Verhaal voor literatuur

Hayhay iedereen,

voor literatuur moesten we een verhaal schrijven.
ik hoop dat jullie hem willen lezen maar ga niet vertellen waar over het is anders dan is het niet leuk meer hoop dat iemand de tijd wil nemen om het te lezen en me het liefst nog even verbeterd
waarschuwing : het is wat lang...

Speciale liefde

Ik zit in mijn rolstoel in het park, tranen rollen over mijn wangen. Leroy, mijn broer, zit naast me en probeert me te troosten. Zachtjes streelt hij met zijn hand over mijn rug. “Het komt wel goed , geloof me nu maar!” zegt hij zachtjes. Ik geloof er echter helemaal niks van en begint nog harder te huilen, dat mensen mij aanstaren in het park maakt mij niks uit. Ik had gehoopt dat het mij rustiger zou maken, maar het tegenovergestelde gebeurd juist, alle herinneringen komen terug , ook de alle mooie momenten, maar dat maakt het alleen maar moeilijker. Naar huis gaan is echter totaal geen optie! Daar zullen nog zo ongelooflijk veel meer herinneringen terug komen, en al zijn ze allemaal goed, het maakt het alleen maar moeilijker.

Langzaam deed ik mijn rode ogen dicht en dacht terug aan het aller eerste moment dat ik hem ontmoeten: Ik zat in mijn rolstoel te wachten op de grote parkeerplaats, op 10 meter afstand stond Leroy’s auto en voor me op maar een paar meter afstand stond een enorme bus. Leroy liep naar de bus toe en hielp hem uit de bus, zijn zwarte haren glansde prachtig in het mooie zonnetje, om over die prachtige bruine ogen nog maar te zwijgen. Ze liepen op mij af en hij keek wat bang naar mij, maar kwam daarna vriendelijk op mij afgelopen. Ik was opslag verliefd! Netjes liep hij mee naast de rolstoel naar de auto zoals ik hem gevraagd had te doen. Ik werd in de auto geholpen door Leroy en de prachtige jonge vent kwam naast me zitten.

Ondertussen rollen de tranen weer over mijn wangen, Leroy kijkt me aan en weet niet goed wat te zeggen, hij heeft het zichtbaar ook heel erg moeilijk. Ik zeg tegen hem “weet je nog, dat hij me altijd zo geweldig hielp, met alles. Hij pakte alles wat ik vroeg van hem en deed het licht aan als ik het hem vroeg, hij opende zelfs deuren voor me. Hij heeft de aller mooiste en grootste deur voor me geopend die er maar was. De deur naar een eigen leven! Ik ben dan wel verlamd maar hij zorgde dat ik zoveel weer alleen kon doen” Leroy begint nu ook te huilen, hij weet hoe veel hij voor me betekende, samen huilen we. Mij hoofd op zijn schouder.

Nu denk ik terug aan vanmiddag. Aan de verschrikkelijke middag! Samen liepen we door de straat, hij naast me, tenminste liepen ik rolde natuurlijk. We liepen echt over straat, de stoep hier is echt toe aan vervanging daar kan ik niet overheen zonder om te vallen, hij liep aan de kant van de auto’s. Het was prachtig vanmorgen het zonnetje scheen en we waren in voor een lekker stukje wandelen. Precies waardoor ik op hem was gevallen was nu ook prachtig zijn mooie zwarte haren die prachtig glansde in de zon en de lieve bruine ogen die me zo ontzettend schattig aankeken. Ik was helemaal in de wolken, helemaal gelukkig. Tot..... het gebeurde allemaal in een flits, in ene kwam er een busje langs en die reed met vol gas in op mij en op hem. Het enige wat er met mij was gebeurd was dat ik viel, dat gaat wel ik was meer bezorgd om hem, om mij prachtig lieve ventje! Ik riep hem, maar hij reageerde niet, ik kon hem niet zien en opstaan kon ik natuurlijk ook niet. Het busje was gewoon door gereden, ik gilde en schreeuwde hopend dat iemand mij kon horen, een paar deuren verder in de straat ging een deur open. Geschrokken kwam er iemand op me afgerend en hielp me overeind, snel pakte ze haar mobiel en belde een ambulance.
Wat ik toen zag toen ik me omdraaide in mijn rolstoel, het was verschrikkelijk.

Mijn prachtige ventje, hij lag daar met zijn zwart rode haren, hij zat onder het bloed en zijn bruine ogen deden alles behalve stralen. Ik begon te schreeuwen en te huilen, ik rolde naar hem toe en streelde hem over zijn hoofd en probeerde hem te kalmeren, ook al was ik zelf doods en doods bang, voor wat er komen ging. Toen de ambulance eindelijk arriveerde, het leek wel een uur te duren ook al waren het maar een paar minuten, deden ze zijn gele vest uit. Ze moesten er nu echt vandoor anders ging hij het niet redden, ze plaatste hem op een brancard en deden hem in de ambulance, dat was het laatste wat ik zag. Want ik paste er met mijn rolstoel niet in en werd weggebracht door de mevrouw die had gebeld naar huis.

Thuis gekomen belde ik meteen Leroy of hij er met mij heen wou, hij kwam en we zijn heen geweest. Ik mocht niet naar hem toe en moest thuis wachten op een telefoontje of zijn operatie zou lukken. Een geklapte long en 2 ledematen gebroken, ook was er een hersenbloeding. Het liefst wou ik bij hem blijven maar dat kon gewoon weg niet. Toen we naar huis reden zei ik tegen Leroy dat ik in het park wou wachten, hij vond het allemaal best, het was mijn telefoontje.

En daar zitten we dan. In het park wachtend op het beslissende telefoontje, huilend nog steeds, dan gaat mijn telefoon op het tafeltje van mijn rolstoel, ik pak hem en klap hem open en breng hem naar mijn oor. “hallo, met Jan ik bel u met niet zo fijn nieuws” zegt de man aan de telefoon. Ik weet niks te zeggen en ben helemaal stil. “U bent Maddy toch??” ik ben nog steeds stil, Leroy stoot me aan. Met een hoog piepstemmetje zei ik “ja, ik ben Maddy”. Aan de andere kant van de lijn schraapt iemand zijn keel, ik bel u om te zeggen dat hij is heen gegaan” Ik schreeuw en huil, ik voel me verschrikkelijk, Leroy pakt de telefoon over terwijl ik hevig huilend in mijn rolstoel zit. Ik hoor hem nog vragen “ mag ze nog afscheid van hem nemen ?”

Leroy helpt me de auto in. Op de weg er heen huil ik alleen maar, Leroy zit ook met de tranen in zijn ogen maar concentreert zich hevig op de weg. Als ik weer in mijn rolstoel zit als we er zijn cross ik meteen naar de ingang, als ik binnen kom maakt het me niks uit wat ze van me vinden en roep ik “Waar is hij?” er komt en arts “ mevrouw, loop maar met mij mee” ik rol achter hem aan naar een kamer en daar ligt hij op een ijzeren plaat zijn vacht verre van glanzend en zijn ogen verre van vrolijkheid, maar het is en blijft mijn ventje ik leg mijn hand op zijn buik en hij voelt zo verschrikkelijk koud en ik huil.

Ik huil om mijn prachtige ventje Spike die ik ben verloren, mijn labrador, mijn hulphond, mijn maatje. Niemand die hem ooit kan vervangen en iemand die hem zomaar doodreed zonder om te kijken en te zien hoe ongelooflijk veel pijn hij iemand gedaan heeft!

hoop dat jullie het mooi vonden

Groetjes,
Ayla en pootje van Jara

Edit : de eerste alinea in ik-perspectief gezet ook, pien had het gezien,ik had er overheen gelezen

Ayla,
ik zou je niet durven verbeteren, daarvoor acht ik mijn kennis van literatuur niet hoog genoeg.
Ik wil alleen zeggen dat ik het prachrig vind.
Het raakte me echt en ik voelde zelfs wat traantjes branden
Wat mij betreft zeker een hele dikke voldoende

Heel erg bedankt
ik krijg er alleen geen cijfer voor maar als het niet goed is krijg ik geen startpunten en kan ik met de toets dus sowieso maar tot een 7 halen, en als je dan wat fouten maakt heb je als snel een onvoldoende.

maar heel erg bedankt.

(heel stiekempjes meteen een upje )

wauw , wat een verhaal .
de tranen rolde echt bijna over mijn wangen ( en ik ben meestal iemand die niet gauw om iets huilt ) .
wat een triest verhaaltje .

maar nee ik heb er niks op aan te merken .
ik vind het erg mooi en ontroerend geschreven

Misschien toch een kleine tip, of het een verbetering is weet ik niet
Ik zou de eerste alinea ook in de ik-vorm schrijven, net als de rest van het verhaal.

Ik zit in mijn rolstoel in het park, tranen rollen over mijn wangen. Leroy, mijn broer, zit naast me en probeert me te troosten. Zachtjes streelt hij met zijn hand over mijn rug....enz..

Heel erg bedankt was me niet eens opgevallen

Nee
Ik vind de melee hier op hondenpage wel genoeg, ik vind het wel leuk maar niet als beroep
Maar bedankt voor het compliment

ja

het verhaal is met hulp van Willy (Willy & Brando & Sharey+ (mevr. Haringen)) nu zo :

Ik zit in mijn rolstoel in het park, tranen rollen over mijn wangen. Leroy, mijn broer, zit naast me en probeert me te troosten. Zachtjes streelt hij met zijn hand over mijn rug. “Het komt wel goed , geloof me nu maar!” zegt hij zachtjes. Ik geloof er echter helemaal niks van en begin nog harder te huilen, dat mensen in het park mij aanstaren maakt me niks uit. Ik hoopte dat het mij rustiger zou maken, maar het tegenovergestelde gebeurd juist. Alle herinneringen komen terug , vooral alle mooie momenten, en dat maakt het alleen maar moeilijker. Naar huis gaan is echter geen optie! Thuis roept elk plekje heel veel herinneringen op en dat maakt dat ik het daar nog moeilijker heb dan hier.


Langzaam doe ik mijn rode ogen dicht en denk ik terug aan het moment dat ik hem voor het eerst ontmoette: Ik zat in mijn rolstoel te wachten op de grote parkeerplaats, op 10 meter afstand stond Leroy’s auto en maar een paar meter voor me stond een enorme bus. Leroy liep naar de bus toe en hielp hem eruit. Zijn zwarte haren glansden prachtig in het zonnetje, om over die mooie bruine ogen nog maar te zwijgen. Leroy en Enzo liepen op mij af. De bruine ogen keken wat verlegen naar mij, maar kwam daarna vriendelijk op mij af. Ik was op slag verliefd! Netjes liepen ze mee naast de rolstoel naar de auto zoals ik hun vroeg. Leroy hielp mij in de auto en toen ik zat, kwam de prachtige jonge vent naast me zitten.

Ondertussen rollen de tranen weer over mijn wangen, Leroy kijkt me aan en weet niet goed wat te zeggen, ook hij heeft het zichtbaar erg moeilijk. “Weet je nog, dat hij me altijd zo geweldig hielp. Met alles, zeg ik tegen hem “Hij pakte alles wat ik vroeg, deed het licht aan en opende zelfs deuren voor mij. Zelfs de allermooiste en grootste die er was: de poort naar een eigen leven! Ik ben dan wel verlamd maar hij zorgde dat ik weer zoveel alleen kon doen” Leroy begint nu ook te huilen, hij weet hoe veel hij voor me betekende. Samen huilen we. Snikkend legt hij zijn hoofd op mijn schouder.

Nu denk ik terug aan vanmiddag. Aan de verschrikkelijke middag! Ik en Enzo liepen door de straat, hij naast me, tenminste liepen ik rolde natuurlijk. We liepen echt over de straat. De stoep hier is echt toe aan vervanging daar kan ik niet overheen zonder om te vallen. Hij liep aan de kant van de auto’s. Het was prachtig weer vanmorgen het zonnetje scheen en we waren in voor een lekker stukje wandelen. Precies waardoor ik op hem was gevallen was nu ook helemaal perfect. Zijn mooie zwarte haren die prachtig glansde in de zon en de lieve bruine ogen die me zo ontzettend schattig aankeken. Ik was helemaal in de wolken, helemaal gelukkig. Tot..... het gebeurde allemaal in een flits, in ene kwam er een busje langs en die reed met vol gas in op mij en op hem. Het enige wat er met mij was gebeurd was dat ik viel, dat gaat wel ik was meer bezorgd om hem, om mijn prachtige lieve ventje! Ik riep hem, maar hij reageerde niet. Ik kon hem niet zien en opstaan kon ik natuurlijk ook niet. Het busje was gewoon door gereden, ik gilde en schreeuwde hopend dat iemand mij kon horen. Een paar deuren verder in de straat ging een deur open. Geschrokken kwam er iemand op me afgerend en hielp me overeind. Toen pakte zij snel haar mobiel en belde een ambulance.
Ik draaide me om in mijn rolstoel. Wat ik toen zag, het was verschrikkelijk!
Mijn prachtige ventje, lieve Enzo lag daar met zijn zwart rode haren, hij zat onder het bloed en zijn bruine ogen deden alles behalve stralen. Ik begon te schreeuwen en te huilen. Ik rolde naar hem toe en streelde hem over zijn hoofd en probeerde hem te kalmeren. Ook al was ik zelf doods bang. Doods bang voor wat er komen ging. Toen de ambulance eindelijk arriveerde, het leek wel een uur te duren ook al waren het maar een paar minuten. Deden ze zijn gele vest gelijk uit en keken naar zijn verwondingen. Ze moesten er nu echt vandoor anders ging hij het niet redden. Ze plaatste hem op een brancard en deden hem in de ambulance, dat was het laatste wat ik zag. Want ik paste er met mijn rolstoel niet in. Daarom werd ik weggebracht door de mevrouw die had gebeld naar de ambulance.

Toen ik thuis kwam belde ik meteen Leroy op. Het eerste wat ik vroeg was of hij met mij naar het ziekenhuis wou. Toen we aankwamen mocht ik niet naar hem toe en moest thuis wachten op een telefoontje. Het telefoontje of zijn operatie was gelukt. Een geklapte long en 2 ledematen gebroken, het ergste was dat hij een hersenbloeding had . Het liefst wou ik bij hem blijven maar dat kon gewoon niet. Toen we naar huis reden zei ik tegen Leroy dat ik in het park wou wachten, hij vond het allemaal best, het was mijn telefoontje.

Daar zitten we dan. In het park wachtend op het beslissende telefoontje, huilend nog steeds. Dan gaat mijn telefoon op het tafeltje van mijn rolstoel. Ik pak hem en klap hem open en breng hem naar mijn oor. “Hallo, met Jan ik heb niet zulk goed nieuws” zegt de man aan de telefoon. Ik weet niks te zeggen en ben helemaal stil. “U bent Maddy toch??” ik ben nog steeds stil, Leroy stoot me aan. Met een hoog piepstemmetje zeg ik “ja, ik ben Maddy”. Aan de andere kant van de lijn schraapt iemand zijn keel, ik bel u om te zeggen dat hij is heen gegaan” Ik schreeuw en ik huil, ik voel me verschrikkelijk! Leroy pakt de telefoon over terwijl ik hevig huilend in mijn rolstoel zit. Ik hoor hem nog vragen “ Mag ze nog afscheid van hem nemen ?”

Leroy helpt me de auto in. Op de weg er heen huil ik alleen maar, Leroy zit ook met de tranen in zijn ogen maar concentreert zich hevig op de weg. Leroy helpt me in mijn rolstoel en voor dat hij me goed en wel heeft neergezet cross ik naar de ingang. Als ik binnen kom maakt het me niks uit wat ze van me vinden en roep ik “Waar is hij?” Dan komt komt er een arts “ mevrouw, kom maar met mij mee.” Ik rol achter hem aan naar een kamer . Daar ligt Enzo op een ijzeren plaat zijn haren verre van glanzend en zijn ogen verre van vrolijkheid. Maar het is en blijft mijn ventje ik leg mijn hand op zijn buik. Hij voelt zo verschrikkelijk koud en ik huil.

Ik huil om mijn prachtige ventje Enzo die ik ben verloren, mijn labrador, mijn hulphond, mijn maatje. Niemand die hem ooit kan vervangen en iemand die hem zomaar doodreed zonder om te kijken en te zien hoe ongelooflijk veel pijn hij iemand gedaan heeft!


Willy heeft de eerste 3 alinea's voor mij verbeterd, tenminste met kleuren gemarkeerd wat ik wel en niet goed had gedaan en hoe het beter kon. De rest heb ik daarna zelf nog wat aangepast
hier wil ik haar HEEEEEEEEEEEEEEL erg voor bedanken , ik kan het niet vaak genoeg zeggen !

Ten eerste heel erg bedankt

Ik wil in het verhaal wel pas aan het einde duidelijk maken dat het om een hond gaat.
Dus als ik hondige eigenschappen ga verwoorden weet ik niet echt wat te doen en hoe dag in te vullen ook omdat het verhaal niet langer mag zijn dan 2 kantjes en ik daar nu net opzit.
De eerste ontmoeting wil ik toch ook wel eerst ander dan klopt voor mij de tijd verloop niet meer zo
Waarom het park zo belangrijk is zal mijn leraar toch echt zelf moeten bedenken als hij leest dat het een hond is.

Maar ik vind het fijn dat u het zo kritisch heeft bekeken!
Hrel erg bedankt, maar ik ga echt ruim over mijn 2 kantjes heen anders :(

hoi Ayla, ik heb je verhaal nu net gelezen en ik vond het heel goed en realistisch geschreven, wat mij betreft een hele dikke voldoende.

Heel erg bedankt heb we moesten het vandaag aan 2 klasgenoten laten lezen en ik las dan hun vehalen en beoordeelde die.
Van de 32 ha ik er van beide 29 gekregen
Eentje zei zelfs jeetje ik krijg helemaal kippenvel van!
Ze vonden het allebei heel zielig...

Maar heel erg bedankt