Foto's Luna

Bij de fotograaf is vorige week deze foto gemaakt:
De bedoeling was dat Lizzie ook naar deze fotograaf zou,
maar helaas is dat niet gelukt.
Vond het wel moeilijk om naar deze fotograaf te gaan.
Nou heeft die fotograaf gezegt, omdat ik graag 2 gelijke foto wou van de 2 hondjes,
dat ik een leuke foto van Lizzie moet opzoeken en dan kijkt hij wat ie ermee kan.
als het goed is komt dan dezelfde achtergrond erop, net alsof Lizzie daar ook bij was.
Het klinkt mischien gek, maar tis echt voor mijn gevoel dat ik dit zo wil en dat ze er voor mijn gevoel ook echt bij was.
Is Luna niet mooi? Ze is a.s donderdag alweer 11 maanden.

Deze foto's zijn gisteren nog even gemaakt tijdens een heerlijke wandeling.





Deze foto is net gemaakt, Luna is wat onrustig, ze weet niet zo goed hoe en waar ze moet liggen.
Het is hier in Gronningen ook 23,5 graad, gelijk ook erg warm.
Op de achtergrond de foto van Lizzie.
Er staat ook een potje op die tafel, daar zit Lizzie niet in, maar tis wel haar potje,
daar zat ze in voor ze door ons werd verstrood.
Vandaar dat ie wel op haar tafeltje staat.
Onder het tafeltje staat een doos, daar zitten Liz haar spulletjes in.
Zoals haar balletjes, haar bot en een aantal foto's.
Onze Lizzie wordt hier nooit, echt nooit vergeten.

Up

Luna is echt een heel mooi hondje!!
Lekker actief ook precies? :p

En dat is een prachtig plaatsje voor Lizzie, ze zal altijd over jullie waken!

Dankjewel Jana, ze is idd een plaatje.
Ik ben ook met alles foto's aan het maken
Ze is zeker actief, maar ook niet altijd, ze kan ook heel rustig zijn.
Zijn echt momenten.

Dat hoop ik dat Lizzzie over ons waakt.
Dat plekje waar Lizzie staat, lag altijd haar kussen.
Echt haar plekje, en zal ook altijd haar plekje blijven.
Daarom dat tafeltje met haar foto, kaarsje, enz...

Wat een schitterende foto's van Luna, ik vind het zo'n mooierd en zo'n guitig koppie!
Sterkte nog met het gemis van Lizzie.

Hier een duidelijke foto van Lizzie haar tafeltje

Zo heb je Lizzie gevoelsmatig toch nog een beetje bij je. Mooie foto ook van Lizzie.

Dankjewel Doggy,
We zijn ook errg blij met Luna, ze kan ook zooo eigenwijs kijken en ontettend lief.
Ze is een allemansvriendje, ze vind alles en iedereen leuk, maar je moet haar niet achterlaten.
We hebben haar een dagje bij m,n nichtje gehad omdat we een hele dag weg moesten, ze heeft 2 uur gejankt. hahaha.
Kleine dramaqueen

Wat een prachtig tafeltje, een mooi eerbetoon aan Lizzie, zo voelt ze toch een beetje dichtbij he? Prachtige foto van Luna, ik hoop dat de fotograaf wat kan met een foto van Lizzie zodat het net lijkt alsof ze er ook bij was.

Dat ze zo eigenwijs kan kijken is mij al eerder opgevallen, je hebt al eerder foto's van haar gepost en toen vond ik haar ook al zo leuk om te zien. Volgens mij weet Luna precies welk gezicht ze moet trekken om aandacht of lekkers te krijgen
Hahaha, 2 uur janken omdat ze bij je nichtje is; dat is het idd wel een dramaqueen Maar als ze je zo mist, dan is het wel een heerlijk aanhankelijk hondje!

@doggy en Caitlin,
Lizzie is altijd bij me, heb m,n oog ook altijd op die foto, ze was zooo mooi en zo verschrikkelijk lief.
Lizzie was echt mijn hond, ze trok ook meer dan mij toe dan naar Harm en de kinderen.
Luna trekt meer naar Harm.
Luna zit ook wel bij mij edn kruipt lekker tegen me aan, maar als we samen op de bank zitten zal Luna ook op Harm z,n schoot gaan zitten.
Af en toe doet dat best pijn.
Beetje gevoel, is natuurlijk niet zo, Mijn hond is er niet meer, en Harm heeft z,n hond nog.
Lizzie haar foto die je daar ziet, is ongeveer 1,5 uur voor haar overlijden.
Ik ben voor de allerlaatste keer een rondje met haar gaan lopen, de vriend van mijn dochter heeft toen foto's gemaakt.
Oo, wat vind ik dit schrijven moeilijk.....
Wat Lizzie toen deed, zooo gek, ze ging op zo,n steigertje staan bij de sloot.
Deed ze echt nooit!
Haar allerlaatste wandeling ging ze op dat steigertje staan, zal het nooit meer vergeten.....

@doggy,
Ja, ze is een heeeel aanhankelijk hondje.
Toen ze net bij ons was zeiden we, we gaan er geen schoothondje van maken.
Maarach, met haar nog geen 3 kilo heeft ze dat zelf wel gedaan. hahhahahaha,. en ach, wat geeft het, ik vind het nog wel fijn ook.

Wat je schrijft is zo herkenbaar! De laatste ogenblikken met je beste vriendje blijven je altijd bij, een soort fimpje dat zo ineens weer kan afspelen en de herinneringen aan de laatste momenten weer omhoog halen.
En je gevoel dat jij je hond niet meer hebt en Harm nog wel kan ik mij best voorstellen. Zeker omdat Luna meer naar Harm trekt en Lizzie meer naar jou. In die zin is voor jou het gemis extra groot. Ik hoop dat de mooie momenten met Lizzie het pijn kan verzachten, maar dat heeft veel tijd nodig weet ik uit ervaring. Sterkte hoor!

Zeker weten, deze en andere prachtige momenten gaan nooit uit m,n gedachte, zolang ik leef.
Lizzie is nu bijna 5 maand weg, maar voor mij als de dag van gisteren.
Ik huil niet meer iedere dag, ik maak ook weer plezier,. maar zijn echt momenten dat het me aanvliegt.
Ik wil zulke verdriietge momenten liefst alleen doormaken, beetje bang dat de ander zegt, huil je nu nog?
Wordt niet gezegt hoor, maar tis m,n gevoel.
Ik krop het soms wat op, ik ben wel eens bang dat ik ineens zo verdrietig wordt dat ik echt ga schreeuwen, paniek dus...
Ik weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan.

Jij zegt, weet ik uit ervaring, hoelang is hij/zij uit jou leven?

Mijn dwergkeesje is overleden op 18 maart 2008. Dat is dus 4 jaar geleden. En hoewel we thuis ook altijd honden hadden en ik dus al eerder afscheid heb genomen van een hond, wat het met mijn dwergje zoveel moeilijker. Het was mijn eerste echte eigen hond en 24*7 was ze bij me. Ik werkte toen op kantoor en ze ging ook mee naar mijn werk en ineens viel dat weg.
De eerste 2 weken heb ik bijna non-stop zitten huilen het gemis was zo groot. Ze is ook heel ziek geweest en de laatste 3 weken van haar leven heb ik haar zowel overdag als in de nacht intensief verzorgd en toen was het voorbij. Ik was intens verdrietig en kon het huilen niet stoppen. Ik was toen hoogzwanger en mijn zwangerschap daar stond ik helemaal niet meer bij stil. Ik was er niet mee bezig en het interesseerde mij tijdelijk minder (erg he, was ook vermoeidheid icm hormonen).
Bij mij waren de eerste 2 weken het moeilijkst, daarna moest ik mij richten op de laatste voorbereidingen voor de komst van de kleine en die afleiding zorgde ervoor dat ik weer plezier kreeg in andere dingen en aan de mooie momenten kon terugdenken zonder een niet te stoppen huilbui.
Afscheid nemen is altijd heel moeilijk en iedereen gaat daar anders mee om. Er zijn mensen die een week verdrietig zijn en dan alweer kunnen denken aan een pup en er zijn mensen die na een jaar nog steeds tranen in de ogen krijgen. Het verdriet bij beiden kan even groot zijn, maar de een heeft nu eenmaal meer tijd nodig voor de verwerking dan een ander. Het omgaan met verdriet is heel moeilijk en ook heel persoonlijk, ik vind het daarom heel moeilijk om tips te geven over hoe je daar het beste mee om kunt gaan. Ik zou zeggen volg je gevoel. Wil je huilen doe dat dan, wil je foto's van Lizzie bekijken dan moet je dat gewoon doen en heb je behoefte aan afleiding dan is dat ook goed. Het gaat er om dat je dat doet wat voor jou het beste werkt.
Oef een hele tekst, ik hoop dat je er wat aan hebt