wie beslist er bij jullie?

In mijn omgeving valt het me op dat meestal de vrouwen beslissen waarneer het mooi is geweest en je je geliefde huisdier zijn eeuwige rust moet gunnen.

Mijn man kan hier dus echt niet in beslissen, nadat ik de uiteindelijke beslissing had genomen had mijn man er pas vrede mee.

Ik ben geen type van onnodig laten lijden, natuurlijk doet het pijn om je huisdier te verliezen, maar je kunt ook te egoistisch zijn en te lang wachten.

Dus hier ben ik altijd degene die dit moet doen, hoe zit dat bij jullie thuis????

Gelukkig maar een keer hoeven te beslissen, maar de beslissing hebben we met zijn drieen genomen, ik, me wederhelft en de dierenarts.

Hier ben ik degene die op een gegeven moment de beslissing neemt!

Ik vind onnodig lijden altijd zielig en egoïstisch. Als mijn hond onnodig zou lijden, zonder uitweg is mijn keuze denk ik snel gemaakt

en of het dan echt zo is omdat ik een vrouw ben, of puur toeval.. gok op het laatste

hier zou ik kiezen omdat het mijn hond is.

bij ons heeft mijn vader (na een dierenartsbezoek) beslist dat het tijd was om te laten inslapen, en ik mocht kiezen of we het die dag nog deden of de volgende dag. Heb voor die middag nog gekozen, anders loop je nog een hele dag met zo'n slecht gevoel rond, heeft de hond ook niets aan + ze had pijn.

jou vraag doet me denken aan een levensbeschouwing die mijn moeder me ooit vertelde (ik heb 'm even ietwat ge-update):

een echtpaar zit bij de huwelijks-therapeut, en de therapeut stelt de vraag: hoe nemen jullie belangrijke beslissingen?

geeft de vrouw als antwoord: ach... dat gaat heel goed... ik beslis over de kleine dingen... hij over de grote...

vraagt de therapeut: leg uit?

zegt de vrouw: nou... ik beslis over wel/geen kinderen, wel/geen huisdieren, waar ons geld aan wordt uitgegeven etc etc etc... en mijn man beslist over de echt belangrijke dingen: hoe het verder moet met Nederland, of we wel of niet moeten ingrijpen in Iran, hoe het verder moet met de energievoorziening van de wereld etc etc...

Zo gaat het eigenlijk hier in huis ook... mijn man is verre van een watje... maar bij de voor ons persoonlijk belangrijke beslissingen ben ik toch meestal diegene die de knoop doorhakt... ook bij vervelende beslissingen....

Hier ben ik ook degene die de knoop door hakt ( Sinds wij kinderen hebben vind ik het nog moeilijker

Maar ik vind het heel egoistisch om je lieverd te laten lijden.

Als de beslissing genomen is,hebben ze er wel vrede mee

Wij denken er hetzelfde over gelukkig!

wij hebben inmiddels al heel wat keren (2 honden en 4 katten) de beslissing moeten maken , gelukkig hebben we dat tot nu toe samen kunnen doen , ook wie er over begon was verschillend , de ene keer ik de andere keer mijn man ,het is nooit een strijd geweest

Hier zal ik degene zijn die de beslissing zal maken.
Ik moet er niet aan denken maar het is iets waar ik me heel bewust van ben, als het niet meer kan zal ik voor Indy kiezen en niet voor mezelf. Indy verdiend het allerbeste! En dat betekend ook kiezen voor de eeuwige jachtvelden op een dag...

Wij hebben het zelf nog niet mee hoeven maken gelukkig.

Toen Max zo slecht was hebben mijn ouders het samen besloten, met Terry ook.

Ik zit nu vooral met poes Puk, maar die is nog niet dusdanig slecht dat we deze beslissing al moeten nemen.
Ze is van mij (staat op mijn naam), maar weet zeker dat ik er héél veel moeite mee zou hebben.
Aan de andere kant is dat ook het laatste wat je nog voor je dier kunt doen: hem/haar verder onnodig lijden besparen.
Sowieso zal mijn vriend me hierin bijstaan. En misschien neemt hij wel de uiteindelijke beslissing omdat ik het simpelweg niet kán.

Wij zijn een koppel van twee mannen. Wij hebben dus niet de luxe dat een vrouw voor ons de belangrijke beslissingen neemt...

Wij overleggen en nemen dan samen een beslissing.

Ik hak meestal de knoop door omdat het mijn huisdieren zijn, maar we praten er vooraf wel over...

Eigenlijk samen, we hebben het helaas al 2x meegemaakt.Samen naar de dierenarts en daar samen de beslissing genomen.Als leven lijden wordt dan doen wat je moet doen in het belang van de hond...

wij overleggen samen , en dan beslissen we ook samen,samen praten dan weet je veel van elkaar en hoe je erover denkt van elkaar.
dus hier nooit problemen

we hebben het gelukkig nog niet mogen meemaken, maar we beslissen er samen over,

In goed overleg met mijn vriendin hak ik uiteindelijk resoluut de knoop door...

Wij hebben nog niet samen in die situatie gezeten gelukkig.
We zouden de beslissing samen nemen dat weet ik zeker.
Hij is een enorme dierenvriend. Hij kan zeker geen beest onnodig laten lijden.
Ik ook niet.

Ongeveer 2 maanden geleden is onze kat van de krabpaal afgevallen.
Hij was half verlamt. Zelfs toen heb ik overwogen om hem te laten gaan. Puur omdat ik zag dat hij ongelukkig was. Gelukkig hebben we het niet gedaan want nu loopt ie weer. Hij heeft 6 weken opgesloten gezeten in de keuken.
Hij loopt nu nog steeds niet zoals het hoort. Misschien komt het ook nooit meer helemaal goed.
We wachten wel af.
Maar ik zag gewoon dat ie ongelukkig was. Hij kon alleen maar slepen met zn achterpoten.
Echt heel sneu om te zien. Kon er niet zo goed tegen.

Maar als we ooit voor de moeilijke beslissing komen dan beslissen we het samen.

Mestal praten we erover met ons tweetjes, maar uiteindelijk ben ik degene die zegt wanneer het gebeurt en ik blijf er ook bij tot het einde.

Samen beslissen we. De privé omstandigheden hier maken het wel, dat ik diegene ben, zeker in acute situaties mbt de kinderen en de dieren dat ik op die momenten de knopen door moet hakken.

Bij ons vorige nest moeten wij de beslissing maken er 1 in te laten slapen. Hij partner had het er moeilijk mee en vond dat we het nog moesten proberen. Maar voor mij was het al duidelijk. We hebben het toe nog 24 uur aangezien om te kijken of er verbetering in kwam. Dit is niet gebeurd en we hebben haar laten gaan.

Het blijft een moeilijke keuze, maar dat soort dingen horen er wel bij.
Of vrouwen nu de uiteindelijke beslissing maken weet ik niet. Wij zijn beide van mening dat een dier niet langer moet lijden dan nodig is.

Dood hoort nu eenmaal bij het leven en soms komt de beslissing eerder dan je had verwacht.

Hier maak ik ook de beslissing (gelukkig nog niet voorgekomen). Het is mijn hond, mijn verantwoordelijkheid om beslissingen te nemen. Ik zou ook niet willen dat iemand anders het voor me zou doen om eerlijk te zijn. Ik zou niet graag horen dat iemand anders mijn hond in had laten slapen terwijl die nog gered zou kunnen worden.

Ik neem ook altijd de beslissing maar ook met overleg van de dierenarts.

En dit heb ik al een paar keer moeten doen.

En het blijft moeilijk.

Hier gaat het samen in overleg met de dierenarts. Zelfs als het over katten gaat, (mijn man is niet zo'n kattenliefhebber) nemen we samen de beslissing. Als de dierenarts zegt dat er niks meer aan te doen is en dat het dier beter in kan slapen, dan laten we het dier niet langer lijden.
Roy nam trouwens zelf de beslissing, hij was in coma toen hij het laatste spuitje kreeg. Dat ging opeens zo snel.

Uiteraard beslist de arts mee maar de knoop doorhakken heb ik altijd moeten doen. Ik hou zoveel van mijn diertjes dat ik ze rust gun als dat nodig is maar pijn doet het op zeker wel !

Bij ons n de familie beslissen de vrouwen... denk dat dat ook komt omdat wij meer bezig zijn met de hondjes dan de mannen.

Ik denk dat vaak de vrouwen over zoiets beslissen omdat het een gevoels-kwestie is en mannen meestal niet goed weten hoe er mee om te gaan.

ik neem de beslissing. en niemand anders. niet de dierenarts, wel dat hij er bij mag zijn.

Bamse is mijn vijfde hond, en ook bij haar zal ik de beslissing nemen als de tijd daar is.