschrikt aan. We gaan toch niet wéér slapen? Als ik vervolgens de kamer uitloop en de deur voor ze open laat staan, volgen ze me snel met hun vragende koppies.

Eenmaal in de slaapkamer gaan de staartjes wild heen en weer. Dít is spannend! Één voor één til ik ze op bed en kruip er dan zelf ook in. Karel straalt helemaal van geluk. Hij mag in de mand van het vrouwtje! Pepijn kijkt me met een verwrongen kop aan: uh... en nu? Hij snapt er geen snars van. Hij besluit om dan maar de lolbroek uit te hangen en duikt met een woest gegrom onder de dekens en begint daar te rollen en met zijn poten te trappelen. Karel loopt naar hem toe en wijst hem met een harde “WOEF!” eens flink terecht. Zo moet dat niet! Met twinkelende ogen komt hij weer naar mij toe en kruipt tegen me aan: zó moet dat hè, vrouwtje?

Pepijn is een beetje gekalmeerd en Karel lijkt al in slaap te zijn gevallen. Ik doe dus ook maar mijn ogen dicht. Hè hè... dit had ik nog even nodig... De diepe ademhaling van Karel die tegen mijn buik aan ligt en het inmiddels zachte gesnurk van Pepijn die met vier poten in de lucht in slaap is gevallen, zorgen ervoor dat het bij mij ook niet lang duurt voordat ik in slaap val. Héérlijk...

Ineens schrik ik wakker. Ik hoor gejank. Ik kijk om me heen en zie dat Pepijn aan het voeteneinde over de rand naar beneden ligt te kijken. Luidkeels en trillend jankt hij de hele boel bij elkaar. Ik weet dat mijn bed vrij hoog is, maar zó hoog nu ook weer niet. Ik probeer overeind te komen om er iets aan te doen, maar dan hoor ik een gegrom onder de dekens vandaan komen. Dat is Karel die op mijn heup ligt met zijn kop. Ik kijk onder de deken en zie dat hij nog in diepe slaap is. Ik beweeg nog eens met mijn heup: “GRRRHMPF”, klinkt het chagrijnig. Of ik daar even mee wil kappen.

Ik til Karel op en en leg hem ergens anders neer. Hij doet zijn ogen op en kijkt me beledigd aan. Dat was duidelijk niet de bedoeling. Ik buig naar het voeteneinde en zet Pepijn op de grond. Dat was heel duidelijk óók niet de bedoeling, want hij is zwaar verontwaardigd. Ik til hem weer terug op het bed en direct gaat hij weer op dezelfde plek liggen janken. Ik leidt hem wat af door wat met hem te spelen (je moest eens weten hoe fascinerend een teckeltje “er komt een muisje aangeslopen...” vindt) en dat lijkt te werken. Na een paar minuten is hij wat hem dan ook dwars zat alweer vergeten en zoekt hij weer lekker een plekje op om te dutten.

Ik ga ook weer liggen en sluit mijn ogen. Langzaam val ik weer in slaap. Totdat ik het ineens verdacht heet krijg. Ademhalen lijkt ook niet meer zo makkelijk te gaan als zou moeten. Ik doe mijn ogen open en schreeuw: “Káááárel!!!!!”. Het komt er enigszins gedempt uit, want mijn mond wordt gesnoerd door... jawel, het lijf van Karel. Hij is terwijl ik sliep pontificaal op mijn hoofd komen liggen en is nu ook duidelijk niet van plan om er af te komen. Ik schud met mijn hoofd en wurm me onder Karel uit. Daarbij maak ik per ongeluk een rare beweging met mijn voet en trap ik Pepijn bijna het bed uit die uiteraard weer gezellig begint te janken. Karel vindt dat maar niets en vertelt Pepijn al oorverdovend blaffend wat hij van dat geblèr vindt.

Ik twijfel. Ik kan nu het hele zooitje van bed af pleuren en terug gaan naar de woonkamer. Dan is al deze heisa ineens voorbij. Ik kan ze ook proberen stil te krijgen en dan weer lekker verder maffen. Ik kies voor het laatste. Pepijn is inmiddels in ieder geval al niet meer aan het janken maar terug aan het blaffen naar Karel. “Bakkes houden. Állebei”, zeg ik. Karel kijkt me al blaffend aan en gaat gewoon lekker door. Pepijn kijkt me met een scheve bek verontwaardigd aan en gaat met zijn kont naar me toe liggen. Mooi, heb ik geen last van.

Ik ga maar weer eens liggen en direct staakt Karel zijn geblaf en probeert hij weer op mijn hoofd te klimmen. Ik sodemieter hem er met dezelfde gang weer vanaf. Ik merk dat ik niet meer zo lekker ontspannen ben als toen ik net terug in bed lag. Hoe zou dat nou toch komen, denk ik bij mezelf. Karel komt weer dichterbij. Dit keer komt hij tegen mijn gezicht aan liggen in plaats van er op. Ook dit bevalt mij niet zo. Ik pak hem weer op en leg hem tegen mijn buik aan. Heel even blijft hij zo liggen, maar dan voel ik hem weer naar boven kruipen. Een natte tong likt over mijn gezicht. “Ja, Karel, ik vind jou ook heel lief”, zeg ik terwijl ik hem weer aan de kant duw. Ik geef hem een aai over zijn kop. Eindelijk lijkt hij het geaccepteerd te hebben en ik zak weer in slaap.

“Ahoeoeoeoeoeoe! Ahoeoeoeoeoeoe!” Wát is dát nu weer? Ik doe mijn ogen open en het eerste wat ik zie zijn de ogen van Karel. Hij ligt naast me met zijn kop op mijn kussen. Zijn twinkelende ogen bevinden zich maar op een paar cm van die van mij en zijn natte neus drukt tegen mijn neus. Hij is dolgelukkig en ik voel aan zijn lijfje dat zijn staart druk op en neer gaat. Ik vraag me af hoe lang hij al zo ligt te staren. Gekke teckel. “Ahoeoeoeoeoeoe”, hoor ik nogmaals. Het komt niet uit Karel dus dan moet het uit Pepijn komen. Ik probeer overeind te gaan zitten. Dat gaat niet makkelijk want Karel doet wederom een poging om op mijn hoofd te klimmen. Wát een hond is het toch ook... Als ik eindelijk rechtop zit, zie ik dat Pepijn languit op zijn rug ligt en spastisch met zijn poten in de rondte zwaait. Hij droomt. Slaapt die kleine lawaaipapegaai éíndelijk, houdt hij nóg niet zijn waffel.

Ik geloof er niet meer in en sta op. Ik doe mijn badjas en sloffen aan en bind mijn haar in een staart. Het was leen leuk idee, maar voor herhaling vatbaar? Nee, dat niet. Ik draai me om en kijk naar het bed. Karel en Pepijn liggen heerlijk om elkaar heen gekruld in het midden van het matras. Beide diep in slaap en zo stil als een muis. Túúrlijk, nu wel. En pas ik er nu nog bij zonder ze wakker te maken? Natuurlijk niet! Met een zucht pak ik mijn hoofdkussen van het bed en slenter ik naar de woonkamer. Ik gooi mijn kussen op de bank en laat mezelf er ook met een plof op neerkomen. Ik probeer weer in slaap te komen, maar dat lukt natuurlijk niet meer. “Slaap lekker he!”,gil ik sarcastisch richting de slaapkamer. Ik krijg enkel een slaperige kreun terug. Ze hebben het weer mooi voor elkaar: zij op het bed en het vrouwtje op de bank. Het moet toch niet gekker worden.

Weer een leuk verhaal.
Bij elke ruwharige teckel die mijn pad kruist, denk ik voortaan aan jouw teckelmeneren.
Ik hoop dat je toch nog lekker hebt kunnen slapen.

Hahahahaha, ik heb weer erg gelachen!! Geweldig verhaal!

hahaha!
die teckels van jou!
heb je verhaal laten lezen aan een vriendin en die vond het ook echt helemaal geweldig geschreven, al heeft ze niks met teckeltjes, maar ze vindt de jouwe geweldig!

ook ik denk als ik een teckel zie altijd gelijk aan die van jou, .
en ik was al gek op teckeltjes maar door jou verhalen des te meer!

Ha ha ha heerlijk verhaal om te lezen lachen heb genoten

Haha, wat een geweldig verhaal! Wat een boefjes, die meneertjes van jou...

hoi Leila,
Geniet elke keer van jouw verhalen. Mijn zusje heeft twee teckelmevrouwen, moet elke aan Lot en Suus denken ook zo'n karakters in het kwadraat!

Mireille

Erg leuk!

Haha Sjonge jij hebt altijd van die leuke verhalen.
Die teckels van jou verzinnen steeds iets nieuws voor een leuk verhaal

Geweldig verhaal  jou leven is volgens mij nooit saai met de teckelheren!

Herken het helemaal, ook Lobke mag af entoe mee naar bed, niet omdat ik het fijn vind ,maar om te voorkomen dat mevrouw rottigheid uithaal. nou dan duurt het ook steevast een halfuur voor ze de juiste slaap houding heeft gevonden , soms word ik wakker en dan lig ik dus zonder beddegoed ,want dat heeft ze dan ingepikt en zich zelf er in en om gedraaid alleen haar koppie is dan te zien meestal zet ik haar dan mijn bed uit en gaat ze op het oude tuinkussen verder snurken , heb nu de hekjes weer in ere hersteld kan ik teminste slapen en Lobke die snurkt gezellig op haar kussen mee groeten Hein en een natte lebber van Lobke voor Karel en Pepijn.

Hahah weer een leuk verhaal!

Slaap lekker voor straks

Whahahah je moet niet alleen bundels gaan schrijven ,het mag van mij zelfs als filmpjes uitgebracht worden ,geweldig stel jullie 3

Weer een geweldig verhaal! Ik heb me helemaal suf gelachen! Geweldig die twee teckelmenen van jou! Vanavond lekker vroeg naar bed
Misschien een keer een boek schrijven van al je verhalen? Wordt vast en hit! En wij zullen dan ook vaste lezers zijn! Of filmpjes er van maken

Nu had ik nog een vraagje aan jou, waar komen die twee teckels van jou vandaan?

Hahaha wat een geweldig verhaal weer.

Komt me ook bekend voor.
Zo kunnen mijn beide ondeugden ook zijn op bed.

Nog niet gelezen, geen tijd. Maar even volgen, zodat ik het morgen terug kan  vinden

Dank jullie wel! Erg leuk al die reacties!  Mijn leven is inderdaad nooit saai haha.
 
Wel grappig dat ik hoor dat sommigen meteen aan de heren denken als ze een teckel zien. Heel af en toe heb ik ook het idee dat ik mensen tegen kom die hier meelezen op HP, maar geen lid zijn. Dan kom ik mensen tegen die Karel en Pepijn willen aaien en dan hoor ik: "dag teckelmeneer" mompelen. Weet nooit zeker of dat dan toeval is of dat ze mijn verhaaltjes meelezen haha.

@ Ayla: Wat leuk dat je vriendin die niets met teckels heeft het toch een leuk verhaaltje vindt!

@ Janouk: ooo leuk twee teckelmevrouwen! Leuke namen ook...

@ Hein: Haha Lobke is ook een échte teckel, niet te missen!

@ Dewi: Daar zal ik je zo even een PB'tje over sturen, ok?

o die wil ik straks lezen dus ik reageer even dan herinner ik me straks wel vast dat ik deze nog moet lezen

En zoals elke keer... Leuk verhaal! Soms denk je aan het begin van een verhaal pfoe dat is lang, dat lees ik vast niet af, maar bij jou verhalen denk ik juist: Nee.. Nu alweer het einde??

Ik moet er elke weer om lachen, hoe leuk alles verwoord is!

Bundel je verhalen, breng een boek uit, en pepijn en karel worden beroemd!

Ik zie even niet veel. De tranen biggelen over mijn wangen. Mijn man grinnikt achter mijn rug. Die vindt teckels maar niks, maar jouw verhalen geweldig. Hij zegt: 'Nooit geweten dat teckels zulke boeven zijn. Ik vond ze altijd wat suffe hondjes.' Nou van die gedachte is hij inmiddels wel af. Met dank aan Karel en Pepijn.
En aan jou natuurlijk. Want als jij de belevenissen met je teckelmeneren niet met ons zou delen, dan zouden veel mensen niet weten wat een leuke honden het zijn.
Dank je wel Leila

Heerlijk verhaal weer Leila,en zoooo herkenbaar..SUPER!!!!

Hier willen ze inmiddels geen teckel meer....,
Elke keer als ik in een deuk lig om jullie, is mijn man er des te meer van overtuigd dat we het bij onze hoog-gehakte-teckel houden...., nooit één op korte pootjes

Ik ben ondertussen helemaal om..., we hebben geduld, maar ooit komt er één (of twee)

hahaha hij is weer leukk

Ze houden je wel bezig he?

heerlijk hilarisch weer!!!!! op en top genieten!!!!

had m'n zus laats over karel en pepijn verteld en die lach helemaal dubbel!
ze zit eraan te denken een klein hondje te nemen met de tijd en vind teckels zo leuk, kijken wat ze zegt als ze de verhalen van die donders van jou leest

Hier genieten we ook van je erg leuke verhaaltjes, ik hoop echt dat je er eens een boekje van maakt, dan ga ik die zeker bestellen...

Ge-wel-dig verhaal! Heb weer gelachen, super leuk! 

Dank jullie wel!

@ Shara: Ik schrik er soms zelfs van hoe lang mijn verhaaltje is geworden. Ben ook altijd bang dat mensen het daarom niet willen lezen, maar vooralsnog gelukkig altijd veel lieve reacties zoals bijv. die van jou!

@ Ans: haha ja ze hadden een nogal stoffig imago, maar ze zijn allesbehalve stoffig! Leuk dat jullie zo kunnen lachen om mijn verhaaltjes.

@ Ina: hahaha zou wel heel leuk zijn... een hooggehakte en een kortpoot! Op de één of andere manier zijn het toch vaak de mannen die roepen: neeee geen teckel! Vandaar natuurlijk ook dat ik er twee heb... ik heb geen vent! Of zou ik daarom juist geen vent hebben?

@ Lianne: nee, het is nooit saai hier!

@ Savina: o wat leuk! De meesten zijn na mijn verhaaltjes óf voor altijd genezen óf fan geloof ik...

Haha geweldig verhaal, heb het met een brede grijns op mijn gezicht zitten lezen. Wat kun je leuk schrijven!

Bij het stukje “er komt een muisje aangeslopen...” rolde ik bijna van de bank van het lachen. Dit doe ik met Gina namelijk ook altijd, vind ze helemaal geweldig. Maar stiekem vraag ik me dan weleens af of er meer van die gekken zijn die dit met hun hondje doen. Ik heb nu mijn antwoord:P

Erg leuk verhaal over de teckels!!

Manlief vroeg aan me waarom ik zat te lachen dus ja even verteld......

Stelletje ondeugden. Wil je ze een keertje verwennen..