Canicrossen hoort leuk te zijn, maar hoe moet het nou als je niet meer 'durft'...

Het heeft even geduurd voor ik dit kon schrijven, maar net toen ik dit jaar de eerste keer rende, werd een blije dag een trieste dag, maar toch kwam de liefde ook veel aan bod, liefde voor honden en de medemens...

8 jaar geleden ben ik voor het eerst gaan cani-crossen. Met Rusty, mijn LabradorxBouvier kruising.
Dit omdat het toen voor de eerste keer dicht bij huis werd georganiseerd.
CaniRun werd mijn keuze, en dat was 3 km lopen door veld en bos en over heuvels... en gewoon fijn om tussen al die mensen te doen.

Toen ik later een Shiba erbij had, en die oud genoeg was, mocht die ook een keer mee. En hoewel hij niet van drukte houdt, doet hij de run zelf wel goed.
Toen Rusty was ouder werd, en ook meer afgeleid door bomen tijdens het lopen, ben ik drie jaar geleden met de Shibas beginnen lopen. Veel lichter, al moet je dan ook weinig hulp verwachten. Jethro loopt naast, zoals hij geleerd had, en trekt niet aan de lijn.
Moet dus niet vertellen dat ik geen enkele andere van mijn shibas trekken aan de lijn verbied, ALS ze hun tuigje aanhebben. Wonder wel gaat dat perfect, tuigje mag trekken, halsband is mooi volgen. Slimme regel (Ik zal maar niet vertellen dat ze alleeeeen op hondenschool aan een halsband lopen, tien kilootjes trekt immers niet zo erg en ik heb ze graag voor me lopen, ze zijn ook mooi langs achter )

Drie jaar geleden begon een tweede lokatie ook dicht bij huis. En het leuke was, die hadden de eerste run van het seizoen, en waar ik anders ging was altijd de laatste van het Criterium. Dus ik kon twee keer gaan, met telkens twee honden dus konden alle vier shibas elk jaar lopen

In maart was dus de eerste van het seizoen 2012.
Normaal gingen de Red shiba's mee, maar omdat de zwarte nou net iets liever rennen, dacht ik, ik neem Kaiyo en Kaylee mee. Beetje ook als beloning na de winterstop en ik was 10 dagen weg geweest eind februari.

Fysiek zat alles goed , medische controle was OK, en de honden voelden zich ook blij. Kaiyo had al aandacht gehaald bij mensen, Kaylee bij hondenvriendjes.


Het was ook gezellig, want je komt er allerlei mensen tegen die je alleen daar tegen komt meestal.
het was mooi weer (andere jaren koud en regen, nu de eerste iets of wat zonnige dag) dus d'r was een hele hoop vrolijk volk. Daarom houd ik zo van die dingen, leuke mensen, leuke honden en veel te kijken.

Kaiyo en Kaylee hadden er wel zin in. Vooraf nog even foto's gemaakt, maar Kaiyo deed zo dolletjes dat serieus blijven er niet bij was. En ik was a moe voor ik begonnen was, maar zij niet



Toen was het tijd om te vertrekken. Aan de start was stromend water, stilstaand water en een hoop natte hondjes. Ook Kaiyo met haar zwarte vacht was goed nat op de borst en poten, want de zon kwam er weer door. Ze gaf een goeie start, wat me nog verbaasde want normaal loopt ze nooit in een rechte lijn maar zigzagt, maar nu leek het of ze wist dat ze gewoon vooruit moest, zoals de vorige keer.
De eerste 400 meter ging goed, maar toen ging ze opeens trager lopen. Terwijl ik het nog registreerde als "misschien heeft ze last van het zand op de paardenpiste, ik ga naar de kant in het normale zand" voelde ik ze tegentrekken. Ik kijk om en Kaiyo lag neer. Korte kreet en bewustzijn verdween - onbevattelijk en nu nog haper ik om het neer te schrijven. Twee heren die net de lange afstand hadden gelopen waren meteen bij me en begonnen mond op muil en hartmassage, maar er was niks reactie.
De dierenarts was ook kort daar en gaf officieel de melding overleden. Hartaderbreuk of trombose. In elk geval niet te voorkomen en niets meer aan te doen.

En de wereld stopte met draaien, maar ook weer niet.
Mijn zus was daar, een goeie vriendin was daar, en gaven steun op een moment dat het zo nodig was.

Kaylee zat op me te wachten, en ik wilde Kaiyo mee nemen naar huis, daar zaten nog een stel Shibas die haar moesten zien...

Doorheen het verdriet waren er al de mensen van de canicross, sommige bescheiden op de achtergrond, andere troostend en steunend. M'n goeie vriendin, en medecanicrosser week, net als m'n zus, niet van m'n zijde.

Uiteindelijk had ik Kaylee nog. Die dame haar wereld zou ook op z'n kop staan, en daarom besloten dat ik zou blijven voor de fun-run waarin zij moest lopen. Maar lopen durfde ik even niet meer.
Zij heeft het dan zo geregeld, dat we met 4 gelijk konden starten, als eerbetoon voor Kaiyo.
Zij, ik , een andere lieve dame, en m'n petekind, die dapper doorliep toen hij passeerde als ze met Kaiyo bezig waren...



Ik was blij dat we samen liepen als ik dat 400 meter punt voorbij moest, en Kaylee net daar besloot dat ze even door het zand moest gaan rollen... En toen we binnen kwamen wist iedereen blijkbaar waarvoor we liepen en kreeg Kaiyo een geweldig applaus van alle cani-mensen...

Ik weet dat je die dingen niet kan voorzien, maar toch heb ik het niet meer aangedurfd met de andere honden nog te gaan steppen of rennen. Ik wandel wel nog, laatst maar liefst 14 km, maar ik vraag me af of ik het tegen November, de laatste van het seizoen, wel weer ga aandurven... Ik wilde gaan Bike-Joring doen met Kaylee, maar nu ben ik al bezorgd als ze bij een wandeling gaat hijgen...

Maar canicross zelf vindt ik nog steeds fantastisch. Ik heb me alvast voorgenomen zeker te gaan kijken. Als ik niet loop, kan ik in elk geval nog wat leuke foto's maken van de lopers, toch....

defect fotootje, en ik kan niet wijzigen....

een mooi verhaal, je zou zelf eens rustig kunnen gaan beginnen alleen, om dan eens te kijken of het je wel lukt. november is nog een eind weg, de zomer maanden heb je nog om te trainen, doe het rustig aan, met de honden, en jezelf, hardlopen is natuurlijk anders dan wandelen, en ga langs het strand beginnen, dat is zwaarder, en dan hoef het niet zo lang te zijn, je kan dan ongeveer steeds vijfhonderd meters gaan, en dan verder wandelen, dat kan je rustig opbouwen, aan conditie zal het je niet ontbreken, als je al 14 kilometer wandelt.


neem bidon mee, en ga smorgens heel vroeg, savonds laat niet doen, met warme dagen, dan heeft de hond de hele dag met warmte gekampt, smorgens vroeg.

Nou wandelen kan ik best lang volhouden hoor, lopen minder (pezen en gewrichten geven snel problemen). Daarom dacht ik dat de fiets wel leuk was, vooral voor Kaylee, maar nu aarzel ik gewoon om haar nog 'te doen rennen'...
Ze rent graag hoor, maar moet nog steeds denken dat als Kaiyo niet had moeten rennen, ze misschien nog had geleefd. Naja al had volgend de da het dan later wel gebeurd, in haar slaap, in de tuin, eender waar, toch moet ik maar steeds bedenken dat het na de start was...

M'n neefje zit te zeuren om 22 april naar Wenduine te gaan, dan is het Zeehondenrace, op het strand... Ik zou 'm mischien mee kunnen doen, desnoods al wandelend... als het niet te warm is...
Ik zie nog wel en laat het dan wel weten, maar het Bike-Joringen gaat voorlopig toch niet door, ik hou het wel bij de run en de fun...

Ik zal eens proberen of ze s ochtends willen, wij (baasjes en hondjes) zijn meer avondgenieters, s ochtends krijg je ze haast hun mand niet uit, s avonds staan ze altijd klaar

okee, dan wandelend. en kijk niet terug naar wat er is gebeurd. ik weet wel dat dat moeilijk is, maar wat je dierenarts daar zegt, het had ten alle tijden kunnen gebeuren, houd je daar aan vast, anders durf je niets meer met je hond.

en wandelend kan je ook mee doen toch ?



als het warm is, en dat is dan meestal heel de dag, is de hond wat lustelozer dan in de vroege ochtend, en dan om savonds nog echt een inspanning te gaan doen, is meer belastend dan smorgens.
en als de dag niet warm is, dan maakt dat niets uit. dan kan je of smorgens of savonds.

Wow wat een verhaal!
Dat is niet niks en ik kan me voorstellen dat je het niet meer durft.
Misschien is het een idee om eerst korte stukjes te gaan rennen.
Desnoods laat je je hond iets vaker controleren.
Misschien kun je zo het vertrouwen weer een beetje opbouwen?